ΤΟΣΟ ΑΙΜΑ ΓΙΑΤΙ; - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ Κας Π.ΚΡΕΣΠΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1940-45

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ * Βιβλιοπωλείο Ιωάννου Χρ. Γιαννάκενα

Χαρ. Τρικούπη 14, τ.κ. 106 79 ΑΘΗΝΑ * Τηλ. 210 3628976 -  210 6440 021 και  τοτ. 210 3638435

www.hellasbooks.gr και  e-mail: acroceramo@hellasbooks.gr

 facebook: ΠΕΛΑΣΓΟΣ – ΟΜΑΔΑ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

Ν.Χιδίρογλου

Λίγες μόλις ημέρες μετά την εκδήλωση και το μνημόσυνο στον τόπο του μαρτυρίου, τον Μελιγαλά, μιλήσαμε με την φιλόλογο κ. Πηνελόπη Κρέσπη, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, η οποία έζησε τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 1940-45 και έχασε τον πατέρα της, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές, όπως και άλλοι συγγενείς της, τον παππού, τη γιαγιά, δύο θείους και μια θεία (εκτελέστηκε από τον ΕΛΑΣ τον Ιούνιο του 1943, σε ηλικία μόλις 12 ετών, «ως αντιδραστική»!).

Στο βιβλίο της με τίτλο «Τόσο αίμα γιατί;» (εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2012), η κ. Κρέσπη αναφέρεται στη γενέτειρά της, την Κυπαρισσία, αλλά και στην πατρίδα του πατέρα της, το Λέπρεο (ή Στροβίτσι) Ολυμπίας, παρέχοντας μία ακόμα πολύτιμη μαρτυρία για τα όσα συνέβησαν την εποχή εκείνη.

4 Την προηγούμενη Κυριακή, πολλοί πατριώτες τίμησαν στο Μελιγαλά τη μνήμη των μαρτύρων που σφαγιάστηκαν από τους κομμουνιστές. Πρέπει να πηγαίνουμε εκεί κάθε χρόνο; Η αριστερά μιλά για γιορτές μίσους. Γιατί δεν είναι;
Πέρασαν 68 χρόνια από την αποφράδα ημέρα που ο Μελιγαλάς έπεσε και άρχισαν οι σφαγές των αθώων θυμάτων. Επί 67 χρόνια συνέχεια γίνεται το μνημόσυνο. Είναι ο οφειλόμενος ελάχιστος φόρος τιμής στους αγαπημένους προγόνους μας και καθήκον μας είναι να πηγαίνουμε κάθε χρόνο εκεί αλλά και οπουδήποτε αλλού γίνονται παρόμοια μνημόσυνα.  Δυστυχώς, κάθε ημερομηνία είναι ημέρα μνήμης θυσιών και αίματος.
Η αριστερά μπορεί να μιλά για γιορτές μίσους, αλλά αυτό δεν ισχύει με τίποτα. Δεν είναι καν γιορτή. Είναι ημέρα μνήμης, προσευχής για τις ψυχές των προσφιλών νεκρών και εθνικής διδαχής.

4 Βίτσι-Γράμμος-Μακρυγιάννη-Φενεός-Μελιγαλάς... Χύθηκε πολύ, πάρα πολύ αίμα. Μετά από τόσα χρόνια, που νομίζετε ότι οφείλεται αυτό;
Κάθε τόπος της πατρίδας μου είναι ιερός και πολλές φορές χώρος μαρτυρίου. Βίτσι – Γράμμος – Μακρυγιάννη – Φενεός – Μελιγαλάς – Γαργαλιάνοι – Πύλος κ.α. Χύθηκε πολύ αθώο ελληνικό αίμα και αναρωτιόμαστε γιατί. Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ στο βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε «ΤΟΣΟ ΑΙΜΑ! ΓΙΑΤΙ;».
 Η απραξία του πολιτικού κόσμου που παρέμεινε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής. O φόβος ανάληψης ευθυνών από τους ανώτατους αξιωματικούς. Μόνο οι πολλοί νέοι και οι κατώτεροι δέχτηκαν να μπουν στις εθνικές οργανώσεις. Επίσης, η μεγάλη εμπειρία του ΚΚΕ στις συνωμοτικές διεργασίες.

Εφαρμόζοντας το τριαδικό σύστημα κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους μεγάλο αριθμό, κυρίως νέων ανθρώπων. Τα ωραία κηρύγματα για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και αποτίναξη του ξένου ζυγού δεν τους άφησαν να υποψιαστούν τους  πραγματικούς σκοπούς τους. Αυτοί διψούσαν για αντίσταση στον κατακτητή και βρέθηκαν μπλεγμένοι στα νύχια του ΕΑΜ. Όταν αργότερα κατάλαβαν τι συνέβαινε, ήταν αργά. Τότε άρχιζαν οι εκβιασμοί και οι φοβέρες. Οι άλλες εθνικές οργανώσεις (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, Ε.Σ., Οργάνωση Χ, του Ψαρρού, του Τσαούς Αντών κλπ.) τους ήταν εμπόδιο στα σχέδιά τους και έπρεπε να εξαφανιστούν.

Έτσι άρχισαν οι συγκρούσεις και ο αμείλικτος διωγμός και των άλλων εθνικοφρόνων και εθνικών οργανώσεων.  Το 1943 η κόκκινη τρομοκρατία, ο 1ος γύρος, που επικρατούσε, έφερε ποταμούς αίματος και δυστυχίας και ήταν ο πρόδρομος του εμφυλίου πολέμου, ο 2ος γύρος.  Τότε, έγινε φανερό ότι σκοπός του ΕΑΜ-ΚΚΕ ήταν η με κάθε τρόπο κατάληψη της εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών, αλλά ήταν αργά. Η πολλές φορές αλόγιστη παραχώρηση μεγάλου αριθμού όπλων από τους συμμάχους στον ίδιο τον EΛΑΣ μεγάλωνε την επιθετικότητά του.

4Η Ελλάδα, λένε πολλοί, διολισθαίνει σήμερα σε επικίνδυνους δρόμους. Η πόλωση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, μέσω της ενίσχυσης των άκρων, είναι μεγάλη. Τι θα λέγατε στον κόσμο εσείς και ιδιαίτερα στη νεολαία;
Η Ελλάδα πράγματι διολισθαίνει σε επικίνδυνους δρόμους. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό ξεκίνησε σήμερα. Έχει αρχίσει πριν από πολλά χρόνια και τώρα έχουμε τα αποτελέσματα. Οι ηθικές και χριστιανικές αρχές σιγά-σιγά απαξιώθηκαν.

Ό,τι ορθόδοξο και ελληνικό θεωρήθηκε απαρχαιωμένο και ξεπερασμένο. Η οικογένεια με τις αρχές της σχεδόν διαλύθηκε. Το σχολείο, από κυψέλη μόρφωσης και εθνικής Παιδείας, έγινε χώρος απαιδευσιάς και αφελληνισμού. Η στροφή στην υλική ευμάρεια που κι αυτή ήταν επίπλαστη, μας οδήγησε στη σημερινή χαώδη κατάσταση. Ο κόσμος απελπίζεται και οι νέοι δεν πιστεύουν πια σε τίποτα. Επιτίθενται στην προηγούμενη γενιά και έχουν δίκιο. Όταν δεν έχουν βάσεις γερές και πίστη, που εμείς τους αφαιρέσαμε, πού θα στηριχθούν για να πολεμήσουν στη ζωή τους;

Όλοι μιλούν για την πράγματι μεγάλη οικονομική κρίση και ρίχνουν τις ευθύνες στο ένα και στο άλλο κόμμα, στη μια και στην άλλη παράταξη. Κανένας δε μιλάει για τη μεγάλη ηθική κρίση που μας έφθασε σε αυτό το σημείο. Ακούσατε κανένα να έχει τη λεβεντιά να αναλάβει τις ευθύνες του από αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν; Πάντα φταίνε οι άλλοι. Γι’ αυτό εγώ πιστεύω ότι έρχονται οι συγκρούσεις και ενισχύονται τα άκρα.
Η πατρίδα μας σήμερα βρίσκεται σε δεινή θέση και χρειάζεται πανστρατιά. Όλοι μαζί να προσπαθήσουμε, μεγάλοι και μικροί, πολιτικοί και πολίτες, να επαναφέρουμε την Ελλάδα στη θέση που της αρμόζει.

Χρειάζεται δύναμη, αλληλεγγύη και αυτοθυσία, γιατί κυριολεκτικά βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Στη νεολαία θα έλεγα να μην παρασύρεται από ύπουλες υποσχέσεις. Μόνο στα διδάγματα του Ευαγγελίου και της Ιστορίας μας θα βρουν την δύναμη και τη λεβεντιά να φτιάξουν τη ζωή τους, πάνω σε γερές βάσεις και να κάνουν την πατρίδα μας σεβαστή σε φίλους και εχθρούς.

4 Ποιες είναι οι ευθύνες της αριστεράς για το αιματοκύλισμα της περιόδου 1943-1949; Ακούσατε ποτέ μια συγνώμη από κάποιον από αυτούς;
Οι ευθύνες της αριστεράς για το αιματοκύλισμα της περιόδου 1943-1949 δεν είναι απλώς μεγάλες, αλλά θα έλεγα και αποκλειστικές. Δεν πιστεύω βέβαια ότι όλοι οι οπαδοί της δεξιάς ήταν άγγελοι, αλλά η έναρξη και στη συνέχεια η επανάληψη του αιματοκυλίσματος, ήταν έργο της αριστεράς. Για την «κόκκινη τρομοκρατία» του 1943 μιλήσαμε ήδη.

Το 1944, με την αποχώρηση των Γερμανών, έχουμε άλλες εκατόμβες νεκρών, με πρώτη αυτήν του Μελιγαλά. Δεν πρόφθασε ο κόσμος να χαρεί την ελευθερία και πάλι είχαμε το αιματοκύλισμα με το κίνημα των «Δεκεμβριανών». Η συμφωνία της Βάρκιζας ανακούφισε τον κόσμο, αλλά όχι για πολύ. Η κατάθεση των όπλων δεν ήταν ουσιαστική. Φύλαξαν μεγάλο αριθμό για να τα χρησιμοποιήσουν αργότερα. Το σύνθημα τους ήταν «τα όπλα παρά πόδα». Δεν είχαν παραιτηθεί από το σκοπό τους, την κατάληψη της εξουσίας.
Σε λίγο ξεκινά και πάλι το αιματοκύλισμα του εμφυλίου. Αν τα Δεκεμβριανά κράτησαν μερικές μέρες, τώρα δυστυχώς ο εμφύλιος θα κρατήσει μερικά χρόνια, με τη μεγαλύτερη αιμορραγία που έζησε η χώρα μας.

Αλλά τι να πει κανείς για το φρικτό παιδομάζωμα; Αυτό πιστεύω ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα.
Ποτέ δεν ζήτησε κανείς από τους αρχηγούς της αριστεράς και τους υπεύθυνους συγνώμη για τα εγκλήματα αυτά, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα που συνέβη. Υπήρξαν μόνο κάποιες φωνές από κομμουνιστές που μετεστράφησαν ή αναγνώρισαν τα εγκλήματα  αφού τα έζησαν από κοντά και η συνείδησή τους, τους οδήγησε να τα ομολογήσουν. O Τάκης Λαζαρίδης, o Μανούκας, η Μαργαρίτα Λαζαρίδη, ο Καραμούζης).

4Σας ανησυχεί η προοπτική κατάληψης της εξουσίας από την αριστερά; Διαφέρει η αριστερά του σήμερα από την αριστερά του χθες;
Δεν θα ανησυχούσα να έλθει η αριστερά στην εξουσία αν έχει διδαχθεί από τα λάθη της του παρελθόντος και δεν τα επαναλάβει. Εάν σέβεται τη δημοκρατία και την ελευθερία... Αλλά «timeo Danaos  et dona ferentes». Δεν ξέρω αν διαφέρει η σημερινή αριστερά από εκείνη του χθες, αλλά θα ήθελα πολύ να διαφέρει προς το καλύτερο.

http://www.elora.gr