ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού ΦιλολόγουΙστορικού – Συγγραφέως 

Την περασμένη Κυριακή, στο ΒΗΜΑ, δημοσιεύθηκε μία επιστολή τού Γενικού Γραμματέως της Ακαδημίας Αθηνών Β. Πετράκου, αφορώσα τις γλωσσικές θέσεις, σε πρόσφατο γλωσσικό συνέδριο, του Ακαδημαϊκού Αντώνη Κουνάδη και τον σχολιασμό τους από τον Δ. Μαρωνίτη, ο οποίος σχολιάζει με ένα ειρωνικό ύφος, που χρησιμοποιεί όποιος δεν έχει επιχειρήματα για τις θέσεις του.

Όμως, πριν διεξαχθεί το πρόσφατο γλωσσικό συνέδριο στο κτήριο της Ακαδημίας, διαβάζοντας στο πρόγραμμα τις εισηγήσεις, είχα γράψει σε άρθρο μου ότι επίκειται ένα ακόμη μνημόσυνο για την ελληνική γλώσσα, στο οποίο θα ανελύετο η σπουδαιότητά της, το πόσο την έχουν ανάγκη οι ξένες γλώσσες για να λειτουργήσουν κ.λπ. Για τα νέα βιβλία Γραμματικής Δημοτικού και Γυμνασίου, δεν υπήρξε στο πρόγραμμα ούτε μία εισήγηση. Και κατέληγα ότι, πλήν μεμονωμένων καθηγητών, το Πανεπιστήμιο ήτο απόν και φυσικά η Ακαδημία, η οποία απλώς διέθεσε «το κυλικείο», δηλαδή το κτήριό της για να γίνει το μνημόσυνο. Τώρα έρχεται η επιστολή τού Γραμματέως να πιστοποιήσει αυτά που έλεγα αλλά και να αναδείξει την ανυπαρξία και την παντελή απουσία τής Ακαδημίας Αθηνών σε κάθε ουσιαστικό πνευματικό θέμα εθνικών προεκτάσεων, όπως αυτά της ιστορίας και της γλώσσας. Είναι γνωστόν ότι η Ακαδημία ιδρύθηκε από τον δικτάτορα Πάγκαλο, το 1926, με δύο βασικούς στόχους: Την έκδοση του Ιστορικού Λεξικού τής Ακαδημίας και των Απάντων των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων. Σήμερα, σχεδόν 90 χρόνια μετά, το Λεξικό ευρίσκεται στα μισά και οι αρχαίοι συγγραφείς, που έχουν εκδοθεί είναι σταγόνα στον ωκεανό!

Η «Τάξη των Γραμμάτων», όπως βαρύγδουπα γράφει ο κ. Πετράκος σε συνεδρία της απέρριψε την πρόσκληση συμμετοχής της στο γλωσσικό συνέδριο, που οργανώθηκε από την Περιφέρεια και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η άρνησή της, θεωρεί ότι δικαιώθηκε, εφ’ όσον «μόνο 13 τακτικά μέλη παρηκολούθησαν την εναρκτήρια συνεδρία και από τα υπόλοιπα 12, δύο μόνο ήσαν ακροατές για ... λόγους αβρότητος»! Κατάντια πνευματική, φυσικό αποτέλεσμα της έκπτωσης της Παιδείας και του Πολιτισμού! Στην συνέχεια ο κ. Πετράκος κατηγορεί τον κ. Αντώνη Κουνάδη, ότι «είναι μηχανικός, επομένως ... επιστημονικώς δεν έχει αρμοδιότητα και τις αναγκαίες γνώσεις για να ασχολείται με ζητήματα της γλώσσας». Θεωρεί ότι «τις γλωσσικές απόψεις τής Ακαδημίας δεν τις αποτελούν σωβινιστικοί αστήρικτοι ισχυρισμοί (τέτοιες θεωρεί τις απόψεις του κ. Κουνάδη) αλλά τα όσα δημοσιεύουν οι φιλόλογοι, οι ποιητές και οι λογοτέχνες της (sic)». Και συνεχίζει με το εξής εκπληκτικό: «Δεν υπάρχει για την Ακαδημία ... καμμία γλωσσική πενία ή, πιο μίζερα, λεξιπενία στην Ελλάδα και στους Έλληνες»! Τι στρουθοκαμηλισμός Θεέ μου! Δεν βλέπει λεξιπενία η Ακαδημία, όταν την βλέπει η συντριπτική πλειοψηφία των μορφωμένων ανθρώπων και την διαπιστώνουν δεκάδες επιστημονικές έρευνες, τις οποίες έχω συμπεριλάβει στα βιβλία μου, που δείχνουν το αντίθετο. Από το ότι οι 15χρονοι μαθητές δεν μπορούν να αναγνώσουν και να κατανοήσουν ένα κείμενο (διαγωνισμός PISA), μέχρι την αγραμματοσύνη της νέας γενιάς δασκάλων (έρευνες Πανεπιστημίων Πατρών και Ιωαννίνων). Και καταλήγει: «τα πράγματα είναι σαφή. Άλλο ένας αναρμόδιος για την γλώσσα Ακαδημαϊκός και άλλο η Ακαδημία. Ο κόπος τού αδαούς δεν έχει καμμία αξία. Γιατί να του αφιερώνουμε επιφυλλίδες; Ίσως όμως υπάρξει η απάντηση: Για να μη παγιδεύονται οι αφελείς!»

Ύστερα από την «ακαδημαϊκή χολή» του Γραμματέως της Ακαδημίας έχω να δηλώσω τα εξής και όχι μόνο ως «ειδικός» φιλόλογος αλλά και ως Έλληνας. Ένας Ακαδημαϊκός, πιστεύω, έχει τέτοιο επίπεδο μορφώσεως, ώστε μπορεί να ασχολείται με την γλώσσα, η οποία είναι υπόθεση κάθε σκεπτομένου ανθρώπου. Βλέπετε την παιδεία, την ιστορία, την γλώσσα, τις χάσαμε από τους «ειδικούς». Η ειδίκευση στην ελληνική γλώσσα στην εποχή μας έχει να κάνει μόνο με την ειδίκευση στην καταστροφή της. «Ειδικοί» ήσαν οι 140 γλωσσολόγοι, που έσπευσαν να υποστηρίξουν τους συγγραφείς τής «φωνητικής» γραμματικής τής ΣΤ΄ Δημοτικού. Οι «ειδικοί» ήξεραν ότι απευθύνονταν σε ανειδίκευτους. Όταν όμως τους απέδειξα με το άρθρο μου «Να τελειώνουμε, τέλος πάντων με τους γλωσσολόγους» ότι σκοπίμως παραποίησαν επιστημονικώς τους κανόνες, δεν τόλμησε να μου απαντήσει κανείς, διότι ήξεραν ότι ήξερα το θέμα. Ακολούθησαν λοιπόν την μέθοδο του «φονεύειν διά της σιωπής»! Επομένως αν οι «ειδικοί» αναφέρουν ότι «δεν υπάρχει λεξιπενία στην Ελλάδα και στους Έλληνες» να την βράσω την ειδίκευσή τους. Και παρακαλώ να μη ξαναπιάσει κανείς από αυτούς τους «ειδικούς» στο στόμα του τον πνευματικό ογκόλιθο, που ονομάζεται Αντώνης Κουνάδης. Και μόνο η πράξη τους θα αποτελεί όνειδος.

Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει μία ασήμαντη Ακαδημία. Την Ακαδημία πρέπει να την θαυμάζουμε, να την έχουμε ψηλά. Όμως πρέπει να αποδείξει την αξία της με πράξεις και όχι με αφορισμούς. Κυρίως όμως να καταλάβουν τα μέλη της ότι τα άτομα, ως επιστήμονες και ως προσωπικότητες, με τις πράξεις τους, δίνουν αξία στην Ακαδημία και όχι το αντίθετο. Διότι, όταν κάποιος είναι «πνευματικός νάνος» δεν θα έχει ποτέ το ανάστημα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και η σημερινή ανυπαρξία τού Ανωτάτου αυτού πνευματικού ιδρύματος σε κάθε πνευματικό και εθνικό αγώνα, αντίθετα με παλαιότερες εποχές, αντικατοπτρίζει και μέρος της αξίας των μελών της (με τις λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα).

Και για να γίνω περισσότερο σαφής θα κλείσω με μια ιστορία του Ναστραδίν χότζα. Μια ημέρα ο Ναστραδίν έλαβε ένα φιρμάνι από τον σουλτάνο με το οποίο τον διόριζε «σεϊχουλισλάμη» (κάτι σαν αρχιεπίσκοπο). Ο χότζας καθόταν λυπημένος, μέχρι που κάποιος φίλος του τον ρώτησε τι συμβαίνει. «Το και το» του εξηγεί ο χότζας. «Ε, και δεν χαίρεσαι;», τον ρωτάει. Πώς να χαίρομαι φίλε μου του απαντά ο χότζας. «Αφού κάνανε εμένα «σεϊχουλισλάμη», απ’ εκεί κατάλαβα τα χάλια τής οθωμανικής αυτοκρατορίας»!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ