Τοῦ Ἀντωνίου Α. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ – Συγγραφέως
«Μνημεῖον Ἀγνώστου Στρατιώτου»
ἢ «Μνημεῖον Ἑλλήνων Ἡρώων»;
Εἶναι γνωστὸν ὅτι κάθε κράτος πρέπει νὰ σέβεται τὴν ἱστορία του καὶ νὰ τιμᾶ τὸ ἔνδοξο παρελθόν του! Διὰ τοῦτο καὶ δίνει βάρος στὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα τονίζουν τὴν πολεμικὴ ἀρετὴ καὶ τὴν ἀνδρεία τῶν πολιτῶν του, τοὺς ἀγῶνες τοὺς γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὰ πολιτικὰ δικαιώματα. Ἄλλα κράτη δίνουν βαρύτητα σὲ θρησκευτικὰ σύμβολα, θεωρώντας τὰ βασικὸ συστατικό της κουλτούρας τούς. Ἄλλα πάλι ὑπερτονίζουν ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι κατόρθωσαν νὰ προσδώσουν αἴγλη στὴν εἰκόνα ἑνὸς παρηκμασμένου κράτους.
Μὲ βάση αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ δημιουργεῖται ἕνα κεντρικὸ ἐπίσημο μνημεῖο, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ καὶ τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς μιᾶς χώρας ἀπέναντι στοὺς ἐπίσημους ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐπισκέπτονται. Ἐννοῶ ὅτι καλοῦνται νὰ καταθέσουν στέφανο τιμῆς ἐκεῖ καὶ νὰ δηλώσουν ὅτι σέβονται καὶ τιμοῦν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς χώρας αὐτῆς. Ἔτσι, ὅποιος ἐπισκέπτεται τὴν γείτονα Τουρκία καλεῖται νὰ καταθέση στέφανο στὸ μαυσωλεῖο τοῦ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, ἀσχέτως ἐὰν αὐτὸς ὑπῆρξε σφαγέας τῶν λαῶν καὶ δημιουργὸς καὶ ἠθικὸς αὐτουργὸς δυὸ γενοκτονιῶν, τοῦ ἀρμενικοῦ καὶ τοῦ μικρασιατικοῦ καὶ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ! Οἱ ἑλλαδίτες πρωθυπουργοὶ καὶ ἀξιωματοῦχοι ποὺ θὰ πάνε στὴν Τουρκία, ἀποδέχονται τὸν ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ ὅρο, νὰ καταθέσουν στέφανο τιμῆς ἐκεῖ. Τὸ ἴδιο συμβαίνει σὲ κάθε κράτος. Στὸ Ἰσραὴλ φερ’ εἰπεῖν πρέπει κάποιος νὰ καταθέση στέφανο στὸ πασίγνωστο «μουσεῖο τοῦ ὁλοκαυτώματος».
Τί συμβαίνει ὅμως μὲ τὴν Ἑλλάδα; Εἶναι γνωστὸν ὅτι μία χώρα μὲ τόσο μεγάλη ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἥρωες: Θησεύς, Ἀχιλλεύς, Αἴας, Διομήδης, Ὀδυσσεύς, Μιλτιάδης, Λεωνίδας, Θεμιστοκλῆς, Φίλιππος, Μέγας Ἀλέξανδρος, Πύρρος, Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μαυρομιχαλαῖοι, Μποτσαραῖοι, Τζαβελαῖοι, Μιαούλης, ἀλλὰ καὶ πιὸ σύγχρονοι, Δαβάκης, Γεώργιος Γρίβας - Διγενής, μέχρι τοὺς ἥρωες τῶν Ἰμίων, καὶ πολλοὶ ἄλλοι ὢν οὐκ ἔστιν ἀριθμός! Κι ὅμως τὸ ἐθνικό μας μνημεῖο δὲν εἶναι ἕνα «Μνημεῖο Ἑλλήνων Ἡρώων» ἀλλὰ τὸ «Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου»!
Ἡ ὀνομασία τοῦ μνημείου αὐτοῦ εἶναι γλωσσικῶς λανθασμένη! Ξεκινᾶ ἀπὸ μία παρερμηνεία ἑνὸς χωρίου τοῦ «Ἐπιταφίου» του Περικλέους, τὴν ὁποία διέσωσε ὁ Θουκυδίδης καὶ ἀναφέρεται στὴν ἀπότιση φόρου τιμῆς στοὺς νεκρούς του πρώτου ἔτους τοῦ πελοποννησιακοῦ πολέμου. Τὸ χωρίο αὐτὸ ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: «ἐπειδὰν ἡ ἐκφορὰ ᾖ, λάρνακας κυπαρισσίνας ἄγουσιν ἅμαξαι, φυλῆς ἑκάστης μίαν· ἔνεστι δὲ τὰ ὀστᾶ ἧς ἕκαστος ἦν φυλῆς. Μία δὲ κλίνῃ κενὴ φέρεται ἐστρωμένη τῶν ἀφανῶν, οἱ ἂν μὴ εὐρεθῶσιν ἐς ἀναίρεσιν» ποὺ σημαίνει «κι ὅταν ἔλθη ἡ ὥρα τῆς ἐκφορᾶς, ἅμαξες μεταφέρουν ὀστεοθῆκες ἀπὸ ξύλο κυπαρισσιοῦ, μία γιὰ τὴν κάθε φυλή· καὶ τὰ ὀστᾶ τοῦ καθενὸς ἔχουν τοποθετηθῆ στὸ φέρετρο τῆς φυλῆς του. Ὅμως ἕνα φέρετρο σκεπασμένο μὲ ὕφασμα τὸ μεταφέρουν στὰ χέρια. Εἶναι τῶν ἀγνοουμένων, ποὺ δὲν στάθηκε δυνατὸν νὰ βροῦν τὰ πτώματα τοὺς καὶ νὰ τὰ σηκώσουν» (Θουκυδίδου, Β, 34, 3-4).
Τὸ χωρίο λοιπὸν ὁμιλεῖ γιὰ μία κλίνῃ τῶν ἀφανῶν. "Ἀφανεῖς", ὅμως, σύμφωνα μὲ τὰ λεξικὰ προέρχεται ἐκ τοῦ "φαίνω" μὲ τὸ στερητικὸ "ἅ" καὶ εἶναι "αὐτὸς ποὺ δὲν φαίνεται", δηλαδὴ στὴν προκειμένη περίπτωση "αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει βρεθῆ", δηλαδὴ "ὁ ἀγνοούμενος".
Τὸ μνημεῖο λοιπὸν κανονικὰ ἔπρεπε νὰ λέγεται «Μνημεῖο τοῦ Ἀγνοουμένου Στρατιώτου». "Ἄγνωστος" καὶ "ἀγνοούμενος" δὲν εἶναι τὸ ἴδιο. "Ἄγνωστος" εἶναι "ὁ μὴ γνωστός", αὐτὸς ποὺ δὲν τὸν γνωρίζεις καθόλου. "Ἀγνοούμενος" εἶναι "αὐτὸς ποὺ ἀγνοεῖται", αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει εὑρεθῆ. Αὐτὸς εἶναι γνωστὸ ποιός εἶναι ἀλλὰ ἀγνοεῖται! Τεράστια ἡ διαφορὰ λοιπόν!
Καταλαβαίνετε ἑπομένως τί εἴδους προβλήματα θὰ προέκυπταν στὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία δὲν ἀπαίτησε νὰ γίνει γενετικὴ ἐξακρίβωση DNA στὰ ὀστᾶ τῶν Ἑλλήνων Ἡρώων ποὺ ἔπεσαν στὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου ἢ δὲν διεκδίκησε μὲ ζέση τὴν ἐξακρίβωση τῆς τύχης τῶν ἀγνοουμένων τοῦ Κυπριακοῦ ἀγώνα κατὰ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ τοῦ 1974! Ἐὰν τὸ μνημεῖο ἐλέγετο, ὅπως ὀρθῶς προκύπτει ἐκ τῶν ἱστορικῶν κειμένων, «Μνημεῖο τοῦ Ἀγνοουμένου Στρατιώτου», τότε πολὺ φοβοῦμαι ὅτι ἡ ἐθνικὰ ἐλλιπὴς στάση τῶν ἑλλαδικῶν κυβερνήσεων στὰ θέματα ἀγνοουμένων, θὰ εἶχε ὁδηγήσει τὰ πράγματα ἀλλοῦ!
Τὸν Ἕλληνα Στρατιώτη κάποιοι τὸν θέλουν Ἄγνωστο! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπὸ τοὺς ψοφοδεεῖς ἑλλαδίτες! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπὸ ἡγέτες ποὺ δὲν θὰ ἔδιναν οὔτε σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα τοὺς γιὰ τὴν πατρίδα! Σήμερα δυστυχῶς ὁ "ραγιαδισμός" καλεῖται "καθωσπρεπισμός"! Πρὶν λίγα χρόνια οἱ τηλεοπτικὲς εἰδήσεις ἀνέφεραν ὅτι ὁ τότε Ἀρχηγὸς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς Ἑλλάδος (ἀργότερα ἔγινε καὶ ὑφυπουργός!!! – Τυχαῖο; Δὲν γνωρίζω) πῆγε στὴν γείτονα καὶ κατέθεσε στεφάνι στὸ μαυσωλεῖο τοῦ σφαγέα τοῦ ἑλληνισμοῦ Κεμὰλ Ἀτατούρκ. Ξέρετε μάλιστα σὲ ποιά χρονικὴ στιγμή; Τὴν περίοδο τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴν Κύπρο!
Σχολίασαν μάλιστα θετικά, τὰ τηλεοπτικὰ μέσα, τὸ γεγονὸς αὐτὸ χρησιμοποιώντας τοὺς «διθυράμβους» τοῦ τουρκικοῦ τύπου, ὁ ὁποῖος, βεβαίως, δὲν εἶχε λόγο νὰ μὴ θριαμβολογεῖ, ἐφ’ ὅσον ὁ ἀνώτατος ἑλληνικὸς στρατιωτικὸς παράγων ἐσύρθη νὰ ἀποτίση φόρο τιμῆς στὸν σφαγέα τοῦ λαοῦ του. Εἶπαν ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὸ 1974 ἔγινε τέτοιο γεγονὸς καὶ συζητήθηκαν τὰ μέτρα ἐμπιστοσύνης. Μάλιστα ἐτονίσθη ὅτι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπισκέψεως δὲν ἔγινε ... καμμία παραβίαση τοῦ ἐθνικοῦ μας ἐναερίου χώρου. Μᾶς ἔκαναν καὶ χάρη, δηλαδή, ποὺ δέν μας ... παραβίασαν, ὀθωμανικῶ τῷ τρόπῳ.
Δὲν πίστευα στὰ αὐτιά μου. Ἄχ βρὲ Θουκυδίδη πόσα ἤξερες: «Γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὶς πράξεις τους», ἔγραφες «ἄλλαζαν ἀκόμα καὶ τὴν σημασία τῶν λέξεων». Ἐξ ἄλλου εἶναι γνωστὸ ὅτι, σὲ κάποια ἄλλη χρονικὴ στιγμή, καὶ ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος εἶχε προτείνει τὸν σφαγέα τῶν Ἑλλήνων, Ποντίων, Κωνσταντινουπολιτῶν καὶ Μικρασιατῶν, Κεμὰλ γιὰ ... Νόμπελ Εἰρήνης, ἀλλάζοντας πάλι τὴν σημασία τῶν λέξεων. Ἐδῶ γελᾶνε (πικρὰ δυστυχῶς).
Ἤθελα, ὅμως, νὰ ἤξερα κάτι. Ἂν ὁ τοῦρκος ἀρχηγὸς ΓΕΕΘΑ ἐπισκεπτόταν τὴν Ἑλλάδα θὰ γινόταν κάτι ἀντίστοιχο; Ἤθελα πράγματι νὰ τὸ ἤξερα ἂν καὶ προσωπικὰ εἶμαι βέβαιος πὼς ὄχι. Καὶ ξέρετε γιατί; Διότι ἐμεῖς ὡς ἀνώτατο ἐθνικὸ μνημεῖο δὲν ἔχουμε μπροστὰ στὴν Βουλὴ τὰ ἀγάλματα τοῦ Λεωνίδα, τοῦ Μιλτιάδου, τοῦ Θεμιστοκλέους, τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τοῦ Παλαιολόγου, τοῦ Κολοκοτρώνη ἢ τοῦ Καραϊσκάκη ἀλλὰ τὸ μνημεῖο τοῦ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.
Καὶ πρὸς ἐπίρρωσιν αὐτοῦ ἀναφέρω ὅτι τὸν Μάϊο τοῦ 2010 ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Τουρκίας Ταγὶπ Ἐρντογᾶν ἀρνήθηκε νὰ καταθέση στέφανο ἀκόμη καὶ στὸ οὐδέτερο πολιτικὰ «Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου», λόγῳ τῶν ἀντιδράσεων ποὺ θὰ προκαλοῦσε ἡ εἰκόνα αὐτὴ στὴν Τουρκία, ἐνῷ, ὅπως εἴπαμε σὲ κάθε ἐπίσκεψη ἑλλαδίτη πολιτικοῦ στὴν Ἄγκυρα, ἡ κατάθεση στεφάνου στὸ μαυσωλεῖο τοῦ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ ἀποτελοῦσε ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ πρωτοκόλλου ἐπισκέψεως!
Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, λοιπόν, λαὸς μὲ τὴν ἐνδοξότερη ἱστορία στὸν κόσμο, ἔχουμε ὡς ἀνώτατο μνημεῖο, τὸ μνημεῖο ἑνὸς Ἄγνωστου (;) Στρατιώτη! Μά, συνέλληνες, ὁ Ἕλληνας Στρατιώτης, ποτὲ δὲν ἦταν Ἄγνωστος. Ἀντιθέτως ἦταν πολὺ γνωστός. Ξέραμε πάντα ἀπὸ ποὺ ἦταν. Γνωρίζαμε τὴν οἰκογένειά του, τοὺς γονεῖς του, τὴν ἡλικία του, τὸ χωριό του. Σὲ κάθε περιοχὴ ποὺ ἔπεφταν νεκροὶ ἥρωες ἀνεγράφοντο σὲ στῆλες τὰ ὀνόματα τούς. Ἀκοῦς ἐκεῖ, ἄγνωστος ὁ Ἕλληνας Στρατιώτης! Ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ ἄγνωστος;
Τὸν Ἕλληνα στρατιώτη, ἀγαπητοὶ φίλοι, κάποιοι τὸν θέλουν ἄγνωστο, ὅπως ἄγνωστη θέλουν καὶ τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία. Ἀλλιῶς τὸ μνημεῖο θὰ λεγόταν ὄχι μνημεῖο τοῦ ἄγνωστου ἀλλὰ «ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ»! Κι ἐκεῖ, λοιπόν, δίπλα σὲ αὐτὸ τὸ μνημεῖο, ἔπρεπε νὰ στήσουν τὰ ἀγάλματα τῶν ἡρώων τῆς διαχρονικῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Νὰ τὸ ὀνομάσουν «ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΡΩΩΝ». Καὶ νὰ ἔρχονται οἱ ἡγέτες ὅλου τοῦ κόσμου, τῶν τούρκων στρατιωτικῶν καὶ πολιτικῶν συμπεριλαμβανομένων νὰ καταθέτουν στέφανο στὸ ἄγαλμα τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ Καραϊσκάκη. Καὶ τότε νὰ δῶ ἂν θὰ λειτουργοῦσε ἡ ἀμοιβαία συνεργασία. Ἰδοὺ λοιπὸν πεδίον δόξης λαμπρό!
Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι εἶχαν ὅμως τονίσει ὅτι ἡ τιμὴ τῆς ἱστορίας μας, ἡ ὁποία διαχρονικῶς προβάλλεται διὰ τῶν μνημείων, πρέπει νὰ ἔχει σχέση μὲ τοὺς προγόνους μας. Τονίζουν μάλιστα «Ἄρξομαι ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον? δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. Τὴν γὰρ χῶραν οἱ αὐτοὶ ἀεὶ οἰκοῦντες διαδοχὴ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δὶ ἀρετὴν παρέδοσαν... (Θουκυδίδου, Β,36)», ποὺ σημαίνει: «Θὰ ἀρχίσω πρῶτα ἀπὸ τοὺς προγόνους μας. Διότι εἶναι δίκαιο καὶ σωστὸ σὲ τέτοια ὥρα νὰ τοὺς ἀποδίδουμε τὴν τιμὴ τῆς μνήμης. Διότι τὴν ἴδια χώρα, οἱ ἴδιοι πάντα κατοικοῦντες (τ’ἀκοῦς ΣΚΑΪ;), διὰ τῆς διαδοχῆς τῶν γενεῶν μέχρι τώρα, ἐξ αἰτίας τῆς ἀρετῆς τοὺς ἐλεύθερη τὴν παρέδωσαν». Αὐτὴ τὴν τιμὴ λοιπὸν ὀφείλουμε νὰ ἀποδίδουμε κι ἐμεῖς σὲ αὐτοὺς σήμερα!
Ἀγαπητοὶ φίλοι... Ὁ Θεός μας ἔταξε νὰ ἔχουμε γείτονες, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ γιὰ ἱστορία ἔχουν ποινικὸ μητρῶο. Αὐτὸ ἐνδόμυχα τὸ ξέρουν ὅλοι, ὅσοι ἔνοιωσαν τὶς θηριωδίες τοὺς στὶς οἰκογένειες τούς. Κι ἂν σήμερα πρέπει πάλι κάποιοι ἰθύνοντες γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς πράξεις τοὺς νὰ ἀλλάξουν ἀκόμα καὶ τὴν σημασία τῶν λέξεων, τοὺς πληροφοροῦμε ἁπλῶς ὅτι ὑπάρχουν δυὸ λογιῶν δάφνες. Ὑπάρχουν οἱ δάφνες ποὺ κερδίζονται φύλλο φύλλο στὰ πεδία τῶν πάσης φύσεως μαχῶν. Ὑπάρχουν καὶ οἱ δάφνες γιὰ τὶς φακὲς καὶ τὸ στιφάδο, γιὰ τὰ (Θουκυδίδου, Β,36) "παλληκαράκια τῆς φακῆς", ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλαῦτος στὸ "Miles gloriosus". Στὸ χέρι τῶν ἡγετῶν εἶναι νὰ ἀποδείξουν γιὰ ποιές δάφνες εἶναι ἄξιοι. Ἐμεῖς μέχρι τότε, ὑποδυόμενοι τὸν ρόλο τοῦ Σωκράτους, θὰ ὑπενθυμίζουμε καὶ θὰ προσευχώμεθα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου