ΕΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ DEL SPIEGEL ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ...

 

Μήπως όλα τα κόμματα στο τέλος της ημέρας πιστεύουν για την οικονομική κρίση τα αυτονόητα και αυτό που κάνουν είναι να δημιουργούν ψευδείς διαφωνίες στο πλαίσιο του επικοινωνιακού προεκλογικού παιχνιδιού, στην προσπάθεια να υπερισχύσει το ένα του άλλου;

Διαβάζοντας στην αγγλική έκδοση του γερμανικού «Der Spiegel» αφιέρωμα στον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ όπου οι συνεντευξιαζόμενοι (όπως π.χ. ο εξαιρετικός Σταύρος Λυγερός της Καθημερινής) έλεγαν τα αυτονόητα, τεράστια εντύπωση μας έκαναν όσα φέρεται να είπε ο Γιάννης Δραγασάκης, ο μετριοπαθής οικονομολόγος του κόμματος, απόφοιτος του φημισμένου London School of Economics και ένας άνθρωπος ο οποίος σε γενικές γραμμές χαίρει εκτίμησης και σεβασμού, ασχέτως του αν κάποιος συμφωνεί μαζί του ή διαφωνεί.

Τι φέρεται να είπε λοιπόν ο Δραγασάκης; Αποτυπώνουμε: «Υποπτεύεται ότι θα είναι δύσκολο για το κόμμα του να τηρήσει τις υποσχέσεις… Παραδέχεται ότι η Ελλάδα είναι απίθανο να πληρώσει πλήρως το χρέος της, δεδομένης και της σφοδρής ύφεσης», για να φθάσουμε στο πιο ενδιαφέρον: «Χωρίς βοήθεια δεν μπορούμε να επιβιώσουμε», φέρεται να λέει και καλεί για μια «ενιαία ευρωπαϊκή προσέγγιση» στο πρόβλημα και διατυπώνει την επιθυμία να δει έναν «οδικό χάρτη» για περισσότερη ανάπτυξη «χωρίς να λέει πως τι θα περιέχει».

Για να καταλήξει το περιοδικό λέγοντας ότι «ο Γιάννης Δραγασάκης, σε αντίθεση με τον Τσίπρα δεν μιλάει για την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων». Επίσης, στον επίλογο αναφέρεται, ότι «ο Δραγασάκης δεν γνωρίζει αν ο Τσίπρας μπορεί να τηρήσει τις υποσχέσεις του. Αλλά τουλάχιστον δεν έχει κάνει συμφωνία με το παλιό σύστημα’» φέρεται να έχει πει.

Πόσο λογικά μοιάζουν όλα όταν αποτυπώνονται σε ένα ξένο μέσο μαζικής ενημέρωσης και πόσο πολωμένα όταν τα διαβάζεις στα ελληνικά μέσα, μηδέ του παρόντος εξαιρουμένου! Σε μια «ιδανική κατάσταση» θα διατυπώναμε τα ακόλουθα ερωτήματα και τις απαντήσεις τους:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είναι σχεδόν αδύνατο να πληρώσει η χώρα το χρέος της δεδομένης και της ύφεσης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Προφανώς, ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Ούτε καν στο εξωτερικό δεν το πιστεύουν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς βοήθεια, με τα δικά μας μέσα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Προφανώς όχι, όσο και να συμπιέσεις τους μισθούς και τις συντάξεις στο τέλος της ημέρας δεν θα έχεις φορολογικά έσοδα και ο κόσμος θα πεινάσει, επιχειρήσεις θα κλείνουν συνεχώς.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχει κανείς αντίρρηση ότι προϋπόθεση αντιμετώπισης της κρίσης είναι η σύμπνοια των Ευρωπαίων, καθότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και η συντεταγμένη προώθηση μέτρων που θα φέρουν την ανάπτυξη;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Προφανώς όχι, μόνο εάν μεγαλώσει η «πίτα» και βάλουμε τάξη στα του οίκου μας, εισπράττοντας τους φόρους, μπορούμε σταδιακά να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό και να δημιουργήσουμε πλεόνασμα ώστε να αρχίσει αργή αλλά σταθερή αποπληρωμή.

Εάν όλοι συμφωνούμε σε αυτά τα απλά – θεμελιακά, όλα τα υπόλοιπα τι τα χρειαζόμαστε; Ποιο το νόημα να απειλούμε με καταγγελία του Μνημονίου δίνοντας την εντύπωση ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας «αθώους» και όλα τα στραβά τα προκάλεσαν οι κακοί ξένοι; Οι οποίοι βέβαια ασφαλώς και φέρουν μερίδιο ευθύνης, αφού από τη στρεβλή κατάσταση που επικρατούσε επί πολλά χρόνια κάποιοι επωφελούνταν. Γι’ αυτό έκαναν και τα στραβά μάτια.

Κι εμείς όμως δεν ήμασταν καλύτεροι. Κοροϊδευόμασταν μεταξύ μας, με την κύρια ευθύνη ασφαλώς να βαραίνει την πολιτική τάξη, όχι μόνο τα κόμματα που κυβερνούσαν, αλλά και την αντιπολίτευση διότι όσα «τάιζαν» τον λαό ήταν όλα ψεύτικα.

Κατά συνέπεια, όσο εμφανιζόμαστε να μην αποδεχόμαστε μερίδιο ευθύνης, καταγγέλλοντας αν θέλετε, παράλληλα, τις ευθύνες και των υπολοίπων, απλά σκάβουμε τον λάκκο μας, αφού καλώς ή κακώς εμείς είμαστε ο «αδύνατος κρίκος». Όσα και να υποφέρουν οι υπόλοιποι σε περίπτωση καταγγελίας του Μνημονίου, εμείς θα βρεθούμε σε απείρως πιο δυσχερή θέση.

Το επιχείρημα είναι απλό: Εάν ένας συντεταγμένος πολιτικός κόσμος εμφανιζόταν ενωμένος στην Ευρώπη λέγοντας τα αυτονόητα, ψύχραιμα, χωρίς κραυγές, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που του αναλογεί και εξηγώντας στα διεθνή ΜΜΕ που φταίξαμε και που όχι, θα επικρατούσε σήμερα αυτή η χαώδης κατάσταση; Θα μπορούσαμε μάλιστα να δηλώσουμε αξιόπιστα ότι δεν μας αφήνουν άλλη διέξοδο από το να αναθεωρήσουμε συνολικά τη στάση μας; Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε σε άλλη βάση με άλλους πυλώνες ισχύος του διεθνούς συστήματος ή όχι;

Για ποιον λόγο μας είναι αδύνατο να συμφωνήσουμε στα στοιχειώδη; Γιατί αυτός ο λαός και η πολιτική του τάξη αδυνατούν να επιδείξουν ένα επίπεδο ωριμότητας ακόμα και μπροστά στον γκρεμό; Γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ποτέ και πάντα η κοινωνία πέφτει θύμα των επικοινωνιακών τερτιπιών των υποψηφίων «σωτήρων» του έθνους;

http://www.defence-point.gr/news/?p=47534