ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ (βατσιτσέλο, βατσιτσό)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου 

Ιστορικού – Συγγραφέως

Ξεφυλλίζοντας τα παλιά αναγνωστικά, που το προοδευτικό ΒΗΜΑ θυμήθηκε όψιμα πόσα προσέφεραν σε γενεές Ελλήνων θυμήθηκα το ωραίο παιδικό τραγουδάκι του τίτλου, διεπίστωσα ότι η εφαρμογή του στην πολιτική έχει επιτυχία 100%, διότι το κάθε ψέμα, το οποίο ακολουθούσε το αμέσως προηγούμενο, ήταν ακόμη μεγαλύτερο... Και στο αποκορύφωμά του, εκεί που περίμενες να ακούσεις κάτι διαφορετικό, διότι το τραγούδι προϋπέθετε λέγοντας «πολλά ψέματα είπαμε (ολά, ολά), ας πούμε και μια αλήθεια», ακολουθούσε το αστείο «ο κόκκορας εγένησε (ολά, ολά), κι έκανε κολοκύθια»! Αυτό μου θύμισε το success story του κ. Σαμαρά και το «πρωτογενές πλεόνασμα ανοησίας» των μνημονιακών πολιτικών! Επειδή, όμως, ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι και δεν πάει άλλο, πρέπει να πούμε αλήθειες που πονάνε αλλά και που, ίσως, διορθώσουν τα πράγματα. Ο λαός κουράσθηκε πλέον από τα ψέματα, από την διαστρέβλωση των γεγονότων, από την αλλοιθωρίζουσα (μιντιακή) παρουσίασή τους κι από την συνεχιζομένη προκλητική συμπεριφορά σερβιρίσματος «κουτόχορτου» από τους μνημονιακούς «τηλεοπτικούς μαϊντανούς».

Βεβαίως ο Θουκυδίδης είχε γράψει την περίφημη φράση «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει», που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «για να πετύχουν αυτό που θέλουν άλλαζαν ακόμη και την σημασία των λέξεων». Αυτή, λοιπόν, την σημασία των λέξεων, των ακριβών γεγονότων και των ιστορικών πράξεων θέλω να θέσω σήμερα στην σωστή τους διάσταση, λέγοντας κάποιες πικρές αλήθειες. Κι αν κάποιος διαφωνεί ας κοιτάξει στον καθρέφτη κι ας αναλογισθεί τις ευθύνες του.

Αλήθεια 1^η: Όταν ένα έθνος έχει υπογεννητικότητα και αντί να προβαίνει σε πολιτικές πράξεις ανασχέσεώς της, υπερφορολογεί την πολύτεκνη οικογένεια, διώχνει τα σπουδασμένα «μυαλά» των παραγωγικών ηλικιών στην αλλοδαπή, δημεύει, μέσω υπερφορολογήσεως, την πατρική (και όχι μόνο) περιουσία των Ελλήνων, διώχνει τις κερδοφόρες επιχειρήσεις, μέσω ενός ασταθούς και φρικτού φορολογικού και γραφειοκρατικού συστήματος, στο εξωτερικό, ξεπουλά τον εθνικό πλούτο και βάζει σε δευτερεύουσα μοίρα την ζωή των Ελλήνων, δημιουργώντας ένα φθίνον κράτος συνταξιούχων γερόντων, κρατικοδιαίτως (εκ των πραγμάτων) διαβιούντων, αυτό λέγεται «μεθοδευμένη εθνική προδοσία» και «εθνική γενοκτονία», όσα καλολογικά στοιχεία κι αν βάλουμε στην φράση κι όσο κι αν αλλάξουμε την σημασία των λέξεων!

Αλήθεια 2^η: Η απαγόρευση των χημικών όπλων πρέπει να είναι γενική. Οι αλλοιθωρίζοντες πολιτικοί μας κόπτονται για τα χημικά του Άσαντ και αποδέχονται ως «νόμιμα» τα χημικά των ΜΑΤ για να διαλύουν συγκεντρώσεις Ελλήνων οικογενειαρχών, που διαδηλώνουν, επειδή μία άλλου είδους δικτατορία, με δημοκρατικό μανδύα, τους απέλυσε και τους άφησε στο έλεος τού Θεού.

Αλήθεια 3^η: Η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού Ελλήνων στις τάξεις της Χρυσής Αυγής δεν σταματά με αφορισμούς και προσωπικές επιθέσεις ούτε με γενικεύσεις (π.χ. «ένας σκότωσε, όλη η ΧΑ είναι φονιάδες»). Την εκλογική δύναμη στην Χρυσή Αυγή την έδωσε το ίδιο το σύστημα και οι πράξεις του. Η φτώχεια, η ένδεια, και η ανεργία από την μια κι από την άλλη ατιμώρητοι κλέφτες, καταχραστές δημοσίου χρήματος και μιζαδόροι, «πολιτικοί αλήτες», που ακόμη και σήμερα υπάρχουν στο κοινοβούλιο, περιπλανώμενοι από κόμμα σε κόμμα, η ύπαρξη ακόμη και τώρα του νόμου «περί ευθύνης υπουργών» και των δημιουργών του στην κυβέρνηση, οδήγησαν σε αυτά τα ποσοστά την Χ.Α. Διότι ήλθαν σαν τιμωροί όσων το κράτος και το σύστημα με πολιτικά τερτίπια αθωώνουν. Θα πρέπει να καταλάβει το σύστημα (δηλαδή πολιτικοί, διαπλεκόμενοι εντός και εκτός και ελεγχόμενα ΜΜΕ) ότι ο κόσμος πλέον έφθασε στα όριά του. Δεν τον ενδιαφέρει πλέον «το αυγό τού φιδιού», διότι προέχει να σκοτώσει το «καταραμένο φίδι των μνημονιακών κυβερνήσεων», που είναι ήδη τυλιγμένο στον λαιμό του και τον πνίγει, δημιουργώντας του ασφυξία! 

Αλήθεια 4^η: Η εκκλησία ορθώς διαμαρτύρεται για την πρόταση της κ. Ρεπούση «περί καταργήσεως του μαθήματος των θρησκευτικών», μόνο που το θυμήθηκε όψιμα. Ας κοιτάξει λοιπόν τον καθρέφτη κι ας αναλογισθεί τις ευθύνες της. Αυτή πρώτη άνοιξε την κερκόπορτα πριν λίγες δεκαετίες, όταν θέλοντας να χαϊδέψει τους νεοεκλεγέντες πρασινοπροοδευτικούς και για να μην ερεθίσει τα αντιβασιλικά τους αισθήματα, γελοιοποιήθηκε δεχόμενη να αλλάξει ένας κλασσικός εκκλησιαστικός ύμνος αιώνων από «νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων» σε «νίκας τοις ευσεβέσι κατ’ εναντίων». Και οι μεν τότε «ευσεβείς» απεδείχθησαν εν ταις πράξεσι «ασεβείς» (κλέφτες, καταχραστές, λαμόγια κ.λπ.) και εμείς «οι ενάντιοι» υπήρξαμε έρμαια των ασεβώς φερομένων «ευσεβών»! Έτσι είναι: Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες. Πρέπει λοιπόν η εκκλησία να επαναφέρει τον σωστό ύμνο για να μη γελοιοποιείται παραπάνω.

Αλήθεια 5^η: Δεν υπάρχουν επιλεκτικά είδη βίας. Η βία είναι βία είτε είναι ναζιστική είτε αντιεξουσιαστική είτε «με δημοκρατικό μανδύα». Τα κόμματα λοιπόν και κυρίως τα αριστερά που δεν έχουν αποκηρύξει επισήμως την βία ως μορφή πάλης, αν θέλουν να είναι σωστά, να μη μιλούν μόνο για ναζιστική βία αλλά να την καταδικάζουν απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Αλήθεια 6^η: Ακούσαμε σε όλους τους συστημικούς διαύλους ότι στον Μελιγαλά αμαύρωσαν εκδήλωση μνήμης για τα θύματα του εμφυλίου! Μα πόσο ανιστόρητοι μπορεί να είναι και να δίνουν τροφή σε βίαιες πράξεις διαμαρτυρίας. Όταν έγινε η σφαγή του Μελιγαλά δεν υπήρχε ακόμη εμφύλιος. Και τα θύματα ήσαν θύματα των κομμουνιστών, για τα οποία το ΚΚΕ δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη! Αυτά για την ιστορική αλήθεια!

Αλήθεια 7^η: Το άρθρο 16 του Συντάγματος αναφέρει ότι σκοπός της Παιδείας είναι«η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης» των Ελλήνων. Ερωτώ: Εθνική συνείδηση πώς μπορεί να παραχθεί, όταν το 80% των καθηγητών (αποτυπώνεται στο ΔΣ της ΟΛΜΕ) είναι ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ και μόνη η ΝΔ). Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει να βγάλει γενιές ελληνόπουλων εμφορούμενων από ιδανικά προτύπων και ηρώων, αρίστων δηλαδή και όχι απλώς αριστερών!

Αλήθεια 8^η: Αν τα συνθήματα του ΚΚΕ και των αριστερών κομμάτων αντί να είναι «αδέλφια εργάτες μετανάστες» ή «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε»  ήταν «Έλληνες ενωθείτε» η Ελλάδα θα είχε κερδίσει πολλά. Αυτά πρέπει να τονίζουμε για να πέσει η ψεύτικη λεοντή των θεατρίνων της πολιτικής και να καταλάβουμε τον ρόλο των αθέων (η θρησκεία είναι το όπιο τού λαού) και των μη θρησκευομένων, όταν αυτοί επισκέπτονται αρχιεπισκόπους ή ασπάζονται υποκριτικά τον σταυρό, δεχόμενοι να αγιασθούν από ιερείς μόλις πλησιάζουν την εξουσία.

Αλήθεια 9^η: Η παγκοσμιοποίηση έχει πλέον απλώσει παντού τα πλοκάμια της. Η κάλυψη των απόψεων Ρεπούση «περί συνωστισμού» ως «επιστημονικών» δεν είναι τυχαία. Την κάλυψε η κ. Γιαννάκου, ο κ. Κουβέλης και οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί». Αυτό όμως που δεν υπολόγισε η κ. Ρεπούση και η παγκοσμιοποίηση ήταν ότι η ζωντανή ιστορία ευρίσκετο σε κάθε σπίτι. Κάθε ελληνική οικογένεια είχε είτε εξ αίματος είτε εξ αγχιστείας ένα τουλάχιστον άτομο από τον Πόντο και την Μικρασία, που διατηρούσε τις ιστορικές μνήμες της Γενοκτονίας, της σφαγής και του ξεριζωμού στις πραγματικές του διαστάσεις. Και η μεν υπουργός τιμωρήθηκε από τον ελληνικό λαό και δεν εξελέγη βουλευτής (ασχέτως αν το σύστημα την επανέφερε από το παράθυρο), ο κ. Κουβέλης ήδη εισπράττει δημοσκοπικά το αποτέλεσμα της πράξης του και των υπολοίπων σύντομα θα φανεί η πορεία.

Αλήθεια 10^η: Η καταστροφή τής γλώσσας συνετελέσθη με σχέδιο και η πρόταση της κ. Ρεπούση «περί αποκοπής τών ριζών», δηλαδή «περί καταργήσεως του μαθήματος των αρχαίων» είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς ενεργειών, όπου κατέληξαν στα νέα βιβλία φωνητικής γραμματικής Δημοτικού και Γυμνασίου και στην παραδοχή του γραμματέως της Ακαδημίας, ότι «για την Ακαδημία Αθηνών δεν υπάρχει λεξιπενία στην Ελλάδα και τους Έλληνες»! Κακά τα ψέμματα. Η ελληνική Γλώσσα κατεστράφη με ευθύνη όλου του πολιτικού συστήματος, των κομμάτων και των ψηφοφόρων, οι οποίοι προτού διαμαρτυρηθούν για την πρόταση της κ. Ρεπούση, πρέπει να κοιτάξουν κι αυτοί τον καθρέφτη!

Αλήθεια 11^η:  Οι μεταπολιτευτικοί υπουργοί οικονομίας της Ελλάδος αν είχαν «φιλότιμον ήθος» θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο διεχειρίσθησαν τα οικονομικά τής Ελλάδος. Οι «επιστήμονες», οι σπουδασμένοι υπουργοί στα μεγαλύτερα οικονομικά πανεπιστήμια του κόσμου, αγνοούσαν αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας υπερήφανος Έλληνας, μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Η μόρφωση σε διδάσκει πώς γράφεται η λέξη «πείρα». Μου πήρε αρκετό καιρό για να διαπιστώσω την αλήθεια των λόγων του. Πράγματι, η πείρα ήταν αυτή που κατέρριπτε πολλές φορές τις θεωρίες και σήμερα αυτό είναι περισσότερο από ποτέ. Οι συνταγές των «σπουδασμένων» απεδείχθησαν λανθασμένες! Οι επισημάνσεις των ανθρώπων της πείρας, δηλαδή της αγοράς, σωστές. Ένας άλλος αγαπητός φίλος, επιχειρηματίας από την γενιά των ξεριζωμένων Ελλήνων της Πόλης, ο οποίος παρέλαβε μία επιχείρηση από τον πατέρα του και την παρέδωσε στα παιδιά και τα εγγόνια του, μου έλεγε. Την περιουσία μου την δημιούργησα με δύο τρόπους. Δια της εργασίας και δια της οικονομίας. Οικονομία, όμως, δεν θα πει «τσιγκουνιά». Ούτε υπάρχει «υπουργείο τσιγκουνιάς». Οικονομία θα πει να βγάζεις δέκα, από τα οποία να ξοδεύεις τα πέντε για την διαβίωσή σου, να επενδύεις τα τρία στην δουλειά σου και να αποταμιεύεις τα υπόλοιπα δύο. Αν δεν κάνεις αυτά και ξοδεύεις περισσότερα ή δανείζεσαι συνεχώς για να φέρεις ισοζύγιο δεν θα επιτύχεις ποτέ! Αυτά, λοιπόν, τα απλά «μαθήματα οικονομίας», που έδωσε ένας Έλληνας της «πείρας», θα έπρεπε να διδαχθούν οι υπουργοί της οικονομικής καταστροφής της πατρίδος μας! Κι αντί να προσπαθούν να «φτιάξουν» την οικονομία μιας χώρας με τα «οικογενειακά» τους ονόματα και τις θεωρητικές τους σπουδές, ας κολλήσουν πρώτα κανένα ένσημο στο βιβλιάριο τής ζωής. Και τότε ας αναλάβουν το υπουργείο οικονομίας, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά τι θα πει η λέξη!

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη. Όμως οι πολιτικοί, αν θέλουν πραγματικά να σώσουν την Ελλάδα, αφού πρώτα την βούλιαξαν, ας αποσυρθούν σε «πολιτικό μοναστήρι». πρέπει ακόμη να καταλάβουν ότι στον κόσμο πλέον δεν κυριαρχεί η λογική, διότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω του είναι παράλογα. Και το κυριώτερο; Προσπαθούν να του τα παρουσιάσουν σαν τα μόνα λογικά! Το αποτέλεσμα θα είναι να ξυπνήσουν κάποια στιγμή οι πολιτικοί από την ιδεατή κατάσταση, στην οποία ευρίσκονται και να μη γνωρίζουν από πού να φύγουν. Αυτός θα είναι ο απρόβλεπτος παράγων στην ιστορία, που σήμερα ναι μεν τον παραβλέπουν αλλά, όταν ξυπνήσουν θα διαπιστώσουν ότι τους έχει βάλει στο «πολιτικό χρονοντούλαπο» και στο σπαθί της Νεμέσεως για την ύβριν στην οποία υπέπεσαν. Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά.

 

 ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ