Η Μεγάλη Εξόρμιση (1912-1913)
Στις 14 Ιουλίου η μάχη ξεκίνησε από νωρίς. Οι Βούλγαροι, ενισχυμένοι με νέες δυνάμεις που απέσυραν από το μέτωπο της 1ης Μεραρχίας, προσπάθησαν να συντρίψουν με τον όγκο τους τα υπολείμματα του ηρωικού 1ου Συντάγματος. Γνώριζαν ότι αν έδιωχναν τους Ευζώνους από τις θέσεις τους, θα απομόνωναν και την 7η Μεραρχία στα δεξιά. Αλλά οι Εύζωνοι κράτησαν, παρά τα θεριστικά πυρά των εχθρικών πυροβόλων και πολυβόλων.
Βλέποντας ότι οι Εύζωνοι βαστούν, οι Βούλγαροι επιτέθηκαν με σφοδρότητα στο ΙΙΙ/17 Τάγμα που κάλυπτε το αριστερό των Ευζώνων, αναγκαζοντάς το να υποχωρήσει. Μένοντας με ακάλυπτο το αριστερό, οι Εύζωνοι τραβήχτηκαν κι αυτοί προς τα πίσω. Το μεσημέρι, οι Βούλγαροι έφτασαν έξω από τα σπίτια στα δεξιά του Ογνιάρ Μαχαλά, αλλά δεν τόλμησαν να συνεχίσουν παραπέρα. Οι Εύζωνοι είχαν γαντζωθεί στις θέσεις τους εκεί σα στρείδια, αποφασισμένοι να πέσουν μέχρι ενός. Κατά τις 4 μμ, έφτασε ένας Λόχος του 20ου ΣΠ της 7ης Μεραρχίας, υπό τον Λοχαγό Σπυρίδωνος. Και η υπόλοιπη Μεραρχία φαινόταν πλέον που πλησίαζε από τα δεξιά.
Ενθαρρυμένος από τις ενισχύσεις που κατέφθαναν και ορμητικός όπως πάντα ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος διέταξε έφοδο, μπαίνοντας επί κεφαλής των υπολλειμμάτων του Συντάγματος και του Λόχου του 20ου. Οι Βούλγαροι οχυρωμένοι στα χαρακώματά τους άντεξαν. Και με πυκνά δραστικά πυρά των πυροβόλων και πολυβόλων τους, ανέκοψαν την ηρωική επίθεση. Όμως, η μάχη είχε πια κριθεί. Κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν πια να διασπάσουν τις Ελληνικές θέσεις, ενώ η άφιξη της 7ης Μεραρχίας από τα ανατολικά, τους απειλούσε πλέον με κύκλωση. Έτσι, στη διάρκεια της νύχτας αποτραβήχτηκαν, αφήνοντας τις θέσεις τους, για τις οποίες είχε χυθεί τόσο αίμα.
Το επόμενο πρωί, οι Εύζωνοι ανέβηκαν στην κορυφή του 1378, στο φοβερό αυτό ύψωμα, όπου το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων συνετρίβη αλλά νίκησε. Στη διάρκεια της ημέρας, 80 Στρατιώτες ανέλαβαν τη βαριά και θλιβερή αγγαρία της ταφής των νεκρών, των δικών μας αλλά και των Βουλγάρων, που τους παράτησαν οι δικοί τους φεύγοντας, ενώ ο Ιερέας της Μεραρχίας έψαλλε τη νεκρώσιμη ακολουθία.
Το πρωινό της 14ης συνέβη και το εξής: Ο Ιατρός Χριστόπουλος, θεωρώντας ότι το τέλος ίσως είναι κοντά, έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στους δικούς του, με σκοπό να το στείλει με έναν από τους τραυματίες που έφευγαν προς τα μετόπισθεν. Τον είδε ο Υπολοχαγός Τυρογιάννης και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
«Τι γράφεις αυτού γιατρέ μου;»
«Γράφω στο σπίτι μου …»
«Γράψε καλήν αντάμωσι στον άλλο κόσμο» είπε ο Τυρογιάννης, που μετά από μία ώρα σκοτώθηκε …
Στις 4μμ της 15ης Ιουλίου, η 6η Μεραρχία συντάχθηκε για να ξεκινήσει προς το Τσέροβο. Τα τρία Τάγματα του 1ου ΣΕ, ενώθηκαν σε ένα Τάγμα, που κι αυτό ήταν ελλειπές και τους ανατέθηκε η οπισθοφυλακή. Και τότε συνέβη ένα λίαν συγκινητικό περιστατικό. Καθώς οι μπαρουτοκαπνισμένοι και δεκατισμένοι ήρωες άφηναν το 1378 με τη σημαία και μία σάλπιγγα μπροστά, τμήματα της 7ης Μεραρχίας παρουσίαζαν όπλα και όλοι οι άνδρες τους χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν συγκινημένοι …
Την επόμενη ημέρα, από τα υψώματα του Τσερόβου, οι άνδρες του ηρωικού Συντάγματος, με δάκρυα στα μάτια, έβλεπαν στο βάθος τη Τζουμαγιά που καιγόταν, πυρπολημένη από τους υποχωρούντες σε πανικό Βουλγάρους. Για τους άνδρες αυτούς και για το Σύνταγμά τους, ο πόλεμος είχε τελειώσει … Δεν είχαν κάτι άλλο να προσφέρουν. Είχαν εκτελέσει το καθήκον τους προς την Πατρίδα, πέρα από κάθε προσδοκία και εντολή.
Όσοι επέζησαν, είχαν τώρα ένα νέο καθήκον: Να γυρίσουν σώοι στα σπίτια τους και να συμβάλλουν, εργαζόμενοι σκληρά, στην ειρηνική ανόρθωση της Πατρίδας. Και να διηγούνται στις επόμενες γενιές τα όσα έζησαν και έκαναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου