Η «ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ» ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ

Του Γεωργίου Γεωργαλά

Υπήρξε μία παγκόσμια πηγή πολιτισμού;

Πολλές είναι οι ενδείξεις οτι σε χρόνους πανάρχαιους υπήρξε μία κεντρική πηγή πολιτισμού, ή όποια επηρέασε σέ ποικίλλους βαθμούς τήν εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών σέ μέγα μέρος τής υδρογείου.

Τέτοιες ενδείξεις είναι τα κοινής αρχιτεκτονικής μεγαλιθι­ κά οικοδομήματα πού βρίσκονται διάσπαρτα στήν επιφάνεια του πλανήτη, κοινά στοχεϊα στις μυθολογικές θρησκείες, γλώσσες, κλπ.

Πολλοί μελετητές κατέληξαν, λοιπόν, στο συμπέρασμα οτι ή ανθρωπότητα πήρε τήν ώθησί της άπο κάποια κεντρική πηγή. Γράφουν:

«Σέ κάποια περίοδο τοΰ απωτάτου παρελθόντος, πρέπει να έλαμψε έ'νας πολιτισμός ύψηλοϋ επιπέδου, από τον όποιο κα­ τάγονται όλοι οί πολιτισμοί» (J. J. Bahofen).

«Μοναδική ορθολογική ύπόθεσις παραμένει ή υπαρξις ενόςμεγάλου αρχικού έθνους το όποίο είχε εξελιχθεί σέ πολύ υψηλό βαθμό τελειότητος στήν επιστήμη και στις τέχνες και έστελνε εποίκους σέ όλα τα σημεία τοΰ κόσμου, οί όποιοι τε­λικώς ήσαν οί Δάσκαλοι που διέδιδαν τήν γνώσιν» (Σ. Μπάιγούκ).

«Άπο τήν Σιβηρία ως τις νότιες θάλασσες, μΰθοι, παραδό­

σεις, έθιμα και ταμπού έχουν εκπληκτική ομοιότητα.

Συμπέρασμα: Ή έζέλιξις πραγματοποιήθηκε σ' ένα μόνον

κέντρο» (G. Davis:«T ò πρώτο φύλο»).

Προσπαθώντας να εξηγήσουν, τήν ί.*;:νήν προέλευσιν τών διαφόρων πολιτισμών, διάφοροι ερευνητές, ιστορικοί, συγγρα­φείς, διετύπωσαν ποικίλες υποθέσεις. "Ετσι ορισμένοι θεωρούν ως κοινή πηγή εκπολιτισμού τής άνθρωπότητος τήν καταποντισθεΐσαν Ατλαντίδα, άλλοι προτιμούν την αντίστοιχη ήπειρο Μοϋ του Ειρηνικού, κάποιοι φαντάζονται ακόμα και εξωγήι­νους επισκέπτες πού έφθασαν στήν γη, προερχόμενοι από τό σύστημα του Σείριου ή από κάποιον άλλον μακρινό πλανήτη.

Ή άποψίς μου, την όποία βασίζω σέ στοιχεία αρχαιολογι­κά, ανθρωπολογικά, γλωσσολογικά, μυθολογικά, γεωγραφικά, γεωφυσικά, θρησκειολογικά, είναι οτι ή πηγή αυτή είναι ό Αιγαιακός - Περιαιγαιακός χώρος.

Αυτός, υπήρξε περιοχή άνθρωπογενέσεως, όπου ό άνθρω­πος εξελίχθηκε ταχύτερα και περισσότερο άπ'όσο άλλου *'. Άπό εκεί, εξόρμησε προς όλες τις κατευθύνσεις και εξαπλώ­θηκε, σπέρνοντας στοιχεία πολιτισμού σέ πάμπολλες περιοχές της υδρογείου. Αυτήν τήν θέσι προσπαθώ να τεκμηριώσω μέ τήν παρούσα μελέτη μου.

α) Ή ήλιολατρεία

Σέ τεράστιο τμήμα τής υδρογείου κυριάρχησε για μέγα χρονικό διάστημα ή ηλιακή θρησκεία. Αυτή δμως έχει, αρχι­κή, πηγή της τήν Ελλάδα, όπου ή λατρεία τού θεού Ηλίου - είναι προγενέστερη άπό έκείνην τών Όλυμπίων θεών. Ό "Ηλιος ήταν υιός τού Ουρανού και τής Γαίας και ειχε αδελ­φές τήν Ήώ και τήν Σελήνη ή Ήλιώτιδα (=θηλυκός "Ηλιος). Ή ηλιακή θρησκεία διαδόθηκε άπό τους "Ελληνες υιούς τού Ηλίου σέ μέγα τμήμα τής γης *2.

Ό "Ηλιος, μέ τήν Περσηΐδα, κόρη τού Ωκεανού και της Τηθνούς, απέκτησε τον Αίήτη, τήν Κίρκη, τήν Πασιφάη (σύζυγο του Μίνωος)και τον Πέρση. Κόρες του ήταν και ή Αίγλη καί ή Ήλεκτρυώνη. Σύζυγος του υπήρξε και ή Ρόδος, στο νησί της οποίας φαίνεται ότι ή λατρεία του διατηρήθηκε ως τούς τελευταίους αιώνες τής αρχαιότητας, όπως δείχνει καί τό κολοσσιαίο αγαλμά του, ό Κολοσσός. Γι' αυτό και λε­γόταν Ηλίου νήσος· αρχαιότατο ιερατικό γένος της ήσαν οι Ήλιάδες, ένας από τούς οποίους, ό Άκτίς, ίδρυσε στήν Αίγυ­πτο τήν Ήλιούπολι. Οί Ήλιαδες εθεωρούντο κάτοχοι σπου­δαίων αστρονομικών καί ναυτικών γνώσεων.

"Οταν επεκράτησε ή λατρεία τών Όλυμπίων, ό θεός- "Ηλιος έγινε Απόλλων. "Ομως καί οί σπουδαιότεροι θεοί τού Όλύμπου έγιναν θεοί όλων τών λαών τής Μεσογείου καί άλλων πού ζούσαν πέραν άπ' αυτήν.

β) 01 γλώσσες

Πολλοί διεπίστωσαν «ίχνη μιας αρχαίας γλώσσας..., ίσως προγονικής τής αρχαίας Ελληνικής, σε περιοχές τόσο απο­ μακρυσμένες, πού μοιάζουν σαν να έχουν ξεβρασθεΐ από τις θάλασσες και τούς ωκεανούς στις πιο μακρινές παραλίες...

...Είναι λέξεις κάποιας αρχαϊκής Ελληνικής... στις γλώσσες τής Χαβάης καί τής Πολυνησίας, τών Μάγια τού Γιουκατάν, τών Άζτέκων καί στη χαμένη γλώσσα Γκουάντς τών Κανα­ ρίων»(Τσάρλ Μπέρλιτζ:«Το μυστήριο του τριγώνου τών Βερμούδων»).

Κατά τον μεγάλο Γερμανό φιλόλογο Ε. Norden, εκτός άπο τήν κινεζική καί τήν ιαπωνική, όλες οί άλλες γλώσσες δια­ μορφώθηκαν κάτω άπό τήν έπίδρασι τής Ελληνικής άπο τήν οποία πήραν έκτος άπο πλήθος λέξεων, τούς κανόνες καί τήν γραμματική. Ό Αυστριακός γλωσσολόγοςWandrusca, έγρα­ψε ότι όλες οί ευρωπαϊκές γλώσσες είναι διάλεκτοι τής ελλη­νικής,.ή όποια τούς έχρησίμευσεν ώς υπόδειγμα. Και ή καθη­ γήτρια τής κλασσικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο τής

Καλλιφόρνιας,Marianne Mac Donald, είπε: «Ή γνώσις τής

Ελληνικής γλώσσας, είναι ουσιαστικό στοιχείο γιά ένα υψηλό

πολιτισμό». Έκτος άπο το γεγονός ότι όλες οί ευρωπαϊκές γλώσσες πλήν της φινλανδικής και της ουγγρικής προέκυψαν από τοπικές διαφοροποιήσεις τής Ελληνικής, έχουμε σαφείς επιδράσεις τής Ελληνικής στις γλώσσες τών λαών τής Προ- σθασίας, τών Ινδιών, τής Πολυνησίας, τής Χαβάης και τών λαών τής Αμερικής *3 .

γ) Οί θρησκείες

"Απειρα είναι τα κοινά σημεία τών διδασκαλιών, μυήσεων, τελετουργιών και μυστηρίων τών περισσοτέρων αρχαίων θρη­σκειών. Λ.χ. οί λαβύρινθοι διαδραματίζουν σοβαρό ρόλο στήν μύησι στις θρησκείες Κρήτης, Αιγύπτου, Μάια, Όλμέκων κ.α.

.•Σημαντικός επίσης είναι ό θρησκευτικός ρόλος τών σπη­λαίων στους Όρφικούς (άπ' δπου πήρε και την περίφημη αλληγορία του, του Σπηλαίου, ό Πλάτων), στους Ινδούς, στους Μάια, στους Πέρσες κ. ά. *4 .

• Ό Άθ. Σταγειρίτης γράφει για τους προκολομβιανούς Αμερικανούς: «Είχαν μυστήρια και όργια, έδοξαζον και τήν άθανασίαν τής ψυχής, και τήν μετά θάνατον άνταπόδοσιν, σχεδόν ως οί "Ελληνες» (Ώγυγία, Α 49).

δ) Οί Κοσμολογίες

Γνωστή είναι ή πίστις τών 'Ορφικών ότι τό πάν προέκυψεν από τήν πρωταρχική εκρηξι του Κοσμικού Ώού (σύγχρονη αποψις της κοσμολογίας για τήν πρωταρχική εκρηξι, η οποία βεβαίως προέρχεται από τά βάθη τών αίγαιακών χιλιε­τιών. Τήν ίδια δμως πίστι βρίσκουμε στους Αιγυπτίους, τούς Κινέζους, τούς Ινδούς, τούς Σουμέριους, τούς Βαβυλώνιους, τούς Ασσύριους, τούς Πέρσες, τούς Φοίνικες. Σέ όλους αυτούς τό Ώόν, είναι τό σύμβολο του παντός, κατά κανόνα αφιερωμένο στον "Ελληνα Διόνυσο. Οί Σουμέριοι έλεγαν δτι έκπολιτιστής των υπήρξεο Ώάννες ή Ώαννής (από τό ελλη­ νικό ώο-γενής) που ήλθε από τήν θάλασσα και διέμενε σ' ένα πλωτό αυγό (καράβι ωοειδούς σχήματος). Τον πρώτον Ώαν- νή, ακολούθησε και δεύτερος, ό Ώδακων, και μετά άλλοι τέσ­σερις ΏαννεΤς, οι Ευδωκος, Ένεύγαμος, Ένάβουλος και Άνήμευτος. Τό Ώαννής στήν σουμερική έφθασε νά σημαίνει τον «περιηγητή» = θαλασσοπόρο.

Οί "Ελληνες πιστεύουν δτι πρώτοι θεοί ήσαν ό Ουρανός και ή Γαία, πίστι πού εύρίσκομε και στους λαούς της Μεσοποτα­ μίας, οί οποίοι, όπως οί "Ελληνες, δέχονται ότι ολα τά οντα προήλθαν από τήν θάλασσα και δτι πρώτος παγκόσμιος κυ­ρίαρχος υπήρξε ό Κρόνος. Στήν μυθολογία τους έχουν επίσης Σάτυρους και Ίπποκένταυρους.

ε) Οί φορείς

Ή λατρεία του Διονύσου, με αφετηρία τήν Ελλάδα, διαδό­ θηκε στήν Αίγυπτο ("Οσιρις) και σέ όλη τήν Προσθασία, ως τά Ιμαλάια. Τό ίδιο ισχύει και γιά τήν λατρεία του Ηρακλέ­ους (πού υπήρχε και στήν δυτική Ευρώπη καί βορειοδυτική Αφρική). Διότι πάμπολλοι λαοί, πίστευαν ότι αυτοί οί δύο "Ελληνες, υπήρξαν από τούς κυριότατους έκπολιτιστές της άνθρωπότητος. Κατά τούς "Ελληνες, πρώτος παγκόσμιος άρχων υπήρξε ό Κρόνος, ο οποίος αργότερα, κατέστη τυραννι­κός, και ανετράπη από τον φιλάνθρωπο Δία. Ό Κρόνος εκτο­πίστηκε μακρυά στήν Δύσι, πέρα άπό τόν Ατλαντικό, στά δυ­τικά πέρατα του κόσμου *5 . Ακολούθως,ο Ζεύς, "περιήλθεν τήν οίκουμένην, ευεργετών τούς καλούς καί τιμωρών τούς κακούς... έκυρίευσεν όλην τήν οίκουμένην, καί διέταξεν αυτήν νά πολιτεύεται έννόμως καί είρηνικώς. Και διά τούτο μετά θάνατον έτίμησεν αυτόν ώς θεόν, συμφώνως καί προθύμως όλη ή οικουμένη, καί έπωνόμασεν Ζήνα, επειδή έγινε αίτιος του «καλώς ζην» (Άθ. Σταγειρίτης Ώγυγία-Α 23).

Ακολούθησαν πολλοί άλλοι "Ελληνες (Άθηνα, Έρμης, Ίώ , Περσεύς, Βελλερεφόντης, Τριπτόλεμος, θησεύς, Περίθους, Όρφεύς, Αργοναύτες), πού ταξίδευαν σέ ολη τή γη, εξε­ρευνώντας, κυριαρχώντας, εκπολιτίζοντας. Κυριώτεροι άπ'αύτούς ήσαν ό Διόνυσος και ό Ηρακλής *".

Τό εργο αυτών τών πανάρχαιων 'Ελλήνων κατακτητών -

έκπολιτιστών της υδρογείου, αποτελεί τό θέμα τού παρόντος

βιβλίου

(*1) Βλέπε τό κεφ. «Ή Αΐγαιίς» ατό βιβλίο μου «Ίνδοευρωπαϊοι ή

Αιγαίοι;» τό α τής σειράς «μή συμβατική ιστορία», έκδ. «Τότε» 1996.

(*2) Πρώτα γραπτά πού τήν εκφράζουν είναι τά του Όρφέως. «Ήλιε

χρυσεαΐσιν άειρόμενε πτερύγεσι», «Ήλιε παγγενέτορ, παναίολε χρυσεο-

φεγγές» κλπ.). Αυτά χρονολογούνται γύρω ατό 1600 π.Χ. κατά τους συ­

ντηρητικότερους υπολογισμούς, αλλά μπορεί νά είναι και πολύ παλαιότε­

ρα. "Όπως και νά είναι, ή ήλιολατρεία, υπήρχε χιλιετίες πριν άπό τήν έν

λόγω παγκοσμίως αρχαιότερη γραπτή διατύπωσί της πού έφθασε ώς εμάς

(*3) Βλέπε κεφ.« Ή Ίαπετική όμογλωσσία» στό βιβλίο μου «Ίνδοευρω-

παϊοι ή Αίγαΐοι;», τό α τής σειράς τών εκδόσεων *Τότε» καθώς και στήν

συνέχεια του παρόντος.

(*4) Σέ σπήλαιο γεννήθηκε και ό Ίησοϋς.

(*5) Ό Άθ. Σταγειρίτης ('Ογυγία Α 23) μας πληροφορεί δτι ώς τους πρώ­

τους χρόνους της Ρωμαιοκρατίας, οί δυτικοί τόποι όνομάζοντο "Κρόνιοι"

(*6) "Ήρακλεία καΐ Διόνυσον έπιόντας άπασαν τήν οίκουμένην"

(Διόδ.Γ2-2). Φυσικά υπήρξαν πολλοί ήρωες μέ αυτά τά ονόματα πού ενο­

ποιήθηκαν.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

α) Ή Μυθολογία

Στην παρούσα εργασία χρησιμοποιώ ώς σημαντική πηγή τήν "μυθολογία" * . Αυτό είναι φυσικό, αφού αναφέρομαι σε εποχές από τις όποιες δέν έχουμε άποσυμβολισμένα κείμενα. Υπάρχει ομως ή παράδοσις πού χαρακτηρίζεται "μυθολογία". Οι "Ελληνες ουδέποτε ταύτισαν τήν "μυθολογία" μέ τα πα- ρα-μύθια. Τούς ιστορικούς "μύθους" τούς είδαν πάντοτε ώς αφηγήσεις παλαιών συμβάντων αναμεμειγμένων μέ υπερβο­λικά στοιχεία ποιητικά και φανταστικά. Αφαιρώντας αυτά τά στοιχεΤα βρίσκουμε τον ιστορικό πυρήνα του "μύθου". Αύτο μας δίδαξαν δ Πλάτων (Τίμαιος), ό Θουκυδίδης (γιά τά Τρωι­ κά), ό Πλούταρχος (γιά τον Μινώταυρο), ό Παλαίφατος ("Μυθικά") κ.ά. Ό Αριστοτέλης ορίζει τήν "μυθολογία" ώς "ίστορίαν τών προ της νυν γενέσεως Ελλήνων" (δηλ. τών προ του Κατακλυσμού). Βεβαίως ή εργασία αυτή παρουσιάζει δυσκολίες ιδίως ώς πρός τήν τοποθέτησι τών έξιστορουμένων έν χρόνω και εν χώρο, τήν διάκρισι τών αναμειγνυόμενων προσώπων και περιπετειών και τήν επιλογή μεταξύ ποικίλων εκδοχών γιά το ιδιο γεγονός. "Ομως δέν πρέπει νά λησμο­νούμε ότι οι "μύθοι" επαληθεύονται από σύγχρονες διαπιστώ­σεις (ανασκαφές σέ Τροία, Μυκήνες, Κνωσσό, Τροιζηνία γε­ωφυσικές έρευνες γιά τούς κατακλυσμούς - τεχνολογικά επι­

τεύγματα)

"Ετσι:

• Ή άνακάλυψις των χαρτών του Πίρι-Ρέις απέδειξε οτι

οί αρχαιότατοι "Ελληνες γνώριζαν ολη την υφήλιο **.

• Ή άνακάλυψις του «Χάρτου του Ζήνωνος» (1380) απέδειξε οτι οί άρχαΤοι είχαν εξερευνήσει τις χώρες του Αρκτικού Κύκλου, άφοϋ σ' αυτόν παρουσιάζονται ορη της

Γροιλανδίας, πού επισημάνθηκαν, μόλις, το 1947-49, άπό

την αποστολή του Πώλ Έμίλ Βικτόρ.

• Το ίδιο ισχύει και για τήν Ανταρκτική, οπως απέδειξε ή ευρεσις του χάρτη πού είχε σχεδιάσει το 1737 ό Γάλλος ακα­ δημαϊκός Φιλίπ Μπυά, ώς αντίγραφο πανάρχαιων ελληνικών χαρτών. Σ' αυτόν ή Ανταρκτική παρουσιάζεται ν' αποτε­λείται άπό δύο νησιά, πράγμα πού ανακαλύφθηκε μόλις τό 1958!

Συμπέρασμα: Οί μύθοι χωρίς να γίνονται δεκτοί άκρίτως, δεν επιτρέπεται να απορρίπτονται προκαταβολικώς. Το ορθό είναι να συνεξετάζονται με τα άλλα δεδομένα. "Οπως είπε δ Άριστίων 'Αρέθας *3, «εις την έλληνικήν μυθολογίαν υπάρ­χουν πράγματα άτα πόρρω απέχουν του μύθου καί ίστορίαν αποτελούν». Ό δρόμος προς την άλήθειαν διέρχεται από τα συντρίμμια των προρυθμισμένων αντιλήψεων, τις οποίες απη­ χεί ή συμβατική ιστορία, απορρίπτοντας τήν ιστορικότητα της «μυθολογίας»...

β) Οί "Ελληνες: Λαός της θάλασσας

Οί "Ελληνες ευθύς έξ αρχής συνδέονται στενότατα με τήν θάλασσα. Ό "Ιναχος, «ό πρώτος άνθρωπος της Πελοποννή­ σου», ήταν υιός τού Ωκεανού καί της θαλασσινής θεάς Τηθύος. Πιστεύουν ό'τι άρχή τής γενέσεως τών οντων είναι ο Ωκεανός, οπου ενυπάρχει ή τροφοδότις τών πάντων ενέργεια

Τηθύς.

Καί άπο τήν χαραυγή της ιστορίας τους ταξιδεύουν αστα­

μάτητα.

γ) Τα ίδια τα ονόματα τους συνδέονται με το νερό, την θάλασσα, τήν ναυσιπλοία, το ταξίδι. Λέγονται Αιγαίοι, Πελασγοί, Δαναοί, Αχαιοί.

Και ολα προέρχονται άπο ρίζες πού συνδέονται με το νερό,

τή θάλασσα: Αίγ, Δαν, Άχ. "Ετσι, έχουμε:

• Αίγτάιο, Αίγαί, Αίγ-ινα, ΑΤγ-ιον, Αίγ-όσθενα, Αίγ-ος ποταμός, ΑΤγ-υπτος, δλα έχουν σχέσι με τήν θάλασσα. Άπο εκεί καί τα Αιγ-εύς, Αϊγ-ων, Αιγ-αίων, Αίγ-ιμος, κλπ. Και Αίγ-αΐος κάτοικος της Αίγαιακής και Περιαιγαιακής πε­

ριοχής, δηλαδή "Ελλην.

• Δάν-ουβις (Δούναβης), Δάν-αϊς (Τάναϊς, Δόν, Ντόν),

Δαν-είστερος (Δνείστερος), Δαν-είπερος (Δνείπερος), Ήρι-

δαν-ός, Ίορ-δάν-ης, κλπ. Άπο έκεϊ καί τα Δαναός = "Ελλην,

Δαναίδες.

• Για το Πελασγός μία έξήγησις το ανάγει στο πέλαγος

καί άλλη στο πελαργός = ταξιδιάρης.

"Αλλωστε, ή ίδια ή καταγωγή τους συνδέεται με τήν θά­ λασσα, άφού οί "Ελληνες πίστευαν οτι πρόγονος - γενάρχης τους ήταν, ό πριν άπο τον Δία, μέγας θεός, Ίαπετός, ό όποιος, είχε σύζυγο του τήν Κλυμένην, μίαν άπο τις τρεις χιλιάδες Ωκεανίδες **. Άπο τον Ίαπετο καί τήν Κλυμένη γεννήθηκε ό Δευκαλίων, πατέρας του "Ελληνος * .

δ) "Εχουν πλήθος θαλασσίων θεών: Είναι:

•fO μέγας θεός Ωκεανός, *δ παραλλαγή του Πο­σειδώνος, οταν οί "Ελληνες βγήκαν στους ωκεανούς. Σύζυγος του είναι ή Τηθύς, (κατ' άλλους ή Θέτις), κόρη του Κρόνου (ή του Ουρανού) καί τής Γαίας δηλ. πανάρχαιη. Άπο το ζεύγος γεννήθηκαν οι Ωκεανίδες (= τα νησιά τού ωκεανού), ό Νείλος και ολοι οί ποταμοί τής γής (Θεογν. 337). Μεγα­ λύτερη άπο τις Ωκεανίδες, ήταν ή περιβόητος Στύξ, στήν όποια ορκίζονταν οί θεοί *7 .

• Ή θάλασσα, κόρη τού Αιθέρος καί τής Ημέρας, μη­ τέρα τής θαλασσογέννητης Αφροδίτης καί τών Τελχίνων, δηλ. τών αρχαίων κατοίκων τής Ρόδου, που ήσαν περίφημοι θαλασσοπλόοι *8. Κατά τήν παράδοσιν ένας άπ' αυτούς, ό Μάκαρ, εφεύρε τα μεγάλα καράβια πού μπορούσαν να ξανοί­γονται σε ανοικτά πελάγη *9 .

•Ό Νηρεύς, με τις πενήντα Νηρηίδες θυγατέρες του,ο

Πρωτεύς, πού αλλάζει μορφές, οπως ή θάλασσα, ό Γλαύκος, πού προσωποιεΐ το χρώμα της, ή θέτις, ή Ευρυνόμη, ή προϊστορική βοηθός του Διός στον κατά του Κρόνου αγώνα του, ή Μήτις ή Μαία, μητέρα του Έρμη, πού ζει πέρα στη Δύσι, ό θαΰμας καί ή σύζυγος του Ήλεκτρα, ή θέτις, ή μάγισσα Κίρκη, ή όμορφη Καλυψώ, ο Φόρκυξ καί οί κόρες του Φορκίδες, οί επικίνδυνες Γοργόνες, ή φρικαλέα Μέδου­ σα, ό Παλαίμων, οί Σειρήνες, ο Μελικέρτης, ή Γαλήνη, ό Άτλάντιος, υιός του Έρμου καί της Αφροδίτης.

• Ό Τρίτων, υιός του Ποσειδώνος καί της Αμφιτρίτης, πού το ανθρώπινο σώμα του κατέληγε σε δύο ουρές δελφινιοϋ. "Ανθρωπος-ψάρι ήταν καί ο θεός τών Ελλήνων Φιλισταίων,

Δαγών.

• Ή Λευκοθέα - Ί ν ώ , πού έσωζε τούς ναυτικούς με τον

ιερόν κρήδεμνον (=σωσίβιον).

• Καί φυσικά, ό άρχων τών θαλασσών, ό κοσμοσείστης Ποσειδών, πού ζει σε υποβρύχιο ανάκτορο, με τήν σύζυγο του, τήν πανέμορφη Αμφιτρίτη.

Αξίζει να σημειωθεί δτι οί άλλοι αρχαιότατοι λαοί έχουν πολύ λιγότερους ή καί καθόλου θεούς της θάλασσσας. Οί Αιγύπτιοι λ.χ. δεν είχαν θαλάσσιους θεούς καί δέχθηκαν όλους τούς θεούς τών Ελλήνων πλήν του Ποσειδώνος καί τών λοιπών θαλασσίων θεών.

Ακόμη, οί Έλληνες είχαν τελετές για τήν καθέλκυσι,

άναχώρησι καί άφιξι πλοίων καί πολλά ναυτικά τραγούδια.

Ή ιερή αγάπη τών Ελλήνων *1 0 για τήν θάλασσα φαίνε­ ται καί με το δτι στο ναό του Ερεχθέως, στήν Άκρόπολι τών Αθηνών, υπήρχε ή «χαλκίς θάλασσα», δηλ. μία χάλκινη λε­κάνη με θαλάσσιο νερό πού έχρησιμοποιείτο ως άγιασμα. Παρόμοια «χάλκινη θάλασσα» είχαν ήδη κατά τον ιε' π.Χ. αιώνα οί "Ελληνες της Εύαγορίτιδος (Ούγκαρίτ). Τέτοιες λε­κάνες είχαν και στους ναούς της Κύπρου - μία από τις όποιες βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου.

ε) Συνδέουν και τους μή θαλάσσιους θεούς των με την

θάλασσα.

• Ό Ωκεανός και ή Τηθύς είναι γονείς όλων των θεών

(Όρφεύς, "Ομηρος, Ησίοδος).

• Ό Κρόνος προβάλλει από τα κύματα και έ'νας ωκεανός

φέρει το δνομά του: Κρ'όνιος.

• Ό Απόλλων αποκαλείται «δελφίνιος», επειδή κάποτε

μεταμορφώθηκε σέ δελφίνι για να δείξει τον δρόμο σέ Κρήτες

ναυτικούς.

Ώς «δελφίνιος» λατρευόταν στις παραθαλάσσιες περιοχές, δπου εθεωρείτο προστάτης της ναυσιπλοΐας. Οί θαλασσοπλόοι "Ελληνες εθυαν κατά την έπιβίβασί τους στον «Απόλλωνα τών επιβιβάσεων» και κατά τήν άποβίβασί τους, στον «Απόλλωνα τών αποβιβάσεων».

• Ό "Ηφαιστος, πέφτει από τον "Ολυμπο στην θάλασ­σα, δπου τον σώζουν οι θεές της, θέτις και Ευρυνόμη, κρύ­βοντας τον επί εννέα ετη σέ υποβρύχια σπηλιά, δπου εγκατέ­στησε τό εργαστήριο του.

• Ή Αθηνά, άνετράφη στο ανάκτορο του θαλάσσιου θεού Τρίτωνος, καθοδήγησε τήν ναυπήγησιν της «Άργοϋς», μετέ- σχε στις υπερπόντιες εκστρατείες του Περσεως και τών Αργοναυτών, βοήθησε τον Όδυσσέα.

• Ό Διόνυσος, στις τελετές μεταφέρεται με ναυτικό

αρμα, ενα τροχήλατο πλοίο.

• Ή Ί ν ώ , ταξιδεύει σ' δλες τις θάλασσες και γίνεται ή θαλάσσια θεά Λευκοθέα, πού δίνει στον Όδυσσέα τον «κρήδε- μνον» (σωσσίβιον) με τό οποίο σώζεται δταν ναυαγεί εξω από τήν χώρα τών Φαιάκων (Όδυσ. Ε 353).

• Ή Αφροδίτη, είναι κόρη της θάλασσας, αναδύεται από τον αφρό της σέ παράλια νησιών. Λέγεται Κυθέρεια, Κύπρις, Αιγαία. Οί "Ελληνες ναυτικοί, οπου φθάνουν της στήνουν ίε

στ) Στις παραδόσεις τους μιλούν για θαλασσινές περι­

πέτειες.

Πλήθος ήρωες, ημίθεοι, θεοί, διασχίζουν θάλασσες, ανακα­ λύπτουν χώρες, εγκαθιστούν αποικίες, κτίζουν πόλεις, ονομά­ ζουν λαούς, αναδεικνύονται θαλασσοκράτορες: Αΐγων, Άγή- νωρ, Ευρώπη, Φοίνιξ, Κάδμος, Κύλιξ, Μίνως, Σαρπηδών,

Ραδάμανθυς.

• Ό Φρίξος και ή "Ελλη εξορμούν για τον Εύξεινο Πό­

ντο και ό πρώτος εγκαθίσταται στον Καύκασο.

• Ή Κυρήνη, εγγονή του Πηνειού (δηλ. θεσσαλή), πη­

γαίνει στην βορειοαφρικανική χώρα πού πήρε τό δνομά της.

• Ό Δαναός,ο Περσεύς, ό υιός του Πέρσης,ο Μήδας (υίός τής Μήδειας και του Αιγέως),ο Ηρακλής, κάνουν με­γάλες υπερπόντιες εκστρατείες. Επίσης, ό θησεύς, ό Ι ά ­ σων, ό Όρφεύς, ό Πειρίθου.

• Ή Ί ώ , άπό τό "Αργός, ταξιδεύει σέ Ιόνιο, Ιλλυρία, Θράκη, Βόσπορο (τής Κριμαίας), Σκυθία, Κιμμερίδα γήν, Καύκασο. Στην Αίγυπτο παντρεύεται τόν βασιλέα της, Τη- λέγονο, γεννά τόν "Επαφο, πού γίνεται βασιλεύς τής χώρας και ή ίδια λατρεύθηκε άπό τους Αιγυπτίους ως "Ισις. Κόρη του Έπάφου είναι ή Λιβύη, που αποκτά δύο υιούς, τόν Ά γ η - νορα και τόν Βήλο, του οποίου παιδιά ήσαν οί δίδυμοι Δα­ ναός και Αίγυπτος.

• Ή Ί ν ώ , βασίλισσα του Όρχομενοΰ, καταδιωκόμενη άπό τήν "Ηρα, ρίχνεται μαζί με τόν υιό της, Μελικέρτη, στην θάλασσα, δπου μεταμορφώνονται στους θαλάσσιους θε­ούς Λευκοθέα («πόντιας Νηρεΐς» Νόννος Διον. I 122, «θεών είναι τών θαλασσίων») και Παλαίμωνα («Οΰτως όνομασθέ- ντες υπό τών πλεόντων» Άπολλόδ. Γ. 4, 3).

Ή Ίνώ-Λευκοθέα εκτός άπό τήν Ελλάδα ελατρεύετο και στήν Αίγυπτο, στήν Κολχίδα, στήν Έτρουρία -ενδεικτικό τής εξαπλώσεως τών Ελλήνων.

ζ) Στις θαλάσσιες εκστρατείες τους μετέχουν ή ακόμη

και ηγούνται γυναίκες

Ή Αθηνά συνοδεύει και καθοδηγεί τον Περσέα, τους

Αργοναύτες και τόν Όδυσσέα.

• Ή Ίώ και ή Ευρώπη περιπλανώνται σέ υπερπόντιες χώρες. Ή πρώτη δίνει τό ονομά της στο Ιόνιο, ενώ στην Αίγυπτο, λατρεύεται ώς "Ισις. Ή δεύτερη χαρίζει το όνομα της στην γηραιά ήπειρο.

• Ή "Ελλη πνίγεται στον πορθμό πού πήρε το όνομα

της.

• Ή Αταλάντη μετέχει στην Αργοναυτική εκστρατεία.

• Ή Κίρκη και ή Καλυψώ, κυβερνούν νησιά ανεφοδια­

σμού τών Ελλήνων θαλασσοπόρων.

• Ή Κυρήνη, πάει στήν Β. Αφρική και δίνει το όνομα της στήν Κυρηνάική. Τό γεγονός δείχνει τήν καθολικότητα τής τάσεως τών Ελλήνων προς τήν θάλασσα.

η) Ανακηρύσσουν τους σημαντικούς θαλασσοπόρους

υιούς τού Διός ή τού Ποσειδώνος.

Διόνυσος, Περσεύς, Ηρακλής, Μίνως, Ραδάμανθυς, Αθηνά είναι «Διογενεϊς». θησεύς, Βελλερεφόντης, Άγήνωρ είναι «Ποσειδωνεϊς» και ό πρώτος θαλασοκράτωρ Αιγαίων, γαμβρός τού Ποσειδώνος, τού οποίου τήν κόρη Κυμοπόλεια πήρε σύζυγο ( Ήσ . Θεογ. 811-19). Πολλοί Αργοναύτες είναι υιοί τού Ποσειδώνος ή τού Διός.

θ) Όνοματίζουν θάλασσες, ποταμούς, λίμνες, υπερπό­

ντιους τόπους και λαούς:

• Αιγαίο, από τόν πρώτο κυρίαρχο του Αΐγωνα ή Αίγαίω- να, βασιλέα τών Αιγών (Λίμνη Ευβοίας)· ή άπόδοσις τού ονό­ματος στον Αιγέατών Αθηνών είναι μεταγενέστερη ( * " ) .

• Ό Αϊγων ή Αιγαίων, ήταν τόσο παλαιός, ώστε εθεω­ρείτο υιός τού Ουρανού και τής Γαίας. Εφεύρε τα πολεμικά πλοία και άπλωσε τήν κυριαρχία του σ' ολη τήν Εύβοια, στις Κυκλάδες καί στον Ισθμό τής Κορίνθου και έγινε κυρίαρχος τού πελάγους πού πήρε τόόνομα του και στο όποιο κατά μίαν

εκδοχή πνίγηκε.

Υπάρχει ομως και ή περίπτωσις τό πέλαγος νά ονομά­

σθηκε ετσι ώς τελούν υπό τήν προστασία τού Ποσειδώνος,ο όποιος ήταν ό πολιούχος των Αιγών, οπου, ό μεγαλοπρεπής

ναός του, σωζόταν ως τήν εποχή του Στράβωνος, δταν ή πό-

λις δενυπήρχεπλέον (Στρ. Η. 386)(*1 2 ).

• Ιόνιο, από τήν Ίώ που το διέπλευσε.

• Ελλήσποντος, άπο τήν "Ελλη που πνίγηκε σ' αυτόν.

• Βόσπορος, επειδή ή Ευρώπη τόν πέρασε ως άγελάς.

• Σαρωνικός, άπο τον βασιλέα Σάρωνα, που πνίγηκε

εκεί.

• Προποντίς, επειδή βρίσκεται προ του Πόντου.

• Μυρτώον, άπο τον Μυρτιλο, πού πνίγηκε σ' αυτό.

• Ίκάριον, άπο τον "Ικαρο.

Ακόμη:

• Θρακικόν, Κρητικόν, Λιβυκόν, Στήλες του Ηρακλέους (Γιβραλτάρ), Ιβηρία (Ισπανία - Πορτογαλλία), Γαλατία, Κελτική, Αδριατική, Λάτιον, Ιταλία, Σικελία, Λιβύη, Κυρη- ναϊκή, Αίγυπτος, Φοινίκη, Τυρρηνία, Τυρρηνικό πέλαγος, Στρόμπολι (Στρόγγυλη), Λιπάριοι, Παλαιστίνη (άπο τούς "Ελληνες Φιλισταίους - Φαλαιστίνη), Αντίλλες νήσοι, Αιγάδες νήσοι (Isole Egadi), Τριτωνίς λίμνη (Τυνησία), ορο­ σειρά "Ατλαντος, Ατλαντικός, Αμαζόνιος, Πολυνησία, Μελα- νησία, Μικρονησία, Ινδονησία, Μηδία, Περσία, Αιθιοπία, Ινδίες, είναι ονομασίες ελληνικές πού τις έδωσαν "Ελληνες σέ

χρόνους πανάρχαιους, τότε πού ονόμασαν και τήν απέραντη

θάλασσα « Ω κ ε α ν ό » .

• Ός Δαν-αοί έδωσαν το δνομά τους σε ποταμούς, δπως

οΔάν-ουβης (Δούναβης), Δάν-άι'ς (Τάνάις, Ντόν), Δανείστερος (Δνείστερος), Δανείπερος (Δνείπερος), Ίορ-δάν-ης,

Ροδαν-ός.

• Ός "Αρ-ιοι (από τό αρ=γή, άριος = γηγενής), ονόμασαν

την Αρμενία, την Αραβία, την Άρταία (Περσία), την Άραχω-

σία (Πακιστάν - Αφγανιστάν), την Άριανή (Ιράν), τήν Άρ-

άλη, τό Άρ-άν της Ιρλανδίας (ό'που κυκλώπεια τείχη).

• Άπό τό Έλ-Ηλ-Αλ (= ήλιος, άέλιος, άβέλιος και υψηλός) ονόμασαν χώρες ό'πως Έλουητία (Ελβετία), Ιλλυ­ ρία, Άλ-βανία καί έδωσανσέ ξένους λαούς όνομα για τόν θεό τους Ήλί-Έλωειίμ-Άλλάχ *13 .

ι) Συνδέουν πολλούς μέ τούς ήρωες τους μέ τήν θά­λασσα, τις εξερευνήσεις, τις υπερπόντιες εκστρατείες, τούς θαλασσινούς θεούς.

• Τό δαχτυλίδι του Μίνωος, είναι δώρο της Αμφιτρίτης, συζύγου του Ποσειδώνος, δόποι ος χάρισε στον Μίνωα έναν περίφημο ταύρο (Παυσ. I. 27, 10) * .

Ό Άχιλλεύς έξ άλλου, υιός τής θαλάσσιας θεάς Θέτιδος, άπεκαλεϊτο Ποντάρχης (άρχων τού Πόντου) καί με αυτό τό όνομα λατρευόταν στις ελληνικές εγκαταστάσεις τού Ευξεί­νου, ώς θεός τ ών υδάτων.

• Ό Διόνυσος,ο Ηρακλής,ο Θησεύς,ό Ιάσων,ό Όρφεύς καί πλήθος άλλοι θεοί, ημίθεοι, ήρωες, διενεργούν εξερευνητικές εκστρατείες, εγκαθιστούν αποικίες, κτίζουν πό­ λεις, ανεγείρουν ναούς, ιδρύουν βασίλεια.

Τά αναφερθέντα ενισχύουν τις ακόλουθες θέσεις:

α) Οί Αιγαίοι υπήρξαν οι εφευρέτες τής ναυσιπλοΐας,

πιθανώτατα παγκοσμίως, άλλ'α σφα λ ώς στήν Μεσόγειο καί στην Ευρώπη. Αυτό ήταν κατά κάποιον τρόπο «φυσικό», αφού με την καταβύθισι της Αιγαιίδος (ιδ'-ιγ' π.Χ. χιλιετία), οί κάτοικοι απομονώθηκαν στα νησιά και έπρεπε νά επικοινω­νήσουν μεταξύ τους και με τά γύρω ηπειρωτικά παράλια.

Κατά την παράδοσι πρώτοι πού τελειοποίησαν την ναυσι- πλοΐαν ήσαν οί Ρόδιοι Μάκα' ρ και οί αδελφοί του (Διόδ. Ε.60).

Εφευρέτης τών πολεμικών πλοίων ήταν ό Αιγών ή Αιγαίων, βασιλεύς τών Αιγών στην θέσι της σημερινής Λί­μνης της Ευβοίας, πού θαλασσοκράτησε στο Αιγαίο πριν από

τον Μίνωα *

15

.

Οί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν αποδείξεις γιά υπαρξι θαλασσι­ νού εμπορίου μεταξύ Μήλου και Αργολίδος (Φράγχθι) στήν ζ'π.Χ. χιλιετία. Βρήκαν επίσης ίχνη «προϊστορικών» λιμε­νικών εγκαταστάσεων στον Μαραθώνα, στήν "Ανδρο, στήν

Νάξο και στήν Δήλο *'δ.

Όψιδιανός λίθος έχρησιμοποιεϊτο γιά τήν κατασκευή

δπλων, εργαλείων κλπ στο Δισπήλιο Καστοριάς, οπου λιμναϊος οικισμός 5.000 κατοίκων, κατά τήν στ ' π.Χ. χιλιετία.

β) "Οπως ήταν επόμενο,οι Αιγαίοι έγιναν θαλασσοκρά­ τορες ήδη άπο τήν «προϊστορική» εποχή. Περί της θαλασ- σοκρατορίας των Πελασγών γράφουν ο Απολλόδωρος ( Γ, I ) , ό Παυσανίας (Αρκαδικά Β καί Αττικά Ιγ), ό Ηρόδοτος (Κλειώ 66, Μελπομένη 145) καί ό θουκιδίδης ( Δ' ρθ').

Όρθώς οί Αιγύπτιοι αποκαλούσαν τους "Ελληνες «Άκου-

αβάσα» = «Αυτοί πού έρχονται από τις χώρες της θάλασ­

σας»

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(*1) Περισσότερα γιά τήν Ελληνική Μυθολογία στο σχετικό ύπο εκδοσιν βιβλίο μου.

(*2) Ό Πίρι-Ρέις, Τούρκος ναύαρχος τοϋ ιστ' αιώνος, κατήρτισε έναν πα­ γκόσμιο άτλαντα, («Μααχριγιέ» = «Τό βιβλίο των θαλασσών») μέ 210 χάρ­ τες. Δύο άπ' αυτούς, βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο της Τουρκίας sai φέρουν τίς χρονολογίες 1513 και 1528.Στο κείμενο του, ο Ρέις, αναφέρει οτι χρησιμοποίησε χάρτες πού κατείχε ενας Ισπανός, τον όποιον αιχμαλώ­ τισε τό 1501. Ό Ισπανός, είχε μετάσχει και στα τρία ταξίδια τοϋ Κολόμ­ βου, ό οποίος οδηγήθηκε άπό χάρτες τών αρχαίων Ελλήνων. Γράφει ό Ρέις: «Χρησιμοποίησα κάπου είκοσι αρχαίους χάρτες (του Ισπανού) και οκτώ παγκόσμιους χάρτες πού οί Άραβες ονόμαζαν «Ζαφεριγιέ», οί όποιοι σχεδιάστηκαν τήν εποχή τοϋ Μ. Αλεξάνδρου.Σ' αυτούς εικονιζότανολό­ κληρη ή τότε κατοικουμένη οικουμένη». "Από τούς δύο χάρτες πού βρί­ σκονται στο Εθνικό Μουσείο της Τουρκίας, ό ενας παρουσιάζει τά δντικά παράλια της Ευρώπης και τής Αφρικής,τα ανατολικά τής Νοτ. Αμερικής και τήν παραλιακή γραμμή τής Ανταρκτικής. Ό δεύτερος, τήν Γροιλαν­ δία, τό Λαμπραντόρ, τή Νέα Γή, τμήμα τοϋ Καναδά και τά ανατολικά πα­ ράλια τών ΗΠΑ, ως τήν Φλώριδα. Λοιπόν, ο'ι χάρτες:

• Έχουν σχεδιαστεί μέ τήν μέθοδο τής γεωγραφικής προβολίς, πού

υποτίθεται οτι εφευρέθηκε κατά τον 20όν αιώνα.

• "Αναφέρουν τίς σωστές αποστάσεις ανάμεσα σε Ευρώπη, "Αφρική,

Αμερική, οί όποιες μετρήθηκαν μόνον κατά τον 18ον αιώνα.

• Απεικονίζονται οί ποταμοί Όρινόκος, Αμαζόνιος, Παρανά, Ουρου­

γουάης, πού τότε ήσαν τελείως ανεξερεύνητοι.

• Έχουν τό Νότιο Παγωμένο "Ωκεανό, πού ανακαλύφθηκε τον 19ο

αιώνα και όπως πράγματι είναι ελεύθερος άπό πάγους.

• Παρουσιάζουν τήν "Ανταρκτική,για τήν οποία ό Κούκ (13ος αιών.) ισχυριζόταν δτι είναι ανύπαρκτη καί ανακαλύφθηκε μόλις τό 1830. Σημει­

ώνουντα βουνά της, μέτα ΰψη τους, που ακόμα δέν ίχονν υπολογισθεί.

• Ή Υδρογραφική Υπηρεσία τών ΗΠΑ επιβεβαίωσε τήν γνησιότητα τών χαρτών, στους οποίους έδωσε ηλικία 5.000 ετών. Ανακοίνωσε, επίσης, δτι οί χάρτες βοήθησαννα διορθωθούν σφάλματα τών συγχρόνων χαρτώνΙ

(*3) θ' μ.Χ. Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, εκπρόσωπος τής Βυζαντινής αναγεννήσεως. Συλλέκτης καί ερμηνευτής αρχαίων ελληνικών συγγραμ­ μάτων, που συγκέντρωσε στήν περίφημη βιβλιοθήκη του, δπου πραγματο­ ποιήθηκε τεράστια εργασία αντιγραφής καί σχολιασμού των. Διέσωσε ίργα τού Πλάτωνος, του Λουκιανού, τού Παυσανίου, κ. 5.

(*4) «Τρεις χιλιάδες είναι οί λεπτόσφυρες Ωκεανίδες» (Ήσ, θεογ. 361).

,(*5) Βλέπε μελέτη μου «Ποιος είναιό 666»ατό περ. «Δαυλός».

(*6)'Ano το ώκυς + νάω = πλέω ταχέως.

(*7) "Αρααυτή βρισκόταν κάπου στονή πέραάσο τον Ωκεανό.

(*8)0Ί πρώτοι Τελχϊνες ήσαν εννέα αδέλφια καί μία αδελφή, ή'Ai/a

ή'Αμφιτρίτη, θεά θαλάσσια, πού έγινε σύζυγος τοΰ Ποσειδώνος.

(*9) Ή αρχαιολογία επαληθεύει τούς «μύθους».Το παγκοσμίως αρχαιότε­ ρο εύρεθέν ναυάγιο είναι ένος Κυκλαδίτικου πλοίου στα ανοικτά της Δοκού (κοντά στήν Ύδρα). Χρονολογήθηκε στο2.400 π.Χ.

(*10) Μιμούμενοι τούς Έλληνες, οί Ιουδαίοι, Εστησαν τήν δική τους

«χαλκή θάλασσα» στον Ναό τους. Βλέπε μελέτη μου «Ούγκαρίτ ή

Εύαγορίτις» περ. «Τότε» 56/Σεπτ.-Όκτ. 1995.

(*11) Υπάρχει και ή «μή - μυθολογική» ερμηνεία ότι το όνομα προέρχε­ ται άπο τ'ις αίγες, επειδή τά κύματα αναπηδούν στους αίγ - ιαλούς, δπως ο'ι αίγες. (Η. Τσατσόμοιρος: «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας» και περ. «Δαυλός» 113).

(*12) Πόλεις μέ τό όνομα Αΐγαϊ υπήρχαν και στήν Αχαΐα, στήν Χαλκι­ δική (Παλλήνη), στήν Κιλικία, στήν Μυσία και φυσικά στήν Μακεδο\ία (Έδεσσα), πού υπήρξε ή πρώτη της πρωτεύουσα. Ό Ποσειδών ήταν πο­ λιούχος τών δύο πρώτων. "Ολες αυτές oi πόλεις συνδέονται μέ Θάλασσα ή πηγές. Τό ίδιο και αί ΑΙγοϋσαι ή Αίγάδες ή Αίγάται νήσοι, δυτικώς τής Σικελίας (ΑΙγουσα, Ιερά και Φορβαντία).

(*13) Έλλωτίς, ή Έλλώτια λεγόταν ή Πίνδος, έξ αυτής ή Ελλάς, αλλά

καί ή Κρήτη (ώς ύφηλή=όρεινή),

ένώ οί Ασιάτες έλεγαν τήν Κύ­

προ, 'Αλασία άπό τό Έλ καί τό λάας (=πέτρα). Τό Έλλάς=ύφηλή

πετρώδης χώρα ή πέτρα θεοΟ=θεϊική έδρα.

(*14) Ό Μίνως, καταδιώκοντας τόν διαφυγόντα άπό τήν Κρήτη, Δαίδα- λον, έφθασε στήν Σικελία, δπον ζήτησε άπό τόν βασιλέα τοΰ Καμι- κοϋ, Κάκκαλον, τήν παράδοσι τοΰ φυγάδος (Διοδ. VI). Δηλαδή χι­

λιετίες πριν άπό τήν «ιστορία», οί Έλληνες διέπλεαν τήν Μεσόγειο

και εποίκιζαν τις χώρες της.

(*15) Υπήρχαν πολλές πόλεις μέ τό όνομα Αίγαί. Στήν σημερινή Εύβοια (Λίμνη), στήν Αχαΐα, στήν Μακεδονία, τής οποίας υπήρξε ή πρώτη πρω­ τεύουσα, στήν Χαλκιδική, στήν Κιλικία, στήν Muoia. Άπ' αυτές, ή πρώτη που λεγόταν καί Αιγαία, κυριάρχησε αέ όλοτο Αιγαίο, όταν βασιλεύς της ήταν ό ΑΙγων ή Αιγαίων. Αίγαί λέγονταν πόλεις είτε παραθαλάσσιες, είτε παραποτάμιες είτε πού βρίσκονταν κοντά αέ πηγές. Γενικώς,το αίγ- συν­ δέεται μέτο νερό - θαλάσσιο, ποτάμιο, πηγαίο. Έτσι έχουμε ποταμό Αίγα στήν Φωκίδα, που διέρρεετο Αιγαίον πεδίον κοντά στους Δελφούς καί Αϊγάδες ή Αίγοΰσες νήσους (Isole Egadi) στήν Ιταλία. 'Αλλά καί ό Ζευς άποκαλείτο αίγ-ίοχος, ώς θέτων αέ κίνησι τήν ορμητική καταιγίδα, άφοϋ τό αίγ- συνδέεται μέ τήν ταχεία καί ορμητική κίνησι, όπως τών κυμάτων. Αίγες κατά τον Σουίδα έλέγοντο τά μεγάλα κύματα έξ ού Αιγαίον καί έπαιγίζω έσήμαινε «πνέω σφοδρώς».

Γι' αύτο τό αίγ-, λοιπόν, είπαν ότι προέρχεται από τό σανσκριτικό aig,

noù σημαίνει ταχεία καί ορμητική κίνησι, αάν αυτήν τών κυμάτων, τών

ποταμών καί τών καταρρακτών. "Ομως τό αντίθετο φαίνεται νά ισχύει = τό σανσκριτικό aig προήλθε άπα τό ελληνικό αίγ, όταν οί Αιγαίοι έφθασαν κατά τήν γ' π.Χ. χιλιετία ώς τις Ινδίες καί ήδη είχε υπάρξει ή θαλασσο- κρατία τών Αιγών, τοϋ Αϊγωνος καί τό Αιγαίο είχε, ήδη, τό όνομα του.

(*16) Βλέπε στο βιβλίο μου «Ίνδοευρωπαϊοι ή Αιγαίοι;», έκδ. «Τότε»

σειρά «Μή συμβατική Ιστορία»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : Η «ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ» ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ