«ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΨΗ» ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΑΛΛΑ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

 

Του Αντωνίου Αντωνάκου

Καθηγητού-Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού Σιγγραφέως

Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»

Επειδή μετά την ψήφιση του "Μνημονίου 2" παρουσιάσθηκαν πολλοί "εθνοπατέρες" που μίλησαν για "απόφαση - σταθμό", που έδωσε ανάσα στην Ελλάδα, σώζοντάς την από την ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, θέλησα να γράψω κάποιες σκέψεις μου γι’ αυτούς και τις πράξεις τους.

Πρώτα απ’ όλα "μνημόνιο" (memorandum) είναι το υπόμνημα. Η λέξη έχει σχέση με την μνήμη, την υπενθύμιση και το "μνήμα". Αυτό πρέπει να το θυμούνται αναλογικά, διότι είναι βέβαιον ότι στο τέλος η πράξη τους και κατ’ επέκτασιν οι ίδιοι, θα μείνουν μία ασήμαντη κουκίδα στην πορεία τής ιστορικής μνήμης.

Δεύτερον για να υπάρξει ένας λογικός ειρμός πρέπει να εξηγήσω την διαφορά μεταξύ "πολιτικού" και "πολιτικάντη", διαφορά που δείχνει και το μέγεθος τής "εθνικής προσφοράς". "Πολιτικός", λοιπόν, είναι ο σχετικός με την διοίκηση των κοινών, το πρόσωπο που έχει ως κύρια ασχολία του τα δημόσια πράγματα. "Πολιτικάντης" από την άλλη είναι το επιτήδειο άτομο στο να εκμεταλλεύεται πολιτικές καταστάσεις ή γνωριμίες για προσωπικά του οφέλη.

Αυτό που είναι τραγικό είναι ότι ο πολιτικάντης θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο από τους ψηφοφόρους, χωρίς κανείς να του έχει δώσει αυτό το δικαίωμα! Ο πολιτικός, ο οποίος εξελέγη βουλευτής, οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν του όχι μόνο τους ψηφοφόρους του με την στενή έννοια τής κομματικής πελατείας αλλά και γενικώτερα τους πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτούς και τους ψήφισαν, διότι τους πίστεψαν. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου μία απόφαση τού βουλευτή δεν επηρεάζει και τόσο την ζωή τών πολιτών. Σε άλλες όμως περιπτώσεις συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Και όταν ένα γεγονός, που συνδέεται με μία απόφασή τού βουλευτή, έχει επίδραση στην ζωή τής ανθρώπινης κοινωνίας, τότε μετατρέπεται αυτομάτως σε ιστορικό γεγονός! Το "Μνημόνιο 2", καθώς και η  δανειακή σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι, που το συνοδεύουν, μετατρέπουν την ζωή τού έλληνα σε απόλυτη εξαθλίωση. Αποτελεί, επομένως, ένα γεγονός, που μετατρέπεται σε εν δυνάμει ιστορικό γεγονός με την ψήφισή του από τους βουλευτές!

Κι επειδή αυτοί οι κύριοι νομίζουν ότι είναι στο «απυρόβλητο» με τα νομικά τεχνάσματα (τερτίπια) απαλλαγής τους και παραγραφής τών αξιόποινων πράξεών τους, που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει για τους εαυτούς τους, τους πληροφορώ ως ιστορικός δύο πράγματα και όσοι εξ αυτών είναι ιστορικοί ή έχουν ασχοληθεί με την ιστορία θα το καταλάβουν ιδιαίτερα! Πρώτον, στην ιστορία κυριαρχεί το απρόβλεπτο και, δεύτερον, οι νόμοι σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ και το έργο του «το πνεύμα τών Νόμων» διαμορφώνονται ανάλογα με τις συνθήκες ζωής και τις ανάγκες τών κοινωνιών! Αυτά τα δύο σημαίνουν εν ολίγοις ότι με ένα απρόβλεπτο γεγονός π.χ. μία εξέγερση, που πιθανόν να φέρουν τα συνεχή φιλομνημονιακά μέτρα και τα χαράτσια, μπορεί να δημιουργηθεί μία νέα δυναμική, ένα άλλου είδους Δίκαιο, να αλλάξουν οι νόμοι, διότι άλλαξαν οι συνθήκες και οι ανάγκες, να καταργηθεί η παραγραφή, να γίνει άρση της με αναδρομική ισχύ (ιδιαίτερα προσφιλής όρος στους φιλομνημονιακούς, μιας και όλα τα μέτρα έχουν αναδρομική ισχύ), όπως έγινε προσφάτως για πολύ ευτελέστερα αδικήματα στην Αγγλία, και οι υπερόπτες, που αποφάσισαν για λογαριασμό τού ελληνικού λαού, ερήμην αυτού, να βρεθούν στο ειδικό δικαστήριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

Αυτά τα γράφω, διότι βλέπω ότι ο σύγχρονος πολιτικός, έχει μετατραπεί σε πολιτικάντη, ενδιαφέρεται μόνο για την καρέκλα του και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τον άνθρωπο, τον κεντρικό δηλαδή πυρήνα δημιουργίας τής πολιτικής, μιας και οι άνθρωποι, οι πολίτες, αποτελούν την πόλη, με αποτέλεσμα να είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Αυτοί που ψήφισαν το «ναι», στην μνημειώδη υποτελειακή συνεδρίαση, μου θυμίζουν τον Κρέοντα στην «Αντιγόνη» τού Σοφοκλέους, ο οποίος θεωρούσε ότι τα ήξερε όλα, όπως και οι «γ(δ)ιαβολ-ψηφίσαντες» και θεωρούσε τον εαυτό του πιο έξυπνο και πιο ηθικό κι από τους θεούς, διαπράτοντας τοιουτοτρόπως ύβριν. Ο Αίμων, ο γυιός του τού λέει ότι «η πόλη δεν ανήκει σε έναν» (πόλις γαρ ουν εσθ’ ήτις ανδρός εσθ’ ενός – στ. 737). Ο Κρέων αντιπροτάσσει την πεποίθησή του με ρητορική γι’ αυτόν ερώτηση: «Δεν θεωρείται η πόλη ότι ανήκει στον άρχοντα;» (ου τού κρατούντος η πόλις νομίζεται; - στ. 738) και ο Αίμων αποκρίνεται όχι μόνο στον πατέρα του αλλά και στον σημερινό αντιπρόεδρο και υπουργό οικονομικών και τους συνμνημονιοψηφίσαντες, που έλεγαν ότι «άλλο να χρεωκοπήσει η χώρα και άλλο ο λαός»! Η απάντηση τού Αίμωνος πρέπει να γίνει επιγραφή και να μπει σε όλα τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και κυρίως στην Βουλή σε προμετωπίδα: «Ωραία βέβαια εσύ θα κυβερνούσες μόνος σου μια έρημη πόλη» (καλώς ερήμης γ’ αν συ γης άρχοις μόνος – στ. 739)!

Προηγουμένως η Αντιγόνη έχει πει κι άλλα για τα φοβικά σύνδρομα που δημιουργεί η εξουσία: "όλοι αυτοί θα ομολογούσαν ότι σε όλους αυτούς θα άρεσε τούτο, εάν δεν τους έκλεινε το στόμα ο φόβος" (τούτοις τούτο πάσιν ανδάνειν λέγοιτ’ αν, ει μη γλώσσαν εγκλήοι φόβος – στ. 504-505). Το ίδιο γίνεται σήμερα με την προσπάθεια κατατρομοκρατήσεως απλών οικογενειαρχών διαδηλωτών, όπου τα χημικά τούς αποτρέπουν από αυτό που υπάρχει στο DNA τους από την αρχαία εποχή. Την διεκδίκηση τής ελευθερίας τους και τών δικαιωμάτων τους! Η φωνή τών πολιτών λοιπόν είναι αυτή που θα καθορίσει την πορεία ενός έθνους και αυτήν οφείλουν να ακούν οι πολιτικοί.

Είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο μας ότι σε περιόδους ασφυκτικής πίεσης, την ιστορία την γράφουν πάντοτε τα ΟΧΙ! Το «Μολών Λαβέ» τού Λεωνίδα, είναι στην ιστορία 2500 χρόνια τώρα και θα είναι ες αεί. Όταν οι τούρκοι ήσαν προ των πυλών τής Κωνσταντινουπόλεως και εζητήθη από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να παραδώσει την Πόλη και να διασωθεί ο ίδιος και η εξουσία του, η ελληνική ψυχή  μίλησε υπερήφανα και είπε: «το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστιν ουτ’ άλλου τών κατοικούντων εν ταύτη· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα τής ζωής ημών» (Μιχαήλ Δούκα, «Ιστορία Τουρκοβυζαντινή», 39,1,16-18).

Ο πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης στις 12 Απριλίου τού 1826, στην Πιάδα τής Επιδαύρου και κατά την Γ΄ Εθνοσυνέλευση τών Ελλήνων, όταν επρόκειτο να υπογραφεί η πολυδιαφημισμένη «Πράξη της Υποτέλειας» (Act of submission) στους Άγγλους, (το αντίστοιχο δηλαδή μνημόνιο τής Επανάστασης) έκανε μία πράξη διαμαρτυρίας, στηλιτεύοντας τον ραγιαδισμό και την υποτέλεια. Και μεταξύ άλλων είπε: «Η Εθνική Συνέλευσις αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν τού εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας δια να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της και από τον προς ον όρον τής συγκροτήσεως της.» (Αντικαταστήσατε το όνομα τού Άγγλου πρέσβεως με αυτό τής Μέρκελ και έχετε την επανάληψη τού σεναρίου)... Και συνέχισε: «Ο λαός, κύριοι, τού οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν  του, αλλά να την στερεώσετε, να την διαιωνίσετε.» Και κλείνει με την πεμπτουσία τής ελληνικής υπερηφάνειας και τού ελληνικού πατριωτικού ηρωϊσμού: «Τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρίσιμους περιστάσεις τής πατρίδος των. Δούλος είν’ εύκολον να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης είναι δύσκολον.» (σ.σ. Ακούμε τις τελευταίες ημέρες ότι οι βουλευτές τού δικομματισμού που έκαναν τα παλληκαράκια θέλουν να γίνουν «τής φακής» και ότι έρχονται να γλείψουν εκεί που έφτυσαν. Τους προτρέπω να μη το κάνουν! Ουδέν γελοιωδέστερον τούτου υπάρχει!)

Είχαμε πει ακόμη για τον Ιωάννη Μεταξά, που είχε δύο ώρες για να απαντήσει στον Γκράτσι, αν θα υποδούλωνε την Ελλάδα. Και είπε ΟΧΙ, διότι ως μέλος τού ελληνικού λαού για τον οποίον πονούσε και εργαζόταν αφουγκράσθηκε την πεποίθησή του. Και δικαιώθηκε!

Το ίδιο έκανε και ο αείμνηστος Πρόεδρος τής Κύπρου, ο ΕΛΛΗΝΑΣ Τάσσος Παπαδόπουλος. Σήμερα, που από τα μυστικά έγγραφα απεκαλύφθη η προπαγάνδα, που προωθούσε το «σχέδιο Αννάν», καθώς και πόσοι δημοσιογράφοι (και όχι μόνο) είχαν εξαγορασθεί για να παίξουν το παιχνίδι τής κατατρομοκρατήσεως τού Κυπριακού Ελληνισμού, πόσα πολιτικά πρόσωπα είχαν εμπλακεί και τι προβλέψεις είχαν γίνει, θα τρελαθούμε από τις ομοιότητες. Σήμερα μας δημιούργησαν ψευτοδιλήμματα τού τύπου «αν δεν υπογράψουμε, θα πτωχεύσουμε, δεν θα έχουμε μισθούς, συντάξεις, πετρέλαιο, φάρμακα κ.λπ.». Τότε υπήρχαν τα ψευτοδιλήμματα τού τύπου «αν δεν ψηφισθεί το σχέδιο Αννάν, η Κύπρος θα διχοτομηθεί, θα χαθεί οικονομικά, θα καταστραφεί, θα...θα...θα»! Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όμως έκανε δημοψήφισμα, διότι άκουσε την φωνή τών Κυπρίων Ελλήνων, τού λαού του! Και είπε στο διάγγελμά του, δακρύζοντας, με σθένος ψυχής: «Εγώ παρέλαβα Κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα»! Και ο λαός που τον εμπιστεύθηκε, στο δημοψήφισμα τον δικαίωσε και είπε ΟΧΙ! Και η Κύπρος ευημερεί, είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αυτάρκης, βγάζει πετρέλαιο, κάνει στρατηγικές συμμαχίες, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια την «γιγάντισσα» Τουρκία, που οι ελλαδίτες πολιτικάντες τρέμουν,  και τόσα άλλα!

Κανείς λοιπόν δεν έδωσε το δικαίωμα στους υπερόπτες βουλευτές, που κατά κύριο λόγο, ως πολιτικάντες, κοιτούν την μεσομακροπρόθεσμη πολιτική επιβίωσή τους και εξασφάλιση τής καρέκλας τους, να γράψουν στα παλαιότερα τών υποδημάτων τους, εάν έχουν, τον ελληνικό λαό, να μην αποταθούν με θάρρος και ανδρισμό σε αυτόν, να μην εξηγήσουν τα πράγματα με ειλικρίνεια, αλλά μόνο να τον τρομοκρατήσουν και να τον εξαθλιώσουν με το «δόγμα τού Σοκ»! Οι ατάκες τών ψευτοδιλημμάτων τους ήσαν: «Επώδυνα μέτρα ή περισσότερο επώδυνα μέτρα». Η διαπραγμάτευση με σθένος ανύπαρκτη. Το «επικρατέειν ή απολλύσθαι» άγνωστο. Η διεκδίκηση των οφειλομένων αποζημιώσεων κατά το κοινώς λεγόμενον «γαργάρα». Ο Κώστας Καρυωτάκης, όμως, στις «Υποθήκες» του προφητικά γράφει σχετικά με αυτούς: «Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό, στον πλατύ κόσμο μια θέση. Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, τού δίνουν όψη ν’ αρέσει. Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν με πειθώ τους το ψέμα, όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν την σάρκα σου και το αίμα!»

Ε λοιπόν όχι. Είμαστε ο Ελληνικός ΛΑΟΣ. Οι πραγματικοί πατριώτες! Ο Έλληνας είναι η πηγή και η βάση για κάθε αναγέννηση! Γι’ αυτό τα συνθήματά μας πρέπει να είναι πλέον: «Αντίσταση» και «Αντικατάθλιψη»! Ας τα κάνουμε λοιπόν βίωμά μας με την αρωγή τών στίχων τής Έλλης Γιαννοπούλου: «Μη πεις πως μας τελείωσε το Κλέος... Πως γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή... Οι Έλληνες δεν φεύγουν απ’ το Χρέος, όσο η θάλασσα κι ο ήλιος είναι εκεί...»!