Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Του Ιωάννου Φριτζαλά

Γεωπολιτικού – Ιστορικού ερευνητή

f_john542@hotmail.com 

Ένα ακόμα επεισόδιο στην τραγωδία στην οποία πρωταγωνιστεί  η πατρίδα μας ολοκληρώθηκε στις 27 Νοεμβρίου, με το πέρας της συνεδριάσεως του Eurogroup. Η «πολυπόθητη» δόση των 34,4 εκ. € αποφασίστηκε να εκταμιευτεί, ως «αντίδωρο» στην απόλυτη υποταγή της ελληνικής κοινωνίας σε μία επιβεβλημένη εθνοκτόνο πολιτική, επιβεβαιώνοντας γιά ακόμη μία φορά την αθάνατη ελληνική σοφία, η οποία μάς έχει προειδοποιήσει «περί τοῦ μή δεῖν δανείζεσθαι» (Πλούταρχος) και πως «τὰ δάνεια δούλους τοὺς ἐλευθέρους ποιεῖ» (Μ. Χρυσολωράς). Πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν αναμένετο κάποια διαφορετική εξέλιξη, καθώς η γεωπολιτική συντριβή της Ελλάδος και του Ελληνισμού μεθοδεύεται από τά πιο ωραιοποιημένα δώρα, τα οποία σαν σύγχρονοι Δαναοί μάς προσφέρουν οι δανειστές μας· τα δώρα της καταστροφής μας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους πολιτικούς μας «ηγέτες», αυτή η απόφαση «ορόσημο» για την ελληνική οικονομία αποτελεί μία «νέα αφετηρία» (Ε. Βενιζέλος), καθώς «της παρέχει την ευκαιρία να βγει από τον φαύλο κύκλο της υφέσεως και της υπερχρεώσεως… αρκεί, βεβαίως, να εφαρμοστούν οι αποφάσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές που ψήφισε η ελληνική Βουλή» (Γ. Στουρνάρας). Στόχος μας πλέον είναι η μείωση του ελληνικού χρέους στο 124% του ΑΕΠ το 2020, γεγονός που αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας, για όσους γνωρίζουν την διεθνή εμπειρία και την αλήθεια σχετικά με την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τις σκοπιμότητες, τις οποίες αυτό εξυπηρετεί. Έχει αναχθεί, επομένως, σε ύψιστο εθνικό όραμα μία στρατηγική «διασώσεως» της χώρας, η οποία θα την επαναφέρει σε οκτώ χρόνια στην εποχή και στις συνθήκες, για τις οποίες εισήλθε στον μηχανισμό της καταστροφής της. Ο απόλυτος παραλογισμός…

Η πραγματικότητα, βεβαίως, αντικατοπτρίζεται ξεκάθαρα στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ελάχιστα θα επωφεληθεί από την νέα δόση. Οφείλουμε να τονίσουμε πως τα 23,8 εκ € θα διατεθούν αποκλειστικά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η άνευ προηγουμένου επίθεση, που δέχεται ο ελληνικός λαός θα καταλήξει, με μαθηματική ακρίβεια, σε μία εκτεταμένη και ευρύτατη ανθρωπιστική κρίση, παρόμοια με αυτή που βίωσαν οι κάτοικοι της πόλεως του Μεσολογγίου προ της ηρωικής εξόδου. Ποιες προοπτικές αναπτύξεως, άρα γε, μπορεί να έχει μία κοινωνία, εγκλωβισμένη σε ένα άκαμπτο κομματικό κράτος, με υπερδιογκωμένους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, με εντεταλμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ες αεί υπονομεύουν τα εργασιακά δικαιώματα, δίχως φορολογική στρατηγική για την προσέλκυση υγιών επενδυτικών δραστηριοτήτων, με εκτεταμένη πνευματική πενία, με δείκτη γονιμότητος 1.39, με ποσοστά θνησιμότητος, υπογεννητικότητος και αυτοκτονιών, που οδηγούν στον πλήρη αφανισμό της; Σε όλα αυτά προστίθεται η αθρόα λαθρομετανάστευση, καθώς και η επαίσχυντη απαξίωση, την οποία βιώνουν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας, για τις οποίες ουσιαστικά αδιαφορεί το κοντόφθαλμο και «προοδευτικό» πολιτικό κατεστημένο, αγνοώντας επιδεικτικά το γεγονός πως «είναι αναγκαίες για την εξωτερική μας πολιτική, για την ίδια μας την ύπαρξη ως ανεξάρτητη οντότητα και πως κάθε πρόταση απορρίψεώς τους αποτελεί έναν διπλωματικό τρόπο μίας μεθοδικής εξουδετερώσεως της κρατικής μας υπάρξεως» (Ν. Λυγερός).

Η απάντηση στο «Γιατί;», το οποίο όλους μας βασανίζει, είναι σαφής: Μία ανίσχυρη και υπό καθεστώς μακροχρόνιας κρίσεως Ελλάς είναι για όλους τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες πολύ πιο «υπάκουη» και χειραγωγίσιμη από μία Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, με συναίσθηση της ιστορικής της ταυτότητος, του γεωπολιτικού της δυναμικού και της πνευματικής της ευθύνης απέναντι στο σύνολο της οικουμένης. «Σύμμαχοι και εταίροι» μας επεδίωξαν την αποβολή μας από κάθε γεωπολιτικό παίγνιο, με σκοπό να διαμοιράσουν την τεραστίας αξίας ελλαδική επικράτεια σε διαφορετικούς τομείς επιρροής, καθιστώντας την έναν επιχειρηματικό παράδεισο για τους πολυεθνικούς οργανισμούς και τα ενεργειακά καρτέλ. Στους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων, ως έθνος είμαστε απόντες· αυτό που τις απασχολεί είναι η στρατηγική σημασία του γεωπολιτικού χώρου που εδώ και χιλιετίες ονομάζεται Ελλάς.

Αναμφίβολα, όλα τα παραπάνω εξυπηρετούν απολύτως τα συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία, σε μία επίδειξη αναίμακτης επεκτατικής στρατηγικής προσπαθεί να αποδείξει τόσο στην Ελλάδα όσο και γενικώς στα έθνη της Νοτίου Ευρώπης, την αναγκαιότητα αντικαταστάσεως των αποτυχημένων εθνικών πολιτικών (που η ίδια η Γερμανία επέβαλε στα κράτη - στόχους, δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης με το πολιτικό προσωπικό τους) από μία κοινή, υπερεθνική πολιτική, στο πλαίσιο μίας γερμανοποιημένης «ευρωπαϊκής» ομοσπονδίας. Προσπαθεί να μάς πείσει για την επιτακτική ανάγκη επιτεύξεως της πολιτικής ενοποιήσεως, μέσω της υιοθετήσεως κοινής δημοσιονομικής πολιτικής, της ενοποιήσεως του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος  και εν τέλει της επιβολής μίας κεντρικής κυβερνήσεως. Είναι απολύτως σαφές πως η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από ισχυρά εθνομηδενιστικά τραπεζικά ιδρύματα, δημιουργεί ένα ακραίο περιβάλλον, επιδιώκοντας την άμεση εγκαθίδρυση ενός «εξευγενισμένου» Δ΄ Ράιχ, ενός υπερεθνικού μορφώματος που θα καταργήσει και θα αντικαταστήσει πλήρως τα έθνη - κράτη της Ευρώπης. Η ακόρεστη επιθυμία της να επιβληθεί στην Ευρώπη και να επανιδρύσει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκτός από ουτοπία, είναι ένα ολέθριο στρατηγικό της σφάλμα, το οποίο θα οδηγήσει νομοτελειακά στην αυτοκαταστροφή της. Η απαξίωση των τεραστίας τοποστρατηγικής αξίας για την Μεσόγειο άκρων της Ε.Ε. (Ισπανία – Πορτογαλία, Ελλάς – Κύπρος), αλλά και της Ιταλίας, με εργαλείο την ενορχηστρωμένη ευρωπαϊκή κρίση χρέους, ομοιάζει με μία επανάληψη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου με πιο εξευγενισμένες μεθόδους. Η πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητος της γαλλικής οικονομίας είναι, ενδεχομένως, μία προεικόνιση της μεθοδευμένης μετακυλίσεως του οικονομικού βάρους στις γεωπολιτικές αντιπάλους της Γερμανίας· ένα βάρος το οποίο πιθανόν να μετακυλιστεί και στην καρδιά της Ε.Ε. (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), με απροσδιόριστες συνέπειες για την ίδια την Γερμανία.

Η αποδόμηση, λοιπόν, τόσο της Ελλάδος, όσο και της Ευρώπης συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Η πατρίδα μας, δυστυχώς, επιμένει να εγκλωβίζεται στον μικρόκοσμό της, να αγνοεί επιμελώς τις ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις της ευρωπαϊκής κρίσεως, να δηλώνει απούσα στο προσκλητήριο των «παιχτών» του πολύμορφου γεωπολιτικού παιγνίου που έχει στηθεί στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και να παραμένει πιστή, ως κομπάρσος, στο κίβδηλο «κοινό» ευρωπαϊκό όραμα, που της στερεί κάθε ίχνος ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας. Η αλλαγή πλεύσεως, η αναθεώρηση της εθνικής μας στρατηγικής και η υλοποίηση ενός σχεδίου εθνικής επιβίωσης θα καταστούν αργά ή γρήγορα περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Είναι στην προσωπική ευχέρεια του καθενός να δηλώσει παρών στο προσκλητήριο της Ιστορίας.

  Του Θεού συνεργούντος…