Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ
Θα ξεκινήσουμε από τα γεγονότα της Μάχης του Ελ-Αλαμέιν, τη σημασία της επιλογής της γέφυρας του Γοργοποτάμου για έκρηξη και την συμβολή του Ναπολέοντα Ζέρβα στην ανατίναξη της γέφυρας.
Ως γνωστόν η επίσημη κυβέρνηση έφυγε από την Αθήνα πριν την εισβολή των Γερμανών. Η νόμιμη κυβέρνηση ήρθε φυσικά σε συνεργασία και με το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής (Σ.Μ.Α).
Ανώτατος Διοικητής της Γερμανικής και Ιταλικής Τεθωρακισμένης Αφρικανικής Στρατιάς ήταν ο Γερμανός στρατάρχης Έρβιν Ρόμμελ. Το Σ.Μ.Α προσπάθησε από τον Ιούλιο του 42 να αποκόψει την κύρια θαλάσσια οδό ανεφοδιασμού του Άξονα από τη Ν. Ιταλία. Το κυριότερο λιμάνι κοντά στο μέτωπο ήταν της Βεγγάζης της Κυρηναϊκής αλλά και αυτό της Ντέρνας που ήταν πιο κοντά στην Ελλάδα. Το λιμάνι της Τριπόλεως ήταν μακριά και αυτό του Τομπρούκ θεωρήθηκε επισφαλές από τη Συμμαχική Αεροπορία.
Υπήρχε όμως και άλλη μια θαλάσσια οδός εκτός από αυτή που συνέδεε την Κυρηναϊκή και την Τριπολίτιδα Λιβύης. Μέσω της κατεχόμενης ηπειρωτικής Ελλάδας έφθανε είτε απευθείας στα λιμάνια της Κυρηναϊκής, είτε αρχικά πρώτα στην Κρήτη και από εκεί είτε αεροπορικά είτε μέσω θάλασσας έφτανε στη Βόρεια Αφρική.
Η δεύτερη αυτή οδός ανεφοδιασμού του Άξονα απέκτησε μεγαλύτερη σημασία, γιατί τόσο η ναυτική όσο και η αεροπορική βάση της Μάλτας ενισχύθηκαν σημαντικά και ήταν από το τέλος του 1941 σε ετοιμότητα «με αποτέλεσμα η θαλάσσια οδός εκ της ηπειρωτικής Ελλάδος και της Κρήτης να θεωρηθεί ασφαλέστερη». (Denis Richards /Hilary St. G. Saunders: “The Fight Avails” τόμος Β, σ.228).
Σημαντικό βέβαια ρόλο έπαιξε ότι από το τέλος Μαΐου 42, μετατοπίστηκε η γραμμή του μετώπου ανατολικότερα (από Ελ Γκαζάλα στο Ελ Αλαμέιν) δηλαδή πιο κοντά στις γραμμές ανεφοδιασμού του Άξονα (Ελλάδα).
Αποφασίστηκε λοιπόν η διεξαγωγή καταδρομικής ενέργειας στην Ελλάδα από Βρετανούς «σαμποτέρ» για να αποκόψουν τις μεταφορές που γινότανε από τη μοναδική σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε μέσω Θεσσαλονίκης την Κεντρική Ευρώπη με τον Πειραιά…
Δόθηκε εντολή λοιπόν από το Διοικητή του ΣΜΑ στρατάρχη Χάρολντ Αλεξάντερ τον Αύγουστο του 1942 προς τη διεύθυνση Ειδικών Υπηρεσιών («S.O.E» Καΐρου) να προετοιμάσει και να εκτελέσει καταδρομική ενέργεια στην Ελλάδα για την ανατίναξη μιας από τις 3 γέφυρες νότια της Λαμίας: Γοργοποτάμου, Ασωπού ή Παπαδιάς για να διακόψει τη σιδηροδρομική συγκοινωνία Θεσσαλονίκης και Πειραιά με τη βοήθεια Ελλήνων ανταρτών. Το γραφείο «M.O.-4» (γραφείο 4- στρατιωτικών επιχειρήσεων της «S.O.E» Καΐρου) είχε αποστολή να κρατήσει επαφή με τις ομάδες δολιοφθοράς και κατασκοπείας των χωριών που ήταν υπό γερμανική κατοχή. Την διεύθυνση είχε ο Βρετανός συνταγματάρχης Κέμπλ. Αυτός όμως ενώ ενίσχυε με χρυσές λύρες το ΚΚΕ/ΕΑΜ, παρεμπόδιζε κάθε επαφή των Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων με το ΣΜΑ και αρνούνταν οποιαδήποτε βοήθεια σ’ αυτές. Το ίδιο γραφείο μέσω του κομμουνιστή πράκτορα (δικηγόρος Αλέξανδρος Σεφεριάδης) έριξε το καλοκαίρι του 1942 στρατιωτικό υλικό και οπλισμό σε περιοχές που ήταν ο λήσταρχος Δήμος Καραλίβανος και φυσικά η ομάδα του Θανάση Κλάρα ή «Άρη Βελουχιώτη».
Ο Δήμος Καραλίβανος, πρωτοπαλίκαρο του ΕΛΑΣ (με τα τσαρούχια, τις μαχαίρες και τα μπιχλιμπίδια - 3oς από αριστερά) ξεκίνησε σαν λήσταρχος και προήχθη σε καπετάνιο του ΕΛΑΣ. Περιστοιχίζεται από τα «παλικάρια» του Σαράντη, Κατσούτα, Καπούρο και Φουσέκη.
Όμως και η Βρετανική «S.O.E» είχε διαβρωθεί από αριστερούς πράκτορες. Σημαίνων στέλεχος ο ταγματάρχης Τζέημς Κλούγκμαν στέλεχος του Κ.Κ. Μ.Βρετανίας και συνεργάτης του επίσης στελέχους του ΚΚΜΒ και πράκτορα της KGB από το 1935 Γκάυ Μπέρτζες. Το ίδιο και ο Χάρολντ (Κιμ) Φίλμπυ κ.α. Οι κύριοι αυτοί ως πράκτορες της KGB είχαν επαφή με την Γ’ κομμουνιστική Διεθνής της Μόσχας και ακολουθούσαν εντολές.
Ο Κρις Γουντχάουζ στη σελ.215 του βιβλίου του «Το μήλο της έριδος» γράφει:
«Υπήρχε στην πραγματικότητα μια υποσυνείδητη συμμαχία ανάμεσα στον Ε.Λ.Α.Σ και στην «S.O.E» Καΐρου…»
Επίσης ο Βρετανός υφυπουργός Εξωτερικών 2 ακριβώς μήνες μετά την ανατίναξη της γέφυρας κατηγορεί την «S.O.E» :
«Τα επιτεύγματα της S.O.E είναι δυσανάλογα προς τα υπέρογκα ποσά τα οποία κατά τη διάρκεια του τελευταίου ενάμισυ έτους δαπανήθηκαν στην Ελλάδα, κυρίως για την επιχορήγηση κομμουνιστικών οργανώσεων αντιτιθέμενων προς την Ελληνική Κυβέρνηση την οποία υποστηρίζουμε»
Ο Βρετανός Συνταγματάρχης Νίκολας Χάμοντ (εκπαιδευτής Ελλήνων πρακτόρων, καθηγητής πανεπιστημίου, ιστορικός, αρχαιολόγος κτλ) γράφει :
«Έφτασα στην Αθήνα στις 15 Μαρτίου 1941. Το τμήμα στο οποίο με έβαλε η S.O.E υπαγόταν στη Βρετανική Πρεσβεία. Αποστολή του ήταν να εκπαιδεύσει μυστικά τους Έλληνες στο χειρισμό ασυρμάτων και στο σαμποτάζ για την περίπτωση κατοχής της χώρας τους από τις δυνάμεις του Άξονα. Οι Έλληνες που είχαν επιλεγεί ως τότε για αυτή την εκπαίδευση ήταν αντίθετοι προς την Ελληνική Κυβέρνηση: Μερικοί παλαιοί βενιζελικοί (φιλελεύθεροι δημοκράτες) κι ένας σημαντικός αριθμός κομμουνιστών που είχαν διατηρήσει τη μυστική τους οργάνωση από το 1936 όταν ο Μεταξάς είχε θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα. Οι τελευταίοι ήταν οι πιο σκληροί, μα η συμπάθεια τους στρεφόταν προς τη Ρωσία, που την εποχή εκείνη είχε ειρηνικές σχέσεις με τη Γερμανία και είχε μοιραστεί μαζί της την Πολωνία…» («Περιπέτεια με τους αντάρτες 1943-44», σελ 11.)
Στην σελ 12 γράφει: «Η τακτική αυτή της S.O.E μου φαινόταν παράλογη και έπεισα τους επιτελείς στην Αθήνα να διευρύνουν το φάσμα της στρατολόγησης. Όμως ήταν πολύ αργά»
Με τη γνωστή μέθοδο του «καψίματος» από τις αρχές κατοχής εξουδετερώθηκαν όσοι φιλελεύθεροι πράκτορες υπήρχαν και έμειναν οι κομμουνιστές.
Στη σελ 13 γράφει : «Οι ειδήσεις για τις ελληνικές εξελίξεις ερχόταν στη S.O.E στο Κάιρο από τους ασυρμάτους της Αθήνας που είχαν εγκατασταθεί αρχικά από τις δύο ομάδες και κατόπιν μόνο από τους κομμουνιστές, επειδή οι βενιζελικοί χειριστές είχαν συλληφθεί»
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ HARLING
Η S.O.E Καΐρου στις 25 Σεπτεμβρίου 1942 βγάζει διαταγή επιχείρησης με την κωδική ονομασία «HARLING». Δεν την παραθέτουμε εδώ (είναι 3 σελίδες), αλλά εν ολίγοις μιλάει για τη σημασία αποκοπής του ανεφοδιασμού του Άξονα από την ηπειρωτική Ελλάδα λόγω Ελ Αλαμέιν. Υπάρχουν κάποιες ανακρίβειες ως προς τον αριθμό των ανταρτών, που απλά επιβεβαιώνει τις αντικρουόμενες πληροφορίες της SOE.
Οι Βρετανοί καταδρομείς οργανώθηκαν σε τρεις 4μελείς ομάδες που η κάθε μία είχε εξοπλισμό ώστε να μπορέσει αν χρειαστεί να δράσει ανεξάρτητα.
Εν τω μεταξύ οι Έλληνες πράκτορες των βρετανών στην Αθήνα (Προμηθεύς ΙΙ), ειδοποιήθηκαν από τις 4 Σεπτεμβρίου για την ενέργεια και ήρθαν σε επαφή με το Ζέρβα ο οποίος συμφώνησε να υποστηρίξει τη Βρετανική ομάδα καταδρομών.
Τέλος πάντων αφού έγινε μπέρδεμα με την αποκρυπτογράφηση του χωριού Σακαρέτσι που ορίστηκε ως τόπος ρίψης των αλεξιπτωτιστών οι ίδιοι πράκτορες ειδοποίησαν τη S.O.E ότι: «Εις την περιοχή εκείνη της Γκιώνας βρίσκεται κάποιος «ταγματάρχης Άρης» με μια ομάδα από 30 άνδρες όχι καλά οπλισμένοι και με υποδιοικητή τον Καραλίβανο»
Η πρώτη ομάδα είχε επικεφαλής τον Έντυ Μάγιερς (μόνιμος αντισυνταγματάρχης μηχανικού), η δεύτερη τον Κρίστοφερ ή Κρις Μόνταγκιου Γουντχάουζ (έφεδρος ταγματάρχης πυροβολικού) και η Τρίτη τον Τζων Κουκ (μόνιμος ταγματάρχης καταδρομών) στην οποία συμμετείχε ο μοναδικός Έλληνας, ο έφεδρος ανθυπολοχαγός πυροβολικού Θεμιστοκλής (Θέμης) Μαρίνος.
Μια παρένθεση: Η τρίτη ομάδα αφού έριξε με αλεξίπτωτα τα φορτία των υλικών της στην περιοχή της πρώτης ομάδας γύρισε στην Αίγυπτο και επέστρεψε πάλι στις 27 Οκτωβρίου, όπου στις 28 έπεσε συμπτωματικά στην ομάδα του «Νικηφόρου» (Ανθυπίλαρχος Δημητρίου Δημήτριος, ο συγγραφέας του βιβλίου που δίδεται με την εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”) και αυτός τους οδήγησε στον Βελουχιώτη…
Τις 2 πρώτες ομάδες θα τις βοηθήσουν άτομα του «Ελληνικού Απελευθερωτικού Στρατού» δηλαδή του μετέπειτα «5/42 Συντάγματος Δημητρίου Ψαρρού» αλλά και ο Γιάννης Τσιγάντες (Μίδας 614). Τους 2 μεγάλους άντρες (Ψαρρός, Τσιγάντες) οι κομμουνιστές τον πρώτο τον σκότωσαν, και για τον δεύτερο μετά το θάνατο του ύστερα από συμπλοκή με Ιταλούς έβγαλαν ανακοίνωση : «πέθανε ο προδότης».
Όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια ο Άρης Βελουχιώτης απέφευγε επί 1 μήνα (!) να συναντηθεί με τους καταδρομείς γιατί αυτή ήταν η θέση του κόμματος (όχι πολλά πάρε δώσε κατά του εχθρού!). Τα αποτελέσματα αυτής της κίνησης; Θα τα δείτε παρακάτω…
Λοιπόν ο Γουντχάουζ μαζί με τον Ανδρέα Μήταλα και τον Γεώργιο Ντούρο συναντήθηκε στην Άμφισσα στις 3 Οκτωβρίου 1942 με το μέλος της «Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής» του ΚΚΕ και υπεύθυνου του ΕΑΜ Φωκίδας δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη. Αυτός χρησιμοποίησε πολλούς χωρικούς και βοσκούς ως «ταχυδρόμους» για να υπάρξει επαφή με τον Άρη. Όλες όμως οι προσπάθειες… ΤΖΙΦΟΣ!
Ο συγγραφέας Χένρυ Μολ στο βιβλίο του «Πως σώθηκε η Ελλάς το 1944» γράφει : «…Αλλά ο Βελουχιώτης δεν απάντησε καν στα επανειλημμένα μηνύματα που του έστειλε ο Βρετανός (Μάγιερς) με διάφορους βοσκούς οι οποίοι ήξεραν τα λημέρια του…»
Επί 1 ολόκληρο μήνα ο Μάγιερς ψάχνει τον «ταγματάρχη» Άρη. Τέτοιος ηρωισμός! Ο Βελουχιώτης γνωρίζει πολύ καλά από τις οργανώσεις του ΕΑΜ στα χωριά της Στερεάς την άφιξη των καταδρομέων, αλλά και ότι τον ψάχνουν και για αυτό γυρίζει στην περιοχή της Ευρυτανίας. Ο λόγος αυτής της συμπεριφοράς οφείλεται στην εντολή που είχε πάρει από την κεντρική επιτροπή του ΕΑΜ (ΚΚΕ) προκειμένου να μη συνεργαστεί σε επιχειρήσεις τέτοιας κλίμακας με τους Βρετανούς και να αποφύγει την αντιπαράθεση με τον εχθρό..!
Αυτό φυσικά δεν είναι αυθαίρετο, όλοι γνωρίζουμε ότι ΤΕΛΙΚΑ ο Βελουχιώτης αναγκάστηκε και ενήργησε παρά τις εντολές του κόμματος, ότι απολογήθηκε μετά για αυτό.
Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ; Στο τρίτο μέρος του αφιερώματος…
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
Εκτός από τον Χένρυ Μολ, ο ίδιος ο Έντυ Μάγιερς στο βιβλίο του «Η Ελληνική περιπλοκή», σελ 60 γράφει:
«Δεν απαντούσε ο Άρης στα μηνύματα που του έστελνα. Φαινόταν να μας αποφεύγει επίτηδες»…
Όταν αναγκάστηκε ο Άρης να συμμετάσχει στην επιχείρηση, ο Μάγιερς στην σελ.69 γράφει :
«Από την πρώτη μας συζήτηση συμπέρανα ότι, συμφωνώντας να συνεργαστεί μαζί μας στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου, παράβαινε τις οδηγίες των ανωτέρων του στην Αθήνα, να μη επιτίθεται σε συγκροτημένες εχθρικές δυνάμεις και ότι η παράβαση αυτή θα του στοίχιζε πιθανόν σοβαρές επιπλήξεις».
Μάλιστα ο Βελουχιώτης όπως αναφέρθηκε παραπάνω ΚΡΑΤΗΣΕ την τρίτη Βρετανική ομάδα (28 Οκτώβρη) και αντί να την στείλει στη Γκιώνα που ήταν οι άλλες δύο ομάδες την έθεσε υπό περιορισμό! Στη συνέχεια και παρά τις διαμαρτυρίες του Θέμη Μαρίνου τους περιέφερε επί 2(!) εβδομάδες προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και τους οδήγησε στο νοτιοδυτικότερο άκρο του νομού Ευρυτανίας στο χωριό Προυσός!
ΜΟΝΟ όταν ο Γουντχάουζ πήγαινε να βρει το Ζέρβα, στις 8 Νοεμβρίου 1942 όταν βρισκόταν στο χωριό Χρύσω Ευρυτανίας πληροφορήθηκε τυχαία τη θέση του Μαρίνου και του Κουκ από ένα βοσκό συνεργαζόμενο με το ΕΑΜ.
Τότε έστειλε 2 σημειώματα προς Άρη και Κουκ και ενημέρωνε για την πρόθεσή του να συναντηθεί με το Ζέρβα και να του ζητήσει τη συνδρομή για το sabotage και προσκαλούσε τον Άρη να συνεργαστεί με τους Βρετανούς καταδρομείς για τον ίδιο σκοπό!!!…
Τότε μόνο ο Βελουχιώτης αναγκάστηκε να τους απελευθερώσει…
Επιστολή του Κρις Γουντχάουζ προς τον Ζέρβα. ΘΕΜΑ: "Οι ενισχύσεις για την Εργασία μας" (Aφορούν την Γέφυρα του Γοργοποτάμου). Προηγήθηκε επιστολή του Κρις Γουντχάουζ προς τον Άρη καθώς ο Κρις πήγαινε για συνάντηση με τον Ζέρβα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Ο “Νικηφόρος” (Δημήτρης Δημητρίου) στο βιβλίο του, αναφέρει σαν αιτιολογία ότι προσπαθούσαν να αποφύγουν τους Ιταλούς γιατί είχε προηγηθεί μάχη τις προηγούμενες μέρες και οι Ιταλοί τους καταδίωκαν!!
Ο Θέμης Μαρίνος όμως στο βιβλίο του, διαψεύδει το γεγονός και επιμένει πως απλά ο Βελουχιώτης τους περιέφερε στα χωριά για διαφήμιση και για δόλωμα κατάταξης νέων ανταρτών ενώ είχε ήδη ειδοποιηθεί για το σημαντικό της αποστολής της Βρετανικής Αποστολής!!!
Να αναφέρουμε εδώ κάτι πολύ σημαντικό. Ο Έντυ Μάγιερς με τη βοήθεια του Ντένις Χάμσον (έφεδρος λοχαγός καταδρομών) και του έφεδρου λοχία Γιάννη Πιστόλη μεταξύ 25 και 29 Οκτωβρίου κάνανε αναγνώριση των στόχων και τελικά αποφάσισαν να χτυπήσουν την γέφυρα του Γοργοποτάμου. Αυτό γίνεται γιατί οι μυθομανείς «συγγραφείς» της αριστεράς άλλοι γράφουν ότι πήρε πρωτοβουλία ο Άρης για το στόχο, άλλοι ότι οι Άγγλοι δεν έκαναν τίποτα γιατί ήταν 5 άτομα κτλ…
Όλα αυτά γιατί; Για να δείξουμε ότι λόγω της άρνησης του ΚΚΕ και της μεγάλης καθυστέρησης του Άρη να βοηθήσει και να συμπράξει στην εκτέλεση της ενέργειας, η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου είχε τελικά ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ γιατί έγινε στις 25 Νοεμβρίου του 1942 ενώ η μάχη του Ελ Αλαμέιν έγινε μεταξύ 23 Οκτωβρίου και 3 Νοεμβρίου 1942… και καθόλη τη διάρκεια αυτής ο Άξονας έπαιρνε εφόδια κανονικότατα μέσω Ηπειρωτικής Ελλάδας!
Η επιχείρηση «HARLING» δηλαδή η ανατίναξη της γέφυρας Γοργοποτάμου ξεκίνησε για να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του Άξονα κατά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν αλλά…λόγω «πατριωτικής αριστεράς» ΑΠΕΤΥΧΕ στον αντικειμενικό της σκοπό!!!! Είχε βέβαια πολύ μεγάλη σημασία τόσο στο ηθικό των Ελλήνων όσο και των Συμμάχων γιατί υπήρξε το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Οι παραμυθάδες αριστεροί διαστρεβλώνουν την ιστορία καθώς λένε πως την πρωτοβουλία είχε ο Άρης, πως η ανατίναξη ήταν το κορυφαίο γεγονός του ΒΠΠ και συνετέλεσε στη συντριβή των Δυνάμεων του Άξονα(!) και άλλα τέτοια ωραία κατάλληλα για ανάγνωση ως μυθιστορήματα το καλοκαίρι.
ΠΩΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ;
Η απάντηση στο τέταρτο μέρος…
ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ο κομμουνιστής Αλέκος Ζωγράφος («Λαοκράτης») στο μυθιστόρημά του «Τα παρασκήνια του Γοργοποτάμου» (1988) γράφει:
«Με την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου στις 25 Νοεμβρίου 1942 ο αρχηγός του Ε.ΛΑ.Σ. Άρης Βελουχιώτης ανάκοψε τη μεγάλη προέλαση του Ρόμμελ και βοήθησε αποτελεσματικά στη νίκη των συμμάχων αγγλοαμερικανών σε όλα τα μέτωπα της Β. Αφρικής» (!!!!) (Σελ.36)
Και πιο κάτω :
«Δεν υπάρχει πια σήμερα καμιά απολύτως αμφιβολία πως η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου στις 25 Νοέμβρη του 1942 συνετέλεσε αποτελεσματικά στη νίκη των Συμμάχων στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής. Από τη στιγμή που τιναζόταν η γέφυρα του Γοργοποτάμου στον αέρα, ο Ρόμμελ δεν μπορούσε να περιμένει πια εφόδια για την εκστρατεία του στη Βόρειο Αφρική από δρόμο της Ελλάδος. Ο δρόμος αυτός, όπως είναι γνωστό, κόπηκε για πολλούς μήνες» (!!!!!!). (Σελ.39)
Τι να πει κανείς… Οι άνθρωποι είναι μυθομανείς… εκ γενετής!! Να σημειώσουμε ότι οι Γερμανοί έκαναν 5 εβδομάδες για να φτιάξουν τη γέφυρα. Από που είναι γνωστό ότι κόπηκε για πολλούς μήνες;
«Κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν σήμερα η τύχη της Ευρώπης, συνεπώς και της Ελλάδος, αν τον Νοέμβριο του 1942, ο αρχηγός του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης δεν είχε ανακόψει τη μεγάλη προέλαση των Γερμανικών στρατευμάτων του στρατηγού Ρόμμελ στη Β. Αφρική» (!) (Σελ 43).
Στην σελίδα 37 μάλιστα γράφει ότι… η συνέχιση της αντίστασης του Ρωσικού στρατού στο Στάλινγκραντ και στον Καύκασο σχετίζεται… με την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου!
Ένας άλλος «ιστορικός συγγραφέας» (από τους πρωταγωνιστές) ο Δημήτριος Δημητρίου ή «Νικηφόρος» (το βιβλίο του οποίου μοιράζει η εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”), κινείται σε διαφορετικό επίπεδο. Ενώ αναφέρει υπαρκτά ονόματα τοπωνυμίων και προσώπων, κατασκευάζει ανύπαρκτα συμβάντα, τα περιπλέκει με ιστορικά γεγονότα (πάγια τακτική) προσπαθώντας να δώσει αληθοφάνεια.
Στις σελίδες 149-150 του βιβλίου του «Γοργοπόταμος – Έλληνες αντάρτες εναντίον του Ρόμμελ» προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι μύθος (όπως ισχυρίστηκε ο Κρις Γουντχάουζ σε ραδιοφωνική εκπομπή του BBC το 1972), η υπαγόρευση δήθεν, της διαταγής επιχείρησης για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου από τον Άρη Βελουχιώτη.
Ο Ναπολέων Ζέρβας με τρεις από τους πρώτους αντάρτες του (Μ. Μυριδάκη, Π. Κωτσάκη και Ι. Παπαδάκη)
Και τι γράφει ο αθεόφοβος Δημητρίου:
«Η κρίση που μπορεί να γίνει πάνω στην άποψη αυτή του Κρις είναι, ότι ο περιστατικό με την υπαγόρευση της διαταγής από τον Άρη παρουσιάζεται από το Νικηφόρο (ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ !!!!) με τόσες λεπτομέρειες που το κάνουν απολύτως πιστευτό!!!!!!!!!»
Στην σελίδα 189 γράφει τα αμίμητα!! : «Τον πιο μεγάλο όμως ενθουσιασμό μας γέμισε ο Ατρόμητος. Ένα κοντουλό παληκαρόπουλο κιτρινιάρικο, κάτι είχε η σπλήνα του, σα φουσκωμένο κινεζάκι, δεκαεφτά-δεκαοχτώ χρονών από τα μέρη του Δομοκού. Ανέβαινε ντυμένος μια μακριά ιταλική χλαίνη, ως τις φτέρνες, και πλατιά σα ράσο. Κουβαλούσε κι έναν ιταλό αιχμάλωτο, φορτωμένο ένα σακίδιο ζάχαρη. «Που πας μωρέ Ατρόμητε;» ρωτούσαμε σκάζοντας στα γέλια. Αυτού, κοκκίνισαν ελαφρά τα χλωμά του μάγουλα και κοίταζε αλλού. Μας έλεγαν οι δικοί του, είχε ανακαλύψει το τσουβάλι με τη ζάχαρη, τη δοκίμασε και μόλις άρχιζε να γεμίζει το σακίδιό του, κατάλαβε ότι το άλλο τσουβάλι, που απάνω του καθόταν, δεν ήταν τσουβάλι αλλά κρυμμένος Ιταλός και τον έπιασε» (!!!!!).
Βέβαια το θέμα είναι ότι μόνο ένας ιταλός στρατιώτης πιάστηκε αιχμάλωτος, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης και αυτός από το Νικόλαο Ζέρβα (ανηψιό του Ναπολέοντα). Στη συνέχεια δόθηκε μετά από επιμονή του Άρη στους αντάρτες του και τελικά τον μαχαίρωσε με 5 μαχαιριές ένας 16χρονος (παιδί ουσιαστικά). Φρικιαστικές λεπτομέρειες αναφέρονται στο βιβλίο του Denys Hamson.
Στις σελίδες 70 και 78-82 προσπαθεί να μας πείσει ότι δήθεν ο Βελουχιώτης δεν γνώριζε επί 45 μέρες την άφιξη και τις κινήσεις των Βρετανών αλεξιπτωτιστών ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ !Μετά τις σοφιστείες του όμως συμπεραίνει ότι… «δεν υπήρξε εκ μέρους του Άρη Βελουχιώτη σκόπιμη κωλυσιεργία για να συναντηθεί και συνεργασθή με τους Βρετανούς Καταδρομείς σε επιχείρηση εναντίον των στρατευμάτων κατοχής» (!!!) Μια στο καρφί και μια στο πέταλο δηλαδή!
Ο Κρις Γουντχάουζ κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στις 31 Οκτωβρίου 1984 στο ξενοδοχείο Holiday Inn λέει τα εξής για το θέμα..: (Επαρχίες Παρνασσίδος και Φθιώτιδος).
«Ο Άρης θα έπρεπε να έμαθε για την άφιξή μας σε λίγες μέρες. Όλος ο κόσμος μπορούμε να πούμε ήξερε για αυτήν, ακόμα και οι Ιταλικές φρουρές, οι οποίες εξαπέλυσαν συχνές περιπολίες για να μας βρουν».
Ο Θέμης Μαρίνος σε επιστολή του στις 10 Δεκεμβρίου 1981 στην εφημερίδα Καθημερινή γράφει: «Ο Καραλίβανος με άλλους πέντε συντρόφους του είχαν επαφή με τον Άρην Βελουχιώτην. Επομένως ήταν αδύνατον να μη επληροφορήθη το ΕΑΜ / ΕΛΑΣ την άφιξιν των Άγγλων…»
Το μέλος του ΚΚΕ Μπέκιος Σπύρος («Λάμπρος») είναι άλλος ένας διαστρεβλωτής της ιστορίας. Στο βιβλίο του «Σελίδες από την Εθνική Αντίσταση» αφηγείται στις σελίδες 179-180 πως την 21η Νοεμβρίου 1942 (ενώ δηλαδή τα τμήματα των ανταρτών μετακινούταν προς το στόχο τους και βρισκόταν στην Καστριώτισσα) ο Άρης Βελουχιώτης τον κάλεσε, προκειμένου να του αναθέσει την εκτέλεση του τεχνικού μέρους της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου επειδή διαπίστωσε ότι οι βρετανοί και ο Ζέρβας… κωλυσιεργούν αδικαιολόγητα και υπάρχει περίπτωση να τους αγνοήσει τελείως και να αναλάβει μόνος του την διεξαγωγή της επιχείρησης!!!!
Γράφει:
-«Είσαι σε θέση να το αναλάβεις (το σαμποτάζ στη γέφυρα);»
-«Ναι, του απαντώ μπορώ να το αναλάβω»
-«Μπορείς, αν χρειαστεί, να κάνεις και μόνος σου την ανατίναξη, χωρίς τους Εγγλέζους;»
-«Ναι! Του απαντώ ξανά…Γιατί; τον ρωτώ. Υπάρχει πιθανότητα να μην έρθουν οι Εγγλέζοι;»
-«Κωλυσιεργούν, μου λέει. Κι αυτοί και ο Ζέρβας. Η δουλειά πρέπει να τελειώσει. Πολύ τράβηξε»
Το ίδιο άτομο σε άλλο του βιβλίο γράφει : «Την άλλη μέρα (22 Νοεμβρίου) δεν μπόρεσαν να αποφύγουν, ξανά τη συνάντηση (εννοεί τους Βρετανούς και το Ζέρβα!!). Ο Άρης ήταν πιεστικός. «Πάμε για το σαμποτάζ χωρίς καθυστέρηση» τους δηλώνει. «Ή μαζί, ή δώστε μου τους δυναμίτες να πάω μόνος μου» («Γοργοπόταμος, η αλήθεια που καίει», σελ 84-85)
Ερώτηση : Ποιος είναι ο ψευταράς; ο «Λάμπρος» ή ο Βελουχιώτης;
Παρακαλούμε αυτό το : «Πάμε για το σαμποτάζ χωρίς καθυστέρηση» να το κρατήσετε…
Ο ίδιος στο ίδιο βιβλίο στις σελίδες 168-169, μέσα στη μυθομανία του ανακαλύπτει ότι καταστρώθηκε σχέδιο από το υπουργείο Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, τη Βρετανική υπηρεσία πληροφοριών, το Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, τη Συμμαχική στρατιωτική αποστολή, την Ελληνική κυβέρνηση Καΐρου και το Ναπολέοντα Ζέρβα που προέβλεπε υπονόμευση της επιτυχίας ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου για να δυσφημίσουνε τον ΕΛΑΣ!
Στις ίδιες σελίδες εκφράζει τη βεβαιότητα η οποία όπως γράφει ομολογείται (;) τόσο από βρετανικής όσο και από γερμανικής πλευράς : «Τα Γερμανικά και τα Εγγλέζικα συμφέροντα στην Ελλάδα ήταν ταυτισμένα στο χτύπημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ» (!!)
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ!
http://blackblogofcommunism.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου