Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 30 Ιουλίου 2010
Ὁ Ἰμμάνουελ Κάντ (ἄγνωστη λέξη γιά τήν κηφηνιῶσα ἤ, ἐπί τό ὀρθότερον,
κηφηνώδη νεολαία μας) στήν «Κριτική τοῦ Πρακτικοῦ Λόγου» γράφει:
«Καθένας γνωρίζει ὅτι ἀκόμη καί ἄν ἐπιτρέπει κρυφά στόν ἑαυτό του τήν
ἀπάτη, δέν θά τό κάμουν βέβαια γι’ αὐτόν τόν λόγον καί ὅλοι». Γι’ αὐτό
πρό πολλῶν ἐτῶν ὁ «Εὐαγγελιστής» τοῦ πολιτικοῦ ἀμοραλισμοῦ εἶχε κηρύξει
ὅτι δύναται κάθε ἀνώτατος λειτουργός νά κάνει στόν ἑαυτό τοῦ κάποιο –
μέχρι ὁρισμένου ποσοῦ-δωράκι! Αὐτό δέν ἀφήνει μαυράκι. Οὔτε, κατά τόν
Κάντ, θά τόν μιμηθοῦν κι ἄλλοι.
Αὐτό, ὅμως, ἦταν –γιά νά ἐκφραστῶ ἀρχαϊστί– κενοπάθεια, μιά ψεύτικη ἐντύπωση. Ἀγνοοῦσε ὁ ἐν λόγω Εὐαγγελιστής ὅτι ἡ ἀπάτη εἶναι κολλητική. Γι’ αὐτό, volens, nolens (= θέλοντας, μή θέλοντας), μετέτρεψε τό κόμμα του σέ Μεγάλη Σχολή Ἐξαπατητικῆς Τέχνης. Ἡ ἀπάτη, ὡς κολλητικός ἰός, ἔγινε στή χώρα μας, προϊόντος (καί ἄνευ παραγωγῆς προϊόντων) τοῦ χρόνου, κουλτούρα. Ἀπεδείχθη περίτρανα σοφό τό βιβλίο συγγραφέως τινός, ὁ ὁποῖος σέ πολυπούλητο βιβλίο του ὑπεδείκνυε 24 τρόπους πλουτισμοῦ, «ἐκ τῶν ὁποίων –κατά τόν κακόγλωσσο Ροΐδη– ὁ τιμιώτερος ἦταν ἡ ...κλοπή»!
Τό κλέπτειν παρ’ ἡμῖν ἔγινε ἄσκηση ἀρετῆς! Εὐλόγως. Οὐδείς κλέπτων ὀπώρας (μέ πᾶσαν ἔννοιαν) τιμωρεῖται. Οὔτε κάν λοιδορεῖται. Τό κλεπτικόν κράτος μας ἤ, χυδαϊστί, τό «κράτος-λωποδύτης», φρόντισε νά νομοθετήσει, μέ εὐτελές πρόσχημα τά διαβόητα «προσωπικά δεδομένα», τήν ἀνωνυμία πάντων καί πασῶν κλεπτῶν, κλεπτριῶν καί ἁμαρτωλῶν. Καθιερώθηκαν τά εὐτράπελα «ὁ φερόμενος» ἤ «φερομένη» καί τό «τριανταπεντάχρονος/η» καί, προκειμένου περί ἐρωτικῶν σκανδάλων, τό «ὀγδοντάχρονος»! Γι’ αὐτό, χωρίς νά θέλω νά κάνω τόν Μέντορα στόν κ. Σαμαρᾶ, τολμῶ νά τοῦ ὑποδείξω νά ὑποδείξει στήν κυβέρνηση πώς πρέπει νά καταργηθεῖ ἡ σαχλαμάρα αὐτή. Νά ἀνακοινώνονται πάραυτα τά ὀνόματα τῶν συλλαμβανομένων γιά ἐγκληματικές καί πρωτίστως κλεπτικές πράξεις. Πῶς μπορεῖ ὁ κ. Γαρυφαλόπουλος (τό ὄνομα παντελῶς φανταστικό) νά σπιλώνει ἀτιμωρητί τούς πάντες;
Ἀπό ἕναν νέον ἀρχηγό θά εἶχα τήν ἀπαίτηση νά ἀπαιτήσει λειτουργία Βουλῆς. Βουλή εἶναι οἱ βουλευτές κι ὄχι τά ἕδρανα κι ἕνας –συνήθως– μισοκοιμισμένος προεδρεύων. Νά διακόπτεται ἡ συνεδρίαση, ἄν δέν εἶναι συνεχῶς παρόντες τουλάχιστον 100 βουλευτές. Σέ περίπτωση ὑπερμέτρων ἀπουσιῶν, νά μπορεῖ ἕνας βουλευτής νά ζητεῖ νά γίνει πάραυτα ψηφοφορία πρός ἔκφραση ἐμπιστοσύνης. Ἔτσι θά «οὐσιοποιηθεῖ» ἡ ἀρχή τῆς Δεδηλωμένης. Κι ἀκόμη, οὐδείς βουλευτής δύναται νά ἀπουσιάζει χωρίς τήν ἔγκριση τοῦ ἀρχηγοῦ του ἤ τοῦ προέδρου τῆς Βουλῆς. Εἶναι ντροπή κάθε βράδυ νά εἶναι περισσότεροι βουλευτές σέ κάποιο κανάλι ἀπ’ ὅ,τι στή Βουλή. Ὅταν λειτουργεῖ ἡ Βουλή οὐδείς βουλευτής σέ κανάλι.
Προσωπικά, ἄν μποροῦσα νά δῶ τόν κ. Σαμαρᾶ (ἐλπίζω πάντως νά διαβάζει «Ἑστία») θά τοῦ ἔλεγα νά ζητήσει ἀλλαγή ὀνόματος στόν ἱλαρό νόμο περί εὐθύνης ὑπουργῶν. Χρειάζεται πιά κάτι πιό τρανταχτό: Νόμος περί ΑΙΣΧΥΝΗΣ ὑπουργῶν. Καί μάλιστα ἀπεριορίστου χρονικῆς διαρκείας.
Καί ἐπειδή ὁ κ. Σαμαρᾶς χρημάτισε ἐπί μικρό διάστημα ὑπουργός τοῦ ὑπάρχοντος Ὑποπολιτισμοῦ, ἀσφαλῶς θά κατενόησε ὅτι πρέπει νά κλείσει ὁ βίος κάποιων ψευτοϊδρυμάτων, πού τάχα παράγουν πολιτισμό, καί νά ἐνισχυθεῖ τό ἐπί τῆς Βασ. Κωνσταντίνου Ἐθνικό Ἵδρυμα Ἐρευνῶν πού παράγει ἀθορύβως ἔργο σημαντικό. Ἐπί πλέον εἰσερχόμενος καί στά βρόμικα ὕδατα τοῦ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσόντος ὑπουργείου Κακοπαιδείας, πρέπει νά ζητήσει τό κλείσιμο τοῦ δῆθεν Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου (λές καί δέν ὑπῆρχε ἑλληνική λέξη!) πού μᾶς κοστίζει πανάκριβα καί ἀπό οἰκονομική, κυρίως ὅμως ἀπό παιδαγωγική ἄποψη, ἀλλά καί κάποιων ἄλλων Κέντρων πού κατηγοροῦνται γιά πλῆθος σοβαρά διαχειριστικά θέματα. Καί, τέλος, νά ἀπαιτήσει νά μειωθοῦν σέ τρεῖς οἱ ἀμειβόμενοι σύμβουλοι τῶν ὑπουργῶν καί σέ ἑπτά τῶν πρωθυπουργῶν. Γνωρίζει κανείς ἀπό τούς σημερινούς πολιτικούς μέ πόσους ἀμειβόμενους συμβούλους διηύθυναν ὁ Βενιζέλος τούς Βαλκανικούς Πολέμους καί ὁ Μεταξᾶς τόν Πόλεμο τοῦ ’40; Τί χρειάζονται ὅλοι αὐτοί οἱ πλήρεις σαλακωνείας (= ἀλαζονείας) κενοί ἀσκοί;
Ἄς μή μᾶς κακοφαίνεται πού μᾶς φόρεσαν καπίστρι. Ἡ συμπεριφορά μας ἦταν ἴδια μέ ξεσαμάρωτου ὄνου. Καί τά γράφουμε αὐτά γιατί μᾶς χρειάζεται –ἴσως καί τώρα– ἔμπειρος Σαμαρᾶς. Ἄς ἀφήσουμε τά παραμύθια, «Ἡ Ἑλλάς ἀνήκει στούς Ἕλληνες». Ἡ Ἑλλάς ἀνήκει σ’ αὐτούς πού τή δουλεύουν, δηλαδή στούς ξένους. Μόνον οἱ Ἕλληνες ἀνήκουν σ’ αὐτούς πού τούς... «δουλεύουν». Καί μάλιστα «ψιλό γαζί».
Αὐτό, ὅμως, ἦταν –γιά νά ἐκφραστῶ ἀρχαϊστί– κενοπάθεια, μιά ψεύτικη ἐντύπωση. Ἀγνοοῦσε ὁ ἐν λόγω Εὐαγγελιστής ὅτι ἡ ἀπάτη εἶναι κολλητική. Γι’ αὐτό, volens, nolens (= θέλοντας, μή θέλοντας), μετέτρεψε τό κόμμα του σέ Μεγάλη Σχολή Ἐξαπατητικῆς Τέχνης. Ἡ ἀπάτη, ὡς κολλητικός ἰός, ἔγινε στή χώρα μας, προϊόντος (καί ἄνευ παραγωγῆς προϊόντων) τοῦ χρόνου, κουλτούρα. Ἀπεδείχθη περίτρανα σοφό τό βιβλίο συγγραφέως τινός, ὁ ὁποῖος σέ πολυπούλητο βιβλίο του ὑπεδείκνυε 24 τρόπους πλουτισμοῦ, «ἐκ τῶν ὁποίων –κατά τόν κακόγλωσσο Ροΐδη– ὁ τιμιώτερος ἦταν ἡ ...κλοπή»!
Τό κλέπτειν παρ’ ἡμῖν ἔγινε ἄσκηση ἀρετῆς! Εὐλόγως. Οὐδείς κλέπτων ὀπώρας (μέ πᾶσαν ἔννοιαν) τιμωρεῖται. Οὔτε κάν λοιδορεῖται. Τό κλεπτικόν κράτος μας ἤ, χυδαϊστί, τό «κράτος-λωποδύτης», φρόντισε νά νομοθετήσει, μέ εὐτελές πρόσχημα τά διαβόητα «προσωπικά δεδομένα», τήν ἀνωνυμία πάντων καί πασῶν κλεπτῶν, κλεπτριῶν καί ἁμαρτωλῶν. Καθιερώθηκαν τά εὐτράπελα «ὁ φερόμενος» ἤ «φερομένη» καί τό «τριανταπεντάχρονος/η» καί, προκειμένου περί ἐρωτικῶν σκανδάλων, τό «ὀγδοντάχρονος»! Γι’ αὐτό, χωρίς νά θέλω νά κάνω τόν Μέντορα στόν κ. Σαμαρᾶ, τολμῶ νά τοῦ ὑποδείξω νά ὑποδείξει στήν κυβέρνηση πώς πρέπει νά καταργηθεῖ ἡ σαχλαμάρα αὐτή. Νά ἀνακοινώνονται πάραυτα τά ὀνόματα τῶν συλλαμβανομένων γιά ἐγκληματικές καί πρωτίστως κλεπτικές πράξεις. Πῶς μπορεῖ ὁ κ. Γαρυφαλόπουλος (τό ὄνομα παντελῶς φανταστικό) νά σπιλώνει ἀτιμωρητί τούς πάντες;
Ἀπό ἕναν νέον ἀρχηγό θά εἶχα τήν ἀπαίτηση νά ἀπαιτήσει λειτουργία Βουλῆς. Βουλή εἶναι οἱ βουλευτές κι ὄχι τά ἕδρανα κι ἕνας –συνήθως– μισοκοιμισμένος προεδρεύων. Νά διακόπτεται ἡ συνεδρίαση, ἄν δέν εἶναι συνεχῶς παρόντες τουλάχιστον 100 βουλευτές. Σέ περίπτωση ὑπερμέτρων ἀπουσιῶν, νά μπορεῖ ἕνας βουλευτής νά ζητεῖ νά γίνει πάραυτα ψηφοφορία πρός ἔκφραση ἐμπιστοσύνης. Ἔτσι θά «οὐσιοποιηθεῖ» ἡ ἀρχή τῆς Δεδηλωμένης. Κι ἀκόμη, οὐδείς βουλευτής δύναται νά ἀπουσιάζει χωρίς τήν ἔγκριση τοῦ ἀρχηγοῦ του ἤ τοῦ προέδρου τῆς Βουλῆς. Εἶναι ντροπή κάθε βράδυ νά εἶναι περισσότεροι βουλευτές σέ κάποιο κανάλι ἀπ’ ὅ,τι στή Βουλή. Ὅταν λειτουργεῖ ἡ Βουλή οὐδείς βουλευτής σέ κανάλι.
Προσωπικά, ἄν μποροῦσα νά δῶ τόν κ. Σαμαρᾶ (ἐλπίζω πάντως νά διαβάζει «Ἑστία») θά τοῦ ἔλεγα νά ζητήσει ἀλλαγή ὀνόματος στόν ἱλαρό νόμο περί εὐθύνης ὑπουργῶν. Χρειάζεται πιά κάτι πιό τρανταχτό: Νόμος περί ΑΙΣΧΥΝΗΣ ὑπουργῶν. Καί μάλιστα ἀπεριορίστου χρονικῆς διαρκείας.
Καί ἐπειδή ὁ κ. Σαμαρᾶς χρημάτισε ἐπί μικρό διάστημα ὑπουργός τοῦ ὑπάρχοντος Ὑποπολιτισμοῦ, ἀσφαλῶς θά κατενόησε ὅτι πρέπει νά κλείσει ὁ βίος κάποιων ψευτοϊδρυμάτων, πού τάχα παράγουν πολιτισμό, καί νά ἐνισχυθεῖ τό ἐπί τῆς Βασ. Κωνσταντίνου Ἐθνικό Ἵδρυμα Ἐρευνῶν πού παράγει ἀθορύβως ἔργο σημαντικό. Ἐπί πλέον εἰσερχόμενος καί στά βρόμικα ὕδατα τοῦ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσόντος ὑπουργείου Κακοπαιδείας, πρέπει νά ζητήσει τό κλείσιμο τοῦ δῆθεν Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου (λές καί δέν ὑπῆρχε ἑλληνική λέξη!) πού μᾶς κοστίζει πανάκριβα καί ἀπό οἰκονομική, κυρίως ὅμως ἀπό παιδαγωγική ἄποψη, ἀλλά καί κάποιων ἄλλων Κέντρων πού κατηγοροῦνται γιά πλῆθος σοβαρά διαχειριστικά θέματα. Καί, τέλος, νά ἀπαιτήσει νά μειωθοῦν σέ τρεῖς οἱ ἀμειβόμενοι σύμβουλοι τῶν ὑπουργῶν καί σέ ἑπτά τῶν πρωθυπουργῶν. Γνωρίζει κανείς ἀπό τούς σημερινούς πολιτικούς μέ πόσους ἀμειβόμενους συμβούλους διηύθυναν ὁ Βενιζέλος τούς Βαλκανικούς Πολέμους καί ὁ Μεταξᾶς τόν Πόλεμο τοῦ ’40; Τί χρειάζονται ὅλοι αὐτοί οἱ πλήρεις σαλακωνείας (= ἀλαζονείας) κενοί ἀσκοί;
Ἄς μή μᾶς κακοφαίνεται πού μᾶς φόρεσαν καπίστρι. Ἡ συμπεριφορά μας ἦταν ἴδια μέ ξεσαμάρωτου ὄνου. Καί τά γράφουμε αὐτά γιατί μᾶς χρειάζεται –ἴσως καί τώρα– ἔμπειρος Σαμαρᾶς. Ἄς ἀφήσουμε τά παραμύθια, «Ἡ Ἑλλάς ἀνήκει στούς Ἕλληνες». Ἡ Ἑλλάς ἀνήκει σ’ αὐτούς πού τή δουλεύουν, δηλαδή στούς ξένους. Μόνον οἱ Ἕλληνες ἀνήκουν σ’ αὐτούς πού τούς... «δουλεύουν». Καί μάλιστα «ψιλό γαζί».
http://www.sarantoskargakos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου