Ο Γ' ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 356 π.Χ

Βασικό στοιχείο της πολιτικής του Φιλίππου ήταν τα πολλαπλά μέτωπα. Από τη μια πλευρά προσπαθούσε να ελέγξει τη Θράκη και πολεμούσε εναντίον των Αθηναίων και των Χαλκιδέων, ενώ παράλληλα διενεργούσε εκστρατείες εναντίον των Ιλλυριών και προσπαθούσε να ισχυροποιήσει τη θέση του στην κεντρική Ελλάδα. Στην τελευταία του αυτή προσπάθεια επωφελήθηκε ιδιαίτερα από τη χρόνια διαμάχη Βοιωτών και Φωκέων, που κατέληξε στον Γ’ Ιερό Πόλεμο.

 

Φωκικός πόλεμος

Κεντρικό σημείο τριβής ήταν ο έλεγχος της δελφικής αμφικτιονίας. Το ιερό αυτό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν τα περισσότερα ελληνικά έθνη, βρισκόταν αρχικά υπό τον έλεγχο των Θεσσαλών. Μετά τα Λεύκτρα όμως οι Βοιωτοί, και ιδιαίτερα οι Θηβαίοι, είχαν καταφέρει να ελέγχουν την πλειοψηφία. Ο έλεγχος της αμφικτιονίας είχε και πολιτικές προεκτάσεις, καθώς η αμφικτιονία μπορούσε να επιβάλει όρους και ποινές στις πόλεις που παρέβαιναν κάποιους ιερούς κανόνες. 

 

Οι Βοιωτοί και οι Φωκείς ήταν εχθροί από παλαιά. Ωστόσο μετά τα Λεύκτρα οι πρώτοι είχαν κατορθώσει να ελέγξουν τους δεύτερους. Όταν όμως ο Επαμεινώνδας συγκέντρωνε δυνάμεις για την προέλαση στην Πελοπόννησο, πριν τη μάχη της Μαντίνειας, οι Φωκείς αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, γεγονός που οι Θηβαίοι θεώρησαν «ανυπακοή». Οι ίδιοι οι Φωκείς ήθελαν να εντάξουν στο Κοινό τους την πόλη των Δελφών, πράγμα που επιθυμούσε και μερίδα των πολιτών στους ίδιους τους Δελφούς. 

Το 356 π.Χ., με αφορμή την απαγωγή μιας πλούσιας Βοιωτής κόρης, το αμφικτιονικό συμβούλιο απείλησε τους Φωκείς με πόλεμο, αν εξακολουθούσαν να ενεργούν ενάντια στις αποφάσεις του. Οι Φωκείς, με επικεφαλής τον Φιλόμηλο και τον Ονόμαρχο, θέλησαν να κινηθούν πρώτοι και να καταλάβουν τους Δελφούς. Έτσι ξεκίνησε ο λεγόμενος Φωκικός Πόλεμος. Οι Φωκείς κατέλαβαν τους Δελφούς, το μαντείο όμως έπαψε να χρησμοδοτεί, παρά τις διαβεβαιώσεις των Φωκέων ότι δεν επρόκειτο να θίξουν την αυτονομία και την περιουσία του.

 

Η Αποφασιστική Μάχη
Το 355 π.Χ. με αφορμή τα γεγονότα των Δελφών συγκλήθηκε σύνοδος της αμφικτιονίας στις Θερμοπύλες. Στη σύνοδο αυτή αποφασίστηκε η ένοπλη δράση εναντίον των Φωκέων. Την άνοιξη του 354 π.Χ. ο Φιλόμηλος νίκησε τους Λοκρούς και τους Θεσσαλούς, η επέμβαση των Βοιωτών όμως έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των αμφικτιονικών δυνάμεων. Ο Φιλόμηλος, τραυματισμένος, αυτοκτόνησε, αφού έχασε μεγάλο μέρος του στρατού του. Τη θέση του πήρε ο Ονόμαρχος, ο οποίος μάλιστα εξελίχθηκε σε τύραννο και τόλμησε να κατασχέσει ιερά αφιερώματα του μαντείου των Δελφών, λιώνοντας τα πολύτιμα μέταλλα και κόβοντας έτσι νομίσματα για να συγκροτήσει έναν ισχυρό μισθοφορικό στρατό.

 

Το 353 π.Χ. οι Φωκείς δήωσαν τη Δωρίδα και επιτέθηκαν στη Βοιωτία, καταλαμβάνοντας τον Ορχομενό. Όταν όμως έφτασαν στη Χαιρώνεια, με σκοπό να την καταλάβουν απωθήθηκαν από τους Βοιωτούς. Παράλληλα, οι Θεσσαλοί, που δέχονταν επιθέσεις από τους τυράννους των Φερών, κάλεσαν τον Φίλιππο σε βοήθεια. Η αρχική επιτυχία του τελευταίου κάμφθηκε όταν ο Ονόμαρχος έστρεψε εναντίον του ένα σώμα 20.000 μισθοφόρων. Ο Φίλιππος υποχώρησε για να επιστρέψει πιο ισχυρός την άνοιξη του 352 π.Χ. Αρχικά στράφηκε εναντίων των Φερών, για να εξαλείψει τον κίνδυνο από τους συμμάχους αυτούς των Φωκέων. Κατόρθωσε να κατακτήσει τις Παγασές και να ελέγξει τον Παγασητικό κόλπο.

Η αποφασιστική μάχη με τους ίδιους τους Φωκείς όμως δόθηκε στο Κρόκιο πεδίο, σε μια πλατιά πεδιάδα, όπου το θεσσαλικό ιππικό μπορούσε να αναπτύξει όλη την ισχύ του. Οι δυνάμεις του Ονόμαρχου κατατροπώθηκαν, ενώ ο Φίλιππος απέκτησε πανελλήνιο γόητρο ως τιμωρός των ιερόσυλων και προστάτης της αμφικτιονίας.Όταν όμως ο Φίλιππος επιδίωξε να περάσει τις Θερμοπύλες για να εδραιώσει την εξουσία του στη νότια Στερεά Ελλάδα, συγκροτήθηκε εναντίον του ένας συνασπισμός από Σπαρτιάτες, Αθηναίους, Αχαιούς και τους Φωκείς του Φάυλλου, αδελφού του Ονόμαρχου. Μπροστά σε αυτόν το συνασπισμό ο Φίλιππος δεν αποτόλμησε καν τη διάβαση των Θερμοπυλών.

Με την απομάκρυνση του Φιλίππου όμως, και δεδομένου ότι αμέσως μετά αυτός εξεστρατευσε εναντίον των Ιλλυριών, μικρές εστίες πολέμου αναζωπυρώθηκαν. Φωκείς και Βοιωτοί εξακολούθησαν να αλληλοεπιτίθενται. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε ως το 346 π.Χ

 

Το τέλος του Γ’ Ιερού πολέμου και η αναγνώριση του Φιλίππου

 

Τη χρονιά εκείνη όμως, μόλις ο Φίλιππος έκλεισε με τους Αθηναίους τη Φιλοκράτειο Ειρήνη, κατευθύνθηκε ξανά προς τις Θερμοπύλες, όπου βρισκόταν φωκικό μισθοφορικό στράτευμα υπό τον Φάλαικο. Ο τελευταίος ήταν αποφασισμένος να μην αντισταθεί και να στραφεί με το μέρος του Φιλίππου, πράγμα που έπραξε. Ο Φίλιππος είχε πλέον στη διάθεσή του τους Φωκείς, δεν προχώρησε όμως ο ίδιος στην επιβολή κυρώσεων, παρά άφησε το έργο αυτό στο αμφικτιονικό συμβούλιο. Το φωκικό έθνος αποκλείστηκε από την αμφικτιονία και από τους ιερούς χώρους των Δελφών, οι φωκικές πόλεις καταστράφηκαν και τα όπλα και άλογα των Φωκέων κατασχέθηκαν. 

 

Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Φίλιππο το συνέδριο τον έκανε μέλος της αμφικτιονίας και του ανέθεσε την προεδρία των Πυθίων του 346 π.Χ. ενώ στην πόλη των Δελφών στήθηκε χρυσό άγαλμα προς τιμήν του. Αθήνα και Σπάρτη δυσαρεστήθηκαν με τις εξελίξεις αυτές. Σύντομα εναντίον του Φιλίππου στράφηκε και η Θήβα, παρασύροντας το Βοιωτικό Κοινό, καθώς κάποιες ενέργειες του Μακεδόνα θεωρήθηκε ότι έθιγαν πατρογονικά δικαιώματά τους

 

Το 342 π.Χ. καταλύθηκε και η Φιλοκράτειος Ειρήνη με τους Αθηναίους, καθώς ο Φίλιππος είχε προβεί σε συμφωνία με τον Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη Γ’. Έχοντας έτσι εξασφαλίσει ότι οι Πέρσες δεν θα ενίσχυαν τους αντιπάλους του, και ιδιαίτερα τους Αθηναίους με τους οποίους βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις, ο Φίλιππος εξακολούθησε να διενεργεί ανενόχλητος επεμβάσεις σε διάφορες περιοχές της κεντρικής Στερεάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου.

Αυτή του η δράση όμως είχε ως αποτέλεσμα να διευρυνθεί ο αντιμακεδονικός συνασπισμός και να σκληρύνει τη στάση του απέναντι στο Φίλιππο. Με την παρότρυνση κυρίως του Δημοσθένη οι Αθηναίοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν τη συμμαχία των Ευβοέων, των Μεγαρέων, των Κορινθίων, των Αχαιών, των Ακαρνάνων, των Λευκαδίων, των Βυζαντίων, των Περινθίων κ.ά. Εκτός του συνασπισμού βρέθηκαν οι Αρκάδες, οι Αργείοι, οι Μεσσήνιοι και οι Ηλείοι. Οι προσπάθειες του Φιλίππου να σπείρει διχόνοια μεταξύ Αθηναίων και Θηβαίων απέτυχαν.  

http://www.plutarcheio.gr/Default.aspx?tabid=119