«Έαν τις ὑποσχόμενός τι τῷ δήμῳ ἐξαπατήσῃ, εἰσαγγελίαν εἶναι κατ' αὐτοῦ, κἄν ἁλῷ, θανάτῳ ζημιούσθω». ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ, Δ'.
Στον καιρό της θεσμοθετημένης διαφθοράς και της λαϊκής εξαπάτησης που έχει λάβει εξουσία να δώσει νομική μορφή στο άδικο και χειροπέδες στο δίκαιο, είναι απαραίτητο να ανοίξουν τα έως χθες ακόμη ερμητικά κλεισμένα μάτια και να λειτουργήσουμε με την ψυχρή λογική της εθνικής μας αυτοσυντήρησης. Οφείλουμε στις γενιές που πέρασαν και στις γενιές που θα έρθουν να λειτουργήσουμε με τη λογική της εθνικής μας ψυχής κι όχι με το πρόσκαιρο συμφέρον της τσέπης. Γιατί το Ελληνικό Έθνος θα βρίσκεται πάντα εδώ να μας προσφέρει στέγη και στοργή όταν το συμφέρον έχοντας καταβροχθίσει το Έθνος θα έχει αλλάξει στέγη.
Το αίτιο της συμφοράς μας είναι απλό και διακρίνεται από τη φύση του. Το συμφέρον της τσέπης δεν κάνει ποτέ παρέα με την ηθική και τον πατριωτισμό του Έλληνα γιατί δεν είναι παιδί της σχέσης αυτής και δεν αποτελεί στοιχείο της ελληνικής φιλοσοφικής στάσης ζωής. Η λάμψη του χρυσού και της Ελληνικής Ηθικής δεν μπορούν να σταθούν στο ίδιο ύψος επάνω στην κοινωνική ζυγαριά, διότι για τον λαό μας προηγείται η Παιδεία και η Αρετή και έπεται η Ύλη. Ο Έλληνας πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι Άνθρωπος, χρήσιμος Πολίτης και μάχιμος Οπλίτης. Να περάσει όλα τα σχολεία της ζωής, να αγαπήσει τον φυλετικό του αδελφό, να καταγράψει υψηλές επιδόσεις Πατριωτισμού και μετά να λάβει τις υλικές απολαύσεις που του αναλογούν.
Η εξαπάτηση του πολίτη και η κλοπή δημόσιας περιουσίας δεν είναι κακοπλασίες πολιτειακές που συναντά πρώτη φορά στη ζωή του ο Έλληνας. Τις έχουμε βρει πολλές φορές μπροστά μας. Ακόμα και σε περιστάσεις εθνικού κινδύνου. Το προβάδισμα της ανήθικης συναλλαγής είναι άλλωστε η καλύτερη και ασφαλέστερη ύλη της διαφθοράς που μπορεί να πατήσει πάνω στον πόνο της φτώχιας και την σκλαβιά της Πατρίδος. Γιατί θα πρέπει να το γνωρίζουμε άπαξ. Ο πολίτης που κυνηγάει ξένους θησαυρούς και υλιστικούς παραδείσους δεν πρόκειται ποτέ να εκτιμήσει το θησαυρό της πατρίδος του. Ή εκείνος θα απομακρυνθεί ή η Πατρίδα θα κινδυνεύσει ανεπανόρθωτα. Κι αν είναι ταγός, τότε το ανεπανόρθωτο συνεπάγεται τον θάνατο της Φυλής.
Η διαφορά του παρόντος παρακμάζοντος Ελληνισμού με τον Αριστοτελικό Ελληνισμό παλαιότερων ένδοξων χρόνων είναι ότι η πολιτική εξαπάτηση παλαιότερα διωκόταν ενώ στους έσχατους βρώμικους και νεοταξικούς χρόνους έχει θρονιαστεί στην εξουσία της Ελλάδος και τους θεσμούς της. Παλαιότερα οι Έλληνες μάχονταν ακόμη και στην καθημερινότητά τους με μυριάδες προβλημάτων ή με μυριάδες εχθρούς στο Πεδίο της Τιμής για τη δόξα φτάνοντας σε επιτεύγματα και νίκες ελληνικές. Στους έσχατους χρόνους η ακατάσχετη και απραγματοποίητη πολιτικολογία, η ενσυνείδητη καλλιέργεια ψεύτικων υποσχέσεων, η συνδιαλλαγή του πολιτικού άρχοντα με τους λίγους και τους ανθέλληνες σε βάρος των πολλών και η παράδοση της Πατρίδος στα χέρια των εχθρών της θεωρείται πολιτικά ορθή.
Στα χρόνια της εθνικής πολιτικής ορθότητας και του σπουδαίου Έλληνα Φιλόσοφου Αριστοτέλη τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Οι πολιτικοί απατεώνες και οι εθνοπροδότες δεν ολοκλήρωναν το εξουσιαστικό τους ταξίδι. Φρόντιζαν γι’ αυτό οι ίδιοι οι Νόμοι της Πολιτείας που τιμωρούσαν τους παραβάτες παραδειγματικά. Ο σπόρος του κακού ξεριζωνόταν και η πολιτικάντικη σοδειά του δεν απλωνόταν. Λέει λοιπόν ο Αριστοτέλης για την πολιτική εξαπάτηση: «Εάν τις ὑποσχόμενός τι τῷ δήμῳ ἐξαπατήσῃ, εἰσαγγελίαν εἶναι κατ' αὐτοῦ, κἄν ἁλῷ, θανάτῳ ζημιούσθω». Μας λέει δηλαδή ο μεγάλος μας φιλόσοφος ότι όποιος πολιτικός εξαπατήσει τον λαό με ψευδείς υποσχέσεις, οδηγείται στην εισαγγελία. Κι αν αποδειχτεί ένοχος του αδικήματος που κατηγορείται, τότε αυτός κρίνεται επικίνδυνος και περιττός. Λαμβάνει δηλαδή την ποινή του θανάτου.
Βέβαια ο Αριστοτέλης είχε ένα θανάσιμο «κουσούρι» για την εποχή τη δική μας, την εποχή του δοσιλογισμού. Δεν ήταν δημοκρατικός. Για να ακριβολογούμε, δεν ήταν δημοκρατικός με τη σημερινή έννοια του όρου. Δεν ήταν εκφραστής και οπαδός του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά ήταν θερμός εκφραστής και οπαδός της πλατιάς λαϊκής έκφρασης που είναι το άθροισμα της ευθυκρισίας, της ικανότητος και του πατριωτισμού. Ο Αριστοτέλης ήταν ο εκπρόσωπος της Πολιτείας των Αρίστων Ελλήνων που στηρίζεται στην Ηθική του Εθνικού Φρονήματος και της Κοινωνικής Αξιοκρατίας. Στην κοινωνική συνοχή των Ελλήνων που αγαπούν την Πατρίδα και το λαό τους και απεχθάνονται τους επιρρεπείς στην κοινωνική εκτροπή και τον εθνομηδενισμό.
Αυτή ακριβώς είναι η Ελλάδα που επιδιώκει ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός. Μια ισχυρή πατρίδα που θα στηρίζεται στην εργασία των ικανότερων παιδιών της μέσα από μια κοινωνία δικαίου. Και αυτή η Πατρίδα δεν μπορεί μήτε να χωρατεύει μήτε να συναλλάσσεται μήτε καν να μοιράζεται την ίδια γη με ανθρώπους που δεν αγαπούν τον τόπο μας.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου