ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ : ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Του Νίκου Τζιόπα
μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου

 

Ανατρέχοντας στην ιστορία κάποιος, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι αυτό που ονομάζουμε «παγκόσμιος πολιτισμός», δεν είναι τίποτα άλλο από μια σύνθεση διαφόρων εθνικών πολιτισμών. Κύρια ο ελληνικός πολιτισμός, αλλά και ο αιγυπτιακός, ο κινέζικος και πολλοί άλλοι, έβαλαν το δικό τους λιθάρι στην δημιουργία του παγκόσμιου πολιτισμού, ανάλογα με τις δυνατότητές τους.

Παρ’ όλες τις όποιες επιρροές δέχθηκαν από ξένους πολιτισμούς, πάντα λειτούργησαν εθνικά. Δημιουργήθηκαν, δηλαδή, από ανθρώπους κοινής καταγωγής, γλώσσας και θρησκείας. Πουθενά δεν αναφέρεται στην ιστορία, η παραγωγή αξιόλογου πολιτισμού, από κάποια πολυφυλετική και πολυπολιτισμική κοινωνία.

Οι εθνικές κοινωνίες δημιούργησαν πολιτισμούς κι εδώ ακριβώς βρίσκεται για μένα ο ορισμός της εθνικιστικής ιδέας: η θέληση και η εσωτερική παρόρμηση του ανθρώπου, να συμμετέχει στην παραγωγή του πολιτισμού, ως Έλληνας, Κινέζος, Αιγύπτιος κ.ο.κ. Πιστεύω μου είναι, ότι επειδή αυτή η θέληση στηρίζεται στο συναίσθημα, η εθνικιστική ιδέα θα πάψει να υπάρχει μόνο σε μία κοινωνία όπου θα εφαρμόζονται λοβοτομές.

Όλα τα έθνη της γης μιλάνε για το ίδιο πράγμα όταν αναφέρονται στην εθνικιστική ιδεολογία. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση, η εθνικιστική ιδεολογία να βρει πρακτική εφαρμογή στις ζωές των εθνών με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό γιατί όντας μια ζωντανή και φυσική ιδεολογία, απευθύνεται σε έθνη τα οποία είναι, πρωτίστως, διαφορετικά.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από την Οικονομία, μια και η οικονομική κατάσταση της πατρίδος μας βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της μεταπολεμικά. Η εθνική μας οικονομία στηρίχθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων στο φυσικό «δαιμόνιο» του Έλληνα που το αποδεικνύουν οι ναυτικές, οι εμπορικές και οι καλλιτεχνικές του επιδόσεις. Εάν προσαρμόσουμε στην ελληνική πραγματικότητα μία γερμανική π.χ. εκδοχή του εθνικισμού το μόνο βέβαιο είναι ότι θα περιορίσουμε τα φυσικά χαρακτηριστικά του Έλληνα, οδηγούμενοι στην πλήρη αποτυχία ενός τέτοιου κυβερνητικού μοντέλου.

Ένα εθνικιστικό κράτος οφείλει, πρώτα απ’ όλα, να αναδεικνύει τα φυσικά χαρακτηριστικά του λαού της κι όχι να τα πολεμά. Είναι σαφές ότι ένα ολοκληρωτικό κράτος με διογκωμένο τον δημόσιο τομέα μάλλον θα έβλαπτε τον Έλληνα και δεν θα τον ωφελούσε καθόλου. Ένα στρατοκρατικό καθεστώς, θα μπορούσε κάλλιστα να βρει εφαρμογή σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλλά όχι στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε ο διάλογος και η επιχειρηματολογία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους (κατάσταση πολέμου κ.λπ.) ότι το κράτος δεν πρέπει να λάβει αποφάσεις για αυξημένη επέμβαση στις ζωές των ανθρώπων, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Το βασικό πλαίσιο στο οποίο κινείται το πολιτικό σύστημα σήμερα, μπορούμε να το περιγράψουμε ως εξής: Από την μία η λεγόμενη Αριστερά να επιμένει σε ένα εντελώς κρατικιστικό μοντέλο κι από την άλλη η λεγόμενη Δεξιά να στρέφεται σε μία πλήρη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας με όσο το δυνατόν λιγότερη παρουσία του κράτους. Όπως πάντα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Κι όταν λέω στην μέση, ασφαλώς και δεν εννοώ ένα συνονθύλευμα αριστερών και δεξιών θέσεων ή πολιτικές αναλύσεις του τύπου «εθνικώς δεξιά και κοινωνικώς αριστερά». Διότι αυτό μπορεί να αποτελέσει, κατά την γνώμη μου, την εξαίρεση κι όχι τον κανόνα. Εννοώ οπωσδήποτε ένα ισχυρό κράτος το οποίο όμως δεν θα «καταπλακώνει» με την δύναμή του όσα αυτός ο λαός μπορεί να «γεννήσει» στο μυαλό του. Αντίθετα, θα τον καθοδηγεί και θα τον παροτρύνει να συνεχίσει.

Με γνώμονα την βασική εθνικιστική θέση, ότι οι πολιτικές διεργασίες καθορίζουν τις οικονομικές και τις σκέψεις που προανέφερα, νομίζω ότι αυτή θα πρέπει να είναι η συζήτηση που θα πρέπει να διεξάγει το Εθνικιστικό Κίνημα από εδώ και στο εξής, κωδικοποιώντας και καθορίζοντας τις θέσεις του πάνω στην Οικονομία, με σκοπό την ευημερία μέσω της ανάδειξης των χαρακτηριστικών του λαού μας, ώστε να μπορέσει στο μέλλον να εκπληρώσει το κύριο στόχο του, που τόσο εύστοχα περιέγραψε ο Περικλής Γιαννόπουλος: τον εξανθρωπισμό της οικουμένης. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2013 του περιοδικού του Εθνικού Μετώπου «Μέτωπο».

http://www.metopo.gr/article.php?id=5686