Του Ιωάννη Σ. Φριτζαλά
Γεωπολιτικού - Ιστορικού ερευνητή
Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν (Αριστοτέλης-Ποιητική 1449 Β,25). Με αυτές τις υπέροχες φράσεις ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος μάς παρέδωσε ως αιωνία παρακαταθήκη τον ορισμό της τραγωδίας. Ελάχιστοι δυστυχώς, από την δική μου γενιά τουλάχιστον, τον έχουμε κατ’ ουσίαν διδαχθεί και ακόμα λιγότεροι τον έχουμε μελετήσει.
Το αρχαίο δράμα, το τόσο κακοποιημένο σ’ αυτήν την εποχή του σκοταδισμού και της πνευματικής πενίας, αποσκοπούσε εν γένει στην πνευματική αναγέννησι και στην ψυχική θεραπεία των θεατών. Τα αρχαία θέατρα λειτουργούσαν εν είδει «κέντρων ψυχαναλύσεως και θεραπείας». Η φράσις του Αριστοτέλους «των τοιούτων παθημάτων» είναι απολύτως ενδεικτική, καθώς τα τόσο σοφά δομημένα κείμενα των τραγωδιών ανέλυαν συμβάντα και παθήματα παρόμοια με αυτά που βίωναν στον καθημερινό τους βίο οι θεατές, οι οποίοι μέσω της βιωματικής τους συμμετοχής στο έργο έπρεπε κατά την ολοκλήρωσί του να βιώσουν την εσωτερική κάθαρσι.
Ως Έλληνες έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε μία τεράστια ιστορία και την ευλογία να είμεθα απόγονοι προσωπικοτήτων όπως ο μεγάλος τραγικός ποιητής Ευριπίδης, ο οποίος διαχρονικώς μας διδάσκει πως «Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν». Γνώριζε σαφώς καλλίτερα εξ ημών, πως η ίδια η ιστορία μπορεί να αποτελέσει την απόλυτο πηγή ευρέσεως «τοιούτων παθημάτων», αλλά και αντλήσεως των τρόπων αντιμετωπίσεώς τους. Και η ελληνική ιστορία δύναται να μας παράσχει αμέτρητα παραδείγματα, αλλά πρωτίστως να μας δώσει την ελπίδα πως ο Ελληνισμός όχι μόνο επιβιώνει ΠΑΝΤΟΤΕ στις δύσκολες καταστάσεις, αλλά ισχυροποιείται μέσω αυτών, αρκεί να έχει επίγνωσι της ταυτότητός του, του στίγματός του στην ανθρώπινη ιστορία και του «προόρισμού του εις τον κόσμον αυτόν εις κάθε εποχήν» που πολύ σοφά ο Περικλής Γιαννόπουλος είχε ορίσει ως τον εξανθρωπισμό της οικουμένης.
Ο Έλλην όμως από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ως θύμα των ανθελληνικών μεθοδεύσεων εις βάρος του, άρχισε σταδιακώς να βραχυκυκλώνει, να φθείρεται, να περιορίζει την αντιληπτικότητά του και να μεταμορφώνεται εθελοντικώς σε έναν εθελόδουλο νεογραικύλο που ανήγαγε σε μέγιστη «αρετή» το ποείν περί πλείονος το ζην (υλικώς) της ελευθερίας (παράφρασις του όρκου των Ελλήνων οπλιτών στην μάχη των Πλαταιών). Εγκλωβισμένοι σε έναν μικρόκοσμο θέσεων και αντιθέσεων, φάσεων και αντιφάσεων, λόγων και αντιλόγων, περιοριστήκαμε αποκλειστικώς σε όσα μας επέβαλε η ασυνείδητη συνείδησί μας. Η αποξένωσίς μας από τις ελληνορθόδοξες ρίζες μας, την πανθομολογουμένως ανωτέρα γλώσσα μας και τον ανυπέρβλητο πολίτισμό μας είναι η μοναδική και η απόλυτος αιτία του τέλματος στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Και αν σήμερα έχουμε «πλεόνασμα» οικονομικής και πολιτικής κρίσεως, καθώς και κρίσεως αξιών, το μόνο βέβαιο είναι πως τις τρείς τελευταίες δεκαετίες είχαμε «έλλειμμα» νοητικής κρίσεως, με συνέπεια να λησμονήσουμε την προνοητικότητα του Προμηθέως.
Εισήλθαμε λοιπόν στο 2012 και ο ελλαδικός Ελληνισμός πρωταγωνιστεί σε μία τραγική παράσταση, η οποία δεν πραγματοποιείται σε ένα περικαλλές αρχαίο θέατρο, αλλά σε ένα πλατωνικό σπήλαιο. Η Ελλάς βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην πενία, στην απογοήτευσι και στην εξαθλίωσι. Ενώ ο κόσμος αναμένει την σπίθα που θα πυροδοτήσει την μεγάλη γεωπολιτική έκρηξι, τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης, στην πάγια επιδίωξί τους να μας διατηρούν συνδαιτυμόνες στην τράπεζα της αμάσητης τροφής, αρκούνται στην πλειονότητά τους στην προβολή περιορισμένων γεγονότων και αναλύσεων άνευ πρακτικής ουσίας, οικοδομώντας ένα κλίμα περαιτέρω απογοητεύσεως και αποπροσανατολίζοντας την, παρ’ όλα αυτά ολοένα και περισσότερο αφυπνιζόμενη, ελληνική κοινωνία από το σύνολο του εθνικού προβλήματος και των εθνικών κινδύνων. Το ανήθικο και αποσαθρωμένο πολιτικό σύστημα ακόμα και την ύστατη στιγμή προσπαθεί να διασώσει εαυτόν, ενώ κάθε κόμμα επιδιώκει να αξιοποιήσει προς το συμφέρον του τις ανησυχίες του λαού, εξασφαλίζοντας αποκλειστικώς τα ίδια συμφέροντα. Η εθνική συνοχή και πάλι απουσιάζει. Η προσκυνημένη κυβέρνησις του μνημονίου και της επερχομένου εθνοπροδοτικής δανειακής συμβάσεως ουσιαστικώς δεν υφίσταται και υποτάσσεται στα κελεύσματα των ανήθικων δανειστών μας, ενώ η διηρημένη αντιπολίτευσις της αριστεράς, που αυτοπροβάλλεται ως η μοναδική αντιμνημονιακή λύσις, τέρπεται για τα πολύ υψηλά ποσοστά προθέσεως ψήφου που αποσπά εν συνόλω, ως μορφή αντιδράσεως του αγανακτισμένου λαού. Μήπως η ανάδειξις των κομμάτων της αριστεράς σε πρώτη δύναμι, θα πρέπει να προετοιμάζει τα επιτελεία των κομμάτων που την απαρτίζουν για το ενδεχόμενο να απαιτηθεί και από την ίδια εν καιρώ (φερ’ ειπείν στις διαδικασίες για την εκταμίευσι της επομένης δόσεως) και της δικής της υπογραφής υποταγής στην έξωθεν μνημονιακή τυραννία; Μήπως σε αυτή την περίπτωσι θα έχουμε εκ νέου υπαναχωρήσεις και δικαιολογήσεις των αδικαιολογήτων…;
Και εκτός συνόρων τι συμβαίνει αλήθεια; Ποιος ασχολείται όμως με αυτά; Οι απειλές και οι μεθοδεύσεις της Τουρκίας εναντίον της πατρίδος μας, η τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, η απαξίωσις της ελληνικής ΑΟΖ και η προσπάθεια διασπάσεώς της από μία πιθανή τουρκο-αιγυπτιακή συμμαχία, η αιματηρή καθημερινότητα στην σιιτική Συρία και το πολεμικό κλίμα κατά του επίσης σιιτικού Ιράν, η ναυτική επέλασις της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ο νομισματικός πόλεμος με τις τεράστιες γεωπολιτικές προεκτάσεις, η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του Πατριαρχείου Μόσχας με πρόσχημα την υπόθεσι της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου κλπ. είναι φυσικά ζητήματα επουσιώδη και άσχετα με τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, καθώς η ανύπαρκτη ή έστω περιορισμένη ανάφορά τους από τα Μ.Μ.Α. τα καθιστά ανάξια αναλύσεως.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Ελλάδα της αυγής του 2012, του έτους της «Θείας Δίκης», για το οποίο πολλά έχουν γραφεί και ακουστεί προς τέρψιν των τρομολάγνων και των συνομωσιολόγων. Δυστυχώς η έλλειψις προνοητικότητος οδηγεί στην λήψι μέτρων καταστολής, βιαίων σε πολλές περιπτώσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδος ίσως πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για αυτά. Ίσως τελικώς να μην υπήρχε άλλη οδός για την αφύπνισι του Ελληνισμού από την «τραγωδία» στην οποία πρωταγωνιστεί.
Όσοι προσπαθούν να εντοπίσουν την λύσι εξόδου από την κρίσι, μέσω οικονομικών και πολιτικών αναλύσεων, εις μάτην καταναλώνουν την ενέργειά τους. «Το Νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη», έλεγε ο Δημόκριτος και αυτό είναι που έχουμε χρέος να επιτύχουμε. Καμμία κρίση δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την εθνική μας επιβίωσι, αν ο Έλλην ανοίξει τα όμματα της ψυχής του, αν ξεριζώσει τα σκουριασμένα καρφιά και τις αλυσίδες που τον κρατούν δέσμιο στον «Καύκασο» του εγώ του, αν επανενώσει την κατακερματισμένη από τα κόμματα νόησί του και αν, δανειζόμενος μία φράση του Γέροντος Παϊσίου, «απεκδυθεί το ειδεχθές προσωπείο» του ραγιά. Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, οι οποίες δρουν στην αφάνεια, με πίστη στα ιδανικά και στις αξίες του φωτοδότου ελληνικού πνεύματος, με διαμορφωμένη πολιτική συνείδησι και με σκοπό του βίου τους την ανατροπή των εις βάρος μας δεδομένων. Ότι κι αν συμβεί εντεύθεν στην αγαπημένη μας πατρίδα και στην οικουμένη, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε με σθένος και υπομονή, γνωρίζοντας ως Έλληνες πως αυτό που οι άλλοι μπορεί να θεωρήσουν τραγωδία για εμάς θα είναι απλώς η κάθαρσις. Πρωτού λοιπόν πέσει η αυλαία της παραστάσεως θα αντιληφθούμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μόνο για τους άλλους, για τον Έλληνα δεν πεθαίνει ποτέ.
Κλείνοντας το πρώτο μου άρθρο για το νέο έτος, εύχομαι η νέα χρονιά να σημάνει την αφύπνισι ακόμη περισσοτέρων υπέρ πάτρης κινδυνευόντων, που γνωρίζουν πως αισχρόν σιγάν της Ελλάδος πάσης αδικουμένης, που δεν κάμπτουν γόνυ και δεν ρωτούν πόσοι εισίν οι πολέμιοι αλλά πού…αυτών που όρισαν στην ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες και να ακολουθούν την ατραπό της αρετής, της μεσότητος και της ελλανίου Ειμαρμένης.
Άνω σχώμεν τας καρδίας και έσω στρέψωμεν τα όμματα!
Του Θεού συνεργούντος, εξ Αγίου Όρους…
http://antifonitis.gr/online/?p=2705
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου