ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ Ή ΛΑΟΤΥΦΛΩΣΗ;

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου 

Καθηγητού

Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού – Συγγραφέως

Η δημοσιογραφία είναι γνωστόν ότι αποτελεί ένα σπουδαίο λειτούργημα. Και τούτο διότι έχει ως στόχο την πληροφόρηση του λαού επί παντός επιστητού και παντός συμβαίνοντος στην υφήλιο.

Στην προσπάθεια αποκαλύψεως τής αληθείας πολλοί είναι οι δημοσιογράφοι που έπεσαν στο καθήκον, θύματα τού παράτολμου θάρρους τους ή των αποκαλύψεών τους. Οφείλουμε λοιπόν να τιμούμε τους άοκνους εκείνους εργάτες της γραφίδος, οι οποίοι έδωσαν την ζωή τους για να μη μείνουν στο σκοτάδι και στις ίντριγκες των παρασκηνίων οι απλοί άνθρωποι, που ήσαν έτοιμοι να χάψουν το κουτόχορτο που τους σερβίριζαν οι κοσμοεξουσιαστές μέσω των «μάστερ σεφ» της εξαπάτησης, των πληρωμένων κονδυλοφόρων τους.

Είναι γεγονός ότι οι κοσμοεξουσιαστές πολιτικοί που διαθέτουν χρήμα, είναι ιδιοκτήτες ή μέτοχοι σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς διαύλους τεραστίου βεληνεκούς. Μέσω αυτών ελέγχουν σειρά από πολιτικούς, χρησιμοποιώντας τούς δημοσιογράφους που εργάζονται σε αυτά, με παχυλούς μισθούς αντάξιους των υπηρεσιών τους.

Όμως ο κόσμος ζει στην άγνοια. Αγνοεί ότι η θέληση και η σκέψη του κατευθύνεται ανάλογα με την αποκάλυψη ή την απόκρυψη στοιχείων, τα οποία θα ήσαν καθοριστικά στην έκφραση μιας γνώμης.

Χιλιάδες τα παραδείγματα στην παγκόσμια δημοσιογραφία, δια των οποίων ενημερώνεται ή παραπληροφορείται η κοινή γνώμη για διάφορα γεγονότα. Η Ελλάδα βεβαίως δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση σε αυτά. Για παράδειγμα πόσες εφημερίδες ή τηλεοπτικοί δίαυλοι μίλησαν για τα πετρέλαια και τους θησαυρούς της Ελλάδος και την δυνατότητα εξορύξεώς τους τα τελευταία χρόνια; Ελάχιστοι έως μηδαμινοί. Οι «δημοσιογράφοι» σήμερα φοιτώντες τις περισσότερες φορές σε κέντρα ελευθέρων σπουδών, παρουσιάζονται ως ειδικοί επί παντός επιστητού. Ειδικοί οικονομολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, γιατροί, ιστορικοί κ.λπ. Και βεβαίως κακοί χρήστες της ελληνικής, και λόγω αγνοίας και λόγω ελλείψεως θάρρους αντιδράσεως στην προσπάθεια καταστροφής της γλώσσης!

Υπάρχουν βεβαίως και οι δημοσιογράφοι με παιδεία, προσόντα και ήθος! Δυστυχώς όμως είναι οι εξαιρέσεις και είναι βέβαιον ότι το σύστημα επειδή δεν μπορεί να τους ελέγξει, τους παραγκωνίζει προωθώντας άλλους! Τα διαμάντια σήμερα, κατά κανόνα  βρίσκονται στους μικρούς διαύλους και στις μικρές εφημερίδες.

Και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν οι εξαιρέσεις. Υπήρξαν κολοσσοί τού πνεύματος, εκπληκτικοί χρήστες της γλώσσης, οι οποίοι αρθρογραφούσαν στον τύπο. Κωστής Παλαμάς, Δημήτρης Ψαθάς, Νίκος Τσιφόρος, Ηλίας Βενέζης, οι Νομπελίστες Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης και αρκετοί άλλοι, μας έχουν προσφέρει διαμάντια παιδείας και πληροφόρησης.

Κι όμως, κι αυτές ήσαν εξαιρέσεις! Και τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε πληθώρα αρνητικής δημοσιογραφίας, με τα ίδια ακριβώς δεδομένα, όπως και σήμερα και πνευματικοί άνθρωποι, που τα επεσήμαιναν! 

Ο μακαρίτης Δ. Θερειανός στο έργο του για τον Κοραή λέγει τα εξής: «O δημοσιογράφος ο κατ’ αλήθειαν και ουχί “ καλών ονομάτων προσχημάτων μεστός” δημοσιογράφος έχει μείζονα ή ο καθηγητής επισημότητα, διότι ούτος μεν διδάσκει ωρισμένον αριθμόν ακροατών, εκείνος δε διδάσκει και φωτίζει όλον το Έθνος, τούτου δ’ ένεκα υπέχει μείζονας ευθύνας. Δυστυχώς ή Ελληνική δημοσιογραφία κατέστη κατά μέγα μέρος μοχλός παραλύσεως μάλλον ή ηθοποιΐας, ψευδοπαιδείας μάλλον ή αληθούς φωτισμού. Ο μέγας Καβούρ έλεγεν ότι ο λαός ο προωρισμένος να επιτελέση μεγάλην πολιτικήν εντολήν δέον να έχη δημοσιογραφίαν ισχυράν μεν και αδράν τον νουν και το ήθος, υπείκουσαν δ’ ευφροσύνως εις τα παραγγέλματα της πειθαρχίας και της συνέσεως και αφιλοκερδώς λειτουργούσαν υπέρ του κοινού αγαθού ...

Τουναντίον ο Έλλην δημοσιογράφος επαγγέλλεται αρχάς πάντη διαφόρους... Παιδείας και εγκυκλοπαιδικής μαθήσεως ουδεμία υπάρχει χρεία. Πάς ο προστυχών αναλφάβητος ή ημιμαθής δύναται να αυτοσχεδιάζη εαυτόν εις εφημεριδογράφον, να συντάσση άρθρα τετριμμένης γλαφυρίας και αμφιβόλου συνέσεως, να κρίνη αυθεντικώς περί οιασδήποτε υποθέσεως, να αποφαίνηται γνώμην περί της γλώσσης, να αναβιβάζη τάς πυγολαμπίδας εις τα τηλεφανή τού ουρανού άστρα, να χορηγή δαψιλώς δίπλωμα σοφίας εις ασόφους τε και ημισόφους φίλους, να πλέκη εναλλάξ κατά το ίδιον συμφέρον στεφάνους άμα και βρόχους. Ούτω δε να απατά και να φενακίζη εαυτόν μεν εκ προνοίας, τους δε αναγνώστας εκ πονη­ρίας και κακοηθείας.

Εν τοιούτω σχολείω διδασκόμε­νος ο λαός την ακοσμίαν, την αναισχυντίαν, την ψευδοπαιδείαν και την διαστροφήν της ιδίας φωνής και “πρός πάσας τάς κακίας εθιζόμενος υποτίθεται βαθμη­δόν τα αρχαιοπαράδοτα ήθη, άτινα υπήρξαν ή αγαθή και ιερά αυτού άγκυρα” (Θερειανού, Κοραής, τόμ. Β', σελ. 254—255)»

Πράγματι η τελευταία παράγραφος εκφράζει τον κανόνα, τηρουμένων των αναλογιών και των εξαιρέσεων, στην ελληνική δημοσιογραφία. Ο λαός διδάσκεται την ακοσμία, την αδιαντροπιά, την ψευτοπαιδεία και την διαστροφή της φωνής του, υποβαθμίζοντας τα αρχαιοπαράδοτα ήθη, τα οποία υπήρξαν η αγαθή και ιερή άγκυρά του. Η ίδια διαπίστωση τόσα χρόνια πριν!

Ο διαπρεπής παλαιός φιλόλογος Γεώργιος Ζηκίδης στην εισαγωγή τού έργου του «Λεξικόν Ορθογραφικόν και Χρηστικόν της Ελληνικής Γλώσσης» (Αθήναι 1941) γράφει:

«Όθεν οι δημοσιογράφοι οφείλουσι να έχωσι πολλάς αρετάς, να διδάσκωσι τον λαόν βελτιούντες αυτόν δι’ εναρέτων διδαγμάτων και δια στιγματισμού τής κακίας και κακοηθείας, να κατέχωσι καλώς την Έλληνικήν, να γινώσκωσι τί είνε σόλοικον και βάρβαρον ή δημώδες, και ούτω μεταχειρίζωνται έκαστον προσηκόντως. Κακήν δε χρήσιν της Ελληνικής γλώσ­σης ποιούμενοι γίνονται αίτιοι της διαφθοράς τής γλώσσης. Διότι, ως οι Λατίνοι λέγουσιν, η χρήσις είνε κανών του λόγου (usus norma loquendi). «Η στρέβλωσις δε της γλώσσης, ως είπεν ο Κοραής και προ του Κοραή ο θείος Πλάτων, είνε αχώριστος από της στρεβλώσεως του λογικού (Θερειανού, Κοραής, τόμ. Β΄, σελ. 257)».

Τα συμπεράσματα που βγάζουμε λοιπόν από την ανάλυση των ανωτέρω διαχρονικών στοιχείων είναι:

1. Ο δημοσιογράφος που υπηρετεί την αλήθεια, και όχι αυτός που έχει το όνομα, είναι σημαντικώτερος από έναν καθηγητή λόγω των ευθυνών του, διότι διδάσκει όχι λίγους, όπως ο καθηγητής, αλλά όλο το Έθνος.
2. Η ελληνική δημοσιογραφία σήμερα, αλλά και τότε, στο μεγαλύτερο μέρος της είναι μοχλός ψευδοπαιδείας και όχι αληθινού φωτισμού.
3. Λαός με προοπτική πρέπει να έχει ισχυρή δημοσιογραφία με περίσσευμα νου και ήθους, που να λειτουργεί για το κοινό αγαθό.
4. Στην Ελλάδα ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Ο κάθε ημιμαθής δημοσιογράφος κάνει τον ειδικό σε όλα αναβιβάζοντας τις ασήμαντες πυγολαμπίδες σε υπέρλαμπρα άστρα και χορηγώντας κατά το συμφέρον τού χορηγού δίπλωμα σοφίας σε ασόφους, εξαπατώντας τους αναγνώστες.
5. Ο λαός απομακρύνεται από τα πατροπαράδοτα ήθη, συστηματικά, και διά των δημοσιογράφων.
6. Τέλος οι δημοσιογράφοι πρέπει εκτός από το να στιγματίζουν την κακία και την κακοήθεια, πρέπει να μιλούν και σωστά τα ελληνικά. Ο Κοραής και πριν από αυτόν ο Πλάτων είχαν πει ότι η στρέβλωση της γλώσσης σημαίνει στρέβλωση του λογικού.

Ας το ακούσουν αυτό οι μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφοι που τονίζουν κατά κόρον την προπαραλήγουσα (δημοσιόγραφους τους λέει ο μέγας Μέρτζος) και εκτός των άλλων να μάθουν σωστά την ελληνική, να την προστατεύουν, να μη την παραποιούν και να καταγγέλλουν όσους εκ συστήματος χρησιμοποιούν την αγγλική, τα γκρήκλις, το «νεοελλαδιστανικό» τέλος πάντων ιδίωμα, που χρησιμοποιείται σήμερα, προωθούμενο από εθνοπροδότες διεθνιστές, με κρατική μάλιστα κάλυψη!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ