ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Του Ιωάννη Κουριαννίδη

Εδραιώνεται πια, όλο και περισσότερο, μέσα στην ελληνική κοινωνία, η πεποίθηση ότι τα θεσμικά εγκλήματα που συντελούνται εδώ και καιρό στην πατρίδα μας, εγκλήματα μάλιστα στο όνομα τής «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με θεσμικούς τρόπους. Όπως, εξ άλλου, μου είπε πρόσφατα μία σοφή φίλη μου, «μία αντίδραση, όταν είναι θεσμική, δεν είναι αντίδραση, είναι κάτι χωρίς αποτέλεσμα». 

Και πράγματι... Ως «θεσμική» αντίδραση θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε λ.χ. τις εκλογές. Ποιός, αλήθεια, πιστεύει σήμερα ότι κάτι ουσιαστικό μπορεί να αλλάξει μέσω των εκλογών; Και μόνο, αφενός μεν, η ραγδαία απαξίωση προεκλογικών δεσμεύσεων ή, αφετέρου, η εμμονή σε πρακτικές διαχείρισης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων ίδιες με αυτές που χρησιμοποιούνταν στις λίγες εκατοντάδες μιας περιθωριακής ομάδας, αναδεικνύουν συμμωρίες ανίκανες να ενστερνιστούν και να δώσουν διεξόδους στις αγωνίες και στην απελπισία του λαού.

«Θεσμικός» τρόπος αντίδρασης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο συνδικαλισμός. Εδώ, βεβαίως, θα μπορούσαμε να γελάσουμε, αφού η μακροχρόνια συμπαιγνία συνδικαλιστών με τους εξουσιαστές έχει καταδείξει απολύτως τον λόγο της ύπαρξής τους.

Είναι, λοιπόν, γεγονός, ότι αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει στην πατρίδα μας μία οργανωμένη τάση μέσω της οποίας να ανατραπεί η φαυλότητα και να οδηγηθεί το έθνος μας σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Κι αυτό, φυσικά, δεν είναι αναιτιολόγητο.

Η συζήτηση για το αν το ΟΧΙ στους Ιταλούς το είπε ο Μεταξάς ή ο ελληνικός λαός, επανέρχεται κάθε χρόνο κατά την ημέρα της εθνικής μας επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Η απάντηση, βεβαίως, είναι πολύ απλή και πρέπει να την θυμόμαστε πάντοτε, δηλαδή και τις υπόλοιπες 364 ημέρες του έτους: Το ΟΧΙ το είπε φυσικά ο εθνικός ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς. Το είπε, όμως, διότι ήξερε ότι αυτή ήταν η βούληση και του ελληνικού λαού. Και η βούληση του ελληνικού λαού ήταν τέτοια, διότι έτσι τον είχε μάθει να σκέφτεται ο Ιωάννης Μεταξάς!

Εδώ και 38 έτη, τα ανθρωπάκια που εξουσίασαν την πατρίδα, κάποια από τα οποία αποδέχθηκαν ανερυθρίαστα, ακόμη και εν ζωή, τον τίτλο «εθνάρχης» (!), έμαθαν τον ελληνικό λαό να σκέφτεται τελείως διαφορετικά. Τον έμαθαν να είναι ατομιστής, παρτάκιας, κουτοπόνηρος, ωφελιμιστής, αδιάφορος για τα κοινά, φυγόπονος, εγωιστής. Ποιός Έλληνας πατριώτης δεν θυμάται με οδύνη και ντροπή, την στιγμή που η πολιτική κουτσουλιά, που πρωθυπούργευε την χώρα κατά την κρίση των Ιμίων, εξέμεσε το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς; Πόσες φορές ακούσαμε με απελπισία στον περίγυρό μας το «ευτυχώς που δεν έγινε πόλεμος, τί θα κάναμε με τα παιδιά μας;» Έτσι σκέφτεται εδώ και 38 χρόνια ο ελληνικός λαός, διότι έτσι τον έμαθαν να σκέφτεται οι εξουσιαστές του. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα στερείται συγκροτημένων κοινωνικών και εθνικών αντιστασιακών δομών.

Τις φτιάχνει όμως! Καθημερινά, μέσα στο κοινωνικό σώμα των Ελλήνων, δημιουργούνται κινήσεις, σωματεία, πρωτοβουλίες, οντότητες που αναζητούν την διέξοδο και την λύση. Μια λύση που δεν θα αργήσει να έρθει. Το μόνο που λείπει αυτή την στιγμή είναι η συσπείρωση όλου αυτού του κοινωνικού δυναμικού γύρω από μία πατριωτική πολιτική δύναμη, άφθαρτη, έντιμη και σφριγηλή, ικανή να διαμορφώσει τα απαραίτητα συστατικά για την ανάταξη του πολιτικού σκηνικού της πατρίδας μας και την εδραίωση μίας νέας ηγεμονίας στο πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό πεδίο της χώρας μας, με σαφή ελληνικά εθνικιστικά χαρακτηριστικά.

Για να υλοποιηθεί βεβαίως αυτό, απαιτείται επίπονη προσπάθεια, δημιουργία και εκπαίδευση στελεχών, ώστε όταν επιστρέψει κάποια στιγμή η Πολιτική στην πατρίδα μας, να υπάρχουν αυτοί που θα αποτελέσουν την εθνική πρωτοπορία, βαδίζοντας με αξιοπρέπεια και σωφροσύνη. Ξεπερνώντας την αναγκαιότητα του σήμερα και αφήνοντάς την να καταβροχθίσει τους συντελεστές της δημιουργίας της, ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, αλλά και με επίγνωση των δυσκολιών. Εξ άλλου, ως Έλληνες, τα δύσκολα αποτελούν το προνομιακό πεδίο για τις επιτυχίες μας...

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 14ης Δεκεμβρίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.

http://www.metopo.gr/article.php?id=5681