ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Δ.ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ

  Κατὰ τὰ ἔτη 1916-1920, κύριο χαρακτηριστικὸ τῆς βενιζελικῆς παράταξης ἦταν οἱ ἐναντίον τῶν ἀντιπάλων της διώξεις στὶς ὁποῖες συστηματικῶς ἐπιδόθηκε. Οἱ διώξεις αὐτὲς ὑπῆρξαν κατὰ πολὺ βαρύτερες ἀπὸ ἐκεῖνες πού, ἀκόμη καὶ σήμερα,εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουνε σὲ  περιόδους πολιτικῶν συγκρούσεων.Γιὰ τὴν ἀπίθανη βαρβαρότητα τῶν διώξεων ἐκείνων εἶχε μιλήσει ἀνοιχτὰ ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος, σὲ κατάθεσή του, κατὰ τὸ 1928, σὲ κατάθεσή του στὴν Επιτροπὴ τοῦ νόμου 3398 τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. (Ἐξυπακούεται ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ τεῦχος τῶν Πρακτικῶν τῆς  Βουλῆς σήμερα κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ βρεῖ πουθενά.)
Τί εἶπε ὁ Θ. Πάγκαλος; Τὰ ἑξῆς:  Ποῖος δύναται σοβαρῶς νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι τὸ ἀπὸ τοῦ  1916 μέχρι 1^ης Νοεμβρίου 1920 πολιτικὸν  καθεστὼς ἦτο ὁμαλόν ἢ  νόμιμον; Τὸ καθεστὼς ἐκεῖνο, διὰ   νὰ   διατηρηθῇ  εἰς τὴν  ἐξουσίαν,  ἠναγκάσθη νὰ φυλακίσῃ καὶ νὰ τουφεκίσῃ πολλούς,   ἀκόμη  δὲ  νὰ  ἀπαγορεύσῃ διὰ σκληρῶν μέτρων καὶ νόμων καὶ αὐτὴν  τὴν ἐκδήλωσιν  δυσαρέσκειας  εἰς βάρος του. Ἀπὸ τῆς 1^ης  Νοεμβρίου 1920 μέχρι τοῦ Σεπτεμβρίου 1922 παρεμβάλλεται ἡ περίοδος τῆς Γ’ Ἐθνοσυνελεύσεως, ἥτις ἀναντιρρήτως ἐξεπροσώπει τὴν λαϊκὴν θέλησιν.
      Ἀπὸ τοὺς ἡρακλεῖς τοῦ βενιζελισμοῦ ὁ Πάγκαλος… ἄρα ἐξ οἰκείων τὰ βέλη…
      Ἀποκορύφωμα τῶν παραπάνω διώξεων ἦταν ἡ φονικὴ ἐπίθεση ποὺ ἔκαναν ξένες δυνάμεις καὶ ὄργανα τῆς «κυβέρνησης» τῆς Θεσσαλονίκης τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1916 στὰ χωριὰ Απείρανθος καὶ Μονὴ τῆς Νάξου. Ἡ ἐπίθεση προκλήθηκε ἀπὸ τὴν ἄρνηση τῶν κατοίκων  νὰ ἀναγνωρίσουνε τὴν «κυβέρνηση» ‘της Θεσσαλονίκης.
            Ἔνοπλες δυνάμεις κατέφθασαν τότε στὴ Νάξο, γιὰ νὰ καταστείλουν τὸ «κίνημα». Ἔδρασαν μὲ τρόπο ἐξαιρετικὰ σκληρὸ καὶ βάρβαρο. Οἱ πράξεις τους ὑπῆρξαν ἀνάλογες μὲ ἐκεῖνες τῶν Τούρκων, ὅταν μπήκανε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1453 καὶ στὴ Σμύρνη τὸ 1922: Φόνοι, βιασμοί, ἀσέλγεια σὲ βάρος τῶν  νεκρῶν, συστηματικὸ  πλιάτσικο καὶ ἐκτεταμένη καταστροφή.
Πολεμικὸ πλοῖο  εἶχε τὴν ἐντολὴ νὰ ἰσοπεδώσει τὸ χωριὸ μὲ ἑκατὸ (100) βολὲς τηλεβόλων. Αὐτὸ τελικῶς δὲν ἔγινε, ἐπειδὴ στὸ πλήρωμα συγκαταλεγόταν κάποιος ποὺ καταγόταν ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν Ἀπείρανθο. Σύμφωνα μὲ παράδοση ποὺ ἀκόμη κυκλοφορεῖ, αὐτὸς ἄλλαξε τὸν ἀριθμὸ τῶν κανονιοβολισμῶν πάνω στὸ ἔγγραφο τῆς ἐντολῆς σβήνοντας τὸ 100 καὶ βάζοντας στὴ θέση του τὸ νούμερο δύο (2). Ἔτσι τὰ χωριὰ σωθήκανε.
   Ἡ βαρβαρότητα ποὺ γενικῶς διακατεῖχε ὅλους τοὺς ἐκπροσώπους καὶ ὑποστηρικτὲς τῆς «κυβέρνησης» τῆς Θεσσαλονίκης ἔφτασε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε ὁ διοικητὴς τῆς Χωροφυλακῆς στὴ Χώρα τῆς Νάξου πῆρε ἐντοοός που διακατείχε την εξουσία, έφθασε στο σημείο να διατάξει τον Διοικητή της Χωροφυλακής στην Χώρα της Νάξου να συλλάβει τη Μητέρα τοῦ Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, ὀγδόντα χρονῶν τότε, καὶ νὰ τὴ ρίξει  στὸ κρατητήριο. Ἐκεῖνος πράγματι  τη «συνέλαβε», ἀλλά, ἀντὶ νὰ φυλακίσει τὴ σεβάσμια, γηραιὰ Κυρία, τὴν κράτησε στὸ γραφεῖο του, μέχρι νὰ «περάσει τὸ κακό».

http://filonoi.gr/f-neo-biblio-dhmhtrh-mixalopouloy/