ΡΩΣΙΚΟ «ΔΟΥΡΕΙΟ» ΑΙΤΗΜΑ, ΕΜΠΛΟΚΗ ΜΕ ΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ 1973

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος Δημοσιογράφος – Αμυντικός αναλυτής

Η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να έχει αποδεχθεί ρωσικό αίτημα χρήσης του ελληνικού FIR, από το οποίο ζητείται να διέλθουν πολιτικά αεροσκάφη, τα οποία θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στην Συρία. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές πριν από ένα περίπου μήνα το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, μετά τη σύμφωνη γνώμη του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα (σ.σ. και προφανώς του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου), ο οποίος ενημερώθηκε από τον αρμόδιο υπουργό Νίκο Κοτζιά, απάντησε καταφατικά σε μια κρίσιμη χρονική συγκυρία και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία αποδοχής και ψήφισης του τρίτου μνημονίου.

Σύμφωνα με το πρακτορείο Sputnik η χρονική περίοδος που ζητήθηκε ξεκίνησε από την 1η Σεπτεμβρίου και τερματίζεται στις 24 του ίδιου μήνα. Συνεπώς φαίνεται ότι μάλλον έχει αρχίσει η χρήση του ελληνικού FIR από ρωσικά αεροσκάφη, γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ΗΠΑ, οι οποίες ζήτησαν να απορριφθεί το ρωσικό αίτημα.
Πηγές από τα συναρμόδια υπουργεία τα οποία εμπλέκονται με την σχετική αδειοδότηση (Άμυνας, ΥΠΑ, Μεταφορών) αρνήθηκαν να προβούν σε οποιαδήποτε σχόλιο που επιβεβαιώνει ή απορρίπτει την εκτέλεση πτήσεων εντός ελληνικού FIR.
Ωστόσο, η ελληνική πλευρά φέρεται να έχει απορρίψει το αμερικανικό αίτημα και πηγές του ΥΠΕΞ δηλώνουν απλώς ότι: «το αίτημα εξετάζεται», γεγονός που αν μη τι άλλο σηματοδοτεί την ύπαρξη κρίσης στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις σε μια περίοδο που η Αθήνα βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Στο σημείο αυτό εμείς κρίνουμε σκόπιμο να θέσουμε μια σειρά ερωτημάτων, καθώς οποιαδήποτε αρνητική εμπλοκή της Ελλάδας με τις ΗΠΑ επί θεμάτων που καθορίζουν την αγγλοσαξονική γεωπολιτική και επηρεάζουν την αμερικανική γεωστρατηγική, είναι πρώτιστης σημασίας και υπερβαίνουν κατά πολύ σε αξία και σοβαρότητα την όποια οικονο-μνημονιακή θεματική και φυσικά την εκλογολογία…
Τις τελευταίες ημέρες διεθνή ΜΜΕ και ιστοσελίδες κατακλίσθηκαν από φωτογραφίες και video στα οποία απεικονίζονται ρωσικά οπλικά συστήματα (μαχητικά, UAV, άρματα, ΤΟΜΠ, ΤΟΜΑ κλπ εξοπλισμός) να επιχειρούν στο συριακό έδαφος κατά του Daesh (Η αραβική ονομασία του Χαλιφάτου/Ισλαμικού Κράτους). Με αφορμή αυτές τις ανεπιβεβαίωτες – ακόμη – διαπιστώσεις μεταφοράς ρωσικού υλικού το πρώτο ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι εάν τα όσα έχουν καταγραφεί έχουν αποτελέσει τμήμα φορτίου σχετικά πρόσφατης μεταφοράς δια θαλάσσης ή από αέρος.
Δηλαδή, εάν και εφόσον αποδειχθεί ότι όντως οι Ρώσοι μετέφεραν υλικό και δεν αποτελεί προϊόν παραπληροφόρησης, τότε θα μένει να εξακριβωθεί με ποιον τρόπο υλοποιήθηκε. Εδώ ακριβώς αναδύεται το μείζον ερώτημα για το τι είδους είναι αυτή η «ανθρωπιστική βοήθεια» (σ.σ. με ή χωρίς εισαγωγικά) την οποία ξαφνικά ζήτησε η Μόσχα να μεταφέρει στην Συρία.
Είναι σαφές, ότι η Ρωσία όπως και άλλες δυνάμεις έχουν πράξει στο παρελθόν μπορεί να βαπτίσει «ανθρωπιστική» την αποστολή όπλων, προκειμένου να αποφύγει την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα ή για λόγους προστασίας ζωτικών εθνικών συμφερόντων.

Άρα – όπως έχει κατηγορηθεί ότι έπραξε στην Ουκρανία – τα ρωσικά πολιτικά μεταγωγικά αεροσκάφη (σ.σ. των ιδίων επιχειρησιακών προδιαγραφών και τύπου με τις στρατιωτικές εκδόσεις) θα μπορούν κάλλιστα να μεταφέρουν χωρίς έλεγχο μέσω του FIR Αθηνών άνδρες, όπλα πάσης φύσεως, πολεμοφόδια, καθώς το συριακό καθεστώς πραγματοποιεί επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακος (σ.σ. ή σχεδιάζει να το πράξει) με συγκεκριμένους χρονικούς και εδαφικούς αντικειμενικούς σκοπούς, ώστε να απαιτείται η από αέρος τροφοδότησή τους.

Δηλαδή, η Αθήνα θα έχει συναινέσει και διευκολύνει – ωσάν να πρόκειται για συμμαχική υποχρέωση, η οποία απορρέει από εθνικές δεσμεύσεις και αξιολογήθηκε ως επωφελής για τα εθνικά συμφέροντα – στην ομαλή υλοποίηση μιας μείζονος ρωσικής αερομεταφορικής επιχείρησης στο πλαίσιο της γεωστρατηγικής παρέμβασης της Μόσχας στην Συρία. Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό και γεωπολιτικώς κατανοητό, κάτι τέτοιο εάν έχει συμβεί θα φέρει σε ευθεία αντιπαράθεση Αθήνα και Ουάσιγκτον, προς τέρψιν της Άγκυρας.
Έστω ότι το ρωσικό αίτημα είναι εντελώς αθώο και ειλικρινές. Και σε αυτήν την περίπτωση η Αθήνα όφειλε να αρνηθεί την ικανοποίησή του, με το σκεπτικό ότι η γεωγραφία παρέχει και άλλες διεξόδους, διαμηνύοντας στην Μόσχα ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί να εμπλακεί καθοιονδήποτε τρόπο στη συριακή κρίση. Αυτή κατά την προσωπική μου εκτίμηση θα πρέπει να είναι η ελληνική θέση απέναντι στο όποιο ρωσικό αίτημα, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που απλώς φαίνεται.
Πράγματι, οι ρωσικές αρχές μπορούν να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό FIR, επιτυγχάνοντας οικονομία χρόνου και καυσίμου. Προς αυτήν την κατεύθυνση συνηγορούν οι άριστες ενεργειακο-οικονομικο-στρατιωτικές σχέσεις που έχουν δομήσει οι δύο χώρες μετά την άνοδο του Ερντογάν στην πρωθυπουργία. Υπενθυμίζουμε, για όσους δεν θυμούνται, πως η Ρωσία έχει αναδείξει την Τουρκία ως τον κυριότερο ενεργειακό εταίρο (με την Γερμανία), καθώς μέσα από το έδαφός της διέρχονται και ήδη σχεδιάζονται νέοι ρωσικοί αγωγοί, που μεταφέρουν ενεργειακά αγαθά προς την Δύση.

Η Μόσχα της έχει πωλήσει το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, για το οποίο έχουν εκφραστεί σοβαρές ενστάσεις ότι αποτελεί «μάσκα» για την μυστική κατασκευή πυρηνικών όπλων. Οι οικονομικές / εμπορικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών αναβαθμίζονται, μεγεθύνονται και εξελίσσονται συνεχώς, ενώ και στην άμυνα η Άγκυρα συνεργάζεται με την Μόσχα σε ειδικά προγράμματα. Προς τι λοιπόν η σπουδή για την εμπλοκή της Ελλάδας;

Πριν από 42 χρόνια και ενώ μόλις είχε ξεσπάσει ο πιο σημαντικός πόλεμος στην Μέση Ανατολή, ο οποίος καθόρισε τις μετέπειτα εξελίξεις, αναφέρομαι στον Πόλεμο της Εξιλεώσεως (1973, Γιόμ Κιππούρ, από την ομώνυμη εβραϊκή εορτή), η τότε στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών, απάντησε θετικά σε σοβιετικό αίτημα μεταφοράς βοήθειας προς την Συρία και την Αίγυπτο μέσω του ελληνικού FIR.

Η υπόθεση συνεχίζει να παραμένει σκοτεινή και να συντηρεί ερωτήματα. Η χούντα αποδέχθηκε το αίτημα, παρά την οργισμένη αντίδραση των ΗΠΑ. Μετά από διάστημα ενός μηνός, η Αθήνα συγκλονίστηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και βίωσε την αποπομπή Παπαδόπουλου και την αντικατάστασή του από τον Ιωαννίδη.

Έχουν περάσει σχεδόν δυόμιση μήνες από την επίσκεψη Τσίπρα στην Ρωσία και δεν έχει ξεχαστεί ο απόηχος των δηλώσεών του παρουσία του προέδρου Πούτιν. Ας ελπίσουμε ότι όσοι ενεπλάκησαν στην όλη διαδικασία ικανοποίησης του ρωσικού αιτήματος θα έχουν αντιληφθεί τι διακυβεύεται από την ελληνική στάση.
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι αφέθηκε εντέχνως στην υπηρεσιακή κυβέρνηση να απαντήσει – το κράτος βεβαίως έχει πάντα συνέχεια – ενώ βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και με το μεταναστευτικό να συγκλονίζει την χώρα, αλλά και την Ευρώπη.
Θα ήταν εγκληματικό σφάλμα να προκληθεί σε αυτήν την χρονική συγκυρία ρωγμή με τις ΗΠΑ αλλά και στη συνέχεια με το Ισραήλ, όταν η χώρα πρωτίστως στρέφεται πλέον προς την Ουάσιγκτον για να εξασφαλίσει αρωγή στο θέμα του χρέους.
Μήπως όμως στο πλαίσιο της στρατηγικής – κατά ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ – επαναχάραξης της πορείας της χώρας, έχουν συμφωνηθεί και άλλα, τα οποία σταδιακά αποκαλύπτονται; Βρισκόμαστε άραγε ενώπιον μιας νέας προσχεδιασμένης προσπάθειας δημιουργίας εμπλοκής εν όψει εκλογών επ’ ωφελεία των θιασωτών του νέου;

Να το ξαναθέσουμε και να το επαναδιατυπώσουμε προκειμένου να γίνει κατανοητό: Η Ελλάς είναι ναυτική δύναμις και τα συμφέροντά της συμπλέουν με εκείνα των ναυτικών δυνάμεων. Η Αθήνα, ιστορική μητρόπολη της θαλασσοκρατορίας, δεν μπορεί να συμπαρατάσσεται με δυνάμεις (και δρώντες), οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στην ανωτέρω αξιωματική θέση και κατά συνέπεια είθισται να προσέχει την αποδοχή «δούρειων» αιτημάτων.

http://www.defence-point.gr/news/?p=136195