ΤΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Του Αντωνίου Αντωνάκου

Καθηγητού - Φιλολόγου

Ιστορικού - Συγγραφέως

Είναι γεγονός ότι ένας λαός για να μπορέσει να επιβιώσει και να έχει συνέχεια στην διαδρομή της ιστορίας πρέπει να έχει λύσει το δημογραφικό του πρόβλημα. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ακολουθήσει μία πολιτική, η οποία θα ευνοήσει την πολύτεκνη οικογένεια και τα νέα ζευγάρια, τα οποία θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην δημιουργία απογόνων, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την διαιώνιση τού λαού στην διαδρομή τής ιστορίας. Αλλιώς, η υπογεννητικότητα δημιουργεί αυτομάτως ένα πολύ μεγάλο εθνικό πρόβλημα, το επονομαζόμενο δημογραφικό!

Ισχυρό κράτος είναι αυτό, το οποίο έχει πληθυσμό ικανό να το υπερασπισθεί σε περίπτωση κινδύνου αλλά και ικανό να συνεισφέρει ως αξιοποιήσιμο εργατικό δυναμικό όλων των βαθμίδων στην οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας. Οπότε είναι λογικό ένα κράτος, αν θέλει να αναπτυχθεί το ίδιο, να λάβει σειρά μέτρων για την προστασία τής επιβίωσης τού λαού του.

Για να γίνει αυτό πρέπει στους ιθύνοντες να υπάρχει εθνικό όραμα! Η οικογένεια είναι το κύτταρο του έθνους και πρέπει οπωσδήποτε να προστατευθεί. Μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας, η προστασία του πατέρα, η στοργή της μητέρας, δίνουν στα παιδιά την ασφάλεια, την θαλπωρή αλλά και την δύναμη να αποκτήσουν θάρρος και ανοικτό ορίζοντα για το μέλλον και την ζωή. Η νέα οικογένεια πρέπει να επιδοτείται, να της παρέχεται εργασία, να έχει σπίτι και επιδόματα για κάθε παιδί. Όμως αυτοί που δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, κάνουν τα πάντα να την διαλύσουν.

Πράγματι, ο θεσμός της οικογένειας σήμερα έχει πληγεί! Τα νέα παιδιά δεν βρίσκουν εργασία, οπότε χωρίς χρήματα δεν σκέπτονται να κάνουν οικογένεια! Και όσα παιδιά δεν ανέχονται να τα συντηρούν οι γέροντες γονείς τους από την πενιχρή σύνταξή τους, αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Όταν όμως ένα κράτος διώχνει τους νέους, διότι δεν τους παρέχει εδώ εργασία, αδειάζει την χώρα από το ενεργό έμψυχο δυναμικό, το διοχετεύει αλλού και γεμίζει το κενό που δημιουργείται με λαθρομετανάστες, οι οποίοι, όμως, αλλοιώνουν τον εθνικό ιστό!

Η αντίδραση με όλα αυτά είναι αλυσιδωτή! Χωρίς παιδιά μία χώρα γερνάει. Οι γέροι και οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους νέους και παραγωγικούς πολίτες! Το κράτος δεν έχει νέους εργαζόμενους που να πληρώνουν εισφορές. Στα ταμεία μειώνονται τα αποθεματικά. Το κράτος συρρικνώνεται, χάνεται, σβήνει! Αν τονίσουμε δε, την δυναμική κρατών μουσουλμανικών, στα οποία υπάρχει αυξητική τάση των γεννήσεων, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν!

Ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ, είχε προβλέψει πώς η Τουρκία θα κατακτήσει την Ελλάδα, με την πολιτική της μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού και της παραλλήλου αυξήσεως τού τουρκικού. Κι ενώ αυτά εδηλώνοντο, στην Ελλάδα το πρόβλημα παρουσιαζόταν ως ανύπαρκτο. Μάλιστα, όταν ο τέως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, μακαριστός Χριστόδουλος θέλησε να ενισχύσει οικονομικά τις πολύτεκνες ορθόδοξες χριστιανικές οικογένειες τής Θράκης, η θολοκουλτούρα διαμαρτυρήθηκε ότι η εκκλησία ενίσχυε μόνο τους ορθοδόξους και όχι τους μουσουλμάνους, παραβλέποντας σκοπίμως ότι η εκκλησία δεν είναι κράτος αλλά θρησκευτικός φορέας, ο οποίος δεν είχε υποχρέωση να επιδοτήσει αντίθετους θρησκευτικά πολίτες ακόμα και του ιδίου κράτους. Αν ήσαν τόσο ευαίσθητοι σε αυτόν τον τομέα να τους επιδοτούσαν αυτοί!

Μόλις λίγες δεκαετίες πριν από σήμερα, η πολύτεκνη οικογένεια αποτελούσε το κύτταρο της αναπτύξεως της Ελλάδος. Και παρ’ όλη την φτώχια και την ανέχεια η Ελλάδα αυξανόταν. Τα δημοτικά σχολεία των χωριών ήσαν γεμάτα από μικρά παιδιά. Στις οικογένειες τα μεγαλύτερα παιδιά βοηθούσαν στο μεγάλωμα των μικροτέρων και αυτό δημιουργούσε ένα δέσιμο της οικογένειας! Τα μικρότερα φορούσαν τα ρούχα των μεγαλυτέρων κ.λπ. Από αυτά καταλαβαίνουμε ότι μία οικογένεια μπορεί να μεγαλώσει ακόμη και με δυσκολίες, αρκεί να θέλει να κάνει παιδιά, και να μην επιδιώκει την καλοπέρασή της. Διότι σήμερα οι νέοι, ακόμη κι αν έχουν εργασία, είτε αργούν να κάνουν παιδιά είτε κάνουν ένα ή δύο, ισχυριζόμενοι ότι δεν θέλουν να στερήσουν κάτι από την μόρφωση των παιδιών τους, αλλά και από την άνεσή τους, πράγμα που θα συνέβαινε αν αυτοί είχαν περισσότερα παιδιά! Σοφιστικά διλήμματα, που επιδεινώνουν το πρόβλημα!

 Από την άλλη το κράτος, αν θέλει να δώσει όραμα για το μέλλον στους νέους, πρέπει να τους φροντίσει! Να δώσει προτεραιότητα στον θεσμό τής οικογένειας! Αυτό μπορεί να γίνει και θεωρητικά από την παιδική ηλικία, με προβολή τής οικογένειας, όπως αυτή παρουσιαζόταν στα παλιά σχολικά βιβλία, (με τον Μίμη, την Λόλα, την Άννα, την γιαγιά, τον παππού), αλλά και πρακτικά, (με διευκολύνσεις σε νέα ζευγάρια και πολύτεκνους, απαλλαγές από την φορολογία, προτεραιότητες σε προσλήψεις, εξυπηρετήσεις κ.λπ.).

Η αλλαγή, λοιπόν, των δεδομένων έρχεται από εμάς τους ίδιους! Τους νέους τούς κρατάς στην πατρίδα, δεν τους διώχνεις! Τους δίνεις ελπίδα, δεν τους απογοητεύεις! Η σημερινή «πολιτική» τών πολιτικών ταγών, οδηγεί την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια σε εθνικό δημογραφικό μαρασμό και σε εξαθλίωση! Πραγματικός πολιτικός, όμως, είναι ο ταγμένος να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πόλεως, ενώ πολιτικάντης είναι ο δήθεν πολιτικός. Πολιτικάντηδες, λοιπόν, είναι οι ταγοί που κυβερνούν σήμερα. Πολιτικά ανίκανοι, πρακτικά ασήμαντοι, εθνικά ανάξιοι, ουσιαστικά κατώτεροι και ουτιδανοί!

Δημογραφικό πρόβλημα αντιμετώπισαν πολλές φορές οι πρόγονοί μας στο παρελθόν. Κυρίως σε περιόδους παρακμής, όπως σήμερα, αλλά και μετά από πολέμους, στους οποίους εχάνετο η παραγωγική ηλικία μιας πόλεως – κράτους. Τι έλεγαν όμως οι αρχαίοι μας πρόγονοι γι’ αυτό το σπουδαίο εθνικό θέμα; Πώς το αντιμετώπιζαν; Πού καταλόγιζαν ευθύνες και πού επικέντρωναν το πρόβλημα;

Ο Πολύβιος (Ιστοριών 36,17) ιστορεί ότι «όσων πραγμάτων όμως είναι δυνατό να βρούμε την αιτία, από την οποία και εξ αιτίας της οποίας έγινε ό,τι έγινε, αυτά μου φαίνεται ότι δεν πρέπει να τα αποδίδουμε στους θεούς. Εννοώ περι­πτώσεις σαν και τις ακόλουθες. Στους καιρούς μας δημιουρ­γήθηκε σε όλη την Ελλάδα μείωση των γεννήσεων και γε­νικά δημογραφικό πρόβλημα, εξ αιτίας τού οποίου οι πόλεις ερήμωσαν και παρουσιάσθηκε έλλειψη αγαθών, μολονότι δεν υπήρχαν ούτε μακροχρόνιοι πόλεμοι ούτε επιδημίες». (ων δε δυνατόν εστι την αιτίαν ευρείν, εξ ής και δι’ήν εγένετο το συμβαίνον, ουχί μοι δικεί των τοιούτων δειν επί το θείον ποιείσθαι την αναφοράν. Λέγω δ’ οίον ούτως, επέσχεν εν τοις καθ’ ημάς καιροίς την Ελλάδα πάσαν απαιδεία και σηλλήβδην ολιγανθρωπία, δι’ ήν αί τε πόλεις εξηρημώθησαν και αφορίαν είναι συνέβαινε, καίπερ ούτε πολέμων συνεχών εσχηκότων ημάς ούτε λοιμικών περιστάσεων.) 

Και συνεχίζει... «Αν λοιπόν κάποιος μάς είχε συμβουλεύσει να στείλουμε και να ρωτήσουμε τους θεούς για το θέμα αυτό, δηλαδή τι να λέμε ή τι να κάνουμε ώστε να γίνουμε περισσότεροι και να προκόψουν οι πόλεις μας, δεν θα φαινόταν άραγε ότι ματαιοπονεί, αφού η αιτία ήταν ολοφάνερη και η λύση ήταν στα χέρια μας; (της αιτίας προφανούς υπαρχούσης και της διορθώσεως εν ημίν κειμένης;) Διότι, καθώς οι άνθρωποι έχουν στρα­φεί στην αλαζονεία και στην φιλαργυρία και ακόμη στην τεμπελιά και δεν θέλουν ούτε να παντρεύονται ούτε, αν πα­ντρευθούν, να ανατρέφουν τα παιδιά που αποκτούν, αλλά με δυσκολία οι περισσότεροι αναθρέφουν ένα ή δύο, για να τα αφήσουν πλούσια και να τα μεγαλώσουν με σπατά­λες. Έτσι γρήγορα το κακό μεγάλωσε χωρίς να το αντιληφθούμε. (των γαρ ανθρώπων εις αλαζονείαν και φιλοχρημοσύνην, έτι δε ραθυμίαν εκτετραμμένων και μη βουλομένων μήτε γαμείν μητ’ εάν γήμωσι, τα γινόμενα τέκνα τρέφειν, αλλά μόλις εν των πλείστων ή δύο χάριν του πλουσίους τούτους καταλιπείν και σπαταλώντας θρέψαι, ταχέως έλαθε το κακόν αυξηθέν.) 

Διότι, όταν τα παιδιά είναι ένα ή δύο και από αυτά το ένα το παίρνει ο πόλεμος και το άλλο μια αρρώστια, είναι φανερό ότι τα σπίτια αναπόφευκτα ερημώνουν και, όπως συμβαίνει και με τα σμήνη των μελισσών, κατά τον ίδιο τρόπο λίγο λίγο φτωχαίνουν οι πόλεις και εξασθενίζουν. Σχετικά με αυτά δεν είναι ανάγκη να ζητάμε από τους θε­ούς να μάθουμε πώς θα απαλλαγούμε από μια τέτοια ζημιά διότι και ο πρώτος τυχών θα πει ότι οι ίδιοι προ πάντων με τις δικές μας δυνάμεις θα θεραπεύσουμε το κακό, αλλάζοντας τις επιδιώξεις μας, αλλιώς, θεσπίζοντας νόμους, που θα ορίζουν να διατρέφονται τα παιδιά που γεννιούνται. Γι’ αυτά δεν χρειαζόμαστε ούτε μάντεις ούτε θαύματα. (υπέρ ων ουδέ χρεία παρά των θεών πυνθάνεσθαι πώς αν απολυθείημεν της τοιαύτης βλάβης· ο γαρ τυχών των ανθρώπων ερεί διότι μάλιστα μεν αυτοί δι’αυτών, μεταθέμενοι τον ζήλον, ει δε μή, νόμους γράψαντες, ίνα τρέφηται τα γινόμενα. Περί τούτων ούτε μάντεων ούτε τερατειών χρεία.)  

Αυτή είναι η ουσία αγαπητοί φίλοι. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για την διόγκωση τού δημογραφικού προβλήματος. Αν εμείς, ως πολιτεία, είμαστε σοβαροί, (που δυστυχώς εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν είμαστε), έχουμε και την λύση στα χέρια μας. Αλλάζοντας τις επιδιώξεις μας και θεσπίζοντας νόμους που θα τις υλοποιούν. Επιλέγοντας ανθρώπους ικανούς να λαμβάνουν σοβαρές εθνικές αποφάσεις, όπως αυτή για το δημογραφικό. Σ’ εμάς ανήκει η ευθύνη! Και όπως έλεγε ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του (617,e, 5) «αιτία ελομένου. Θεός αναίτιος», που σημαίνει «η ευθύνη ανήκει σε αυτόν που εκλέγει (αποφασίζει). Ο Θεός είναι αναίτιος»!