Οι Έλληνες στον πόνο δεν λυγάνε. Τιμούν τους μεγάλους νεκρούς τους,
τους τρανούς τους ήρωες που με το αίμα τους ποτίζουν το ελληνικό δέντρο της
λευτεριάς. Το δάκρυ το ελληνικό δεν είναι ένδειξη αδυναμίας αλλά μέγιστη
απόδειξη εθνικής μνημοσύνης και υπόσχεση ανδρεία για την δικαίωση των ελληνικών
θυσιών και την επαναφορά του Ελληνισμού μας στις προαιώνιες ελληνικές εστίες.
Αυτή είναι η υποχρέωση του Έλληνα στην μνήμη των αδελφών μας που
χάθηκαν στην ποντιακή γενοκτονία που σχεδίασε και εκτέλεσε με συστηματικό τρόπο
η Τουρκία του σιωνιστή Μουσταφά Κεμάλ για την εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου.
Εξόντωση που εφαρμόστηκε σε όλα τα τουρκοπατημένα ελληνικά εδάφη. Πόντο, Α.
Θράκη και Ιωνία. Η δε αντιμετώπιση του Ελληνισμού μας δεν υπήρξε στιγμιαία ούτε
σχέδιο ενός και μόνο νοσηρού εγκέφαλου. Άλλωστε όλες οι μετέπειτα ενέργειες εις
βάρος μας απέδειξαν έως και τις μέρες μας πως δεν υπάρχει απλώς νοσηρός
εγκέφαλος αλλά νοσηρή τουρκική φάρα με μόνιμες επιδόσεις στις δολοφονίες και
στις νεοταξικές υπηρεσίες.
Το μόνο εθνικό χρέος που αποδέχεται ο Ελληνικός Εθνικοκοινωνισμός είναι
η έμπρακτη απόδοση σεβασμού στο τίμιο ποντιακό αίμα που χύθηκε γιατί πολύ απλά
τα αδέλφια μας δεν προσκύνησαν, δεν κρύφτηκαν, δεν αρνήθηκαν την εθνική τους
ταυτότητα. Χάθηκαν χιλιάδες ελληνικές ψυχές και ξεριζώθηκαν ακόμη περισσότεροι
Πόντιοι απλώς και μόνο διότι υπήρξαν Έλληνες. Χτυπήθηκαν γιατί αντιστάθηκαν.
Γιατί σήκωσαν τα ιερά όπλα του ελληνικού αγώνα για να προασπίσουν τη ζωή τους,
τη λευτεριά τους, την ανακήρυξη ελληνικού ποντιακού κράτους ως γέφυρα με τη
Μητέρα Ελλάδα. Αυτοί οι λόγοι σήκωσαν ακόμη μεγαλύτερο το μίσος των εχθρών του
Ελληνισμού και του Ανθρώπου.
Ζήσανε οι Έλληνες του Πόντου στιγμές ανείπωτης τραγωδίας μονάχοι,
στηριγμένοι στην τεράστια πίστη τους στο Θεό και την Ελλάδα. Είδανε να χάνονται
οι δικοί τους, να καταστρέφονται οι περιουσίες και οι τάφοι των προγόνων τους,
να παίρνουν οι δυνατότεροι τις στράτες για τις αετοράχες των ποντιακών βουνών
για την αντίσταση. Τον πόνο να παίρνει το σκληρότερο πρόσωπό του όταν στην
ελεύθερη Ελλάδα κάποιοι άλλοι πολιτικοί και «εθνάρχες» κοιτούσανε εξουσιαστικές
καρέκλες και εκτελούσανε συμμαχικές τάχα διαταγές. Διαταγές αυτών που λίγο
αργότερα θα κόβανε τα χέρια όσων Ελλήνων γυρεύανε στα καράβια τους λύτρωση.
Όμως το βρωμερό σχέδιο της ποντιακής γενοκτονίας δούλευε σε βάθος
χρόνου και με τη μέθοδο του απόλυτου τρόμου. Είχε σφραγίδα μάλιστα «συμμαχική»
ευρείας μορφής. Από τους Άγγλους, τους Γάλλους και σύσσωμη την Εσπερία μέχρι την
Σοβιετική Ένωση των μπολσεβίκων. Με οικονομική και εξοπλιστική πλάτη στον
Τούρκο. Οι σφαγές και οι εκτοπισμοί των Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου Μας
εκτελούντο από τους τουρκομογγόλους αδιαλείπτως κατά τα έτη από το 1914 έως το
1923. Το προμελετημένο έγκλημα διαπράχθηκε με τον ξεριζωμό των Ποντίων από τις
εστίες τους, την εξάντληση από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια από τους
κτηνότουρκους του Κεμάλ, την πείνα και τη δίψα, τα στρατόπεδα θανάτου στην
έρημο.
Τα αδέλφια μας και θαλεροί μας πρόγονοι, παππούδες και γιαγιάδες κάθε
Έλληνα είτε είναι Πόντιος είτε όχι αλλά ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, κατέφυγαν τόσο στα
εδάφη της τότε Σοβιετικής Ένωσης των μισελλήνων μπολσεβίκων όσο και στην
ελεύθερη τάχα Ελλάδα. Την τραυματισμένη και προδομένη από γραικύλους Ελλάδα της
μικρασιατικής καταστροφής όταν υπήρξαν πολιτικάντηδες που φρόντιζαν να
κρατήσουν την εθνική τραγωδία σαν κάτι μακρινό και κάποιοι «λαϊκοί» προστάτες
χαίρονταν κιόλας!
Τι ντροπή Θεέ μου για την δύσμοιρη χώρα μας να ανεχόμαστε τέτοιους πολιτικάντηδες
και «συμμάχους» φίδια έως σήμερα. Και τι υπερηφάνεια να γνωρίζεις ότι υπήρξαν
Έλληνες που ζήσανε, πολεμήσανε και πεθάνανε ως Έλληνες και μόνον. Με το Χριστό
και την Ελλάδα στα χείλη. Με το αίτημα να δουν και πάλι Ελληνίδα Λευτεριά και
Νέα Βυζαντινή Μεγαλοπρέπεια στα εδάφη των Αυτοκρατόρων Κομνηνών. Να δουν τον
Έλληνα Αυτοκρατορικό Δικέφαλο Αετό να φτερουγίζει επάνω από τις αετοράχες του
Πόντου. Να απλώνεται το Φως Ελληνικής Ανάστασης στην Τραπεζούντα, στη
Σαμψούντα, την Κερασούντα, την Καισαρεία, σε ολόκληρο τον Πόντο Μας.
Πάνω από 350000 Πόντιοι χάθηκαν σε όλη την αιμάτινη διαδρομή της
ποντιακής γενοκτονίας. Ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ σε μνημόνιο που συνέταξε στις
20 Μαρτίου 1922 για τις τουρκικές ωμότητες αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «είναι
γενικώς αποδεκτό ότι πάνω από 500000 Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων
συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν». Η δε «ελληνική βουλή» των γραικύλων
πολιτικάντηδων χρειάστηκε 80 χρόνια για να αναγνωρίσει την ποντιακή γενοκτονία
υποκριτικά όταν προηγουμένως αναγνωρίζει τουρκικά δικαιώματα και ανόσιες
προσεγγίσεις ακυρώνοντας τα ελληνικά δικαιώματα στη σκλαβωμένη και
αιματοβαμμένη ελληνική γη.
Για εμάς τους Έλληνες Εθνικοκοινωνιστές ο Πόντος είναι ελληνική γη και
πρέπει να επιστραφεί στους νόμιμους κατοίκους της και τους κρυπτέλληνες που
έχουν παραμείνει στη γη των πατέρων τους. Ακριβώς όπως και όλες οι σκλάβες
πατρίδες μας. Οι περιουσίες και οι τάφοι των ηρώων μας, ο Πόντος ολάκερος
πρέπει να αποδοθεί στους απογόνους τους με την άμεση επιστροφή ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
στις εστίες τους. Κλείνουμε ευλαβικά γόνυ και σημαίες ελληνικές στον πάντα
αγέρωχο και ελληνικό Πόντο της Μεγάλης Ελλάδος Μας.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Οι επετειακές κραυγές που συνήθως ακούγονται και γράφονται κάθε άνοιξη για το ζήτημα της όντως απεχθούς και μαζικής εξόντωσης των Ποντίων επιτάσσουν μια ψύχραιμη προσέγγιση και αποτίμηση του ιστορικού αυτού ζητήματος. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ουδείς ειδήμων ασχολήθηκε αντικειμενικά με την ιστορική ανάλυση της άλλης πλευράς της αλήθειας στο θέμα του ελληνισμού του Πόντου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιχειρηματολογία της εθνικιστικής μερίδας των Ποντίων, σε σχέση με αυτά που υπέφερε ο ποντιακός λαός από το 1915 έως το 1924, αναφέρεται πράγματι σε πολλές αλήθειες, ταυτόχρονα όμως δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες και να διαδίδει πολλά ψεύδη.
Από κοινωνικής και πολιτικής σκοπιάς το πιο αναληθές κατασκεύασμα είναι η θεωρία του λεγόμενου επαναστατικού αγώνα προς «απελευθέρωση» του Πόντου από τον «τουρκικό ζυγό». Θεωρητικά ο όρος «απελευθέρωση» μπορεί να έχει αποδεκτό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία.
Στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός πληθυσμός των τριών νομών ή Βιλαετίων, του Πόντου αποτελούσε μια σημαντική, μια μικρή ή μια εντελώς ασήμαντη μειοψηφία. Τα επίσημα αυτά στατιστικά στοιχεία, που αφορούν στο έτος 1912, προέρχονται από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σωτηριάδη. Συγκεκριμένα, στον νομό, δηλαδή στο Βιλαέτι της Τραπεζούντας οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο στο 25,9% του συνολικού πληθυσμού, συγκεκριμένα οι Τούρκοι αριθμούσαν 957.866 άτομα ενώ οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο σε 353.533.
Το πραγματικό αντάρτικο στον Πόντο άρχισε μόλις το 1916, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντας μεταφέροντας το ρωσοτουρκικό πολεμικό μέτωπο στην περιοχή εκείνη. Οργανωτής του ελληνικού αντάρτικου ήταν ο φανατικός «στρατηγός» Καραβαγγέλης, ο οποίος ήρθε στη Σαμψούντα το 1908 ως μητροπολίτης.
Μετά τη δημιουργία των ανταρτικών σωμάτων με χρήματα και πολεμοφόδια που πήρε ο μητροπολίτης από τους Ρώσους, τα εξαπέλυσε να προσβάλουν τον τουρκικό στρατό στα μετόπισθέν του, τη στιγμή κατά την οποίαν οι Τούρκοι πολεμούσαν τον ρωσικό στρατό στο μέτωπο της Τραπεζούντας.
Οι αντάρτες του Πόντου συντάχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου με τα εχθρικά κατοχικά στρατεύματα της Ρωσίας, καταπολέμησαν τον στρατό του κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, καταπιέζοντας και σκοτώνοντας αλλόθρησκους συμπολίτες τους.
Οι ταλαίπωροι αντάρτες, το πλείστον τουρκόφωνοι και αναλφάβητοι, έπεσαν στην παγίδα του αιμοσταγούς αυτού παπά χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες του λεγόμενου απελευθερωτικού αγώνα, δηλαδή δεν συνειδητοποίησαν καν το τι θα απογίνονταν αυτοί μετά το τέλος του πολέμου, όταν ο μεν παπάς θα εξαφανιζόταν για να σωθεί, όπως και έγινε, αυτοί όμως θα παρέμεναν.
Κάτω από την εγκληματική καθοδήγηση του Καραβαγγέλη οι χριστιανοί άρχισαν να πυκνώνουν τις τάξεις των ανταρτών χτυπώντας πισώπλατα τον τουρκικό στρατό και ληστεύοντας κυρίως τουρκικά χωριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Λόγω των πράξεων αυτών ο τουρκικός στρατός άρχισε στην περιοχή της Μπάφρας το κυνήγι εναντίον των ανταρτών, που μετεξελίχθηκε βεβαίως σε μαζική εθνοκάθαρση, απολύτως κατακριτέα αλλά και διακριτή από μια «γενοκτονία», που θα προϋπέθετε «άμεσο δόλο εξόντωσης μέχρις ενός», πράγμα αναπόδεικτο.
Όμως στα ελληνικά ΜΜΕ γίνεται συνεχής αναφορά στα εγκλήματα που διέπραξαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων στον Πόντο παρασιωπώντας συστηματικά τις εγκληματικές πράξεις των Ελλήνων ανταρτών, τις οποίες παρουσιάζει κομπάζοντας σε μια μελέτη του ο εθνικιστής Πόντιος συγγραφέας Ανθεμίδης («Επαναστατική τρομοκρατία – Αντίποινα των Ελλήνων κατά του τουρκικού πληθυσμού»).
Συνεπώς είναι ανεπίτρεπτο να ζητούμε με θορυβώδη τρόπο από την Τουρκία να καταδικάσει τα δικά της εγκλήματα, χωρίς όμως να ζητάμε συγγνώμη για παρόμοια εγκλήματα που έκανε η «δική μας» πλευρά.
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων