Αιώνια η μνήμη στον αείμνηστο Γέροντα Σεβαστιανό, στον Άγιό μας!
Στις 12 Δεκεμβρίου 1994 έπαψε
να πάλλει μια μεγάλη, ηρωική, αρχιερατική και αγιασμένη καρδιά. Η
καρδιά του Πνευματικού Ηγέτη των Βορειοηπειρωτών, του αείμνηστου Γέροντα
της Κόνιτσας, μακαριστού Σεβαστιανού.
Στις 12 Δεκεμβρίου έφυγε από κοντά μας ο
Άνθρωπος με το φαρδύ μέτωπο και τις βαθιές σκέψεις, το διαπεραστικό
βλέμμα και τα ορατά μηνύματα, το γλυκό χαμόγελο και την μεγάλη καρδιά.
Έφυγε ο Άνθρωπος πατέρας και αδερφός για δεκάδες απλούς ανθρώπους. Ο Άνθρωπος ιεράρχης, που δόξασε, με την προσωπικότητα και την αγωνιστικότητά του, το όνομα της Μητρόπολης κι όλου του χώρου. Ο Άνθρωπος αγωνιστής,
που μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, δεν έπαψε ν’ αγωνιεί, να
γράφει, να μιλάει, να προσεύχεται… για τη Βόρειο Ήπειρο και τους
Βορειοηπειρώτες, για την Ελλάδα κι όλους τους Έλληνες.
Έφυγε
στην αιωνιότητα και στην Βασιλεία των Ουρανών. Πήγε κοντά στους
Αγγέλους, γιατί ένας άγγελος ήταν, αφήνοντάς μας πιο ορφανούς. Πιο
ορφανούς γιατί για πολλά χρόνια είχαμε μάθει με Αυτόν. Είχαμε μάθει με
την αγγελική του εικόνα και την τρυφερή του καρδιά, με την πονεμένη ψυχή
του, για τα βάσανα και την τύχη των Βορειοηπειρωτών και την ζεστασιά
που νιώθαμε σαν βρισκόμασταν κοντά του. Μα πάνω απ’ όλα είχαμε μάθει
με τους τιτάνιους αγώνες που έχει δώσει, για τη Βόρεια Ήπειρο και τους
Βορειοηπειρώτες, μην αφήνοντας σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά κι αν
στέκονταν εκείνος, και όσο πιο ακουστό ήταν το όνομά του. Είχαμε μάθει
με εκείνη τη μπάσα, βροντερή και κραυγαλέα φωνή, που άρχιζε με το «Αδέλφια Βορειοηπειρώτες!» και που τελείωνε με την ευχή: «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!».
Την 12η Δεκεμβρίου
1994 η Βόρεια Ήπειρος έμεινε πιο φτωχή, πιο αδύναμη, πιο απροστάτευτη.
Γιατί ήταν ο Γέροντας εκείνος που ταρακουνούσε τα λιμνάζουσα νερά, ήταν
εκείνος που ανάγκαζε Οργανισμούς και Φορείς να παρακολουθούν τα
κατεστημένα και στην Αλβανία και οι Βορειοηπειρώτες να νιώθουν πιο
ασφαλείς, πιο προστατευμένοι.
«Ο
νους μου στρέφεται προς τους αλύτρωτους αδελφούς μας της Β. Ηπείρου,
τους στενάζοντας υπό τον ζυγό της πικράς δουλείας δια να τους
διαδηλώσωμεν ότι, όχι μόνον αι προσευχαί μας θα τους συνοδεύουν
καθημερινώς, αλλά και παν το δυνατόν θα πράξομεν, όπως λυτρωθούν των
δεσμών της δουλείας και συντόμως επανέλθουν εις τους κόλπους της μητρός
Ελλάδας…» τόνιζε στον ενθρονιστικό λόγο του στις 29 Ιουνίου 1967.
Δεκάδες
οι διαμαρτυρίες, οι επιστολές, οι φλογεροί του λόγοι για 27 ολόκληρα
χρόνια, μέχρι τη στιγμή που ο Πανάγαθος Θεός τον πήρε πλάι του.
«Όχι κ. Πρέσβη, το Βορειοηπειρωτικό θέμα δεν «έχει πεθάνει». Είναι ανοικτών ενώπιον των τεσσάρων Υπουργών των Μεγάλων Δυνάμεων…» έγραφε στο αλβανό πρέσβη στις 16.6.1981. Ενώ στην εγκύκλιο της 1ης Αυγούστου 1983 έγραφε: «Όχι!
Δε θα νικήσει η βία και το ψεύδος, αλλά ο Χριστός και η αλήθεια. Το δε
αίμα των συγχρόνων νεομαρτύρων της Β. Ηπείρου, που χύνεται δια τον
Χριστόν, θα γίνει ορμητικός ποταμός, ο οποίος θα πνίξει τον θεόμαχον
τύραννον, όπως ακριβώς ετιμωρήθησαν και όλοι εκείνοι που πολέμησαν μέχρι
τώρα τον Χριστόν και την Εκκλησία Του».
Τα σοφά του λόγια επίκαιρα όσο ποτέ. Το τηλεγράφημα του στις 17 Σεπτεμβρίου 1984 επίκαιρο όσο ποτέ: «…απευθύνω
συγχρόνως κραυγήν πόνου, αλλά και θερμοτάτην έκκλησην προς την
Κυβέρνησην και την Αντιπολίτευσην, όπως, του λοιπού, χαραχθή κοινή
εθνική πολιτική, προς αντιμετώπισιν του φλέγοντος Βορειοηπειρωτικού
θέματος…»
Ακόμα κι ένα μήνα, προτού η ψυχή του ανέβει εις τον Παράδεισο, στο μήνυμά του προς τους κατοίκους της Κονίτσης αναφέρει: «Από
το κρεβάτι της ασθένειάς μου, μια ευχή αφήνω, να σώζει και να φυλάττει ο
Θεός το πολυπαθές ΕΘΝΟΣ μας. Και να το διατηρεί ενωμένο και
μονοιασμένο, γιατί μόνον έτσι θα είναι άτρωτο και δεν θα έχει να φοβηθεί
κανένα εχθρό…».
Ο
αείμνηστος μακαριστός Σεβαστιανός χάρηκε πάρα πολύ όταν ο
Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός για πρώτη φορά μπόρεσε να δημιουργήσει τη
δική του πολιτική οργάνωση και να συσπειρωθεί γύρω απ’ αυτή, γι αυτό σ’
ένα του κήρυγμα προς τους Βορειοηπειρώτες τόνιζε: «Την ΟΜΟΝΟΙΑ και τα μάτια σας».
Έφυγε
πρόωρα χωρίς να βοηθήσει, στην πορεία αυτή. Έφυγε πικραμένος σε μια
κρίσιμη στιγμή που την ίδια την Ομόνοια την είχαν καρφώσει στον τοίχο.
Όπου δικά της στελέχη τα είχαν δικάσει και φυλακίσει. Όπου πάρα πολλές
οικογένειες άφησαν τα πατρώα τους εδάφη από το φόβο και τη βία. Πατρώα
εδάφη που αυτός βροντοφώναζε, ποτέ να μην εγκαταλείψουν.
Έκλεισαν 18 χρόνια από την 12η εκείνη Δεκεμβρίου. 18
χρόνια που απουσιάζει από κοντά μας ο Εμπνευστής και Ήρωάς μας. Ο
Πνευματικός μας Ηγέτης. Ο άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του με τον πόνο
μας. Με την εικόνα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Που μαζί με το πνευματικό του παιδί, το Γρηγόρη το Ντριγκόγια, τον Μενέλαο το Ζώτο και
πολλούς άλλους αγωνιστές σύνδεσαν την ζωή και όλη την σταδιοδρομία τους
με τον βορειοηπειρωτικό αγώνα. Γι’ αυτό παρακολουθούν από κει ψηλά,
νοιάζονται από κει ψηλά, οδηγούν από κει ψηλά.
Σίγουρα η ψυχή του απ’ εκεί πάνω μας βλέπει, μας σκέφτεται, μας προστατεύει και μας ευλογεί.
Αιώνια η μνήμη στον αείμνηστο Γέροντα Σεβαστιανό, στον Άγιό μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου