Μέρος 5ον: «Ξένες γλώσσες» - Διάλεκτοι της Ελληνικής.
Από τα προηγούμενα καθίσταται σαφές ότι οποιαδήποτε απόπειρα να γίνει ονοματοδοσία η οποία δεν πηγάζει από την Ελληνική καταλήγει σε ηχητικά συμπλέγματα αφ' ενός σημειολογικά-συμβατικά αφ' ετέρου νοηματικώς πτωχά. Για παράδειγμα η «λέξις» «quarz» (προφ. κουόρτζ) η οποία εφευρέθηκε μόνον και μόνον γιατί είχαν βαρεθεί να χρησιμοποιούν λέξεις Ελληνικές. Η «λέξις» «quark» (προφ. κουάρκ, προερχόμενη κατά πάσα πιθανότητα από το «όνομα» ενός «ήρωα» κινουμένων σχεδίων) για να περιγράψει τα προκύπτοντα σωματίδια κατά τις πυρηνικές σχάσεις, διασπώντας την αρμονική ακολουθία των όρων «ηλεκτρόνιον -πρωτόνιον - νετρόνιον». Η «λέξις» «blue tooth» (προφ. μπλου τουθ) = «μπλε δόντι» (τρέχα γύρευε δηλαδή) για να περιγράψει την συσκευή ή μέρος μιας συσκευής ασυρμάτου μεταβιβάσεως δεδομένων, (βλ. παρακάτω στο μικρολεξικόν το Ελληνικόν αντίστοιχον «δοτομεταβιβαστής»).
Είδαμε επίσης ότι από την ετυμολογία μίας λέξεως μπορούμε να κατανοήσουμε το περιεχόμενό της. Επίσης αντιλαμβανόμεθα και το ποιοτικής στάθμης μήνυμα που εμπεριέχεται στην λέξι. Π.χ.
Η λέξις «ωρο-λόγιον» παρότι σχετικώς σύγχρονη υποδηλώνει αυτό το οποίον την «ώρα» «λέγει». Για τον Άγγλο το αντίστοιχον «clock» το πολύ πολύ να του θυμίσει το ήμισυ του κλικ-κλοκ.
Η λέξις «άγαλμα» προέρχεται από το «αγάλλομαι». Ήτοι «άγαλμα» είναι αυτό που βλέποντάς το «αγάλλεσαι». Και πράγματι για τον αρχαίο Ελληνα το άγαλμα προσέφερε αγαλλίασι οπτική και ψυχική. Για τον Άγγλο η αντίστοιχη λέξις «statue» = «άγαλμα» (εκ του Ελληνικού «στάσις») το πολύ πολύ να τον οδηγήσει σε κάτι το «στατικόν», διότι αυτό του επιτρέπεται να αντιληφθεί. Κάτι το οποίο απλώς στέκεται.
Αυτή η υποβάθμισις του περιεχομένου των λέξεων δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε όμως και εσκεμμένη. Δείχνει απλώς το εύρος των νοημάτων που διεχειρίζετο την στιγμή διαμορφώσεως αυτών των λέξεων ο κάθε λαός. Βάσει λοιπόν των δυνατοτήτων του και των αντιλήψεών του αποκωδικοποιούσε τις αντίστοιχες λέξεις.
Π.χ. Ενώ ο Έλλην λέει «υπο-λογίζω» όταν κάνει χρήσι των αριθμών, δηλαδή τους θέτει «υπό τον λόγον», ο 'Αγγλος λέει απλώς «calculate» (λατ. calculus) εκ του Ελληνικού «κάχληξ-χάλιξ», του χαλικιού δηλαδή. Διότι για τους Ρωμαίους η χρήσις των αριθμών ήταν αντιληπτή με τη βοήθεια των χαλικιών (ή των βόλων) και όχι με την βοήθεια του λόγου.
Ενώ ο Έλλην λέει «Ολυμπιακοί Αγώνες» ο Άγγλος παραθέτει απλώς το «Olympic Games» = «Ολυμπιακά παίγνια ή παιχνίδια».
Ενώ ο Έλλην λέει «ηθο-ποιός» εννοεί αυτόν ο οποίος «ποιεί ήθος», αντιθέτως ο Άγγλος λέει απλώς «actor»= εκ του Ελληνικού «άκτωρ» δηλ. αυτόν τον οποίος απλώς δρά.
Και όταν ο Έλλην λέει «πυγ-μαχία» και εννοεί την δια πυγμών μάχη ο Άγγλος απλώς συγκρατεί το «Πυξ» = «γροθιά» χονδροκόβοντάς το σε «box».
Όσον αφορά την μεταφορά αυτή των ελληνικών λέξεων στα ξένα λεξιλόγια (εδώ επικεντρωνόμαστε στο αγγλικόν) η οποία κάθε άλλο παρά αποσπασματική ή επιφανειακή είναι, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε εν μέρει η οπτική μορφή και η προφορά και παρηλλαγμένη η έννοια. Π.χ.
«idiot» προφ. «ίντιοτ» = ηλίθιος, παράγεται, από το «ιδιώτ-ης».
«enjoy» προφ. «εντζόι» = χαίρομαι, διασκεδάζω, από το «εν + ζωή».
«engineer» προφ. «εντζινίεαρ»= μηχανικός, από το «εν + γένος», εκ του «γένος» =>
«γονίδιον» => «genious» => «τζίνι». Ο δαιμόνιος δηλαδή.
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε η οπτική μορφή, εν μέρει η προφορά και πλήρως η έννοια. Π.χ.
«micro» προφ. «μάικρο» = μικρό.
«idea» προφ. «αϊντία» = ιδέα και όχι αηδία όπως θα βόλευε μερικούς.
«asylum» προφ. «ασάιλουμ» = άσυλον
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε παρηλλαγμένη η οπτική μορφή και η προφορά και πλήρως η έννοια. Π.χ.
«roof» προφ. «ρούφ» = οροφή => ο-ροφ-ή => ροοφ με αποκοπή του «η» και αντιμετάθεσι
του «ο και «ρ»
«air compresser» προφ. «έιρ κομ-πρέσορ» = αεροσυμπιεστήρ εκ του αήρ + συν (λατ.
cum) + πίεσις
«cenobite» προφ. «κενομπάιτ» = κοινό-βιον
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε παρηλλαγμένη η οπτική μορφή και η προφορά και η έννοια. Π.χ.
«girl» προφ. «γκέρλ» = κορίτσι, εκ του Ελληνικού κο-ρ-ού-λα όπου η διατήρησις των συμφώνων
ως πλέον ισχυρών είναι προφανής.
«garden» προφ. «γκάρτεν»= κήπος, εκ του Ελληνικού χόρτος = τόπος καλλιεργημένος
και περιφραγμένος (κατ' άλλη εκδοχή εκ του «αρδεύω»).
«police» προφ. «πολίς» = αστυνομία εκ του Ελληνικού πόλις = πολιτεία, (γερμ. polizei, ιτάλ. polizia, τουρκ. politia.)
Υπάρχουν τέλος λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε και η οπτική μορφή και η προφορά και η έννοια. Π.χ.
«analysis» = ανάλυσις
«cacophonous» = κακόφωνος
«maniac» = μανιακός
Υπάρχουν όμως και πάμπολλες έννοιες οι οποίες δεν μπορούν να μεταφραστούν σε κάποια «γλώσσα». Αυτές συνήθως χρησιμοποιούνται αυτούσιες. Π.χ.
«Έρως» = έλξις φυσική μορφική πρωτίστως και εν συνεχεία ψυχική - πνευματική μεταξύ ομοειδών και ετερωνύμων = «eros» και όχι απλώς «love» το οποίον σημαίνει «αγάπη» χωρίς να μπορεί να αποδώσει την βαθύτερη έννοια του έρωτος.
«Λόγος» = λογική = «logos» και όχι απλώς ομιλία = «speech».
«Χάος» που μοναδικώς αποδίδεται ως «chaos».
Μία πιο ολοκληρωμένη και σαφή εικόνα του όγκου των λέξεων που εμπεριέχονται στα ξένα λεξιλόγια (γαλλικής, ισπανικής, γερμανικής, αγγλικής κλπ.) μπορείτε να αποκομίσετε από τα μνημειώδη έργα της Άννας Τζιροπούλου Ευσταθίου «Πώς η ελληνική γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο» (εκδ. Νέα Θέσις 1995) και «Έλλην Λόγος» (εκδ. Γεωργιάδης).
Θεωρώ ότι ο βαθμός αλλοιώσεως κάποιας λέξεως έρχεται σε άμεση συνάρτησι με το νοηματικό της επίπεδο (λέξεις υψηλού νοηματικού επιπέδου παραμένουν αναλλοίωτες) αλλά και το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την μετάδοσί της μέχρι σήμερα.
Γενικώς μπορούμε να θεωρήσουμε τουλάχιστον 4 τέτοια χρονικά διαστήματα.
1ον. Αφορά την μετάδοσιν λέξεων κατά την προκατακλυσμιαία εποχή (12.000 π.σ.χ.). Γι' αυτό η αλλοίωσίς των είναι ιδιαιτέρως μεγάλη και δυσκόλως αναγνωρίσιμη.
2ον. Αφορά την μετάδοσιν λέξεων κατά την ακμή της μινωικής και μυκηναϊκής περιόδου (3η - 1η χιλ. π.σ.χ.). Σε αυτές η αλλοίωσις είναι μικρότερη και συνεπώς η αναγνώρισις είναι ευκολοτέρα.
3ον. Αφορά την μετάδοσιν (κυρίως προς την λατινική) λέξεων της κλασικής περιόδου (5ος-4ος αι. π.σ.χ).
4ον. Αφορά την περίοδον της αναγεννήσεως (15ος αι. σ.χ.) και εφ' εξής κατά την οποίαν οποιαδήποτε νεοεισαχθείσα λέξι ή έννοια λαμβάνεται σχεδόν αυτούσια από την Ελληνική.
Οι δύο πρώτες περίοδοι έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια της επιρροής τους σε γλώσσες εκτός του ευρωπαϊκού χώρου, όπως στις πολυνησιακές, τις νοτιοαμερικανικές, την αραβική και την εβραϊκή. Κατά πάσα πιθανότητα οι πολυνησιακές και νοτιοαμερικάνικες επηρρεάσθηκαν και από τις δύο περιόδους ενώ η αραβική και εβραϊκή μόνον από την δεύτερη.
Το γεγονός της επιδράσεως της Ελληνικής στις πολυνησιακές και νοτιοαμερικανικές διαλέκτους έχει αρκούντως επισημανθεί από το περιοδικόν «ΔΑΥΛΟΣ». Επίσης στις λατινογενείς, νορβηγική, τουρκική κλπ. κλπ. και δεν συμμαζεύεται...
Όσον αφορά την αραβική και εβραϊκή (κυρίως την δεύτερη) τα πράγματα ήταν περισσότερο ομιχλώδη. Τα στοιχεία ήταν πενιχρά έως ανύπαρκτα ώσπου το 1982 ο Εβραίος Joseph Yahuda εκδίδει ένα μοναδικό έργο που αποδείκνυε του λόγου το αληθές. «Hebrew is Greek» («Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά») εκδ. Becket Publications Oxford 1982. Στο βιβλίο αυτό αποκαλύπτεται η Ελληνική προέλευσις της εβραϊκής. Βεβαίως ο κ. Yahuda προσπαθεί να μετριάσει αυτήν την επίδρασι λέγοντας: «Τα Εβραϊκά μπορούν να εξηγηθούν καλύτερα με τα Ελληνικά και τα Ελληνικά με τα Εβραϊκά». Επίσης προσπαθεί να συνδέσει φυλετικώς τους Έλληνες με τους Εβραίους. «εύρωμεν ως εξ ενός γένους Ιουδαίοι και Λακεδαιμόνιοι και εκ της προς Αβραμον οικειότητος». «Ιουδαϊκή αρχαιολογία» (από το 1ο εσώφυλλον του βιβλίου). Αλλού, με μια δόσι απαρηγόρητης και απροσδιόριστης «νοσταλγίας» να τους υπερκεράσει «It can therefore be said that, pro tanto, the Hebrews (Asiatic Greeks) are more Greek than the (European) Greeks.» «Οι Εβραίοι (Ασιάτες Ελληνες) είναι πιο Έλληνες από τους (Ευρωπαίους) Έλληνες.» (σ. 664). Και αλλού, με μια δόσι απολογητική ή υπερασπιστική να τους εξισώσει «Therefore, it can rightly be claimed that the Bible is as Greek as Homer.» «.Η Βίβλος είναι τόσο Ελληνική όσον ο Ομηρος» (σ.663).
Η τακτική αυτή δεν είναι καθόλου υγιής και δεν θα θέλαμε να την συνδυάσουμε με άλλου είδους παρόμοιες τακτικές. Παρ' όλα αυτά το έργον του παραμένει μοναδικό γιατί τολμά να δεχθεί και να συνδράμει (έστω και με ύποπτες προεκτάσεις) κάτι τον οποίον η συμβατική αρχαιολογία, ιστορία, γλωσσολογία αποστρέφονται. Την επίδρασιν της Ελληνικότητος στο παρελθόν.
Πολλές εργασίες (η ανάπτυξις των οποίων ξεφεύγουν της παρούσης), αποδεικνύουν τις Ελληνικές επιδράσεις στις γλώσσες όλου του κόσμου σε τέτοιον βαθμόν ώστε να μην θεωρούνται ως ξεχωριστές, αλλά κατ' ουσίαν διάλεκτοι της Ελληνικής.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων όλα αυτά δεν τα λέμε μεροληπτώντας ως Έλληνες. Τα λέμε διότι έτσι είναι. Το επιβάλει ο στοιχειώδης σεβασμός στην αναγνώρισι του αληθούς.
Ένα σημερινό τεχνοκρατικό παράδειγμα είναι η παραδοχή ότι: «όλα τα κράτη χρησιμοποιούν δίτροχα οχημάτα (μοτοσυκλέτες) αλλά δεν τα κατασκευάζουν. Κι αυτό διότι (μέχρι πριν λίγα έτη τουλάχιστον) το 99% της οικουμενικής παραγωγής ανήκε στις ιαπωνικές εταιρείες». Παρομοίως οφείλουμαι να παραδεχτούμε ότι «σήμερα, πολλά προϊόντα (σχεδόν τα πάντα, ασχέτου ποιότητος), κατασκευάζονται στην Κίνα».
Από τα προηγούμενα καθίσταται σαφές ότι οποιαδήποτε απόπειρα να γίνει ονοματοδοσία η οποία δεν πηγάζει από την Ελληνική καταλήγει σε ηχητικά συμπλέγματα αφ' ενός σημειολογικά-συμβατικά αφ' ετέρου νοηματικώς πτωχά. Για παράδειγμα η «λέξις» «quarz» (προφ. κουόρτζ) η οποία εφευρέθηκε μόνον και μόνον γιατί είχαν βαρεθεί να χρησιμοποιούν λέξεις Ελληνικές. Η «λέξις» «quark» (προφ. κουάρκ, προερχόμενη κατά πάσα πιθανότητα από το «όνομα» ενός «ήρωα» κινουμένων σχεδίων) για να περιγράψει τα προκύπτοντα σωματίδια κατά τις πυρηνικές σχάσεις, διασπώντας την αρμονική ακολουθία των όρων «ηλεκτρόνιον -πρωτόνιον - νετρόνιον». Η «λέξις» «blue tooth» (προφ. μπλου τουθ) = «μπλε δόντι» (τρέχα γύρευε δηλαδή) για να περιγράψει την συσκευή ή μέρος μιας συσκευής ασυρμάτου μεταβιβάσεως δεδομένων, (βλ. παρακάτω στο μικρολεξικόν το Ελληνικόν αντίστοιχον «δοτομεταβιβαστής»).
Είδαμε επίσης ότι από την ετυμολογία μίας λέξεως μπορούμε να κατανοήσουμε το περιεχόμενό της. Επίσης αντιλαμβανόμεθα και το ποιοτικής στάθμης μήνυμα που εμπεριέχεται στην λέξι. Π.χ.
Η λέξις «ωρο-λόγιον» παρότι σχετικώς σύγχρονη υποδηλώνει αυτό το οποίον την «ώρα» «λέγει». Για τον Άγγλο το αντίστοιχον «clock» το πολύ πολύ να του θυμίσει το ήμισυ του κλικ-κλοκ.
Η λέξις «άγαλμα» προέρχεται από το «αγάλλομαι». Ήτοι «άγαλμα» είναι αυτό που βλέποντάς το «αγάλλεσαι». Και πράγματι για τον αρχαίο Ελληνα το άγαλμα προσέφερε αγαλλίασι οπτική και ψυχική. Για τον Άγγλο η αντίστοιχη λέξις «statue» = «άγαλμα» (εκ του Ελληνικού «στάσις») το πολύ πολύ να τον οδηγήσει σε κάτι το «στατικόν», διότι αυτό του επιτρέπεται να αντιληφθεί. Κάτι το οποίο απλώς στέκεται.
Αυτή η υποβάθμισις του περιεχομένου των λέξεων δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε όμως και εσκεμμένη. Δείχνει απλώς το εύρος των νοημάτων που διεχειρίζετο την στιγμή διαμορφώσεως αυτών των λέξεων ο κάθε λαός. Βάσει λοιπόν των δυνατοτήτων του και των αντιλήψεών του αποκωδικοποιούσε τις αντίστοιχες λέξεις.
Π.χ. Ενώ ο Έλλην λέει «υπο-λογίζω» όταν κάνει χρήσι των αριθμών, δηλαδή τους θέτει «υπό τον λόγον», ο 'Αγγλος λέει απλώς «calculate» (λατ. calculus) εκ του Ελληνικού «κάχληξ-χάλιξ», του χαλικιού δηλαδή. Διότι για τους Ρωμαίους η χρήσις των αριθμών ήταν αντιληπτή με τη βοήθεια των χαλικιών (ή των βόλων) και όχι με την βοήθεια του λόγου.
Ενώ ο Έλλην λέει «Ολυμπιακοί Αγώνες» ο Άγγλος παραθέτει απλώς το «Olympic Games» = «Ολυμπιακά παίγνια ή παιχνίδια».
Ενώ ο Έλλην λέει «ηθο-ποιός» εννοεί αυτόν ο οποίος «ποιεί ήθος», αντιθέτως ο Άγγλος λέει απλώς «actor»= εκ του Ελληνικού «άκτωρ» δηλ. αυτόν τον οποίος απλώς δρά.
Και όταν ο Έλλην λέει «πυγ-μαχία» και εννοεί την δια πυγμών μάχη ο Άγγλος απλώς συγκρατεί το «Πυξ» = «γροθιά» χονδροκόβοντάς το σε «box».
Όσον αφορά την μεταφορά αυτή των ελληνικών λέξεων στα ξένα λεξιλόγια (εδώ επικεντρωνόμαστε στο αγγλικόν) η οποία κάθε άλλο παρά αποσπασματική ή επιφανειακή είναι, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε εν μέρει η οπτική μορφή και η προφορά και παρηλλαγμένη η έννοια. Π.χ.
«idiot» προφ. «ίντιοτ» = ηλίθιος, παράγεται, από το «ιδιώτ-ης».
«enjoy» προφ. «εντζόι» = χαίρομαι, διασκεδάζω, από το «εν + ζωή».
«engineer» προφ. «εντζινίεαρ»= μηχανικός, από το «εν + γένος», εκ του «γένος» =>
«γονίδιον» => «genious» => «τζίνι». Ο δαιμόνιος δηλαδή.
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε η οπτική μορφή, εν μέρει η προφορά και πλήρως η έννοια. Π.χ.
«micro» προφ. «μάικρο» = μικρό.
«idea» προφ. «αϊντία» = ιδέα και όχι αηδία όπως θα βόλευε μερικούς.
«asylum» προφ. «ασάιλουμ» = άσυλον
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε παρηλλαγμένη η οπτική μορφή και η προφορά και πλήρως η έννοια. Π.χ.
«roof» προφ. «ρούφ» = οροφή => ο-ροφ-ή => ροοφ με αποκοπή του «η» και αντιμετάθεσι
του «ο και «ρ»
«air compresser» προφ. «έιρ κομ-πρέσορ» = αεροσυμπιεστήρ εκ του αήρ + συν (λατ.
cum) + πίεσις
«cenobite» προφ. «κενομπάιτ» = κοινό-βιον
Υπάρχουν λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε παρηλλαγμένη η οπτική μορφή και η προφορά και η έννοια. Π.χ.
«girl» προφ. «γκέρλ» = κορίτσι, εκ του Ελληνικού κο-ρ-ού-λα όπου η διατήρησις των συμφώνων
ως πλέον ισχυρών είναι προφανής.
«garden» προφ. «γκάρτεν»= κήπος, εκ του Ελληνικού χόρτος = τόπος καλλιεργημένος
και περιφραγμένος (κατ' άλλη εκδοχή εκ του «αρδεύω»).
«police» προφ. «πολίς» = αστυνομία εκ του Ελληνικού πόλις = πολιτεία, (γερμ. polizei, ιτάλ. polizia, τουρκ. politia.)
Υπάρχουν τέλος λέξεις στις οποίες διατηρήθηκε και η οπτική μορφή και η προφορά και η έννοια. Π.χ.
«analysis» = ανάλυσις
«cacophonous» = κακόφωνος
«maniac» = μανιακός
Υπάρχουν όμως και πάμπολλες έννοιες οι οποίες δεν μπορούν να μεταφραστούν σε κάποια «γλώσσα». Αυτές συνήθως χρησιμοποιούνται αυτούσιες. Π.χ.
«Έρως» = έλξις φυσική μορφική πρωτίστως και εν συνεχεία ψυχική - πνευματική μεταξύ ομοειδών και ετερωνύμων = «eros» και όχι απλώς «love» το οποίον σημαίνει «αγάπη» χωρίς να μπορεί να αποδώσει την βαθύτερη έννοια του έρωτος.
«Λόγος» = λογική = «logos» και όχι απλώς ομιλία = «speech».
«Χάος» που μοναδικώς αποδίδεται ως «chaos».
Μία πιο ολοκληρωμένη και σαφή εικόνα του όγκου των λέξεων που εμπεριέχονται στα ξένα λεξιλόγια (γαλλικής, ισπανικής, γερμανικής, αγγλικής κλπ.) μπορείτε να αποκομίσετε από τα μνημειώδη έργα της Άννας Τζιροπούλου Ευσταθίου «Πώς η ελληνική γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο» (εκδ. Νέα Θέσις 1995) και «Έλλην Λόγος» (εκδ. Γεωργιάδης).
Θεωρώ ότι ο βαθμός αλλοιώσεως κάποιας λέξεως έρχεται σε άμεση συνάρτησι με το νοηματικό της επίπεδο (λέξεις υψηλού νοηματικού επιπέδου παραμένουν αναλλοίωτες) αλλά και το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την μετάδοσί της μέχρι σήμερα.
Γενικώς μπορούμε να θεωρήσουμε τουλάχιστον 4 τέτοια χρονικά διαστήματα.
1ον. Αφορά την μετάδοσιν λέξεων κατά την προκατακλυσμιαία εποχή (12.000 π.σ.χ.). Γι' αυτό η αλλοίωσίς των είναι ιδιαιτέρως μεγάλη και δυσκόλως αναγνωρίσιμη.
2ον. Αφορά την μετάδοσιν λέξεων κατά την ακμή της μινωικής και μυκηναϊκής περιόδου (3η - 1η χιλ. π.σ.χ.). Σε αυτές η αλλοίωσις είναι μικρότερη και συνεπώς η αναγνώρισις είναι ευκολοτέρα.
3ον. Αφορά την μετάδοσιν (κυρίως προς την λατινική) λέξεων της κλασικής περιόδου (5ος-4ος αι. π.σ.χ).
4ον. Αφορά την περίοδον της αναγεννήσεως (15ος αι. σ.χ.) και εφ' εξής κατά την οποίαν οποιαδήποτε νεοεισαχθείσα λέξι ή έννοια λαμβάνεται σχεδόν αυτούσια από την Ελληνική.
Οι δύο πρώτες περίοδοι έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια της επιρροής τους σε γλώσσες εκτός του ευρωπαϊκού χώρου, όπως στις πολυνησιακές, τις νοτιοαμερικανικές, την αραβική και την εβραϊκή. Κατά πάσα πιθανότητα οι πολυνησιακές και νοτιοαμερικάνικες επηρρεάσθηκαν και από τις δύο περιόδους ενώ η αραβική και εβραϊκή μόνον από την δεύτερη.
Το γεγονός της επιδράσεως της Ελληνικής στις πολυνησιακές και νοτιοαμερικανικές διαλέκτους έχει αρκούντως επισημανθεί από το περιοδικόν «ΔΑΥΛΟΣ». Επίσης στις λατινογενείς, νορβηγική, τουρκική κλπ. κλπ. και δεν συμμαζεύεται...
Όσον αφορά την αραβική και εβραϊκή (κυρίως την δεύτερη) τα πράγματα ήταν περισσότερο ομιχλώδη. Τα στοιχεία ήταν πενιχρά έως ανύπαρκτα ώσπου το 1982 ο Εβραίος Joseph Yahuda εκδίδει ένα μοναδικό έργο που αποδείκνυε του λόγου το αληθές. «Hebrew is Greek» («Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά») εκδ. Becket Publications Oxford 1982. Στο βιβλίο αυτό αποκαλύπτεται η Ελληνική προέλευσις της εβραϊκής. Βεβαίως ο κ. Yahuda προσπαθεί να μετριάσει αυτήν την επίδρασι λέγοντας: «Τα Εβραϊκά μπορούν να εξηγηθούν καλύτερα με τα Ελληνικά και τα Ελληνικά με τα Εβραϊκά». Επίσης προσπαθεί να συνδέσει φυλετικώς τους Έλληνες με τους Εβραίους. «εύρωμεν ως εξ ενός γένους Ιουδαίοι και Λακεδαιμόνιοι και εκ της προς Αβραμον οικειότητος». «Ιουδαϊκή αρχαιολογία» (από το 1ο εσώφυλλον του βιβλίου). Αλλού, με μια δόσι απαρηγόρητης και απροσδιόριστης «νοσταλγίας» να τους υπερκεράσει «It can therefore be said that, pro tanto, the Hebrews (Asiatic Greeks) are more Greek than the (European) Greeks.» «Οι Εβραίοι (Ασιάτες Ελληνες) είναι πιο Έλληνες από τους (Ευρωπαίους) Έλληνες.» (σ. 664). Και αλλού, με μια δόσι απολογητική ή υπερασπιστική να τους εξισώσει «Therefore, it can rightly be claimed that the Bible is as Greek as Homer.» «.Η Βίβλος είναι τόσο Ελληνική όσον ο Ομηρος» (σ.663).
Η τακτική αυτή δεν είναι καθόλου υγιής και δεν θα θέλαμε να την συνδυάσουμε με άλλου είδους παρόμοιες τακτικές. Παρ' όλα αυτά το έργον του παραμένει μοναδικό γιατί τολμά να δεχθεί και να συνδράμει (έστω και με ύποπτες προεκτάσεις) κάτι τον οποίον η συμβατική αρχαιολογία, ιστορία, γλωσσολογία αποστρέφονται. Την επίδρασιν της Ελληνικότητος στο παρελθόν.
Πολλές εργασίες (η ανάπτυξις των οποίων ξεφεύγουν της παρούσης), αποδεικνύουν τις Ελληνικές επιδράσεις στις γλώσσες όλου του κόσμου σε τέτοιον βαθμόν ώστε να μην θεωρούνται ως ξεχωριστές, αλλά κατ' ουσίαν διάλεκτοι της Ελληνικής.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων όλα αυτά δεν τα λέμε μεροληπτώντας ως Έλληνες. Τα λέμε διότι έτσι είναι. Το επιβάλει ο στοιχειώδης σεβασμός στην αναγνώρισι του αληθούς.
Ένα σημερινό τεχνοκρατικό παράδειγμα είναι η παραδοχή ότι: «όλα τα κράτη χρησιμοποιούν δίτροχα οχημάτα (μοτοσυκλέτες) αλλά δεν τα κατασκευάζουν. Κι αυτό διότι (μέχρι πριν λίγα έτη τουλάχιστον) το 99% της οικουμενικής παραγωγής ανήκε στις ιαπωνικές εταιρείες». Παρομοίως οφείλουμαι να παραδεχτούμε ότι «σήμερα, πολλά προϊόντα (σχεδόν τα πάντα, ασχέτου ποιότητος), κατασκευάζονται στην Κίνα».
Ευρύμαχος
Μέρος 6ον : Τεχνητές και Πλαστοϊδιωματικές Γλώσσες.
Όλα αυτά ως φαίνεται διέφυγαν της προσοχής των νεωτέρων (των τελευταίων 5 περίπου αιώνων) οι οποίοι κατά καιρούς προσπαθούν να κατασκευάσουν με την σειρά τους διεθνείς γλώσσες επικοινωνίας, προκειμένου να αποφύγουν τα «προβλήματα» των φυσικών γλωσσών.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι επειδή οι έννοιες έθνος - λαός - πολιτισμός είναι αρρήκτως συνδεδεμένες με την έννοια της γλώσσας, υπάρχει ο κίνδυνος αφομοιώσεως ή εξαφανίσεως ενός έθνους με την χρήσι μιάς άλλης γλώσσας που ενδεχομένως θα καταστεί διεθνής. Σκέφθηκαν έτσι κάποιοι, προκειμένου να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των εθνών αλλά και να μην τσακωθούν μεταξύ τους για το ποια γλώσσα θα προταθεί ως διεθνής από τις ήδη υπάρχουσες (στην ουσία η Ελληνική και οι διάλεκτοί της) να κατασκευαστεί μία γλώσσα εκ του «μηδενός» (πράγμα που ανατρέπεται στην πορεία) η οποία να λειτουργήσει ως διεθνής.
Εδώ σας προειδοποιώ ότι θα αλλάξουμε λίγο κλίμα και θα εισχωρήσουμε σε έναν χώρο μάλλον άγνωστον, πλην όμως ιδιαιτέρως σημαντικού για το θέμα μας και αρκετά ενδιαφέροντος.
Η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά, συγκριμένα ο Αλέξαρχος, Έλληνας γραμματικός, νεότερος γιός του Αντίπατρου, στρατηγού του Φιλίππου του Β'και του Μ. Αλεξάνδρου, επινόησε μία γλώσσα με λέξεις που είχαν ελληνικές καταλήξεις αλλά ρίζες τελείως αινιγματικές. Επίσης ο Γαληνός, ο γνωστός ιατρός από την Πέργαμο (131-201 ή 210 μ.α.χ.χ.), δημιούργησε σύστημα από σημεία για ακριβή μετάδοση των διαφόρων ιδεών. Κορυφώνεται όμως τον 17ο αιώνα μ.α.χ.χ.
Η πιο γνωστή τέτοια γλώσσα είναι η «εσπεράντο» και είναι γνωστή ως η πλέον διεθνιστική γλώσσα, τα διάφορα όμως σχέδια «που εμφανίσθηκαν κατά καιρούς ξεπέρασαν τα 500!!!» (Κώστας Γ. Κυριάκος «Esperanto η γλώσσα της ελπίδας» εκδ. «Δωδώνη» 1995 σ. 45).
Γευθείτε λοιπόν ένα μέρος από την ποικιλία των επινοηθέντων γλωσσών:
«Ο Γερμανός Αλχημιστής Joh. Joach. Becher (1635-1682) το 1661 πρότεινε ένα σύστημα αρίθμησης όλων των λέξεων (λεξικού), με σκοπό να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι αριθμοί ως γραπτή κοινή γλώσσα.»" (σ. 45) (Κάτι σαν τηλεφωνικός κατάλογος δηλαδή!!!).
«Μια άλλη μορφή γλώσσας (ή καλύτερα γραπτής γλώσσας) ήταν η «Πασιγραφία» (...τοις πάσι γραφή... ο όρος έχει καθιερωθεί και διεθνώς (Pasigraphic, Pasigraphie, Pasigraphischen, Pasigrafik, Pasigrafio κ.ά) δηλαδή «σύστημα γλώσσας από σημεία», τα οποία μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει μόνο για γραπτή επικοινωνία. Πρώτος που ασχολήθηκε μ' αυτό το σύστημα... ήταν ο θεολόγος και ανθρωπιστής Tritaim...» (σ. 46)
«Δύο χρόνια αργότερα, το 1668, ο Επίσκοπος John Wilkins παρουσίασε ένα τεράστιο έργο πάνω στη μορφή της "Ιδεογραφίας" (ιδέας-γραφή... ο όρος αυτός έχει καθιερωθεί και διεθνώς (Ideographik, Ideografiko, Ideographie κ.ά.)... που τα σήματά του εξέφραζαν απευθείας ιδέες (ιδεογράμματα) και όχι φθόγγους ή συλλαβές... Πάντως ο Leibniz εκφράστηκε αρνητικά γι' αυτό, εξαιτίας της πληθώρας των σημάτων και της δυσκολίας στην έκφρασή τους.» (σ. 46)
«Κορυφαίοι... από άποψη δομής ευκολίας και μεθοδολογίας των έργων τους είναι: ο βαρώνος De Gablenz, (το έργο του «Gablenzographia-Gablenzolalia» ήταν τεράστιο από πλευράς όγκου εργασίας. το αλφάβητο πρήρχετο από 33 διαφορετικές γλώσσες και οι λέξεις ήταν μονοσύλλαβες (π.χ. 1=ra, 2=re, 3=ri, 4=ro, 5=ru). Συνέταξε γραμματική και συντακτικό της γλώσσας αυτής.» (σ. 47)
Για φαντάσου:
- Κάποιος φτιάχνει μια γλώσσα, την ονομάζει «πασιγραφία» αλλά δεν μπορεί να την μιλήσει!
- Κάποιος φτιάχνει μια γλώσσα, πάνω στη μορφή της «ιδεογραφίας» οπισθοδρομώντας τεχνικώς μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω.
- Κάποιος φτιάχνει μια γλώσσα. Και ενώ χρησιμοποιεί 33 διαφορετικές γλώσσες για το αλφάβητό του τελικώς ονομάζει το έργο του «Γραφή και Λαλιά του Gablenz».
Και το κακό είναι ατελείωτο.
«Ο Moses (Μωυσής) Paic (Σέρβος). Το 1864 παρουσίασε το σύστημα γραφής του, που βασιζόταν μόνο στους αριθμούς. Οι αριθμοί από το 1 μέχρι το 999 χρησιμοποιούνταν για όλες τις γραμματικές κλίσεις και από το1000 και πάνω για να εκφράσουν ιδέες. Ετσι με την πρόσθεση και αφαίρεση σχηματιζόταν μια συγκεκριμένη έκφραση. Π.χ. ο αριθμός 3243 σημαίνει την γενική ιδέα της (ενέργειας) «αγοράς»", έτσι 3243+10=αγοραστής, 3243+20=αγοράστρια, 3243+13=ο αγοραστής, 3243+101=αγοραστές κ.ο.κ.» (σ. 47). Θα ήθελα πολύ να δω την μετάφρασι της εξής φράσεως: "Ενας αγοραστής, εκ του συνόλου των αγοραστών της αγοράστριας εταιρείας «ΑΓΟΡΑ Α.Ε.Β.Ε.», εξηγόρασε στα πλαίσια των κανόνων της «ελεύθερης αγοράς», το μη αγορασθέν υπό των συναγοραστών του υπόλοιπον, της εν μέρει μη αγορασθείσης εταιρείας «ΑΓΟΡΑ Ε.Π.Ε.»
«Ο Gyo"rgy Kalma'r (Ούγγρος θεολόγος και γλωσσολόγος. εξέδωσε το έργο του στην ιταλική, γερμανική και λατινική με τίτλο «Lingua philosophica sine universalis» (1772). αποτελείται από 400 σήματα (σύμβολα): γράμματα από το ελληνικό, λατινικό, (βλ. χαλκιδικό), αρχαίο εβραϊκό (βλ. ελληνοφοινικικό) αλφάβητο και σύμβολα από τη Χημεία, τα Μαθηματικά και τη Γεωμετρία.)» (σ. 48)
"Ο Albert Walter (χρησιμοποίησε βασικά γράμματα, από το λατινικό αλφάβητο
(από το a μέχρι το z), καθώς και ορισμένους αριθμούς, κυρίως για τη γραμματική. Οι «λέξεις» σχηματίζονται από το συνδυασμό πάντα τριών γραμμάτων, από το «aaa» μέχρι το «zzz»)». (σ. 48) Κάτι σαν κωδικοποίηση εμπορευμάτων δηλαδή.
«Αλλοι χρησιμοποίησαν για σύμβολα αριθμούς, άλλοι γράμματα, άλλοι και τα δυό μαζί, άλλοι μουσικές νότες, άλλοι διάφορες παραστάσεις από τη φύση...» (σ. 45). Σημειωτέον ότι η ελληνική είναι η μοναδική που μπορεί ταυτοχρόνως να αξιοποιήσει τα γράμματα του αλφαβήτου της ως γράμματα, αριθμούς, μουσικές νότες, αλλά και οι ίδιες οι λέξεις έχουν γραμματική και λεξαριθμική-αλφαριθμητική και μουσική σημασία.
"Από την πληθώρα των διαφόρων σχεδίων τεχνητών γλωσσών... ξεχωρίζει... η Volapu"k (Βολαπίκ) η οποία δημιουργήθηκε (λέγεται μέσα σε ένα μήνα !!!) από τον Johann Martin Schleyer ((18/7/1831-16/8/1912). Γερμανός, καθολικός ιερέας του Litzelsetten, γνώστης 80 και πλέον γλωσσών.), που την παρουσίασε περιληπτικά το Μάιο του 1879, στο περιοδικό του «Sionscharfe» ...Η Volapu"k, κατά ένα μέρος ήταν προσωπικό δημιούργημα, ενώ κατά το άλλο βασιζόταν στις φυσικές γλώσσες, ιδιαίτερα στη αγγλική, της οποίας τα στοιχεία ήταν τόσο συντετμημένα και αλλαγμένα ώστε να μη μπορεί κάποιος να τα αναγνωρίσει. Για παράδειγμα το όνομα «Volapu"k» προέρχεται από τις αγγλικές λέξεις «World»=Κόσμος (Vol, γενική: Vola) και «speak»=ομιλώ (pu"k), δηλαδή «Παγκόσμια Γλώσσα»... ο Schleyer κατήργησε από τη γλώσσα του το γράμμα (r), γιατί «οι ψευδίζοντες, οι ηλικιωμένοι, και τα νήπια δύσκολα μπορούν να το προφέρουν»... Η Volapu"k είναι πολύ δυσκολότερη στην εκμάθησή της και γίνεται προσιτή μόνο στους μορφωμένους ανθρώπους. Επίσης... λόγω της πληθώρας των μονοσύλλαβων λέξεων, που διαφέρουν πολύ λίγο μεταξύ τους, υπάρχει δυσκολία στην άμεση αντίληψη. Για παράδειγμα στον προφορικό λόγο χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να εντοπίσει κάποιος τη διαφορά μεταξύ των λέξεων bap, pab, pap, pep, pop, bob, pup, bub, pub, bib, pip (π.χ. η πρόταση «tab de map»= τραπέζι από μάρμαρο.)» (σ.53-55).
Και ως εκ του θαύματος, tab = τραπέζι, στα αγγλικά = table εκ του αρχαίου Ελληνικού τάβλα=σανίς και map = μάρμαρον στα αγγλικά= marble στην αρχαίου Ελληνικού. μαρμαίρω=λάμπω, αστράπτω. Δηλαδή ούτε αυτή η τεχνητή γλώσσα κατάφερε να ξεφύγει από την κεντρομόλο δύναμι της Ελληνικής.
Πιστεύω εκτός των άλλων, ο αναγνώστης να αντελήφθη πώς μία «γλώσσα» (αγγλική) με ελληνογενή βάσι, μεταλλάσσεται σε ένα εξαμβλωματικό σύνολο άναρθρων κραυγών, ικανών να συμπαρασύρουν μελλοντικούς «οραματιστές» να παραποιούν ακόμη και την σημερινή (συμβατικώς) διεθνή «γλώσσα», την αγγλική. Κάνοντας μία παρένθεσι σ' αυτό το σημείο θα αναφέρουμε το γεγονός ότι Αγγλοι οι οποίοι εμμένουν στην παραδοσιακή μορφή και προφορά την αγγλικής δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αμερικανική.
Έτσι βλέπουν το «mother» (προφ. «μάδεαρ») = μήτηρ, να προφέρεται «μάδα»,
το «I want» (προφ. «Αι γουόντ») = θέλω , να γράφεται «I wanna»(προφ. «Αι γουάνα»),
το «I'm going» (προφ. «Αι εμ γκόινγκ») = πρόκειται, να γράφεται «I gonna» (προφ. «Αι γκόνα»).
το «What is going up (my brother)» (προφ. «γουότ ιζ γκόινγκ απ (μάι μπράδερ)») = Τι συμβαίνει, τί κάνεις (αδελφέ ενν. φίλε κτλ. Όπου το «brother» εκ του Ελληνικού «φράτωρ» εξ' ου και «φατρία») συμπύσσεται στο «What's up bro» (προφ. «γουάτς απ μπρο») κτλ.
Έτσι δεν είναι διόλου παράξενο ένας κάτοικος της Νέας Υόρκης να φαντάζει ως βάρβαρος όταν συνομιλεί με έναν κάτοικο του Λονδίνου.
Και άντε τώρα, ο οποιοσδήποτε πραγματικός δάσκαλος της επομένης δεκαετίας, να πείσει τους μελλοντικούς μαθητές του ότι το «μπρο» προέρχεται από το αρχαίου Ελληνικού «φράτωρ» ή ότι το «μάδα» προέρχεται από το «μήτηρ».
Και για δούμε και λίγο το καμάρι των τεχνητών γλωσσών την λεγόμενη «γλώσσα της ελπίδας-esperanto» (espera = ελπίδα).
Ο εφευρέτης της «Λάζαρος-Λουδοβίκος Ζάμενχοφ γεννήθηκε στρις 15 Δεκεμβρίου 1859 από εβραϊκή οικογένεια (παρά το γερμανικής προέλευσης επώνυμο), στο Bialystok της Πολωνίας...»
(Κώστας Γ. Κυριάκος «Esperanto η γλώσσα της ελπίδας» εκδ. «Δωδώνη» 1995 σ. 65).
Στο σημείο αυτό, εάν δεν το έχετε ήδη κάνει, παρατηρήστε, ότι όλως συμπτωματικώς βεβαίως, οι ενασχοληθέντες μετά των τεχνητών γλωσσών ήταν θεολόγοι, επίσκοποι ή ... εβραίοι. Αντιπαραβάλετε την εξέχουσα περίπτωσι των βυζαντινών μοναχών «αγίων!;» Κυρίλλου και Μεθοδίου οι οποίοι προκειμένου να μην μεταδώσουν ατόφιο το Ελληνικόν αλφάβητον στους Σλάβους και Ρώσους επινόησαν ένα μείγμα Ελληνικών, λατινικών και εβραϊκών στοιχείων!
Στις 17 /12/1878 λοιπόν, εν μέσω γνωστών και φίλων έγινε η πρώτη παρουσίασις της νέας γλώσσας.
Ασχέτως των πεποιθήσεων του Ζάμενχοφ και των κινήτρων του, (οι πράξεις του και η εμφανής ιδεολογία του έρχονταν σε αντίθεση με τα διάφορα σιωνιστικά κινήματα που δημιουργήθηκαν εκείνη την περίοδο όπως «Hovevei Zion» («Φίλοι της Σιών») και «Hibbat Zion» («Αγάπη στη Σιών») το 1881/82, ως και της μεγάλης σιωνιστικής κίνησης το 1897 από το Theodor Herzl) (σ.103), θα εντοπίσουμε το ενδιαφέρον μας μόνον στην ίδια τη γλώσσα.
Σημειώνεται ότι ο Ζάμενχωφ «κατείχε άριστα τις γλώσσες: ρωσική, γίντις, πολωνική, γερμανική, αρχαία ελληνική, πολύ καλά τις: λατινική, και γαλλική, και καλά τις: αγγλική, αρχαία εβραϊκή και αρχαία βουλγαρική.» (σ.76)
«Για το σχηματισμό μιας λέξης χρησιμοποιείται η ρίζα που απαντάται στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, πράγμα που την κάνει αμέσως κατανοητή, χωρίς μεγάλη προσπάθεια από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Για παράδειγμα, η λέξη «τραπέζι» που στην Esperanto λέγεται «tablo», είναι «table» στα αγγλικά, «table» στα γαλλικά και «tavola» στα ιταλικά. Ετσι, στη λέξη «g^ardeno» («κήπος») ο Αγγλος αναγνωρίζει με το μάτι του το δικό του «garden», ο Γάλλος με το αυτί του το δικό του «jardin» και ο Ιταλός με το μάτι και με το αυτί του το δικό «giardino». Αυτή είναι η Διεθνικότητά της.» (σ.110)
Αν τώρα ρωτήσουμε: Καλά, και ο Ελλην τι αναγνωρίζει; Ο Ελλην χωρίς την γνώσιν της γλώσσας του δεν αναγνωρίζει τίποτε. Διότι το μυαλό του δεν πάει ούτε στο «τάβλα» ούτε στο «χόρτος» = «καλλιεργημένος τόπος».
Έτσι παρόλο που το λεξιλόγιο της «εσπεράντο» κατά τις μελέτες και έρευνες και αναφορές στατιστικών που έγιναν σε διάφορα γλωσσολογικά συμπόσια ανήκει στην ομάδα των ινδοευρωπαϊκών (;;;!!!) γλωσσών έχοντας 91,64% του λεξιλογίου της κοινό με τη γαλλική, 89,50% κοινό με την αγγλική, 89,12% κοινό με την ιταλική, 87,79% κοινό με την πορτογαλική, 87,12% κοινό με την ισπανική, 81,70% κοινό με τη γερμανική, 64,78% κοινό με τη λατινική και 53,26% κοινό με τη ρωσική (σ.111), η «μεθοδολογία» επιμένει να λέγεται «Metodologio», η «ανάλυσις» «Analiza», η «γραμματική» «Grammatico», ο «μεσαιωνικός» «Mezepoca», ο «κλασικός» «Klasika», η «περίοδος» «Periodo», ο «λέων» «Leono», ο «πατήρ» «Patro», ο «υιός» «Filo», το «πλήρες» «Plena», το «ΕΙΜΑΙ» «ESTI» και το «ΠΡΟΒΛΗΜΑ» παραμένει εις το διηνεκές «PROBLEMO».
Και ερωτούμε. Δεν έφταναν τόσες διάλεκτοι της Ελληνικής, έπρεπε να εφευρεθεί άλλη μία; Αν κάποιοι θεωρούν ότι επιβάλλεται η διάδοσι και χρήσι μιας «μη εθνικής γλώσσας» ας κάτσουν να κατασκευάσουν μία από την αρχή. Με την θερμή παράκλησι να μην δανειστούν καμμία λέξι της Ελληνικής. Και όταν ολοκληρώσουν το έργο τους ύστερα από «φχψω» χρόνια ας δοκιμάσουν να την μιλήσουν. Και αν καταφέρουν να συννενοηθούν περισσότεροι από δύο, ας κάνουν και μία μετάφρασι των έργων του Ομήρου, του Ησιόδου κλπ. Έως τότε διατελούμε με την χαρά της αναμονής...
Όσον αφορά την δομή της γλώσσας τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά.
28 γράμματα του αλφαβήτου, χωρίς διφθόγγους, 16 γραμματικοί κανόνες, χωρίς καμία εξαίρεσι, 17 καταλήξεις και 38 προσθήματα (10 προθήματα, 28 επιθήματα), 1.000 περίπου ρίζες για να γνωρίζει κανείς αμέσως 10.000 εσπεραντικές λέξεις. «Αριστούργημα λογικής και απλότητας τη χαρακτήρισαν οι 40 σοφοί, μέλη της γαλλικής «Ακαδημίας των Επιστημών», τον Ιούνιο του 1924.» (σ.115)
«Πρόχειρο παράδειγμα το πρόθημα «Mal-». Το λεξίδιο αυτό (όπως και άλλα τα οποία ο Ζάμενχοφ δανείστηκε από τη δραβιδική, ελληνική και ιαπωνική) χαρακτηρίζει το «εκ διαμέτρου αντίθετο. Μαθαίνουμε λοιπόν, σε μια οποιαδήποτε εθνική γλώσσα τη λέξη «καλός». Την τελείως αντίθετη έννοια της λέξης αυτής εκφράζει άλλη ρίζα, νέα λέξη, «κακός», ή μεγάλος-μικρός, ωραίος-άσχημος, επάνω-κάτω, κλείνω-ανοίγω, αγάπη-μίσος, δεξιά-αριστερά. Πόσες και πόσες λέξεις που μας είναι απαραίτητο να μάθουμε. Όμως όταν στην Esperanto μάθουμε ότι «καλός» είναι «bona», ο «κακός» είναι «malbona», «δεξιά» είναι «dekstre» και αριστερά είναι «maldekstre», «αγάπη» είναι «amo» και μίσος είναι «malamo».» (σ.114)
Θα ισχυριστεί κάποιος «εσπεραντιστής» ότι αυτή η απλότης και ευκολία είναι υγιής. Φέρνοντας την όμως σε ευθεία αντιπαράθεσι με ανάλογα λεξίδια- προθήματα της Ελληνικής διαπιστώνουμε τα εξής:
- Το πρόθεμα «mal» δεν προσδιορίζει περιεχόμενο χαρακτήρος λέξεως αλλά απλώς κάτι γενικώς αντίθετο. Όντως αν γνωρίζεις το «dekstre» ή το «bona» μπορείς πολύ εύκολα να μάθεις και το «maldekstre» και το «malbona», όμως, είναι πολύ δύσκολο να διευκρινίσεις αν το «dekstre είναι το «δεξιά» ή το «αριστερά» και αντιστρόφως, ή αν «bona» είναι το «καλός» ή το «κακός» και αντιστρόφως. Τίθεται δηλαδή το πρόβλημα της αναγνωρίσεως του «mal» αν ανήκει στον «θετικό χαρακτηρισμό» ή στον «αρνητικό-αντίθετό του».
- Επιπλέον το «maldekstre» στερείται της γοητείας που έχει το ανάλογο «μη δεξιά» της Ελληνικής. Διότι «μη δεξιά» δε σημαίνει απαραιτήτως «αριστερά». Επισημαίνει μιά πιο ευρεία έννοια που καλύπτει και το «λοξώς δεξιά» και το «ευθεία» κτλ. Και ενώ στερείται αυτής της γοητείας, ταυτοχρόνως δεν στερείται διόλου των νοηματικών του στερήσεων. Διότι μπορεί να είναι απλό (ή καλύτερα απλοϊκό) το ζεύγος «amo-malamo», όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος «δεν αγαπάει», τότε «μισεί».
- Τα βασικά προθήματα στην Ελληνική από μόνα τους διευκρινίζουν τον περιεχόμενο χαρακτήρα της λέξεως. Π.χ. λέμε εύ-μορφος=όμορφος (όχι ωραίος) και δύσ-μορφος, που όντως είναι το αντίθετο του εύμορφου, ή ά-μορφος τονίζοντας την απουσία της μορφής. Και όταν λέμε εύ-οσμον / δύσ-οσμον /ά-οσμον, αυτομάτως γίνεται κατανοητόν αν κάποιο άνθος προκαλεί ευ-χάριστη ευ-ωδία, δυσ-άρεστη δυσ-ωδία, ή α-διάφορη α-οσμία. Οταν λέμε εισ-έρχομαι και εξ-έρχομαι αυτομάτως αναγνωρίσουμε αν οδεύουμε προς την είσ-οδο ή την έξ-οδο και αν χρειαζόμαστε εισ-ιτήριον ή εξ-ιτήριον κτλ.
Η αναφορά αυτή στις τεχνητές γλώσσες, που δεν είναι ευρέως γνωστές αλλά και δεν είχαν εν τέλει κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα, δεν γίνεται άνευ λόγου. Δείχνει το μέγεθος της άγνοιας (ή το μέγεθος του φθόνου) απέναντι στην φυσιο-λογική Ελληνική.
Αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια για εγκαθίδρυσι μιας παγκόσμιας γλώσσας συνδράμει τις ανάλογες προσπάθειες προς εγκαθίδρυσιν μιας παγκόσμιας θρησκείας, ενός παγκόσμιου νομίσματος, μίας παγκόσμιας «κουλτούρας» εξομοιώνοντας «υπερήφανα αιωνόβια πλατύφυλλα δροσοίσκιωτα πλατάνια με μικροσκοπικούς εφήμερους νανοειδείς - γλαστροειδείς κάκτους».
Βεβαίως δεν πρέπει να μας διαφεύγουν και άλλες επιθέσεις από τις οποίες η Ελληνική βγήκε νικήτρια.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ακόμη και οι Οπλαρχηγοί της Επαναστάσεως του 1821 μιλούσαν και έγραφαν μία γλώσσα αρκετά κακοποιημένη. Στα Επτάνησα οι Ιταλικές επιδράσεις ήταν εντονότατες. Αργότερα, στα σαλόνια της κοσμικής Αθήνας και για κάποιο χρονικό διάστημα, ήταν επιβεβλημένος νεωτερισμός στο πλαίσιον του βλακώδους «σαβουάρ βίβρ» (οδηγού επιτηδευμένης συμπεριφοράς), η χρήσις γαλλικών όρων, όπως «σιλβουπλέ», «μαντμουαζέλ», «ορεβουάρ» κλπ.
Ο κατάλογος ατελείωτος, μέχρι που φθάσαμε στο σήμερα. Πλήθος αμερικανοπλήκτων πλαστοϊδιωματικών εκφράσεων κατακλύζει το λεξιλόγιον ημιμαθών και αμαθών.
Με την αφορμή αυτήν ας δούμε και τι συνέβει στον αντίποδα.
Κατά καιρούς έχει προταθεί από διάφορους η χρήσις της Ελληνικής ως επίσημης παγκόσμιας γλώσσας. «Π.χ. Ο Voltaire σε επιστολή του προς την αυτοκράτειρα της Ρωσίας, Αικατερίνη τη Μεγάλη (βασίλεψε 1762-1769), έγραψε ότι «η ελληνική μπορεί να γίνει παγκόσμια γλώσσα» (Bibliografio de Internacia Lingvo, P. Stojan, 1929, Geneve). Ο Ούγγρος Ακαδημαικός Iva'an Te'lfy (1847-1898), σε διάλεξή του στην Ακαδημία Επιστημών της Ουγγαρίας στις 19/3/1888, πρότεινε ως διεθνή γλώσσα τη νεοελληνική, της οποίας η γενική εισαγωγή στο σχολικό σύστημα μετά από ένα χρονικό διάστημα θα έλυνε το πρόβλημα. Ο Te'lfy πίστευε ότι «η αρχαία ελληνική είναι η διεθνής γλώσσα του πολιτισμού» και ότι « η νεοελληνική δεν είναι κόρη της, αλλά η ίδια γλώσσα σε ανανεωμένη μορφή» («Miscellanea Interlinguistica», Πανεπιστήμιο Eo"tvos Lora'nd Βουδαπέστης, 1980).» (Κώστας Γ. Κυριάκος «Esperanto η γλώσσα της ελπίδας» εκδ. «Δωδώνη» 1995 σ. 41).
Όταν «εις την Αμερικήν του 1817-1822 εποχήν καθ' ήν συνεζητείτο εις το Κογκρέσσον μεταξύ άλλων και η επιλογή της γλώσσης, η οποία θα ωμιλείτο εις τον Νέον Κόσμον... επροτάθη εξ ορισμένων βουλευτών η Ελληνική γλώσσα, πρότασις που από πολλούς εγένετο ενθουσιωδώς δεκτή πλήν του Ντανιέλ Γουέμπστερν (Daniel Webster), επιφανούς πολιτικού και ρήτορος εκείνης της εποχής, ο οποίος ήτο υπέρ της αγγλικής. "Ομως κατά την ημέραν της ψήφου περιέργως απουσίαζον πολλοί βουλευταί, δύο δε εξ αυτών υπέστησαν θανατηφόρον δυστύχημα, καθώς μετεφέροντο με τας αμάξας των εις το Κογκρέσσον.» (Λεωνίδας Πολυχρονίου «Ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ελληνική γλώσσα» εκδ. Γεωργιάδης 1999 σ.44)
«Η μεγάλη αυτή αξία της ελληνικής γλώσσας συνετέλεσε ώστε παρά μια ψήφο να ήταν επίσημη γλώσσα των Η.Π.Α. Όταν οι Η.Π.Α. συγκροτήθηκαν σε ενιαίο έθνος, οι ιδρυτές του τόσο θαύμαζαν τη σοφία της αρχαίας Ελλάδας, ώστε όταν συνήλθαν για ν' αποφασίσουν ποια θα ήταν η εθνική γλώσσα των Η.Π.Α., η υπόθεση «παίχτηκε» τελικά μεταξύ της αγγλικής και της ελληνικής, η οποία έχασε με διαφορά μιας ψήφου (του Αμερικανοεβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ)» (Ιάσων Ευαγγέλου «Ελληνικός πολιτισμός δοκίμια και μελέτες» εκδ. Σαββάλα 1995 σ. 28)
Και επειδή «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και δυό το πρόσωπο», «Τη αρχαία ελληνική γλώσση χρώμεθα και αναντικατάστατόν τι εν τω ευρωπαϊκώ πολιτισμώ ανακτάσθαι πειρώμεθα... Η Ελλάς, της Ευρώπης το λίκνον και η παιδαγωγός εστίν η μεγίστη... χάριτας πλείστας ομολογώ» Αριστείδης Πολιάναξ ο λεγόμενος JUAN JOSE' PUJANA ARZA (από την εισήγησή του της 8.5.93 στο Β' Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο της Καβάλας). Είναι ο Βάσκος Γερουσιαστής ο οποίος έπεισε τους Ισπανούς Ευρωβουλευτάς να καταθέσουν πρόταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου να καθιερωθή η Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της ευρωπαικής Κοινότητος.» (Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου «Πως η ελληνική γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο» εκδ. Νέα Θέσις 1995 τόμος 1ος σ. 219).
Όμως «τον αράπη κι' αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς». Έτσι χαμένες πήγαν οι προσπάθειες αυτών των ευγενών ανθρώπων, αφού οι Ελλαδίτες ευρωβουλευτές όχι μόνον αδιαφόρησαν αλλά και αποστασιοποιήθηκαν της προτάσεως των Ισπανών...
Χρέος όλων των ανθρώπων η αναζήτησις του Αληθούς και το κρίνειν Δικαίως. Βασικός, εάν όχι Μοναδικός Αρωγός τους, η Συνειδητοποίησις ως προϊόν της Γνώσεως...
Στο σημείον αυτό ολοκληρώνεται η εργασία μας. Ακολουθεί ένα μικρολεξικόν αποδόσεως ξενικών όρων στην Ελληνικήν. Πολλοί εξ' αυτών παρουσιάζονται δια πρώτην φοράν. Εμφανέστατη η απεριόριστη δημιουργικότης της Ελληνικής και το ότι η αξία της δεν περιορίζεται από νομοθετήματα ούτε καθορίζεται από σκοπιμότητες.
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ στους ΑΝΑΖΗΤΗΤΕΣ του ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΟΥ!
ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ ΣΕΡΕΤΗΣ
Διπλ. Μηχ/γος Μηχ/κός
http://www.schizas.com
Όλα αυτά ως φαίνεται διέφυγαν της προσοχής των νεωτέρων (των τελευταίων 5 περίπου αιώνων) οι οποίοι κατά καιρούς προσπαθούν να κατασκευάσουν με την σειρά τους διεθνείς γλώσσες επικοινωνίας, προκειμένου να αποφύγουν τα «προβλήματα» των φυσικών γλωσσών.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι επειδή οι έννοιες έθνος - λαός - πολιτισμός είναι αρρήκτως συνδεδεμένες με την έννοια της γλώσσας, υπάρχει ο κίνδυνος αφομοιώσεως ή εξαφανίσεως ενός έθνους με την χρήσι μιάς άλλης γλώσσας που ενδεχομένως θα καταστεί διεθνής. Σκέφθηκαν έτσι κάποιοι, προκειμένου να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των εθνών αλλά και να μην τσακωθούν μεταξύ τους για το ποια γλώσσα θα προταθεί ως διεθνής από τις ήδη υπάρχουσες (στην ουσία η Ελληνική και οι διάλεκτοί της) να κατασκευαστεί μία γλώσσα εκ του «μηδενός» (πράγμα που ανατρέπεται στην πορεία) η οποία να λειτουργήσει ως διεθνής.
Εδώ σας προειδοποιώ ότι θα αλλάξουμε λίγο κλίμα και θα εισχωρήσουμε σε έναν χώρο μάλλον άγνωστον, πλην όμως ιδιαιτέρως σημαντικού για το θέμα μας και αρκετά ενδιαφέροντος.
Η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά, συγκριμένα ο Αλέξαρχος, Έλληνας γραμματικός, νεότερος γιός του Αντίπατρου, στρατηγού του Φιλίππου του Β'και του Μ. Αλεξάνδρου, επινόησε μία γλώσσα με λέξεις που είχαν ελληνικές καταλήξεις αλλά ρίζες τελείως αινιγματικές. Επίσης ο Γαληνός, ο γνωστός ιατρός από την Πέργαμο (131-201 ή 210 μ.α.χ.χ.), δημιούργησε σύστημα από σημεία για ακριβή μετάδοση των διαφόρων ιδεών. Κορυφώνεται όμως τον 17ο αιώνα μ.α.χ.χ.
Η πιο γνωστή τέτοια γλώσσα είναι η «εσπεράντο» και είναι γνωστή ως η πλέον διεθνιστική γλώσσα, τα διάφορα όμως σχέδια «που εμφανίσθηκαν κατά καιρούς ξεπέρασαν τα 500!!!» (Κώστας Γ. Κυριάκος «Esperanto η γλώσσα της ελπίδας» εκδ. «Δωδώνη» 1995 σ. 45).
Γευθείτε λοιπόν ένα μέρος από την ποικιλία των επινοηθέντων γλωσσών:
«Ο Γερμανός Αλχημιστής Joh. Joach. Becher (1635-1682) το 1661 πρότεινε ένα σύστημα αρίθμησης όλων των λέξεων (λεξικού), με σκοπό να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι αριθμοί ως γραπτή κοινή γλώσσα.»" (σ. 45) (Κάτι σαν τηλεφωνικός κατάλογος δηλαδή!!!).
«Μια άλλη μορφή γλώσσας (ή καλύτερα γραπτής γλώσσας) ήταν η «Πασιγραφία» (...τοις πάσι γραφή... ο όρος έχει καθιερωθεί και διεθνώς (Pasigraphic, Pasigraphie, Pasigraphischen, Pasigrafik, Pasigrafio κ.ά) δηλαδή «σύστημα γλώσσας από σημεία», τα οποία μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει μόνο για γραπτή επικοινωνία. Πρώτος που ασχολήθηκε μ' αυτό το σύστημα... ήταν ο θεολόγος και ανθρωπιστής Tritaim...» (σ. 46)
«Δύο χρόνια αργότερα, το 1668, ο Επίσκοπος John Wilkins παρουσίασε ένα τεράστιο έργο πάνω στη μορφή της "Ιδεογραφίας" (ιδέας-γραφή... ο όρος αυτός έχει καθιερωθεί και διεθνώς (Ideographik, Ideografiko, Ideographie κ.ά.)... που τα σήματά του εξέφραζαν απευθείας ιδέες (ιδεογράμματα) και όχι φθόγγους ή συλλαβές... Πάντως ο Leibniz εκφράστηκε αρνητικά γι' αυτό, εξαιτίας της πληθώρας των σημάτων και της δυσκολίας στην έκφρασή τους.» (σ. 46)
«Κορυφαίοι... από άποψη δομής ευκολίας και μεθοδολογίας των έργων τους είναι: ο βαρώνος De Gablenz, (το έργο του «Gablenzographia-Gablenzolalia» ήταν τεράστιο από πλευράς όγκου εργασίας. το αλφάβητο πρήρχετο από 33 διαφορετικές γλώσσες και οι λέξεις ήταν μονοσύλλαβες (π.χ. 1=ra, 2=re, 3=ri, 4=ro, 5=ru). Συνέταξε γραμματική και συντακτικό της γλώσσας αυτής.» (σ. 47)
Για φαντάσου:
- Κάποιος φτιάχνει μια γλώσσα, την ονομάζει «πασιγραφία» αλλά δεν μπορεί να την μιλήσει!
- Κάποιος φτιάχνει μια γλώσσα, πάνω στη μορφή της «ιδεογραφίας» οπισθοδρομώντας τεχνικώς μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω.
- Κάποιος φτιάχνει μια γλώσσα. Και ενώ χρησιμοποιεί 33 διαφορετικές γλώσσες για το αλφάβητό του τελικώς ονομάζει το έργο του «Γραφή και Λαλιά του Gablenz».
Και το κακό είναι ατελείωτο.
«Ο Moses (Μωυσής) Paic (Σέρβος). Το 1864 παρουσίασε το σύστημα γραφής του, που βασιζόταν μόνο στους αριθμούς. Οι αριθμοί από το 1 μέχρι το 999 χρησιμοποιούνταν για όλες τις γραμματικές κλίσεις και από το1000 και πάνω για να εκφράσουν ιδέες. Ετσι με την πρόσθεση και αφαίρεση σχηματιζόταν μια συγκεκριμένη έκφραση. Π.χ. ο αριθμός 3243 σημαίνει την γενική ιδέα της (ενέργειας) «αγοράς»", έτσι 3243+10=αγοραστής, 3243+20=αγοράστρια, 3243+13=ο αγοραστής, 3243+101=αγοραστές κ.ο.κ.» (σ. 47). Θα ήθελα πολύ να δω την μετάφρασι της εξής φράσεως: "Ενας αγοραστής, εκ του συνόλου των αγοραστών της αγοράστριας εταιρείας «ΑΓΟΡΑ Α.Ε.Β.Ε.», εξηγόρασε στα πλαίσια των κανόνων της «ελεύθερης αγοράς», το μη αγορασθέν υπό των συναγοραστών του υπόλοιπον, της εν μέρει μη αγορασθείσης εταιρείας «ΑΓΟΡΑ Ε.Π.Ε.»
«Ο Gyo"rgy Kalma'r (Ούγγρος θεολόγος και γλωσσολόγος. εξέδωσε το έργο του στην ιταλική, γερμανική και λατινική με τίτλο «Lingua philosophica sine universalis» (1772). αποτελείται από 400 σήματα (σύμβολα): γράμματα από το ελληνικό, λατινικό, (βλ. χαλκιδικό), αρχαίο εβραϊκό (βλ. ελληνοφοινικικό) αλφάβητο και σύμβολα από τη Χημεία, τα Μαθηματικά και τη Γεωμετρία.)» (σ. 48)
"Ο Albert Walter (χρησιμοποίησε βασικά γράμματα, από το λατινικό αλφάβητο
(από το a μέχρι το z), καθώς και ορισμένους αριθμούς, κυρίως για τη γραμματική. Οι «λέξεις» σχηματίζονται από το συνδυασμό πάντα τριών γραμμάτων, από το «aaa» μέχρι το «zzz»)». (σ. 48) Κάτι σαν κωδικοποίηση εμπορευμάτων δηλαδή.
«Αλλοι χρησιμοποίησαν για σύμβολα αριθμούς, άλλοι γράμματα, άλλοι και τα δυό μαζί, άλλοι μουσικές νότες, άλλοι διάφορες παραστάσεις από τη φύση...» (σ. 45). Σημειωτέον ότι η ελληνική είναι η μοναδική που μπορεί ταυτοχρόνως να αξιοποιήσει τα γράμματα του αλφαβήτου της ως γράμματα, αριθμούς, μουσικές νότες, αλλά και οι ίδιες οι λέξεις έχουν γραμματική και λεξαριθμική-αλφαριθμητική και μουσική σημασία.
"Από την πληθώρα των διαφόρων σχεδίων τεχνητών γλωσσών... ξεχωρίζει... η Volapu"k (Βολαπίκ) η οποία δημιουργήθηκε (λέγεται μέσα σε ένα μήνα !!!) από τον Johann Martin Schleyer ((18/7/1831-16/8/1912). Γερμανός, καθολικός ιερέας του Litzelsetten, γνώστης 80 και πλέον γλωσσών.), που την παρουσίασε περιληπτικά το Μάιο του 1879, στο περιοδικό του «Sionscharfe» ...Η Volapu"k, κατά ένα μέρος ήταν προσωπικό δημιούργημα, ενώ κατά το άλλο βασιζόταν στις φυσικές γλώσσες, ιδιαίτερα στη αγγλική, της οποίας τα στοιχεία ήταν τόσο συντετμημένα και αλλαγμένα ώστε να μη μπορεί κάποιος να τα αναγνωρίσει. Για παράδειγμα το όνομα «Volapu"k» προέρχεται από τις αγγλικές λέξεις «World»=Κόσμος (Vol, γενική: Vola) και «speak»=ομιλώ (pu"k), δηλαδή «Παγκόσμια Γλώσσα»... ο Schleyer κατήργησε από τη γλώσσα του το γράμμα (r), γιατί «οι ψευδίζοντες, οι ηλικιωμένοι, και τα νήπια δύσκολα μπορούν να το προφέρουν»... Η Volapu"k είναι πολύ δυσκολότερη στην εκμάθησή της και γίνεται προσιτή μόνο στους μορφωμένους ανθρώπους. Επίσης... λόγω της πληθώρας των μονοσύλλαβων λέξεων, που διαφέρουν πολύ λίγο μεταξύ τους, υπάρχει δυσκολία στην άμεση αντίληψη. Για παράδειγμα στον προφορικό λόγο χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να εντοπίσει κάποιος τη διαφορά μεταξύ των λέξεων bap, pab, pap, pep, pop, bob, pup, bub, pub, bib, pip (π.χ. η πρόταση «tab de map»= τραπέζι από μάρμαρο.)» (σ.53-55).
Και ως εκ του θαύματος, tab = τραπέζι, στα αγγλικά = table εκ του αρχαίου Ελληνικού τάβλα=σανίς και map = μάρμαρον στα αγγλικά= marble στην αρχαίου Ελληνικού. μαρμαίρω=λάμπω, αστράπτω. Δηλαδή ούτε αυτή η τεχνητή γλώσσα κατάφερε να ξεφύγει από την κεντρομόλο δύναμι της Ελληνικής.
Πιστεύω εκτός των άλλων, ο αναγνώστης να αντελήφθη πώς μία «γλώσσα» (αγγλική) με ελληνογενή βάσι, μεταλλάσσεται σε ένα εξαμβλωματικό σύνολο άναρθρων κραυγών, ικανών να συμπαρασύρουν μελλοντικούς «οραματιστές» να παραποιούν ακόμη και την σημερινή (συμβατικώς) διεθνή «γλώσσα», την αγγλική. Κάνοντας μία παρένθεσι σ' αυτό το σημείο θα αναφέρουμε το γεγονός ότι Αγγλοι οι οποίοι εμμένουν στην παραδοσιακή μορφή και προφορά την αγγλικής δυσκολεύονται να κατανοήσουν την αμερικανική.
Έτσι βλέπουν το «mother» (προφ. «μάδεαρ») = μήτηρ, να προφέρεται «μάδα»,
το «I want» (προφ. «Αι γουόντ») = θέλω , να γράφεται «I wanna»(προφ. «Αι γουάνα»),
το «I'm going» (προφ. «Αι εμ γκόινγκ») = πρόκειται, να γράφεται «I gonna» (προφ. «Αι γκόνα»).
το «What is going up (my brother)» (προφ. «γουότ ιζ γκόινγκ απ (μάι μπράδερ)») = Τι συμβαίνει, τί κάνεις (αδελφέ ενν. φίλε κτλ. Όπου το «brother» εκ του Ελληνικού «φράτωρ» εξ' ου και «φατρία») συμπύσσεται στο «What's up bro» (προφ. «γουάτς απ μπρο») κτλ.
Έτσι δεν είναι διόλου παράξενο ένας κάτοικος της Νέας Υόρκης να φαντάζει ως βάρβαρος όταν συνομιλεί με έναν κάτοικο του Λονδίνου.
Και άντε τώρα, ο οποιοσδήποτε πραγματικός δάσκαλος της επομένης δεκαετίας, να πείσει τους μελλοντικούς μαθητές του ότι το «μπρο» προέρχεται από το αρχαίου Ελληνικού «φράτωρ» ή ότι το «μάδα» προέρχεται από το «μήτηρ».
Και για δούμε και λίγο το καμάρι των τεχνητών γλωσσών την λεγόμενη «γλώσσα της ελπίδας-esperanto» (espera = ελπίδα).
Ο εφευρέτης της «Λάζαρος-Λουδοβίκος Ζάμενχοφ γεννήθηκε στρις 15 Δεκεμβρίου 1859 από εβραϊκή οικογένεια (παρά το γερμανικής προέλευσης επώνυμο), στο Bialystok της Πολωνίας...»
(Κώστας Γ. Κυριάκος «Esperanto η γλώσσα της ελπίδας» εκδ. «Δωδώνη» 1995 σ. 65).
Στο σημείο αυτό, εάν δεν το έχετε ήδη κάνει, παρατηρήστε, ότι όλως συμπτωματικώς βεβαίως, οι ενασχοληθέντες μετά των τεχνητών γλωσσών ήταν θεολόγοι, επίσκοποι ή ... εβραίοι. Αντιπαραβάλετε την εξέχουσα περίπτωσι των βυζαντινών μοναχών «αγίων!;» Κυρίλλου και Μεθοδίου οι οποίοι προκειμένου να μην μεταδώσουν ατόφιο το Ελληνικόν αλφάβητον στους Σλάβους και Ρώσους επινόησαν ένα μείγμα Ελληνικών, λατινικών και εβραϊκών στοιχείων!
Στις 17 /12/1878 λοιπόν, εν μέσω γνωστών και φίλων έγινε η πρώτη παρουσίασις της νέας γλώσσας.
Ασχέτως των πεποιθήσεων του Ζάμενχοφ και των κινήτρων του, (οι πράξεις του και η εμφανής ιδεολογία του έρχονταν σε αντίθεση με τα διάφορα σιωνιστικά κινήματα που δημιουργήθηκαν εκείνη την περίοδο όπως «Hovevei Zion» («Φίλοι της Σιών») και «Hibbat Zion» («Αγάπη στη Σιών») το 1881/82, ως και της μεγάλης σιωνιστικής κίνησης το 1897 από το Theodor Herzl) (σ.103), θα εντοπίσουμε το ενδιαφέρον μας μόνον στην ίδια τη γλώσσα.
Σημειώνεται ότι ο Ζάμενχωφ «κατείχε άριστα τις γλώσσες: ρωσική, γίντις, πολωνική, γερμανική, αρχαία ελληνική, πολύ καλά τις: λατινική, και γαλλική, και καλά τις: αγγλική, αρχαία εβραϊκή και αρχαία βουλγαρική.» (σ.76)
«Για το σχηματισμό μιας λέξης χρησιμοποιείται η ρίζα που απαντάται στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, πράγμα που την κάνει αμέσως κατανοητή, χωρίς μεγάλη προσπάθεια από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Για παράδειγμα, η λέξη «τραπέζι» που στην Esperanto λέγεται «tablo», είναι «table» στα αγγλικά, «table» στα γαλλικά και «tavola» στα ιταλικά. Ετσι, στη λέξη «g^ardeno» («κήπος») ο Αγγλος αναγνωρίζει με το μάτι του το δικό του «garden», ο Γάλλος με το αυτί του το δικό του «jardin» και ο Ιταλός με το μάτι και με το αυτί του το δικό «giardino». Αυτή είναι η Διεθνικότητά της.» (σ.110)
Αν τώρα ρωτήσουμε: Καλά, και ο Ελλην τι αναγνωρίζει; Ο Ελλην χωρίς την γνώσιν της γλώσσας του δεν αναγνωρίζει τίποτε. Διότι το μυαλό του δεν πάει ούτε στο «τάβλα» ούτε στο «χόρτος» = «καλλιεργημένος τόπος».
Έτσι παρόλο που το λεξιλόγιο της «εσπεράντο» κατά τις μελέτες και έρευνες και αναφορές στατιστικών που έγιναν σε διάφορα γλωσσολογικά συμπόσια ανήκει στην ομάδα των ινδοευρωπαϊκών (;;;!!!) γλωσσών έχοντας 91,64% του λεξιλογίου της κοινό με τη γαλλική, 89,50% κοινό με την αγγλική, 89,12% κοινό με την ιταλική, 87,79% κοινό με την πορτογαλική, 87,12% κοινό με την ισπανική, 81,70% κοινό με τη γερμανική, 64,78% κοινό με τη λατινική και 53,26% κοινό με τη ρωσική (σ.111), η «μεθοδολογία» επιμένει να λέγεται «Metodologio», η «ανάλυσις» «Analiza», η «γραμματική» «Grammatico», ο «μεσαιωνικός» «Mezepoca», ο «κλασικός» «Klasika», η «περίοδος» «Periodo», ο «λέων» «Leono», ο «πατήρ» «Patro», ο «υιός» «Filo», το «πλήρες» «Plena», το «ΕΙΜΑΙ» «ESTI» και το «ΠΡΟΒΛΗΜΑ» παραμένει εις το διηνεκές «PROBLEMO».
Και ερωτούμε. Δεν έφταναν τόσες διάλεκτοι της Ελληνικής, έπρεπε να εφευρεθεί άλλη μία; Αν κάποιοι θεωρούν ότι επιβάλλεται η διάδοσι και χρήσι μιας «μη εθνικής γλώσσας» ας κάτσουν να κατασκευάσουν μία από την αρχή. Με την θερμή παράκλησι να μην δανειστούν καμμία λέξι της Ελληνικής. Και όταν ολοκληρώσουν το έργο τους ύστερα από «φχψω» χρόνια ας δοκιμάσουν να την μιλήσουν. Και αν καταφέρουν να συννενοηθούν περισσότεροι από δύο, ας κάνουν και μία μετάφρασι των έργων του Ομήρου, του Ησιόδου κλπ. Έως τότε διατελούμε με την χαρά της αναμονής...
Όσον αφορά την δομή της γλώσσας τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά.
28 γράμματα του αλφαβήτου, χωρίς διφθόγγους, 16 γραμματικοί κανόνες, χωρίς καμία εξαίρεσι, 17 καταλήξεις και 38 προσθήματα (10 προθήματα, 28 επιθήματα), 1.000 περίπου ρίζες για να γνωρίζει κανείς αμέσως 10.000 εσπεραντικές λέξεις. «Αριστούργημα λογικής και απλότητας τη χαρακτήρισαν οι 40 σοφοί, μέλη της γαλλικής «Ακαδημίας των Επιστημών», τον Ιούνιο του 1924.» (σ.115)
«Πρόχειρο παράδειγμα το πρόθημα «Mal-». Το λεξίδιο αυτό (όπως και άλλα τα οποία ο Ζάμενχοφ δανείστηκε από τη δραβιδική, ελληνική και ιαπωνική) χαρακτηρίζει το «εκ διαμέτρου αντίθετο. Μαθαίνουμε λοιπόν, σε μια οποιαδήποτε εθνική γλώσσα τη λέξη «καλός». Την τελείως αντίθετη έννοια της λέξης αυτής εκφράζει άλλη ρίζα, νέα λέξη, «κακός», ή μεγάλος-μικρός, ωραίος-άσχημος, επάνω-κάτω, κλείνω-ανοίγω, αγάπη-μίσος, δεξιά-αριστερά. Πόσες και πόσες λέξεις που μας είναι απαραίτητο να μάθουμε. Όμως όταν στην Esperanto μάθουμε ότι «καλός» είναι «bona», ο «κακός» είναι «malbona», «δεξιά» είναι «dekstre» και αριστερά είναι «maldekstre», «αγάπη» είναι «amo» και μίσος είναι «malamo».» (σ.114)
Θα ισχυριστεί κάποιος «εσπεραντιστής» ότι αυτή η απλότης και ευκολία είναι υγιής. Φέρνοντας την όμως σε ευθεία αντιπαράθεσι με ανάλογα λεξίδια- προθήματα της Ελληνικής διαπιστώνουμε τα εξής:
- Το πρόθεμα «mal» δεν προσδιορίζει περιεχόμενο χαρακτήρος λέξεως αλλά απλώς κάτι γενικώς αντίθετο. Όντως αν γνωρίζεις το «dekstre» ή το «bona» μπορείς πολύ εύκολα να μάθεις και το «maldekstre» και το «malbona», όμως, είναι πολύ δύσκολο να διευκρινίσεις αν το «dekstre είναι το «δεξιά» ή το «αριστερά» και αντιστρόφως, ή αν «bona» είναι το «καλός» ή το «κακός» και αντιστρόφως. Τίθεται δηλαδή το πρόβλημα της αναγνωρίσεως του «mal» αν ανήκει στον «θετικό χαρακτηρισμό» ή στον «αρνητικό-αντίθετό του».
- Επιπλέον το «maldekstre» στερείται της γοητείας που έχει το ανάλογο «μη δεξιά» της Ελληνικής. Διότι «μη δεξιά» δε σημαίνει απαραιτήτως «αριστερά». Επισημαίνει μιά πιο ευρεία έννοια που καλύπτει και το «λοξώς δεξιά» και το «ευθεία» κτλ. Και ενώ στερείται αυτής της γοητείας, ταυτοχρόνως δεν στερείται διόλου των νοηματικών του στερήσεων. Διότι μπορεί να είναι απλό (ή καλύτερα απλοϊκό) το ζεύγος «amo-malamo», όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος «δεν αγαπάει», τότε «μισεί».
- Τα βασικά προθήματα στην Ελληνική από μόνα τους διευκρινίζουν τον περιεχόμενο χαρακτήρα της λέξεως. Π.χ. λέμε εύ-μορφος=όμορφος (όχι ωραίος) και δύσ-μορφος, που όντως είναι το αντίθετο του εύμορφου, ή ά-μορφος τονίζοντας την απουσία της μορφής. Και όταν λέμε εύ-οσμον / δύσ-οσμον /ά-οσμον, αυτομάτως γίνεται κατανοητόν αν κάποιο άνθος προκαλεί ευ-χάριστη ευ-ωδία, δυσ-άρεστη δυσ-ωδία, ή α-διάφορη α-οσμία. Οταν λέμε εισ-έρχομαι και εξ-έρχομαι αυτομάτως αναγνωρίσουμε αν οδεύουμε προς την είσ-οδο ή την έξ-οδο και αν χρειαζόμαστε εισ-ιτήριον ή εξ-ιτήριον κτλ.
Η αναφορά αυτή στις τεχνητές γλώσσες, που δεν είναι ευρέως γνωστές αλλά και δεν είχαν εν τέλει κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα, δεν γίνεται άνευ λόγου. Δείχνει το μέγεθος της άγνοιας (ή το μέγεθος του φθόνου) απέναντι στην φυσιο-λογική Ελληνική.
Αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια για εγκαθίδρυσι μιας παγκόσμιας γλώσσας συνδράμει τις ανάλογες προσπάθειες προς εγκαθίδρυσιν μιας παγκόσμιας θρησκείας, ενός παγκόσμιου νομίσματος, μίας παγκόσμιας «κουλτούρας» εξομοιώνοντας «υπερήφανα αιωνόβια πλατύφυλλα δροσοίσκιωτα πλατάνια με μικροσκοπικούς εφήμερους νανοειδείς - γλαστροειδείς κάκτους».
Βεβαίως δεν πρέπει να μας διαφεύγουν και άλλες επιθέσεις από τις οποίες η Ελληνική βγήκε νικήτρια.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας ακόμη και οι Οπλαρχηγοί της Επαναστάσεως του 1821 μιλούσαν και έγραφαν μία γλώσσα αρκετά κακοποιημένη. Στα Επτάνησα οι Ιταλικές επιδράσεις ήταν εντονότατες. Αργότερα, στα σαλόνια της κοσμικής Αθήνας και για κάποιο χρονικό διάστημα, ήταν επιβεβλημένος νεωτερισμός στο πλαίσιον του βλακώδους «σαβουάρ βίβρ» (οδηγού επιτηδευμένης συμπεριφοράς), η χρήσις γαλλικών όρων, όπως «σιλβουπλέ», «μαντμουαζέλ», «ορεβουάρ» κλπ.
Ο κατάλογος ατελείωτος, μέχρι που φθάσαμε στο σήμερα. Πλήθος αμερικανοπλήκτων πλαστοϊδιωματικών εκφράσεων κατακλύζει το λεξιλόγιον ημιμαθών και αμαθών.
Επιπλέον στην γραφή εισήχθησαν τα λεγόμενα ελληνοαγγλοειδή («greeklish»). Ένα έκτρωμα, προϊόν εγκεφαλικής παράνοιας και παραγωγός εγκεφαλικής δυσλειτουργίας.
Εννοείται βεβαίως, ότι τίποτε από αυτά δεν είναι ικανό να υποσκελίσει την ανωτερότητα και γοητεία της Συμπαντικής γλώσσας, της γλώσσας των Θεών. Όσες προσπάθειες και αν γίνουν είναι ατελέσφορες ακριβώς γιατί δεν γνωρίζουν «με τι έχουν να κάνουν». Η Ελληνική δεν είναι ένα οικοδόμημα που μπορεί κάποιος να κατεδαφίσει. Δεν είναι μία πόλις που μπορεί κάποιος να βομβαρδίσει. Δεν είναι ένα κοπάδι μαζανθρώπων που μπορεί κάποιος να χειραγωγήσει. Είναι η έκφρασις των Συμπαντικών Αρχών, Δομών και Νόμων που εξ ορισμού δεν δύναται κάποιος να καθυποτάξει. Πιο πρακτικά, φανταστείτε το γελοίον ενός νομοθετήματος... «απαγορεύσεως της επιδράσεως της βαρύτητος»!Με την αφορμή αυτήν ας δούμε και τι συνέβει στον αντίποδα.
Κατά καιρούς έχει προταθεί από διάφορους η χρήσις της Ελληνικής ως επίσημης παγκόσμιας γλώσσας. «Π.χ. Ο Voltaire σε επιστολή του προς την αυτοκράτειρα της Ρωσίας, Αικατερίνη τη Μεγάλη (βασίλεψε 1762-1769), έγραψε ότι «η ελληνική μπορεί να γίνει παγκόσμια γλώσσα» (Bibliografio de Internacia Lingvo, P. Stojan, 1929, Geneve). Ο Ούγγρος Ακαδημαικός Iva'an Te'lfy (1847-1898), σε διάλεξή του στην Ακαδημία Επιστημών της Ουγγαρίας στις 19/3/1888, πρότεινε ως διεθνή γλώσσα τη νεοελληνική, της οποίας η γενική εισαγωγή στο σχολικό σύστημα μετά από ένα χρονικό διάστημα θα έλυνε το πρόβλημα. Ο Te'lfy πίστευε ότι «η αρχαία ελληνική είναι η διεθνής γλώσσα του πολιτισμού» και ότι « η νεοελληνική δεν είναι κόρη της, αλλά η ίδια γλώσσα σε ανανεωμένη μορφή» («Miscellanea Interlinguistica», Πανεπιστήμιο Eo"tvos Lora'nd Βουδαπέστης, 1980).» (Κώστας Γ. Κυριάκος «Esperanto η γλώσσα της ελπίδας» εκδ. «Δωδώνη» 1995 σ. 41).
Όταν «εις την Αμερικήν του 1817-1822 εποχήν καθ' ήν συνεζητείτο εις το Κογκρέσσον μεταξύ άλλων και η επιλογή της γλώσσης, η οποία θα ωμιλείτο εις τον Νέον Κόσμον... επροτάθη εξ ορισμένων βουλευτών η Ελληνική γλώσσα, πρότασις που από πολλούς εγένετο ενθουσιωδώς δεκτή πλήν του Ντανιέλ Γουέμπστερν (Daniel Webster), επιφανούς πολιτικού και ρήτορος εκείνης της εποχής, ο οποίος ήτο υπέρ της αγγλικής. "Ομως κατά την ημέραν της ψήφου περιέργως απουσίαζον πολλοί βουλευταί, δύο δε εξ αυτών υπέστησαν θανατηφόρον δυστύχημα, καθώς μετεφέροντο με τας αμάξας των εις το Κογκρέσσον.» (Λεωνίδας Πολυχρονίου «Ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ελληνική γλώσσα» εκδ. Γεωργιάδης 1999 σ.44)
«Η μεγάλη αυτή αξία της ελληνικής γλώσσας συνετέλεσε ώστε παρά μια ψήφο να ήταν επίσημη γλώσσα των Η.Π.Α. Όταν οι Η.Π.Α. συγκροτήθηκαν σε ενιαίο έθνος, οι ιδρυτές του τόσο θαύμαζαν τη σοφία της αρχαίας Ελλάδας, ώστε όταν συνήλθαν για ν' αποφασίσουν ποια θα ήταν η εθνική γλώσσα των Η.Π.Α., η υπόθεση «παίχτηκε» τελικά μεταξύ της αγγλικής και της ελληνικής, η οποία έχασε με διαφορά μιας ψήφου (του Αμερικανοεβραίου Δανιήλ Ουέμπστερ)» (Ιάσων Ευαγγέλου «Ελληνικός πολιτισμός δοκίμια και μελέτες» εκδ. Σαββάλα 1995 σ. 28)
Και επειδή «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και δυό το πρόσωπο», «Τη αρχαία ελληνική γλώσση χρώμεθα και αναντικατάστατόν τι εν τω ευρωπαϊκώ πολιτισμώ ανακτάσθαι πειρώμεθα... Η Ελλάς, της Ευρώπης το λίκνον και η παιδαγωγός εστίν η μεγίστη... χάριτας πλείστας ομολογώ» Αριστείδης Πολιάναξ ο λεγόμενος JUAN JOSE' PUJANA ARZA (από την εισήγησή του της 8.5.93 στο Β' Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο της Καβάλας). Είναι ο Βάσκος Γερουσιαστής ο οποίος έπεισε τους Ισπανούς Ευρωβουλευτάς να καταθέσουν πρόταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου να καθιερωθή η Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της ευρωπαικής Κοινότητος.» (Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου «Πως η ελληνική γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο» εκδ. Νέα Θέσις 1995 τόμος 1ος σ. 219).
Όμως «τον αράπη κι' αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς». Έτσι χαμένες πήγαν οι προσπάθειες αυτών των ευγενών ανθρώπων, αφού οι Ελλαδίτες ευρωβουλευτές όχι μόνον αδιαφόρησαν αλλά και αποστασιοποιήθηκαν της προτάσεως των Ισπανών...
Χρέος όλων των ανθρώπων η αναζήτησις του Αληθούς και το κρίνειν Δικαίως. Βασικός, εάν όχι Μοναδικός Αρωγός τους, η Συνειδητοποίησις ως προϊόν της Γνώσεως...
Στο σημείον αυτό ολοκληρώνεται η εργασία μας. Ακολουθεί ένα μικρολεξικόν αποδόσεως ξενικών όρων στην Ελληνικήν. Πολλοί εξ' αυτών παρουσιάζονται δια πρώτην φοράν. Εμφανέστατη η απεριόριστη δημιουργικότης της Ελληνικής και το ότι η αξία της δεν περιορίζεται από νομοθετήματα ούτε καθορίζεται από σκοπιμότητες.
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ στους ΑΝΑΖΗΤΗΤΕΣ του ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΟΥ!
ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ ΣΕΡΕΤΗΣ
Διπλ. Μηχ/γος Μηχ/κός
http://www.schizas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου