Η συνωμοσία επιβολής της πολυπολιτισμικότητας αποκαλύπτεται…

Γράφει ο Γιάννης Κολοβός*


Άκρως αποκαλυπτικό ήταν το άρθρο του Andrew Neather στην London Evening Standard (23/10/2009), στο οποίο παραδεχόταν ότι η απόφαση για την χαλάρωση των συνοριακών ελέγχων στην Βρετανία και για την αλματώδη αύξηση της εισροής μεταναστών ήταν εσκεμμένη προκειμένου να γίνει η χώρα…πολυπολιτισμική! Ο Neather δεν είναι τυχαίος: στις αρχές του 2000 υπήρξε λογογράφος του Βρετανού πρωθυπουργού Tony Blair και των υπουργών Εσωτερικών Jack Straw και David Blunkett.

Στο άρθρο αυτό έκανε λόγο για «σκόπιμη πολιτική των υπουργών από τα τέλη του 2000 μέχρι τουλάχιστον τον περσινό Φεβρουάριο…να ανοίξει η Βρετανία στην μαζική μετανάστευση». Επιπλέον παραδέχθηκε: «Εγώ έγραψα τον λόγο-ορόσημο που έβγαλε η τότε υπουργός μετανάστευσης Barbara Roche τον Σεπτέμβριο του 2000, στον οποίον ζητούσε την χαλάρωση των ελέγχων. Σηματοδότησε μία σημαντική αλλαγή από την πολιτική προηγούμενων κυβερνήσεων».

Ο λόγος αυτός βασίσθηκε εν πολλοίς σε μία μελέτη για το θέμα της μετανάστευσης την οποία συνέταξε η Performance and Innovation Unit, το κυβερνητικό think tank του Tony Blair. Ο Neather υπογράμμισε ότι η μελέτη αυτή είχε περιβληθεί από μυστικότητα: «Προσχέδια είχαν μοιρασθεί το καλοκαίρι του 2000 με εξαιρετική απροθυμία: υπήρχε μία παράνοια μήπως φθάσει στα ΜΜΕ». Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι η τελική μελέτη δεν περιελάμβανε όλα τα σημεία που υπήρχαν στα προσχέδιά της. Ο Neather παραδέχθηκε ότι τα προσχέδια που είδε έκαναν επίσης αναφορά και σε έναν κινητήριο πολιτικό στόχο πίσω από αυτήν την αλλαγή πολιτικής: «η μαζική μετανάστευση αποτελούσε τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα έκανε την Βρετανία πραγματικά πολυπολιτισμική…Η πολιτική αυτή σκόπευε να τρίψει στην μούρη της Δεξιάς την [πληθυσμιακή] διαφορετικότητα και να καταστήσει τα επιχειρήματά της παρωχημένα».

Ο Neather επισήμανε την απροθυμία της κυβέρνησης των Εργατικών να συζητήσει δημοσίως τις συνέπειες της αυξημένης μετανάστευσης φοβούμενη μήπως χάσει την ψήφο της εργατικής τάξης. Και τέτοιος κίνδυνος υπήρχε καθώς η μελέτη της Performance and Innovation Unit, που δημοσιοποιήθηκε τελικά τον Ιανουάριο του 2001, εστίαζε πολύ στα οφέλη της αγοράς εργασίας, ενώ τα «κοινωνικά αποτελέσματα» στα οποία αναφερόταν αφορούσαν μόνο τους μετανάστες και όχι τους γηγενείς κατοίκους. Αξίζει να αναφερθεί ότι το θέμα της μετανάστευσης δεν είχε τύχει ιδιαίτερης αναφοράς στο πολιτικό πρόγραμμα των Εργατικών του 1997 όταν ανήλθαν στην εξουσία. Έτσι, όπως σχολίασε ο Neather, «εν μέρει κατά τύχη, εν μέρει από πρόθεση, η Κυβέρνηση δημιούργησε την μεταναστευτική έκρηξη που επιθυμούσε».

Σχολιάζοντας τις αποκαλύψεις του άρθρου ο πρώην πρέσβυς και διευθυντής του think tank Migrationwatch Sir Andrew Green υπογράμμισε ότι «Τουλάχιστον τώρα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, και είναι δυναμίτης. Πολλοί υποψιάζονταν εδώ και καιρό ότι η μαζική μετανάστευση που έλαβε χώρα κατά την διακυβέρνηση από τους Εργατικούς δεν ήταν απλά ένας κακός χειρισμός αλλά επίσης και μία συνωμοσία. Είχαν δίκιο. Η κυβέρνηση επέτρεψε την είσοδο στην χώρα σε 3 εκατομμύρια μετανάστες για κυνικούς πολιτικούς λόγους, καλυμμένους με πανούργο οικονομικό καμουφλάζ».

Δηλώσεις έκαναν και οι πρόεδροι της διακομματικής Ομάδας για την Ισόρροπη Μετανάστευση, βουλευτές Frank Field (των Εργατικών) και Nicholas Soames (των Συντηρητικών), οι οποίοι επισήμαναν: «Καλωσορίζουμε αυτήν την δήλωση από έναν πρώην σύμβουλο, την οποία όλη η χώρα γνωρίζει ότι είναι αληθής. Είναι η πρώτη αχτίδα αλήθειας η οποία έλαμψε επισήμως επί του θέματος της μετανάστευσης προς την Βρετανία».

Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε τις ομοιότητες της Βρετανικής περίπτωσης με την Ελλαδική:

• Η νέα κατάσταση αποφασίζεται και επιβάλλεται στα κρυφά

Στην Ελλάδα η παραμονή των παρανόμων μεταναστών στην χώρα συνέβη παρά την αντίθεση της κοινής γνώμης. Ομοίως, παρά την αντίθεση των Ελλήνων και χωρίς να προηγηθεί δημόσια ενημέρωση και διαβούλευση, έγιναν οι εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις τους τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (1997, 2001) όσο και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ (2005, 2007). Χωρίς δημόσιο διάλογο προχωρούν οι ρυθμίσεις για παροχή δικαιώματος ψήφου καθώς και Ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες. Εν κρυπτώ προωθείται και η πολυπολιτισμικοποίηση της (πρώην Εθνικής) Παιδείας μας καθώς και της δημόσιας ζωής.

• Ως επιχείρημα προβάλλονται τα «οικονομικά οφέλη»

Βασικό επιχείρημα που προβάλλεται από τους θιασώτες της μαζικής εισροής μεταναστών στην χώρα μας είναι τα οφέλη για την οικονομία μας. Όπως, όμως, έχουμε δείξει σε προηγούμενα άρθρα μας στο «Ρεσάλτο» (πχ. τεύχος 26) οι παρουσιαζόμενες μελέτες είναι μονομερείς και αρκετά διαβλητές καθώς επικεντρώνονται σε κάποιους οικονομικούς δείκτες «αγνοώντας» κάποιους άλλους, καθώς μιλούν για οφέλη χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει τα κόστη, καθώς αποσιωπούν το ότι πλήττονται τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού – δηλαδή η εργατική τάξη πρώτα από όλα.

• Υπάρχει απώτερος πολιτικός στόχος

Και ο στόχος αυτός είναι διπλός: η πολυπολιτισμικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας ώστε να πραγματοποιηθεί το κοσμοπολιτικό όνειρο της πολιτικής ελίτ της χώρας και η δημιουργία ενός φανατικά πιστού εκλογικού σώματος – αυτού των μεταναστών ψηφοφόρων – το οποίο θα ψηφίζει συντριπτικά υπέρ της κοσμοπολίτικης κυβερνητικής Αριστεράς (βασικά υπέρ του ΠΑΣΟΚ, σε μικρότερο βαθμό υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ) ώστε να διαιωνίσει την παραμονή της στην εξουσία. Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί ομάδων μεταναστών για την νίκη του ΠΑΣΟΚ την βραδιά των εκλογών μιλούν από μόνοι τους!

Ας μην μας διαφεύγει ότι οι πρώτες εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις παρανόμων μεταναστών και η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας στην χώρα μας έλαβαν χώρα επί των κυβερνήσεων Σημίτη, η οποία είχε ως υπόδειγμα τον «τρίτο δρόμο» των Εργατικών του Tony Blair - την κρυφή πολιτική του οποίου για το (τεχνητώς πολυπολιτισμικό) μέλλον της χώρας του αποκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας ο πρώην συνεργάτης του.


* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Πελασγός.


Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ
ΑΝΤΙΒΑΡΟ