Ἡ ἀπόφασίς μου νά ἀσχοληθῶ μέ τήν Ἐπανάστασιν καί τά δύο πραξικοπήματα, δέν εἶναι τυχαῖα. Εἶναι ἀπόρροια τῆς προσπαθείας πού κατεβλήθη, τόσον κατά τήν διάρκειαν τῆς Ἐπαναστάσεως, ὅσον καί κυρίως μετά τήν μεταπολίτευσιν, ἀπό ξένους καί ἐντοπίους παράγοντας, νά μειώσουν τήν προσφοράν της, νά κατασυκοφαντήσουν ἄτομα, νά κατασπιλώσουν συνειδήσεις. Μέ τήν πάροδον μάλιστα τῶν ἐτῶν, ὅλοι αὐτοί οἱ παράγοντες κατόρθωσαν νά ἐπιβάλουν μίαν καί μόνην ἄποψιν διά τήν «ἐπάρατον δικτατορίαν ἤ χούντα», ὅπως καθιέρωσαν αὐτές τίς ὁρολογίες καί δέν παύουν εἰς κάθε εὐκαιρίαν, νά ἐπιρρίπτουν τό σύνολον τῶν δεινῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τοῦ Ἔθνους τά ὁποῖα προεκλήθησαν ἀπό αὐτούς κατά τό τελευταῖον τέταρτον τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἀλλά καί μέχρι σήμερον, εἰς τήν «ἐπάρατον».
Ἐλέχθησαν τόσα, ὥστε νά χρειάζεται χρόνος πολύς διά νά ἀσχοληθῆ κανείς μ’ αὐτά. Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖον ἔχει σημασία εἶναι ὅτι, τά ὅσα κατά καιρούς ἐλέχθησαν οὐδεμίαν βάσιν ἀληθείας ἔχουν. Ἐλέχθησαν διά τήν δημιουργίαν ἐντυπώσεων, διά σκανδαλοθηρίαν, διά δεκαρολογίαν ἀλλά κυρίως διά νά καλύψουν τάς ἀδυναμίας αὐτῶν τῶν ἰδίων καί ἰδίᾳ τῶν φορέων τῆς πολιτείας, οἱ ὁποῖοι καίτοι ἐπί δεκαετίας κυβερνοῦσαν τόν τόπο, δέν κατόρθωσαν νά προσφέρουν τόσα, ὅσα μέσα σέ λίγα χρόνια προσέφερε στόν Ἑλληνικό λαό καί στό Ἔθνος ὁλόκληρον, ἡ Ἐπανάστασις.
Τήν τελευταῖαν δεκαετίαν, ἀρκετοί συνεπαναστάτες, δημοσιογράφοι, συγγραφεῖς καί ἄλλοι ἔγραψαν διά τήν Ἐπανάστασιν, ἄλλοι προκειμένου νά προβάλλουν τόν ἡγετικόν τους ρόλο, ἄλλοι διά νά ἐπισημάνουν τόν καίριο ρόλο τους, τόσο κατά τήν συμμετοχή τους σ’ αὐτήν, ὅσο καί στήν διακυβέρνηση τῆς χώρας, ἄλλοι διά νά δείξουν ὅτι ἦσαν γνῶστες τῶν πάντων καί ἄλλοι (οἱ ἐλάχιστοι), διά νά καταθέσουν τάς προσωπικάς των ἐμπειρίας, ὡς πηγή ἱστορικῶν στοιχείων, διά τούς ἱστορικούς τοῦ μέλλοντος. Μέ δεδομένο ὅμως ὅτι αὐτός ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσεν τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς ἐπιτυχίας τῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ ἀδιαμφισβήτητος ἡγέτης της, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος καί ὁ ὁποῖος θά ἦτο ὁ καθ’ ὕλην ἁρμόδιος διά νά γράψη τά αὐθεντικά καί ἀκράδαντα στοιχεῖα, τόσον τῆς ἀναγκαιότητος τῆς πραγματοποιήσεως τῆς Ἐπαναστάσεως, ὅσον καί τῆς πορείας της μέχρις τῆς ἀνατροπῆς του (25-11-73) ἀπό τόν Ἰωαννίδην, μετέστη πρίν ᾗ καταθέσῃ ἐγγράφως τίς μαρτυρίες του, ὡρισμένες πτυχές τῶν γεγονότων θά παραμείνουν ἐσαεί ἄγνωστες καί ἀρκετά ἐρωτήματα δέν θά ἀπαντηθοῦν ποτέ. Ἐξεδόθη βεβαίως τό ἐξαιρετικόν πόνημα «Ἡ Ἰδεολογία τῆς 21ης Ἀπριλίου» τοῦ συγγραφέως Μάνου Χατζηδάκη, τό ὁποῖον ἀπηχεῖ εἰς τόν μέγιστον βαθμόν τάς ἀπόψεις τοῦ μεταστάντος, καθ’ ὅσον τό ὑλικόν προέρχεται ἀπό συνεντεύξεις καί στοιχεῖα τά ὁποῖα διέθεσεν προσωπικῶς ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος, εἰς τόν συγγραφέαν καί ἐπιπλέον, σημαντικά στοιχεῖα ἐμπεριέχονται εἰς τά πονήματα τῶν δύο Ἀντιπροέδρων και συνεπαναστατῶν, Στυλιανοῦ Παττακοῦ καί Νικολάου Μακαρέζου, εἰς τά ὁποῖα ὅμως καί κυρίως εἰς αὐτά τοῦ δευτέρου, ὑπεισέρχεται ἡ ὑποκειμενικότης καί ἡ προσπάθεια ἀναδείξεώς του, ὡς «συνηγέτου» τῆς Ἐπαναστάσεως.
Τό παρόν πόνημα, δέν ἔχει σκοπόν νά ὑποκαταστήσει οὐδέν ἐκ τῶν μέχρι τοῦ παρόντος ἐκδοθέντων ὑπό οἱουδήποτε συγγραφέως, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ἀντιφρονούντων, οὐδέ νά ἀπαντήσει εἰς ἐνίους ἐξ αὐτῶν, παρά τήν προφανεστάτην διαστρέβλωσιν τήν ὁποῖαν ἐπεχείρησαν. Ἀντιθέτως, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν κατάθεσιν γεγονότων, ἀληθειῶν καί κρίσεων, ὅπως τίς ἔζησα ἐγώ ἤ εἰς ὅσον μέτρον μοῦ εἶναι δυνατόν νά τίς γνωρίζω. Ὁ ἀναγνώστης κατά πρῶτον λόγον καί ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος κατά δεύτερον, θά κάνουν τίς ἀπαραίτητες συγκρίσεις μεταξύ τῶν διαφόρων πονημάτων καί αὐτοί θά ἀποφασίσουν γιά τήν ὀρθότητα καί τόν βαθμόν ἀντικειμενικότητος τῶν καταγεγραμμένων εἰς τό παρόν.
Καίτοι τά γεγονότα θεωροῦνται ἀκόμη πρόσφατα καί ἡ ὑποκειμενικότης ὑπεισέρχεται περισσότερον, ἐν τούτοις, κατέβαλλα κάθε δυνατήν προσπάθειαν ὅπως ἀποφύγω, εἰς ὅσον μέτρον μοῦ εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν, τά δεσμά τῆς ὑποκειμενικότητος καί νά παρουσιάσω τά γεγονότα, μέ τόν μεγαλύτερον δυνατόν ρεαλισμόν.
Σκοπός μου, δέν ἦτο νά προβῶ εἰς ἔξαρσιν ἤ μείωσιν τῶν γεγονότων τά ὁποῖα ὁδήγησαν εἰς τήν Ἐπανάστασιν ἤ τῶν ἀντιστοίχων κατά τήν πορεῖαν ταύτης, ἀλλά ἡ παρουσίασις τῶν καταστάσεων μέ ἁπλότηταν, σαφήνειαν καί πρό παντός ἐντός τῶν πλαισίων τῆς ἀληθείας, διά νά δυνηθῆ ὁ ἀναγνώστης νά σχηματίση τήν πραγματικήν εἰκόναν, ὅσον τό δυνατόν περισσότερον ὁλοκληρωμένην, προκειμένου νά μορφώση τήν ἰδικήν του γνώμην καί ἀντίληψιν.
Τέλος, ἐθεώρησα σκόπιμον δι’ ἱστορικούς κυρίως λόγους, ὅπως ἀναφέρω ὀνόματα καί περιστατικά εἰς συγκεκριμένας περιπτώσεις, ἀδιαφορῶν διά τήν ὑστεροφημίαν προσώπων, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ γράφοντος, διότι ἡ ἀνώνυμος περιγραφή γεγονότων 40 καί πλέον ἔτη μετά τήν Ἐπανάστασιν, δεικνύει δειλίαν καί ἀδυναμίαν ἀντιμετωπίσεως ἀντιθέτων ἀπόψεων. Ἐξ ἄλλου, ὅταν ἡ Ἱστορία, θά ἔλθη ἀμείλικτος διά νά κρίνη ἀμερόληπτα τήν περίοδον τῆς Ἐπαναστάσεως, γεγονός τό ὁποῖον θά συμβῆ, τοὐλάχιστον δύο αἰῶνας μετά, θά θελήση νά δικαιώση ἐπιλογές συγκεκριμένων ἀνθρώπων καί νά καταλογίση εὐθύνας εἰς συγκεκριμένους ἀνθρώπους καί ὄχι ἀόριστα, τοποθετῶντας ὅλους εἰς τήν ἴδιαν μοῖραν.
Ἐλέχθησαν τόσα, ὥστε νά χρειάζεται χρόνος πολύς διά νά ἀσχοληθῆ κανείς μ’ αὐτά. Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖον ἔχει σημασία εἶναι ὅτι, τά ὅσα κατά καιρούς ἐλέχθησαν οὐδεμίαν βάσιν ἀληθείας ἔχουν. Ἐλέχθησαν διά τήν δημιουργίαν ἐντυπώσεων, διά σκανδαλοθηρίαν, διά δεκαρολογίαν ἀλλά κυρίως διά νά καλύψουν τάς ἀδυναμίας αὐτῶν τῶν ἰδίων καί ἰδίᾳ τῶν φορέων τῆς πολιτείας, οἱ ὁποῖοι καίτοι ἐπί δεκαετίας κυβερνοῦσαν τόν τόπο, δέν κατόρθωσαν νά προσφέρουν τόσα, ὅσα μέσα σέ λίγα χρόνια προσέφερε στόν Ἑλληνικό λαό καί στό Ἔθνος ὁλόκληρον, ἡ Ἐπανάστασις.
Τήν τελευταῖαν δεκαετίαν, ἀρκετοί συνεπαναστάτες, δημοσιογράφοι, συγγραφεῖς καί ἄλλοι ἔγραψαν διά τήν Ἐπανάστασιν, ἄλλοι προκειμένου νά προβάλλουν τόν ἡγετικόν τους ρόλο, ἄλλοι διά νά ἐπισημάνουν τόν καίριο ρόλο τους, τόσο κατά τήν συμμετοχή τους σ’ αὐτήν, ὅσο καί στήν διακυβέρνηση τῆς χώρας, ἄλλοι διά νά δείξουν ὅτι ἦσαν γνῶστες τῶν πάντων καί ἄλλοι (οἱ ἐλάχιστοι), διά νά καταθέσουν τάς προσωπικάς των ἐμπειρίας, ὡς πηγή ἱστορικῶν στοιχείων, διά τούς ἱστορικούς τοῦ μέλλοντος. Μέ δεδομένο ὅμως ὅτι αὐτός ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσεν τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς ἐπιτυχίας τῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ ἀδιαμφισβήτητος ἡγέτης της, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος καί ὁ ὁποῖος θά ἦτο ὁ καθ’ ὕλην ἁρμόδιος διά νά γράψη τά αὐθεντικά καί ἀκράδαντα στοιχεῖα, τόσον τῆς ἀναγκαιότητος τῆς πραγματοποιήσεως τῆς Ἐπαναστάσεως, ὅσον καί τῆς πορείας της μέχρις τῆς ἀνατροπῆς του (25-11-73) ἀπό τόν Ἰωαννίδην, μετέστη πρίν ᾗ καταθέσῃ ἐγγράφως τίς μαρτυρίες του, ὡρισμένες πτυχές τῶν γεγονότων θά παραμείνουν ἐσαεί ἄγνωστες καί ἀρκετά ἐρωτήματα δέν θά ἀπαντηθοῦν ποτέ. Ἐξεδόθη βεβαίως τό ἐξαιρετικόν πόνημα «Ἡ Ἰδεολογία τῆς 21ης Ἀπριλίου» τοῦ συγγραφέως Μάνου Χατζηδάκη, τό ὁποῖον ἀπηχεῖ εἰς τόν μέγιστον βαθμόν τάς ἀπόψεις τοῦ μεταστάντος, καθ’ ὅσον τό ὑλικόν προέρχεται ἀπό συνεντεύξεις καί στοιχεῖα τά ὁποῖα διέθεσεν προσωπικῶς ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος, εἰς τόν συγγραφέαν καί ἐπιπλέον, σημαντικά στοιχεῖα ἐμπεριέχονται εἰς τά πονήματα τῶν δύο Ἀντιπροέδρων και συνεπαναστατῶν, Στυλιανοῦ Παττακοῦ καί Νικολάου Μακαρέζου, εἰς τά ὁποῖα ὅμως καί κυρίως εἰς αὐτά τοῦ δευτέρου, ὑπεισέρχεται ἡ ὑποκειμενικότης καί ἡ προσπάθεια ἀναδείξεώς του, ὡς «συνηγέτου» τῆς Ἐπαναστάσεως.
Τό παρόν πόνημα, δέν ἔχει σκοπόν νά ὑποκαταστήσει οὐδέν ἐκ τῶν μέχρι τοῦ παρόντος ἐκδοθέντων ὑπό οἱουδήποτε συγγραφέως, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ἀντιφρονούντων, οὐδέ νά ἀπαντήσει εἰς ἐνίους ἐξ αὐτῶν, παρά τήν προφανεστάτην διαστρέβλωσιν τήν ὁποῖαν ἐπεχείρησαν. Ἀντιθέτως, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν κατάθεσιν γεγονότων, ἀληθειῶν καί κρίσεων, ὅπως τίς ἔζησα ἐγώ ἤ εἰς ὅσον μέτρον μοῦ εἶναι δυνατόν νά τίς γνωρίζω. Ὁ ἀναγνώστης κατά πρῶτον λόγον καί ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος κατά δεύτερον, θά κάνουν τίς ἀπαραίτητες συγκρίσεις μεταξύ τῶν διαφόρων πονημάτων καί αὐτοί θά ἀποφασίσουν γιά τήν ὀρθότητα καί τόν βαθμόν ἀντικειμενικότητος τῶν καταγεγραμμένων εἰς τό παρόν.
Καίτοι τά γεγονότα θεωροῦνται ἀκόμη πρόσφατα καί ἡ ὑποκειμενικότης ὑπεισέρχεται περισσότερον, ἐν τούτοις, κατέβαλλα κάθε δυνατήν προσπάθειαν ὅπως ἀποφύγω, εἰς ὅσον μέτρον μοῦ εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν, τά δεσμά τῆς ὑποκειμενικότητος καί νά παρουσιάσω τά γεγονότα, μέ τόν μεγαλύτερον δυνατόν ρεαλισμόν.
Σκοπός μου, δέν ἦτο νά προβῶ εἰς ἔξαρσιν ἤ μείωσιν τῶν γεγονότων τά ὁποῖα ὁδήγησαν εἰς τήν Ἐπανάστασιν ἤ τῶν ἀντιστοίχων κατά τήν πορεῖαν ταύτης, ἀλλά ἡ παρουσίασις τῶν καταστάσεων μέ ἁπλότηταν, σαφήνειαν καί πρό παντός ἐντός τῶν πλαισίων τῆς ἀληθείας, διά νά δυνηθῆ ὁ ἀναγνώστης νά σχηματίση τήν πραγματικήν εἰκόναν, ὅσον τό δυνατόν περισσότερον ὁλοκληρωμένην, προκειμένου νά μορφώση τήν ἰδικήν του γνώμην καί ἀντίληψιν.
Τέλος, ἐθεώρησα σκόπιμον δι’ ἱστορικούς κυρίως λόγους, ὅπως ἀναφέρω ὀνόματα καί περιστατικά εἰς συγκεκριμένας περιπτώσεις, ἀδιαφορῶν διά τήν ὑστεροφημίαν προσώπων, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ γράφοντος, διότι ἡ ἀνώνυμος περιγραφή γεγονότων 40 καί πλέον ἔτη μετά τήν Ἐπανάστασιν, δεικνύει δειλίαν καί ἀδυναμίαν ἀντιμετωπίσεως ἀντιθέτων ἀπόψεων. Ἐξ ἄλλου, ὅταν ἡ Ἱστορία, θά ἔλθη ἀμείλικτος διά νά κρίνη ἀμερόληπτα τήν περίοδον τῆς Ἐπαναστάσεως, γεγονός τό ὁποῖον θά συμβῆ, τοὐλάχιστον δύο αἰῶνας μετά, θά θελήση νά δικαιώση ἐπιλογές συγκεκριμένων ἀνθρώπων καί νά καταλογίση εὐθύνας εἰς συγκεκριμένους ἀνθρώπους καί ὄχι ἀόριστα, τοποθετῶντας ὅλους εἰς τήν ἴδιαν μοῖραν.
Στέφανος Εὐαγ. Καραμπέρης
Σεπτέμβριος 2008
Σεπτέμβριος 2008
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου