ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟ (Οι πλαστές σημερινές λέξεις και η πραγματική ελληνική σημασία τους)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου 

Ιστορικού – Συγγραφέως

Η αρχαία Ελλάδα, ο τρόπος σκέψης των προγόνων μας και η αντιμετώπιση των προβλημάτων, μπορούν να αποτελέσουν ένα "γόνιμο σπέρμα", που με την σειρά του θα αποτελέσει για εμάς έμπνευση, πηγή και κέντρισμα ιδεών, ώστε να δούμε με άλλο μάτι πολλά σύγχρονα στοιχεία. Γνωρίζουμε εξ άλλου την "αρχή της αιτιότητος" στην ιστορία, ότι δηλαδή τα ίδια αίτια κάτω από τις ίδιες συνθήκες μας δίνουν τα ίδια αποτελέσματα.

Οι πολιτικοί σήμερα «αγοράζουν κουταμάρες και πωλούν εξυπνάδες»! Την δε δημοκρατία τα κομμάτια τού λαού, που ονομάζονται "κόμματα", ερμηνεύουν και εφαρμόζουν την δημοκρατία διαφορετικά. Οι "φιλελεύθεροι" κοροϊδεύουν προεκλογικά και εφαρμόζουν τα αντίθετα μετεκλογικά. Οι "κομμουνιστές" θέλουν την δημοκρατία σαν μία "άκρατη λαοκρατία τού προλεταριάτου", της εργατικής δηλαδή τάξης, ενώ δεν φαίνεται να ξέρουν την διαφορά δήμου και λαού. Θέλουν να συντρίψουν την "πλουτοκρατία" (μέσα σε αυτήν θεωρούν και την ακμάζουσα "μεσαία τάξη", που αγωνίσθηκε και δημιούργησε). Την μεσαία, όμως, τάξη καταστρέφουν και οι "φιλελεύθεροι", που είναι φίλοι μόνο της δικής τους ελευθερίας να τα οικονομούν. Οι "δεξιοί" για το σύστημα χαρακτηρίζονται "φασίστες", οι οποίοι πιστεύουν στην υπεροχή τού ελληνισμού. Φρόντισαν μάλιστα να το περάσουν και στο περίφημο "αντιρατσιστικό νομοσχέδιο", το οποίο εξαιρεί μόνο τον "ρατσισμό κατά των Ελλήνων"! Και τους πολεμούν λυσσαλέα, διότι μάχονται κατά της παγκοσμιοποίησης και όσων αυτή αντιπροσωπεύει: Λαθρομετανάστευση, καταστροφή γλώσσας, ιστορίας, παραδόσεων κ.λπ. Στους ελλαδίτες ψηφοφόρους υπάρχει νοητικό χάος! Κανείς δεν μελετά, σχολείο δεν υπάρχει... Δάσκαλος έχει γίνει μόνο το "χαζοκούτι".

Οι έννοιες «πολίτης – οπλίτης – πόλις – πολιτεία - κράτος» κ.λπ. αποδίδονται με άλλες σημασίες σήμερα; Από λάθος; Σκόπιμα; Για να προκαλέσουν σύγχυση; Ποιος ξέρει; Ταυτόχρονα νέες λέξεις ταυτίζονται άστοχα με παλαιότερες, όπως π.χ. η λέξη "υπήκοος" με τον "πολίτη", όπου ο δεύτερος έχει δικαιώματα, τα ασκεί, συμμετέχει και αποφασίζει, ενώ ο υπήκοος απλώς υπακούει, όπως λέει η λέξη, στην εξουσία, με μοναδική υποχρέωση να ψηφίζει, να χειροκροτεί και να ακολουθεί δίνοντας στην συνέχεια λευκή επιταγή στους εκλεγμένους να κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμα και να τους κοροϊδέψουν, να τους περιγελάσουν να τους ξεπουλήσουν, να τους καταστρέψουν!

Στην αρχαιότητα οι σοφοί πνευματικοί άνδρες έδιναν μέσα από τα έργα τους συμβουλές και "εποίουν ήθος", ήσαν δηλαδή "ηθοποιοί" με τα γραπτά τους. Ο Αισχύλος στον  "Προμηθέα Δεσμώτη" (στ. 955-959) μηνύει δι’ αυτού στον Δία, μέσω του αγγελιαφόρου του, Ερμή, κάποια πράγματα, που θα ήσαν πολύ χρήσιμα σήμερα! «Νέοι, νέα εξουσία κατέχετε και νομίζετε πως κατοικείτε απροσπέλαστα από τον πόνο παλάτια· μήπως δεν είδα μέχρι τώρα την καθαίρεση δύο τυράννων; Έτσι και τον τρίτο αφέντη θα δω να πέφτει πολύ άσχημα και πολύ γρήγορα» (Νέον νέοι κρατείτε και δοκείτε δή / ναίειν απενθή πέργαμ’· ουκ εκ των δ’ εγώ / δισσούς τυράννους εκπεσόντας ησθόμην; Τρίτον δε τον νυν κοιρανούντα επόψομαι / αίσχιστα και τάχιστα). Ο Προμηθέας, συμβολικά, είναι ο Ελληνισμός και η φωτιά, που έκλεψε από τους θεούς είναι η προσφορά και το φως τού Ελληνισμού στην ανθρωπότητα!

Όμως, γιατί οι σύγχρονοι "πολιτικοί δούλοι" δέχθηκαν την καταστροφή τής ιστορίας, της γλώσσας, και των ελληνικών γραμμάτων; Μα για να σταματήσουν την συνέχεια του ελληνισμού, την "θεία κοινωνία" με το πνεύμα των προγόνων μας, την μέθεξη! Να σταματήσουν τα ελληνόπουλα να διδάσκονται από την πολιτική διδασκαλία τής τραγωδίας, ότι πρέπει να αυτοπεριορίζονται. Ότι υπάρχουν όρια στο δρών υποκείμενο, το οποίο ενεργεί υπεύθυνα αναλαμβάνοντας τους κινδύνους των πράξεών του!

Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι στην δημοκρατία, ο λαός είναι αυτός, που δίνει την σωστή λύση, όταν ερωτάται και όχι η βουλή (Αθηναίων Πολιτεία XLI, 2). Μόνο που δεν του δίνεται η δυνατότητα, παρ’ ότι προβλέπεται από το σύνταγμα, να εκφράσει την γνώμη του μέσα από ένα δημοψήφισμα. Αιτιολογεί δε απολύτως την άποψή του: «Διότι ο δήμος έγινε κύριος των πάντων και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια, όπου ο ίδιος κατέχει την εξουσία. Πράγματι και οι αποφάσεις, που ήσαν άλλοτε στην αρμοδιότητα της βουλής περιήλθαν στα χέρια τού δήμου. Και σε αυτό φαίνεται να έχουν πράξει σωστά· διότι ευκολότερα διαφθείρονται με τα κέρδη και με τις χάριτες οι ολίγοι παρά οι πολλοί». (Απάντων γαρ αυτός αυτόν πεποίηκεν ο δήμος κύριον και πάντα διοικείται ψηφίσμασιν και δικαστηρίοις, εν οις ο δήμός εστιν ο κρατών. Και γαρ αι της βουλής κρίσεις εις τον δήμον εληλύθασιν. Και τούτο δοκούσι ποιείν ορθώς· ευδιαφθορώτεροι γαρ οι ολίγοι των πολλών εισιν και κέρδει και χάρισιν).

Σήμερα όμως ο τοπικός δήμος εκλέγει έναν βουλευτή, που κάποιοι τον έχουν βάλει στο "τοπικό μαντρί" να τους εκπροσωπεί σαν τσοπανόσκυλο, χωρίς πολλές φορές να κατάγεται από την περιοχή αλλά με κομματική εντολή (σάλαγο βοδιών - ψηφοφόρων) να επευφημηθεί και να ψηφισθεί! Στην αρχαία Ελλάδα, όπως μας λέει ο Θουκυδίδης, αν κάποιος ήθελε να χαρακτηρίσει μια πόλη ως ελεύθερη, την αποκαλεί "αυτόνομο", "αυτόδικο" και "αυτοτελή". "Αυτόνομο", διότι η ίδια δίνει τους νόμους της και δεν τους επιβάλλουν άλλοι, όπως σήμερα. "Αυτόδικος", διότι τα δικά της δικαστήρια αποφασίζουν για τις προκύπτουσες αμφισβητήσεις (αντίθετα με σήμερα, όπου τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου αποφασίζουν με αγγλικό δίκαιο για τα ελληνικά πράγματα). Και "αυτοτελής" που σημαίνει ότι η "πόλις" κυβερνάται μόνη της και οι αποφάσεις λαμβάνονται από την εκκλησία τού Δήμου. Και μέσα σε αυτές τις αποφάσεις τότε ήταν η Θεμιστόκλειος συμβουλή τής κατασκευής στόλου και της νίκης στην Σαλαμίνα. Σήμερα με βλακώδεις αποφάσεις μας, εκχωρούμε με την σειρά μας αυτές τις αποφάσεις σε... "τεχνοκράτες", που γνωρίζουν την τέχνη τού "κλέπτειν", χωρίς να προσφέρουν τίποτε!

Σήμερα οι πολιτικοί κοροϊδεύουν, δεν προτείνουν αλλά εφαρμόζουν λανθασμένες λύσεις, παρουσιάζονται σαν "σωτήρες" ενός προβλήματος, το οποίο οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και σαν εμείς να τους παρακαλούμε να ... μας σώσουν! Παίρνουν υψηλό μισθό, που οι ίδιοι καθορίζουν, ενώ μειώνουν κατά το δοκούν τον μισθό των "υπηκόων", που πρέπει να υπακούσουν για ... να σωθούν. Στην αθηναϊκή δημοκρατία οι άρχοντες "κληρώνονται" στην σημερινή απλώς ... "πληρώνονται"! Οι ελάχιστοι, που εκλέγονταν τότε ήσαν όχι μόνο υπεύθυνοι αλλά και ανακλητοί κατά την διάρκεια της εξουσίας τους, όπως π.χ. οι στρατηγοί. Αν ευρίσκετο κατηγορία κατά κάποιου άρχοντος, τότε αυτός καθαιρείτο. Σε αντίθεση η σημερινή δικτατορική, κατ’ επίφασιν δημοκρατία, προκαλεί εξεταστικές επιτροπές, που "αθωώνουν" ενόχους, δεν ανακαλούν τους υπευθύνους ούτε εγκαλούν τους κλέφτες, αποφασίζουν δε αυθαιρέτως  πότε θα γίνουν εκλογές (π.χ. το 2016), έστω κι αν έχουν 153 βουλευτές, εκ των οποίων οι 50 είναι επιπλάστως δοσμένοι. Οι αρχαίοι εξέλεγαν μόνο τους αρίστους, που είχαν αξία. Σήμερα εκλέγουν τους διεφθαρμένους πάσης φύσεως (με τις λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) για να κάνουν τις δουλειές τους!

Εκεί που γίνεται το μεγάλο λάθος είναι στην εξήγηση αρχαίων ελληνικών όρων, με σημερινή αλλαγμένη σημασία. Για παράδειγμα η αρχαία "πόλις" δεν είναι κράτος με την σημερινή έννοια, ενός μηχανισμού δηλαδή ανεξάρτητου από την κοινωνία. "Πόλις" είναι η αρχαία ελληνική κοινότητα με "πολιτεία" (πολίτευμα), όπου συμμετείχε ο "πολίτης" και παρήγαγε "πολιτισμό"! Το "κράτος", όπως μας το έδωσαν οι Βαυαροί, έλαβε την λέξη από τα ελληνικά κείμενα της αρχαιότητος και σήμαινε απλώς την επιβολή διά της δυνάμεως, δηλαδή την "ωμή βία"! Παρεξήγηση δημιούργησαν και οι γερμανοί φιλόλογοι, που αντικατέστησαν την λέξη "πόλις" στην μετάφραση τού "Επιταφίου" του Περικλέους με την λέξη "κράτος"! Όταν ο Περικλής λέει ότι οι άνθρωποι αυτοί θυσίασαν τον εαυτό τους για την "πόλη", εννοεί αυτήν, όπως ο Θουκυδίδης: «Άνδρες γαρ πόλις»! Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί θυσίασαν την ζωή τους για τους συμπολίτες τους, για τα υπόλοιπα μέλη και όχι για το κράτος! Άρα "πόλις" είναι οι πολίτες και "πολιτεία", οι κανόνες των πολιτών! "Πόλις" για τους αρχαίους προγόνους μας είναι "οι Αθηναίοι". "Αι Αθήναι" είναι γεωγραφικός όρος. Όταν ομιλούμε για πόλη εννοούμε ανθρώπους. Αθηναίοι, Λακεδαίμονες, Κορίνθιοι, Μεγαρείς κ.λπ. Αυτοί είναι η "πόλις"!  Ενώ Αθήναι, Λακεδαίμων, Κόρινθος, Μέγαρα είναι ο τόπος, ο γεωγραφικός προσδιορισμός.

Αυτοί είναι, λοιπόν, οι πραγματικοί όροι, που καθόριζαν τα δικαιώματα και την συμμετοχή τών πολιτών – οπλιτών στα κοινά. Σήμερα, όταν λέμε "δημοκρατία", εννοούμε "ατιμώρητη πολιτική κλεπτοκρατία", στην οποία συνεισφέρουν όλοι με οριζόντια μέτρα. Οι φτωχοί, όμως, και οι μεσαίοι συνεισφέρουν πολύ, οι πλούσιοι λίγο. Οι πολιτικοί αυτομισοεξαιρούνται. Άλλοι αποφασίζουν για εμάς, επιβάλλουν τις αποφάσεις τους και μας εξοντώνουν... "δημοκρατικά"! Κι ο λαός ψηφίζει, ενώ αυτοί ερμηνεύουν τα εκάστοτε αποτελέσματα σαν τάχα "θέληση του λαού", σαν "λευκή επιταγή" να κάνουν ό,τι θέλουν! Οπότε επιβάλλουν κυβερνήσεις συνεργασίας με κόμματα του 3%, όπου αυτά με την σειρά τους επιβάλλουν "θέσεις", αν και υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ή και αποδείξεις κάποιες φορές για την διαφθορά τους και την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος... Κυβερνούν, ενώ παραβλέπουν πως η λέξη "κυβέρνηση" σημαίνει την "διαχείριση των πραγμάτων προς όφελος τού πολίτου". Αν υπάρχει πολίτης, αν έχει ακόμη δικαιώματα και δεν τα έχει χάσει από επήλυδες λαθρομετανάστες, οι οποίοι απολαύουν ήδη πολλών απαλλαγών και δικαιωμάτων.

Να τους χαίρεσαι, ελληνικέ λαέ, που τους ψήφισες και υπέγραψες οικειοθελώς την θανατική σου καταδίκη. Ο "ελληνικός θάνατος" βεβαίως είναι γνωστό από την αρχαία κοσμοθεωρία ότι οδηγεί σε αναγέννηση εκ της τέφρας. Αναγέννηση πολιτική και εθνική. Αρκεί εσύ να σκεφθείς σωστά, λογικά και ώριμα, για το δικό σου καλό, το καλό τής πόλεως και όχι του κράτους, της εξουσιαστικής δηλαδή επιβολής της ωμής βίας! Να σκεφθείς ότι η γενιά που είχε σύνθημα το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», η ίδια το μετέτρεψε στην πράξη σε «πείνα, απαιδεία, δουλεία». Αν δεν το κάνεις, αυτοί θα γελούν ειρωνικά και θα σου λένε σαν σύγχρονες "Μαρίες Αντουανέττες" «αφού δεν έχεις ψωμί φάε ... παντεσπάνι»!!!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ