20 ΜΑΡΤΙΟΥ 1834:Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΙΚΗ ΓΙΑ… ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Γράφει η Σοφία Τ.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είναι ίσως η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Επανάστασης του 1821. Ηγέτης με όλη την σημασία της λέξης. Οδηγούσε στην μάχη τους άνδρες του και εμψύχωνε τον λαό, που προσδοκούσε την ελευθερία του. Μετά την Ανεξαρτησία, κατηγορήθηκε για… εσχάτη προδοσία, μαζί με τον Δημήτριο Πλαπούτα, παλαιό του σύντροφο στον Αγώνα, με τους Ρώσους, κατά του βασιλιά Όθωνα. Καταδικάστηκε μάλιστα σε θάνατο, αλλά οι ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ δικαστές Γεώργιος Τερτσέτης και Αναστάσιος Πολυζωίδης, αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη και, κατόπιν οδηγήθηκαν οι ίδιοι σε δίκη. Η υπόθεση παραμένει, ως σήμερα, άλυτη, αλλά, όπως σε όλη την νεότερη εποχή, μιλάμε για περιστατικό που δείχνει πώς οι Μ. Δυνάμεις συμπεριφέρθηκαν και αναμείχθηκαν-και συνεχίζουν- στα εσωτερικά ζητήματα του κράτους. Το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της δίκης: μετά από πολύ αγώνα, η Ελλάδα απελευθερώθηκε(1827, αυτονομία). 1^ος της κυβερνήτης επιλέχθηκε ο μεγάλος Έλληνας Ιωάννης Καποδίστριας, με θέση υπ. Εξωτερικών στην Ρωσική Αυτοκρατορία και σοβαρή στάση ενάντια στην Ιερά Συμμαχία και τον Clemens Metternich, εχθρό των ευρωπαϊκών επαναστάσεων στο Συνέδριο της Βιέννης, και αγνός πατριώτης, ο οποίος, μαζί με φιλέλληνες πραγματικούς έκανε έργο στην Ελλάδα, γι’ αυτό και ενόχλησε τα συμφέροντα των Μ. Δυνάμεων, που «προστάτευαν» τους Έλληνες(;) παράγοντες και είχαν χρεώσει και χρεοκοπήσει την Ελλάδα ΠΡΙΝ καν ελευθερωθεί με ληστρικά δάνεια. Γι’ αυτό δολοφονήθηκε(1831) στο Ναύπλιο(1^η πρωτεύουσα, μετά την προσωρινή Αίγινα). Μετά από αυτό, οι Μ. Δυνάμεις ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ, μετά από συζητήσεις, τον νέο ηγεμόνα της Ελλάδας, ΑΛΛΑ ΚΑΙ το πολίτευμά της, στα μέτρα τους. Ήθελαν μοναρχία ευρωπαϊκού τύπου και πρίγκιπα από Αυλή, εκτός των δικών τους(Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία). Ο Λεοπόλδος, μετέπειτα βασιλιάς του Βελγίου, αρνήθηκε και, έτσι, ανέλαβε την τύχη της Ελλάδας, ο Βαυαρός πρίγκιπας Όθων, ο οποίος όμως τότε ήταν ανήλικος. Έτσι, τον συνόδευσαν στο Ναύπλιο και 3 Αντιβασιλείς και 2 πάρεδροι(Abel, Grainer), που θα τον αντικαθιστούσαν στα καθήκοντά του, ωσότου ενηλικιωθεί(20/05/1835). Με την Σύμβαση της 25^ης Απριλίου/7^ης Μαΐου 1832, η Αντιβασιλεία των Armansberg, Mauer, Eideck ανέλαβε πλήρως την εξουσία. Ο 1^ος ήταν ο πιο σκληρός από τους Βαυαρούς. Οι Μ. Δυνάμεις ήθελαν να ελέγξουν πλήρως το νέο κράτος(και μέσω των δανείων, που σπαταλιόνταν και έφεραν το «μνημόνιο» του 1843). Κυρίως η Βρετανία, που ήθελε να εκμηδενίσει την επιρροή των άλλων «ανταγωνιστών» Γαλλίας και Ρωσίας. Σύμμαχος της Βρετανίας ήταν ο Πρόεδρος των Αντιβασιλέων κόμης Armansberg. Οι Mauer και Abel ήταν γαλλόφιλοι και ο Eideck ρωσόφιλος. Η Βρετανία, λοιπόν, άρχισε τις υπόγειες κινήσεις, για να πετύχει τους στόχους της, για να μην αρχίσουν πόλεμο εναντίον της Γαλλία και Ρωσία. Συμμάχησε με την μια αντίπαλο(Γαλλία), για να εξοντώσει την άλλη(Ρωσία). Και αυτό, γιατί η Ρωσία ήταν πιο επίφοβη. Αλλά ο Αντιβασιλέας Eideck που την υποστήριζε ήταν αδύναμος. Το ρωσικό κόμμα(ένα εκ των ξενικών κομμάτων της ανεξάρτητης Ελλάδας-δείγμα της εξάρτησης των «Ελλήνων» παραγόντων από τις «προστάτιδες»-), ήταν πολύ δημοφιλές, καθότι σ’ αυτό ανήκαν οι ηγέτες της Επανάστασης, με 1^ο και κύριο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ηγέτη της. Αυτοί ήταν οι μεγάλοι εχθροί της Βρετανίας. Η οποία ξεκίνησε μια απίστευτη μηχανορραφία, της οποίας τα νήματα κινούσαν πότε οι Αντιβασιλείς, πότε οι πρέσβεις των «προστάτιδων» και πότε οι υποστηρικτές και οι πράκτορές τους. Οι Αντιβασιλείς στην Ελλάδα, όρισαν το Υπουργικό Συμβούλιο, αφού το προηγούμενο πολιτικό καθεστώς έπαψε να υφίσταται στις 15/04/1833. Ανάμεσα στα μέλη του οι Σπυρίδων Τρικούπης και Ιωάννης Κωλέττης. Το αγγλικό κόμμα κυριαρχούσε εκεί, το γαλλικό εκπροσωπείτο ελάχιστα και καθόλου το ρωσικό. Κατά την Αντιβασιλεία, οι «προστάτιδες» ήταν κίνδυνος για την εξουσία της. Έτσι, απαίτησε την συνένωση όλων των κομμάτων υπό το Στέμμα, καθώς και την διασφάλιση της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας από τις ξένες επεμβάσεις. Αυτό, γιατί τα κόμματα έτρεχαν στις «προστάτιδες» για βοήθεια για να πετύχουν τις επιδιώξεις τους, οι οποίες έτσι είχαν το αναγκαίο πρόσχημα για να επεμβαίνουν στα εσωτερικά θέματα της Ελλάδας. Έτσι, αυτά τα παρασιτικά κόμματα-δάκτυλοι των «προστάτιδων», ελλείψει θεσμικών πλαισίων και ιδεολογίας, οδηγήθηκαν στον αφανισμό. Εδώ έβαλε το χέρι της η Αντιβασιλεία, και για να μην δημιουργηθούν τα παραπάνω πλαίσια και για να τα οδηγήσει στην αναστολή των δραστηριοτήτων τους. Έτσι και δεν θα δημιουργούνταν κανονικά κόμματα και θα έλεγχε πλήρως την πολιτική ζωή. Ο Κολοκοτρώνης, φιλοξενούμενος στην ναυαρχίδα του Ρώσου ναυάρχου Ricord, έγραψε(03/02/1833) στον Ρώσο Υπ. Εξ. Neserold για την εκκλησιαστική πολιτική των Βαυαρών(όχι ορθόδοξοι). Ο Υπουργός, στην απάντησή του(11/07/1833), συμβούλευσε συσπείρωση των Ελλήνων γύρω από τον θρόνο, επιμονή στην πίστη και την θρησκεία τους. Την ίδια εποχή, οι ρωσόφιλοι, κυκλοφορούσαν κείμενο που απευθυνόταν στον τσάρο, με αίτημα την ανάκληση της Αντιβασιλείας, για να αναλάβει καθήκοντα ο Όθων. Όλα τα παραπάνω, αποτέλεσαν την «συνομωσία του Κολοκοτρώνη». Μια μικρότερη «συνομωσία», του καθηγητή Franz, διερμηνέα των Βαυαρών, απέβλεπε στην ανάκληση όλης της Αντιβασιλείας, ενώ μια 2^η, στην ανάκληση μόνο των 2 μελών της. Αργότερα, ο Armansberg, άφησε να εννοηθεί ότι υπεύθυνοι γι’ αυτά ήταν οι Mauer και Eideck. Όταν ο κόμης Διονύσιος Ρώμας, επέστρεψε από ταξίδι και στην βαυαρική Αυλή, διαβεβαίωσε τους Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, για τις φιλικές διαθέσεις του Armansberg στους καποδιστριακούς. Αυτό ενθάρρυνε τους ρωσόφιλους(Ναπαίους), που θεώρησαν καλύτερο έναν Αντιβασιλέα κυβερνήτη(Armansberg), του οποίου ξέρουν την σκέψη, παρά τον Όθωνα που δεν τον ξέρουν καλά. Η Αντιβασιλεία, για να αντιμετωπίσει «ρωσική» εξέγερση και να στερήσει από τον Armansberg συμμάχους, συνέλαβε τον «συνωμότη» Franz και, στις 20/03/1833, ρωσόφιλους οπλαρχηγούς(μεταξύ των 20 και οι Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας) και καποδιστριακούς, με δεσμούς με τον Κολοκοτρώνη. Τους περισσότερους, τους αλυσόδεσαν και τους έφεραν στο Ναύπλιο και τους διαπόμπευσαν στους δρόμους. Άλλους τους έκλεισαν στο Ίτς Καλέ(Ακροναυπλιά) και άλλους στο Μπούρτζι. Οι συλλήψεις έγιναν μυστικά, χωρίς γνωστοποίηση στο Υπουργικό Συμβούλιο. Όταν ο Γεώργιος Ψύλλας, Υπουργός Εσωτερικών, διαμαρτυρήθηκε στον Mauer, αυτός τον απείλησε με σύλληψη, γιατί τάχα δεν πρόλαβε την «συνομωσία». Τρικούπης, Ψύλλας και Πραΐδης αποχώρησαν από το Υπουργικό Συμβούλιο. Διεσώθη ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο μόνος πια από το αγγλικό κόμμα στην κυβέρνηση(ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών και προσωρινά Ναυτικών). Το νέο Υπουργικό(Οκτώβριος 1833): Πρόεδρος ο Μαυροκορδάτος, Θεοχάρης, Υπουργός Ναυτικών, Κωλέττης, Εσωτερικών, Σχινάς, Δικαιοσύνης και προσωρινά Εκκλησιαστικών. Στο 8μήνο ανάμεσα στην σύλληψη και την δίκη του Κολοκοτρώνη(Σεπτέμβριος 1833-Μάιος 1834) σοβαρή κρίση σημειώθηκε ανάμεσα στους Βαυαρούς. Έτσι οι Mauer και Abel ανακλήθηκαν, μετά την δίκη.


http://olympia.gr