Το «defence-point.gr» παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις, ωστόσο, απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή από ποτέ στο τι ακριβώς θα γραφτεί, αφού η διπλωματική ισορροπία είναι εξαιρετικά λεπτή, όπως πληροφορούμαστε από καλούς γνώστες των τεκταινομένων. Το πιο εύκολο και πιο «εμπορικό» θα ήταν να αναλωθούμε σε «κραυγές» περί «τελεσιγράφου» για συνεκμετάλλευση που έθεσε η τουρκική πλευρά και να «οχυρωθούμε» πίσω από θέσεις του είδους «μολών λαβέ» που είναι πολύ της μόδας το τελευταίο διάστημα.
Κι εμείς δεν έχουμε κρύψει το ότι δεν μας τρομάζει η προοπτική στρατιωτικής σύγκρουσης και γνωρίζουμε καλά ότι οι λόγοι που μας κάνουν να μη φοβόμαστε και δεν είναι μόνο στρατιωτικοί, είναι αυτοί που κάνουν και την Τουρκία να μην επιθυμεί την κλιμάκωση σε αυτή τη φάση. Περιττεύει βεβαίως να αναφέρουμε, ότι στο πλαίσιο του επικοινωνιακού παιχνιδιού που παίζει η τουρκική πλευρά, χρησιμοποιεί την υπερδραστηριότητα των αεροναυτικών της δυνάμεων στο Αιγαίο ως ένδειξη – υπόμνηση στρατιωτικής ετοιμότητας για να μας τρομάξει. Ματαιοπονεί, δεν μπορούμε όμως να μην το σημειώσουμε. Λαμβάνουν αρμοδίως την κατάλληλη απάντηση, ενώ και το Μέγαρο Μαξίμου έχει σαφέστατη εικόνα επ’ αυτού.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους της «παγωμάρας» στην συμπεριφορά του πρωθυπουργού, είναι ότι στο τραπέζι πλέον βρίσκεται με τον πιο επίσημο – αν και έμμεσο – τρόπο, πρόταση συμμετοχής της Τουρκίας στην αξιοποίηση αποθεμάτων υδρογονανθράκων σε διάφορες περιοχές. Γνωρίζουμε επίσης, ότι στο τραπέζι βρίσκεται και «καρότο», δηλαδή σημαντικά – σύμφωνα με ορισμένες πηγές – κίνητρα για την ελληνική πλευρά για να υιοθετήσει «εποικοδομητική στάση» στο θέμα.
Το τουρκικό «όπλο» είναι η επιθυμία του διεθνούς παράγοντα να αποφευχθούν νέες εντάσεις στην περιοχή, κάτι που μπορεί και να επιβληθεί «άνωθεν» στην ανάγκη. Και η τουρκική διπλωματία έχει εργαστεί κοπιωδώς για να πείσει τον διεθνή παράγοντα, ότι η υπόθεση της ΑΟΖ, στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών, παρουσιάζει χαρακτηριστικά που δεν καλύπτονται… δικαίως από το διεθνές δίκαιο. Το επιχείρημα είναι απλό: «Δείτε το χάρτη… πως είναι δυνατόν να αρνηθεί κανείς στην Τουρκία να απολαύσει τμήμα του πλούτου νοτίως του Καστελορίζου (δείτε στη δορυφορική φωτογραφία), όταν ο ‘τυπικός’ λόγος είναι ένα μικρό νησί σε ελάχιστη απόσταση από τις ακτές του κολοσσιαίου αναλογικά τουρκικού εδάφους;»…
Η απάντηση είναι ότι εάν η Άγκυρα επιθυμεί εφαρμογή της «αρχής της αναλογικότητας» που όντως υφίσταται στο διεθνές δίκαιο, θα μπορούσε να υπογράψει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και να καταφύγει από κοινού με την Ελλάδα σε κάποιον διεθνή δικαιοδοτικό μηχανισμό για να μας… πει τη γνώμη του. Παράλληλα, να δεσμευτεί ότι θα τηρήσει την απόφαση. Το τουρκικό παιχνίδι είναι όμως πολύ μεγαλύτερο.
Δεν είμαστε ειδικοί στα θέματα του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, ούτε θέλουμε να τους παραστήσουμε. Έχοντας παραστεί σε συζητήσεις ειδικών για το θέμα, μπορούμε να μεταφέρουμε με απόλυτη ακρίβεια την αίσθησή μας, ότι οι λεπτομέρειες είναι τόσο πολλές, που όποιος υποστηρίζει ότι μια από τις δυο πλευρές θα «νικήσει», απλώς πέφτει έξω. Το πρόβλημα είναι ότι η οποιαδήποτε απόφαση που θα δημιουργεί διεθνή νομολογία, θα επηρεάσει ανάλογες καταστάσεις σε διάφορα σημεία της υφηλίου, περιπλέκοντας την κατάσταση για πολλούς.
Με αυτό ως δεδομένο, τείνουμε να πιστέψουμε τις πληροφορίες που αναφέρουν ότι τουρκική επιδίωξη είναι ένα είδος «εξωδικαστικού συμβιβασμού», με τις ευλογίες των ισχυρών που επίσης θέλουν να αποφύγουν «παράπλευρες» επιπτώσεις σε άλλα μέτωπα. Κατά συνέπεια, εάν «διαβάζουμε» την κατάσταση ορθά, το θέμα θα κριθεί στο πόσο «αρπακτική διάθεση» θα επιδείξει η Άγκυρα. Διαπραγματευτικά, θα υιοθετήσει μαξιμαλιστικές θέσεις και αυτό είναι από αυτή την άποψη κατανοητό.
Σε αυτό το σημείο όμως προκύπτουν σημαντικά προβλήματα. Πως θα εμφανιστεί τουρκική «πρόταση» που θα έχει «μαξιμαλιστικά χαρακτηριστικά» στην ελληνική κοινή γνώμη, αφού – δικαίως – όλοι θα βγούμε «στα κάγκελα» διαμαρτυρόμενοι ότι με τέτοιους όρους δεν μπορεί καν να διεξαχθεί διαπραγμάτευση;
Η ισορροπία είναι πολύ λεπτή και απαιτούνται πολύ λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί και διεθνής παρέμβαση από την πλευρά μας, αυτό το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, καθώς επίσης και το αντίστοιχο πρόβλημα στην Τουρκία, όπου οι νεοθωμανικοί μεγαλοϊδεατισμοί και τα οράματα που σερβίρει στην κοινωνία ο Ερντογάν και οι ισλαμιστές, δεν αφήνουν περιθώρια αλλαγής στρατηγικής ειδικά σε αυτό το θέμα.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα επείγεται να ξεκινήσει την αξιοποίηση των αποθεμάτων. Για να προχωρήσει με ασφάλεια, είναι σαφές ότι πρέπει να βρει κοινή γλώσσα επικοινωνίας με τους «επιδιαιτητές» και τους «ενδιαφερόμενους» (όλοι έχουν διττό ρόλο στην υπόθεση βέβαια). Ο συντονισμός με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Ισραήλ, την Ευρωπαϊκή Ένωση ως οντότητα, αλλά και τη Ρωσία, είναι απλώς εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να αποφύγουμε το σύνηθες: Να δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα επιλυθούν. Ο Σαμαράς το ξέρει καλά και γνωρίζει ότι εύκολες λύσεις δεν θα υπάρξουν, ενώ η στρατιωτική επιλογή δεν λύνει το πρόβλημα.
Παρότι γνωρίζουμε ότι θα προκύψουν αντιδράσεις από τη θέση που αναπτύσσουμε σήμερα (έχουμε λάβει «ευγενικές» απαντήσεις από αυτούς που νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι μόνη της στον κόσμο ή/και επειδή κατέχεις κάτι μπορείς «με τσαμπουκά» να προχωρήσεις χωρίς επιπτώσεις) θα επιμείνουμε στην πολύ προσεκτική προσέγγιση του ζητήματος, αναμένοντας διευκρινίσεις από τους αρμόδιους και περισσότερες πληροφορίες που θα ξεκαθαρίσουν την εικόνα.
Οι περιστάσεις για το έθνος είναι κρίσιμες και ο διεθνής παράγων πιέζει για συνολικές διευθετήσεις. Η στρατηγική που θα ακολουθήσουμε θα καθορίσει το μέλλον μας και λάθη δεν επιτρέπονται, αφού το κόστος θα είναι τεράστιο. Ψυχραιμία λοιπόν και ορθή ανάγνωση της πραγματικότητας. Τα «γιούρια» που πρεσβεύουν πολλοί, είναι συνταγή εθνικής αυτοκτονίας. Εμείς θα το τονίζουμε κι ας μας κατηγορήσουν…
http://www.defence-point.gr/news/?p=70626
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου