Ἔκδοσις Ι.Δ. Κολλάρου, Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Ἀθῆναι 1907
ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
ΚΥΡΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ ΜΙΛΕΙ.
Γῆ ὡραιοτάτη καὶ Θειοτάτη, Γῆ τελεία ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ἡ Μητέρα Ἑλληνικὴ Γῆ, ἀνέδωσε καρπὸν ὅμοιον. Ὁμοίως Ὡραῖον καὶ ὁμοίως Θεῖον. Πᾶσα Γῆ ἐκφράζει ἑαυτὴν δ᾿ ὅλων τῶν ὑλικῶν της, δι᾿ ὅλων τῶν ζωϊκῶν μορφῶν καὶ ὅλων τῶν φαινομένων της, ἀπὸ τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν βουνῶν καὶ τῶν φυτῶν καὶ τῶν ζῴων μέχρι τῶν παραμικροτέρων ἀποχρώσεων τῶν δύσεών της καὶ τῶν τριχωμάτων τῶν γατιῶν της, ἀπὸ τῶν λεπτοτέρων ἀνθυλλίων μέχρι τῶν λεπτοτάτων ἐκδηλώσεων τοῦ ἀνωτάτου Ζῴου, δι᾿ οὗ κάθε μία κατορθώνει τὴν Αὐτοσυνείδησίν της, τοῦ κατ' εὐφημισμὸν αὐτοκαλουμένου: .
Διότι εἶνε ἀνυπόφορον πλέον νὰ γίνεται αἴφνης λόγος περὶ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς βαθείας χριστιανικότητος -ὁ λόγος τὸ φέρει- ἑνὸς Ἄγγλου ἀρχιεπισκόπου, χωρὶς πρὶν νὰ ἔχῃ ἀποδειχθῇ, ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ χριστιανικότης τοῦ ἀγγλικοῦ καπροδοντομπαλοσκύλου. Καὶ θὰ εἶνε πάντα γελοία ἡ ἀνθρωποειδὴς σκέψις, μὴ βλέπουσα ὅτι εἶνε ἡ ἰδία τρίχα τοῦ ἀγριοχοίρου τῶν Γερμανικῶν σκοταδομουχλοδρυμῶν, ἡ ταυτοτάτη, ποὺ φυτρώνει καὶ ἐπάνω στὴν δαιμονία καράφλα κάθε Μπίσμαρκ.
Κατὰ ταῦτα καὶ ἡ Ἑλλ. Γῆ ἐγέννησε Ζῷον Ἑλληνικόν, τὸν Ἕλληνα: ΕΜΑΣ. Καὶ ὅπως συνέβη καὶ ἔτυχεν ἡ Γῆ αὐτή μας, νὰ εἶνε ἡ ἡμερωτέρα, ἡ φιλανθρωποτέρα γῆ τοῦ πλανήτου αὐτοῦ, καὶ τὸ Ζῷον αὐτὸ ποὺ ἐγέννησεν ἔτυχε νὰ εἶνε ὁ: ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ἡ Ἑλλ. ΓΗ διψᾷ ἐκδίκησιν, διὰ τοὺς ἀτιμασμοὺς αἰώνων, ἀπὸ Βαρβάρους Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἀπὸ Ξένους καὶ ἰθαγενεῖς.
Κάκιστα καὶ ἀδιάντροπα, ἀποδίδεται ὁ τίτλος Ἄνθρωπος, ὑπὸ τῆς χονδροκοπικῆς Ἐπιστήμης, εἰς τὰ ὁμοιοφανῆ Ζωολογικὰ προϊόντα τῶν ἄλλων Γαιῶν, ἐνῷ ὅλαι αἱ ἄλλαι, δὲν κατόρθωσαν νὰ παραγάγουν ποτέ των ἕως τώρα, τίποτε ἄλλο ὡς ἀνώτερον Ζῷον των ἀπὸ τὸν: ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ. Καὶ τῶν καλυτέρων ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ζῴου των αἱ ἐκδηλώσεις, κατὰ τὰς ἀκροτάτας των ἀκμάς, ἔμειναν πάντα, μένουν καὶ ΘΑ μένουν, ἐκδηλώσεις Ἀνθρωποειδεῖς. Καὶ αἱ τελειότεροι ἐκδηλώσεις, τῶν τελειοτέρων των Ζῴων, ποὺ βάζουν ὅλα τὰ δυνατά των διὰ νὰ ἀνθρωπίσουν, εἰς ἁπλῆν ἐξέτασιν ἀποδεικνύονται καθαρότατα καὶ αὐταὶ Ἀνθρωποειδεῖς. Καὶ ταῦτα κατὰ φύσιν. Διότι ὁ ἀνθρωποειδὴς διαφέρει τοῦ Ἀνθρώπου εἰς τὰς λεπτὰς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς, ὅσον σωματικῶς καὶ μορφολογικῶς ὁ πίθηκος ἀπὸ τὸν Ἄνθρωπον.
Αἱ γραμμαὶ αὐταὶ δὲν ἔχουν καμμίαν συγγένειαν μὲ τὸν ψωμοζήτην κόλακα, τὸν φουσκολόγον καὶ ἀεροκοπανικὸν πατριωτισμὸν τοῦ ψοφοῦντος πρώτου αἰῶνος, τὸν πρόρριζα ξεπατώσιμον, διὰ νὰ γλυτώσῃ ἡ Φυλή. Καὶ τίποτε τὸ ἀφύσικον ἢ παράξενον δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτάς. Διότι διὰ πάντα μὴ ἐκ γενετῆς γκαβοκουφάλαλον, εἶνε τὸ ἁπλούστερον καὶ φυσικώτερον τῶν πραγμάτων: .
Πρόχειρος ἀπόδειξις αὐτῶν, μία ἐδῶ, τὸ ΕΝΔΥΜΑ. Μόνον ὁ Ἕλλην ἔκαμε φόρεμα διὰ τὸν Ἄνθρωπον -διότι ἦτο Ἄνθρωπος- ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ. Ὅλοι οἱ ἄλλοι Λαοὶ καὶ Πολιτισμοὶ μαζὺ μὲ τοὺς τώρα, ἀδυνατοῦν νὰ φτιάσουν ἕνα τουλάχιστον, ἅπαξ, φόρεμα μὴ γελοῖον, μὴ Ζουλουδικὸν καὶ Ἀγριάνθρωπον.
Ἡ ἀρχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Ζῴου, ἡ ἱστορία τοῦ Ἕλληνος -τοῦ ΑΝΘΡΩΠΟΥ- καὶ γενικῶς ἡ ἱστορία τοῦ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, δηλαδὴ τῆς Φυλῆς μας, κρύβεται καὶ χάνεται ἀκόμη εἰς τὰ σκότη τῆς κοντῆς καὶ ξεχασμένης μνήμης τῆς Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Οἰκουμενικῆς. Ἀλλὰ παρ᾿ ὅλας τὰς δυσπιστίας της, ἡ Χονδροκέφαλη καὶ στενοκέφαλη Φραγκοσοφία, χθὲς μόλις ἔφθασε τέλος μέχρι Μυκηνῶν, ἀφοῦ ἐδέησε διὰ νὰ πεισθῇ, νὰ πιάσῃ μὲ τὰ χέρια της τὰ κέρατα τοῦ σοβαροῦ Ἀγαμέμνονος, σήμερον μέχρι Κνωσσοῦ. Ἀλλὰ τὰ θεωρούμενα ἀπώτατα αὐτὰ σημεῖα, δὲν εἶνε παρὰ τὰ πρῶτα ἐρευνητικὰ μπουσουλίσματα, πρὸς τὰ μεγάλα πίσω βάθη τῶν αἰώνων, ἀπὸ τῶν ὁποίων θὰ προκύψουν ἀσφαλῶς, αἱ πηγαὶ καὶ ἐκβολαί τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.
Δὲν θὰ κρίνετε Σεῖς οἱ Φράγκοι -τὰ χθεσινὰ Ἀγριογούρουνα- Ἐμᾶς, ἀλλ᾿ Ἐμεῖς θὰ κρίνωμε Σᾶς καὶ τὸν Πολιτισμόν σας.
Ὅλα τὰ μέχρις ὥρας μυθιστορεύματα περὶ ἀρχικῶν Φυλῶν, περὶ καταγωγῆς τῶν ἄλλων καὶ ἠμῶν καὶ περὶ τῶν ἀνακατεμάτων ὅλων αὐτῶν, εἶνε Νεανικῆς Ἐπιστήμης σαλιαρίσματα, διὰ τὰ ὁποῖα θὰ γελᾷ καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια αὔριον, ὅπως γελᾷ κάθε ἡμέραν, διὰ τὰ κάθε χθεσινά της. Ὅταν ἡ μικρὴ αὐτὴ Παλαβὴ θὰ φορέσῃ μακρυὰ φορέματα, θὰ ἀναζητήσῃ βεβαίως τὰ καθαρὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ξεχωριστικά, τὰς πηγᾶς μιᾶς: . Διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται. Τὰ δὲ ὅρια τῆς Καρδίας τοῦ Πυρῆνος τῆς Ἀνθρωπότητος αὐτῆς, δὲν θὰ τὰ δώσῃ κανένας Φράγκος Σπαθᾶς ἢ Πολιτικὸς ἢ Ψευτοφυλλαδᾶς. Τὰ φυσικὰ ὅρια τὰ αἰωνίως ἀληθινά, τὰ ἔχει πάντα μπροστὰ στὰ στραβὰ τοῦ καθενὸς ἡ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΛΩΡΙΣ.
Ἀλλὰ καὶ ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς διασωθείσης, λεγομένης Μυθολογίας τῆς Φυλῆς μας -- Ἑλληνικὴ Γῆ, Φυλὴ καὶ Ἕλλην, ξεχωρίζονται γράφονται καὶ χαρακτηρίζονται κατὰ τὰ πάντα, μὲ δυνατωτάτην καὶ καθαρωτάτην γραμμὴν ὁλοφάνερον καὶ εἰς στραβῶν ἁφήν: .
Καὶ εἶνε ΝΤΡΟΠΗ βαθυτάτη, διὰ τὴν Φυλήν, νὰ μὴν ἔχῃ καθαρίσῃ ἀκόμα οὔτε τὰ πράγματα αὐτά.
Ναί. Μὲ τόσον καθαροτάτην γραμμήν, ὥστε αὐτὸς ὁ Ὅμηρος στὸν παλαιότατο καιρό του, χωρὶς νὰ εἶνε ἡ δουλειά του, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, καὶ χωρὶς νὰ τὸ ξέρῃ καὶ χωρὶς νὰ τὸ φαντασθῇ ποτέ του, πίνων καὶ τραγουδῶν εἰς ἡρωϊκὰ καὶ ἡμιθεϊκὰ συμπόσια τῶν ΚΛΕΦΤΩΝ τοῦ καιροῦ του, πίνων καὶ τραγουδῶν, νὰ ζωγραφίσῃ τὸν Ἕλληνα πάσης ἐποχῆς, ὑπὸ τὴν διπλῆν μορφὴν τοῦ Ἀχιλλέως-Κλέφτου, πολεμιστοῦ, Ὀδυσσέως-Ἐμπόρου, Ἀποίκου, δηλαδὴ τοῦ ἑνὸς Ἕλληνος τοῦ πηγαίνοντος παντοῦ -- τρυπόνοντος εἰς τὰ ἔγκατα γαιῶν καὶ λαῶν, ἐξαπατῶντος καὶ διαρπάζοντος τὰ πάντα, φοροῦντος ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ φορέματα, τρικυμιζομένου εἰς τὰ τέσσερα σημεῖα τῶν ἀνέμων, διαρκῶς θαλασσοπνιγομένου, ἀλλὰ εἰς τὸ τέλος πάντα διαφεύγοντος κάθε κίνδυνον, νικῶντος, ἐπανερχομένου εἰς τὴν φωληά του ἀσφαλῶς, τοῦ ἑνός, αἰωνίου Ἀχιλλέως-Ὀδυσσέως τοῦ ξεκινῶντος διὰ κάθε που, ὅπου τοῦ μυρίσῃ χρυσότριχον τομάρι διὰ νὰ τὸ ἁρπάσῃ, διὰ κάθε Ὡραίαν Ἑλένην ποὺ τοῦ ἁρπάζουν αὐτοῦ, ἐπανερχομένου ἔστω καὶ χωρὶς βρακὶ στὸ σπῆτι του, σκοτώνοντος κάθε ἐραστάς, καὶ ἀναπαυομένου στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Πηνελόπης ποὺ εἶνε ἡ Γῆ του, ἡ ὁποία κοροϊδεύουσα τοὺς κάθε ἐγκατεστημένους στὸ σπῆτι της ἐραστάς, καὶ ἀφρόντιστα τραγουδοῦσα, ὑφαίνει τὰ ὄνειρά της εἰς τὰ θαυμάσια ὑφάσματα ποὺ βλέπετε εἰς τὰς δύσεις τῶν οὐρανῶν Σας, γράφων οὕτω ἀπὸ τότε, ὅ,τι οὔτε τώρα δὲν ἐκατόρθωσαν οἱ Φραγκοβάρβαροι Σοφοὶ καὶ οἱ δικοί μας Φραγκοραγιάδες, τὴν αἰωνίαν ἱστορίαν Ἕλληνος καὶ Φυλῆς, εἰς κάθε στιγμὴν πιστοποιουμένην, γράφων τὰ δύο προφητικὰ βιβλία τὰ δύο γνήσια Εὐαγγέλια τῆς Φυλῆς. Καὶ διὰ νὰ γραφοῦν ἀπὸ τότε, χωρὶς οὔτε νὰ τὸ θέλῃ, οὔτε νὰ τὸ σκοπεύῃ, οὔτε νὰ τὸ φαντασθῇ ὁ ποιητής, ὁλοφάνερον ὅτι ἀπὸ πολὺ πρὶν τῶν τότε, ἅλυσσος αἰώνων μακροτάτη Ζωῆς τῆς Φυλῆς, εἶχεν ἀποκρυσταλλώσῃ τὸν Ἑλλ. τύπον εἰς διαμαντένιας σκληρότητος καὶ διαυγείας κρύσταλλον, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ἴδιον, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, διὰ τὸν αὐτὸν λόγον κάμνει ἄθελα ὁ χθεσινὸς Κλέφτης καὶ δι᾿ αὐτὸ τὰ αὐτὰ ἀπορρέουν συμπεράσματα.
Περιττὸν νὰ φουσκώνετε δι᾿ αὐτά. Οἱ Ἕλληνες κάθε ἐποχῆς δὲν εἶσθε τίποτα. Ἡ Ἑλληνικὴ Γῆ εἶνε τὸ Πᾶν.
Τὸ φύσει, φύσεως τελείας Ἑλληνικὸν αὐτὸ Ζῷον, τελειότερον παντὸς ἄλλου, ἀρχῆθεν, ἔκτοτε, πάντοτε καὶ τώρα καὶ εἰς πᾶν μέλλον ἐνόσῳ ὑπάρχει καὶ εἷς μόνον Ἕλλην -πράγματα ἀποδεικνυόμενα εὐκολώτατα ὄχι μὲ προγονικὰ διπλώματα, ἀλλὰ μὲ ἕνα τυχαῖον ἀνθρωποσωρὸν τωρινῶν Παλιορωμηῶν- ἀνῆλθεν ἐντελῶς εἰς τὸν τύπον Ἄνθρωπος, κατὰ τὴν Παλαιάν μας Ἐποχὴν καὶ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΘΕΟΣ, κατὰ τὴν Ἀθηναϊκήν.
Ἡμεῖς λοιπὸν τότε καθωρίσαμεν: διὰ τὸν ἑαυτόν μας καὶ διὰ τὴν τότε, τὴν ἔκτοτε, τὴν τώρα καὶ μέλλουσαν Οἰκουμένην. Καὶ μὲ ὅλην τὴν ἀφόρητον ἀηδίαν ποὺ προξενοῦν ἐπαναλήψεις κοινοτοπιῶν, ποὺ μόνον οἱ Ρωμηοὶ ἀμφισβητοῦν ἀπὸ ἀπερίγραπτον ἀμάθειαν, ἀπόδειξις, ὅτι ἔκτοτε καὶ τὴν ὥραν αὐτήν, πᾶσαι αἱ πνευματικαὶ ἀριστοκρατίαι, τῶν Χωρῶν καὶ Λαῶν ποὺ θέλουν νὰ , τὸν Τύπον μας αὐτὸν ἔχουν ὡς ὑπόδειγμα, αὐτὸν προσπαθοῦν νὰ ὁμοιάσουν, ἀνάλογον παιδεύονται νὰ κατασκευάσουν. Ἀδιάφορον ἐὰν δὲν ἐκατώρθωσαν ποτέ των νὰ κάμουν τὶ ἀναλόγου ἀξίας, , ἀδιάφορον ἐὰν αὐτὸ διὰ λόγους ὡρισμένους καὶ καθαρωτάτους δὲν θὰ γίνῃ ποτέ.
Παύσετε ὦ μικροκέφαλοι νὰ συγχέετε καὶ νὰ φαντάζεσθε ὅτι τὸ ἐμπνέεσθαι ἀπὸ τὸν Παλαιόν μας Τύπον -πρᾶγμα τὸ ὁποῖον κάμνουν ὅλα τὰ ἀνώτερα Πνεύματα τῶν ἀνεπτυγμένων Λαῶν- ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν Βασιλεύοντα Πανελλήνιον Κτηνοδασκαλισμόν, αὐτὸν τὸν Ἱπποποταμώδους ἀναισθησίας, ἐγκληματικῆς ἀμαθείας ἀρχαιολατρευμόν, ὁ ὁποῖος εἶνε τὸ ἀποτροπαιότερον ἕλκος τῆς Φυλῆς, τὸ ἐμποδιστικώτερον, στρεβλωτικώτερον καὶ ἀποκτηνωτικώτερον ἀνθρωποπλαστεῖον καὶ ὡς τοιοῦτον, ἔθνος θέλον νὰ ζήσῃ, ἔπρεπε ἀπὸ πολλοῦ νὰ ἔχῃ ξεπατώση αὐτόν, τὸν τρισηλίθιον ἀρχαιομαϊμουδισμὸν καὶ τοὺς ἀποστόλους του μὲ φόλες στριχνίνης.
Κατὰ τὴν ἐποχὴν λοιπὸν αὐτήν, ὡρίσαμεν καὶ ἐτελειώσαμεν ἐπίσης τὸν ΤΥΠΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, διὰ τὸν Ἑαυτόν μας καὶ διὰ τὴν ἔκτοτε καὶ Μέλλουσαν Οἰκουμένην.
Ὁ ἀρχαῖος Ἑλληνισμὸς ἔθιξε τὸ Θεῖον πλάσας τὰς ΑΘΗΝΑΣ.
Ἐδῶ λοιπὸν τότε, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, εἰς αὐτὸ τὸ ἴδιον χῶμα τὸ ὁποῖον μὲ ἡδονικὸν ρίγος θωπεύουν τὰ δάκτυλά μας καὶ μὲ ρίγος μανίας σφίγγονται διὰ νὰ μὴ καρφωθοῦν εἰς τὸν λαιμὸν τῶν τωρινῶν Μερκουροπυρικῶν ψήφων, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον ὅπως τὴν ὥραν αὐτὴν -κακὴν καὶ ψυχρὴν- ἐρχόμενοι ἀπὸ τὰ ἀπειράριθμα Αἰώνια , πολυειδεῖς καὶ πολύμορφοι, ἐσυγκεντρώθημεν, ἡνώθημεν καὶ ἐπλάσαμεν νέον Γένος τό: Ἀθηναϊκόν. Καὶ τὸ Γένος αὐτὸ τότε, παραλαμβάνον ὅλην τὴν ἕως τότε Αἴσθησιν καὶ Νόησιν τῆς Φυλῆς, ἐκδηλοῦται ἐντελῶς, θαυμάσια, τελειώνει τὸν , συνθέτει ἐκδηλώνει καὶ τελειώνει τὸν , δημιουργεῖ, τελειώνει καὶ ἐκφράζει τὴν: ΥΠΕΡΤΑΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ ἱερώτατον Τριαδικὸν Σύμβολον: ΩΡΑΙΟΝ, ΑΛΗΘΕΣ, ΑΓΑΘΟΝ. Θρησκεία ἀπηλλαγμένη τῶν κακομοιριῶν τῶν φυσικῶν εἰς τοὺς Θεούς, Κομματάρχας καὶ αὐτοὺς προσπαθοῦντας νὰ ὑπερισχύσουν καὶ κρατηθοῦν εἰς τὰ πράγματα, ἀπηλλαγμένη τῶν φανατισμῶν καὶ τῶν ἀμαθειῶν τῶν Θεῶν καὶ τῶν φύσει σταματημένων μυαλῶν αὐτῶν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ παπούλη των καὶ τῶν φανατισμῶν τῶν ψωμιζομένων ἐξ αὐτῶν, θρησκεία ἀντιθέτως πρὸς ὅλας ἀνεξαιρέτως τὰς ἄλλας τῆς Γῆς ποὺ εἶνε φύσει, Ἡ μὴ Ἔρευνα, τὸ Σταμάτημα, τὸ ΑΛΤ, οὖσα ἡ ΚΙΝΗΣΙΣ, Η ΕΡΕΥΝΑ, ΤΟ ΑΕΝΝΑΟΝ ΕΜΠΡΟΣ.
Ἂν σκιάζεσθε νὰ σκεφθεῖτε ἐλεύθερα, ἂν φοβᾶσθε νὰ σταθεῖτε ὀρθοὶ σὰν Ἄνδρες, τότε ξαναβουτίσετε στὸ Δασκαλοσυνταγματικό Σας ροχαλητό.
Αἱ Θεουργικαὶ Θρησκείαι, ὅλαι ἀνεξαιρέτως, εἶνε δευτερεύουσαι, κατώτεραι, εἶνε διὰ τὰ πλήθη, ἀπευθύνονται εἰς τὸ αἴσθημα μόνον. Οἱαδήποτε θεουργική, Δογματικὴ θρησκεία ἄλλη, μὴ δεχομένη νὰ συνυπάρχῃ ὑπὸ τὴν ἀνωτέραν αὐτήν, τὴν Πνευματικῶς Πανελευθέραν, χωρὶς νὰ θέλῃ νὰ ἀναμιχθῇ εἰς τὰ ἔργα καὶ τὰ δόγματα καὶ τὰ ρήματά της, εἶνε ἁπλῶς: ΑΝΗΘΙΚΟΣ. Καὶ πρέπει νὰ γραπώνεται αὐθωρεὶ ὑπὸ πάσης πολιτείας θελούσης νὰ ζήσῃ καὶ νὰ κατραπακιάζεται. Καὶ οἱαδήποτε τοιαύτη θέλουσα νὰ μοναρχήσῃ εἶνε ἁπλῶς ΚΑΚΟΥΡΓΟΣ, δημιουργὸς ΠΑΠΙΣΜΩΝ = ΣΑΠΙΣΜΩΝ Λαῶν. Καὶ καμμία θρησκεία δὲν εἶνε ἱκανὴ -δὲν εἶνε ἡ φύσις της- νὰ δημιουργήσῃ ἀνθρώπους, ἐκπαιδεύσῃ Λαοὺς καὶ διαπλάσῃ Ἔθνη. Τὰ δῆθεν φαινόμενα καὶ δυνατὰ ταμπουριλιζόμενα, εἶνε φαντασιάσματα μυρμηκοκεφάλων καὶ βορβορυγμοὶ παραδοφαγάδων καλογέρων, ψεύδη θρησκειῶν καὶ ψεύδη Πολιτειῶν, ψευτοσυμβιβασμοὶ πολεμίων, ἀλληλοκλειόντων τὰ μάτια των καὶ ἀλληλογελωμένων, τῶν ὁποίων τὸ τέλος εἶνε πάντα, ὁ τελειωτικὸς ἁρπαγμὸς καὶ τὸ κατατσάκισμα τῶν κάθε Παλιωμένων Εἰδώλων.
Ὁλόκληρος λοιπὸν ἡ Ἑλληνική μας Ἱστορία μέχρι τῆς Ἀλεξανδρινῆς ἐμφανίσεως, δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο, παρὰ Ἀνατροφή, Ἐκπαίδευσις, Ὀργάνωσις, Ἐξάσκησις τῆς φυλῆς εἰς ὅλους τοὺς Ἀνθρωπίνους Ἀγῶνας, συνείδησις μελέτη καὶ ἔκφρασις καὶ συστηματοποίησις αὐτῶν εἰς φαεινότατα ἀξιώματα, ἀφθάστου διανοητικῆς οὐσίας, δυνάμεως καὶ καλλονῆς μορφῆς. Κάθε Ἰδέα ὅπως καὶ κάθε Πολίτευμα ὄχι μόνον ἐκφράζεται ἀλλὰ καὶ πειραματίζεται, τὸ κάθε τι κόπτεται εἰς χρυσᾶ μετάλλια καὶ ἐγχαράζεται μὲ ἡδονικὴν γραμμὴν Φειδίου δι᾿ αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Αὐταὶ αἱ Ἀθῆναι δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρά: ΣΧΟΛΕΙΟΝ. Σχολεῖον Γραμματικόν. Σχολεῖον Σωματοποιητικόν. Σχολεῖον Ἰδεοπλαστικόν. Σχολεῖον Τεχνοπλαστικόν. Σχολεῖον Πραγματοπλαστικόν. Σχολεῖον Στρατιωτικόν. Σχολεῖον Πολιτικόν. Σχολεῖον Ἐμπορικόν. Σχολεῖον Ναυτικόν. Σχολεῖον Ἐπιστημονικόν. Σχολεῖον Φιλοσοφικόν: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ, Σχολεῖον καὶ .
Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐδῶ τότε, τελειώνομεν τὴν ἀνατροφήν μας, τὰς σπουδάς μας, θέτομεν τὰ θεμέλια ὅλα τῶν Ἀνθρωπίνων Ἐπιστημῶν, πετῶμεν Γράμματα καὶ Τέχνας εἰς τὰ οὐράνια. Διότι εἴμεθα τότε ὁ τρελλὸς ΕΦΗΒΟΣ, ὁ ὅλος Φῶς, Χαρά, Ὁρμή, Ἔρως, Φίλημα, εἴμεθα ὁ Ποιητής, ὁ Ψάλτης, ὁ Μάντης, ποὺ μὲ τὴν Προφητικὴν δύναμιν τῆς Ἐρωτευμένης Νεότητος, θίγομεν μὲ ἀπαράμιλλον ἀσφάλειαν τὰς ἀκροτάτας δυνατὰς ἐκδηλώσεις τοῦ Ζῴου: Ἄνθρωπος, μὲ διαίσθησιν καὶ διόρασιν τοιαύτην ὥστε μετὰ τόσους αἰῶνας οἱ τωρινοὶ σοφοὶ μὲ τὰ χίλια των ἐργαλεῖα καὶ γυαλιὰ νὰ εἶνε ἐμπρὸς ἡμῶν τῶν τότε: .
ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑΙ Ἀγαπήσετε μὲ πάθος πύρινον τὴν Μητέρα Γῆ, θ᾿ ἀναστηθῆτε στὴν ἀληθινὴ Ἡδονικὴ Ζωή.
Καὶ τότε ἡ Μητέρα Ἑλληνικὴ Γῆ, ἀγαλλομένη ἕως τὰ βάθη τῶν σπλάχνων της αἰσθάνεται τὰ στήθη τῆς πρισκόμενα ἀπὸ τὰς ἡδονὰς τῆς συλλήψεως, τότε ἀπὸ τοῦ σὰν ὀρθοῦ μαστοῦ Ἀρτέμιδος Πεντελικοῦ της, ἕνα ἀφροδίσειον ἀφρόεν, μαρμαρόεν γάλα ἀναβλύζει, γάλα πηγνυόμενον εἰς τὸν ἀέρα καὶ τὸ φῶς, κρυσταλλιαζόμενον εἰς ἀνονείρευτα Παλάτια, μὲ μαρμαρίνην Ἀνθρωπότητα ἁβροτέραν καὶ ζωντανοτέραν κάθε ζωντανῆς, ἀνερχόμενον ἀργὰ καὶ μεγαλόπρεπα πρὸς τὰ κυάνεα οὐράνια σὰν πελώριον πάμφωτον σύννεφον Ἰουλιανοῦ μεσημερινοῦ καὶ μένον.
Καὶ ἡ Νεφέλη, αὐτὴ ἡ διαμένουσα αἰώνια, ἡ καταυγάζουσα μὲ τὰ ἡδονικώτερα φῶτα τὴν Οἰκουμένην, ἡ μὴ γινομένη βρῶμα σκωλήκων, ἡ χῶμα οὖσα καὶ μὴ ἀπερχομένη εἰς χῶμα, ἡ οὔτε ἀπὸ τοῦ Χρόνου οὔτε ἀπὸ κανενὸς λυσσασμένου Θεοῦ τὰ δόντια τρωγομένη, εἶνε τὸ ἀποθέωμα Ἑλληνικῆς Γῆς καὶ Φυλῆς, καὶ εἶνε τὸ ἕνα καὶ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ ποὺ ἄνθησε καὶ ἐπετρώθη εἰς τὸν πλανήτην αὐτόν, εἶνε ὁ μοναδικὸς Αἰσθητικὸς καὶ Πνευματικὸς Ἥλιος τῆς Οἰκουμένης, ὁλόκληρος Χαρὰ καὶ Ἡδονὴ Ζωῆς, καὶ ἡ μόνη της Δόξα, Παρηγορία καὶ Ἐλπίς, εἶνε τό: ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ.
Καὶ ἐπειδὴ τὸ ΓΕΓΟΝΟΣ εἶνε αὐτό, ἔχετε βαρύτατα, ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ νὰ ἐκτελέσετε. Χωρὶς νὰ τὰ ἐκτελεῖτε δὲν ἔχετε κανένα δικαίωμα νὰ φέρετε τὸ ὄνομα ΕΛΛΗΝ.
Καὶ αὐτὸ τὸ τρομερὰ λάμπον καὶ τρομερὰ καῖον βαρύτατον στέμμα ποὺ θέλοντας καὶ μὴ θέλοντας ἐκάθησεν ἡ Τύχη τῶν ἀνθρωπείων στὸ κεφάλι τῶν Ἑλλήνων, εἶνε ἡ θεϊκὴ καὶ τρομερὰ Μοῖρα, ἕνεκα τῆς ὁποίας, ὦ κάθε Τωρινοὶ Μουντζούριδες, δὲν εἶσθε ἐλεύθεροι νὰ κάνετε ὅ,τι θέλετε ἀλλ᾿ ἢ πρέπει νὰ περπατᾶτε ἡρωϊκὰ στὸν κόσμο πρὸς κάθε μέρα Νέα Ὕψη, ἄφθαστα ἀπὸ κάθε ἄλλους .
Μὲ τὸ δημιούργημα καὶ τελείωμα τοῦ , ὁ σκοπὸς τῶν Ἀθηνῶν λήγει ἐδῶ, διὰ μακρὰν σειρὰν αἰώνων. Ἕως ὅτου ἐπανέλθῃ ἡ ὥρα καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ ξαναγυρίσωμεν εἰς τὸ κέντρον τῆς καρδίας τῆς Ἑλλ. Γῆς, ποὺ εἶνε αἱ Ἀθῆναι, ὅπως κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνας, ὅτε κατετσακίζετο παντοῦ τὸ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ἑλλ. Ἰδανικόν, αὐταὶ δὲν ἔχουν τίποτε ἄλλο νὰ μᾶς εἰποῦν καὶ τίποτε ἄλλο νὰ κάμουν. Φειδίου χαράξαντος τὸν Τύπον τοῦ Ἀνθρώπου, τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας Παρθένου τελειωθέντος, Ἀριστοτέλους στήσαντος τὴν Ἀρχιτεκτονικὴν τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου καὶ Πλάτωνος συνθέσαντος τὴν Μουσικὴν τῶν Κοσμίων, ἡ Πάνοπλος Ἀθηνᾶ ζωντανευμένη ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν λατρείαν, δύναται νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸ μαρμάρινον φόρεμά της χωρὶς νὰ πάθῃ τίποτε, καὶ ὁ Ἕλλην ὢν τώρα τέλειος ΑΝΗΡ, καθ᾿ ὅλα ἕτοιμος διὰ τὸν προορισμόν του δύναται νὰ προβῇ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Νικηφόρου Θεᾶς του εἰς τὸν Μοιραῖόν του δρόμον.
Καὶ ὁ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν Κόσμον αὐτόν, ἦτο καὶ εἶνε εἰς κάθε ἐποχήν, ΣΗΜΕΡΑ καὶ ΑΥΡΙΟΝ:
Ο ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
Καὶ ἐπειδὴ τὸ ΓΕΓΟΝΟΣ εἶνε αὐτὸ πρέπει νὰ σταθεῖτε νὰ Σᾶς γδάρουν τὰ ροῦχα, τὸ πετσί, νὰ Σᾶς πλύνουν τὶς Ἰδέες, νὰ Σᾶς μπουγαδιάσουν τὸ Μυαλὸ γιὰ νὰ ἰδεῖτε τὸν Ἑαυτό Σας καὶ τὸ δρόμο Σας.
Τὰ ξεφωνητὰ καὶ μοιρολογητὰ τῶν ἱστορικῶν ἐπί τῆς λήξεως τῆς Βασιλείας τῶν Ἀθηνῶν, πάντα ὅσα ἐμωρολογήθησαν, μωρολογοῦνται καὶ γρονθοκοποῦνται εἰς τὰ κεφάλια καὶ τὰ βιβλία τῶν φραγκοβαρβάρων περὶ ἡμῶν τῶν τότε, ὅσον ἀφορᾷ τὸν ἀνταγωνισμὸν τῶν ἄστεων, τὰς ἀκμὰς καὶ τὰς παρακμὰς αὐτῶν καὶ τὸ ἔκτοτε σπάρσιμον, ἀνακάτωμα καὶ χάσιμον ἡμῶν, εἶνε πάντα τοῦ Βαρβάρου Πνεύματος ΑΚΑΤΑΛΗΨΙΑΙ καὶ ΑΜΑΘΕΙΑΙ, Πνεύματος κομπάζοντος διὰ τὴν Ἐπιστημονικήν του δεινότητα καὶ καὶ τῆς φυσιολογίας ἡμῶν καὶ τῆς Φυλῆς μας, ἕνεκα τοῦ ἐπικρατήσαντος κακοηθεστάτου συστήματος τοῦ νὰ θεωρεῖται ὁ Ἑλληνισμὸς τοῦ: ΚΑΣΙΔΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ἐπὶ τοῦ ὁποίου καὶ διὰ τὸν ὁποῖον ὁ κάθε πιασμένος φυλλαδᾶς καὶ Βιβλιαρᾶς δύναται νὰ λέγει ὅ,τι τοῦ κατεβῇ.
Τὰ δὲ παρόμοια μωρολογούμενα καὶ παπαγαλιζόμενα εἰς τὰ κεφάλια καὶ τὰ βιβλία τῶν ἰδικῶν μας Φραγκοραγιάδων Ἱστορικῶν, εἶνε ἀνθρωπαρίων συμφεροντίδια διὰ νὰ τοὺς χαϊδεύῃ ὁ Φράγκος τὴν πλάτη καὶ τοὺς ἀνακηρύττει Σοφούς, Μαλακίων ἀνανδρίαι, μὴ πολεμούντων δυνατώτατα, νὰ πλύνουν μίαν ὥραν ἀρχήτερα τὴν Φυλὴν των, ἀπό τους σωροὺς τῶν βορβορωδῶν ψευμάτων τόσων αἰώνων καὶ εἶνε ὄχι , ἀλλὰ ὁ ἕνας Πανελλήνιος ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΗΘΑΡΓΙΣΜΟΣ. Ο ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΩΔΗΣ ΤΕΜΠΕΛΧΑΝΙΑΣΜΟΣ ποὺ ἐννοεῖ νὰ τοῦ φέρουν ἕτοιμα ἀπὸ τὴν Εὐρώπην, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ, ἀκόμη καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν του. Διότι καταντᾷ ἀφάνταστον ὅτι ἐν μέσῳ τόσης ἀξιωματικῆς καὶ Δογματικῆς παγκοσμίου Φλυαρίας περὶ Ἑλληνισμοῦ, ἀγνοοῦνται αὐτὰ τὰ θεμελιώδη πράγματα, ὅπως λόγου χάριν ἡ Προμυθολογικὴ ΚΟΙΝΟΤΗΣ, -τὸ Ἐθνικὸν αὐτό: ΚΥΤΤΑΡΟΝ- ἄνευ τοῦ ὁποίου Ὀδυσσισμοί, Ἀποικισμοί, Μακεδονισμοί, Ρωμαϊσμοί, Χριστιανισμοί, Φραγκισμοί, Τουρκισμοί, εἶνε ἀκατανόητοι, καὶ ἐντελῶς ἀνεξήγητος ἡ ὕπαρξις καὶ διάσωσις τῆς Φυλῆς ἕως τώρα, ἀφάνταστον ὅτι αὐτὸ τὸ σημερινὸν Πανελλήνιον ΓΕΓΟΝΟΣ, ὅτι τὸ ἔνστικτον καὶ Φυσιολογικὸν αὐτὸ Κύτταρον, ὁ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ, καθ᾿ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς αἰῶνας, ἕως αὐτὴν τὴν στιγμήν, ἀκόμη καὶ μέσα εἰς ὁλόκληρον αὐτὴν τὴν ἐλευθέραν Συνταγματομουρλὴν Ἑλλάδα... ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ.
Ὅταν δὲν ἐκτελοῦμεν τὸν ἐκπολιτιστικὸν προορισμὸν μας, μᾶς βρίζουν οἱ Φράγκοι. Ὅταν τὸν ἐκτελοῦμεν τὸν ἀρνοῦνται καὶ πάλιν μᾶς βρίζουν.
Διότι τί σκούζουν οἱ Φράγκοι, τί θέλουν καὶ τί ζητοῦν νὰ ἐκάμνομεν περισσότερον τότε; Μήπως νὰ ἐκοκαλώναμεν ἐκεῖ καὶ νὰ διετηρούσαμεν τὴν ὡραίαν σκηνοθεσίαν ἀνέπαφον καὶ νὰ ἐπεριμέναμεν ἕως ὅτου γεννηθοῦν οἱ τωρινοὶ Δασκάλοι τῶν δύο ἡμισφαιρίων διὰ νὰ ἔλθουν νὰ διασκεδάσουν καὶ μᾶς σχολιάσουν; Οἱ ἀνεβαίνοντες μέχρι τοῦ Θείου δὲν ἀνεβαίνουν διὰ νὰ χαθοῦν εἰς τὸ φῶς σὰν τὸν Ἑβραῖον ΚουτοΗλίαν, ἀλλὰ διὰ νὰ κατεβοῦν ἔπειτα καὶ καταφωτίσουν τοὺς κατωτέρους των. Ἐμεῖς δὲ τότε ἀνήλθομεν τόσον ψηλὰ εἰς τὸ φῶς ὥστε χιλιάδων ἐτῶν προσπάθειαι τόσων λαῶν, ἀπέτυχαν οἰκτρότατα καὶ ἀπέτυχαν ὄχι τοῦ νὰ φθάσουν εἰς ὕψη παρόμοια, ἀλλ᾿ ἁπλῶς καὶ μόνον νὰ βαδίσουν ἐπὶ ἀναλόγου δρόμου, νὰ κτίσουν μερικὰ σκαλοπάτια πρὸς ἕνα οἱονδήποτε ἀλλ᾿ ἀληθινὸν ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΝ καὶ ὄχι Οὐραγγουταγκισμόν. Καὶ ἀπέτυχαν τόσον ὥστε ἀρχίζει νὰ καταντᾷ πλέον φανερόν, ὑπέρ ποτε τώρα, ὅτε ἡ Εὐρώπη ἐπέδειξε τὴν μεγίστην ἔντασιν καὶ ὤθησιν ποὺ ἐφάνη ποτὲ εἰς τὸν κόσμον πρὸς κάθε ὕψος, τώρα ὅτε ἀρχίζει τέλος νὰ φωνάζεται ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους ἡ παθιασμένη, μανιακὴ καὶ σάπια ἄνθησις τοῦ Κολοσσοῦ ποὺ λέγεται Εὐρωπαϊκὸς Πολιτισμός, τώρα ὅτε ἀρχίζουν νὰ βλέπονται τὰ γιγάντια μὲν σαπρὰ δὲ βάθρα του, ὅτι ἂν εἶνε πεπρωμένον Φυλὴ νὰ ἀνέλθῃ εἰς παρόμοια ὕψη διὰ τό: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΚΑΛΟΝ, μόνον ἡ ληθαργωμένη καὶ ΕΘΝΙΚΩΣ ΑΠΟΚΤΗΝΩΜΕΝΗ Φυλή μας εἶνε αὐτὴ ἢ καμμία ἄλλη, διὰ , ΦΥΣΙΚΟΥΣ, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ μόνον ἐὰν συνέλθῃ καὶ εἰσέλθῃ καὶ βαδίσῃ μὲ πάθος πύρινον καὶ προβῇ μὲ πίστην τυφλὴν εἰς ἑαυτὴν τὸν φυσικόν της δρόμον.
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Ντροπή Σας νὰ συζητᾶτε μὲ τὸν Σκυλόφραγκο ἂν ἡ Μακεδονική Σας Γῆ εἶνε Δική Σας Γῆ. Καὶ νὰ τὸν πείσῃς, δὲν τὸν πείθεις τὸ Λῃστή. Ἢ μόνος του ἢ μὲ Σμπίρους βαλτοὺς θὰ προσπαθήσῃ νὰ Σᾶς πάρῃ κάθε Γῆ.
Οἱ Πολιτισμοὶ ποὺ Σᾶς ἔμαθαν οἱ Δασκαλοτσούσιδες νὰ προσκυνᾶτε μπρούμυτα, Σᾶς καμπανίζουν κατάμουτρα μὲ ἄγρια χαστούκια: Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ.
Καὶ εἶνε ἀνήθικον καὶ ἄσκοπον καὶ τὸ νὰ Σᾶς δώσουν καὶ τὸ νὰ δεχθεῖτέ τι. Καὶ νὰ Σᾶς δώσουν, ἂν εἶσθε Σάπιοι, ὁ πρῶτος Δυνατὸς θὰ Σᾶς τὸ πάρῃ. Τὸ Ἠθικὸν εἶνε ἂν εἶσθε Σάπιοι, νὰ Σᾶς ξεπατώσουν καὶ καθαρίσουν τὴ Γῆ.
Φυλᾶτε τὴ Γῆ Σας καὶ τὴν Τιμή της, μόνο μὲ Σπαθί.
Πάψετε Σαπιοδάσκαλοι καὶ Σαπιορήτορες -ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- νὰ ἐξευτελίζετε τὴ Φυλή. Πάψετε Παλιόγρηες τὶς κλάψες, τὰ σάλια, τὰ μελάνια καὶ πιάστε τὸ ΣΠΑΘΙ.
Τὰ πάντα στὴ Ζωὴ -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτῶνται μὲ τὸ ΣΠΑΘΙ. Καὶ ἔτσι εἶνε καὶ μόνο ἔτσι ΠΡΕΠΕΙ νὰ εἶνε.
Τότε λοιπόν, ὅτε ἐτελειώθη διὰ τῶν Ἀθηνῶν τὸ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ, τότε μόνον ἡ ὥρα σημαίνει διὰ νὰ ἀρχίσῃ Πραγματικῶς... ἡ Ἑλλ. Ἱστορία. Ἡ ἀληθῶς τρισμεγίστη Ἀποστολὴ τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν Κόσμον. Καὶ ἡ Ἱστορία αὐτὴ εἶνε:
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.
Διότι οὔτε ἐπρόκειτο τότε, οὔτε ἔκτοτε, οὔτε τώρα, οὔτε ποτὲ σὲ κανένα μέλλον θὰ πρόκειται, ἐμεῖς μόνον νὰ εἴμεθα περίφημοι. Αὐτὸ δὲν χρησιμεύει τίποτε. Ἡ φύσις τῶν πραγμάτων καὶ ἡ μοῖρά μας εἶνε νὰ πηγαίνωμεν παντοῦ προσωπικῶς νὰ ἐξανθρωπίζωμεν. Ἀκριβῶς ὅπως κάμνομεν καὶ τώρα, ἐνστίκτως, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνωμεν, μεταξὺ τῶν κατωτέρων λαῶν. -Διότι εἶνε ἀρχιηλίθιον νὰ πιστεύεται ὅτι οἱ πολιτισμοὶ ταξιδεύουν μόνοι τους.
Ἡ ὥρα λοιπὸν σημαίνει, διὰ νὰ ἑνωθῇ ἡ φυλὴ εἰς ἓν ὅλον Ἐθνικῶς καὶ Πολιτικῶς. Ἡ ὥρα σημαίνει διὰ νὰ ἐμφανισθῇ ὁ τέλειος Τύπος -ποὺ δὲν ἐκατόρθωσαν νὰ φτιάσουν, Ὦ, Δασκαλοκέφαλα αἱ ὑμνούμεναι Ἀθῆναι σας- τοῦ ΕΛΛΗΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ τοῦ Ἑλληνισμοῦ = Ἀνθρωπισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν προφητάνακτα τῆς Φυλῆς: ΕΙΣ Κοίρανος ΕΙΣ Βασιλεύς. Καὶ ἡ Μακεδονία ΑΝΘΙΖΕΙ στὴν ὥρα της. Εἶνε Ἀνθισμένη. Ὁ Φίλιππος ἤδη τὰ εἶχε βγάλει πέρα μὲ ὅλους τους Ρωμιούς. Ἤδη εἶχεν εἰπεῖ στὸν ὑπερτέλειον μὲν Ρήτορα, ἀλλὰ στενοκέφαλον καὶ στεγνοκέφαλον δυσκοίλιον καὶ γρουσούζικον Τοπικιστήν, ποὺ ἐφοβέριζε τὴν Ἄρτα ἀπὸ τὴν Πνύκα: ΣΚΑΣΜΟΣ. Καὶ εἶχε δεῖ ἐμπρός του νὰ κομποδένεται μὲν ἡ γλῶσσα νὰ λύνωνται δὲ μόνον τὰ νεφρὰ τοΰ δαιμονίου κεραυνολόγου. Ἤδη ὁ Ἰσοκράτης ἑλληνικώτατος, ἀττικώτατος καὶ ἀριστοκρατικώτατος ἀνθρώπων, ἀηδιασμένος ἀπὸ τοὺς μικροπολιτικοὺς καὶ τοὺς φαφλατάδες τῶν λόγων, ἐπεκαλεῖτο τὸν Φίλιππον καὶ τὸν παρώρμα, νὰ δώσῃ μιὰ σβερκιὰ εἰς τοὺς Ἑλλαδικούς, διὰ νὰ ἡσυχάσουν καὶ νὰ ἠγηθῇ τοῦ δρόμου τῆς Φυλῆς. Καὶ ἰδοὺ εἰσέρχεται εἰς τὴν Παγκόσμιον σκηνὴν Θεόπνευστος καὶ Θεοείκελλος ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Κλαῖτε Δάσκαλοι τὸ σώπασμα τῶν ὡραίων ρητόρων. Ἀλλὰ Σεῖς Γυναῖκες τοῦ Κόσμου ποὺ ἀγαπᾶτε τοὺς Θεοὺς καὶ τοὺς Ἥρωας κλαῖτε ποὺ περνᾶτε μάταια χωρὶς νὰ ΕΧΕΤΕ ΙΔΕΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ. Ἐὰν ἡ Ἠθικὴ τῶν κοσμίων ἀπαιτεῖ οἱ Ἥρωες, οἱ Ἡμίθεοι, οἱ Θεοὶ νὰ εἶνε πρῶτα πρῶτα -πίσω Λάζαροι- πάγκαλα κορμιὰ καὶ ἔπειτα μυαλὰ ὑπερανθρώπου δυνάμεως, ἕναν Ἀχιλλέα ἄμυαλον καὶ κατσικοκλέφτην σὰν τοὺς χθεσινοὺς Ἀχιλλεῖς μας καὶ ἕναν ὡραῖον καὶ διανοητικόν, ἀλλὰ χαμένον στὰ σαλόνια καὶ ἀποτυχόντα, τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐγέννησαν οἱ Ἑλλαδ. Παρθενῶνες. Αὐτὸς ὅμως εἶνε ὁ Ὡραῖος Ἥρως. Ὁ Ὠραῖος Θεός. Καὶ εἶνε ΝΟΥΣ. Παιδαγωγημένος ἀπὸ τὸν Κόσμιον Ἀριστοτέλην, Ἄρης μὲν Ἕλλην, Ὡραιότατος, Δυνατώτατος, Ἀγαθώτατος ἀλλὰ καὶ ΝΟΥΣ. Ὁ Μέγιστος Βασιλικὸς Νοῦς, καὶ ὁ Μέγιστος ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ Νοῦς τῆς Φυλῆς. Ὁ Περικλῆς, σὰν ἀττικὸς ἄνθρωπος, ἔβλεπεν ἕναν Ἑλληνισμάκο μὲ τὴν Ἀθήνα του ἄρχουσαν, μὲ ἕνα Ἰδανικὸν ἐνσαρκωμένον φέρον τὴν ὑπογραφή του. Καὶ τὸ ἐπεχείρησε καὶ τὸ κατόρθωσε τῶν καιρῶν εὐνοούντων, διὰ τοῦ πλέον ἀφαντάστου μέσου -τοῦ ΛΟΓΟΥ.
Ἑλλ. Φυλὴ ὁ μεγαλύτερος Ἐχθρός Σου εἶνε: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.
Ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ποὺ ἔβλεπε πλατύτερα καὶ δυνατώτερα, εἶδε ὅτι ὅλα αὐτὰ στὸν ἄγριο Κόσμο εἶνε σὰν μπουκέτο σταχύων κοντὰ σὲ στόμα γαϊδάρου, ὅτι διὰ νὰ διατηρηθοῦν αὐτὰ ἐχρειάζετο ἕνας μέγιστος ἑλληνικὸς θώραξ, γράφων τὸν μέγιστον δυνατὸν κύκλον φρουρήσεως περὶ αὐτά, ὅτι ἡ Φυλὴ ἔπρεπε νὰ ἐκταθῇ μέχρι τῶν ἄκρων ὁρίων της διὰ νὰ εἶνε ἀσφαλής, καὶ εἶδε κατακάθαρα ὅτι δὲν εἶνε σκοπός της νὰ ὑπάρχῃ αὐτὴ καὶ νὰ εἶνε μεγάλη, ἀλλὰ Σκοπός της μοιραῖος εἶνε ὁ Κόσμος, ὁ Ἐξανθρωπισμὸς τοῦ Κόσμου, ἡ Πραγματικὴ κυριαρχία καὶ ἡ Πνευματικὴ κυριαρχία τῆς Γῆς, ἡ Γνῶσις καὶ τακτοποίησις τοῦ Πραγματικοῦ καὶ Πνευματικοῦ Κόσμου. Καὶ οὕτω εἶδε κατακάθαρα τὴν ΑΝΑΓΚΗΝ Τρισμεγίστου Ἑλληνισμοῦ.
Διότι ἐὰν ἔπαυε νὰ ὑπάρχῃ τοιοῦτος ἐπὶ μακροτάτην σειρὰν αἰώνων, ἔστω καὶ διὰ μίαν στιγμήν, καὶ τοιοῦτος πολεμῶν λυσσωδῶς ἐναντίον ὅλων τῶν στοιχείων, μέχρις ὅτου, ὦ Φράγκοι Δασκάλοι, ἔλθετε ἡ εὐγενεία Σας, ὁ Πολιτισμός μας ποὺ ψέλνετε καὶ ἑπομένως ὁ Πολιτισμός Σας καὶ ὁ Πολιτισμὸς τῆς Γῆς θὰ ἦτο ἐξαφανισμένος.
Λοιπὸν ὅπως ὁ Ἀριστοτέλης ἔφτιανε τὸν Κόσμο στὸ χαρτί, ὁ Ἀλέξανδρος ἐθεμελίωνε καὶ ἀρχιτεκτονοῦσε κατὰ τὸν Ἑλλ. τρόπο καὶ διὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, διὰ πάντα, τὸν Κόσμον στὴ Γῆ.
Καὶ σύμφωνα πρὸς αὐτά, διὰ νὰ γίνουν αὐτά, ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνουν, δὲν ἐχρησίμευε τίποτε ὁ Λόγος τοῦ Περικλέως. Ἐχρειάζετο πρωτίστως, μία ΒΟΥΒΗ στερεὰ ΦΑΛΑΓΞ, γαρνιρισμένη μὲ μακρύτατες μύτες ἀπὸ σίδερο, σουβλερότατο, ξεκοιλιαστικοτάτη τῶν αἰωνίων Παλιορωμηῶν. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶνε ὁ: ΩΡΑΙΟΣ-ΤΡΟΜΕΡΟΣ. Διότι τὸ Ἐθνικὸν Καλὸν κατορθώνεται εἰς τὸν Ἑλληνικὸν Κόσμον μόνον καὶ μόνον διὰ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΣ. Αὐτὰ πρέπει νὰ ξεύρουν οἱ ΜΕΛΛΟΝΤΕΣ Βασιλεῖς, ἂν εἶνε καὶ οἱ ΘΕΛΟΝΤΕΣ, διὰ νὰ κατορθώσουν τίποτε μεταξὺ Ἑλλήνων. Λένε ὅτι ὁ Ἕλληνας ζυγὸ δὲν ὑποφέρει στὸν λαιμό του. Πρόληψις. Αὐτοκολακεία. Τὸ γεγονὸς εἶνε ὅτι πετᾷ μὲν τὸν κακοβαλμένο ζυγό, ἀλλ᾿ ὅταν τὸν καργάρῃς καλὰ στὸ λαιμό του, κανένας Λαὸς δὲν τὸν βαστᾷ φρονιμότερα. Διότι ὁ Ἕλλην εἶνε μὲν κατεργάρης, ἀλλὰ εἶνε καὶ ΣΟΦΟΣ. -Λένε ὅτι ὁ Ἕλληνας εἶνε Δημοκράτης. Ἐνῷ, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐβασιλεύθη καὶ Αὐτοκρατορεύθη περίφημα, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ Ἀβασίλευτα Πολιτεύματά του καὶ τὰ Παμπάλαια καὶ τὰ Χθεσινὰ τοῦ Ζυγοῦ καὶ τοῦ Ἀγῶνος ἦσαν μᾶλλον Ὀλιγαρχικὰ Ἀριστοκρατικά. Ὁ δὲ γενικὸς τύπος τῆς Κοινότητος μᾶλλον, . Οὕτω τὸ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΝ ἔργον ἀρχίζει, μὲ ἕνα ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΝ ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ. Ὀλίγιστοι Στρατιῶται, ἀφωσιωμένοι, πιστεύοντες ὀλίγοι Ἥρωες, μὲ ὀλίγους ποιητὰς καὶ καλλιτέχνας καὶ Σοφοὺς περὶ ἕνα ἅρμα Θεοῦ. Καὶ ἡ Βάρβαρος Οἰκουμένη παντοῦ ὅπου ἡ θεία ὄψις τοῦ ἐπιφανεῖ, γονατίζει, καὶ οἱ Βάρβαροι Λαοὶ προσκυνοῦν τὸν: ΑΠΟΛΛΩΝΑ.
ΕΛΛ. Φυλὴ τί φωνάζεις; Μπῆκαν κλέφτες στὸ μανδρί; Ἐὰν Σοῦ βαστᾷ ἔμπα διώχτους.
Σημειωτέον, ὅτι τίποτε δὲν ἔχει νὰ φοβηθῇ εἰς τὸν δρόμον του ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς. Ἔχει νὰ φοβηθῇ μόνον τοὺς ὀλίγους Ρωμιοὺς ποὺ θὰ εὑρῇ εἰς τὰ ἐχθρικὰ στρατόπεδα καὶ τοὺς πολλοὺς Ρωμιοὺς ποὺ ἀφίνει πίσω του. Καὶ πράγματι μόνον σ᾿ αὐτοὺς ἔχει τὴν προσοχή του. Διότι ὁ Ἑλληνισμὸς μέσα του ἔχει τὰ στοιχεῖα τῆς ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Καὶ ὁ Ἕλλην μέσα του ἔχει τὸ μικρόβιον τῆς ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ. Ὅλα τὰ ἔξωθεν αἴτια τὰ ὁποῖα φωνάζει, ὁ δαιμόνιος ψεύτης καὶ τρομερὸς Ἠθοποιός, εἶνε ὅλα πάντοτε δευτερεύοντα. Τὰ πρῶτα εἶνε πάντα δικά του. Καὶ πάντα ψεύδεται λέγων ὅτι τοῦ λείπουν οἱ Ἄνθρωποι. Καὶ πάντα ἔχει καὶ πάντα τοὺς ξέρει περίφημα. Ἀλλὰ τὸν ζυγὸν τοῦ Ἕλληνος, τοῦ Ἑαυτοῦ του, τοῦ Μεγαλείου του, τὸν δέχεται δυσκολοτέρα ἀπὸ κάθε ἄλλον. Εὐκολότερα δὲ ὅλων τὸν ΞΕΝΟΝ ΖΥΓΟΝ.
Ἀλλ᾿ ἐπάνω εἰς πελώριον πυραμίδωμα, θησαυρῶν, τροπαίων, θριάμβων μὲ Σῶμα Λυσιππείου Ἀλκῆς καὶ Εὐμορφιᾶς, Σῶμα φύσει εὐωδιάζον σὰν ἄνοιξις, τρομερὰ ΩΡΑΙΟΣ καὶ τρομερὰ ΝΕΟΣ πεθαίνει ὁ μόνος ἄξιος τοῦ ὀνόματος: ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΩΡ ποὺ εἶδεν ἡ Γῆ. Ὁ Παρθενώνειος Τύπος τοῦ Κοσμοκράτορος. Καὶ πεθαίνει ΠΑΙΔΙ.
Ὁ Κόσμος δὲν ξαναεῖδε ἀκόμη, παρὰ ἀποπείρας μεταφράσεων ἀπὸ προστυχορωμαίους Καίσαρας, παρὰ ἀγενεῖς τιποτένιους, κοντοχόντρους, χασαπομανεῖς θεατρίνους Ναπολέοντας, ἀφήνοντας πίσω των μόνον αἵματα καὶ ἐρείπια. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἀνθρωπάκιδες τοῦ Τωρινοῦ Κόσμου, ποὺ φουσκώνουν καὶ κάνουν τὰ λεοντάρια στὰ περιβόλια των, μὲ τοὺς μπερντέδες τοῦ σπητιοῦ των γιὰ πορφύρες, θυμίζουν μόνον τὰ παραμύθια, ποὺ λένε ἡ γρηὲς Γερμανές, κατὰ τὰ μπουμπουνίζοντα σκοτάδια τῶν νυκτῶν, στὰ ἀγγελοχάσκοντα Γερμανόπαιδα.
ΕΛΛ. Φυλὴ εἶσαι ΑΝΗΘΙΚΟΣ: διότι θέλεις οἱ Φραγκικοὶ Στρατοὶ καὶ Στόλοι νὰ Σοῦ φυλᾶν τ᾿ ἀμπέλια ΣΟΥ.
Οἱ Φράγκοι Βιβλιαράδες μᾶς εἶπον ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος δὲν ἦτο Ἕλλην. Καὶ τὸ πρᾶγμα ἐσυζητήθη! καὶ δὲν εὑρέθη κανεὶς νὰ τοὺς εἰπῇ: Μᾶς εἶπον ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἐζουρλάθη, ἐξΑσιανίσθη... Διότι οἱ Φράγκοι Καλαμαράδες καὶ οἱ κάθε Βιβλιοφάγοι, εἶνε ζῳύφια στενοχονδροκέφαλα, ΚΟΥΤΑΒΙΑ θεόστραβα εἰς τὴν ἀντίληψιν τῆς Πολυμόρφου φύσεως τῶν Ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Διότι, βράστον τὸν Βασιληὰ ἅμα δὲν στέκεται ψηλά. Διότι ἂν δὲν ἀστράφτει πάγχρυσος ὁ Βασιλεὺς στὴν Ἀνατολὴ καὶ δὲν πατήσῃ τὸ χρυσό του πόδι στὸ σβέρκο τοῦ ἀνατολίτη, κανεὶς δὲν τὸν παίρνει γιὰ Βασιληά. Καὶ τὰ λένε αὐτὰ οἱ Φράγκοι, ποὺ ντένουν τοὺς Βασιλεῖς των αὐτὴν τὴν ὥρα, μὲ τὰ Μεσαιωνικά τους μασκαραλίκια κατὰ τὰς ἀνωτάτας των ἑορτάς. Οἱ ἴδιοι ποὺ δὲν θὰ πίστευαν ποτὲ στὸν μόνον ἀληθινὸν Φραγκοκράτορα, τὸν Παπαδιάβολο τῆς Ρώμης, ἂν δὲν τοὺς κολοῦσε δι᾿ αἰῶνας τὴν παντοῦφλα του στὸ στόμα των. Καὶ ἐλέχθησαν αὐτὰ καὶ χίλια χειρότερα, διότι ὁ Ἑλληνισμὸς ἐκατάντησε ἕνα ζαγάρι τρέμον τὸν ἀφέντη του, τὸν Φράγκο καὶ φοβούμενον νὰ πῇ: Λέτε ὅ,τι θέλετε. Πιστέψτε ξεπιστέψτε ὅ,τι θέλετε, ἀφοῦ στὸ τέλος θέλτε δὲ θέλτε, θ᾿ ἀναγκασθῆτε πάντα νὰ πιστεύσετε τὰ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
Ὁ Ἀλέξανδρος τίποτε παράδοξα δὲν ἔκαμε. Τὸ ἔργον του τὸ ἐπέβαλεν ἡ Λογική, ἡ Φύσις, ἡ Φορά, ἡ Ὥρα τῶν Πραγμάτων. Καὶ ὁσονδήποτε κολοσσαῖα δι᾿ ἐμᾶς τοὺς τότε καὶ διὰ τὸν πολιτισμὸν τοῦ κόσμου, ὁσονδήποτε μεγάλα καὶ ζωντανὰ καὶ φρεσκότατα ἕως τὴν ὥραν αὐτήν, εἴπέρ ποτε αὐτήν, εἶνε τὰ ἀποτελέσματα καὶ τὰ διδάγματα, τὸ Ἔργον του εἶνε τὸ Νεανικὸν τὸ πρῶτον του βῆμα. Ἡ πρώτη σελὶς ζωῆς ποὺ ἐκόπη. Τρέξας καὶ πιάσας ἀπὸ τὰ θαυμάσια μοσχοβολάτα γένεια τὸν Πέρση, σκάσας αὐτὸν κατὰ γῆς καὶ πατήσας τὴν γιασεμόλευκη κοιλιά του, σπᾷ τὴν Βάρβαρον Δύναμιν ποὺ αἰώνια ἐμπόδιζε τὸ δρόμο καὶ ἀπειλοῦσε κάθε λίγο νὰ χυθῇ καὶ πνίξῃ τὴ Φυλή, ἀνοίγει τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἀσία εἰς τὸ Ἐμπόριον καὶ τὸ Πνεῦμα. Ὁ Ἑλληνισμὸς τότε, ὁ ἀπό της προσωρινῶς Μυθολογικῆς λεγομένης ἐποχῆς, εὐρισκόμενος εἰς τὰς αὐτὰς περίπου Γεωγραφικὰς ἐκτάσεις, μὲ ἄλλα μόνον ὀνόματα καὶ ἄλλα φορέματα, ἐγκαθίσταται τότε ἐπισήμως ὡς ἄρχων καὶ πρωτεύων παντοῦ ὅπου ἦτο, μόνον καὶ διὰ παντὸς καὶ ἐπεκτείνεται εἰς ὅλον τὸν ΦΥΣΙΚΟΝ ΚΥΚΛΟΝ τῆς προαιωνίου, τῆς καθ᾿ ὅλην τὴν ἔκτοτε ἱστορικὴν περίοδον τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς ἕως τώρα ὑπάρξεως καὶ ἐνεργείας του, ἀπὸ τὴν ὁποίαν τίποτε ἕως τώρα καὶ τίποτε εἰς κανένα μέλλον δὲν θὰ κατορθώσῃ νὰ τὸν ξεκολλήσῃ, νὰ τὸν ξεριζώσῃ, διότι εἶνε στὸ σπῆτι του, ἐκτὸς τῶν συνήθων κατὰ τὰ ἀνθρώπεια ἀνακατεύματα μετατοπίσεων, ὑποχωρήσεων, κυνηγημάτων, σπρωξιμάτων, τὰ ὁποῖα δυνατὸν νὰ τοῦ κάμουν κατὰ διαφόρους , σὰν τὴν ἐκ Ρωμαίων -Κύριε ἐλέησον τὸ μυαλὸ τῆς Ἱστορίας- ἕλκουσαν τὸ γένος εὐγενῆ Ρουμανίαν, δηλαδὴ τὴν γνωστὴν Βλάχα ποὺ καββαλικεύουν αἰῶνες τώρα τὰ ἑλληνικὰ μπακαλόπουλα, σὰν τοὺς ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΑΣ τῆς Μακεδονίας ποὺ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς σῴζῃ καὶ τοὺς διαφωτίζῃ ἕως ὅτου μᾶς ξυπνήσουν ἐντελῶς μὲ τὶς μαχαιριές των, τῶν ὁποίων ὅλων ἄλλως τε πραγματικὸς αἴτιος εἶνε αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ τὶς δουλίτσες του, καὶ τὶς τεμπελιές του καὶ τοὺς ὕπνους του καὶ τὶς ἀδιαφορίες του καὶ τὶς ἀτολμίες του καὶ τὶς ἀνανδρίες του, τὶς ἀφιλοτιμίες του καὶ τὶς διαλείψεις του, θάρρους καὶ μυαλοῦ. Δηλαδὴ ὁ Ἑλληνισμὸς-Ὀδυσσεύς, δηλαδὴ ὁ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ -λέγε ΦΥΣΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΟΣ τωρινὲ Βλάκα- δηλαδὴ ὁ προμυθικὸς Γορτύνιος καὶ ὁ Βολιώτης, δηλαδὴ ὁ μπακάλης, δηλαδὴ ὁ γεωργός, εἴτε τῆς Πελοποννήσου εἴτε τῶν Νήσων, δηλαδὴ ὁ κάθε τι τοῦ κάθε Ἑλληνικοῦ μέρους, ποὺ ἔχει προαιώνια τὸ ΕΝΣΤΙΚΤΟΝ τῆς κινήσεως καὶ μετατοπίσεως, ὁ εὐκολότατα, ὁ ἕτοιμος νὰ πάῃ στὰ ἄκρα τῆς Γῆς σὰν νὰ εἶνε σπῆτι του, , ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΕΙΝΕ ΕΥΚΟΛΟΝ, ὁ ἕτοιμος νὰ γίνῃ γιατρός, μανάβης, μηχανικός, χαμάλης, ξενοδόχος, πρίγκιψ, παπάς, κάθε τι κάθε περίδρομον, νὰ μπογιατίσῃ τὸ κορμί του ἀκόμη καὶ νὰ κάνῃ ἔπειτα στὴν κουτὴ Εὐρώπη καὶ τὸν . Ὁ Ἑλληνισμὸς ποὺ θὰ εἶνε αἰώνια στὴν Αἴγυπτο λόγου χάριν σὰ στὸ σπῆτι του, πραγματικὸς κατακτητὴς ἀλλὰ καὶ πραγματικὸς ἐκπολιτιστὴς καὶ φίλος τοῦ Ἰθαγενοῦς, ὅπως ἦτο πολὺ πρὶν ὁ γνωστὸς Ἀβραὰμ τῆς Γραφῆς τῆς Γρηᾶς πουλήσει τὴν γυναῖκα του στὸν Φαραώ, γιὰ νὰ τρυπώσῃ στὸ παλάτι του καὶ τοῦ κλέψῃ καὶ τὰ πιάτα, ὅπως εἶνε αὐτὴν τὴν στιγμήν, ὅπως κατὰ τὴν ἀγύριστον μοῖραν, θὰ ἰδῇ αὐτὸς τὸν Ἄγγλον, τωρινὸν χωροφύλακα, ποὺ τὸν ἔστειλλε ἡ ἀείμνηστος ἡ Βιττώρια, μόνον καὶ μόνον ἀπὸ εὐσπλαγχνίαν διὰ νά.... ἐξαπλώσῃ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὸν Πολιτισμόν!... ἀλλὰ καὶ νὰ καταπιῇ τὸν Νεῖλον μὲ ὅλο του τὸ μπαμπάκι, θὰ τὸν ἰδῇ νὰ φεύγῃ καὶ νὰ μένῃ πάντα μόνος αὐτός.
Κυρὰ τ᾿ ἀμπέλια Σου φύλατα μόνη Σου κι᾿ ἄφηνε τὸν Κόσμον ἥσυχον.
Ὁ Ἀλέξανδρος εἶνε ὁ Ὥριμος Ἀνδρικὸς Ἐγκέφαλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως καὶ αὐτὸς ὁ Ἑλληνισμὸς εἶνε ἤδη Ἀνήρ. Μὲ μάτι Θεοῦ διατρέχει τὸν Κόσμον, σπείρει σοφώτατα τὸν Ἑλλ. ΣΠΟΡΟΝ, ριζώνει καὶ ἀναπτύσσει καὶ πολλαπλασιάζει τὰς χιλιάδας χιλιάδων Κοινότητας, τὰς καθιερώνει καὶ τὰς ἑδραιώνει, παντοῦ ὅπου ἦσαν ἀνέκαθεν καὶ παντοῦ ὅπου δὲν ἦσαν ἀκόμη. Μὲ μάτι Θεοῦ βλέπων τὰ ναυτικά, ἐμπορικά, συγκοινωνικὰ καὶ ἐκπολιτιστικὰ σημεῖα τῆς Γῆς, ἱδρύει καὶ στήνει τὰς Ἑλλ. Πόλεις, ΦΑΡΟΥΣ ἀληθινοὺς Κινήσεως, Προόδου, Φωτὸς καὶ Πολιτισμοῦ διὰ τὸν δρόμον τῆς Ἀνθρωπότητος. Δημιουργεῖ ἕνα τελειότατον δίκτυον Ἑλλ. Πολιτισμοῦ. Αἱ Πόλεις δὲ αὐταὶ καὶ αἱ ἀνέκαθεν οὗσαι καὶ αἱ νέαι ἅπαξ ἑδραιωθεῖσαι καὶ καθιερωθεῖσαι διὰ τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Γοήτρου, σχεδόν, δυνατὸν εἰπεῖν, δὲν εἶχον ἀνάγκην πλέον οὔτε Διαδόχων οὔτε μεγάλου Κράτους διὰ νὰ ὑπάρξουν, διὰ νὰ ἐκτελέσουν τὸν προορισμόν των. Διότι τὸ κάθε καλὸν εἰς τὸν κόσμον εἶνε μισὸ καλὸ καὶ μισὸ κακό, ὅπως δὲν ὑπάρχει κακό, τοῦ ὁποίου τὸ μισὸ νὰ μὴν εἶνε καλό. Οὕτω ὁ Ἐγωϊσμὸς τοῦ Ἕλληνος καὶ τοῦ ὁμίλου τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἀποτελοῦν τὰς Κοινότητας, τὰ Ἄστεα, τὰς Πόλεις, ὁ Καταστρεπτικὸς διὰ τὴν ἑνότητα τοῦ ὅλου, τὴν συστηματικήν του συγκέντρωσιν, ὀργάνωσιν καὶ Προχώρησιν, αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶνε ὁ ἰσχυρότατος λόγος τῆς ὑπάρξεως καὶ διασώσεως τῆς Φυλῆς, διότι -ὁλόκληρος ἡ Ἱστορία τὸ σαλπίζει καὶ εἶνε ἐντελῶς ἀνεξήγητος ἄλλως- κάθε ΧΟΥΦΤΑ Ἑλλήνων πεταμένη ὁπουδήποτε τῆς Γῆς, ἀποτελοῦσα Κοινότητα, ἔχει μέσα της τὰ στοιχεῖα καὶ τὰς δυνάμεις ἑνὸς Ἔθνους ὁλοκλήρου, ἀκριβῶς ὅπως ὁ φυτικὸς Σπόρος ἔχει μέσα του, ἐν δυνάμει καὶ μικρογραφίᾳ, ὁλόκληρον τὸ δένδρον, ὁλόκληρος δὲ ἡ Ἱστορία μᾶς σαλπίζει, ὅτι δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Κατάκτησις γενικὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καὶ ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Κατακτηταὶ ἠναγκάσθησαν νὰ συμβληθῶσι σχεδὸν μὲ κάθε μίαν καὶ μὲ κάθε μίαν Κοινότητα σχεδὸν διαφορετικά, σὰν κάθε μία νὰ ἦτο ἕνα μικροσκοπικὸν Ἐθνάριον, ἄλλο. Καὶ εἶνε Διότι ἔχει μέσα της, φυσικά, ἑτοίμους νὰ πεταχθοῦν σὲ κάθε περίστασι καὶ μεγάλους καὶ ἀπαραμίλλους: Τὸν Στρατηγό, τὸν Πολιτικό, τὸν Ρήτορα, τὸν Πρεσβευτή, τὸν Διπλωμάτη, τὸ κάθε τι καὶ ὅλας τὰς ἠθικὰς καὶ πνευματικὰς δυνάμεις ἑνὸς Ἔθνους. Οὕτω τότε μόνον ἡ Φυλὴ ἐκσπᾷ εἰς μίαν ἁλματικὴν ἀκμὴν καὶ ἄνθησιν γενικήν, γενικωτάτην. Εἰς τὴν Ἀνατολὴν εἰσέρχεται Κυρίαρχος ἡ Κίνησις. Ἡ ἀκίνητος Ἀνατολή, φαίνεται κινουμένη, διότι τὴν κινοῦμεν ἐμεῖς. Τὸ Νεκρὸν Ἐμπόριόν της, ἡ τὸ διαρκῶς ἐμποδιζόμενον ὅλοι οἱ Νεκροὶ θησαυροὶ τῶν Βαρβάρων Λαῶν, περιέρχονται εἰς χεῖράς μας καὶ κινοῦνται καὶ διοχετεύονται διὰ τοῦ μεγάλου Ἐμπορικοῦ δικτύου ποὺ ἐγκαθίσταται κυρίαρχον. Τὸ Ἐμπόριον Ἰνδιῶν, Ἀφρικῆς, Συρίας, Μεσοποταμίας, Αἰγύπτου, Ἀραβίας, Ἀρμενίας εἶνε εἰς χεῖράς μας καὶ διὰ τῆς ὑγρᾶς ὁδοῦ διασπείρεται παντοῦ καὶ ὁ πλοῦτος ρέει εἰς ὅλον τὸν Ἑλλ. Κόσμον, φθάνει μέχρι τῆς ἐδῶ Ἑλλάδος διὰ πρώτην φορὰν καὶ διὰ πρώτην φορὰν ὁλόκληρον τὸ Ἑλληνικὸν εὐημερεῖ.
Ἀλλὰ δὲν εἴμεθα ἐμεῖς οὔτε Ἄγγλοι οὔτε Γερμανοὶ ΜΠΑΚΑΛΗΔΕΣ. Ἡ Ἐμπορικότης μας δὲν εἶνε σκοπὸς ὅπως ὅλων αὐτῶν τῶν Ἀγριογουρουνικῶν Λαῶν, τῶν Τωρινῶν. Εἶνε μέσον μόνον. Ὁλόκληρος ἡ Ἱστορία μας τὸ βροντοφωνάζει. Ὁ Πλοῦτός μας, εἶνε μόνον μέσον καὶ βάθρον, διὰ νὰ ὑψώνωμεν ἀμέσως τὸ Φῶς καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ τὸν Πολιτισμόν, διὰ τὸν ἑαυτόν μας καὶ τοὺς γύρω μας Λαούς, ὅπου καὶ ἂν εὐρισκόμεθα ἐγκατεστημένοι. Καὶ ὁ ἀνδρικὸς Νοῦς ἡμῶν, τῶν τότε, μετὰ τὸ Νεανικὸν Ἀθηναϊκὸν γλέντι καὶ ᾆσμα, τρέπεται ἀμέσως πρὸς τὴν σοβαρὰν Ἐπιστήμην, πρὸς τὴν Συστηματικὴν Ὀργάνωσιν τοϋ Πνευματικοῦ κόσμου. Οὐδέποτε ἡ βαθεία Σκέψις καὶ ἐξέτασις τῶν Πραγμάτων τῆς Γῆς, ἡ Πραγματικὴ Σκέψις, ἄνθησε περισσότερον καὶ γενικότερον εἰς τὴν Φυλήν μας. Οὐδέποτε τὸ ὀργανωτικόν μας Πνεῦμα καὶ ἡ συναίσθησις τοῦ προορισμοῦ μας ὑπῆρξε βαθύτερον αἰσθητὴ εἰς ἐμᾶς τοὺς ἰδίους. Τότε ἔχομεν διὰ πρώτην φορὰν τὴν ἐντελῆ συναίσθησιν ὅτι ἐργαζόμεθα διὰ τὸν Κόσμον ὁλόκληρον, ὅτι τὸ μέλλον τῆς Ἀνθρωπότητος ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα οἱ Τακτοποιοί, Ὀργανωταί, Ρυθμισταί, Ὁδηγηταὶ καὶ Διευθυνταὶ τοῦ Πραγματικοῦ καὶ τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου τῆς Οἰκουμένης. Ἔχομεν τὴν συναίσθησιν ὅτι ἡ Τύχη τῆς Οἰκουμένης εἶνε στὰ χέρια τὰ δικά μας. Καὶ τὰ τότε γεγονότα λέγουν, ὅτι οὐδέποτε ἡ Συστηματικὴ σκέψις καὶ ἡ ὀργανωτικὴ Ἐργασία ἄνθησε δυνατότερα εἰς τὴν Φυλήν μας καὶ οὐδέποτε ἀποτελέσματα τὸ ἔδειξαν καθαρότερα.
ΕΛΛ. Φυλὴ δὲ μᾶς λές; ΚΟΚΟΤΑ κατάντησες καὶ δὲ Σὲ μέλλει καὶ δὲ μιλᾷς γιὰ τίποτε ἄλλο παρὰ ποιὸς Φράγκος σὲ χάιδεψε καὶ ποιὸς σὲ φίλησε καὶ τίνος ἀρέσεις;
Καὶ ὅλοι οἱ Λαοὶ ξυπνοῦν, ζεσταίνονται γύρω μας εἰς τὸ Φῶς, καὶ μᾶς ἀγαποῦν καὶ ἀναπτύσσουν ἑαυτοὺς καὶ τὰ ἑαυτῶν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἑλληνίσουν ὅλοι. Οἱ Ἀλεξανδρώδεις Διάδοχοί του, οἱ ΠΕΛΩΡΙΟΙ αὐτοὶ ἀνθρώπειοι Τύποι καθ᾿ ὅλα, οἱ μειωθέντες ἀδίκως ἕνεκα τῆς ἰδικῆς του Ὑπερφυσικότητος δὲν σποῦν ἀλλὰ συνεχίζουν τὸ Ἔργον του. Μόνον τὸ κεφάλι των σποῦν κουντροῦντες δυνατὰ σὰν Ἕλληνες ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον. Εἰς ὅλα των τὰ ἔργα φανερὸν ὅτι ἐκτελοῦν τὸ Ἀλεξανδρινὸν Σχέδιον. Διότι τὸ χαρακτηριστικὸν τῶν Μεγάλων εἶνε, εἰς κάθε στιγμὴν τῆς ζωῆς των καὶ εἰς οἱανδήποτε ἱστορικὴν ὥραν, νὰ ρυθμίζουν αἰωνίαν Ἐργασίαν καὶ πορείαν τῶν πολλῶν, τοῦ Ἔθνους των. Καὶ δυνατότερα φυσικὰ τῶν συγχρόνων καὶ τῶν ἀμέσως ἐπερχομένων των. Οὕτω οἱ Διάδοχοι περιφέροντες, καθ' ὅλα τὰ Σημεῖα τῆς Πανανθισμένης, ὄχι Κατακτήσεως -ἀφοῦ κατὰ μέγα μέρος προϋπῆρχεν ἐγκατεστημένος Ἑλληνισμὸς- ἀλλ᾿ Ἐπικυρώσεως καὶ Ἐπικρατήσεως καὶ Ἐξαπλώσεως, περιφέροντες Αὐλὰς Γιγαντιαίας, Ἡλίους Πνεύματος, Ἐνεργείας, Ἡμερώσεως Πολιτισμοῦ, φέροντες ὅλοι τὴν ἀληθεστέραν σφραγίδα τοῦ Ἕλληνος εἰς τὰ πάντα των, μὴ διαφέροντες κατὰ τίποτε τῶν ἀπαραλλάκτων Ἡγεμόνων μας τῆς Βλαχίας παρὰ μόνον κατὰ τὸ Μεγαλεῖον καὶ τὸν Πλοῦτον, προάγουν διαρκῶς τὸ Ἔργον τοῦ , καὶ μόνη δὲ ἡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΣΧΟΛΗ -Παρθενώνιος Κορυφὴ τῆς Ἐποχῆς αὐτῆς- πρὸς τὴν ὁποίαν δύναται νὰ παραβληθῇ μόνον συγκέντρωσις ὅλων τῶν τωρινῶν Ἀκαδημιῶν, εἰς ἕνα ἵδρυμα, μὲ ἕνα ὀργανισμὸν καὶ μίαν διεύθυνσιν, πρὸς ἕνα σκοπόν, δύναται νὰ καταρρίψῃ ὅλες τὶς ἀηδίες ποὺ ἐγράφησαν καὶ ἐπιστεύθησαν διὰ τὴν ἐξάνθησιν τῆς Φυλῆς τότε, καὶ δύναται νὰ χρησιμεύσῃ ὡς σύγκρισις καὶ ὡς μάθημα διὰ τοὺς ἠλιθίους καὶ κατωτέρους Λαοὺς μεταξὺ Ἑλληνικῆς Ἐπικρατήσεως καὶ τῆς Μπακαλικῆς ληστοπειρατικῆς κατακτήσεως τῶν Ἀνθρωπομόρφων τωρινῶν μεγάλων Λαῶν, ὅπως τῶν Ἄγγλων ἐν αὐτῇ τῇ ἰδίᾳ Αἰγύπτῳ, καὶ ἡ ὑποδούλωσις τῆς Κατακτητρίας Ρώμης ὑπὸ τῶν κατακτηθέντων ἡμῶν, καθιστᾷ περιττὴν κάθε κουβέντα, ὅταν μιλοῦν τὰ ἀποτελέσματα διὰ τὴν βαθείαν ἑνιαίαν γραμμὴν ποὺ ἐχάραξε, καὶ ἐβάδισεν ἡ Φυλή, διὰ τὴν προαγομένην ἀκμὴν καὶ τὴν ἀσφαλῆ ἐπιτυχίαν τοῦ προορισμοῦ της.
Ἡ ἵδρυσις τοῦ Χριστιανικοῦ μας Κράτους εἶνε ὄχι μόνον Πραγμάτωσις καὶ Κορύφωσις τοῦ φυσικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Ἔργου, ἀλλὰ καὶ ἡ βροντώδης Ἀπόδειξις δι᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς Νέας Θρησκείας, δι᾿ ἀνεξαιρέτως ὅλων της τῶν ἐκδηλώσεων, τῆς ἐντελοῦς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ καὶ ΕΛΛΗΝΟΣ καὶ ΕΛΛ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἀνεμίχθη μὲ τίποτε, ἀλλ᾿ ὅτι ἐπολέμησε δυνατότατα καὶ κατὰ τὴν Ἀλεξανδρινὴν καὶ κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴν περίοδον, ὅλας τὰς Ἀνατολικὰς Ἰδέας καὶ ἐπιδράσεις, καὶ αὐτὴ δὲ ἀκόμη ἡ ὑπὸ τῶν καιρῶν καὶ τῶν φορῶν τῶν Ἀνθρωπείων, παρουσιασθεῖσα -Ἡ Ἑβραϊκὴ Ἰδέα- ὡς πραγματικὴ ἀνάμιξις, εἶνε ἁπλῶς, φανερότατη πολιτικὴ ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΙΣ δύο πραγμάτων ἐντελῶς διαφορετικῆς φύσεως, ἀκριβῶς διότι ἦτο ἀδύνατον νὰ ἀναμιχθοῦν ἢ συγχωνευθοῦν. Καὶ ἡ δὲ αὐτὴ βροντοφωνεῖ καὶ τὴν ζωτικότητα καὶ τὴν γνησιότητα ἡμῶν τῶν τότε, διότι διὰ νὰ κατορθωθῇ καὶ αὐτή, ἐδέησε καὶ εἰς τὸν Πνευματικὸν Κόσμον καὶ εἰς τὸν Πραγματικόν, νὰ μεταμορφωθῇ ριζικῶς ὁλόκληρος ἡ Ἑβραϊκὴ Ἰδέα.
Οὕτω, παρὰ τὰ δύο ριζικώτατα καὶ πανολεθριότατα ἐλαττώματα τῆς Φυλῆς, τὴν ΔΙΧΟΝΟΙΑΝ καὶ τὸν ΦΘΟΝΟΝ μεταξὺ τῶν ἀτόμων, τὰ , τὰ προαιωνίως ἀπομακρύνοντα ἢ καταβάλλοντα ἢ ἐξαδυνατίζοντα τὰ δυνατὰ ἄτομα τῆς Φυλῆς καὶ τὰς προσπαθείας των, τὰ ἐξουδετερωτικὰ καὶ ἐξολοθρευτικὰ παντὸς καλοῦ ποὺ ἔχομεν, τὰ προαιωνίως γεννῶντα καὶ βοηθοῦντα ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τῆς Φυλῆς, τὰ δύο καταχθόνια αὐτὰ Δαιμονικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα σὰν περίφημοι δραματικοὶ Συγγραφεῖς, δραματουργοῦν τὴν Ἱστορίαν μας, παρὰ τὴν ἀδυναμίαν ἑνὸς τινὸς Διαδόχου, νὰ κατανικήσῃ πάντας τοὺς ἄλλους καὶ ἐντελῶς, παρὰ τὴν ἐκ τούτων μοιραίαν παρέμβασιν τοῦ Ρωμαίου - τοῦ Ἑλληνισμοῦ- τὸ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΝ ΟΝΕΙΡΟΝ -ΕΡΓΟΝ ΦΥΣΙΚΟΝ ΜΕ ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΓΡΑΝΙΤΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ, συντελεῖται ἀπροσκόπτως, πνῖγον εἰς τὸν δρόμον του καὶ αὐτὸν τὸν Ρωμαῖον, περίφημα ὑπηρετήσαντα καὶ ΦΟΥΣΚΙΣΑΝΤΑ τὴν Φυλήν μας, τελειοῦται κατὰ φυσικὴν ἀνάγκην καὶ συνέπειαν, εἰς τὴν τελειωτικὴν σύστασιν τῆς ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ, διὰ τῆς ἁρπαγῆς, ὡς καὶ ὡς , ἀφ᾿ ἑνός τοῦ Ρωμαϊκοῦ Στέμματος, ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Ρωμαίου του σπρωχθέντος ἀπό μᾶς καὶ πεσόντος εἰς Ρούσικο μεθύσι πολιτισμοῦ καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἑνὸς Τυχαίου, τυχαίως εὑρεθέντος εἰς τὸν δρόμον μας, ἀλλὰ καὶ Εὐτυχεστάτου ΘΕΟΥ, τοῦ φωνάξαντος μόλις μᾶς εἶδε: , τοῦ μεταποιηθέντος μὲν εἰς κόσκινον ὑφ᾿ ἡμῶν, ἀλλὰ πραγματικῶς Δοξασθέντος, ὅσον βεβαίως οὔτε εἰς τὸν ὕπνον του ἦτο δυνατὸν ποτέ του νὰ τὸ φαντασθῇ.
Ζωντόβολα, μὴ φοβᾶσθε τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ. Ἡ Ἀλήθεια δὲν σκοτώνει· τὰ ΨΕΜΜΑΤΑ καταθάπτουν τοὺς Λαούς.
Οὕτω ἡ πρώην Ἑλλαδικὴ Ἐποποιία, διὰ τῆς Πανελληνίου Ἀλεξανδρινῆς φθάνει φυσικότατα καὶ ἐξαισιότατα τυλιγμένη ὑπὸ τὰ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΡΩΜΑΪΚΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑ εἰς τὸ τελικὸν κατόρθωμα καὶ σκοπόν, τὴν τελειωτικὴν Ἑδραίωσιν τῆς .
Οὕτω παρὰ τὰ κακοῦργα ψεύματα, τὰ μυσαρὰ μπερδεύματα καὶ στρεβλώματα καὶ Θολώματα τοῦ Σκοτεινοῦ, Ληστρικοῦ καὶ ΛΥΚΩΔΟΥΣ Φραγκοβαρβάρου Πνεύματος, παρὰ τὴν Ζῳώδη ὑποταγὴν τοῦ Τωρινοῦ Ἑλλ. Πνεύματος μὲ τὰ μεγάλα αὐτιὰ εἰς τὸ Φραγκικόν, ὁ Ἀλέξανδρος συντελέσας Ὀδυσσιακότατα τὸ ἔργον του, παρουσιάζεται μὲ τὰ Σύμβολα τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος τὰ ποιοῦντα τὴν γῆν τρέμειν καὶ μὲ τὸ ὑπέρτατον Ἀνθρώπειον τόλμημα καὶ ὅπλον τοῦ ΘΡΗΣΚΟΠΟΙΕΙΣΑΙ, ΘΕΟΠΟΙΕΙΣΑΙ ἑαυτὸν καὶ τὸν πολιτισμόν του, Κατασκευαστής, Μαγειρευτής, Ἐκφουρνιστής, Διευθυντὴς καὶ Ἐπιβλητὴς τῆς Θρησκείας του -ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ- εἰς τὸν Κόσμον, Διπλοῦς Αὐτοκράτωρ τοῦ Πραγματικοῦ καὶ τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου -δι᾿ αὐτὸ ἔστησε καὶ δύο Κεφαλὰς ἰσοτίμους καὶ ἰσοθρόνους- ἀληθινὸς Κοσμοκράτωρ, τότε δὲ Παντοκράτωρ.
Εἶνε ἀνάξιον τῆς Ἑλλ. Ἀντιλήψεως ὁ ὑπερβολικὸς περὶ Ρωμαίου λόγος. Τῶν τοτινῶν Ρωμηῶν τὰ θυμιατίσματα εἶνε τὰ συνήθη Ρωμέϊκα καμώματα καὶ κοροϊδεύματα τῶν καὶ εἶνε κεντριστικὰ μέσα τῆς Ἑλλ. φιλοτιμίας, ἀκριβῶς ὅπως ἐμεῖς τώρα ἐξαίρομεν καὶ αὐτοὺς τοὺς Βουλγάρους ἀκόμη, παρ᾿ ὅλην τὴν ἐσχάτην περιφρόνησιν ποὺ ἔχει κάθε Ἄνθρωπος πρὸς κάθε Κτῆνος. Ὁ Ρωμαῖος ἦτο ἄγριος ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ, ὅλη του ἡ δύναμις ἦτο αὐτή. Ἡ ἔνεσις τοῦ Πολιτισμοῦ μας δὲν ἦτο δυνατὸν παρὰ νὰ τὸν δηλητηριάσῃ, μεθύσῃ, μουρλάνῃ. Καὶ ἡ Θεομάντις του Συβίλλη, τοῦ τὰ εἶχε προμαντεύσῃ ὅτι θὰ τοῦ κατακτήσωμεν τὴν Ρώμην, καὶ ὁ ξηρὸς σὰν ρέγκα Κάτων ἔβγαλε τὸν σβέρκο του φωνάζων νὰ μὴ μᾶς ἀφήσουν νὰ μποῦμεν στὴν Ρώμη.
Καὶ εἶνε ἀνάξιον νὰ γίνεται λόγος περὶ τοῦ τοῦ προσπαθοῦντος νὰ μεταφράσῃ... Πνεῦμα Ἑλληνικὸν καὶ Πολιτισμόν. Ὁ Φραγκόκοσμος λυσσῶν διότι ὁ Ἕλλην τοῦ ἐγάνωσε τὸ μυαλὸ ἀφ᾿ ὅτου ὑπάρχει, μισῶν ἐμᾶς ἕνεκα τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν λόγων καὶ τῆς ὑπεροχῆς μας τῆς Βυζαντινῆς, διότι ἦτο ἀναγκασμένος τὰ πάντα νὰ λάβῃ παρ᾿ ἡμῶν, συναισθανόμενος τὴν Κτηνωδίαν του ἀπέναντί μας καὶ ἀναγκασμένος νὰ εἶνε σὰν Κάλφας ἐμπρός μας, μᾶς ἐμίσησε μίσος βαθύτατον, ἀδιάλλακτον, ἀξερίζωτον, καὶ ἐπροσπάθησε νὰ παίξῃ καὶ αὐτὸς τὸν Διάδοχον τοῦ Ρωμαίου, νὰ συνεχίσῃ τὴν Ρωμαϊκὴν δῆθεν παράδοσιν καὶ δι᾿ αὐτὸ ἐφούσκωσεν ὅσον ἠδυνήθη περισσότερον τὸν Ρωμαῖον, καὶ κατεβίβασε ὅσον ἠδυνήθη ἐμᾶς.
Ἐνῷ τὸ γεγονὸς εἶνε ὅτι ὅπως εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις καὶ ἄνθησις καὶ ἐπικράτησις Χριστιανισμοῦ, ἄνευ τῆς ὑπάρξεως τρισμεγίστου Πανανθισμένου Ἑλληνισμοῦ, ἄλλον τόσον εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις Ρώμης ἄνευ Κολοσσαιοτάτου Ἑλληνισμοῦ τελειότατα ὀργανισμένου. Διότι ὅση εἶνε ἡ δύναμις τοῦ Χριστιανισμοῦ ἄνευ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἄλλη τόση εἶνε καὶ ἡ τοῦ Ρωμαϊσμοῦ. Καὶ εἶνε γελοιοδέστερον τοῦ γελοίου νὰ γίνεται λόγος περὶ Ρωμαϊκότητος ἠμῶν ὅσον καὶ περὶ Χριστιανικότητος, ἀφοῦ μόνον Ἐλληνοποίησις καὶ τῶν δύο Ξενισμῶν ἔγινε.
Καὶ εἶνε ἀληθινὰ γελοῖος ὁ Βαρβαροφραγκόκοσμος νὰ ὁμιλῇ περὶ Καταπτώσεων ἡμῶν τῶν τότε, διότι ἔχει τὴν κτηνώδη ἰδέαν ὅτι ὁ εἶνε ἡ ἀνωτάτη ἐκδήλωσις τῆς Ἀκμῆς μιᾶς Φυλῆς -ἐνῷ ὁ Ἕλλην δὲν εἶνε Στρατιώτης, παρὰ ἐξ ἀνάγκης καὶ διὰ μίαν στιγμήν, διότι εἶνε ΑΝΘΡΩΠΟΣ- καὶ μᾶς θεωρεῖ ἐν παρακμῇ, μόνον καὶ μόνον διότι ἀφήκαμεν τὴν Ρώμην νὰ ἀναλάβῃ τὰ Ἀστυνομικὰ καθήκοντα τοῦ Κόσμου, ὅταν σήμερον αὐτὴν τὴν ὥραν, ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρον αὐτοῦ λατρεύει τὸν Θεὸν ποὺ κατεσκευάσαμεν ἐμεῖς, ἐκείνην ἀκριβῶς τὴν ἱστορικὴν στιγμήν, ὅπως ἐμεῖς τὸν ἐφτιάσαμεν, ὅταν αὐτὸς ὁ ἴδιος θεωρεῖ τὴν θρησκείαν μας ποὺ τοῦ ἐδάκαμεν, ὡς τὸ ἕνα , τῆς ἔκτοτε καὶ τῆς τώρα ὑπάρξεώς του! Ἐὰν ἡ ὑφ᾿ ἡμῶν κατάκτησις καὶ ὑποδούλωσις ἡ Πνευματικὴ καὶ ἡ ἀπορρόφησις τέλος τῆς Κοσμοκρατείρας Ρώμης καὶ ἡ Δημιουργία μιᾶς Θρησκείας καὶ ἐπιβολή, ἕως τὴν ὥραν αὐτὴν παμβασιλευούσης, δύναται νὰ θεωρηθῇ κατάπτωσις, τότε... Ἀλληλούϊα.
Ἑλληνικὴ Φυλή, πάσῃ θυσίᾳ πρέπει νὰ μάθῃς διὰ πᾶν ὅ,τι σὲ ἀφορᾷ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ἑλλ. Φυλή, διὰ νὰ αἰσθανθῇς τὸν Ἑλληνισμόν Σου πρέπει νὰ περιορίσῃς τὸ Χριστιανικό Σου συναίσθημα εἰς τὰ λογικὰ καὶ πραγματικά του ὅρια.
Ὅπως στὴν ἀρχὴ τῆς Νέας Σου Θρησκείας, ἐκατέβασες καὶ κατεπίεσες τὸ Συναίσθημα Ἕλλην, διὰ ν᾿ ἀνυψώσῃς τὸ Συναίσθημα Χριστιανός, τώρα πλέον ποὺ ἡ Χριστιανικότης Σου δὲν ἔχει νὰ πάθῃ τίποτε, μόνον δὲ ἡ Ἑλληνικότης Σου κινδυνεύει, πρέπει νὰ κατεβάσῃς εἰς δευτέραν μοῖραν τὸ συναίσθημα Χριστιανὸς καὶ ν᾿ ἀνυψώσῃς Κυρίαρχον Ἀπόλυτον τὸ Συναίσθημα ΕΛΛΗΝ.
Ντροπή σας Ἕλληνες, νὰ λέγεσθε Σεῖς Χριστιανοί, σὰν τὴν Κοινὴν ἀγέλην τῶν Ἀνθρωποειδῶν. Σεῖς πρέπει νὰ λέγεσθε ὅτι εἶσθε: : ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΤΑΙ.
Ἐὰν δὲν μπορεῖτε νὰ αἰσθάνεσθε ὅτι εἶσθε Ἕλληνες, παρὰ μόνον ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ πάπλωμα τοῦ Χριστιανισμοῦ Σας τότε ΕΡΡΕΤΩ τέτοιος Ἑλληνισμός.
Διότι τότε ὁ Ἑλληνισμός Σας εἶνε Νεκρός.
Ἐλέχθη καὶ ἐπιστεύθη, ὅτι κατὰ τὴν ἐμφάνισιν τῆς Νέας θρησκείας ἐπεκράτει εἰς τὸν Κόσμον Κοινωνικὸς καὶ Πνευματικὸς Σαπισμός, τὸν ὁποῖον ἐδιόρθωσεν αὐτή. Αὐτὰ εἶνε ὅλα ΨΕΜΜΑΤΑ δημιουργηθέντα ἀπὸ τὸ Χριστιανικὸν Κόμμα, ὅταν ἐπικρατῆσαν εἶχε τὴν δύναμιν νὰ κάνῃ καὶ νὰ λέῃ ὅ,τι θέλει. Διότι ἡ Ἱστορία εἶνε ἕνα ζυμάρι μὲ τὸ ὁποῖον ὁ κάθε Δυνατὸς Λαὸς ἢ Κόμμα ἢ Ἄνθρωπος, φτιάνουν ὅ,τι θέλουν καὶ παριστάνουν ὅπως τοὺς καπνίσει τὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Πρόχειρος ἀπόδειξις ἡ Βυζαντινή μας Ἱστορία, τὴν ὁποίαν ἔφτιασε ὅπως ἤθελε ἅμα ἐπεκράτησε ὁ Φραγκόκοσμος. Καὶ μολονότι ἐκ βάθρων ψευδῆ τὴν ἐκατόρθωσε νὰ πιστευθῇ. Τὸ γεγονὸς εἶνε, ὅτι ὁ τότε Κόσμος εἶχε ὅση ἀρετὴ καὶ κακία ἔχει πάντα. Ὅτι ἐμεῖς εἴμεθα περίφημα Κοινωνικῶς καὶ Πνευματικῶς. Ὅτι ἡ Ἀκμή μας ἦτο τόση, ὥστε ἀνεβιβάσαμεν εἰς τὸν θρόνον τῆς Ρώμης, σειρὰν ὅλην Καισάρων Ἑλληνιζόντων, ὅτι ὄχι Ἐμεῖς, ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ Νέα Θρησκεία, θὰ ἐχάνετο ἀνώνυμος εἰς τὰς ὑπονόμους της Ρώμης καὶ τῶν ἄλλων Πόλεων, ἐὰν δὲν τὴν ἐπιάναμεν Ἐμεῖς καὶ τὴν ἐσηκώναμεν. Ὅτι ἀπολύτως τίποτα δὲν μᾶς ἔδωκε αὐτή, ποὺ νὰ μᾶς ἔλειπε, ἀλλ᾿ ἐμεῖς ἐφτιάσαμεν αὐτὴν καὶ τῆς ἐδώκαμεν τὰ πάντα.
Ἐλέχθη καὶ ἐπιστεύθη ὅτι Ἑλλ. Φύσις, Πνεῦμα, Ὡραῖον καὶ Ἐμεῖς μαζύ, ἐχάθηκαν ὅλα κατὰ τοὺς Μακεδονικοὺς χρόνους, εἰς Ἀνατολικὰ ἀνακατεύματα, εἰς Ρωμαϊκὰ ἐξευτελίσματα καὶ σαπόξυλα ναυαγημένα, ἀπορρίματα τοῦ Κόσμου, ἐξεβράσθησαν εἰς τὸ Βυζάντιον, διὰ νὰ ἀποτελέσουν ἀποσαπίζοντα εἰς τὸν Ἥλιον, ἕνα Ἐκτρωματικὸν θέαμα ἀνθρωπίνου Σαπισμοῦ. Ἐνῷ ὁλόκληρος ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ - ΑΘΗΝΑ, δηλαδὴ ἕνας ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ ἀπὸ τὰ θεμέλια ἕως τοὺς ἀκροτάτους Σταυροὺς τῶν θόλων ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΟΣ καὶ σύμφωνος πρὸς τοὺς Νέους Καιρούς, μὲ ὁλόκληρον τὴν Ζωγραφικήν του καὶ ὁλόκληρον τὸ παιζόμενον Θρησκευτικὸν Δρᾶμα, δραματοποιημένον, δηλαδὴ ἕνας ὁλόκληρος Νέος Κόσμος, μεταμορφωμένος εἰς Θρησκευτικὸν Θέατρον περιέχον ὅλας τὰς ἀρχαίας ἑορτὰς μαζύ, κατάλαμπρος ἀπὸ Δύναμιν καὶ Νεότητα καὶ Λαμπρότητα καὶ ὁλόκληρος μέχρι τῶν παραμικροτέρων λεπτομερειῶν, φέρων τὴν , γκρεμίζει ὅλα τὰ βορβορώδη πυραμιδώματα ὑπὸ τὰ ὁποῖα μᾶς ἔθαψαν. Διότι τὸ δυσκολότερον καὶ ἀδυνατότερον πρᾶγμα ποὺ εἶνε δυνατόν, νὰ γεννηθῇ, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ βαθυτάτη ὀργάνωσις Φυλῆς καὶ φυσιολογικοτάτη Ἄνθησις Κοινωνίας, Πνεύματος καὶ Τέχνης, εἶνε . Κυριολεκτικῶς τῶν ἀδυνάτων ἀδύνατον. Καὶ διὰ τοὺς αὐτοὺς λόγους, αὐτὴ ἡ Τωρινὴ Εὐρώπη, δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸν ρυθμόν της νὰ παρουσιάσῃ καὶ διὰ τοὺς αὐτοὺς λόγους ὅπως ὁ Βυζαντινός μας καὶ ὁ Γοτθικός της -τηρουμένων ὅλων τῶν ἀποστάσεων μεταξὺ ἀνθρωπίνου καὶ ἀνθρωποειδοῦς Ρυθμοῦ - βροντοφωνάζουν Ἀκμήν, διὰ τοὺς αὐτοὺς καὶ τοιουτοτρόπως, ἡ ἀδυναμία τῆς Εὐρώπης ἔκτοτε, νὰ δημιουργήσῃ ἔστω καὶ ἕνα Ρυθμόν, φωνάζει αὐτὴ τὸ Ναυάγιον τοῦ τωρινοῦ Πολιτισμοῦ της, ὅπως ὁ Βυζ. ρυθμὸς τὴν ἀκμὴν τοῦ τότε ἰδικοῦ μας. Καὶ ἐὰν ὑπάρχουν ἐλαφρυντικαὶ περιστάσεις, διὰ τὴν ἀπιστεύτως τῆς τότε περιόδου μας, μοναδικὴν εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ Κόσμου, εἶνε μόνον ὅτι αἱ , κάνουν τοὺς Φράγκους νὰ χάνουν ἐντελῶς τὸν μπούσουλα.
Κατὰ τὴν τρίτην αὐτὴν περίοδον, τὴν φαινομένην ὅτι στηρίζεται ὁλόκληρος, ἐπὶ τοῦ Ρωμαϊσμοῦ καὶ τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, τὴν κορυφουμένην ἀπὸ τὸν Δικέφαλον Ἀετὸν Κεραυνόν, δηλαδὴ τὸν παμπόνηρον γέρο-Ἀετὸ τοῦ Γερο-Διός, ποὺ ἐπέταξε μόνον ἄλλο ἕνα κεφάλι, διὰ νὰ ἀλλάξῃ ὁ Μανωλιὸς καὶ συγχρόνως φορέσει καὶ ἄλλο ἕνα Στέμμα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκρατήσαμεν, ἀπὸ τρισβαθυτάτην τα δύο αὐτὰ ΦΟΡΕΜΑΤΑ, μετὰ μανίας, ἕως τὴν ἐσχάτην στιγμήν, καθ᾿ ἣν δὲν ἦτο πλέον δυνατὸν νὰ κρυφθῶμεν, διότι ὁ Φραγκόκοσμος ἐφώναζεν: εἶσθε οἱ Ἕλληνες, εἶσθε οἱ Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς ἀπαντούσαμεν, περὶ τοὺς καιροὺς τῶν Φωτίων, ἀδυνατοῦντες νὰ συνεννοηθῶμεν μὲ τοὺς ΛΥΚΟΥΣ, καὶ Σεῖς εἶσθε: οἱ ΒΑΡΒΑΡΟΙ, νομίζει κανεὶς ὅτι καθ᾿ ὅλην αὐτὴν τὴν ἐποχήν, ἐπαίξαμεν τὸ ὡραιότερον παιγνίδι μας, Κυριαρχοῦντες καὶ λέγοντες εἰς τοὺς φωνάζοντας: Ἐμεῖς δὲν εἴμεθα οἱ Ἕλληνες. Ἕλληνες δὲν ὑπάρχουν. Ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτε, δὲν φταῖμε τίποτε, δὲν θέλουμε τίποτε. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο, παρὰ ὁ Αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων καὶ ὁ Χριστός.
Ὅπως ἐδέχθημεν ἐμεῖς τότε τὸν Χριστιανισμόν, τώρα πρέπει νὰ δεχθῇ καὶ ὁ Ἑλληνοχριστιανισμός, τὸν Ἀνασταινόμενον ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ἑλληνισμόν μας.
Κατὰ τὴν τρίτην φυσιολογικοτάτην αὐτὴν περίοδον τὴν καὶ πασῶν καὶ διὰ τὰ συντελεσθέντα Ἔργα καὶ διὰ τὴν ἐπίδρασίν της εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πολιτισμόν, βαθὺ ἦτο τὸ συντάραγμα τῆς Ἑλλ. Ψυχῆς, παραμυθώδης ὁ Ἰδεολογικὸς Δημιουργικὸς Ἀναβρασμὸς τῆς Ἑλλ. Ἀνθρωπότητος, ριζικὸς δὲ ὁ τῶν πάντων κλονισμὸς ἀπὸ τὰς πανταχόθεν ὁρμὰς τῶν Φραγκικῶν θηρίων, ποὺ ἀνοιχθέντα τὰ ἔγκατα τῆς βορειονοτίου Γῆς ἐξεμοῦσαν, σὰν αἱ Καταχθόνιοι Δυνάμεις τοῦ Ἀγνώστου καὶ Ἀκατανοήτου νὰ ἐμαίνοντο, διὰ νὰ ἁρπάσουν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Προμηθέως-Ἕλληνος καὶ σβύσουν, τὴν μοναδικὴν λαμπάδα Φωτός, ποὺ περιφέραμεν ἐπὶ Γῆς, Ἐμεῖς οἱ Ὡραιότατοι ΙΔΑΝΙΣΤΑΙ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΑΙ καὶ ἐξωφρενικότατοι τῶν Παλαβῶν της Γῆς.
Ἡ μεγαλητέρα ἀξία τοῦ Χριστιανισμοῦ δι᾿ Ἐμᾶς εἶνε, ὅτι μᾶς ἀποδεικνύει τὸν Εἰδωλολατρισμὸν καὶ τὴν Γνησιότητά μας, ὑπὸ ὅλα τὰ φορέματα.
Μαζὺ μὲ τὸ κουρέλιασμα, συγκρήμνισμα καὶ διάρπαγμα τοῦ Ρωμαϊκοῦ κατασκευάσματος, τὸ περισεῖον τὰ ὅλα, βαθύτατος καὶ σεισμικότατος ἦτο καὶ ὁ θρησκευτικὸς Ἀγών, παροξυνόμενος ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴν τῆς .
Ἐδῶ δὲν θίγεται ἡ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία, ἀλλ᾿ ἡ ΞΕΝΗ . Καὶ κάθε πρέπει νὰ μᾶς εἶνε ζήτημα δευτερεῦον, εἰς τὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς μας.
ΔΙ᾿ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ, προσέξετε, ὦ λογομανεῖς, δημαγωγοὶ καὶ λαοπλάνοι τῆς Πέννας καὶ ὅσοι ἀβάστακτοι ἐπικριταὶ τῶν Ἀγνώστων σας Πραγμάτων, μὴ νομίσετε ὅτι πρόκειται περὶ Παραδοξολογιῶν, Φραγκομιμήσεων, Μουρλονεωτερισμῶν καὶ πολέμων ἀνοήτων, ἀσκόπων, κατὰ τῆς Ἑλλ. Ἐκκλησίας μας καὶ λυπηθεῖτε τὰ χάλια τῆς Φυλῆς καὶ τὸ κατάντημα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος διὰ νὰ μὴ προσθέτετε εἰς τὶς τόσες συμφορὲς ἀνοήτους θορύβους.
Τὸ ἐδῶ ζήτημα, πρέπει νὰ μείνῃ εἰς τὸν Πάτον τῆς συνειδήσεως τοῦ καθενός μας.
Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ἔχει νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν του, ὅπως ἔγινε καὶ γίνεται ἀναγκαστικῶς εἰς ὅλα τὰ Κράτη ποὺ θέλουν νὰ προοδεύσουν, διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον, ὅτι δὲν ἔχει νὰ πολεμήσῃ κατὰ τοῦ Παπᾶ. Ὁ Ἕλλην Παπᾶς δὲν ἔχει, Δόξα τῷ Θεῷ, καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν . Ὁ Ἑλληνόπαπας, ἀπαραλλακτότατος καὶ κοινωνικότατος πολίτης εἶνε ὑπάλληλος τοῦ Κράτους, σὰν κάθε ἄλλον ὑπάλληλον. Καὶ εἶνε τόσο λίγο φλάρης ἢ Ἀγγλογερμανομουρλόπαπας, ὥστε ἂν ἕνας ταγματάρχης κι᾿ ἕνας Παπᾶς ἀνταλλάξουν τὰ ροῦχά των, ἀδύνατον νὰ διακριθῇ, ποιὸς ὁ Παπᾶς καὶ ποιὸς ὁ Στρατιώτης.
Ὁ κάθε Ἕλλην πρέπει νὰ ἀναλύσῃ καὶ λύσῃ μὲ τὸν Ἑαυτόν του τὴν σκέψιν του διὰ τὸ ἐδῶ ζήτημα, χωρὶς ἀνόητες φωνές.
Προσέξετε μὴ παρανοήσετε τὴν ἀπόλυτον ἀνάγκην καὶ τὸν Ἐθνοψυχολογικὸν σκοπόν, ποὺ ἐπιβάλλουν τὰς γραμμὰς ταύτας, διότι ὅσον γαληνιαίως ἄφοβα βάζονται τὰ πράγματα στὴν θέσιν των, τοῦτο δὲν γίνεται ἄνευ τῆς βαθυτάτης συναισθήσεως, τῆς βαρυτάτης ΕΥΘΥΝΗΣ, τὴν ὁποίαν συνεπιφέρει πᾶσα ἔκφρασις διὰ τὰ Ἐθνικὰ ζητήματα καὶ μάλιστα τὰ τοιαῦτα. Ἀλλ᾿ ὑπάρχει ἕνας κόμπος εἰς τὴν Ἐθνικήν μας ψυχήν, ποὺ πρέπει νὰ λυθῇ καὶ ἕνας φραγμὸς εἰς τὸ Πνεῦμά μας ποὺ πρέπει νὰ πέσῃ, διὰ νὰ προχωρήσουν καὶ τὰ δύο φυσικά, ἄνετα, ἐλεύθερα.
Κύριοι ποὺ παίζετε τὸν Ἕλληνα καὶ τὴν Ἑλλάδα καὶ ψάλλετε ὅλην τὴν ὥρα... ΚΟΙΤΙΔΑ... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... Καὶ τὰ ἄλλα ὅμοια, πρέπει νὰ θέλετε τὸ ΕΛΛ. ΠΝΕΥΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ.
Κάθε Λαὸς κάθε ἐποχῆς αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκην νὰ γονατίζῃ καὶ νὰ δέεται πρὸς κάτι ΤΙ. Εἶνε ἐντελῶς ἀδιάφορον τὸ πρὸς ΤΙ. Κάθε ΤΙ εἶνε καλὸν ὅταν δὲν τοῦ μειώνει τὰς δυνάμεις τῆς Ζωῆς, δὲν τὸν ἀποσύρει ἀπὸ τὴν Γῆν, δὲν τὸν στερεῖ τῆς Χαρᾶς καὶ τῆς Ἡδονῆς τοῦ Ζεῖν. Καὶ εἶνε περίφημον ὅταν δὲν τσακώνεται μὲ τὰ ἄλλα ΤΙ καὶ θέλει νὰ τὰ φάῃ. Πάσης θρησκείας ἐχούσης ψήφους, ἡ δουλειὰ εἶνε, νὰ διορίζῃ τοὺς παπάδες της, νὰ δέχεται τὰ κεριά, νὰ τρώῃ τὴν λειτουργιά, νὰ παρηγορῇ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ δυστυχεῖς, νὰ συνοδεύῃ τοὺς νεκροὺς μὲ παρηγορητικὰ μοιρολόγια. Ἡ ἀπό της ἐμφανίσεως τοῦ Ἑβραϊσμοῦ θρησκομανὴς καὶ μισαλλόδοξος κατάστασις τῶν ἀνθρώπων, ἡ σύρριζα ἀντιφυσικὴ καὶ σύρριζα ΑΝΗΘΙΚΟΣ, ἡ κατασαπίσασα αἰῶνας καὶ τὸν Φραγκόκοσμον, εἶνε ἀπόρροια τοῦ ἔκτοτε ἐμβολιασμοῦ τῶν Ἀνθρώπων μὲ τὸν λυσσασμένον Ἑβραϊκὸν ΙΟΝ ΘΕΟΜΑΝΙΑΣ. Πρὶν οὔτε ὁ ἕνας Θεὸς ἤθελε νὰ σκοτώσῃ τὸν ἄλλον, οὔτε κανεὶς ἤθελε νὰ ξεπατώσῃ ὅλους διὰ νὰ μοναρχήσῃ αὐτός. Πρὶν οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐθεομανοῦσαν, ὅπως κάνουν ἔκτοτε.
Καὶ ἐμεῖς ἐφτιάσαμεν τὸν Χριστιανισμὸν καὶ ἐμεῖς ἑπομένως ἐδημιουργήσαμεν τὴν κατάστασιν αὐτὴν καὶ ἐμεῖς συνεπῶς .
Διότι καὶ μόνον ἐμεῖς δυνάμεθα νὰ τὸ κάμωμεν.
Καὶ πρέπει· ὄχι μόνον διὰ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἡμᾶς, διὰ νὰ δυνηθῶμεν νὰ ἀντλήσωμεν ἀπὸ τὰ ἐνταφιασμένα τρίσβαθα τῆς Ἑλλ. ψυχῆς μας Νέας Δυνάμεις, ὅλας μας τὰς Δυνάμεις, διὰ νὰ ἐλπίσωμεν ὅτι δυνατὸν νὰ νικήσωμεν καὶ ὑπάρξωμεν, κατὰ τὸν ἀπελπισμένον Ἀγῶνα ποὺ ἔχομεν ἐμπρός μας. Τὸ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ τὸ ἀνασταινόμενον ἀπὸ τῶν ἐγκάτων τῆς Μητρὸς Γῆς, τὸ προσπαθοῦν νὰ σπάσῃ κάθε ἁλυσσίδες καὶ προχωρήσῃ ἐλεύθερα φωτεινὸν καὶ καταλάμπον τὸν δρόμον τῆς Φυλῆς, ΑΝΑΓΚΗ νὰ πολεμήσῃ τὸν ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΜΟΝ, διὰ νὰ περιορίσῃ τὴν θέσιν τῆς θρησκείας εἰς τὸ πρέπον, διὰ νὰ ἀφήσῃ τὸ Πνεῦμα ἐλεύθερον καὶ τὴν Θρησκείαν τοῦ Πνεύματος νὰ ἡγηθῇ καὶ φωτίσῃ τὴν Φυλήν. Ἂν ἔχῃ ὄρεξιν νὰ γλυτωθῇ καὶ ἂν γλυτώνεται.
Κανεὶς δὲν ἔχει οὔτε πρέπει νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἑλλ. Ἐκκλησίαν, περιοριζομένην ἀκριβῶς εἰς τὴν δουλειά της, οὔτε νὰ τὴν ἀνησυχήσῃ. Τοὐναντίον μάλιστα τὸ Ὀρθόδοξον Ἑλλ. Πνεῦμα, ἔχει καὶ πρέπει νὰ πολεμήσῃ ὑπὲρ αὐτῆς, διὰ νὰ τὴν ἐπαναφέρῃ εἰς τὴν μεγαλοπρεπεστάτην Λαμπρότητα τῶν πρώτων αἰώνων, καθαρίζον αὐτὴν ἀπὸ τὴν ἀπαίσια μοῦχλα καὶ σκοτεινιὰ καὶ ἀσχημιὰ καὶ τραγοβαρβατίλα, εἰς τὴν ὁποίαν τὴν ἐβύθισεν ὁ ρυπαρὸς Καλογερισμός, ὁ φωνάζων ὑπὲρ κάθε γράμματος καὶ παραβιάζων ληστρικότατα κάθε οὐσίαν.
Διότι ὁ Νέος αὐγάζων Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός, δὲν δύναται νὰ δεχθῇ τὸν τωρινὸν ἐξευτελισμὸν Ἐκκλησίας, ἥτις οὖσα ὅπως πρέπει νὰ εἶνε, .
Ὡς Χριστιανοὶ εἶσθε Χαμένοι μεταξὺ τῆς ἀγέλης τῶν θηριωδῶν Χριστιανικῶν Λαῶν.
Ὡς Ἕλληνες ξεχωριζόμενοι δυνατὸν νὰ σωθεῖτε.
Καὶ ὁ Ἕλλην Παπᾶς, ὁ λαϊκός, ὁ ἐθνικός, ὁ φύσει φιλαλλόδοξος καὶ διόλου φανατικός, εἶνε εἰς θέσιν νὰ ἐννοήσῃ περίφημα τὰ ζητήματα αὐτά, ὅτι ἡ ἀνωτέρα Πνευματικὴ Ἑλληνικὴ Θρησκεία θὰ σώσῃ εἰς τὸ μέλλον τὴν Φυλήν, ὅτι εἴμεθα χαμένοι μεταξύ της ἀγέλης τῶν Χριστιανῶν μὴ ξεχωριζόμενοι, ὅτι βαθύτερον τοῦ ράσου τοῦ Χριστιανοῦ εἶνε Ἕλλην καὶ ὀφείλει νὰ εἶνε πρῶτα Ἕλλην καὶ δεύτερα Χριστιανός, διὰ νὰ ἐννοήσῃ τὰ διπλᾶ του καθήκοντα καὶ συνδυάσῃ καὶ τὰ δύο σύμφωνα μὲ τοὺς Τωρινοὺς Καιροὺς καὶ Ἀνάγκας τῆς Φυλῆς.
Διότι ὅλοι οἱ Λαοὶ εἰς τοὺς ὁποίους ἐδώκαμεν τὸν Χριστιανισμόν, ἀπεσπάσθησαν ὅλοι, διότι ὅλοι μᾶς ἐπολέμησαν λυσσωδῶς, ὅλοι μᾶς πολεμοῦν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ, ὅλοι οἱ μᾶς ἔχουν καταδικάσει εἰς φάγωμα καὶ εἰς θάνατον, καὶ ἂν εἶνε καὶ τινὲς πληθυσμοὶ ποὺ δὲν τὸ ἔκαμαν ἀκόμη εἶνε διότι δὲν τοὺς ἔβαλαν ἀκόμη νὰ τὸ κάμουν, . Διότι αἱ Θρησκεϊαι δὲν ἀδελφώνουν θηρία, δὲν ἀδελφώνουν τίποτα, μόνον τὰ συμφέροντα πλησιάζουν Λαοὺς καὶ μόνη ἡ δύναμις ἐπιβάλλει φαινομενικὰς ἀδελφώσεις. Διότι εἶνε ζητήματα καὶ αἱ φυλαὶ οὔτε χάνονται, οὔτε ἀλλάζονται καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ θέλῃ κάθε μία νὰ αὐτοϋπάρξῃ ἂν ἔχῃ τὰς δυνάμεις πρὸς αὐτό. Ἑπομένως, ὅ,τι ἔκαμε, κάμνει, καὶ θὰ κάμῃ ἡ Φύσις καὶ ὁ Χρόνος, καιρὸς νὰ προκάμωμεν ἐμεῖς -πρὶν μᾶς ξεκάμουν οἱ ἀδελφοὶ Χριστιανοί, ἀπαλλασσόμενοι ἐμεῖς σάπιων παπουλικῶν βλακιστάτων ἰδεῶν, ὅτι ἐχομεν δυνάμεις διὰ τῆς Θρησκείας, ἀποκόπτοντες ἐμεῖς κάθε ξένον, αὔριον βέβαιον πολέμιον, ἀποκοπτόμενοι καὶ ξεχωριζόμενοι ἀπό τους κατεβαίνοντας ἀδελφοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὀρθοδόξους καὶ ὁμοδόξους ΣΛΑΥΟΥΣ ποὺ θὰ μᾶς πνίξουν καὶ προσπαθοῦντες νὰ σωθῶμεν μόνοι μας συγκεντρούμενοι, διὰ τῶν ἰδικῶν μας μόνον τῶν πραγματικῶν .
Ἐγὼ Παπᾶ μου ποὺ εἶμαι πειὸ Ἕλλην ἀπὸ σένα Σοῦ λέω: ἐντελῶς Ἕλλην καὶ ὁλότελα Χριστιανός. Μπορεῖς γι᾿ αὐτὸ νὰ μὴ μοῦ δώσῃς λίγη γῆ νὰ κοιμηθῶ;
Ἐὰν εἶνε βέβαιον ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἐχρησίμευσεν ὡς μέσον καὶ ὅπλον πολιτικὸν θαυμάσιον, διὰ τὴν Κοσμοκρατορίαν ἡμῶν τῶν τότε καὶ ἄγκυρα σωτηρίας μετὰ τὸν Τοῦρκον, διπλᾶ δι᾿ αὐτὸ ἀγαπητός, ὑπερβέβαιον εἶνε ἀφ᾿ ἑτέρου ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Χριστιανισμός, ἀδιάφορον ἂν εἶνε συγγνωστὸν ἕνεκα τῆς φορᾶς τῶν Καιρῶν, ἀλλὰ εἶνε:
ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ.
Καὶ εἶνε συγχρόνως καὶ λεπτότερον καὶ βαθύτερον , ἐκ τῆς ὀρθῆς κεντήσεως καὶ ἠρέμου ἀφυπνίσεως τοῦ ὁποίου, ἐξαρτᾶται ὁλόκληρος αὐτὴ ἡ Βαθυτάτη ΑΦΥΠΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ καὶ τὰ δύο ἀγκομαχοῦντα στὰ τρίσβαθα σκοτάδια τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ τελειωτικὴ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ.
Κοντὸς Ψαλμὸς Ἀλληλούϊα: Πᾶς Παπᾶς αἰσθανόμενος ὅτι εἶνε Χριστιανὸς καὶ Ἕλλην ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ.
Διότι ἀπὸ τότε ἡ Ἑλλ. ψυχὴ ἐδιχάσθη, πρῶτα εἰς δύο στρατόπεδα, ἔπειτα ἐδιχάσθη μέσα εἰς τὸν Καθένα μας, ἔπειτα μὲ τὰ χρόνια ἐσκοτίσθη καὶ ἐμπερδεύθη, καὶ ἐνῷ ἐπολέμα ἀκόμη νὰ εὑρῇ τὸν τρόπον συμβιβασμοῦ ἢ ἀπελευθερώσεως, ὁ ΤΟΥΡΚΟΣ ἐπελθὼν ἐπέβαλλε τὴν ἀπόλυτον Κυριαρχίαν μόνον τῆς Χριστιανικῆς Ἰδέας. Διότι ἀπὸ τότε τὸ Ἑλλ. Πνεῦμα προσπαθοῦν νὰ δεχθῇ τὴν τυχαίαν φορὰν τῶν ἀνθρωπίνων καὶ τὴν πολιτικὴν Ἀνάγκην, κατεσπαταλήθη σχεδὸν ὁλόκληρον διὰ νὰ συνδυάσῃ τὰ ἀσυνδύαστα, διὰ νὰ μεταμορφώσῃ τὰ ἀμεταμόρφωτα, νὰ πείσῃ ἑαυτὸ περὶ πραγμάτων φύσει ἀντιθέτων καὶ ἀντιθέτων καὶ εἰς τὴν Φύσιν καὶ εἰς τὴν φύσιν του, νὰ σταματήσῃ τὴν ἔρευναν ποὺ ἀποτελεῖ τὸ χαρακτηριστικότερον προσόν του, νὰ σταθῇ ἐνῷ εἶνε ἡ Κίνησις, νὰ ἀνυψώσῃ τὴν θρησκείαν εἰς Ἀνωτάτην Πνευματικὴν Ἀρχὴν -ἐνῷ τὸ Πνεῦμα οὔτε ἀρχάς, οὔτε ἐξουσίας, οὔτε τελειώματα ξέρει- ἐνῷ τῆς θρησκείας δὲν εἶνε ἡ δουλειά της αὐτή, νὰ ἀποκρυσταλλώσῃ πράγματα, φύσει ἀβέβαια, ἀσταθῆ, ἄπιαστα, ἄγνωστα, ἀφοῦ ἕνα μόνον εἶνε βέβαιον, ὅτι πάντα δὲν ξεύρουμε τὶ μᾶς γίνεται.
Ὁ Χριστιανισμὸς μαζὺ μὲ τὸ ἄλλοτε Πολιτικὸ Καλὸ μᾶς ἔκαμε καὶ τρομερώτατο Κακό.
Καὶ ἔγιναν αὐτά, ἐνῷ Ἠθικῶς, Πνευματικῶς καὶ Ἐκπολιτιστικῶς, τὸ Ἑλλ. Πνεῦμα δὲν εἶχε ἀπολύτως τίποτε νὰ πάρῃ ἀπὸ τὸν , οὔτε ἀπὸ τίποτα, ἀλλὰ αὐτοῦ νὰ τοῦ δώσῃ τὰ πάντα, ἐνῷ ὅλη ἡ ὠφέλεια ὑπῆρξε διὰ τοὺς Ἀγριολαοὺς καὶ τὸν Θηριόφραγκον οἵτινες ἐδέχθησαν μὲ τὸ αὐτὸ χάπι τὸν Ἑλλ. μας Πολιτισμόν, δηλ. τὸν Ἀνθρωπισμόν, ὅσον εἶνε ἐπιδεκτικὰ φύσει ἀγρίμια.
Καὶ δὲν πταίομεν ἐμεῖς διόλου, ἂν αὐτὸς ὁ Μανιακὸς Βάρβαρος ὁ Φράγκος, μισῶν ἐμᾶς διὰ τὴν ὑπεροχήν μας, ἀπεσπάσθη καὶ ἐδημιούργησε τὸν τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος τοῦ καὶ ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἕως τώρα ἀκόμα ἀγωνίζεται μὲ τὸ ρόπαλον νὰ ἐλευθερωθῇ, μὴ ἀναφέρων οὔτε κἂν ὁ , ὅτι ἐμεῖς ἀπὸ τῶν πρώτων Αἰώνων μαχόμενοι κατὰ τῶν Παπῶν, ἐμαχόμεθα ὑπὲρ τῆς σωτηρίας του καὶ ὅτι ἂν ἔμενε ὑπὸ ἐμᾶς, θὰ ἦτο ἔκτοτε ἐλεύθερος Παπαδοδουλείας καθ᾿ ὅλην τὴν Χριστιανικὴν περίοδον ἕως τώρα, ὅπως ἐμεῖς.
Τὸ Ἑλληνικὸν ΤΟΛΜΗΜΑ τῆς δημιουργίας Θρησκείας, ἥτις νὰ περιλάβῃ ὅλους τοὺς Λαοὺς καὶ πάντας ἀνθρώπους ὡς ἀδελφούς, νὰ δημιουργήσῃ Κράτος Θρησκευτικόν, τὸ ὁποῖον ὑπὸ τὸ φόρεμα τῆς Θρησκείας νὰ διαδώσῃ παντοῦ τὸ Ἑλλ. ΦΩΣ, εἶνε ἡ εὐγενεστέρα Ἐνσάρκωσις τοῦ τολμηροτέρου ΙΔΑΝΙΚΟΥ, χιλιάκις ἀνωτέρου τοῦ ἐγωϊστικοτάτου Παρθενῶνος. Ἡ Κινήσασα ἐξ Ἀθηνῶν Ἑλλ. Ἰδέα, πολεμήσασα ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ Ρώμῃ καὶ νικήσασα, Παρθενώνεται εἰς τὴν ΣΟΦΙΑΝ τοῦ Βοσπόρου, ἀπίστευτος πραγμάτωσις Πλατωνικοῦ καὶ Παρθενωνείου ΟΝΕΙΡΟΥ. Πᾶς Ἕλλην ἔχει τὸ δικαίωμα ἀγρίας ὑπερηφανείας πρὸ τῶν σημερινῶν Λαῶν καὶ τῶν Παληανθρωπισμῶν τῶν Βασιλιάδων των μὲ τὰ ἐμετικῶς Μπακαλικὰ καὶ ἀναιδῶς λωποδυτικὰ Ἰδανικά των.
Κατὰ τὴν ἱστορικὴν στιγμὴν καθ᾿ ἣν ὁ μὴ ἀκόμη Κωσταντῆς ἐκαταλάβαινε τέλος, ὅτι ἡ μόνη στερεὰ σανίδα μέσῳ τῆς Ἀνθρωποειδοῦς Ἀνατολικῆς καὶ Ἀγριοχοιρικῆς Δυσμικῆς Οἰκουμένης ἦτο ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἐξεκινοῦσε καὶ ἐφέρετο ὑπνωτισμένος ἀπὸ τὰ Σταυρικὰ Λάβαρα, ποὺ τοῦ ἐκουνοῦσε στὸν μεθυσμένο του ὕπνο ὁ Ὀδυσσεύς, πρὸς τὸ Πολιτικὸν Κέντρον τῆς Φυλῆς ποὺ εἶνε ὁ Βόσπορος, ὅπως αἱ Ἀθῆναι εἶνε τὸ Πνευματικὸν Κέντρον, ἐπρόκειτο νὰ διασώσωμεν τὴν Φυλήν μας ὁλόκληρον. Ἐπρόκειτο νὰ καταστείλωμεν τὰς ὁρμὰς τῶν Εὐρωπαϊκῶν Θηρίων. Ἐπρόκειτο νὰ ἑνώσωμεν καὶ ἀναμίξωμεν τὰς προηγουμένας ἐποχὰς πρὸς δημιουργίαν πάντοτε Ἄλλης, πάντοτε ΝΕΑΣ. Δηλαδὴ τὰς ἀρχικὰς καὶ θεμελιώδεις Ἑλλαδικάς, μὲ τὴν προέκτασιν καὶ τὸν πλουτισμὸν τῶν Ἀλεξανδρορωμαϊκῶν χρόνων καὶ τὴν ἔκτοτε κτηθεῖσαν πεῖραν τῆς διευθύνσεως Λαῶν, ὑπὸ μορφὴν Νέαν, πρὸς . Ἐπρόκειτο νὰ δημιουργήσωμεν καὶ περιβάλωμεν μὲ πάντα ταῦτα, διὰ νὰ τὰ καταστήσωμεν ἀτράντακτα. Ἐπρόκειτο νὰ δημιουργήσωμεν τοῦ ὁποίου τὰ πάντα νὰ συμμορφωθοῦν πρὸς τὴν Νέαν Θρησκείαν. Κράτος Θρησκευτικὸν -Τόλμημα Μοναδικὸν Μοναδικῆς Εὐγενείας, Ἰδανικότατα καὶ μουρλότατα ὑποστηριχθὲν αἰῶνας μὲ ἀπεριγράπτους θυσίας- τὸ ὁποῖον νὰ μὴ γνωρίζῃ καὶ , ἀλλὰ νὰ περιλάβῃ ὅλους τους Λαοὺς εἰς τοὺς κόλπους του, ἀπονέμον εἰς ὅλους ἀδιακρίτως τὴν Ἐλευθερίαν καὶ τὴν Δικαιοσύνην καὶ τὴν Ἰσότητα καὶ τὴν Ἀγάπην καὶ τὴν Εὐγένειαν καὶ τὸν Ἀνθρωπισμὸν καὶ τὸ Φῶς, δηλαδὴ ὅλα τὰ προαιώνια διακριτικὰ χαρακτηριστικὰ τὰ ἰδικά μας, τὰ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Καὶ ἐπρόκειτο νὰ Θρησκοποιήσωμεν, Θεοποιήσωμεν, Θεοντύσωμεν καὶ Θεοσφραγίσωμεν τὰ ἁπαξάπαντα, διὰ νὰ τοὺς δώσωμεν ὅλην τὴν βαρύτητα καὶ ἐπιβολὴν Θρησκείας, ὅλην τὴν θειότητα Θρησκείας, ὅπως ξεύρομεν ἐμεῖς νὰ κάνωμεν τὴ δουλειά μας, ὅταν εἴμεθα στὰ λογικά μας καὶ στὰ σύγκαλά μας.
Οὐδαμοῦ ἀλλοῦ φαίνεται καθαρότερα, συλλαμβάνεται χειροπιαστότερα, ἡ μανιακὴ πάλη Ἕλληνος καὶ Ἑλλ. Πνεύματος κατὰ τοῦ βαθύτερον θέλοντος νὰ εἰσχωρήσῃ Ξενισμοῦ, ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνας.
Καὶ ἐπρόκειτο τὸ δυσκολώτερον καὶ τολμηρότερον πάντων νὰ εἰσαχθῇ εἰς τὸν Ἑλλ. Ὀργανισμόν, τὸν φυσιολογικῶς μὴ δεχόμενον καὶ μὴ χωνεύοντα ΞΕΝΟΝ Στοιχεῖον μέσα του, παρὰ ὑπὸ τὸν ὄρον ἢ τῆς ἀπολύτου ἢ τοῦ τελειωτικοῦ ἀποδιωγμοῦ, Στοιχεῖον Ξένον, ἕνα ΞΕΝΟΝ ΘΕΟΝ καὶ ΘΕΟΝ ΕΒΡΑΙΟΝ, δυσαρεστημένον κατὰ τοῦ Κόσμου, ὅλο χολὴ κατὰ τῶν ἐπιγείων, ἀγνοοῦντα τὴν Ἑλλ. Ἰδέαν, ἀγνοοῦντα τὴν φυσικὴν καὶ ὁλοχαρῆ μας ἀγάπην τῆς Ζωῆς, ἀγνοοῦντα καὶ ἀκατανοοῦντα καὶ μισοῦντα τὴν Σάρκα, τὸ ΣΩΜΑ καὶ τὸ ΩΡΑΙΟΝ ΣΩΜΑ, ποὺ ἡ λατρεία του ἀποτελεῖ τὴν ὑπόστασίν μας καθ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνας, ἀγνοοῦντα καὶ μισοῦντα τὰς ἡδονὰς τῆς Ζωῆς, διὰ τὰς ὁποίας ἐμεῖς προαιωνίως, σὰν φύσει Πάνσοφοι ποὺ εἴμεθα, κυνηγοῦμεν, τυφλὰ καὶ λυσσασμένα, μισοῦντα τὴν Ζωὴν ὁλόκληρον τὴν ὁποίαν ἐμεῖς λατρεύομεν, διδάσκοντα τὴν Ἐπουράνιον Ζωήν, ἐνῷ ὄχι τότε ἀλλ᾿ οὔτε τώρα κανένας Ἕλλην, φύσει, παρ᾿ ὅλα τὰ ψεύματα ποὺ λέγει εἰς τους ἄλλους καὶ εἰς τὸν ἑαυτόν του δὲν σκοτίζεται παρὰ διὰ τὴν ἐδῶ Ζωήν, τὴν ὁποίαν ἀγκαλιάζει μὲ λατρείαν καὶ φιλεῖ καὶ δαγκώνει καὶ κατατρώγει μὲ λαμπρὰν ρώμην καὶ χαρὰν Ἕλληνος Καλογέρου, καταβροχθίζοντος καλογεροπαίδιον, μισοῦντα λυσσωδῶς ὅλους τοὺς Θεοὺς τῆς Γῆς καὶ ζητοῦντα νὰ τοὺς ξεπατώσῃ ὅλους διὰ νὰ μοναρχήσῃ Αὐτός, θέλοντα διὰ τῆς παγκοσμίου ἐρειπώσεως καὶ ἐρημώσεως νὰ κατακτήσῃ τὴν Ἐπουράνιον Βασιλείαν, ἐνῷ ἐμεῖς εἴχαμεν νὰ κατακτήσωμεν τὴν Γῆν καὶ ἡμερώσωμεν τὸν Κόσμον καὶ μᾶς ἦτο φυσικῶς ἀδύνατον νὰ τὰ ἐγκαταλείψωμεν ὅλα σύξυλα διὰ νὰ πᾶμε στὸν οὐρανό, καὶ χωρὶς φτερὰ καὶ χωρὶς κανένα μέσον συγκοινωνίας, ἐεροβατικόν, οὐρανοβατικόν, λέγοντα ὅτι ἐντὸς ὀλίγου ὁ Κόσμος θὰ χαλάσῃ καὶ θὰ ἔλθη ὁ Δημιουργὸς νὰ κρίνῃ ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους καὶ μᾶς τρελλάνῃ στὸ ψήσιμο, ἕνας θυμωμένος Δημιουργὸς διότι τοῦ ἔφαγαν ἕνα ψωρόμηλο ἀπὸ τὸ περιβόλι του, καὶ κουβαλῶν μία ἱστορία Κτήσεως καὶ κάτι ἱστορίες Ἑβραίων Προφητῶν -ἐπιληπτικῶν δοξομανῶν Βδελλοπούλων- ποὺ κανένα Ἑλληνόπουλο δώδεκα χρόνων δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ χωνεύσῃ, ἂν δὲν εἶνε τὸ κεφαλάκι του καμωμένο .
Τὰ πάντα πρέπει νὰ κατασιγασθοῦν μέσα μας διὰ νὰ συναισθανθῶμεν καὶ ἀναγνωρίσωμεν οἵα πραγματικῶς εἶνε, τὴν Πραγματικὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ.
Δηλαδή, μὲ Ἰδέας, τὰς πλέον ἀντιθέτους πρὸς τὰς ἰδικάς μας ὅλας, τὰς πρίν, τὰς τότε, τὰς ἔκτοτε, τὰς χθεσινὰς τοῦ Κλέφτου καὶ τὰς σημερινὰς ΟΛΩΝ ΜΑΣ, ὁμολογούντων καὶ μὴ ὁμολογούντων τὴν ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ἀλλ᾿ , ἀποδεικνυόντων δι᾿ ὅλων τῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ζωῆς μας, αὐτὸ τὸ ΓΕΓΟΝΟΣ. Καὶ δι᾿ αὐτὸ ἦτο ἀνάγκη διὰ τῆς ΒΙΑΣ καὶ τὸ ταχύτερον νὰ τὸν ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΩΜΕΝ, δηλαδὴ νὰ τοῦ κατευνάσωμεν τὰ νεῦρα, νὰ τὸν κάμωμεν νὰ ἀγαπᾷ τὴν Ζωήν, τὴν Γῆν καὶ τὰς Ἡδονὰς καὶ τὰ Πράγματα τῆς Ζωῆς, τὴν εὐημερίαν καὶ τὴν εὐμάρειαν καὶ τὸν Πλοῦτον καὶ τὴν καλοφαγίαν καὶ τὰ ὡραῖα ροῦχα καὶ τὰς ὡραίας φιλοδοξίας καὶ τὰ ὄνειρα μὲ λαοὺς καὶ Παλάτια καὶ Ναοὺς θησαυρώδεις καὶ Θρησκευτικὰ θέατρα καὶ δράματα, μὲ Στρατοὺς ἀγγέλων καὶ Αὐλὰς καὶ Κοινοβούλια Ἁγίων, νὰ τὸν ἀστροστολίσωμεν μὲ Τριάδες καὶ Πνεύματα, καὶ τὸν στήσωμεν Ἐπίγειον Βασιλέα καὶ νὰ πνίξωμεν ὅλην μας τὴν ἡδονικὴν λατρείαν πρὸς τόσας καλλιπαρείους καὶ καλλιβύζους καὶ καλλικώλους ἑλληνικὰς Θεάς μας διὰ νὰ ἀνυψώσωμεν τὴν καλὴν καὶ ταπεινήν του Μητέρα, τὴν Μαρίαν, εἰς μοναδικῆς γλυκύτητος καὶ ἀγάπης Θεάν μας, ἀληθινὴν αὐτήν, ἔκτοτε ἕως τώρα δι᾿ ὅλους μας καὶ Κύριος οἶδε καὶ διὰ πόσους ἀκόμη καιρούς.
Καὶ θέαμα παράδοξον παραδόξου δυνάμεως Φυλῆς, ὁ λέγων πούλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ πήγαινε στὴν ἔρημο νὰ σώσῃς τὴν ψυχήν σου, διότι καταφθάνει ἡ μεγάλη τρουμπέτα, ὁ λέγων γίνου ΕΡΗΜΙΤΗΣ καὶ μὴ γίνεσαι Στρατιώτης, ὁ ἀντιπρόσωπος τῶν πτωχῶν καὶ πειναλέων, ὁ διδάσκαλος τοῦ ΘΑΝΑΤΟΥ, ὁ Προφήτης τοῦ ΤΕΛΟΥΣ τοῦ Κόσμου, ὁ Ψαραδοκράτωρ τοῦ λιμανιοῦ τῆς Γενησαρέτας, ἐμφανιζόμενος ὁ ἴδιος ἐντὸς ὀλίγων δευτερολέπτων Διδάσκαλος ΖΩΗΣ, Προφήτης ΑΡΧΗΣ Νέου Κόσμου, Βυζαντινὸς Αὐτοκράτωρ καὶ μὲ τὸ στέμμα τῆς Ρώμης, Σοφὸς Βασιλεὺς καὶ Πάνσοφος Πολιτικὸς Παντοκράτωρ, μὲ μίαν φυλὴν πίσω του πολεμοῦσαν διὰ τὴν ἐπιβολήν του εἰς τὸν Κόσμον, δηλαδή, ὁ Ἑβραϊκὸς ΘΑΝΑΤΙΣΜΟΣ μεταμορφωμένος πρόρριζα εἰς τὸν αἰώνιον: ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΖΩΪΣΜΟΝ.
Ἀδύνατον πλέον νὰ ψευδώμεθα καὶ νὰ αὐτοκτονοῦμεν Ἐθνικῶς, κρύβοντες τὴν δύναμιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ μας χάριν τοῦ Χριστιανισμοῦ μας.
Ναὶ αὐτά, καὶ ταχυδακτυλουργικῶς ἀστραπιαία, ἔγιναν χάρις εἰς τοὺς Χριστιανιζομένους καὶ Παπαδιζομένους Ἕλληνας, ποὺ εὗρον μέσα των τὴν ὑπέροχον δύναμιν νὰ παρουσιάσουν εἰς τὸν Κόσμον καὶ τὸ περιεργότερον νὰ ἐπιβάλλουν τέλος ὡς ΕΒΡΑΪΚΑ, τὴν μεγαλυτέραν μεταποίησιν καὶ παραποίησιν ποὺ ἔγινε ποτέ. Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν ἔγινε χωρὶς ἀφαντάστους πολέμους, διότι ἐπρόκειτο ὁ Ἑλληνικὸς Νοῦς χάριν , τῆς ἐπικρατήσεως διὰ τῆς θρησκείας ἐπὶ τῶν , ποὺ οὔτε τότε ἐκαταλάβαιναν οὔτε τώρα τὰ πλήθη των εἶνε εἰς θέσιν νὰ καταλάβουν τίποτα ἀπὸ αὐτά, διότι ἐμεῖς εἴμεθα Πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ὅλοι ΤΟΥΒΛΑ, νὰ προσπαθήσῃ νὰ χωνεύσῃ ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ ὑπερισχύσῃ τῶν Ἀνατολικῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐμαίνοντο -ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΑ- σὰν τὸν σκοτεινόμυαλον Θανάση τῆς Αἰγύπτου, βλέποντες τὸ ἀπαραμίλλου τόλμης ἀναποδογύρισμα. Καὶ πραγματικῶς ἀφαντάστως πελώριοι ὑπῆρξαν οἱ Πνευματικοὶ καὶ Πραγματικοὶ Ἀγῶνες τῶν Καιρῶν αὐτῶν, συντελούμενοι καὶ κατευοδούμενοι ὑπὸ τὴν ἐσχάτην ἀέναον πίεσιν τῶν ἐξαπολυομένων ἐξ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως Ἀνθρωποειδῶν .
Καὶ δὲν ὑπάρχει ἱστορικὴ στιγμὴ καταλληλοτέρα, πρὸς Φανέρωσιν τῆς δυνάμεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος, ἀπ᾿ αὐτὴν ἀκριβῶς ποὺ φαίνεται, διὰ πρώτην φοράν, βαθειὰ καὶ πραγματικὰ ὅτι ἡττᾶται. Τὸ πολεμούμενον Ὀρθόδοξον Ἑλλ. Ἰδανικόν, σὰν αἷμα σώματος συρρέον στὴν καρδιά, γυρίζει πίσω στὴν Ἑλλάδα, ξανανάβει ὅλους τους Βωμοὺς τοῦ Πνεύματος στὰς Ἀθήνας, συγκεντροῦται εἰς ἑαυτό, κρατεῖ καὶ φρουρεῖ τὴν Ἑλλάδα καὶ στέλλει εἰς τὴν Κωνσταντινούπολη ἕνα ΦΛΟΓΕΡΟΤΑΤΟΝ Ἑλληνικὸν ρεῦμα. Ἁρπάζον τοὺς καλούς σου Χριστιανίζοντας, ποὺ ἔρχονται ἐδῶ ἀναγκαστικῶς, διὰ νὰ ἀναπτύξουν τὸ μυαλὸ των, σοῦ πετᾷ ἐπάνω στοὺς Ἄμβωνας καὶ στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο, κάτι Χρυσοστόμους καὶ κάτι Γρηγορίους καὶ τάγματα τέτοιους Ρασοφορεμένους Ἠθοποιοὺς καὶ Ρήτορας καὶ Λατρευτὰς τῆς ΖΩΗΣ καὶ τοῦ ΩΡΑΙΟΥ, ποὺ σὰν Ἀρχάγγελοι μὲ τὴν ρομφαίαν τοῦ Ἑλλ. Πνεύματος, τοῦ Λόγου, τῆς Εὐμορφιᾶς, τῆς Λεβεντιᾶς, κατασπαθίζουν τὴν κόκα τοῦ στυγνοῦ Ἑβραιοκαλογερισμοῦ, Ἀσκητισμοῦ, ΑΠΛΥΤΙΣΜΟΥ, ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΟΥ, ποὺ ὁρμᾷ πανουκλικὸς ἀπὸ τὰς ἐρήμους τῆς Αἰγύπτου, Συρίας καὶ ὅλων αὐτῶν τῶν βαρβαροκυκλώτων μερῶν, θέλων νὰ σαρώσῃ κάθε Ζωή, Κάθε Εὐμορφιά, ἀλλὰ καὶ ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΑ μαινόμενος διότι εὑρίσκετο πρὸ τοῦ τολμηροτέρου ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΣΜΟΥ.
Καὶ Ἀδύνατον πλέον τὸ Ἑλλ. Πνεῦμα, νὰ ἐπιτρέψῃ εἰς τὸν Ἕλληνα, χάριν ἀνοητάτων λόγων, νὰ στερεῖται τῆς συναισθήσεως ἀκριβῶς τῆς Τρισμεγίστης του Δυνάμεως: ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ.
Διότι ὅταν ὁ ΝΕΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ὑψώνεται τρισμέγιστος μὲ τὸν Οὐρανὸ κατάλαμπρον κατεβασμένον στὴ γῆ γιὰ καπέλλο, ὅταν ὁ Ἑλλ. Λαὸς μέσα εἰς τὰς μεγίστας ἀγκάλας του εἰσέρχεται τραγουδῶν τὰ νέα τραγούδια, τώρα ὄχι μόνον ἀκροατὴς τοῦ Ἑλλ. Δράματος ἐν τῷ Θρησκευτικῷ Θεάτρῳ, ἀλλὰ καὶ λαμβάνων μέρος μὲ τὰ τραγούδια του, ὅταν ἐν μέσῳ τῆς καταλάμπρου ΝΕΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ, ποὺ καταστολίζει τὰ πάντα ἀπὸ τὰ βάθρα ἕως τοὺς θόλους καὶ καταθέλγει τὰς ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ του, αἰσθάνεται ὅτι δὲν τοῦ στεροῦν τίποτε ἀπὸ τὴν Ζωὴν καὶ τὴν Χαρὰν καὶ τὴν Εὐμορφιὰ ποὺ εἶνε συνειθισμένος νὰ ἔχῃ καὶ νὰ λατρεύῃ, ὅταν οἱ Χοροὶ τραγουδοῦν, καὶ αἱ φωτοχυσίαι καὶ τὰ θυμιάματα καὶ οἱ λαμπροστόλιστοι ΝΕΟΙ ΙΕΡΕΙΣ παίζουν τὸ Θεῖον Δρᾶμα, τώρα μόλις πίσω ἀπὸ ἕνα ἐλαφρότατον παραπέτασμα τὸ ὁποῖον καὶ αὐτὸ ἀνοίγεται ὅλην τὴν ὥραν, καὶ ὅταν οἱ ΡΗΤΟΡΕΣ ἀπὸ τὸν Ἄμβωνα τώρα, τοῦ δίδουν τὴν ὑπερτάτην ἀπόλαυσιν παντὸς Ἕλληνος πάσης ἐποχῆς: ΤΟ ΛΟΓΟ! αἰσθάνεται τὸν ἑαυτόν του, ἐννοεῖ ὅτι δὲν ἔχασε τίποτε, ὅτι εἶνε ὅλα τὰ ἴδια, ὅτι τίποτε δὲν τὸν Ἐστέρησαν, ὅτι εἶνε ὁ ἴδιος, καὶ , ἀποδέχεται τελειωτικῶς τὸν Χριστιανισμὸν ὁ Ἑλλ. Λαός. Καὶ ὅταν οἱ Γρηγόριοι θέλοντες νὰ μοναστηριάσουν μεταβάλλουν τὸν μοναχικὸν βίον καὶ τὸ Νέον Θρήσκευμα, ἡ Νίκη τοῦ Ἑλλ. Πνεύματος εἶνε τελεία, εἶνε ἀκριβῶς πανομοία μὲ τὴν κατάκτησιν -ἐκεῖ Ξένης- τῆς Ἀριστοκρατίας καὶ Βασιλείας τῆς Ρώμης, καὶ ὅταν οἱ Χρυσόστομοι, ΠαπαΔημοσθένηδες καὶ ΠαπαΠερικλῆδες τῶν Νέων Καιρῶν δημαγωγοῦν τὸν Λαόν των καὶ τὸν καταμεθοῦν καὶ καταμεθοῦνται ὅλοι μαζὺ στὴν καταλαμπρύνουσα καὶ ἐξαίρουσα τὰ πάντα τοῦ Ἑλλ. Λόγου, τότε πρέπει νὰ εἶνε κανεὶς Θεόστραβος διὰ νὰ μὴ βλέπῃ ἐπάνω ἀπὸ τὸν μεγάλον Θόλον, τὴν Ἀήττητον Παρθένον, τὴν Πρόμαχον ΑΘΗΝΑ, τώρα μὲ τὸ Βυζαντινό της Φόρεμα, μὲ τὸ κεφάλι τοῦ Νέου Θεοῦ στὸ στῆθος, προβάλλουσαν μὲ τὸ χέρι της τὸ νέον ὅπλον τό: ΣΤΑΥΡΟ.
Καὶ δὲν ὑπάρχει ἱστορικὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Φύσις καὶ ἡ Δύναμις τῆς ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ νὰ καταφαίνεται λαμπρότερα ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς Δημιουργίας τῆς Ν. Θρησκείας, ὅπου ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Ρωμηοὶ συζητοῦντες καὶ τσακονόμενοι καὶ ρητορεύοντες, φτιάνουν ὅλοι μαζὺ καὶ αὐτὴν ὅπως ὅλα των, διότι ἡ Ἀρχὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ Πολιτικὴ καὶ ἡ Θρησκευτική, ἐνῷ φαίνεται ὅτι κάμνουν, κατ᾿ οὐσίαν δὲν κάμνουν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ κρατοῦν μιὰ ζυγαριὰ καὶ νὰ κλίνουν κατὰ τὰς περιστάσεις πότε πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ πότε πρὸς τὴν Ἀνατολήν, καὶ μόνον τὰ ὑπερισχύοντα ἀποτελέσματα. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἱστορικὴ στιγμὴ ἰσχυροτέρας Πνευματικῆς Ἐντάσεως - δυνατὸν εἰπεῖν- ἀπ᾿ αὐτήν, ἀπὸ τὰς ΑΙΡΕΣΕΙΣ, ἀκριβῶς διὰ τὸ πλῆθος, καὶ τὴν ἔντασιν καὶ τὴν ἐπιμονὴν καὶ τὴν συχνότητα καὶ τὴν φαινομενικὴν ἀνουσιότητα, ὅπου καταφαίνεται μετὰ πόσης δυσκολίας, ὁ Ἕλλην δέχεται Δόγμα τι ἀσυζητητεί, πόσον ἀδυνατεῖ νὰ μὴ σκεφθῇ καὶ νὰ μὴ συζήτησῃ τὸ κάθε τι, πόσον ἐπολέμησε διὰ νὰ τὸ μεταβάλῃ, τὸ πετάξῃ καὶ πῶς πάντα του ἐσιώπησε χάριν μόνον τοῦ . Τὸ Ἑλλ. Πνεῦμα τότε ἠναγκάσθη νὰ στραφῇ ὁλόκληρον ἐκεῖ, νὰ ἀγωνίζεται ὁλόκληρον ἐκεῖ, νὰ φαίνεται χαμένον καὶ ἐντελῶς ἀνύπαρκτον σχεδόν, διότι τοῦ ἦτο ἀδύνατον νὰ προβῇ εἰς ἄλλο τι τότε πρὶν αὐτοῦ, πράγματα ὅλα παρεξηγηθέντα, διότι τώρα μᾶς φαίνονται ἀστεία καὶ ὅμως διὰ τοὺς τότε Καιροὺς ἦσαν πρωτίστης καὶ βαθυτάτης σημασίας, ἰδίως δι᾿ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνας.
Καὶ βεβαίως οὔτε εἶδε ποτέ του, οὔτε θὰ ἰδῇ ὁ Κόσμος Δραματικοτέραν καὶ φανταστικοτέραν Ἱστορικὴν Περίοδον, Μεγαλειότερον Ἀγῶνα μεταξὺ , μεταξὺ , μεταξὺ , δηλαδὴ μεταξὺ Ἕλληνος καὶ ΦραγκοΑσιανῶν Βαρβάρων, δηλαδὴ Ἀσιανῶν, ἀγρίων μὲν ἀλλὰ φωτεινῶν, ὡραίων, μεγαλοπρεπῶν σὰν τὴν Ἀσίαν καὶ Φραγκικῶν θηρίων, ἀνθρωποφάγων, πτωματοφάγων, πανουκλικῶν, ὑαινωδῶν.
Καὶ ὅμως ἐκατορθώθησαν τὰ πλεῖστα καὶ τὰ μέγιστα καὶ τὸ κυριότατον πάντων διὰ τὸν Πολιτισμὸν τῆς Γής, ὄχι μόνον ἡ διάσωσις αὐτὴ ἀλλὰ καὶ ἡ μετάδοσις καὶ διδασκαλία καὶ ἐπιβολὴ καὶ συγκράτησις αὐτοῦ μέχρι τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ ἔφθαναν οἱ Φράγκοι , νὰ διατηρήσουν τουλάχιστον ἕνα εἶδος Ἀνθρωποειδοῦς Πολιτισμοῦ, ἔστω καὶ παρεξηγημένου, ὅπως ὁ Νεώτερος Φραγκικός, ὁ ἕως τώρα.
Ἡ Βυζαντινή μας Περίοδος δὲν ἔφερεν εἰς πέρας οὔτε τὸ , οὔτε τὸ της Ἔργον. Ἄγνωστον ἐντελῶς εἰς ποῖον Τύπον θὰ κατέληγε.
Ἀλλ᾿ ἡ Χριστιανική μας Περίοδος, ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ζυμώσεων καὶ τὴν ἀνατίναξιν τῶν ἑνώσεων καὶ δημιουργιῶν, κυριότατα δὲ ὑπὸ τὴν ἀέναον τρομακτικὴν πίεσιν τῶν Ἀνθρωπομούτρων Κτηνῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, καὶ πάντοτε μὲν κυμαινομένη, κλονιζομένη ἔσωθεν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε ὑπερνικῶσα τὰ πάντα, γονατίζεται μὲν ἀπό τοὺς ἀτιμοτάτους μεταμφιεσμοὺς τῶν Φραγκοκανιβάλων -τῶν ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ- δηλαδὴ τῶν Σταυροφορικῶν ΑΤΙΜΑΣΜΩΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΩΝ, μὴ ἐχουσῶν κανενὸς εἴδους σχέσιν μὲ τίποτε θρησκευτικόν, ἀλλ᾿ οὐσῶν, πεινασμένης Ἀγέλης ΛΥΚΩΝ ἔφοδος κατὰ τῶν σπιτιῶν μας καὶ τῶν ἀγαθῶν μας, πρὸς ἁρπαγμὸν καὶ σπαραγμὸν -σταματᾶ δὲ καὶ δένεται, ἀπὸ τὸν γοργὰ καταφθάσαντα εἰς εὐνοϊκὴν ὥραν, πρὸ τῆς ἀναλήψεως τῶν δυνάμεών μας, Τυχηρόν: ΤΟΥΡΚΟΝ.
Βεβαίως, μετὰ τὰς πρώτας ἀποτυχούσας ἰσχυροτάτας καὶ ριζικοτάτας ἐφόδους καὶ μάχας πρὸς ἐντελῆ ἀποτίναξιν τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, εἰς τὴν κορυφὴν τῶν ὁποίων λάμπει καταυγάζων τὸ Πανελλήνιον στερέωμα, Ἥλιος πρώτου μεγέθους, ὁ τόσον ἐλεεινὰ παρεξηγηθεὶς ἀπό τοὺς Χριστιανοφραγκόβλακας καὶ περάσας ὡς Ὁ ἀποκληθεὶς καὶ ὑπὸ τῶν ἰδικῶν μας Χριστιανορωμηῶν , ἀκριβῶς δηλαδὴ ὑπὸ τῶν ΠΑΡΑΒΑΤΩΝ καὶ ΠΡΟΔΟΤΩΝ τοῦ γνησίου Ἑλλ. Ἰδανικοῦ, μετὰ τὰς διαρκεῖς ριζικὰς μεταρρυθμιστικὰς ἀποπείρας, πρὸς περιορισμὸν τοῦ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥ τοῦ Τεμπελχανικοῦ Καλογερισμοῦ, πρὸς καταπολέμησιν τῆς φυγομαχίας τῶν αἰωνίων Παλιορωμηῶν ἀπὸ ὅλα τὰ Ἐθνικὰ καθήκοντα, ποὺ τώρα ἔχουν ὅλοι τους ἀπὸ ἕνα κρυμμένο ράσο στὴν κασέλα τους καὶ μόλις τοὺς ζητήσῃς φυγομαχοῦντας τυλίγονται μ᾿ αὐτὸ καὶ παρουσιάζονται σὰν Ὅσιοι ἱεροὶ καὶ ἀπαραβίαστοι καὶ σοῦ λέγουν ὅτι ἀνήκουν στὸ Θεὸ καὶ θέλουν νὰ σώσουν τὴν ψυχή τους... καὶ δὲν μπορεῖς νὰ τοὺς κάμῃς τίποτε, μετὰ τοὺς διαρκεῖς πολέμους τοῦ Κράτους κατὰ τῆς ἐκ φύσεως Ἰδέας κατὰ τοῦ Κράτους καὶ τοῦ Ἔθνους, βεβαίως θὰ κατέληγεν ἂν ὄχι εἰς τὴν τελειωτικὴν καὶ ὁλικὴν ἀποτίναξιν τοῦ Ξενισμοῦ τουλάχιστον εἰς ἕνωσιν ἀναλογίας διαφορετικῆς καὶ διαφορετικῆς μορφῆς, τοιαύτης ὥστε νὰ ἡγεῖται καὶ κυριαρχῇ καθ᾿ ὁλοκληρίαν ἡ γνησία Ἑλλ. ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ καὶ ὁ γνήσιος Ἑλληνισμός μας, μὲ τὴν ἔμφυτον καὶ ἀνεξίθρησκον , μὲ ὅλην τὴν Χαρακτηριστικήν του ἐλευθέραν ζήτησιν, ἔκφρασιν, Προοδευτικότητα, θὰ ἄφινε δέ, πιθανόν, μίαν δευτερεύουσαν μορφήν, Θρησκοειδῆ, ἐντελῶς ὑποταγμένην διὰ τὰ ΠΛΗΘΗ.
Καὶ βεβαίως, μετὰ τὰς περιφανεῖς ἀποδείξεις ὅτι οἱ Θηριόφραγκοι καὶ οἱ ἄλλοι Κτηνολαοὶ δὲν ἡμερώνονται, καὶ μᾶς μισοῦν ἐλεεινὰ ἀκριβῶς διότι προσπαθοῦμεν νὰ τοὺς ἀνθρωποειδήσωμεν, ὅτι εἶνε μάταιαι ὅλαι αἱ Εὐγένειαι καὶ αἱ Αὐταπαρνήσεις τῆς Φυλῆς, Αὐτοκράτορες καὶ Πατριάρχαι θὰ τοὺς ἐπετοῦσαν ὅλων κατάμουτρα καὶ κατακέφαλα τοὺς τερατώδεις Χριστιανισμούς των, τοὺς ὁποίους ἐχρησιμοποίουν οἱ Δυνατοί των, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ θηριουργοῦν ἀνηλεέστατα κατὰ τῶν ἐλεεινῶν Λαῶν των, σὰν τὸν Παπασουλτάνο τῆς Ρώμης καὶ τὰ ὅμοια ἔκφυλα τέρατα, τοὺς διαφόρους Βασιλάκιδες τῆς Εὐρώπης, Πραντζινικοὺς τυχοδιώκτας ἐκτρωματικούς, διὰ τῶν ληστρικοτέρων ἀτιμιῶν ἁρπάζοντας τὰς κυριαρχίας καὶ κατασαπίζοντας εἰς τὴν λῃστείαν καὶ τὰ βάσανα τοὺς τρισελεεινοὺς δουλικοὺς Λαούς των, θὰ ἀπεκαλύπτοντο καὶ θὰ τοὺς ἔστελλον στὸν Διάβολον, ἀκριβῶς ὅτι ἤρχιζον οἱ μεγάλοι ΦΩΤΙΟΙ.
Ὅπως ὅταν ἦλθεν ἢ ὥρα, ἐπετάξαμεν τὸ Πολιτικὸν πρόσχημα καὶ ἐφωνάξαμεν: εἴμεθα ΕΛΛΗΝΕΣ, οὕτω καὶ τώρα ὁ Ἕλλην πρέπει νὰ εἶνε ἕτοιμος διὰ τὴν ὥραν τῆς ΑΝΑΓΚΗΣ νὰ πετάξῃ καὶ τὸν Πνευματικὸν Ἑβραϊσμὸν καὶ νὰ ξαναφωνάξῃ -ἂν θέλῃ νὰ γλυτώσῃ ἀπὸ τὸ ΣΛΑΥΙΚΟ ΠΟΤΑΜΙ- ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ.
Διότι τὸ ἀπὸ τοῦ Ζυγοῦ, τὸ ἔκτοτε καὶ τώρα Καθεστώς, δηλαδὴ τὴν ὑπερίσχυσιν καὶ ἑδραίωσιν καὶ κυρίως τὴν ΗΓΕΣΙΑΝ καὶ τὴν ΜΟΝΟΜΕΡΗ καὶ ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ μόνον τοῦ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, αὐτὸ δὲν τὸ ἐπέφερε καὶ δὲν τὸ ἐπέβαλε -ΟΧΙ- , ἀλλὰ τὸ ἀπότομον σταμάτημα εἰς τὴν μέσην τοῦ δρόμου μας, ἀλλ᾿: Ο ΤΟΥΡΚΟΣ.
Διότι πρέπει νὰ ἐννοηθῇ κατάβαθα ἀπὸ τὴν Φυλήν, ὅτι οὐδέποτε ὁ Ἑλληνοχριστιανισμὸς διηύθυνε μόνος του αὐτήν, ὅτι εἶχε πάντα κοντὰ καὶ μαζύ του ΣΥΝΑΡΧΟΝΤΑ κατὰ τὸ ἥμισυ τὸ ΚΡΑΤΟΣ, συχνότατα τὸ εἶχε ΕΝΑΝΤΙΟΝ του, οὐδέποτε ἔμεινε θεομόναχος Ἄρχων.
Καὶ βαθύτατα πρέπει νὰ νοηθῇ ὅτι ἀπὸ τοῦ Τούρκου, Ἀρχή, τὸ ΚΡΑΤΟΣ, ἔπαυσε νὰ ὑπάρχῃ, ἔλλειψεν ὁ κυττάζων πρωτίστως τὸ συμφέρον τοῦ Ἔθνους: Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.
Ἀπὸ τῆς Πτώσεως ὁ Ἑλληνισμὸς περιπατεῖ στὸν Κόσμο μὲ τὸ ΕΝΑ , σὰν ἄνθρωπος ποὺ τοῦ πριόνισαν στὴ μέση καὶ καθέτως τὸ κεφάλι.
Τὸ Τωρινὸν δὲ Γεγονὸς καὶ Καθεστὼς εἶνε ἀποτέλεσμα τοῦ ΖΥΓΟΥ. Ἡ Ξένη Θρησκεία ἀπὸ τὴν ἀρχήν της ἐπέφερε τὸ ἀρχικὸν ΣΚΟΤΙΣΜΑ τῆς Ἑλλ. μας Συνειδήσεως καὶ τὸ Θόλωμα καὶ Δίπλωμα τῶν Πτερῶν τοῦ Ἑλλ. μας Πνεύματος, χάριν τῶν ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ. Ἀπὸ τοῦ Ζυγοῦ δὲ Ἑλλ. Συνείδησις καὶ Πνεῦμα, ἐκαταβούλιαξαν εἰς ἀπόλυτον καὶ ΔΟΥΛΕΙΑΝ εἰς τὸν Μονοκρατορήσαντα Πνευματικῶς καὶ Ἐθνικῶς Παπαδισμόν. Ἡ Κορυφὴ τοῦ Πνεύματος ὅπως καὶ τοῦ Ἔθνους καὶ ἡ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ καὶ τῶν δύο ἐν τῇ ἀνωτάτῃ των μορφῇ καὶ ἐκφάνσει εἶνε ὁ ΠΑΠΑΣ. Καὶ εἶνε ἐντελῶς παραφροσύνη νὰ ζητῇ κανεὶς ἀπὸ τὸν Παπᾶ, νὰ μὴν εἶνε κατὰ ἀπολύτως τίποτε Παπᾶς. Εἰς δὲ τὸ ἐδῶ ἐλευθερωθὲν Χωράφι, τὰ ἕως τώρα Ἀνθρωπάκια του ἐφάνησαν ἐντελῶς ἀνάξια καὶ ἀνίκανα νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ στρογγυλοειδὲς κουτὶ μὲ τὸ διανοητικὸν μηχάνημα ποὺ φοροῦν γιὰ κεφάλι, δὲν , τίποτε , εἶνε ἐντελῶς ἀνύπαρκτος καὶ ἄγνωστος ἕως τώρα ἡ Πραγματικὴ ἀληθινὴ ΣΚΕΨΙΣ. Καὶ ἀφοῦ ἐδῶ ἡ Σκέψις δὲν ἐξεμύτησεν ἀκόμη, νοητὸν ποὺ βρίσκεται στὸν ἄλλον Ἑλληνισμόν.
Διότι χωρὶς νὰ ἔχωμεν φθάσει τότε εἰς ἕνα Τέρμα, ἐδέχθημεν τότε καὶ διετηρήσαμεν ἔκτοτε καὶ διατηροῦμεν μὲ τὴν δύναμιν τῆς διατηρήσεως τὴν ὁποίαν ἔχει ἢ Φυλή, δύναμιν μανιακοῦ μικροβίου, ,χωρὶς οὔτε νὰ ἐξετάσωμεν οὔτε νὰ θέλωμεν νὰ ἐξετάσωμεν τὶ ἦτο αὐτό, λέγοντες, αὐτὸ ἐβρήκαμεν, ἔτσι μᾶς τόδωκε ὁ πατέρας κι᾿ ὁ παππούλης μας καὶ δὲν ἀκούομεν τίποτε, καὶ δὲν ἐννοοῦμεν ν᾿ ἀφήσωμεν κανένα νὰ μᾶς πῇ τίποτε, νὰ μᾶς ἀνακατεύῃ τὶς χολὲς καὶ τὸ κοιμισμένο μας Μυαλὸ καὶ Συνείδησιν, μᾶς σώνουν τὰ ἄλλα μας βάσανα, ἂς ψάλλωμεν μόνον μὴ χειρότερα, ἂς ἀλληλοθωπεύομεν καὶ ἀλληλοθαυμάζομεν καὶ ἀλληλοκοροϊδεύομεν ἑαυτοὺς καὶ τοῦ κάθε θέλοντος νὰ μᾶς ἀνοίξῃ τὰ μάτια, ἂς τοῦ βουλώνομεν τὸ στόμα μὲ τὸ βουτιμένο στὰ πολύχρωμα βρωμόνερα τῆς δημοκοπίας καὶ κουβαριασμένο : τοὺς . Ὀρθὰ μὲν καὶ σωτήρια ἀφ᾿ ἑνός, ἐξολοθρευτικὰ δὲ ὅπως ὅλα τὰ πράγματα, ἀφ᾿ ἑτέρου ὑψηλοτέρου σημείου.
Ἐὰν ἡμεῖς τότε, ὑπερνικούσαμεν εἰς τὸ τέλος τὸν Τουρκικὸν Κίνδυνον, ὅπως ὑπερνικήσαμεν τὸν Φραγκικόν, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἡμεῖς πρῶτοι θὰ εἴμεθα ἄλλοι -- παρ᾿ ὅ,τι σήμερον εἴμεθα, καὶ θὰ εἴχαμεν ἐντελῶς καθαρὰν τὴν Συνείδησιν ἡμῶν αὐτῶν, ἐντελῶς ἄλλη θὰ ἦτο καὶ ἡ ὄψις τοῦ Τωρινοῦ Πολιτισμοῦ. Διότι, θὰ διεμένομεν κατὰ φύσιν καὶ κατὰ τὸν 16ον καὶ 17ον καὶ 18ον καὶ 19ον αἰῶνα ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Γῦς, τελειοποιοῦντες καὶ προάγοντες τὸν ἰδικόν μας Πολιτισμόν, ποδηγετοῦντες ἐμεῖς καὶ ἀνατρέφοντες ἐμεῖς καὶ παιδαγωγοῦντες καὶ χαλιναρώνοντες ἐμεῖς τὴν Εὐρώπην -αὐτὸ τὸ ἀκατονομάστου χυδαιότητος ἀνάγωγον καὶ ἀναίσχυντον παλιοκόριτσον τοῦ δρόμου- τὸ ὁποῖον ἀκόμη τρώει σάπια τὰ ψάρια, σάπια τὰ πουλιά, σάπια ὅλα τὰ κρέατα, σκουλικιασμένα τὰ τυριά, τὸ ἀνέκαθεν ἔχον ἰσχυροτάτας ὅλας τὰς ροπᾶς, πρὸς ὅλα τὰ ἀναιδέστατα καὶ χυδαιότατα καὶ θηριάνθρωπα, ὅπως φανερώνεται ὑπέρ ποτε τώρα εἰς τοὺς καιροὺς τῆς ἐντελοῦς της ἀκμῆς, καὶ τὸ Κράτος ἡμῶν δὲν θὰ κατεκομματιάζετο καὶ δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ συζητηθῇ ἡ θέσις μας καὶ εἰς αὐτὴν τὴν Ἀνατολὴν ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτὸ ἀκόμη τὸ σπῆτι μας, οὔτε νὰ ἀμφισβητηθῇ διὰ μίαν στιγμὴν ἡ κυρίαρχος θέσις μας εἰς τὸν Κόσμον, οὔτε θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀρνηθῇ ἡ Παλιοευρώπη ὅτι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Βυζαντινοὺς ἔγινε καὶ αὐτὸ ποὺ ἔγινε, οὔτε ὁ τωρινὸς Πολιτισμὸς θὰ ἦτο ὅπως εἶνε, ἀλλὰ θὰ ἦτο ΕΛΛΗΝΟΕΙΔΗΣ ὅπως ὁ Ρωμαϊκός, δὲν θὰ ἔφευγον ἀπὸ τὰς ΦΥΣΙΚΑΣ των Βάσεις πάντα τὰ Ἀνθρώπινα, δὲν θὰ ἐστρεβλοῦντο ὑπὸ τοῦ Τρισβαρβάρου Φραγκοπνεύματος, δὲν θὰ ΕΓΟΥΡΟΥΝΟΠΟΙΟΥΝΤΟ ὅλα τὰ καὶ θὰ παρὰ τὰς οἱασδήποτε ὑλικὰς Ἀνθήσεις ἄλλων Λαῶν, ὁ δίδων ἄλλην μορφὴν εἰς Ἐπιστήμας, Γράμματα καὶ Τέχνας καὶ Κοινωνίαν καὶ ὁλόκληρον τὴν Ζωήν, ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, δηλαδὴ ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς γήϊνος, ὁ ἰδικός μας: ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ.
Καὶ οἱαδήποτε καὶ ἂν ὑποτεθῇ ἡ ἔμφυτος Δύναμις ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑΣ τῶν Φράγκων δὲν θὰ ἔφθανον ποτὲ εἰς τὸ σημεῖον ποὺ ἔφθασεν αἴφνης ὁ πρόστυχος λωποδύτης τῶν Πετρῶν τοῦ Παρθενῶνος, ὁ ἁρπακτὴς τῶν Ἰονίων, ὁ ξεζουμιστὴς τῆς Κύπρου, ὁ Ξεθεωτὴς τῆς Κρήτης, ὁ Ἀκατονόμαστος πουλητὴς γιὰ λίγα σελίνια -σὰν νὰ ἦτο ἡ ἀδελφή του- μιᾶς ὀρφανῆς Κόρης, τῆς Πάργας, στὸ χαρέμι τοῦ Τούρκου, ὁ Μεγαλοπρεπὴς ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΣ Κοιλαροκαπροδόντης Τζών, ποὺ μαζὺ μὲ τοὺς ἄλλους καθ᾿ ὅλα ὁμοίους του, ἀνακατεύουν κι᾿ ἐμᾶς μὲ τοὺς ἀναρχικοὺς Λωποδύτας, ἀποκαλοῦν κι᾿ ἐμᾶς μὲ τὸ ἐπίθετον . Καὶ κάνουν ὅτι ψάχνουν καὶ ὅτι μετροῦν νὰ βροῦν, ἂν στὸ σπῆτι μας εἶνε περισσότεροι οἱ Τοῦρκοι ἢ οἱ Σέρβοι, ἢ οἱ Ρουμοῦνοι ἢ οἱ Βούλγαροι ἢ οἱ μπουρμποῦλοι ἢ οἱ Κατσαρίδες καὶ ἀξιοῦν ὅλοι μαζὺ νὰ στεκόμεθα μὲ χέρια ἀκίνητα καὶ κεφάλια σκυμμένα εἰς ὑποταγήν, ὅταν τὰ μαχαίρια τῶν ΣΜΠΙΡΩΝ ΤΩΝ μᾶς αὐλακώνουν τὰ νεφρά.
Τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι ἐκαταντήσαμεν τόσον ἀηδία, ὄντες καὶ ποιοῦντες τὸ Πᾶν μέχρι τοῦ 15ου αἰῶνος, ὥστε δικαίως μᾶς ἐζήλευσαν καὶ μᾶς ἐσυχάθησαν καὶ μᾶς ἐμίσησαν ὅλοι οἱ Λαοί.
Ἀλλ᾿ ὅτι δήποτε καὶ ἂν δὲν συνετελέσθη κατὰ τὴν τρίτην αὐτὴν ἐποχήν μας καὶ οἱονδήποτε κακὸν καὶ ἂν ἐπῆλθεν εἰς ἐμᾶς, εἰς αὐτὴν ὀφείλει ἡ Εὐρώπη τὴν Ἡμέρωσίν της, διὰ τῶν ἐπιμόνων ἀγώνων ἡμῶν διὰ νὰ μεταβάλλωμεν τὰ Θηρία της εἰς ἀνθρωποειδεῖς τουλάχιστον διὰ τῶν ἐπὶ αἰῶνας ἐνέσεων τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ ὁροῦ, διὰ τῆς δημιουργίας τοῦ Τωρινοῦ Πολιτισμοῦ της ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΧΕΙΡΩΣ καθ᾿ ὅλας της τὰς ἐκτάσεις καὶ ὄχι ὅπως ξετσίπωτα διατείνεται ὁ Φραγκόκοσμος, ὅτι αὐτὸς τὸν εἶδε καὶ τὸν ἐπῆρε καὶ τὸν ἔφτιασε μόνος του ἀπὸ τὸ Φῶς καὶ τὸ Πνεῦμα τῶν Παλαιῶν μας Σοφῶν, ἐνῷ ἐμεῖς εἴδαμεν αὐτὸν μὲ τὰ μάτια μας τὰ ἴδια κατὰ τὰς Σταυροφορίας μέσα στὴν Πόλι μας, ἀχρεῖον πεταχτήν, ξεσχιστήν, κλωτσοπατητὴν τοῦ βιβλίου, ἐνῷ κάθε μέρα πιστοποιεῖται, ὅτι παντοῦ ὅπου ἄρχισε ὀλίγη ἀνθρωπιὰ στὴν Εὐρώπη, πάντα Ἕλλην ἢ Ἑλληνὶς ἦτο ὁ Φορεὺς καὶ ὁ Σπορεύς, ἕως αὐτὲς ἀκόμη τὶς Βυζαντινὲς Πριγκίπισσες ἢ Ζωστὲς -καὶ Ξεζωστὲς- Καμαριέρες καὶ Δοῦλες τῶν Παλατιῶν μας, ποὺ ἐδίδαμεν ἀπὸ Πολιτικὸν συμφέρον στοὺς Τοτινούς της Βασιλάκιδες μαζὺ μ᾿ ἕνα βρακὶ κι᾿ ἕνα χρυσοκεντημένο παλτὸ ποὺ τὸ θεωροῦσαν τὴ μεγαλητέρα φιλοδοξία τοῦ ὕπνου των, ἐνῷ κάθε μέρα πιστοποιεῖται ὅτι καθ᾿ ὅλον τὸν 17ον καὶ 18ον ἀκόμα αἰῶνα -ΜΑΛΙΣΤΑ - καθ᾿ ὅλας τὰς ἐκδηλώσεις τῆς Ζωῆς των οἱ Φράγκοι ἦσαν ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπὸ Καταβολῆς Κόσμου δὲν εἶχε καμμίαν σκοτεινὴν καὶ οὔτε ἕνα δευτερόλεπτον δυνάμενον νὰ παραβληθῇ πρὸς τὰ Φραγκικὰ Μεσαιωνικὰ Σκότη.
Ἦτο, εἶνε καὶ θὰ εἶνε ὁλόκληρος πάντα καὶ ἐν ἀποσυνθέσει ΦΩΤΕΙΝΟΤΑΤΟΣ.
Ὁ Φραγκόκοσμος ἀτίμως ἠθέλησε νὰ ἐξαπλώσῃ τὸ δικό του Σκοτάδι καὶ ἐφ᾿ ἡμῶν.
Ἀλλοίμονον εἰς τὸν Φράγκον, ἐὰν ἐμεῖς ἐγονατίζομεν μίαν μόνον στιγμήν, ἐὰν ἐπίπταμεν ἔστω καὶ ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιον, ὅταν ἦλθε νὰ χορτασθῇ ξεσκλῶν καὶ ληστεύων ἐμᾶς, ὑπὸ τὸ ράσον καὶ τὸν Σταυρόν, ἀλλὰ καὶ ΣΙΔΕΡΟΝΤΥΜΕΝΟΣ ὁλόκληρος σὰν φύσει ΑΝΑΝΔΡΟΣ ποὺ εἶνε, πρὶν κατορθωθῇ νὰ καταλάβῃ ὅτι Ἐμεῖς εἴμεθα ὁ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία μας ἐκάμπτετο μίαν μόνην στιγμὴν κατὰ τὸν Ἀγῶνα κατὰ τῶν ἀνηλεῶν Παπαδημίων του ποὺ τὸν ἐσούβλιζαν καὶ τὸν ἔψηναν σὰν ὀρτύκι, οὔτε Λούθηροι οὔτε Διάβολοι θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν, διὰ νὰ τὸν σώσουν ἀπὸ τὸν τερατωδέστερον ποὺ εἶδε ἡ Γῆ. Διότι ὅλοι οἱ ἀγῶνες των καὶ ὅλοι των οἱ Λούθηροι εἰς ἐμᾶς, εἰς τὴν Ἑλλ. μᾶς Ἐκκλησίαν ἀκουμποῦσαν τὶς πλάτες των καὶ ἀπό μᾶς ἐπαραδειγματίζοντο καὶ ἀπὸ μᾶς ἐλάμβανον ὅλα τὰ ὅπλα.
Ναί Μάλιστα. Ἂν ἐμεῖς ἐκαμπτώμεθα μίαν μόνον ἡμέραν, ὁ Πολιτισμὸς τοῦ Κόσμου ὁλοκλήρου θὰ ἐσκεπάζετο ἀπὸ τοὺς Γουρουνόφραγκους, σὰν μαργαριτάρι ἀπὸ κατρακύλημα βούρκου χαντακιοῦ.
Ἐὰν ὁ Φραγκόκοσμος εἶχε καὶ ἴχνος Τιμιότητος, ὄχι εἰς τὸν Ἀρχαῖον, ἀλλ᾿ εἰς τὸν Βυζαντινὸν Ἕλληνα θὰ ἔκαμνε: ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ.
Εἰς τὴν περίοδον αὐτήν, εἰς ἐμᾶς τοὺς ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΟΥΣ ὀφείλεται ἡ Παγκόσμιος Εὐγνωμοσύνη. Μολονότι πρέπει νὰ παύσῃ τελειωτικῶς ὁ Ἑλληνισμὸς ζητῶν Εὐγνωμοσύνης δείγματα ἀπὸ ἀνθρωπόμορφα Κτήνη, νὰ παύσῃ ὄχι μόνον ζητῶν ἀλλὰ καὶ δεχόμενος ἕνεκα εὐγνωμοσύνης, διότι τότε βεβαιώνει ὅτι εἶνε Ἐλεεινὸς Ἀνίκανος. Καὶ κατὰ τὴν περίοδόν μας αὐτὴν καταφαίνεται ὅλη μας ἡ Δύναμις, διότι εὐρισκόμεθα ἐπὶ αἰῶνας πιασμένοι κορμὶ μὲ κορμί, μὲ ὅλα τὰ θηρία τῆς Γῆς.
Εἰς τὸ Βυζαντινὸν Σημεῖον καὶ Σταθμόν, πρέπει νὰ στέκεται ὁ Ἕλλην, διὰ νὰ ἐννοῇ σωστὰ τὰ πρίν του, τὰ ἔκτοτε καὶ τὰ τώρα.
Ὅπως μᾶς εἶπον οἱ Φράγκοι ὅτι ὁ Ρωμαῖος ἦλθεν καὶ ἔκαμε τὴν Πόλιν, ἐνῷ δὲν ἦτο πλέον Ρωμαῖος οὔτε εἰς τὴν Ρώμην, ὅπως μᾶς εἶπον ὅτι δὲν εἴμεθα τότε οἱ Ἕλληνες, ἐνῷ Νόμοι καὶ ὁλόκληρος Θρησκεία διὰ νὰ γίνουν θὰ εἰπῇ ὅτι ὑπήρχαμεν Ἐμεῖς, οὕτω συνεχίζοντες τὸ Σύστημα τῶν Ληστοπειρατικῶν ψευτιῶν, μᾶς κατεσκότισαν τὸ μυαλὸ καὶ τὴν συνείδησιν διότι οἱ Ἕλληνες -λέγοντες καὶ ἰσχυριζόμενοι καί... ἀποδεικνύοντες: ὅτι ἀνεμίχθημεν μεθ᾿ ὅλων τῶν Βαρβάρων Λαῶν καὶ μετὰ τῶν Τρισβαρβάρων αὐτῶν τῶν ἰδίων. Τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα δὲν ἔχει πλέον νὰ χάνῃ τὸν καιρόν του καὶ νὰ ἀποβλακώνεται εἰς τὰς ΑΤΙΜΙΑΣ εἴτε Ἀναισχύντων Πολιτικῶν, εἴτε Τρισηλιθίων Δασκάλων. Ἔχει μόνον νὰ εἰπῇ στὸν Φράγκο: Νά ὁ Βούλγαρος, νά ὁ Ρουμοῦνος, νά ὁ Σέρβος, νά ὁ Τοῦρκος, νά ὁ Ρῶσος, νά ὁ Ἀρμένης, νά ὁ κάθε Βάρβαρος -ὅλοι ΖΩΝΤΑΝΟΙ- , ὁ ΕΛΛΗΝ. Ξεκουμπίσου, πάρε τὰ πόδια σου, πήγαινε παντοῦ καὶ δεῖξε μας, κατὰ τὶ μοιάζει ὁ μὲ ὅλους αὐτοὺς καὶ μὲ σένα, κατὰ τὶ μοιάζει ἡ μὲ ὅλες αὐτὲς καὶ τὴ Φράγκα. Δὲν σ᾿ ἀρέσει νὰ κάμῃς αὐτὸ ἀλλὰ μόνον νὰ βιβλιομωρολογᾶς καὶ ὅμως νὰ μιλῇς γιὰ καὶ Εὐσυνείδητη Μελέτη: τότε λοιπὸν ΣΚΑΣΜΟΣ. Δὲν βρίσκεις, δὲν ξέρεις, δὲν καταλαβαίνεις; Τότε λοιπὸν ΠΕΡΙΔΡΟΜΟΣ, ἕως ὅτου Ἐμεῖς σοῦ ΧΩΣΟΜΕΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ.
Ἀλλ᾿ εὐτυχῶς κατακαθίζει διαρκῶς ἡ Ρωμαϊκὴ Λάσπη καὶ Ψευτιά, κατακαθίζει διαρκῶς καὶ ἡ ἐλεεινὴ Διάδοχος αὐτῆς ἡ ΠΑΠΙΚΗ καὶ ἀναφαίνεται ὁλοὲν καὶ πλησιάζεται καὶ ἀναγνωρίζεται καὶ ἑνοῦται καὶ ὁμοιοῦται ἡ Βυζαντινή μας Περίοδος πρὸς τὰς προηγουμένας καὶ τὴν Παλαιάν μας καὶ δὲν θὰ ἀργήσῃ ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ ἀποψοφήσῃ ὁ Ρωμαϊσμὸς καὶ θὰ ἀποξετιναχθῇ καὶ θὰ ἀποψοφήσῃ ὑπὸ τὸ ρόπαλον τῶν κατασαπισμένων Λαῶν ὁ Παπασουλτανισμὸς μὲ τὰ τρισκατάρατα δημιουργήματά του καὶ θὰ ἀναλάμψῃ ἓν ὅλῃ της τῇ ΑΙΓΛῌ, ἡ ἀπαραμίλλου Οὐτοπιστικὴ Ἐργασία τῆς Ἑλλ. μας ὅλων τῶν Ἀγρίων Λαῶν Φραγκικῶν καὶ Ἀνατολικῶν. Καὶ εἶνε τῶν ἀδυνάτων ἀδύνατον νὰ μὴ ἀναφανῇ ὁλόκληρος ἡ Περίοδος, νὰ μὴ ἀναστηλωθῇ καὶ ἀναβιβασθῇ ὁλόκληρος εἰς τὴν θέσιν της τὴν ἀληθινήν, εἴτε τοΰ Σκυλόφραγκου ξεστραβονομένου μόνου του, εἴτε ἡμῶν ξεστραβονώντων αὐτόν, νὰ μὴ ἀποδειχθῇ ἀδιασείστως Ἀδελφὴ μὲ τὴν Ἀρχαίαν μας, νὰ μὴ ἀναγνωρισθῇ ὡς ὁ εἷς καὶ ὁ μόνος Πολιτισμὸς τῆς Γῆς, ὁ ΙΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, ὁ μέχρι τῆς Πτώσεως, καὶ ὁ μόνος , ὁ Ἕλλην, αὐτὸς ὁ .
Καὶ εἶνε τῶν ἀδυνάτων ἀδύνατον νὰ μὴ συμβῇ δι᾿ ὁλόκληρον τὴν Βυζαντινήν μας περίοδον, ὅ,τι μὲ τὴν Βυζαντινήν μας ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΝ, τὴν περιφρονημένην, ἥτις θὰ εὑρεθῇ εἰς τὸ τέλος αὐτὴ ἡ ἀρχαία μας, θὰ τεθῇ μίλια ὑπεράνω της Βαρβάρου Φραγκικῆς Ἀναγεννήσεως, νὰ μὴ συμβῇ δι᾿ ὁλόκληρον, ὅ,τι μὲ αὐτὴν τὴν περιφρονημένην Βυζαντινήν μας Μουσικήν, ὅ,τι μὲ τὸ κάθε τί μας τὸ τότε μὲ τὸ ὁποῖον γελᾷ περιφρονητικῶς κάθε ἀγράμματος Φράγκος καὶ κάθε ἀπελέκητος Κουτσουρορωμηός.
Οἱ Φράγκοι δὲν πρέπει νὰ νομίζουν, ὅτι δὲν βαραίνει καὶ γονατίζει κι᾿ ἐμᾶς ὅλη αὐτὴ ἡ Ἀσήκωτη ΔΟΞΑ, καὶ δὲν μᾶς καίει τὸ κεφάλι τὸ Πύρινο Στέμμα ποὺ λέγεται: ΕΛΛΗΝ.
Ὁ Ἑλληνισμὸς ἕνα μόνον ἔχει νὰ σεβασθῇ καὶ τιμήσῃ καὶ δοξάσῃ μεταξὺ τῶν Φραγκοχοίρων. Τοὺς Ἀνθρώπους μεταξὺ αὐτῶν, ποὺ βλέπουν τὸ Φῶς τὸ Ἑλληνικὸν καὶ ἀποκτοῦν τὴν Ἑλλ. Εὐγένειαν καὶ τὴν ὑψηλοφροσύνην, χάριν τῆς Δικαιοσύνης καὶ τῆς Ἀληθείας, νὰ παραβλέπουν τὰ πολιτικὰ συμφέροντα τῶν Ἐθνῶν των, νὰ θέτουν ἐκποδὼν χιλίους λόγους, νὰ καταβιβάζουν τὸν ἑαυτόν των καὶ τὰ Ἔθνη των, διὰ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν Ἰδικήν μας Ὑπεροχήν. Ἀλλὰ εἶνε ἠλίθιον νὰ ἀξιοῖ ἡ Φυλὴ ὑπερανθρώπους αὐταπαρνήσεις πρὸς ἔκφρασιν ὁλοκλήρου τῆς Ἀληθείας, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον εἶνε . Πάντα τὰ ἄλλα ὁλόκληρος ὁ Φραγκοπολιτισμὸς εἶνε μόνον διὰ κατὰ πρόσωπον πτύσιμον, ἀπὸ Ἑλληνισμὸν συνερχόμενον εἰς ἑαυτόν, ἀποφασίζοντα νὰ ἀνακτήσῃ τὴν στοιχειώδη προβατικὴν ἀντίληψιν τοῦ νὰ συγκρίνῃ καὶ κρίνῃ τὰ δικά του πρὸς τὰ Φραγκικὰ ὅλα, κατορθώνοντα νὰ ξεηλιθιωθῇ καὶ σκεφθῇ λόγου χάριν ποιὸς εἶνε Λεπτότερος καὶ Εὐγενέστερος καὶ Ἀνθρωπινότερος καὶ πλέον ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ, ἐκεῖνος ποὺ τρώῃ φρεσκότατο τὸ ψάρι, τὸ κρέας, τὸ κυνῆγι, τὸ τυρί, ποὺ δὲν τρώῃ ΒΩΔΙ, ΓΟΥΡΟΥΝΙ, ΓΑΤΕΣ, ΑΛΟΓΑ, ἢ ἐκεῖνος ποὺ τρώῃ γενικῶς καὶ κατὰ κανόνα , σάπιο τὸ κρέας, σάπιο τὸ ψάρι, σάπιο τὸ κυνῆγι, μουχλιασμένο σκουληκιασμένο τὸ τυρί, παστωμένα σαρίδια, ψόφια ἄλογα, ψόφιες γάτες καὶ τὰ λοιπὰ ὅλα παρόμοια, διὰ νὰ καταλάβῃ ὁ ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝ, οὕτω συγκρίνων ὅλα, ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἔχῃ νὰ πάρῃ τίποτε διὰ νὰ πολιτισθῇ, ἀλλ᾿ αὐτὸς ἔχει νὰ δώσῃ καὶ ΔΙΔΑΞῌ, διὰ νὰ καταλάβῃ ὁ ΤΡΙΣΗΛΙΘΙΟΣ ΤΩΡΙΝΟΣ ΕΚΦΡΑΓΚΕΥΤΗΣ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅτι ὁ κάθε δικός του ΧΩΡΙΑΤΗΣ κατὰ βάθος εἶνε πειὸ εἰς ὅλα του τὰ Αἰσθήματα καὶ ὅλας τὰς ἐκδηλώσεις τῆς Ζωῆς του, ἀπὸ κάθε ἀνωτάτους Φράγκους. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι Φράγκοι, θὰ πάψουν νὰ μᾶς κοροϊδεύουν διδάσκοντες καὶ θὰ κρύψουν τὰ μοῦτρα των, ὅταν τοὺς ξετινάξωμεν μὲ τὰ ΠΡΑΓΜΑΤΑ τὸν Πολιτισμό τους, τὸν πετάξαντα τὸν ἄνθρωπον καὶ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἀπὸ τὴν Φύσιν, τὸν ΤΕΧΝΗΤΟΝ, Ἀνελεύθερον καὶ Κτηνώδη, τὸν καταδυστυχήσαντα τὸν Ἄνθρωπον μὲ τὸν ἐμβολιασμὸν τῆς ΜΑΝΙΑΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, τῆς ἀπανθρώπως παραλόγου, τὸν καταντήσαντα τὸν ἄνθρωπον τὸ πειὸ δυστυχισμένον Ζῷον τῆς Γῆς, δουλεῦον εἰς τὴν οἰκτροτέραν δουλείαν ποὺ ὑπάρχει, τὴν δουλείαν τῆς πεντάρας, σὰν σκλάβον, σὰν εἴλωτα, σὰν μαῦρον, τῶν Χριστιανοπαπάδων του καὶ τῶν Σοφῶν του εὑρισκόντων ὅλα αὐτὰ φυσικὰ καὶ λογικά, τὸν στήσαντα τὸ προστυχότερον Ἰδανικὸν εἰς τὸν Κόσμον, τὸν λῃστρικὸν τῶν πάντων. Οὕτω -Μάλιστα- διότι μόνον Ἐμεῖς δυνάμεθα, νὰ βροντοκοπανήσωμεν τὴν κεφάλα τῶν Φράγκων μὲ τὰ , νὰ τοὺς βγάλωμεν τὴν προβιὰ καὶ τοὺς δείξωμεν τὸν Πραγματικό τους Πολιτισμό, παραβάλλοντες τὰ δικά των μὲ τὰ δικά μας τὰ τώρα καὶ τὰ ἀνώτατα στρώματα τῶν Κοινωνιῶν των μὲ τὸν οἱονδήποτε, παντοῦ ΧΩΡΙΑΤΗ ΕΛΛΗΝΑ καὶ ἀποδεικνύοντες στρογγυλότατα Φράγκον καὶ Φραγκισμὸν ὅτι εἶνε: ΜΑΝΙΑΚΟΣ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΙΚΟΤΑΤΟΣ ΑΛΚΟΛΟΣΥΦΙΛΙΤΙΣΜΟΣ, ἀποδεικνύοντες ὅτι καὶ κάθε πέτρα τοῦ δρόμου, τὸ χειρότερο Ἑλληνικὸ ΚΟΤΡΟΝΙ, εἶνε πειὸ Ἀνθρωπισμένο καὶ Πολιτισμένο, ἀπό τοὺς κάθε Ἀρχιεπισκόπους, κάθε Κατεργαρομπουρίας, Κατεργαρομπουρῆδες.
ΕΛΛΗΝΑΔΕΣ Μπακαλευόμενοι παντοῦ τῆς Γῆς, ἂν δὲν ξαναβρεθεῖτε γρήγορα σὲ ἀνάλογον ὑψηλὴ μὲ τὴ Βυζαντινὴ Θέσι: ΕΙΣΘΕ ΧΑΜΕΝΟΙ.
Δὲν εἶνε στὸ χέρι Σας νὰ ἐκλέξετε τίποτα. Ἢ θὰ εἶσθε εἰς τὴν πρώτην Γραμμὴ τοῦ Πολιτισμοῦ, μεταξὺ τῶν Πρώτων Πρωταγωνιστῶν ἢ στὸν ΠΑΤΟ τῆς Οἰκουμένης κι᾿ ὁ κάθε Βούλγαρος θὰ καββαλικεύει τὸν Ἕλληνα γιὰ νὰ κάμῃ τὸ δρόμο του, σὰ γαϊδουράκι γιὰ περίπατο.
Μὴ μουγκρίζετε. Διὰ νὰ Σωθεῖτε πρέπει νὰ ταπεινωθεῖτε μόνοι Σας, νὰ ἀπογυμνωθεῖτε μόνοι Σας ἀπὸ ὅλες τὶς Ψευτιὲς καὶ τὰ Φούμαρα καὶ νὰ ἰδεῖτε ἀληθινὰ καὶ κατάβαθα τὰ τρισελεεινά Σας ΧΑΛΙΑ καὶ τὴν ΚΑΤΑΝΤΙΑ τῆς Φυλῆς.
Ἀπὸ τῆς Πτώσεως τῆς Πόλεως, Μοιρολογᾶτε Ἐθνικῶς καὶ κάνετε τὶς δουλίτσες Σας περίφημα Ἀτομικῶς. Ἀπὸ δὲ τῆς Ἐλευθερώσεως τῆς Ἑλλαδούλας, ἐφορτώσατε τὰ πάντα στὸ Χάρτινο αὐτὸ Κοκοράκι καὶ πάλι κάνετε τὶς δουλίτσες Σας. Δηλαδή: καὶ πάλι καὶ μόνο ΜΠΑΚΑΛΕΥΕΣΘΕ.
Ἀλλὰ νὰ ἐπὶ τέλους ποὺ ἐγκρεμίσθημεν κι᾿ ἐμεῖς καὶ ἦλθεν ἡ σειρὰ ὅλων μας τῶν Ἐχθρῶν καὶ ὅλων τῶν Λαῶν, ποὺ μᾶς εἶχαν καταβαρεθεῖ καὶ ἀηδιάσει, νὰ γλεντοκοπήσουν μὲ τὸν Χαμόν μας καὶ λησμονοῦντες τὴν Δονκιχωτικήν μας Ἰδανικότητα ποὺ κυριαρχοῦντες δῆθεν δι᾿ ἑαυτούς, ἄγωνιζομεθα ὑπὲρ τοῦ Πολιτισμοῦ ὅλων αὐτῶν καὶ ἰδίως τῆς διασώσεως ὅλων αὐτῶν τῶν τιποτένιων Μικροφυλῶν, ποὺ ἔκτοτε μᾶς ἐπέθαναν εἰς τὰ γαυγητὰ καὶ τὰ δαγκώματα, ἦλθεν ἡ ὥρα των νὰ μᾶς ὑβρίσουν ἄνετα καὶ μᾶς ἐξευτελίσουν ἐλεύθερα καὶ μᾶς ἀποχαντακώσουν ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΤΑΤΑ. Ὅ,τι δὲν ἐκατώρθωσαν τόσους Αἰῶνας τόσοι Λαοί, ἀενάως ἐφορμῶντες καθ᾿ ἡμῶν, ὅ,τι δὲν ἐκατώρθωσαν οὔτε οἱ ΟΜΟΔΟΞΟΙ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Μουζίκοι, οὔτε οἱ Λησταὶ Βούλγαροι, οὔτε οἱ Φράγκοι οἱ ἴδιοι, ὅ,τι δὲν ἐκατώρθωσαν οὔτε οἱ μόνοι ποὺ ἐγνωρίσαμεν, τόσους αἰῶνας ἔχοντες νὰ κάμωμεν μόνον μὲ ΧΟΙΡΟΥΣ, -οἱ Ἄραβες- τὸ ἐπέτυχαν οἱ Τοῦρκοι. Ἀλλὰ τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι ἀνεξαρτήτως τῆς Τύχης τῶν ἀνθρωπίνων καὶ τῆς κακῆς στιγμῆς, εἴχομεν ΚΑΤΑΚΟΥΡΑΣΘΕΙ, ὅτι εἴχομεν ἀπόλυτον ἀνάγκην ξαπλώματος καὶ ΥΠΝΟΥ.
Ἡ Πόλις ἔπεσεν. Καὶ τόσον κατεπλάγη ἡ Φυλὴ χάσασα τὴν Κυριαρχίαν, ὥστε ἀκόμη διαμένει ἀνάσκελα πεσμένη καὶ ἡ Ἑλλ. Ψυχὴ περίτρομος σὰν κεραυνοβολημένη ἀκόμη ἕως τώρα καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο δὲν δύναται νὰ ἐξηγήσῃ τὴν τρομερὰν αὐτὴν Δουλείαν τῆς εἰς ΑΣΙΑΝΟΝ κατακτητὴν ἐπὶ τόσους αἰῶνας καὶ τώρα ἀκόμη -Γεγονὸς ἐντελῶς ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΝ- ἐκτὸς τοῦ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.
Ἡ μόνη διαφορὰ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ Τούρκου καὶ Καλογέρου εἶνε μόνον ὅτι ὁ ἕνας φορεῖ μαῦρο καὶ ὁ ἄλλος κόκκινο Φέσι.
Ἐὰν ὁ Τοῦρκος ἐπείραζε τὸν ΚΑΛΟΓΕΡΟΝ ὁ Ζυγὸς θὰ ἦτο ἀδύνατον νὰ συγκρατηθῇ, θὰ ἀνετινάσετο τάχιστα εἰς τὸν ἀέρα. Ἀλλ᾿ ὁ Τοῦρκος μεγαλοφυῶς περιποιηθεὶς τὸν Καλόγερον, παραχωρήσας εἰς αὐτόν, ὅ,τι ποτὲ οἱ Αὐτοκράτορές μας χάριν τοῦ Ἐθνικοῦ Σκοποῦ δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν, μοιράσας μαζύ του τὸν Δεσποτισμόν, διὰ μιᾶς μόνης πράξεως ἐστερέωνε δι᾿ αἰῶνας τὴν Κατάκτησίν του. Ὁ Καλογερισμὸς ὁ τόσον φύσει πολέμιος τοῦ Κράτους, ὁ τόσον ἐκ φυσικῆς ἀνάγκης, ἂν καὶ Ἕλλην, πολεμήσας τὸ Κράτος καὶ τόσον δυνατὰ πολεμηθεὶς καθ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνας ἀπὸ τοὺς Αὐτοκράτορας, τοὺς κυττάζοντας πρωτίστως τὸ συμφέρον τῆς Φυλῆς, εὑρέθη διὰ πρώτην φορὰν μονομερῶς Ἀπόλυτος Κυρίαρχος τῆς Φυλῆς, ἀκριβῶς ὅπως ὁ Σουλτάνος. Καὶ δι᾿ αὐτὸ ἔδωκαν τὰ χέρια καὶ ἐπέρασαν θαυμάσια.
Ὁ Χριστιανισμὸς ἐνῷ ἀφ' ἑνὸς ἐφαίνετο σώζων τὴν Φυλὴν καὶ τὴν διέσωζε πράγματι ἐν μέρει, ἀφ᾿ ἑτέρου ὅμως ὑπῆρξε καὶ εἶνε καὶ τώρα γενικῶς: ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.
Ὁ Ἐγκληματικὸς Καλογερισμὸς ὁ πάντοτε ἐμπνέων τὴν ἀποθάρρυνσιν εἰς τὴν Φυλὴν καὶ ὑπό τοὺς Αὐτοκράτορας, ὁ φωνάζων καὶ ἐξηγῶν ὅλα ὡς , ὁ ξεσβερκωνόμενος ὅτι ἐπέσαμεν ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἦτο εὐτυχὴς νὰ ἀπαλλαχθῇ τοῦ Αὐτοκράτορος καὶ νὰ ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΗΣῌ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ καὶ κατὰ μέγα μέρος Πραγματικῶς, πραγματοποίησις ὀνείρου του, ποὺ δὲν τὴν ἐφαντάσθη ποτὲ του ἀπὸ τῆς Ἱδρύσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ μέχρι τῆς ἡμέρας τῆς Πτώσεως. Τὸν Τοῦρκο δὲν τὸν ἔμελλε τίποτε, διότι ὁ Τοῦρκος θέλει μόνον νὰ δουλεύῃς καὶ νὰ μὴν τὸν ἀνησυχῇς. Ὅταν τὸν παρασκοτίσῃς, σύντομα σοῦ κόβει τὸ κεφάλι καὶ ἡσυχάζεις καὶ σὺ κι᾿ αὐτὸς μαζύ. Οὕτω ὁ Καλογερισμὸς εὑρέθη περίφημα, θαυμάσια, διδάσκων ὅτι ἐκ Θεοῦ τὸ Κακόν, λέγων γύρισε κι᾿ ἀπ᾿ τὸ ἄλλο μέρος νὰ σὲ χαστουκίσουν, καὶ λέγων εἰς τὸν : Κύριε δὲν εἶμαι μόνον ἰδικός Σου ἀντιπρόσωπος, δὲν ἀνήκω μόνον σὲ σένα, ἐγὼ εἶμαι Κύριος καὶ Ἀντιπρόσωπος καὶ Προστάτης .
Αὐτὸς εἶνε ὁ μοναδικὸς Λόγος, τῆς ἐντελῶς ἀπιστεύτου καὶ ἀφαντάστου ΔΟΥΛΕΙΑΣ τῆς Φυλῆς ἐπὶ τόσους αἰῶνας. Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.
Ἑλλ. Φυλὴ δὲν σὲ ἔσωσε ὁ Χριστιανισμός, ἀλλ᾿ ὁ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ὅπως καὶ αὐτὸς θὰ σὲ σώσει εἰς τὸ Μέλλον. Καὶ μόνος ΑΥΤΟΣ.
Ὁπωσδήποτε δι᾿ ἡμᾶς ἐπῆλθε Νὺξ τρομερά. Σιγή. Σκλαβιά. Μιὰ μοναδικὴ φροντὶς διασώσεως, διατηρήσεως μὲ τὰ δόντια τῶν πάντων, χωρὶς καμμίαν ἄλλην σκέψιν καὶ κανένα ἄλλον συλλογισμόν. Αἱ αἰώνιαι μὲ ὅλα τὰ προτερήματα διὰ τὴν διάσωσιν καὶ διατήρησιν τῆς κατὰ μέρη Φυλῆς καὶ ὅλα τὰ ἐλαττώματα διὰ τὴν ὁλικήν της Κίνησιν, ἀναλαμβάνουν τὸ Σωτήριον ἔργον των. Οἱ Ρωμηοὶ ἀπελπισμένοι Ἐθνικῶς ἐγκαταλείπουν ὅπως πάντα τὴν Πατρίδα των στὴν Τύχη της καὶ φεύγουν, ζητοῦντες τὴν Ἀτομικήν των εὐτυχίαν. Οἱ ἀνώτεροι Ἕλληνες, ὅμοιοι κι᾿ αὐτοί, φεύγουν πρὸς τὴν Εὐρώπην, ἔχοντες ἴσως ἕνα λόγον δικαιολογίας περισσότερον -ἂν ἐπιτρέπεται- ὅτι μὲ τὸν Τοῦρκον καὶ τὸν Καλόγερο τὸ Πνεῦμα δὲν δύναται νὰ κάμῃ συντροφιά, οὔτε καμμίαν θέσιν ἔχει πλέον μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο. Οὕτω οἱ κατακουρασμένοι Ἀνώτεροι Ἕλληνες φεύγοντες, ὅπως πάντα, παρ᾿ οἱανδήποτε καταστροφὴν καὶ χάλι ἰδικόν των, σπείρουν καὶ μεταφυτεύουν καὶ καλλιεργοῦν τὸν Ἀνθρωπισμόν των, χρησιμεύουν διὰ νὰ Ἀνθρωποειδίζουν τοὺς ἄλλους καὶ ἡ ἰδική μας τότε καταστροφή, δημιουργεῖ μὲ τὴν εἰς Ἰταλίαν κυρίως μετάβασίν μας, τὴν . Διότι Ἐμεῖς ὑπήρξαμεν οἱ Σπορεῖς, οἱ Εἰσηγηταί, οἱ Διδάσκαλοι, οἱ Ἐπιμεληταί, οἱ Ὁδηγηταὶ Αὐτῆς εἰς τὰ πάντα καὶ .
Οὕτω ὑπὸ μὲν τὸν Ζυγὸν οὔτε τὸν Τοῦρκον οὔτε τὸν Καλόγερον συνέφερεν νὰ ὑπάρχῃ τὸ Φῶς, τὸ ΠΝΕΥΜΑ, διὰ νὰ ὑπάρξῃ Ἐνέργεια, Τόλμη, Ὁδηγία πρὸς Γενικόν τί. Κάθε Φῶς ἐσβέσθη σὰν κερὶ φυσημένο καὶ ἔμειναν μόνον ὅπου ἦτο δυνατὸν πηγαινοερχόμενα δῶθε-κεῖθε τὰ σὰν τὰ Τωρινὰ Πανελλήνια ΚΟΛΥΒΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, γενικῶς καὶ τούτων ὀλιγότερα, σπανιώτατα μὲ κάποιας Ἀναλαμπὰς Ἀτομικάς, αὐτομάτως ἀναπτομένας καὶ αὐτομάτως σβενομένας. Οὕτω αἱ μονομερεῖς ἐνίοτε προσπάθειαι ἀποσείσεως τοῦ Ζυγοῦ, σὰν μονομερεῖς καὶ περιωρισμέναι, ἐπέσυρον ὅλην τὴν Δύναμιν τοΰ Κατακτητοῦ καὶ κατεποντίζοντο εἰς τὰ αἵματα. Ἀκριβῶς ὅ,τι συμβαίνει καὶ τώρα ἀκόμη δι᾿ ὅλα τὰ Ἑλλ. ζητήματα, μὲ τὸ τῆς Μονομεροῦς Ἐνεργείας.
Ἑλλ. Φυλὴ οὐδέποτε ὁ Ἀγών Σου θὰ καταστῇ ΣΕΒΑΣΤΟΣ, ἐὰν δὲν γίνῃ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ.
Ἀφ᾿ ἑτέρου αἱ ἐν Εὐρώπῃ Ἑλλ. Κοινότητες καθὼς καὶ αἱ παντοῦ ἀλλοῦ, ἐνῷ ἤνθησαν ἑξαιρετικῶς ΠΑΣΑΙ λαμπρότατα καὶ ἐτίμησαν τὸ Ἑλλ. Ὄνομα εὐρύτατα, ἀπεμακρύνθησαν μὲν τῶν καὶ τῶν , οἱ Ἕλληνες δὲ αὐτῶν ἔγιναν οἱ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ.
Δηλαδὴ ὅλοι οἱ Ρωμηοὶ ἐτράπησαν εἰς τὴν Ἰδιωτικὴν Ζωήν, εὑρῆκαν τὴν καλυτέραν λύσιν, νὰ μοιρολογοῦν καὶ νὰ κλαίωνται μὲν Ἐθνικῶς, νὰ ἐμπορεύωνται δὲ καὶ νὰ κάνουν τὶς δουλίτσες των ἀτομικῶς θαυμάσια, ὅπως εἶνε εὐκολότατα δυνατὸν διὰ κάθε Ρωμηόν, κάθε ἐποχῆς κάθε στιγμῆς, εἰς κάθε μέρος εἴτε ἰδικόν του εἴτε ξένον, εἰς κάθε γεωγραφικὸν σημεῖον, εἰς κάθε κλίμα, ὑπὸ οἱασδήποτε περιστάσεις, ὅπως ἀπαραλλακτότατα καὶ ὑπὸ οἱονδήποτε Ἐθνικὸν Ζυγὸν καὶ οἱανδήποτε Ἐθνικὴν Κατάντια. Ἡ πτῶσις ἡ τόσον καταπλήξασα τὴν Φυλὴν ἔκαμε νὰ θεωρηθῇ ὁ Ζυγὸς ὡς κάτι τι ἐντελῶς Μοιραῖον καὶ ἀφαντάστως καὶ ἀνελπίστως πλέον: , περὶ τοῦ ὁποίου δὲν ἐπετρέπετο ἀπὸ κανέναν λογικὸν ἄνθρωπον ἡ παραμικροτέρα πραγματικὴ Ἐλπίς, παρὰ μόνον ἀόριστος μακρυνή, κρυφή, σχεδὸν Ἀσυνείδητος ἐλπὶς ἐλεύσεως κάποιας ἡμέρας Ἐλευθερώσεως. Καὶ τόσον πραγματικὸς ἐθεωρεῖτο ὁ , ὥστε μέσα των ἐκάλουν τὴν Ἐλπίδα αὐτήν: ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ...
ΜΙΣΗΣΕΤΕ ΜΙΣΗΣΕΤΕ τοὺς Ἀνθρώπους ποὺ θὰ θελήσουν νὰ Σᾶς ἀνοίξουν τὰ μάτια, ἀλλὰ γίνετε Σεῖς ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ Ἑλληνισμὸς εἶνε εἰς τὰ βάθη τῆς Ἑλλ. Γῆς, ἐπειδὴ ἡ Ἑλλ. Ἰδέα εἶνε στὰ βάθη τῶν κοκκάλων τῶν Ρωμιῶν καὶ ὑπάρχει καὶ ἐνεργεῖ κατὰ μέγιστον μέρος καὶ σχεδὸν πάντοτε ἀνεξαρτήτως αὐτῶν ἀσυνειδήτως, καὶ συνηθέστατα , οἱ μὲν ὑπὸ τὸν Ζυγὸν ὠνειρεύοντο καὶ ἐκοροϊδεύοντο ἐνίοτε δὲ καὶ ἐσφάζοντο ἀναμένοντες κάθε Ξένον, ὡς καὶ αὐτὸ τὸ Γένος!... δηλαδὴ τὸν Μουζίκον διὰ νὰ τοὺς ἐλευθερώση!!... οἱ δὲ ἄλλοι οἱ Ἐθελονταὶ ὑπὸ τὸν Φράγκον ὑμνολογοῦντες, θυμιατίζοντες, κραβαριτίζοντες καὶ κοροϊδευόμενοι ἀπαράλλακτα καὶ αὐτοὶ οἱ δῆθεν -καὶ τὰ δύο Χαρακτηριστικά της Τοτινῆς Ἀποβλακώσεως καὶ Φωτιστικὰ τῆς Πανελληνίου Τωρινῆς- ἀναμένοντες δηλαδὴ ὅλοι των, οἱ Ὅλοι των Ἀτομικῶς μὲν Διαβολεμένοι, Ἐθνικῶς δὲ Ἀποβλακωμένοι, ἀπαράλλακτα σὰν τοὺς Τωρινούς, νὰ τοὺς δώσουν οἱ ἄλλοι, ὅ,τι αὐτοὶ ἦσαν ἀνίκανοι καὶ νὰ σκεφθοῦν νὰ πάρουν μὲ τὸ χέρι των, ὅ,τὶ αὐτοὶ δὲν εἶχαν ὄρεξιν νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ νὰ ἀποκτήσουν, δὲν ἐκατώρθωσαν ποτέ των νὰ ὀργανωθοῦν, νὰ δημιουργήσουν μίαν Ἀρχὴν καὶ Κεφαλὴν ἐκτὸς τοῦ Ζυγοῦ, δὲν ἐκατώρθωσαν ποτέ των νὰ ὑποβληθοῦν εἰς καμμίαν Ἀρχὴν καὶ οὕτω ποτέ των δὲν ἐδημιούργησαν τίποτε γοργόν, ταχύ, τολμηρὸν ΝΕΟΝ καὶ ΓΕΝΙΚΟΝ, ὄχι μόνον εἰς τὸν Πραγματικὸν ἀλλ᾿ οὔτε εἰς τὸν Πνευματικὸν Κόσμον πρὸς Συνειδητὴν Διεύθυνσιν τῆς Φυλῆς.
ΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ δὲν ἔχουν καμμίαν σημασίαν. Παύσετε τὰ Ἑκατομμύρια τῶν ΕΛΕΕΙΝΩΝ νὰ κρύβεσθε πίσω τῶν σπανιοτάτων Ἐξαιρέσεων. Ὁ Παπᾶς τῆς Ἀγχιάλου εἶνε ΕΛΛΗΝ ΙΕΡΕΥΣ. Ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἀγχίαλος Πετᾷ στὸν ἀέρα. Ὁ Δράμας εἶνε Ἕλλην. Ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ οἱ Ἀγγλοβούλγαροι τὸν διώχνουν ἀμέσως.
Ὁ Ζυγὸς ἔπλασε καὶ ἀπεκρυστάλλωσε τοὺς τρεῖς Κυριωτάτους, γενικώτατα καὶ βαθύτατα κυριαρχοῦντας Πανελληνίους Τύπους ποὺ διευθύνουν κατὰ βάθος τὴν Φυλήν, Πρό, Κατὰ καὶ Μετὰ τὸν Ἀγῶνα, ἕως τώρα, δίδουν ἔκτοτε ἕως τώρα τὴν μορφὴν τοῦ Πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς τοΰ καθενὸς καὶ τοῦ συνόλου τῶν Ἑλλήνων:
ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ
ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ
ΤΟΝ ΕΜΠΟΡΟ
ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ
ΤΟΝ ΕΜΠΟΡΟ
Καὶ ὁ κατὰ βάθος εἶνε: Ὁ Θεὸς μᾶς ἐτιμώρησε Ἐθνικῶς διὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Πίστευε. Μὴν ἐξετάζῃς. Νήστευε. Προσεύχου. Φέρνε λάδι, κερί, ψωμί, στάρι καὶ κρασί. Σ᾿ ἔκλεψαν Ὑπομονή. Σ᾿ ἔδειραν Ὑπομονή. Σὲ ἀτίμασαν Ὑπομονή. Σὲ σφάζουν Ὑπομονή. Ὁ Βούλγαρος, ὁ Ρῶσσος, ὁ Σέρβος, ὁ Ρουμοῦνος, ὁ Ἀρμένης, εἶνε ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΟΥ... Μὴν κουνιέσαι, μὴ σιέσαι, μὴ φωνάζεις, μὴ μιλᾷς καὶ σ᾿ ἀκούσουν οἱ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ καὶ σὲ ποῦν Βάρβαρο. Κάθου φρόνημα· βουβαίνου καὶ προσκύνα τὸν Φράγκο· ἡ Σωτηρία μας εἶνε ἡ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ. Αὐτὴ θὰ μᾶς δώσῃ τὸ δίκηο μας, ἅμα καθούμαστε φρόνημα κι᾿ ἀκοῦμε τὶς προσταγές της. Εὐχαρίστει τὸν Θεὸ γιὰ ὅ,τι ἔχεις, γιὰ ὅ,τι εἶσαι, μὴν ἀποθυμώσῃ καὶ πάθῃς χειρότερα.
Καὶ ὁ κατὰ βάθος εἶνε: Ἔμεῖς εἴμαστε μικροί· δὲν μποροῦμε νὰ κάμουμε τίποτα. Πρῶτα πρέπει νὰ κάμουμε Χρήματα. Πρέπει νὰ προσπαθήσουμε πρῶτα νὰ γίνουμε Μεγάλοι καὶ Δυνατοὶ κι᾿ ἔπειτα νὰ ζητήσουμε τὸ δίκηο μας. Πρέπει νὰ τάχουμε καλὰ μὲ ὅλους μας τοὺς ἐχθρούς. Πῶς ἀλλοιῶς θὰ κάμουμε τὶς δουλειές μας ἂν τοὺς πολεμᾶμε καὶ μᾶς πολεμᾶνε; Θέλτε δηλαδὴ νὰ μᾶς πάρουν κι᾿ αὐτὸ πού ᾿χουμε; . Κι᾿ ἔπειτα δὲ θὰ μᾶς ἀφήσῃ ἡ Χριστιανικὴ Εὐρώπη νὰ χαθοῦμε ἅμα καθούμαστε φρόνημα, ὅπως μᾶς προστάζει, θὰ μᾶς δώσῃ τὸ δίκηο μας. Βρὲ σὺ παιδί, γιὰ κλεῖσ᾿ τὸ μπεζαχτᾶ, γιατ᾿ ἔρχεται πάλι αὐτὴ ἡ Διοκονιάρα. Ἔ... Κυρὰ Πατρίδα! ξέρεις ὅτι μᾶς παρασκότισες μὲ τὰ φούμαρα καὶ τὶς κλάψες σου ὅλην τὴν ὥρα; Παιδί, δός της μιὰ δεκάρα, νὰ πάῃ στὸ καλό, νὰ μᾶς ξεφορτώνεται. Ἔλα Κυρά, πάρτη καὶ δίνε του γιατ᾿ ἔχουμε δουλειά.
Καὶ ὁ κατὰ βάθος εἶνε: Ἡ Γλῶσσα ἡ Γραμματική. Πῶς ἄλλως θὰ δείξωμεν εἰς τὴν Εὐρώπην, ὅτι εἴμεθα Ἀπόγονοι; Ἡ Εὔκλεια τῶν Προγόνων. Ἐπεπτώκαμεν. Τὸ Ἑλλ. Πνεῦμα ἐτίναξε τὰ κῶλα ἐν Χαιρωνείᾳ. Ἐβαρβαρώθημεν, ἐτιμωρήθημεν, ὅτι πολλὰ ἡμαρτήσαμεν Ἀλλοίμονον, αἱ πάλαι ποτὲ Ἀχαρναί, νῦν... Μενίδι. Ἀλλοίμονον οἱ Περικλεῖς καὶ οἱ Πλάτωνες ΚΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙ... Ἀλλοίμονον, αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι δὲν θὰ ἐπανέλθουν ποτέ. Αἱ Ἐπιστῆμαι, τὰ Γράμματα, αἱ Τέχναι ἐφυγαδεύθησαν διὰ παντός. Ἀλλοίμονον. Γλῶσσα καὶ Θρησκεία. Θρησκεία καὶ Γλῶσσα ἡ μόνη ἄγκυρα κι᾿ ἀμὰν ἀμάν. Ἡ μόνη μας Ἐλπὶς καὶ Σωτηρία ἡ Χριστιανικὴ Εὐρώπη. Ἂχ Ἀλλοίμονον! -Παιδί... ἕνα οὖζο.
Διὰ νὰ εἶνε ἡ Φυλὴ εἰς τὸ Χάλι ποὺ εἶνε, Φανερὸν ὅτι οἱ Τωρινοὶ Ἕλληνες εἶσθε οἱ χειρότεροι ποὺ ὑπῆρξαν ποτέ.
Καὶ ὁ Καλόγερος μὲ τὸ Δάσκαλο, βάζοντες τὸν Ἔμπορο στὴ μέση πίνουν τὸν ναργιλέ τους καὶ παίζουν τὸ κομπολόγι τους, μωρολογοῦντες καὶ μοιρολογοῦντες τόσους αἰῶνας, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ χωνεύουν καὶ σκοτώνουν τὴν ὥρα τους. Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς γενικώτατα πλάσαντας ἔτσι τοὺς Ρωμηούς, δυνατὸν νὰ προστεθῇ ἀπό της Ἐλευθερίας καὶ ὁ Ἑλλαδικὸς Πρόξενος. Αὐτὸς ὁ Ζευζέκης, ὁμοιότατος καὶ συμφωνότατος σ᾿ ὅλα, διὰ λογαριασμόν του πρῶτα πρῶτα καὶ διὰ λογαριασμὸν ἐκείνων ποὺ τὸν στέλλουν δεύτερα, δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ρίχνῃ καὶ σκεπάζῃ μὲ χῶμα, ὅ,τι κάμει νὰ κινηθῇ, τρέμων καὶ σπαρταρίζων σὰ σπάρος στὸν ἀέρα, μὴ ἐνῷ ἢ δουλειά του εἶνε ἀκριβῶς, νὰ .
Καὶ οὕτω ὁ Γενικώτατος, Πραγματικὸς καὶ Πνευματικὸς Τύπος ποὺ διέπλασαν οἱ τρεῖς αὐτοὶ κυριώτατοι παράγοντες εἶνε τέτοιος καὶ εἶνε ὁ Πανελλήνιος ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ Ρωμηός, ὁ ὁποῖος παίζων κι᾿ αὐτὸς τὸ κομπολόγι του, ἐπαναλαμβάνει τὶς χωνευτικότατες καὶ ἀναπαυτικότατες αὐτὲς Προπροπροπαπουλικὲς Καλογεροδασκαλοσκλαβικὲς Ἰδέες ἕως τώρα Πανελληνιακότατα.
Οἱ πρῶτοι καὶ πίσω των σὰν πιστὰ κουτάβια οἱ , εἶπαν ὅτι ἐφύτρωσαν Καινούργιοι Ἄνθρωποι καὶ αὐτοὶ πολεμοῦντες ὅλα τὰ Παλιὰ καὶ ὅλους τους Παλιούς, Καλογέρους, Φαναριῶτες καὶ Δασκάλους καὶ Ἐμπόρους, ἔφεραν Καινούργια Πράγματα τόν: ΑΓΩΝΑ. Δηλαδὴ οἱ ΚΛΕΦΤΑΙ. Ἐνῷ ὁ Ἀγὼν ὁ ἴδιος λέει, ὅτι ὁ Παπᾶς, ὁ Φαναριώτης, ὁ Ἔμπορος, ὁ Ἄρχων, ὁ Ναύτης, ὁ Κλέφτης, εὑρίσκονται ὅλοι μαζὺ καὶ δυνατότατα ἁρμωμένοι καὶ κανεὶς μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ κάμῃ τίποτα χωρὶς ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ καθένας ἔχει τὴ θέσι του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ λείψῃ κανεὶς καὶ οὕτω μὲ τὸ Σαλάτωμα ποὺ εἶνε ὁ καθένας τους καὶ ὅλοι μαζὺ μοιραίως, ἔφτιασαν τὸ Πανελλήνιον Παρόν, τὴν τελειοτέρα ΣΑΛΑΤΑ. Ἐνῷ ὅλα ἐξεταζόμενα κατὰ βάθος φωνάζουν μὲ τὰ καὶ ὅλη τὴν Ἀσυναίσθητη Ζωὴ τῶν Πανελληνίων Ἀτόμων, ὅτι ἕνα μόνο καὶ αἰώνιον Πρᾶγμα ὑπάρχει, ὁ Προαιώνιος Ἀνοικονόμητος ΡΩΜΙΟΣ. Ἐνῷ δυνατότερα, βαθύτερα καὶ καλήτερα ὅλων ὁ ΚΛΕΦΤΗΣ τραγουδῶν μὲ δύναμιν, σοφίαν, λαμπρότητα Ὁμήρου, -μὲ μόνην τὴν διαφορὰν ὅτι ὁ ἕνας εἶνε ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ Κόσμου φθάσαντος εἰς τὴν τελείαν του Ἀκμὴν τρωγοπίνων μὲ Βασιληάδες καὶ ὁ ἄλλος βουνό, φουστανέλλα, φτερόποδα Ἀχιλλέως καὶ σπαθί,- τραγουδῶν χωρὶς νὰ θέλῃ οὔτε νὰ Ἐθνολογήση οὔτε νὰ ψυχολογήσῃ, οὔτε νὰ φιλοσοφήσῃ, μὴ κάνων διάκρισιν μεταξὺ Τούρκου, Καλογέρου, Ἐμπόρου καὶ ριχνόμενος ἐπάνω σ᾿ ὅλους καὶ στὴν Παπαδιὰ καὶ τὴν Παπαδοπούλα, κελαϊδῶν τὴ Ζωή του καὶ ἀγνοῶν κάθε Θρησκεία ἄλλη ἀπὸ τὴ Φύσι καὶ τή... ΜΑΝΑ ΤΟΥ, φωνάζει μάταια μὲ τὰ ὡραιότερα τραγούδια τοῦ Κόσμου, ὅτι εἶνε ὁ ἕνας αἰώνιος Εἰδωλολάτρης, ὁ ἕνας αἰώνιος αὐτούσιος Ἕλλην, τοῦ ὁποίου τὴν τὴν ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ καὶ τὴν ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ τὴν Ὑψηλοτάτην, θὰ ἐζήλευε κατ᾿ οὐσίαν ὁ κάθε Περικλῆς καὶ Φειδίας καὶ Πλάτων. Ἀλλά τοὺς Ἕλληνας τοὺς ἐστράβωσαν τόσο οἱ Φράγκοι καὶ τόσο ἀποστραβώθηκαν, ὥστε τοὺς εἶνε ἀδύνατον πλέον νὰ διακρίνουν τὰ ἁπλούστερα καὶ πραγματα τοῦ κόσμου. Καὶ κατάντησαν μέχρι τοιαύτης Ἐθνοκτόνου καὶ Αὐτοκτόνου Δυσπιστίας καὶ Ἀπιστίας, ὥστε τοὺς εἶνε ψυχολογικῶς ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθοῦν καὶ δεχθοῦν τίποτε παστρικὸν καὶ ὡραῖον εἰς τὴν Ἑλληνικήν των Φύσιν καὶ τὸ παραδοξότερον, τολμηρότερον καὶ θυμοτικότερον πρᾶγμα εἶνε νὰ τοὺς εἰπῇς, ὅτι αὐτοὶ εἶνε Αὐτοὶ οἱ Ἴδιοι.
Ἐλπίζεται ὅτι δὲν θὰ τοῦ περάσῃ κανενὸς ἡ φαεινὴ Ἰδέα, ὅτι δυνατὸν ν᾿ ἀναλυθῇ λεπτομερῶς εἰς ὀλίγας σελίδας , Ἱστορία Αἰώνων.
Καὶ ἐπὶ τέλους μετὰ αἰώνων καὶ τοῦ Ἑλλ. Πνεύματος, ἀνατίναξις καὶ ἀπελευθέρωσις τοῦ γνωστοῦ ἐνδόξου χωραφιοῦ, χάρις εἰς τὴν , μερικῶν ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΝ Ἀνθρώπων ποὺ κατώρθωσαν νὰ ἀνάψουν τὴν φωτιά, ἐλευθέρωσις μόνον αὐτοῦ καὶ μὲ τὸν κίνδυνον νὰ ἀποτύχῃ τέλος καὶ τὸ ἐλάχιστον αὐτό, διὰ τὸν λόγον ὅτι ὁ Κύριος ποὺ τὰ θέλει ὅλα δικά του καὶ τὰ φορτώνει ὅλα εἰς τοὺς Ἑλλαδικοὺς καὶ ζητεῖ τὰ πάντα παρ᾿ αὐτῶν καὶ τοὺς λούζει νυχθημερόν: ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ἀμέσως μετὰ τὴν πρώτην ξυλειά, ἔκτοτε δὲ νομίζει ὅτι ἐκτελεῖ τὰ πρὸς τὴν Πατρίδα καθήκοντά του, φωνάζων πρὸς τοὺς Ἑλλαδικοὺς ποὺ δὲν εἶνε ἀπ᾿ αὐτόν, τό: ἢ ὅλοι νὰ σκοτωθεῖτε ἢ ὅλοι νὰ σωθοῦμε καὶ δίδων ὅταν γεμίζει ἡ τσέπη του, ἠλίθιον ἠλίθια διατιθέμενον Χρῆμα. Καὶ ἡ ἀπελευθέρωσις αὐτὴ κατέπληξε τώρα ἀνάποδα τὴν Φυλὴν καὶ ἐθεωρήθη ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν ἰδίαν, τὸ κατόρθωμα αὐτό, ὡς θαῦμα θαυμάτων καὶ χάνει ἕναν αἰῶνα τώρα εἰς τὸ νὰ φουσκώνῃ καὶ νὰ μὴ κατωρθώνῃ νὰ τὸ πιστεύσῃ καὶ νὰ λιγόνεται καὶ νὰ λιποθυμῇ ἀπὸ αὐτοκολακευτικὰ γαργαλήματα, ἐνῷ τὸ μόνον ἀπίστευτον καὶ τὸ μόνον θαῦμα εἶνε πὼς ἡ Ἑλλ. Φυλὴ κατώρθωσε τόσους αἰῶνας νὰ εἶνε Δούλη, πὼς κατορθώνει ἀκόμη καὶ σήμερα μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ φουσκολογᾷ διὰ τὸν ἑαυτόν της, νὰ εἶνε παρὰ μία τρίχα, ΕΛΕΕΙΝΟΤΑΤΗ ΣΚΛΑΒΑ!
Οἱ Ἕλληνες κάθε Ἐποχῆς εἶνε σὰν μέσα σὲ ΣΤΡΑΒΟΙ.
Ὁ Πολιτισμὸς τῶν Λαῶν εἶνε ζήτημα: καὶ .
ΕΜΕΙΣ, οἱ Ἰνδοί, οἱ Ἰάπωνες, εἴμεθα οἱ Πολιτισμένοι. Οἱ Φράγκοι εἶνε ΑΓΡΙΟΙ καὶ ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ πολιτισμοῦ.
Γι᾿ αὐτὸ οἱ Ἰάπωνες ἅμα θελήσουν νὰ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ, σὲ 20 χρόνια τοὺς πέρνουν τὰ κανόνια καὶ τὶς βίδες καὶ τοὺς ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ καὶ τοὺς τρίβουν τὴ μούρη.
Ὁπωσδήποτε κατὰ τὸ ἱστορικὸν τοῦτο σημεῖον, τῆς ἑπομένης τῆς ἀπελευθερώσεως μιᾶς πήχης γῆς, μὲ τὸ πρῶτον ἄνοιγμα τῶν ματιῶν μετὰ τὸν ἐπιβεβλημένον Τουρκικὸν , ἡ Φυλὴ εὑρέθη διὰ , ἐνώπιον ἑνὸς Κολοσσιαίου Κόσμου Ἄλλου, ὁ ὁποῖος ἔγινε κατὰ τὸν Ὕπνον της, ΚΟΣΜΟΥ ΞΕΝΟΥ ἐπιβάλλοντος μὲ τὴν Τρισβάρβαρόν του Δύναμιν καὶ μὲ τὰ Κανόνια του, τὴν κάθε Ἐθνολογικήν, Πολιτικήν, Πνευματικὴν Ἰδέαν ἕως τὴν τελευταία βίδα καὶ κουμπί, ἐννοῶν ὁ Φιλάνθρωπος καὶ Χριστιανὸς καὶ Φιλελεύθερος καὶ Τρισευγενὴς Πολιτισμένος!... νὰ χρησιμοποιῇ ὅλα τὰ Μικρὰ Κράτη, ὡς ἀποπατητήρια τῆς Ἐμπορικῆς καὶ Βιομηχανικῆς δυσκοιλιότητάς του, τοποθετῶν εἰς τὴν μποῦκα κάθε ὑπονόμου ποὺ φθάνει σὲ κάθε Κρατίδιον, ἀπὸ ἕνα Βασιλάκο διὰ νὰ προσέχῃ μὴ βουλώσῃ καὶ πετῶν εἰς αὐτὰ κάθε σαρίδι του, ἀπὸ τὶς χαλασμένες κονσέρβες του ἕως τοὺς Φλαραίους του μὲ τὰ σὰν χαλασμένες φράουλες μοῦτρα των καὶ τὶς πειὸ μπαγιάτικες Φλαραίισες. Καὶ ὁ αὐτὸς , μάλιστα ἀφ᾿ ὅτου ἐπεκράτησαν οἱ Ἀγγλοσαξωνοκαννίβαλοι, βροντοκραυγάζει καὶ ξεκουφαίνει τὸν Πλανήτη μὲ τὰς ἀγρίας του φωνάς, ὅτι Αὐτὸς ἀνεκάλυψε καὶ διέσωσε καὶ παρέλαβε τὸν Ἀρχαῖον μας Πολιτισμὸν ἀπὸ τὰ ρυπαρά μας Βυζαντινὰ χέρια! ὅτι αὐτὸς τὸν προήγαγε καὶ τὸν ἐτελειοποίησε!! ὅτι Αὐτὸς ἐπῆρε τὸ Ἀρχαῖον μας πνεῦμα! -Κακομοιριά του- Αὐτὸς τὸ Ἀρχαῖον μας Κάλλος! -Τρομάρα του- ὅτι οἱ Θεοί μας ἐγκατέλειψαν τὰ Ἀδώνια Περιβόλια των καὶ ἔφυγαν καὶ ἐπῆγαν στὶς σαπίλες του, ὅτι Αὐτὸς κρατεῖ τὸν Δία πιασμένον γερὰ ἀπὸ τὰ γένεια, καὶ τὸ ἐξωφρενικότερον καὶ ἐξαγριωτικότερον ὅλων, ὅτι ἡ ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ἐσυχάθη τὸ γλυκόφωτο καὶ πανεύμορφο Μητρικὸ Χῶμα μὲ τὸ ζαχαρένιο θυμάρι καὶ τὸ ξανθὸ πεῦκο καὶ τὸ Σαπφικὸ ἀκρογιάλι μὲ τὰ μεθυστικὰ φωτοφυλιὰ καὶ ἐρωτεύθη τὴ Μοῦχλα καὶ τὴ Σαπίλα καὶ τὴ Σκοτεινιὰ καὶ ἐπεθύμησε νὰ καὶ ἐκπολιτισθῇ καὶ ἐξωραϊσθῇ, κι᾿ ἐφόρεσε ΚΟΡΣΕ! κι᾿ ἐπέταξε πισωπρόσθια πριξίματα γιὰ νὰ εὐμορφίνῃ τὶς γραμμὲς τοῦ κορμιοῦ της, κι᾿ ἐξαγρίωσε τὰ μαλλιά της γιὰ νὰ χτίζῃ ἐπάνω τὸ ξεφάντωμα καὶ ξεθέωμα ματιῶν, τὸ Καπέλλο, μὲ τὰ σχήματα καὶ χρώματα καὶ πουλερικὰ καὶ ζαρζαβατικά, κι᾿ ἔτσι ἐξελιγμένη κι᾿ ἐξωραϊσμένη κι᾿ ἐλευθερωμένη ἡ ΓΥΝΑΙΚΑ -ποὺ ἀγνοοῦμεν ἐμεῖς, καὶ πιέζομεν ἐμεῖς! καὶ ἀσχημίζομεν ἐμεῖς! Ἐμεῖς ποὺ ἐφτιάσαμεν τὴν Ἀθηνᾶ, τὴν Ἀφροδίτη, τὴ ΜΑΡΙΑ, καὶ τὴ Θρησκεία τῆς Μαρίας, τῆς Παναγίας, δηλαδὴ τῆς ΓΥΝΑΙΚΟΣ, ποὺ τοὺς τὴν ἐδώσαμε καὶ τὴν ἐκλώτσησαν οἱ περισσότεροι, κι᾿ ἐπέταξαν ἀπὸ τοὺς Ναούς των τὴν Παναγία, γιὰ νὰ βλέπουν τοῦ Ἀγγλόπαπα τὶς μασέλλες νὰ σπάῇ ὧρες καρύδια -ἡ ΑΦΡΟΔΙΤΗ λέει Ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ παρὰ ἐκεῖ, ὅτι ρουφᾷ τὸν καρβουνοαέρα τῆς Λόνδρας καὶ ζηλεύει τὶς μεθοῦρες, λευκοφόρες, ὀγδοντάρες καὶ Παρθένες, τὶς ὅλο τόκα, λόξα καὶ μπουρὶ σφιχτοφασκιωμένα σὲ πρίσκαλα ποὺ βγάζουν μουστάκια ἀπ᾿ τὸ Μαράζι, καὶ στὶς Γερμανίες, ζηλεύουσα τὶς ἄλλες παλιές, καλές, ζεστές, παπουλικὲς Παντοῦφλες -τὶς Γερμανὲς καὶ ξενυχτᾷ ξετρελλαμένη μὲ τὴν Εὐμορφιὰ τῶν τῶν δύο Ἡμισφαιρίων καὶ πεθαίνει στὸ φίλημα ὅλες αὐτὲς τὶς ξεροκαράφλες, ποὺ ἐφιδρώνουν ἔπειτα λέει τὸ γνησιότερο μέλι τοῦ Ὑμηττοῦ. Καὶ ὁ Κόσμος Αὐτὸς διατείνεται ὅτι Αὐτὸς εἶνε ὁ Παλιὸς κι᾿ Ἐμεῖς Καινούργιοι καὶ Μᾶς μιλεῖ σὰν Παποῦς σὲ ἐγγονό. Αὐτὸς ὁ Εὐγενὴς καὶ Ἐμεῖς Ἀρχοντοχωριάτες, Αὐτὸς ὁ Πολιτισμένος καὶ Ἐμεῖς Χωριάτες, ὅτι Ἐμεῖς δὲν εἴμεθα Ἐμεῖς ἀλλὰ Ἄλλοι, ὅτι τέλος Αὐτὸς εἶνε καὶ Ἐμεῖς δὲν εἴμεθα Τίποτα.
Ἑλλ. Φυλή, οἱ Ἕλληνες τῆς ΕΥΡΩΠΗΣ -ΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΣΟΥ- Σοῦ ἔκαμαν τὸ Τρομερότερο καὶ Ἀγριότερο ΚΑΚΟ. Αὐτοὶ μὲ τοὺς Δασκαλοτσούσιδες καὶ τοὺς Κουτσουροκαλλιτέχνες Σου Σὲ βούλιαξαν στὴ ΦΡΑΓΚΟΣΚΛΑΒΙΑ.
Καὶ οἱ τρισελεεινοὶ Ἀτιμασταὶ τῆς Φυλῆς, οἱ Ἐλεύθεροι πρῶτοι πρῶτοι καὶ οἱ Σκλάβοι δεύτεροι καὶ οἱ ἐλεεινότεροι ὅλων οἱ Ἔξω , τὰ ἔχασαν καὶ τὰ ἔχαψαν ὅλα, ἀλάλιασαν ἐντελῶς, αὐτοπεριεφρόνησαν ὅλοι τους ἑαυτούς των εἰς τὸ ἔσχατον ὅριον, ἔχασαν κάθε φιλοτιμία καὶ κάθε ἀνθρωπισμό, καὶ ἔσκυψαν καὶ ἐγονάτισαν τὴ Φυλὴ ὁλόκληρον εἰς ἀνδραποδώδη προσκυνημὸν τοῦ Φράγκου καὶ σύμπαντες τρίβοντες τὸ μουσοῦδι των εἰς τὸ χῶμα μέχρι γδαρσίματος καὶ αἱματώματος καὶ φιλοῦντες τὶς ἀγριοπαποῦτσες τοῦ Σκυλόφραγκου, ἐκατόρθωσαν ὥστε νὰ μὴν ἀκούεται ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Φυλῆς παρὰ ὁ ἐλεεινὸς ἱκετήριος ψαλμός: Καὶ ὁ Γουρουνόφραγκος ὁ μὴ ἔχων τίποτε ἀνθρώπινον μέσα του, ἀλλὰ καὶ συχαινόμενος τέτοιο σκουληκῶδες ἑρπετόν, κτυπῶν κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ μὲ τὸ μπαστοῦνι του καὶ κλωτσῶν μὲ τὴν παποῦτσα του, τὸ διαρκῶς κολλημένον εἰς αὐτὴν μουσοῦδι, νὰ λέῃ μὲ σαρκασμὸν περιφρονήσεως καὶ ἀηδίας: ΟΥΣΤ ΨΩΡΟΣΚΥΛΟ.
Ἑλλ. Φυλὴ μὲ τοὺς Δασκαλοτσούσιδες καὶ Φραγκοτσούσιδες ποὺ θέλεις γιὰ Ὁδηγούς, ποτέ σου δὲ θὰ νοιώσῃς τὶ Σοῦ γίνεται.
Καὶ τώρα ὅτε μετὰ τόσους αἰῶνας ἀπὸ τῆς Πτώσεως κατὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἔκαμνε τίποτε ἄλλο ἡ Φυλὴ παρὰ νὰ δίδῃ καὶ νὰ παραχωρῇ δεξιὰ καὶ ἀριστερά, μὲ ἀνοιχτὲς χοῦφτες, εἰς ὅλους τοὺς Ἐχθρούς της, Μικροὺς καὶ Μεγάλους, διὰ νὰ ἐκλιπαρήσῃ τὴν εὔνοιάν των... διὰ νὰ τὴν βοηθήσουν, τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἐγκαταλείπῃ ὅλα της τὰ μέρη, ὅλας της τὰς δυνάμεις, ὅλας της τὰς θέσεις καὶ στενότερα τώρα ὅτε ἀπὸ τῆς Ἐλευθερώσεως τῆς Ἑλλαδοῦλας, ἐφόρτωσεν ὅλα τὰ Γιγάντια Προβλήματα καὶ Ἀγωνίσματα εἰς τὴν ἐδῶ Μουρλογιωργοῦλα καὶ Μερκουροπυρικὴ πασίγνωστη ΑΘΗΝΟΥΛΑ καὶ κάνει δῆθεν πὼς πιστεύει, ὅτι μὲ τὸ ξεπατωμένο ΠΑΛΙΟΚΑΖΑΝΟ ποὺ βράζουν τὰ Κόλυβά της -τὴν Ἄβουλη καὶ Παράνομη Βουλὴ- μὲ τοὺς Κανιβάλους ποὺ χορεύουν γύρω του καὶ μὲ τοὺς Πνευματικοὺς Ἐθνομπαλωματῆδες ποὺ εἶνε ἕτοιμοι νὰ μετζασολιάσουν τὸ κάθε Ἐθνικὸ ζήτημα διότι τοὺς περνᾷ ἡ Ἰδέα καὶ αὐτῶν εἰλικρινῶς καὶ τῆς Φυλῆς ὅλης, ὅτι Ἑλληνισμοῦ εἶνε εὔκολο πρᾶγμα σὰν Παποῦτσι γιὰ μπάλωμα, Τώρα ὅτε ὅλοι οἱ Μικρολαοὶ -ἐνῷ ἐμεῖς ἐκοιμώμεθα καὶ ἐροχαλίζαμεν τὰ τροπάρια πρὸς τὴν Εὐρώπη- στέκονται ἐμπρός μας Ὀρθοί, Ὁπλισμένοι, Ἀνδρισμένοι, ἁρπάζοντες καὶ χαστουκίζοντες δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἕτοιμοι νὰ μᾶς κατατσακίσουν στὴν πρώτη εὐκαιρία, ποὺ περιμένουν σὰ Λαμπρή, Τώρα κατὰ τὴν κρισιμωτάτην ὥραν τῆς Φυλῆς, ὅτε τῶν ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ὀρθώνονται ἐμπρός της καὶ ἐπάνω της σὰν κύματα βουνὰ ἕτοιμα νὰ πέσουν καὶ σπάσουν στὸ κεφάλι της καὶ τὴν κρατοῦν σπαρταρίζουσαν ἀπὸ τὸν τρόμον ἀλλ᾿ ἄμυαλον, Ἀνίκανον, διὰ τὸ κάθε τι καὶ Παράλυτον καὶ τὸ τρομερότερον ΑΝΙΚΑΝΟΝ ΝΑ ΣΚΕΦΘΗ καὶ τὸ Ἀπελπιστικότερον ΑΝΙΚΑΝΟΝ ΝΑ ΦΙΛΟΤΙΜΗΘΗ, ΤΡΑΓΙΚΟΤΑΤΗ καὶ ΓΥΜΝΗ παρουσιάζεται ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ, ὄχι μόνον τῆς Ἑλλαδοῦλας -ἀλλὰ καὶ συνολικῶς τῆς . Δηλαδή, ὅτι ἡ Φυλὴ χωρὶς νὰ κουνήσῃ καὶ ἀλλάξῃ τίποτα ἀπὸ τὰ Παλῃά της, χωρὶς οὔτε νὰ ὑποψιασθῇ τὴν ἀνάγκην νὰ σκεφθῇ τὰ Πάντα ἐξ Ἀρχῆς, ἐξεκίνησε μὲ μίαν καὶ μόνην ἐπιπόλαιον ΠΝΟΗΝ τοῦ 21, Πνοὴν καθαρῶς Παλληκαρισμοῦ καὶ Ἀνδρείας, μετατοπίσασαν μόνον τὴν Τουρκοσκλαβιὰ ἀπὸ ἕνα κομματάκι της καὶ ἐγκαταστήσασαν ἀμέσως καὶ εἰς αὐτὸ τὴν Φραγκοσκλαβιά. Καὶ ἡ Πνοὴ αὐτὴ τοῦ 21 ἡ μὴ ξεύρουσα ποῦθε ἔρχεται, τὶ εἶνε, ποῦ πάει, ἡ μὴ ξέρουσα , μὲ ὅλο της τὸν Παλληκαρισμό, Ἡρωϊσμό, Ἀρχοντισμὸ καὶ Φαναριωτισμὸ ἀκόμη, ζυμωθεῖσα διὰ τῆς ἐπιγαμίας μετὰ τοῦ μπαμπακιοῦ καὶ τῆς ποδιᾶς καὶ τῆς σαρδέλας καὶ τῆς μπακίρας, κατεβυθίσθη καὶ κατεποντίσθη αὔτανδρος εἰς τὸν ΜΠΑΚΑΛΙΣΜΟΝ τὸν μὴ ἐνδιαφερόμενον κατὰ βάθος παρὰ διὰ τὴν πεντάρα καὶ ἐπὶ τέλους ἡ Πνοὴ αὐτὴ τοῦ 21 τόσα χρόνια, ἐντελῶς ΕΞΕΨΥΧΗΣΕΝ.
Καὶ ἀφοῦ ἐξεψύχησεν ἡ μοναδικὴ αὐτὴ καὶ μονομερεστάτη Πνοὴ καὶ ὁ ΑΕΡΑΣ τοῦ 21 ἐνεκρώθη μαζὺ μὲ τὰ τελευταία στήθη ποὺ τὸν περιέκλεισαν καὶ ἔδιδαν τοὐλάχιστον τὴν Ἰδέαν κάποιου Ἀνδρισμοῦ, ἔμειναν μόνον τὰ Παληᾶ ὅλα ποὺ δὲν εἶχαν κουνηθῇ, μὲ τὸν Παμπάλαιο Καλογερισμὸ καὶ τὸν Παμπάλαιο Δασκαλισμὸ -ὁ Πολιτικὸς Βαγαποντισμὸς δὲν ἔχει καμμίαν σημασίαν διὰ τὰ πνευματικὰ καὶ ψυχικὰ βάθη τῆς Φυλῆς- διὰ νά... ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ!
Οὕτω ἡ ἀπὸ τῆς Πτώσεως ἠσπάσθη ἐντελῶς τὸν Ἐλεύθερον ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΦΡΑΓΚΟΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΙΣΜΟΝ καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ καὶ ἐπὶ πλέον πνέον καὶ δηλητηριάζον ὅλον της τὸν ὀργανισμὸν καὶ ἐπιφέρον τὸν πειὸ ἠλίθιον Μαρασμώδη θάνατον τό:
ΕΛΛΑΔΙΚΟΝ ΕΛΩΔΕΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ.
Ὁ Ἕνας Παπᾶς κι᾿ ὁ Ἕνας Στρατιώτης, δηλαδὴ ὁ Ἕνας ΚΟΥΚΟΣ, δὲν φέρνει τὴν ΑΝΟΙΞΙ.
Καὶ οὕτω ἀπὸ τὸ Μπακαλικὸν Ἕλος ποὺ ἀποτελεῖ ὅλη της, δὲν ἀκούεται τίποτε ἄλλο παρὰ ποῦ καὶ ποῦ κραυγὴ θυμοῦ καὶ διαμαρτυρίας ἀληθινῆς, φωναὶ Πόνου, ἐκφάνσεις Ἀνδρισμοῦ, λίγα Πνευματικὰ Αἵματα, ἀλλὰ ὅλα Σπάνια, ὅλα ΑΤΟΜΙΚΑ καὶ ἑπομένως ἀσήμαντα, πότε ἀπὸ ἕναν Παπᾶ ποὺ βαπτίζεται ἱερεὺς ΕΛΛΗΝ, πότε ἀπὸ ἕνα Στρατιώτη ποὺ χάνεται ἀπὸ τὸν καφφενὲ καὶ μεταμορφώνεται σὲ Πύρινο Λουλοῦδι τῶν Μακεδονικῶν τοπίων, ὅλα μονομερῆ καὶ μάταια καὶ σχεδὸν τίποτε ἄλλο Πραγματικῶς ΖΩΝΤΑΝΟΝ παρὰ αὐτὰ τὰ ἀσυγκρίτως ὑπέρτερα ὅλων, λίγα Ἀναβλύσματα ΑΓΙΩΝ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΩΝ ΑΙΜΑΤΩΝ πιτσιλίζοντα τὰ Μπακαλοπρισμένα μοῦτρα αὐτῆς καὶ τῆς .
Ἑλλ. Φυλή, πάψε τὶς Ψευτιὲς καὶ τοὺς ΨΕΥΤΕΣ κι᾿ ἀρχήνα νὰ σκεφθῇς.
Τούτων λοιπὸν οὕτως ἐχόντων, ΑΝΑΓΚΗ Ἀναπόφευκτος μιᾶς ἐξ Ἀρχῆς Ἀναλύσεως καὶ Ἀνασυνθέσεως ὁλοκλήρου τοῦ Παρελθόντος μέχρι Πτώσεως καὶ μέχρις Ἐλευθερίας καὶ μέχρι τῆς ὥρας καὶ τῆς στιγμῆς αὐτῆς καὶ δι᾿ αὐτῆς μία μετὰ βαθυτάτης προσοχῆς ἐξ αὐτῶν Ὁδηγία, μία Νόησις Ὅλων μετὰ τῶν ἔκτοτε καὶ τῶν τώρα, μία χρησιμοποίησις Ὅλων καὶ μία δι᾿ Ὅλων καὶ ἐξ Ὅλων Ἀρχὴ Δημιουργίας Νέου Ἑλληνικοῦ Κόσμου. Χρησιμοποίησις Ὅλων, πρὸς γνῶσιν αὐτῶν καὶ αὐτοσυνείδησιν ἡμῶν, διὰ νὰ ἀφεθοῦν ἔπειτα ὅλα πίσω καὶ ἐντελῶς ἐλεύθεροι δημιουργήσωμεν ἐντελῶς ΝΕΟΝ ΚΟΣΜΟΝ.
Ἡ Ἑλλ. Ψυχὴ ΖΕΙ κι᾿ ἀγκομαχεῖ καὶ ματώνεται στὰ σκλαβοσίδερα, ΖΕΙ ὁλόκληρη μέσα στὸν καθένα.
Διότι κανεὶς ἄλλος τρόπος δὲν ὑπάρχει παρὰ αὐτός, διὰ νὰ ἀνακύψῃ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν Περασμένων ὅλων καὶ τῶν Τωρινῶν καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἑλλ. Ψυχῆς τῆς καταθαμμένης ὑπὸ τὰς πυραμίδας τῶν σκουπιδιῶν ποὺ ἐστοίβαξαν οἱ αἰῶνες, ἡ ἀληθινὴ Νέα Ἐθνικὴ Συνείδησις, Θετική, Πραγματική, Σαφής, Φωτεινή, στυλώνουσα Νέαν Πίστιν, ὑψώνουσα Νέον Φῶς.
Καὶ πρῶτα πρῶτα νὰ τεθῇ ἀπὸ τὴν ρίζαν του μὲ ὅλην τὴν εἰλικρίνειαν τὸ ΤΡΟΜΕΡΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ:
ΗΤΟΙ:
Ἡ Φυλὴ ὁλόκληρος δὲν ἀφυπνίσθη. Κοιμᾶται ΛΗΘΑΡΓΙΚΟΝ καὶ καὶ εἶνε καὶ τὰ δύο ἐνταφιασμένα, ΝΕΚΡΩΜΕΝΑ. Πᾶς ἰσχυρισμὸς περικαλυπτικὸς τοῦ κυριολεκτικοῦ αὐτοῦ Γεγονότος, εἶνε ἀσύστολον ΨΕΥΔΟΣ. Διότι καὶ μετὰ ἕναν ἤδη αἰῶνα οὔτε εἰς τὴν Ἑλλάδα οὔτε εἰς τὴν Αἴγυπτον, οὔτε εἰς τὴν Κύπρον, οὔτε εἰς τὴν Σάμον, οὔτε εἰς τὴν Κρήτην, οὔτε εἰς τὴν ΠΟΛΙΝ, οὔτε εἰς αὐτὰς τὰς Τρισελεεινὰς Ἀθήνας, οὔτε πουθενά, οὔτε ὑπῆρξε ΕΝΑΣ κἂν ΠΥΡΗΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ, φωτεινῆς ΝΕΑΣ, διδούσης τὴν Ἰδέαν καὶ τὴν Κίνησιν, φωτιζούσης τὸν πρὸς τὰ Ἐμπρὸς δρόμον τῆς Φυλῆς.
Ἑλλ. Φυλὴ πάψε πάψε τέλος τὶς Ψευτιές.
Καὶ δὲν ὑπάρχει πουθενὰ τοῦ Πανελληνίου, ἀπὸ τὴν μίαν ἄκρην τοῦ Κόσμου ἕως τὴν ἄλλην ποὺ εἶνε σπαρμένον, ὄχι Ἐπίσημος κανείς, ἀλλ᾿ οὔτε, , οὔτε Εἷς οἱοσδήποτε . Τὸ μόνον Κέντρον τὸ δυνάμενον νὰ θεωρηθῇ Ἐγκεφαλικὸν τοιοῦτον, τὸ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ καὶ αὐτὸ ἀνέκαθεν ὑφίσταται καὶ ἐνεργεῖ κατ᾿ συνεχίζει μίαν Παλαιάν, Κουρασμένην, Γερασμένην, Ἀνεξέλεγκτον, Ἀνεπισκεύαστον ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ, Καλογηρικόν, κατακουρασμένον, ἀπογοητευμένον, δοῦλον, σκοτεινόν, μὴ γεννῆσαν ποτέ του καμμίαν Νέαν Μορφήν, μὴ ἐκφράσαν ποτέ του ἀπολύτως τίποτε, τὸ ἕνα αὐτὸ καὶ μοναδικὸν ὑπᾶρχον Ἐγκεφαλικὸν Κέντρον, εἶνε καὶ αὐτὸ κατ᾿ ἐξοχὴν αὐτό: ΕΝΑ ΚΟΥΒΑΡΙ ΣΚΟΤΑΔΙΟΥ. Τὰ τινὰ δὲ ἀφυπνισμένα Ἄτομα κάθε ἐποχῆς, κάθε γενεᾶς, παντοῦ τῆς Φυλῆς, τὰ προηγμένα, φωτισμένα, αἰσθανόμενα, διανοούμενα καὶ βλέποντα , τὰ αἰωνίως ὑπάρχοντα εἰς κάθε ἱστορικὴν στιγμήν, πελαγωμένα εἰς χάος Ἰδεῶν καὶ Γνωμῶν, ἐκτὸς τοῦ ὅτι δὲν ἔχουν Σαφῆ καὶ Ὡρισμένην Ἰδέαν ἀλλ᾿ ὄντα καὶ διεσπαρμένα παντοῦ, χωρὶς ἐπικοινωνίαν μεταξύ των καὶ καμμίαν ΕΝΟΤΗΤΑ, συνεπῶς, χωρὶς καμμίαν Δύναμιν, καμμίαν Ἐνέργειαν, καμμίαν Ἐπιβολήν, οὔτε κἂν Ἐπιρροὴν ἐπί τῆς Φυλῆς, ἀποτελοῦν μόνον Φῶτα αὐτομάτως ἀνάβοντα ποῦ καὶ ποῦ εἰς τὴν ἀτέρμονα Νύκτα, αὐτοανάβοντα ἐν βραχεῖ, χωρὶς νὰ ἀποτελέσουν ποτέ των -διότι καὶ αὐτὰ ἔχουν τοῦ κόσμου τὰ ἐλαττώματα καὶ μειονεκτήματα- πουθενά, διαρκῆ, οὔτε κἂν ΜΙΑΝ ἔστω, .
Ἑλλ. Φυλὴ οἱ Δασκαλοτσούσιδες καὶ Φραγκοτσούσιδές Σου Σὲ κουτσούρωσαν τόσο, ποὺ εἶνε ζήτημα ἂν μπορεῖς πειὰ νὰ καταλάβῃς τίποτα.
Οὕτω τὰ τινὰ ἄλλα Ἄτομα τὰ δευτερεύοντα, τὰ καὶ πολὺ περισσότερα, τὰ Ἐνεργητικά, στρέφονται καὶ σπαταλοῦν τὰς δυνάμεις των, τὴν Ἐνέργειάν των, τὸ χρῆμά των, εἰς τὴν τύχην καὶ τὸν βρόντον, ἀκολουθοῦντα τὰ τυχαῖα ρεύματα τῆς , τὰ σχηματιζόμενα ἀπὸ τυφλούς, τυφλά, ἄλογα, χωρὶς σπουδαῖον λόγον, χωρὶς ἐξέτασιν, χωρὶς καμμίαν σοβαρότητα, καὶ φερόμενα ἠλίθια ἀπό τους ἀνέμους ποὺ φυσοῦν, σπαταλοῦν ματαιότατα κεφάλαια σπουδαῖα, Ἐνεργείας καὶ Χρήματος.
Τὸ ἀληθινὸν καὶ τέλειον ΣΚΟΤΟΣ εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται βουλιαγμένη ἡ Φυλὴ τὸ ἀποδεικνύει περιφανῶς Αὐτὴ ἡ Πανελλήνιος ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας, ἡ Μητέρα ἡ σώσασα στὴν ἀγκαλιά τῆς τὴν Δούλην καὶ καὶ καί... ἡ ἕνα σωρὸ πράγματα. Καὶ ἡ Ἐκκλησία λέγει, ὅτι κανένα Γεγονὸς δὲν τὴν ἐφαίδρυνε, κανένας Εὐαγγελισμὸς δὲν τῆς ἦλθε, καμμία Ἐλπὶς δὲν τὴν ἐφώτισε. Ἐνῷ ἀφοῦ Αὐτὴ λέγεται τέτοια, φυσικὰ Αὐτὴ σὰν Μητέρα θὰ τὸ αἰσθάνετο Πρώτη. Καὶ τὸ ΣΚΟΤΟΣ τὸ ἐκφράζει δυνατότατα καὶ συνολικότατα μέ:
ΤΟ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΟΣ ΙΕΡΕΩΣ.
Ὁ Ἕλλην Ἱερεύς, Πανελλήνια, εἶνε βουτημένος εἰς τὸ Πένθος τοῦ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ.
Ὅ,τι δὲν ἔκαμε λοιπὸν κατὰ τὸ σταμάτημά της ἡ Φυλή, ὅ,τὶ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ γίνῃ πρὶν ξεκινήσῃ πάλιν διὰ Νέαν Πορείαν, ὅ,τὶ δὲν ἔγινε κατὰ τὸ Ξύπνημά της, ὅ,τι δὲν ἔγινε μετ᾿ αὐτό, δηλαδὴ νὰ σταθῇ, ἰδῇ, σκεφθῇ σχεδιάσῃ καὶ ἔπειτα προβῇ, ἐπιβάλλεται τέλος, ἀναπόφευκτον εἶνε νὰ γίνῃ μιὰ φορά.
Θεόγυμνον Ὁλόκληρον πρέπει τέλος νὰ τεθῇ τὸ Τρομερότατον καὶ Ὀδυνηρότατον ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ἀπὸ τὴν ρίζαν του, ἀλλὰ νὰ τὸ θέσῃ αὐτὴ ἡ ἴδια εἰς Ἑαυτὴν καὶ ζητήσῃ τὴν λύσιν του, τὸ θέσῃ, ἀληθινά, Πραγματικά, Τίμια, Ἄφοβα, ΚΑΤΑΒΑΘΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΑΘΑΡΑ.
Καὶ τὸ εἶνε:
Αὐτὸ εἶνε τὸ Ἑλλ. Πρόβλημα. Αὐτὴ ἡ Θέσις Αὐτοῦ. Καὶ ἐὰν φαίνεται βαλμένον ἀνάποδα, εἶνε βαλμένον ἀπὸ τὴν καλή, σωστότατα.
Διότι ἂν δὲν ἔχῃ τὴν Ζωϊκὴν Δύναμιν μέσα της διὰ τὸ εἶνε ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΕΡΙΤΤΟΝ τὸ . Περιττὸν καὶ ἀνάξιον λόγου καὶ ΑΝΗΘΙΚΟΝ. Καὶ πρέπει νὰ παύσῃ ἡ Ἑλλ. Φυλὴ καὶ νὰ σκοτίζεται καὶ νὰ σκοτίζῃ τὸν Κόσμον. Καὶ ὄχι μόνον οἱ ἄλλοι Λαοὶ ὅλοι, Μικροὶ καὶ Μεγάλοι, πρέπει, νὰ τὴν ξεπατώσουν τὸ ταχύτερον, ὡς πεθαμμένον καὶ ἄχρηστον Ὄργανον διὰ τὴν Ζωὴν τῆς Οἰκουμένης, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἄριστοι τῶν Ἑλλήνων πρέπει νὰ συνταχθοῦν μὲ κάθε Ἐχθρὸν -δουλειὰ ποὺ ξέρουν ἄλλως τὲ περίφημα ἀπὸ τοὺς Πέρσας καὶ τοὺς Ρωμαίους ὣς τοὺς Φράγκους καὶ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς Ρουμούνους καὶ τοὺς Βουλγάρους Ἄριστοι καὶ Ξεάριστοι- διὰ νὰ ξεπατωθῇ καὶ ἐκλείψῃ μίαν ὥραν ἀρχήτερα, ὁ Ἐξευτελιστὴς καὶ Καταβορβορωτὴς αὐτὸς Ἑλληνισμός, ὁ ἐπιβάλλων τοιαύτην πρωτοφανῆ ΑΤΙΜΩΣΙΝ, 500 χρόνια τώρα εἰς τὴν ΟΛΗΝ Ἑλλ. Γῆν:
Ο ΔΟΥΛΙΚΟΤΑΤΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΔΑΣΚΑΛΙΣΜΟΣ ΦΡΑΓΚΟΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΙΣΜΟΣ. Διότι ἂν δὲν εἶνε ἀπολύτως βεβαιωμένον, ὅτι ὁ κάθε Τωρινὸς φουστανελλᾶς, εἴτε ἀνὴρ Ἀρκὰς εἴτε Κρητικὸς Βρακᾶς εἶνε, -ἐκτὸς τῆς Καλλιτεχνικῆς ἐντελείας κάθε λεπτομερείας- αὐτὸς ταυτότατος καθ᾿ ὅλους τοὺς ὄγκους καὶ τὰ σχήματα καὶ τὰς γραμμᾶς ὁ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ Τύπος καὶ Ἄνθρωπος καὶ τῆς Ἀκμῆς τῆς τότε μας Τέχνης μάλιστα. Ὅτι ἡ κάθε Ἑλληνὶς εἶνε αὐτὴ καὶ ταυτοτάτη ἡ Ἑλληνὶς ἡ ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ, ὅπως αἱ κάθε γερονταίνουσαι τωριναὶ εἶνε ἀπαράλλακται μὲ τὶς Γεροντοκόρες τοῦ Μουσείου τῆς Ἀκροπόλεως, ἀκόμη καὶ μὲ τὰ πασουμάκια τους καὶ τὰ φακιόλια τους. Ἐὰν δὲν εἶνε ἀπολύτως βεβαιωμένον, ὅτι ἀπὸ καταβολῆς Ἑλλ. Γῆς καὶ ἱστορίας ἕως αὐτὴν τὴν ὥραν, δὲν ὑπάρχει -δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ ἄλλο τι- παρὰ μόνον ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ Ἀνθρώπου κατὰ ἀνεξαιρέτως ὁλοκλήρους τὰς ἐκδηλώσεις τῆς κάθε του Ζωῆς Πραγματικῆς, Πνευματικῆς καὶ Καλλιτεχνικῆς, Ἀτομικῆς, Κοινωνικῆς καὶ Ἐθνικῆς, ἀποδεικνύων ἁδρότατα τὸν Ἑαυτόν του, Ἐὰν δὲν εἶνε ἀπολύτως βεβαιωμένον, ὅτι ἡ Γῆ αὐτὴ ποῦ γεννᾷ τὸν Ἄνθρωπον αὐτόν, κάθε τόσο ἐγκυμονεῖ μέσα της καὶ θέλει νὰ ἐκφράσῃ καὶ πολεμοῦσα ὅλα τὰ στοιχεῖα καὶ ὅλους τοὺς Λαούς, κατορθώνει τέλος ὑπερνικῶσα τὰ πάντα, νὰ ἐκφράσῃ Ἑαυτὴν διὰ τοῦ Ἀνθρώπου της εἰς ἕνα Τρισμέγιστον Ἄφθαστον Πάγκαλον ΙΔΑΝΙΚΟΝ, ὑπερβαίνουσα κάθε ἄλλας χώρας - ΖΩΑ καὶ αὐτὰ σὰν αὐτὴν- ἀλλὰ καὶ καταβάλλουσα δι᾿ αὐτὸ κάθε φορά, δεκάδες καὶ εἰκοσάδες Αἰώνων ὑπερφυσικῶν καὶ ὑπερανθρώπων Ἀγώνων, ὅπως τῆς ἐχρειάσθησαν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἀπολύτως ξεύρομεν ἤδη, τουλάχιστον δύο ντουζίνες Αἰῶνες διὰ νὰ φθάσῃ ἕως τὸν Παρθενῶνα καὶ δέκα αἰῶνες μέχρι Σοφίας, καὶ δεκαπέντε ἔκτοτε διὰ νὰ μὴ φθάσῃ ἀκόμη εἰς Πουθενά, παρὰ τὰ ἀπὸ καταβολῆς τῆς ὑπάρξεώς της κατὰ τακτικὴν σχεδὸν δεκάδα Αἰώνων, πετάγματα εἰς ὕψη Κολοφώνεια πάντοτε ἄφθαστα, ἀπὸ κάθε ἄλλας, ἀλλὴ μὴ φθάνοντα εἰς ἕνα ἀπολύτου Ἐντέλειας Ὁλότητος Ἁρμονίας καὶ Κάλλους Τέλος. Ἐὰν δὲν εἶνε ἀπολύτως βεβαιωμένον, ὅτι μέσα εἰς τὰ ἔγκατα τῶν ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων ποὺ ζοῦν καὶ πεθαίνουν κάθε μέρα ἐπὶ αἰῶνας αἰώνων, ἐγκυμονεῖ καὶ ἀγκομαχεῖ θέλον νὰ ἐκδηλωθῇ ἕνα . Ἐὰν δὲν εἶνε ἀπολύτως βεβαιωμένον, ὅτι ὅλες ἡ μασέλες τῶν νεκρῶν καὶ ὅλα τὰ χείλη τῶν ζώντων εἶνε πικρὰ σὰν νὰ ἔπιναν ἅλμη σ᾿ ὅλη τους τὴ ζωή, ὅταν καὶ ἐνόσῳ δὲν κατορθοῦται νὰ ἐκδηλωθῇ αὐτό,
Ἐὰν δὲν εἶνε τέλος ἀπολύτως βεβαιωμένον, ὅτι καταφθάνει πάλιν ἡ ὥρα τῆς Ἀπελευθερώσεως καὶ τῆς Γεννήσεως ἑνὸς ΝΕΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟΥ μὲ ἕνα ἀπώτατον βέβαιον Κορύφωμα, Ὅτι αὐτὴν τὴν φορὰν μετὰ τὴν Θεὰν Σοφίαν Ἀθηνᾶ, μετὰ τὴν Ἀθηνᾶ Παναγία Σοφία, θὰ πεταχθῇ εἰς τὸ φῶς ἡ ὅλων ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ: Παναγία Σοφία ΑΦΡΟΔΙΤΗ.
Τότε ὁρισμένως εἶνε ὥρα νὰ ἐξαφανισθῶμεν, διότι αὐτὸ θὰ σημαίνῃ ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Γῆ ΕΠΕΘΑΝΕ καὶ τότε ἀληθῶς δὲν θὰ ὑπάρχῃ ὁ Ἕλλην, τότε ὅλοι οἱ Λαοὶ μαζὺ μὲ ἐκείνους ποὺ θὰ φθάσουν ἕως τὴν μόνην ἀληθινὴν ΙΕΡΑΝ ΠΟΛΙΝ -τὴν μὴ ἔχουσαν καμμίαν σχέσιν οὔτε μὲ Γεροσόλυμα οὔτε μὲν Δὸν Πέτρους- ὅπου ἐνεφανίσθη διὰ μίαν ἕως τώρα καὶ Μοναδικὴν φορὰν τὸ ΘΕΙΟΝ, ἄξιον τῆς ἰδέας ποὺ μουρλαίνονται οἱ Ἄνθρωποι νὰ θέλουν νὰ ἔχουν σώνει καὶ καλὰ δι᾿ αὐτό, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχῃ καμμίαν ὄρεξιν νὰ τὸ σκοτίζωμεν μὲ τὰ ὄνειρά μας, θὰ δύνανται ἀληθινὰ νὰ μᾶς ψάλλουν, ὅτι εἴμεθα Νεκροὶ καὶ τότε ἀληθινὰ τὰ ζεστότατα Μάρμαρα θὰ κρυώσουν καὶ θὰ εἶνε Νεκρά, τότε ἀληθινὰ ἡ Ἑλλ. Γῆ θὰ ντυθῇ μὲ τὰ γλυκὰ χρώματα τῆς Μελαγχολίας καὶ τῆς Κατηφείας, σὰν τὸ πρόσωπο τῆς Μάνας ποὺ ἔχασε τὸ παιδί της, σὰν τὸ γλυκὸ μαράζι τῆς Παναγίας χωρὶς τὸ παιδί της στὰ ἔρημα ἐξωκκλήσια, τότε ἀληθινά, ἡ Πέτρινη Κιβωτὸς ποὺ ὑψώνεται ὅλη θέλησι καὶ Ἀπόφασι, λέγουσα ὅτι δὲν εἶνε ψέμματα καὶ Φαντασία, ὅτι μπορεῖ ὁ Ἄνθρωπος νὰ φθάσῃ τὸ ΩΡΑΙΟΝ, Θὰ ἀναφανῇ ΙΕΡΑ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ περιέχουσα ἀληθινὰ τότε καὶ διὰ πάντα: ΝΕΚΡΟΝ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ.
Τότε ἀληθινὰ οἱ ὁλοζώντανοι λησμονημένοι ΩΡΑΙΟΙ ΘΕΟΙ, οἱ Πρῶτοι Θεοὶ τῆς Φυλῆς ποὺ ζοῦν μαζὺ μὲ τὴν ὁλοζώντανη Ἑλλ. Ψυχὴ στὸν κάμπο, στὸ βουνό, στὸ νερό, θὰ πλαγιάσουν νὰ κοιμηθοῦν.
Καὶ τότε ἂς ὁρίσουν ΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΩΔΕΙΣ Μπακαλολαοὶ νὰ φτιάσουν ἰδανικὸν διὰ τὴν Ἀνθρωπότητα καὶ νὰ φτιάσουν αὐτοὶ τὴν Εὐτυχία τοῦ Ἀνθρώπου στὴ Γῆ. Καὶ ἂς κοπιάσουν τότε αἱ Σπάνιαι Ψυχαί, ποὺ πλησιάζουν κάποτε σπάνια νὰ ἐννοήσουν τὴν Ἑλληνικὴν Γῆν, νὰ φιλήσουν τὸ Χῶμά της γιὰ νὰ ὡραιωθοῦν. Ἡ Γλυκειά μας Μητέρα, ποὺ ἔχει ὅλη τὴ γλύκα τῆς Παναγίας, θὰ εἶνε πεθαμμένη, πεθαμμένη γιὰ πάντα. Κι᾿ ἀπὸ νερὰ βουνὰ καὶ κάμπους, ἡ γλυκὲς αὖρες τῶν ἀέρων καὶ ἡ ἡδονικὲς αὖρες τῶν χρωμάτων μαζὺ μὲ τὰ λουλούδια ποὺ θὰ στολίζουν τὴν Ἀκατανόητη γι᾿ αὐτοὺς Πεθαμμένη Εὐμορφιά, θὰ γεμίζουν τὸν ἀέρα Κλάμματα καὶ μοιρολόγια, κι᾿ ὅποιος ἔλθῃ ἕως ἐδῶ θὰ ἀναπνέῃ τὸ μαρασμὸ κάθε Ἐλπίδος Εὐμορφιᾶς, τὸ θανατικὸ κάθε Ἐλπίδος Εὐτυχίας, τὸ δηλητήριον τοῦ Θανάτου.
Καὶ ἴσως τότε, τὸ Τρομερὸ γιὰ τοὺς Βαρβάρους ὅλους, ὅλων τῶν καιρῶν, ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ Ρητὸ τοῦ ΑΙΣΧΥΛΟΥ, ποὺ δὲν ἐκατώρθωσαν ποτέ των νὰ καταλάβουν οἱ ΞΕΝΟΙ καὶ πολεμοῦν ἕως τώρα ἀκόμη μὲ Φραγκοτσιμπούρια βγάζοντα ἀπὸ τὴ μύτη τους μελάνι νὰ διαψεύσουν... ΑΙΣΧΥΛΟ, τὸ Μαντικὸ Ρητὸ ποὺ ἄκουσε μὲ αὐτὶ Θεοῦ ἕνα μεσημέρι ἀπὸ τὰ μακρυνὰ Περσικὰ Παλάτια -Ὄνειρα Ὡραίων Καιρῶν Χαριτωμένα ποὺ πέρασαν καὶ ποὺ δὲν θὰ ξαναϊδῇ πιὰ ὁ Κόσμος, ποὺ ἕνας Λαὸς ἐδούλευε γιὰ Ἄνθρωπο ΕΝΑ, κι᾿ ὁ ΕΝΑΣ ἐφρόντιζε γιὰ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ νερὸ καὶ τὸ κρασὶ τοῦ καθενός, κι᾿ ἐγινότανε αὐτὸς ΘΕΟΣ γι᾿ αὐτοὺς κι᾿ ἔστενε τὸν Ἑαυτό του καὶ τὸ Παλάτι του Ἰδανικὸ Πραγματικὸ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κάμουν οἱ μικροί, δίδων τὴν Ὀπτασίαν Ὀνείρου καὶ Εὐτυχίας στὸ Λαό του- ἐκεῖνο τὸ Κατάλαμπρο Περσικὸ μεσημέρι, ποὺ ὅλοι οἱ Αὐλικοὶ καὶ οἱ Μεγάλοι καὶ τὰ Βασιλόπουλα μὲ τὰ ὡραῖα σώματα σὰν ἀπὸ μοσκιῶν πέταλα καὶ ἡ Αὐλικὲς καὶ ἡ Βασιλοποῦλες μὲ σάρκα φουλιοῦ καὶ γιασεμιοῦ, ποὺ χιλιάδες στὶς Αὐλὲς τὶς γεμάτες Ἥλιο -Δεξαμενὲς τοῦ Θείου Δώρου τοῦ ΦΩΤΟΣ- καὶ στὰ Προπύλαια ὁ Κόσμος μαζεμένος μὲ ἀγωνία, ἔτρεμε ἀπὸ τὸ σχύσιμο ποὺ ἔκαναν οἱ ἀγγελιαφόροι φέροντες τὰ πληγώματα καὶ τὰ σκοτώματα τῶν Ὡραίων, ἔτρεμαν ὅλοι ὅπως τρέμει μαργαριταρένια θάλασσα ὅταν τὴν σχίζῃ ἡ πλώρη, καὶ σποῦσαν σὲ κλάμματα κι᾿ ὁλολυτά, ἕως τὰ πειὸ μακρυὰ καὶ βαθειὰ τοῦ Λαοῦ, σὰν τὸν βόγγο καὶ τ᾿ ἀφρίσματα καὶ τὰ ρίγη τοῦ νεροῦ καὶ ἡ Ἄτοσσα ἡ Βασίλισσα καὶ ἡ Μητέρα ποὺ ἔκλαιε ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ λαοῦ της, κι᾿ ἐξέταζε κι᾿ ἐρωτοῦσε τὰ κατάλευκα γένεια καὶ τὸν σταματημένον λαμπρὸν ἀέρα, κι᾿ ἐφώναζε στὸ ἀμίλητο Χρυσόφως-Ἄρωμα, ζητοῦσα ἐξήγησι τοῦ κακοῦ, ζητοῦσα βοήθεια, κι᾿ ὁ Πεθαμένος Βασιληᾶς ἀπὸ τὴ λύπη του γιὰ τὸ Λαό του, ἐρχότανε φάντασμα κι᾿ ἔλεγε τὴν Ἀλήθεια ποὺ δὲν κατάλαβαν ποτέ τοὺς οἱ ξένοι Λαοί, τὴν Ἀλήθεια ποὺ εἶνε χωμένη στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τῶν Ἑλλήνων καὶ τοὺς ναρκώνει καὶ τοὺς ἀποκοιμίζει καὶ τοὺς κάνει νὰ περιμένουν ἄφοβα ἀκόμη καὶ τὸ Μουζίκο, βέβαιοι ὅτι καὶ ἡ Ἀρκοῦδα θὰ μεθύσῃ ἀπὸ τὸ Φῶς καὶ θὰ σκάση ἐλεεινὰ στὸν Ἥλιο, τὴν ἀλήθεια ποὺ εἶπαν τὰ χείλη τοῦ Βασιλικοῦ Ἴσκιου:
Μή, μὴν πάτε στὴν Ἑλλάδα, Η ΙΔΙΑ Η ΓΗ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟΝ ΞΕΝΟ. Καὶ ἴσως ἴσως τότε, ἡ Διπλῆ Μαντεία, ἡ καθιερωμένη ἀπὸ τὰ χείλη ἑνὸς Βασιληᾶ κι᾿ ἑνὸς Θεοῦ, ἡ ὁμολογημένη ἀπὸ ὅλων τῶν αἰώνων τὴν Ἱστορίαν ἕως σήμερα ἀποπληρωθῇ καὶ τότε ἡ Γλυκειὰ Πεθαμμένη Μητέρα τρίξει γιὰ τελευταία φορὰ τὰ κόκκαλά της κι᾿ ἀφήνουσα τὰ ξένα ζῳύφια, νὰ ψοφήσουν σὰ γατιὰ στὸ νερό, κατεβῇ νὰ κοιμηθῇ στῶν βαθειῶν Νερῶν τὸν Κάτω Κόσμο.
ΕΡΩΤΑΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΦΥΛΗ ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΙΝ ΝΑ ΣΚΕΦΘΗ;
ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
ΜΑΛΙΣΤΑ.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΠΕΛΑΓΩΜΟΝ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΟΝ, ΙΔΕΑ ΝΕΑ, ΙΔΕΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΥΓΕΙΑ, ΔΥΝΑΜΙΣ, ΝΕΟΤΗΣ, ΚΑΛΛΟΣ, ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΔΙ᾿ ΩΡΑΙΑΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΗ ΕΙΣ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΧΩΜΑ, ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΕΛΠΙΔΟΣ, ΘΑΡΡΟΥΣ, ΧΑΡΑΣ, ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗΣ.
* * *
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΚΥΡΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Τὸ Πανελλήνιον ΕΛΩΔΕΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ θέλει πρῶτα πρῶτα ΚΙΝΙΝΟ.
Διάλυσιν μάλιστα Κινίνου σὲ ἁπλὸ νερό...
Ἀγγέλεται εἰς τὸ Πανελλήνιον Κοινόν, ἡ Ὕπαρξις Ἐργασίας Ὁλοκλήρου σκοπούσης:
ΤΗΝ ΑΦΥΠΝΙΣΙΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Τὴν Ἀληθινὴν ὅμως.
ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Τὴν Ἀληθινὴν ὅμως.
Σκοπούσης νὰ δώσῃ τὰς Γενικὰς Ὁδηγητηρίους Ἀρχὰς καὶ Γραμμὰς διὰ τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ.
Τὴν Ἀληθινὴν ὅμως.
Καὶ μολονότι ἡ ὥρα εἶνε ἀκαταλληλοτάτη, διότι ὅπως συμβαίνει εἰς τοὺς κακοὺς καὶ ψυχροὺς καιροὺς τῶν Λαῶν τοὺς ὁποίους αὐτοὶ οἱ ἴδιοι μόνοι τῶν τοὺς δημιουργοῦν τοιούτους, οἱ Προφῆται-ψωροφῆται καὶ οἱ Σωτῆρες-Σωτήριδες, μυριζόμενοι Πτῶμα ἐπιπίπτουν μὲ ὁλοφούσκωτα τὰ ἀσκιὰ τῆς Ρητορικῆς, σκούζοντες καὶ κρώζοντες καὶ πολλαπλασιαζόμενοι σὰν Πριγκηπόπουλα, ἀγγέλλεται εἰς τὸ Πανελλήνιον Κοινόν, ἡ Ὕπαρξις καὶ ἡ Πρόθεσις, Πρόθεσις καταστρεπτικὴ μόνον διὰ τὸν προτιθέμενον, Ἐκδόσεως Αὐτῆς, διὰ νὰ γνωσθῇ ἐὰν ἔχῃ τὴν Ἰδέαν, ὅτι Ἐργασία τοιαύτη εἶνε Ἀναγκαία καὶ Χρήσιμος, διὰ νὰ γνωσθῇ ἐὰν ἔχῃ τὴν ΟΡΕΞΙΝ νὰ τὴν καταστήσῃ .
Διπλῆ εἶνε ἡ Σειρὰ τῶν πρὸς τοῦτο Ἔργων:
1. ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ
(Ο ΤΩΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)
(Ο ΤΩΡΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)
| ΕΘΝΙΚΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΕΛΛ. ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΛΛ. ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΕΛΛ. ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΕΛΛ. ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΛΛ. ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛ. ΘΕΑΤΡΟΝ ΕΛΛ. ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛ. ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑ | ΕΛΛ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ Η ΕΛΛΗΝΙΣ ΣΑΛΠΙΣΜΑTA: ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ ΟΙ ΘΕΟΙ |
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ
Ο ΕΛΛΗΝ
Ο ΕΛΛΗΝ
Δηλαδὴ ἐντελῶς κοινὸν Ξεθέωμα. ΝΑ καὶ ΘΑ δὲν ἔχει ἐδῶ. "H Ἐργασία αὐτὴ ΖΕΙ ὑπάρχει. Μάλιστα κοντεύει νὰ καταντήσῃ Γεροντοκόρη.
Καὶ κανεὶς δὲν ἔχει νὰ παραξενευθῇ ἅμα μάθῃ τὴν ἱστορίαν της, μικρὴ καὶ ἁπλουστάτη. Ἕνα Πραγματικὸ Παιδί, τοῦ ὁποίου οἱ γονεῖς ἀγαποῦσαν τὴν Ἑλλ. Γῆ καὶ τὴν Εὐμορφιὰ κι᾿ ἔτρεχαν μὲ τ᾿ ἄλογα στὰ βουνὰ καὶ τοὺς κάμπους κι᾿ ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων φαίνεται ἔκαναν ἀταξίες, ἀφοσιωμένον εἰς τὰ βαρύτατα Ἔργα τῆς Νεότητος, πίνων τὸ Κρασί του, τὸ Φιλί του, τὸ Στίχο του, τὸν Ἥλιο του, στοὺς ἀφροὺς τῶν θαλασσῶν καὶ τὶς πέτρες τῶν βουνῶν, ἀναθέτον μὲ εὐγνωμοσύνη στὶς Γλυκύτατες Προστατευτικὲς Παναγίες ποὺ μελαγχολοῦν μόνες τους στὰ Ἐρημοκκλήσια μενεξέδες καὶ δάφνες καὶ στὶς Μαρμάρινες Θεὲς Τριαντάφυλλα, εὑρέθη χωρὶς νὰ ξέρῃ πῶς, ὅτι εἶχε κσταπιῇ ὅλα, νερά, βουνὰ κάμπους, οὐρανούς, ἐκκλησίες, δένδρα, ζῷα καὶ ἀνθρώπους καὶ μάρμαρα καὶ ἀπὸ τότε πάει καιρὸς πολὺς καιρός, τοῦ ᾿στριψε καὶ νομίζει, ὅτι εἶνε ΕΓΚΥΟΣ ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, ἀπαράλλακτα ὅπως ὁ Κύριος Παρασκευᾶς, μὲ μόνη τὴ διαφορά, ὅτι τοῦ Κυρίου Παρασκευᾶ ἡ φαντασία τοῦ ἐκατέβη στὴν κοιλιὰ κι᾿ ἔγινε παιδί, ἐνῷ τοῦ ἐδῶ Παρασκευᾶ ἔμεινε στὸ κεφάλι, κι᾿ ἔγινε Κόσμος.
Τὸ πρωτοφανὲν «Ν. Πνεῦμα» ἦτο μόνον ὀδυνηρὸν Ἐναρκτήριον, Ἐγερτήριον ΣΑΛΠΙΣΜΑ, ἀπείρως ὀδυνηρότερον διὰ τὸν Γραφέα παρὰ δι᾿ οἱονδήποτε Ἀναγνώστην, προορισμένον διὰ προσφορὰν εἰς τοὺς Πρώτους καὶ Πρώτας τῶν παντοῦ Ἑλλήνων καὶ Ἑλληνίδων μετὰ τῆς παρούσης Ἐκκλήσεως, ὡς ὑστάτη θυσία τοῦ Ἐργάτου πρὸς τὴν Ἰδέαν. Διότι οἱ θέλοντες νὰ διδάξουν τοὺς ἄλλους νὰ κάμουν θυσίας, πρέπει πρῶτοι αὐτοὶ νὰ καταβάλλουν τρισμεγίστας. Καὶ ἔπειτα τέλος πάντων, ὅταν εἰς τὰ ἀρνιὰ ἀφοῦ τὰ σφάξουν καὶ τὰ γδάρουν τοὺς βάζουν καὶ ἕνα γαρύφαλο στὸ αὐτί, εἶνε εὐχάριστον νὰ τελειώνῃ κανεὶς τὴν κορυφὴν καὶ Θυσιῶν ἀκόμη, μὲ ἕνα δύο λουλούδια. Καὶ εἰς τὰς σελίδας αὐτὰς τῆς ἁπλῆς συνομιλητικῆς ἐπικοινωνίας μετὰ τῶν Πρώτων της Φυλῆς, εἶνε ἡ θέσις διὰ νὰ ἐκφρασθῇ πρῶτον ἡ διότι δὲν ἐκατορθώθη νὰ σταλῇ πρὸς πάντας ὅσους ἔπρεπε καὶ ἐπεβάλλετο, δεύτερον ἡ Εὐγνωμοσύνη εἰς ἐκείνους ἐκ τῶν πρωτίστων Ἀτόμων-Δυνάμεων τῆς Φυλῆς ποὺ τόσον εὐγενῶς ἐξέφρασαν δι᾿ αὐτὸ βαρυτάτης σημασίας λέξεις, αἱ ὁποῖαι θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξαρθοῦν, ἐὰν δὲν ἀπεκλείετο ἀπολύτως, πᾶν τι τὸ δυνάμενον νὰ θεωρηθῇ ὑπὸ τῶν μικρῶν διαφήμησις τῆς Ἐργασίας. Καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἐξαρθῇ, ὅτι Ἄνθρωποι ἀπώτατα βιοῦντες, μὴ ἔχοντες οὐδεμίαν γνῶσιν οὐδεμιᾶς λεπτομερείας καὶ οὔτε ὑποψίαν συνεχείας, ἀντελήφθησαν καὶ ἠσθάνθησαν τελείως τὴν Ὕπαρξιν Βαθείας Ἐργασίας.
Ἐδῶ ἐπίσης εἶνε ἡ θέσις νὰ λεχθῇ, ὅτι καὶ οἱ λαβόντες τὸ Ν. Π. καὶ μέλλοντες νὰ λάβουν καὶ τὴν παροῦσαν «Ἔκκλησιν», ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ αἰσθάνωνται τὴν παραμικροτέραν Ἠθικὴν ὑποχρέωσιν, διότι ἡ ἀποστολὴ αὐτὴ εἶνε ἕνα ἁπλούστατον καὶ ΚΑΘΗΚΟΝ, ἀλλὰ καὶ κανενὸς πρὸς Θεοῦ νὰ μὴ τοῦ περάσῃ ἡ Ἰδέα, ἀπὸ ἀνόητον ὑπερβολὴν Εὐγενείας, ὅτι πρέπει δι᾿ αὐτὸ νὰ παρακολουθήσῃ τὴν ἐδῶ Ἐργασίαν. Αὐτὰ νὰ λείπουν.
Ἡ σειρὰ αὐτὴ τῶν Ἔργων αὐτῶν, ἔχουσα μίαν μορφήν, εἶνε τῶν Τωρινῶν Ἰδεῶν καὶ Πραγμάτων, πρόρριζα Κρημνισμὸς αὐτῶν καὶ ταυτοχρόνως προβολὴ τῶν ΝΕΩΝ ΕΛΛ. ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΩΝ, κατὰ τὰς Θεμελιώδεις καὶ Μεγάλας αὐτῶν Γραμμὰς καὶ ἀνηλεὲς .
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ -πρὸς νόησιν τῆς Μορφῆς καὶ τῆς Οὐσίας ὁλοκλήρου της Ἐγκλειομένης Ἐργασίας ὑπὸ τοὺς ἄνω Τίτλους- Η ΕΛΛ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ἕνα καλὸ πρωί, ἕνας ἁπλοῦς, μὰ ἁπλούστατος διαβάτης, εἰσέρχεται εἰς τὴν Ἐκκλησία καὶ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ -Ἀληθινὰ Ὅμως- δι᾿ ἰδεῶν καὶ περιγραφῶν εἰς πάντας καταληπτὰς καὶ οἰκειοτάτας, τὶ εἶνε, τὶ βλέπει, τὶ γίνεται ἐκεῖ μέσα, ἀπὸ τὰ θεμέλια του Ναοῦ ἕως τοὺς Θόλους, ἀπὸ μέσα κι᾿ ἀπ᾿ ἔξω, ἀπὸ τῆς Ζωγραφικῆς τῶν Εἰκόνων μέχρι τῶν πανταλονιῶν τῶν Παπάδων, ἀπὸ τὶς Παποῦτσες αὐτῶν μέχρι τῶν παραθύρων τῶν θόλων, ἀπὸ τῶν λαρύγγων τῶν ἀμανεδιζόντων ἢ τραβιατιζόντων ψαλτῶν, μέχρι τῶν ξυόντων τὴν μύτην αὐτῶν πρὸ τοῦ Θυσιαστηρίου Σεβαστοτάτων Ἱερέων, ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ Ἱεροκήρυκος μέχρι τῶν σπρωξιμάτων τῶν ἐκκλησιαζόμενων, ἀπὸ τὰ μοῦτρα καὶ τὰ ροῦχα καὶ τὰ πενταροκοπήματα τῶν ἐπιτρόπων μέχρι τῶν Τραπεζιτικῶν ὑπηρετῶν τοῦ Ναοῦ καὶ μέχρι τῆς λυγομάρας ἀπὸ τὴν Εὐλαβῆ φλυαρίαν, τῶν Κυριῶν καὶ τῆς Τεμπελχανικῆς διαβαστικῆς Παπατρεχοσύνης τῶν ἀναισθητοτάτων Ἐξευτελιστῶν, τῆς Μεγαλοπρεπεστέρας Λατρείας ποὺ ἐστήθη εἰς τὸν Κόσμον. Καὶ ἔπειτα δίδεται, διὰ τρόπου παρομοίου, ἐπὶ τῆς βάσεως, καὶ σύμφωνα πρὸς τὴν μορφὴν τῆς Ἀκμῆς τῆς Ἑλλ. Ἐκκλησίας, ὅτε ἐκορυφοῦτο εἰς τὴν Πόλιν καὶ παντοῦ τῆς Φυλῆς ἡ Εἰκὼν τῆς Ἀληθινῆς Ἑλλ. Ἐκκλησίας, ἡ , Ἑορταστική, Φαιδροτάτη, , ἀλλὰ καὶ μὲ σοβαρότητα καὶ ἐπισημότητα ἀξίαν διὰ Θεούς, ἰδιότητας ὅλας τὰς ὁποίας μόνον Ἐμεῖς εἰς τὴν λατρείαν μας ἔχομεν καὶ μὲ Ταυτούσιον καὶ Ταυτοδύναμον πρὸς τὴν τοῦ Ἀττικοῦ Θεάτρου. Δηλαδὴ ἡ Εἰκὼν τῆς Ἐκκλησίας οἵα πρέπει νὰ εἶνε τώρα, διὰ νά, ἀργότερα -γνωρίζοντες, πρῶτα αὐτὴν καὶ ἀναγνωρίζοντες ἑαυτοὺς ἐν αὐτῇ καὶ ἐμπνεόμενοι ἐξ αὐτῆς- μετουσιώσωμεν τὰ ἁπαξάπαντα Αὐτῆς εἰς Νέαν Μορφήν.
Κατὰ τὸν Τύπον αὐτὸν εἶνε ὅλαι αἱ Ἐπιθεωρήσεις τῶν Τωρινῶν Πραγμάτων. Μετὰ δὲ τὴν ἐξέτασιν τῶν μερῶν, ἡ Σειρὰ κλείει διὰ μιᾶς Συνολικῆς Ἐπιθεωρήσεως τοῦ Τωρινοῦ Ἑλλ. Κόσμου, ὑπὸ τὸν τίτλον ὅπου κατὰ τὸν αὐτὸν Τρόπον, ἐπὶ τῇ βάσει πλέον τῆς , δίδεται τὸ ἀληθινὸν καὶ Τελειωτικὸν Ξετίναγμα εἰς τὸν Ἑλλαδικὸν καὶ Πανελλήνιον Φραγκοσκουπιδόκοσμον καὶ τίθεται εἰς τὴν ἤδη Ἀνεβασμένην, Καθαρισμένην Ἀντίληψιν καὶ Αἴσθησιν τοῦ Ἕλληνος, τὸ ὁλικὸν Ζήτημα: τῆς .
Διότι καὶ τὰ δύο δυνατὸν νὰ γίνουν ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ. Τότε, ὅτε ἐκ τῶν Πραγμάτων θὰ εἶνε ἀποδεδειγμένον τὸ δυνατότατον νὰ κατωρθωθῇ, ὅτε ὅλα τὰ Αὐτῆς θὰ εἶνε Πράγματα εἰς τὴν Σκέψιν τοΰ καθενὸς καὶ θὰ εἶνε ἀδύνατον νὰ θεωρηθοῦν αὐτὰ μὲν Ἀερολογία, αὐτὴ δὲ . Καὶ τότε μόνον θὰ φανῇ συγχρόνως, ἐὰν ἡ Ἐργασία αὐτὴ εἶνε ὅλη διὰ πέταμα, ἐὰν ὁ τίτλος τοῦ ἐγερτηρίου Σαλπίσματος «ΝΕΟΝ ΠΝΕΥΜΑ» ψεῦδος, καὶ ὁ Ἐργάτης ὅλης αὐτῆς τῆς Κακοήθους Ἠθοποιίας ἄξιος τουλάχιστον γιὰ Κρέμασμα. Διότι ἂν πρέπει νὰ κατασυντριβοῦν ὅλα τὰ Ξόανα ποῦ ἐδημιούργησαν τὴν καταστασιν αὐτὴν τῆς Φυλῆς καὶ νὰ ξεριζωθοῦν ὅλα τὰ , ἐπίσης ἀγρίως πρέπει νὰ πολεμηθῇ εἰς τὸ μέλλον κάθε Δημιουργία καὶ κάθε Δημιουργία .
Ἐξαίρεσιν ἀποτελεῖ μόνον «ὁ Ἕλλην» ὂν μεταβατικὸν καὶ συνδετικὸν Ἔργον μεταξὺ τῆς ΠΡΩΤΗΣ ΥΛΗΣ καὶ τῆς Ἑπομένης Ἐργασίας, Ἀνωτέρας Μορφῆς, ἥτις δὲν ἀναφέρεται διόλου ἐδῶ, ἔργον δίδον εἰς πάντα Ἕλληνα τὴν οὐσίαν τῆς Ἱστορίας του, τὴν Ἀλήθειαν τοῦ Παρελθόντος του, τὴν Φυσιολογίαν τοῦ Ἑαυτοῦ του καὶ τὴν Φυσιολογίαν τῆς Φυλῆς του, δηλαδὴ ὅ,τὶ προϊδεάζεται τὸ «Νέον Πνεῦμα» καὶ τὸ πρῶτον μέρος τοῦ βιβλίου αὐτοῦ ἐδῶ.
Αὐτὸ εἶνε τὸ Κύριον Σῶμα τῆς Πρώτης Σειρᾶς. Ἄνευ τῆς ἐξασφαλίσεως τῆς Ἐκδόσεως αὐτῆς, ὅπου ἀναλύονται λεπτομερέστερον καὶ εἰδικώτερον τὰ Πράγματα, ὁ ἐδῶ Ἐργάτης θεωρεῖ μὴ σοβαρὰν καὶ ἐντελῶς περιττὴν κάθε συνθετικὴν Ἐργασίαν, ἡ ὁποία δὲν ἀποδεικνύει τίποτε, ὡς ἐκ τῆς φύσεώς της, εἰς τοὺς Πολλούς, οἱ ὁποῖοι πρωτίστως πρέπει νὰ διδαχθοῦν: νὰ ἐννοοῦν καὶ νὰ βλέπουν. Ἀλλ᾿ ἂν ὑποτεθῇ, ὅτι γίνεται δυνατὴ ἡ Ἔκδοσις, τότε θὰ συμπληρωθῇ καὶ δι᾿ ἄλλων συναφῶν δημοσιεύσεων, ἰδίως διὰ τὴν Ἠθικὴν Ἐπανάστασιν καὶ τὴν ὀργάνωσιν Ἀνθρώπων καὶ Πραγμάτων, διὰ τοῦ Τύπου ἴσως πρῶτον, ἂν ἔχῃ ὄρεξιν νὰ ἀνοίξῃ τὰς στήλας του καὶ ζητήσῃ τοιαύτας Ἐργασίας καὶ δι᾿ ἐκδόσεων ἀνεξαρτήτων τῆς ἐδῶ Σειρᾶς. Διότι δὲν εἶνε εἰς τὸ χέρι καὶ τὸ κέφι τοῦ Ἐργάτου νὰ κάμῃ αὐτὴν τοιαύτην ἢ τοιαύτην. Ἐὰν πρόκειται νὰ τὴν κοινοποιήσῃ, εἶνε μοιραίως ἀνάλογος πρὸς τὸ πολὺ καὶ τὴν Ἔκτασιν τῶν Προβλημάτων τὰ ὁποῖα τὴν ἐπιβάλλουν τοιαύτην.
Διότι ἡ Ἐργασία αὐτὴ πρέπει νὰ γίνῃ ἂν γίνῃ, κατὰ τρόπον σοβαρότατον καὶ εὐρύτατον, εἰ δ᾿ ἄλλως καλήτερον νὰ λείψῃ, ὡς ἐντελῶς ἄσκοπος καὶ ματαία, παρουσιαζομένη ἀσυνεχῶς, ἀτελῶς καὶ μονομερῶς.
Ἡ Σειρὰ αὐτὴ ἀνεξαρτήτως τῶν τίτλων καὶ τῶν θεμάτων, εἶνε πειστικὴ πρὸς ἐγκατάλειψιν ὅλων τῶν ἐν χρήσει μεθόδων τοῦ σκέπτεσθαι καὶ ἐνεργεῖν διὰ τὴν Ἐθνικὴν Ζωήν, ἀποδεικτικὴ ὑπάρξεως ἄλλων τρόπων καὶ ἄλλων ὁδῶν πρὸς Ἑλληνικὴν Δημιουργίαν. Καὶ δὲν εἶνε ἔρευνα, ἀνάλυσις καὶ ἀνασύνθεσις, χάριν ἱστοριογραφίας ἢ φιλοσοφίας τῆς ἱστορίας καὶ τῶν πραγμάτων ἢ χάριν Κοκκορικῆς Συγγραφικῆς φιλοδοξίας. Εἶνε Ἐργασία Πραγματική, ρίπτουσα , ἀντιβάλλουσα , καταλήγουσα πάντοτε εἰς ἕνα ὑποδεικνυόμενον Πρᾶγμα, διότι Αὐτῆς εἶνε τὸ ΑΥΡΙΟΝ, ἡ Ἑλλ. Ἀναγέννησις. Ἀλλ᾿ ἐπαναλαμβάνεται καὶ προσέξετε εἰς αὐτὸ διὰ νὰ μὴ ἔχωμεν ἔπειτα παρανοήσεις:
Καὶ εἶνε Κρημνιστική, Σαρωτική, Καθαριστικὴ Ἐργασία, Ὅλου τοῦ Ἰδεολογικοῦ καὶ Πραγματικοῦ Τωρινοῦ Κόσμου.
Καὶ ἐπιβάλλεται νὰ γνωστοποιηθῇ ἐντεῦθεν ὅτι εἶνε μία ἀνηλεὴς Κεφαλοκρουστικὴ καὶ Κεφαλοσπαστικὴ Πολεμική, ἰδίως Γεροσαβανωτικὴ καὶ Γεροθανατική. Καὶ εἶνε ὁλόκληρος εἰς Γλῶσσαν ἀχαλινώτως ἐλευθεριάζουσαν γραμματικῶς, διὰ τὴν ὁποίαν ζητεῖται ἡ ἀληθινὴ μακροθυμία διὰ τὴν στρέβλωσιν καὶ ἀποβαρβάρωσίν της ἥτις ἀηδιάζει κάθε Ἕλληνα, διότι ὁ κάθε Ἕλλην αἰσθάνεται καὶ ποθεῖ φυσιολογικὸν τὸ κάθε γραφόμενον εἶδος γλώσσης καὶ θέλει τὴν ὡραίαν μορφήν. Ἀλλ᾿ ἡ Ἐργασία αὐτὴ θέλει νὰ γίνῃ πρῶτον ἡ τῶν ἠλιθίων καλουπιῶν καὶ τῶν Ἀρχαιοβλακογραμματικῶν καὶ τῶν Νεοβλακογραμματικῶν, θέλει νὰ παρουσιάσῃ τέλος πάντων ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερον γλωσσικὸν ὑλικόν, διότι νομίζει ὅτι ὅπως ὅλα τὰ ἄλλα καὶ ἡ Γλῶσσα πρέπει νὰ γίνῃ τρίμματα καὶ Πρώτη Ὕλη πρῶτα, διὰ νὰ ἀναπλασθῇ ἔπειτα Νέα Μορφὴ ΑΛΗΘΙΝΗ ἀποτελουμένη ἀπὸ ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν αὐτὴν καὶ ἐμᾶς. Καὶ εἶνε ὄχι ἐκείνη, ποὺ γράφουν οἱ πάμπολλοι τῶν Γραφόντων συγκαλυπτόμενοι καὶ ψιμμιθιούμενοι καὶ τοαλεταριζόμενοι διαφοροτρόπως, ὅταν κάμνουν τὰς ἐπισήμους των παρουσιάσεις, ἀλλὰ ἡ Πραγματικὴ Τωρινὴ ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ Πανελλήνιος τῶν Ἀνωτέρων τάξεων, ἡ σύμφωνα πρὸς ὅλα τὰ ἄλλα ΣΑΛΑΤΙΚΗ καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν ἀποδεικτικὴ τοῦ Πανσαλατώματος ἡ μία: ΑΡΧΑΙΟ-ΧΥΔΑΙΟ-ΤΟΥΡΚΟ-ΦΡΑΓΚΟ-ΒΛΑΚΟ-ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΙΚΗ.
Καὶ ἡ Ἐργασία αὐτὴ εἶνε τοιαύτη διότι θέλει νὰ κατέλθῃ μέχρι τῶν Πολλῶν τῆς διευθυνούσης τάξεως, νὰ χώσῃ εἰς τὰ μάτια αὐτῶν τὰς ἀληθεῖς εἰκόνας τῆς τωρινῆς φρικαλέας καὶ ἀποπνικτικῆς πραγματικότητος ἐν τῇ Ἐθνικῇ Κοινωνικῇ καὶ Ἰδιωτικῇ Ζωῇ καὶ συγχρόνως νὰ καταστήσῃ Αἰσθητήν, Ὁρατήν, Ἁπτήν, Νοητὴν καὶ Βατὴν τὴν ὁδὸν πρὸς τὸ ὕψος τῶν Ἑλλ. Πραγμάτων σχεδιάζουσα κατὰ τρόπον Πραγματικὸν ἐκ τῶν Παρελθόντων καὶ τῶν Τωρινῶν καθὼς καὶ διὰ Νέων καὶ ὑποδεικνύουσα τὰ ὑλικά, τὰ μέσα καὶ τοὺς τρόπους πρὸς τὴν Δημιουργίαν τοῦ ΑΥΡΙΟΝ.
Ἀλλ᾿ ἐπίσης ἀμέσως καὶ ἅπαξ διὰ παντὸς -μολονότι ἡ ὑποδοχὴ τοῦ Ν. Πνεύματος ἔδειξεν ὅτι ἔγινεν Αἰσθητὴ ἐντελῶς ἡ Ἁγνότης- νὰ τονισθῇ ἐντεῦθεν καὶ κατασταθῇ βαθύτατα πιοτευτόν, ὅτι ὄχι μόνον οὐδεὶς οὐδενὸς εἴδους προσωπικὸς λόγος κινεῖ εἰς κατάκρισιν ὅπως καὶ εἰς ἔπαινον, ἀλλὰ καὶ οὐδεμία κατὰ προσώπων οὐδενὸς εἴδους ἀντιπάθεια, ἀλλ᾿ ὅτι ἡ Ἐργασία αὐτὴ εἶνε καὶ Πολεμικὴ Ἰδεῶν, ἐννοοῦσα νὰ καταβάλῃ πᾶσαν δυνατὴν προσπάθειαν πρὸς ἀναγνώρισιν κάθε καλοῦ σημείου ὑπάρχοντος εἰς κάθε κακὸν πρᾶγμα ποὺ ἀναγκάζεται νὰ ἐξετάσῃ.
Διότι ὁ Ἐργάτης αὐτῆς, οὔτε Σατυριστὴς Προσώπων, οὔτε Στιγματιστὴς τῆς Πατρίδος του φιλοδοξεῖ νὰ γίνῃ. Ἐὰν ἠσθάνετο τοιαύτας ροπὰς θὰ ἐσιωποῦσε ἐπὶ ὅλων τῶν Ἐθν. ζητημάτων καὶ θὰ ἐτραγουδοῦσε μόνο τὰ σοφὰ τραγούδια τῶν φιλιῶν.
Καὶ ἡ Ἐργασία αὐτὴ ἔχει τὸ ΗΘΙΚΟΝ , νὰ εἶνε τοιαύτη, ὄχι μόνον διότι κατεβλήθησαν ἁδρότατα ὅλοι οἱ Ἀγῶνες καὶ αἱ θυσίαι ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνουν διὰ νὰ κτηθῇ αὐτὸ καὶ Ἀπόλυτον, ὄχι μόνον διότι χάριν αὐτῆς ἀπέφυγε πᾶσαν ἀνάμιξιν, ἐπαφὴν καὶ ἀπέκρουσε σχεδὸν πᾶσαν συμπάθειαν, ὄχι μόνον διότι χάριν τοῦ Ἠθικοῦ αὐτοῦ Δικαιώματος εἶνε ἀποφασισμένη καὶ εἰς τὸ μέλλον νὰ διαμείνῃ ἐκτὸς πάσης ἀναμίξεως καὶ παντὸς συμφέροντος, διὰ νὰ διατηρήση τὸ Κῦρος τῆς Ἁγνότητος Ἀπόλυτον, ὄχι μόνον διότι ὁλόκληρα τὰ ἑπόμενα τῆς Πρώτης Σειρᾶς Ἔργα, εἶνε Ἀποδεικτικὸς Ὕμνος τῆς Δυνάμεως καὶ τοῦ Κάλλους τοῦ Ἕλληνος καὶ τῆς Φυλῆς, ἀλλὰ καὶ διότι τὸ Ἔργον τῶν Ἀληθινῶν ἐργατῶν τοῦ Πνεύματος, δὲν εἶνε ἡ Κολακεία Προσώπων, Πραγμάτων καὶ Ἰδεῶν τῆς ἐποχῆς των, οὔτε ἡ παραγωγὴ ἡδονῆς διὰ τοῦ ἐρεθιστικοῦ γαργαλήματος τῶν αἰσθητηρίων οὔτε μόνον ἡ διὰ τοῦ Ὡραίου ἕλξις, ἀλλὰ εἶνε καὶ αὐστηρὰ Κρίσις καὶ αὐστηροτέρα ἐπιτίμησις τῶν παραλυμένων καὶ ἀναισθητούντων Λαῶν καὶ εἶνε ἐνθάρρυνσις μὲν καὶ παρότρυνσις ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλλουσα Ἰδέας, Νόμους, Σκέψεις καὶ Καθήκοντα Ἐνεργείας. Καὶ εἶνε Ἀγὼν καὶ εἶνε Πόλεμος. Καὶ ὅταν ἕνας Λαὸς χώσῃ τὸ μαχαῖρί του ἕως τὸ κόκκαλον τῆς Πατρίδος του καὶ ὅταν ἡ Πατρὶς αὐτὴ εἶνε ἡ ΑΦΡΟΔΙΤΗ, τότε εἶνε πόλεμος ἐξοντωτικός. Εἰς Τόπον δὲ καὶ Ἐποχήν, ὅπου ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ αἰώνιοι Ρωμιοί, θέλουν νὰ ἀναμιγνύωνται εἰς τὴν ὅπου σύμπαντα τὰ Ἑλλαδικὰ καὶ Πανελλήνια Καφφενεῖα, εἶνε Βουλαὶ νυχθημερὸν συνεδριάζουσαι καὶ νομοσχεδιάζουσαι καὶ δὲν ὑπάρχει Ράφτης, Παπουτσῆς, Τσαγγάρης, Γιατράκος, ποὺ νὰ μὴ θέλῃ νὰ διευθύνῃ τὰ Ἐσωτερικὰ καὶ Ἐξωτερικά τῆς Φυλῆς, ἐνῷ ποτέ του δὲν ἔφτιασε οὔτε ἕνα πανταλόνι, οὔτε ἕνα παποῦτσι σωστό, οὔτε ἕνα συνάχι ξέρῃ νὰ γιατρέψη, ἐπιβάλλεται εἰς τοὺς Ἀληθεῖς Ἐργάτας τῆς Ἑλλ. Ἰδέας, δι᾿ ἑνὸς χονδροειδεστάτου τρόπου νὰ διδάξουν τοὺς Πολλοὺς τὶ τοὺς γίνεται καὶ ἐπιβάλλεται νὰ βροντοκοπηθῇ ἕνας Κεραυνώδης ΣΚΑΣΜΟΣ καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἐκφρασθῇ δυνατώτατα καὶ ἐπιβληθῇ τέλος, ἡ ΕΘΝΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ. Μετὰ δὲ τὸν Πανελλήνιον Χαντακωμόν, πᾶσα εἶναι πλέον καθαρῶς: .
Εἶνε δὲ τοιαύτη ἡ Σειρὰ αὐτὴ καὶ κατέρχεται τόσον χαμηλά, εἰς γλῶσσαν, μορφὴν καὶ ὕφος, ἐξαφνίζοντα τοὺς Πολλοὺς καὶ τοὺς Ἀνιδέους ἀπὸ Πραγματικοὺς καὶ Βαθεῖς Ἰδεολογικοὺς Πολέμους, διότι στηρίζεται εἰς τὴν παρατήρησιν ὅτι, οἱ Πολλοὶ τῶν Διευθυνουσῶν Τάξεων, ἀφ᾿ ἑνὸς ἕνεκεν τῆς οἰκτρότητος τοῦ Σχολείου καὶ τῆς Παιδείας, ποὺ δημιουργοῦν Τάξεις Διευθυνούσας ἐντελῶς καὶ , ἀφ᾿ ἑτέρου ἕνεκα τῆς ΑΕΡΟΛΟΓΙΑΣ αὐτῶν τῶν ἰδίων Ὑψηλῶν Ἰδεολόγων, τῶν Σημαιοφόρων τῆς Ἑλλ. Ἰδέας, οἱ Πολλοὶ αὐτοὶ δὲν ἐκατόρθωσαν ποτέ των νὰ συλλάβουν καὶ ἐννοήσουν τὴν τῆς Ἀερολογίας τῶν Ὑψηλῶν αὐτῶν Κυρίων, διὰ νὰ τοὺς γκρεμοτσακίσουν καὶ τὴν παραλάβουν, καὶ τόσον ὥστε κατήντησε νὰ πιστεύουν ὅτι καὶ ὁ πραγματικὸς αὐτὸς ὑπάρχων Ἑλληνισμὸς εἶνε καὶ αὐτὸς Ἀερολογία. Καὶ τόσον τὸ κακὸν ἐπροχώρησεν ἤδη πρὸ πολλοῦ, ὥστε ἡ Ἀμάθεια καὶ Ἀκαταληψία τῶν μὲν καὶ ἡ Βλακικὴ Ἀερολόγος Σχολαστικότης τῶν δέ, ἐπέφερε Πλῆρες καὶ Μέγιστον τὸ ΧΑΣΜΑ μεταξὺ Ἑλληνικοῦ Ἰδεολογικοῦ Κόσμου καὶ τοῦ Τωρινοῦ Πραγματικοῦ. Οἱ Ἰδεολόγοι-Ἀερολόγοι σκαρφαλώνουν εἰς τὶς Ὑψηλότερες Κορυφὲς τῶν Βράχων τῆς Ἑλλ. Ἰδέας καὶ φωνάζουν τοὺς Πολλοὺς νὰ σκαλώσουν ἐκεῖ ἐπάνω ἐκθειάζοντες τὰ ὕψη καὶ τὸν ἀέρα καὶ τὴν θέαν, ἀλλὰ καὶ μὴ δείχνοντες . Οἱ δὲ πολλοὶ καταβαίνουν κάθε μέρα χαμηλότερα καὶ ἀπομακρύνονται περισσότερον, ἐνῷ εἰς τὴν πραγματικὴν ζωὴν ὅλοι μαζὺ καταποντίζονται εἰς τὸν Κτηνωδέστερον ΦΡΑΓΚΙΣΜΟΝ.
Καὶ διὰ τοῦτο ἡ Ἐργασία αὐτὴ νομίζουσα ἀπολύτως ἀναγκαῖον νὰ βοηθηθοῦν ν᾿ ἀνέλθουν οἱ πολλοί, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως καὶ πρωτίστως δι᾿ αὐτό, νὰ μεταμορφωθῇ καὶ μετουσιωθῇ ὁ Ἰδεολογικὸς Κόσμος ἀπὸ ΑΕΡΙΑ εἰς ΠΡΑΓΜΑΤΑ καὶ οἱ Ἀπόστολοι αὐτοῦ ἀπὸ Στρυφογυριστὰς ΔΕΡΒΙΣΑΣ εἰς ΕΡΓΑΤΑΣ, ρίπτεται ἀκριβῶς εἰς τὸ μέσον των, εἰς τὰ Πράγματα καὶ διὰ Πραγμάτων, καὶ ἀρχίζουσα ἀπὸ τοῦ Κατωτάτου Ἐδάφους, θέλει νὰ θρυμματίσῃ ὅλα τὰ Γαϊδουράγκαθα τῶν , πολεμοῦσα τοὺς μὲν καὶ τοὺς δὲ καὶ πετροβολοῦσα τοὺς μὲν διὰ νὰ κατεβοῦν καὶ ἀνέλκουσα τοὺς δὲ διὰ ν᾿ ἀνεβοῦν, πάντοτε μὲ τὰ Πράγματα, θέλει νὰ ΓΕΦΥΡΩΣῌ τὸ ΧΑΣΜΑ, νὰ κατορθώσῃ τὴν Ἕνωσιν τῶν Χωρισμένων, καταστήσῃ ΒΑΤΗΝ τὴν Ὁδὸν πρὸς τὴν Ἑλλ. Ἰδέαν, καὶ οὕτω κατορθωθῇ ὁ Ἰδεολογικὸς καὶ ὁ Πραγματικὸς Κόσμος ν᾿ ἀποτελέσουν ἓν ΟΛΟΝ, Γενικόν, Ζωντανόν, Ἁρμονικόν, Ἰδέα καὶ Πρᾶγμα νὰ εἶνε ἕνα καὶ τὸ αὐτό, νὰ συγχωνευθοῦν καὶ συνουσιωθοῦν καὶ νὰ εἶνε ἡ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.
Καὶ εἰς τοῦτο ἐφιστᾶται ἡ προσοχὴ τοῦ Κοινοῦ, διότι καὶ εἰς τοῦτο ἔγκειται ὅλη ἡ ἀξία καὶ ἡ ὠφελιμότης τῆς Ἐργασίας αὐτῆς, διότι σπανίως Συγγραφεὺς ἔχει τόσην ἀληθινὴν ἀγάπην πρὸς τὰ Πράγματα, ὥστε αὐτοθυσιαζόμενος ὁλόκληρος ὡς Συγγραφεὺς νὰ τὴν δημιουργήσῃ τοιαύτην. Καὶ εἶνε ἀκριβῶς τοιαύτη, , διότι Ἀνωτέρας Μορφῆς δὲν θὰ ἐχρησίμευεν εἰς τίποτε οὐσιαστικὸν διὰ τοὺς Πολλοὺς τῶν Τάξεων ποὺ Διευθύνουν. Ἐνῷ διὰ νὰ εἶνε τοιαύτη, ὁ κάθε Ἕλλην δυνατὸν νὰ καταλάβῃ καὶ παρακολουθήσῃ, ὁ κάθε Ἕλλην, ἀνεξαρτήτως θεμάτων, δύναται νὰ ἀνευρίσκῃ εἰς κάθε γραμμὴν τὰς δυνάμεις του καὶ νὰ ἀντλῇ τὰ στοιχεῖα τῆς Ἑλληνοποιήσεώς του.
Καὶ εἶνε τοιαύτη καὶ τοιαύτης Μορφῆς, ἡ Σειρὰ Αὐτή, διότι φωνάζεται πανταχόθεν ὅτι εἶνε Γνωστὰ τὰ Πράγματα καὶ Γνωστὰ τὰ μέσα τῆς Ἀλλαγῆς καὶ Γνωστὰ τὰ Δημιουργητέα, ἐνῷ ἡ , ἐρχομένη νὰ ἀποδείξῃ δι᾿ ὄγκων Πραγμάτων πρὸ τῶν ματιῶν καὶ τῶν μυτῶν ὅλων ὅτι, εἶνε Ἄγνωστα τὰ , Ἄγνωστα τὰ , Ἄγνωστα τὰ .
Καὶ ἐνῷ φαίνεται ὅτι πρόκειται περὶ τετριμμένων, ἔρχεται νὰ παρουσιάσῃ Ἀμελέτητον καὶ Ἄθικτον τὸν Τωρινὸν Πραγματικὸν Κόσμον καὶ Ἀγνωστότατον τὸν Δημιουργικόν.
Διότι εἶνε ἀληθῶς ἀφάνταστον, ὅτι ὄχι μόνον ἡ Ἑλλαδοῦλα, ἀλλὰ τὸ Πανελλήνιον Πνεῦμα ὁλόκληρον, δὲν ἔχει πάρει Χαμπαράκι περὶ τοῦ τί ἐννοεῖ λέγον Ἑλληνικὴν Ἀναγέννησιν, δὲν ἔχει τὴν παραμικροτέραν ὑποψίαν τοῦ Γιγαντιαίου Ἔργου ποὺ τοῦ ἐπιβάλλεται νὰ ἀναλάβῃ. Καὶ θὰ ἦτο ἀπίστευτον, ἐὰν ἡ Πανελλήνιος Σκέψις διὰ τῆς Ἀνυπαρξίας τῶν πρὸς τοῦτο ἔργων δὲν τὸ καθίστα καὶ Γεγονὸς ἀπελπιστικὸν διὰ τοὺς ἕως τώρα.
Διὰ νὰ ἀποδειχθοῦν πάντα τὰ ἐδῶ περὶ τῆς Ἐργασίας αὐτῆς Ἀληθινὰ καὶ Ἀκριβέστατα, σκοπεύεται, ἐὰν τὸ Κοινὸν φανῇ νὰ δεχθῇ αὐτήν, νὰ δημοσιευθῇ πρῶτον ἡ , δηλαδὴ τὸ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΣΠΗΤΙ. Ἤτοι ἐπιθεώρησις τῆς Τωρινῆς Ἀρχιτεκτονικῆς καὶ ὤθησις Ἀρχιτεκτόνων καὶ οἰκοδομούντων πρὸς τὰς πρώτας γενικὰς γραμμάς, καθ᾿ ἃς ὄχι μόνον ΔΥΝΑΤΟΝ ἀλλὰ καὶ ἐπιβαλλόμενον εἶνε νὰ κτίζῃ ὁ Ἕλλην τὸ σπῆτι του, συμφώνως πρὸς τὸ κλίμα του καὶ τὴν ζωήν του, σύμφωνα μὲ τὴν Αἰσθητικήν του, τὴν ἐσωτερικήν του Φύσιν καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ΦΥΣΙΝ. Δηλαδὴ προτιμηθήσεται νὰ γίνουν αἰσθητὰ καὶ νοητὰ τὰ ἐδῶ ἀγγελόμενα, ἀντὶ μὲ ἄλλα λεπτότερα ὑλικά, μὲ ἀγκωνάρια καὶ πορτοπαράθυρα, μὲ τοίχους καὶ ταβανοσάνιδα, διὰ νὰ πεισθῇ ὁ καθένας ὅτι τίποτε δὲν ἐξεφράσθη, καὶ ἑπομένως τίποτε δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἔχῃ γίνῃ, ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἔγινε, ἀλλ᾿ οὔτε ἐμελετήθη ποτὲ πραγματικὰ τί εἶχε νὰ γίνῃ, διὰ νὰ πεισθῇ ὁ κάθε ἔχων σπῆτι ἢ καθήμενος σὲ σπῆτι περὶ τῆς Ἀπολύτου Ἀνάγκης Αὐτῆς τῆς Ἐργασίας, ἀδιάφορον ἂν γίνεται ἀπὸ τὸν Ἄλφα ἢ τὸν Ὠμέγα. Καὶ τότε ὑπάρχει ἐλπὶς ὅτι, ἀφοῦ ὅλα τὰ Τοῦβλα καὶ τὰ Κεραμίδια καὶ ὅλες οἱ Καμινάδες θὰ φωνάξουν τὴ λογική, ὅτι καὶ οἱ Ἀρχιτέκτονες καὶ οἱ Σοφοὶ καὶ οἱ «ΑΦ᾿ ΥΨΗΛΟΥ» Κύριοι τῶν Ἰδεῶν καὶ τῶν Πραγμάτων... θὰ καταλάβουν, ὅτι κάνουν πὼς δὲν καταλαβαίνουν, ἂν καὶ πραγματικῶς ἴσως νὰ μὴ καταλαβαίνουν τίποτε.
Ἀνάγκη τέλος ἐπίσης, ὡς ἐκ τοῦ Καταντήματος Ἰδεῶν καὶ Πραγμάτων, κατὰ τὴν ὥραν αὐτήν, εἰς τὸν τόπον αὐτόν, νὰ λεχθοῦν καὶ καθαρισθοῦν μερικὰ πράγματα ἀφορῶντα τὴν σχέσιν τοῦ Ἐργάτου τῆς Ἰδέας πρὸς τὸ Κοινὸν καὶ τοῦ Κοινοῦ πρὸς Αὐτόν. Διότι οἰκτρὰ γεγονότα, συνήθως ἐπαναλαμβανόμενα, λεγεῶνες κλαιομένων διαρκῶς πτωχοπροδρόμων καὶ ζητιάνων, ἐμείωσαν τὴν Ἠθικὴν Ἀξίαν τῶν Ἑλλ. Γραμμάτων καὶ κατεβίβασαν ἀπροσίτως χαμηλὰ τὴν θέσιν τῶν ἀληθινῶν Συγγραφέων, καὶ ΔΙΚΑΙΩΣ ἑπομένως τὸ Κοινὸν ἔχει τὴν ἰδέαν ποὺ ἔχει περὶ αὐτῶν ἐν γένει. Ἂς ἄφησωμεν ὅτι εἰς τὸν θαυμάσιον αὐτὸν τόπον τοῦ Πνεύματος ΣΥΓΤΡΑΦΕΥΣ λέγεται πρῶτα πρῶτα ὁ Δάσκαλος!! ποὺ βγάνῃ Ψυχολογίες καὶ Γραμματικές!! κι᾿ ἔπειτα ὁ Κάθε Γιατρὸς ποῦ βγάνῃ Ἀνατομίες -Κύριε Ἐλέησον- καὶ τὰ ρέστα λέγονται ΛΟΓΙΟΙ Νέοι καὶ Κυρίως ΛΟΓΙΟΙ ΓΕΡΟΙ. Δηλαδὴ Τίποτα.
Ὁ Συγγραφεὺς δὲν εἶνε οὔτε Ζητιάνος, οὔτε Βιομήχανος, οὔτε Βιβλιέμπορος οὔτε Ἐπαγγελματίας κανενὸς πράγματος.
Καὶ τὸ Κοιυὸν δὲν εἶνε ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ... Αὐτὴ ἡ ΑΤΙΜΩΤΙΚΗ λέξις τῶν Ἑλλ. Γραμμάτων ἀλλὰ καὶ συγχρόνως τῆς ἀνθρωποδώδους Ἰδέας ποὺ ἔχει ἡ Τωρινὴ Ἐποχὴ διὰ τὸ Πνεῦμα, πρέπει τέλος νὰ ἐξαφανισθῇ, διότι εἶνε ἐξίσου Ἀτιμωτικὴ καὶ διὰ τοὺς Ἀποδίδοντας καὶ διὰ τοὺς Ἀποδεχθέντας αὐτήν.
Τὸ Πνεῦμα δὲν εἶνε οὔτε ΧΗΡΑ ἀναξιοπαθοῦσα, οὔτε ΟΡΦΑΝΟ Κουλὸ ἢ Στραβό. Καὶ Ἀλλοίμονον εἰς τὸν Λαὸν ἐκεῖνον ποὺ ἔχει τόσην λίγην συναίσθησιν τοῦ πολυτιμοτάτου αὐτοῦ Ὀργάνου Ζωῆς, τῆς ἰδικῆς του Ζωῆς, ὥστε νὰ φαντάζεται ὅτι ΣΥΝΔΡΑΜΕΙ τὸ Πνεῦμα!!
Ὁ ἀληθὴς Ἐργάτης τῆς Ἰδέας ἐργάζεται ἐξ ΕΡΩΤΟΣ πρός τι. Καὶ πᾶσα ἡ Ἐνέργεια τοῦ Πάθους του, λήγει εἰς τὴν δημιουργίαν τῆς Ἐργασίας του. Δὲν εἶνε διόλου ἔργον ἰδικόν του ἡ Κίνησις τῆς Ἐργασίας του, διότι τότε μεταπίπτει εἰς Ἔμπορον. Καὶ δι᾿ αὐτὸ ὅταν ἡ Ἐποχή του, ἕνεκεν καταπτώσεως τοῦ Πνεύματος δὲν ποθεῖ νὰ ἀποκτήσῃ τὰς δημιουργουμένας Ἐργασίας καὶ δὲν κινεῖται πρὸς αὐτάς, ὅταν ὅλα εἶνε θάλασσα ὅπως ἐδῶ, ἕνα καὶ μόνον τελευταῖον βῆμα ἐπιτρέπεται, ἡ ἀπ᾿ εὐθείας εἰδοποίησις τοῦ Κοινοῦ καὶ μόνον Ἐπίσημος καὶ ἄνευ κανενὸς ἄλλου πλαγίου μέσου εἴτε οἱασδήποτε παρακλήσεως, πρὸς οἱονδήποτε, δι᾿ ὁτι δήποτε...
Καὶ Εἰδικῶς δι᾿ ἐδῶ οἱ θέλοντες νὰ παρακολουθήσουν τὴν Ἀγγελλομένην Ἐργασίαν, πρέπει νὰ γνωρίζουν περίφημα καὶ νὰ συναισθάνωνται ὅτι τὸ κάμνουν μόνον καὶ μόνον, διότι νομίζουν αὐτήν: . Ἄλλως πᾶσα παρακολούθησις εἶνε ὄχι μόνον περιττὴ ἀλλὰ καὶ . Καὶ νὰ γνωρίζουν ὅτι ὄχι μόνον δὲν τοῦ χρειάζεται τίποτε τοῦ ἐδῶ Ἐργάτου, ἡ ἐκδήλωσις αὐτή, διὰ τὴν ζωήν του, ὄχι μόνον δὲν τὸν ὠφελεῖ κατὰ τίποτε, ἀλλὰ τοὐναντίον τοῦ ἀπορροφᾷ τὰς ὀλίγας ἀκόμη καὶ ἐν γένει καὶ καθ᾿ ὁλοκληρίαν, γενομένη ἡ Ἐργασία αὐτή, τὸν .
Καὶ δι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐδῶ Ἐργασία, διελθοῦσα ματαιότατα ὅλα τὰ στάδια τῆς ἀναμονῆς, τὰ ὁποῖα ὅμως ὤφειλε νὰ διέλθῃ διὰ νὰ γνωρίζῃ καὶ κατέχῃ ἐντελῶς καὶ διὰ τῶν πραγμάτων τὴν Πνευματικὴν Κατάστασιν τῆς Ἐποχῆς, προσπαθήσασα ματαίως νὰ περιέλθῃ εἰς γνῶσιν τοῦ Κοινοῦ καὶ ματαιότατα κυρίως, ὄχι μόνον ἕνεκα Ἀκαταληψίας ἀλλὰ καὶ τῆς Πανταχόθεν διασαλπιζομένης πεποιθήσεως -τῆς ἐντελῶς ΨΕΥΔΟΥΣ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸν Κοινὸν εἶνε ΚΤΗΝΟΣ ἀδιάφορον καὶ ἀσυγκίνητον, δι᾿ ὅ,τι δὲν εἶνε Φραγκικὸν ρυπαρογράφημα κολακεῦον καὶ συγκινοῦν τὰ χυδαιότερα ἔνστικτα καὶ ταυτοχρόνως ἀποκτηνοῦν τὸ Πνεῦμα, ἔρχεται τώρα τέλος δι᾿ ἀπ᾿ εὐθείας εἰδοποιήσεως πρὸς αὐτό, νὰ ζητήσῃ τὴν ἐλευθέραν καὶ ἄμεσον ἐπικοινωνίαν διὰ τοῦ βιβλίου.
Καὶ ἐπειδὴ ἡ ΔΥΣΦΟΡΙΑ δι᾿ ὅλην αὐτὴν τὴν κουβέντα περὶ τῆς Ἐργασίας αὐτῆς, εἶνε ἤδη ἀφόρητος διὰ τὸν Γράφοντα, ἂς ἐπιτραπῇ ἡ μνεία τῆς Ἐκδόσεως, μόνον διὸ τῶν ὀλίγων γενικῶν ἐδῶ γραμμῶν.
Ἐὰν ὑπάρξῃ καὶ ἐπαρκὴς ἔκφρασις ἐπιθυμίας Ἐκδόσεως ὥστε νὰ δύναται νὰ προβῇ αὐτὴ ἀσφαλῶς θὰ γίνῃ . Θὰ εἶνε δὲ ὁλόκληρος λιτοτάτη, πυκνοτυπωμένη, εἰς μικροσχημα τομίδια, κατὰ τὸν ἐδῶ τύπον, ἑκατό, διακοσίων σελίδων, πάντοτε μὲ ὅσον τὸ δυνατὸν πυκνοτέραν καὶ γεμάτην νοημάτων ἔκφρασιν, πάντοτε ἐντὸς ὅσον τὸ δυνατὸν ὀλιγωτέρων σελίδων καὶ τιμὴ αὐτῶν ἡ κατωτάτη δυνατή, ἡ τῶν ὑλικοεκδοτικῶν πραγμάτων. Πᾶσα δὲ καταβολὴ τιμῆς ΜΕΤΑ τὴν λῆψιν ἑκάστου τομιδίου . Ἡ ἔκφρασις τῆς ρητῆς ἐπιθυμίας, διὰ τὴν παρακολούθησιν -διότι ἄνευ ρητῆς ἐκφράσεως δὲν θὰ ἀποσταλῇ εἰς ἀπολύτως κανένα ἀντικείμενον πληρωμῆς- ἂς γίνῃ δι᾿ ἀποστολῆς ἐπισκεπτηρίου δηλοῦντος ὁρισμένως αὐτήν, εἰς ὄνομα τοῦ Ἐργάτου εἰς τὸ , ἤ, διὰ νὰ εἶνε Καθεὶς πλέον ἐλεύθερος πρὸς τὸν κ. Ι.Γ. Κολλάρον Ἐκδότην, Βιβλιοπωλεῖον Ἑστίας, ὁδὸς Σταδίου. Ἐπαναλαμβάνεται δὲ καὶ ἐδῶ νὰ λείψουν αἱ ἀνόηται εὐγένειαι καὶ λεπτότητες τῶν τυχὸν νομιζόντων ὅτι, ἐπειδὴ ἕνας γνωστὸς ἢ ἄγνωστος Κύριος, ἐθεώρησε καθῆκον του νὰ προσφέρῃ πρὸς τοὺς Ἀρίστους τῆς Φυλῆς του, ἕνα δύο βιβλιάρια, συνεκφράζων δι᾿ αὐτῶν καὶ τὴν ἐκτίμησίν του πρὸς αὐτούς, διότι ἔτσι τοῦ ἤρεσε ἐπὶ τέλους, δυνατὸν αὐτοὶ ἀπὸ Ἠλιθίαν λεπτότητα, νὰ θεωρήσουν ἑαυτοὺς ὑποχρεωμένους, νὰ ἀνταποδώσουν τὴν Εὐγένειαν, διὰ τῆς παρακολουθήσεως τῆς ἐδῶ Ἐργασίας. Καὶ ἐπαναλαμβάνεται ὅτι δι᾿ αὐτὲς τὶς δουλειὲς δὲν χρειάζονται Λεπτότητες ἀλλὰ , νὰ λαμβάνεται δὲ μόνον ὑπ᾿ ὄψιν τὸ Κοινὸν Καλόν. Τέλος ἂς εὑρεθοῦν καλύτερα δύο τρία πρόσωπα παγκοίνου Ἐκτιμήσεως νὰ ἀναλάβουν τὰς ὑλικὰς σχέσεις μεταξὺ Κοινοῦ καὶ Ἐργασίας. Ἂς εὑρεθῇ Ἐκδότης, ἂς εὑρεθῇ ὅ,τι θέλει, ὅ,τι θέλετε, ἂς γίνῃ ὅ,τι γίνῃ, ἂς μὴ γίνῃ τίποτε, ἀλλὰ ἀρκεῖ, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἱστορία, πρέπει νὰ τελειώσῃ καὶ γιὰ Σᾶς καὶ γιὰ τὸν Ἐργάτην, καὶ ἂς ἐκφρασθῇ ταχύτατα ὅτι ἔχει νὰ ἐκφρασθῇ διὰ τὸ ἄρχισμα τῆς Ἐργασίας ἢ τὸ τελειωτικὸν Σταμάτημα καὶ τελειωτικότερον ἀπόλυτον Σώπασμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ τοσάκις ἀναβληθεῖσα ἄμεσος ὁλοκλήρου τῆς Ἐργασίας... ἀπὸ τὸ Παραθυρον καὶ ἔτσι νὰ καθῆστε Σεῖς καλὰ κι᾿ αὐτός, μὰ τὴν Ἀφροδίτην, πολὺ καλύτερα.
Βεβαίως θὰ ἦσαν ἀκατανόητοι ὅλαι αὐταὶ αἱ προφυλάξεις, ἂν ὄχι προσβλητικαὶ δι᾿ ἀνεπτυγμένον Κοινόν, δυνάμενον νὰ διακρίνῃ Ἀνθρώπους καὶ Ἔργα, ἐὰν ἡ τεχνητῶς δημιουργηθεῖσα ἐδῶ κατάστασις δὲν καθίστα εἰς αὐτὸ μὲν ἀδύνατον τὴν πεποίθησιν ὑπάρξεως Ἀληθινῶν καὶ Ἁγνῶν Ἀνθρώπων τῆς Ἰδέας, εἰς αὐτοὺς δὲ ἀδύνατον τὴν ἐπιθυμίαν ἐπικοινωνίας ἄνευ ὅλων τῶν ἐγγυήσεων καὶ ἐξασφαλίσεων, δι᾿ ὧν θὰ ἀπεσοβεῖτο κάθε Κίνδυνος μειώσεως τῆς ἰδίας των ἀτομικότητος. Διότι δυνατὸν τινές, νὰ ἐγκαταλείπουν, ἑκουσίως τὰς θέσεις των, νὰ χαμηλόνωνται αὐτοὶ καὶ νὰ καταβιβάζουν αὐτάς, συγκατακρημνίζοντες καὶ τὰ Πράγματα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ Κρατοῦντες ἀγερώχως τὰς θέσεις των καὶ μὴ καταρρίπτοντες τὰ Πράγματα οὐδὲ διὰ τοὺς ἁγιοτάτους τῶν σκοπῶν. Καὶ ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν. Καὶ τέλος ὅσον ἀφορᾷ τὴν ἐδῶ Ἐργασίαν, ὁ ἐδῶ Ἐργάτης δὲν ἐννοεῖ νὰ συνεχίσῃ τὰς δημιουργηθείσας σχέσεις μεταξὺ Συγγραφέως καὶ Κοινοῦ· ἐὰν θέλῃ ἑαυτὸν ὑψηλότατα, θέλει ὅμως καὶ τὸ Κοινὸν ὑψηλὰ ἱστάμενον καὶ δὲν ζητεῖ τὴν ἐκτίμησιν καὶ τὴν στήριξιν τῆς Ἐργασίας, παρὰ καθόσον αὕτη γεννᾶται καὶ προέρχεται ἐξ αὐτῆς τῆς ἰδίας καὶ ἐκφράζεται πρὸς Αὐτήν, διότι Ἀτομικότης οὔτε ὑπάρχει οὔτε θέλει νὰ ὑπαρξῃ.
Διότι ἀληθῶς, οὔτε κοινὴ εἶνε ἡ εἰδοποίησις αὐτή, οὔτε ἡ Ἐργασία αὐτὴ εἶνε κοινή. Ἡ ἐδῶ ἀγγελλομένη Ἐργασία εἶνε ΕΡΩΣ. Ἔρως μὴ γνωρίσας ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν πολλῶν στάσιν καὶ διακοπήν. Ἔρως καταβαλλὼν εὐχαρίστως τὰς ὑψίστας πνευματικὰς καὶ ὑλικὰς θυσίας. Ἔρως προσφέρων εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς Ἰδέας, ὅ,τι δυνατὸν δυνάμεις ἀνθρώπου ἐκγυμνασθεῖσαι εἰς τὰς ἀκροτάτας θυσίας καὶ τὰ ἀκρότατα ἀγωνίσματα. Ἔρως εὑρὼν τὸ θάρρος καὶ τὴν δύναμιν νὰ πειραθῇ πρῶτον νὰ ἐφαρμόσῃ εἰς τὴν ζωὴν ὅλας τὰς ὑποστηριζομένας Ἰδέας ἵνα πεισθῇ περὶ τοῦ δυνατοῦ καὶ ἀληθοῦς αὐτῶν. Ἔρως Ἕλληνος τελείου. Ἔρως Ἑλλάδος Ὡραίας καὶ Ρωμαλέας. Ἔρως Ἑλληνισμοῦ Φωταγωγοῦ καὶ Κραταιοῦ, Ἔρως Νέου Ἑλληνικοῦ Πνεύματος καὶ Νέου Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ. Ἔρως Παγκάλου Ἑλληνικῆς Ἀνθρωπότητος, τολμῶν νὰ ἐπιχειρήσῃ τὴν πρὸς αὐτὰ ὅλα στροφὴν μὲ μίαν κυρίως βαθυτάτην ΗΔΟΝΙΚΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ: .
Καὶ δι᾿ αὐτὸ τὸ Ἐδῶ ἄγγελμα εἶνε πραγματικὴ Ἔκκλησις πρὸς τὸ Πανελλήνιον Κοινόν, Ἔκκλησις πρὸς τὰ Εὐγενέστερα ἄτομα τῆς Φυλῆς. Ἔκκλησις πρὸς τὰ ἔχοντα πλήρη συναίσθησιν τῆς πολυτίμου ἀξίας τῆς διανοητικῆς Ἐργασίας διὰ τὴν Κοινὴν Ζωήν. Ἔκκλησις πρὸς τὰ γνωρίζοντα ὅτι ὅσον ἀναγκαῖοι εἶνε οἱ Πρακτικοὶ Ἄνθρωποι διὰ τὴν ζωὴν καὶ τὴν εὐημερίαν ἑνὸς Λαοῦ, τόσον ἐξίσου καὶ πολὺ περισσότερον εἶνε οἱ Ὑπηρέται τῶν Ἰδεῶν· Διότι ὅπως οἱ δεύτεροι οὐδὲν δύνανται ἄνευ τῶν πρώτων, οὕτω, καὶ οἱ πρῶτοι οὐδὲν ἄνευ τῶν δευτέρων καὶ κατὰ πολὺ περισσότερον μάλιστα, διότι οἱ διευθύνοντες τὰς ἰδέας καὶ δι᾿ αὐτῶν τὰ Πράγματα ἑνὸς Λαοῦ, γίνονται οἱ Καταστροφεῖς καὶ οἱ Βυθισταὶ τῶν πάντων , ἐκμηδενίζοντες τὰς προσπαθείας ὁλοκλήρου Λαοῦ, ὅπως γίνεται ἐδῶ ἕναν ἤδη αἰῶνα. Ἔκκλησις πρὸς τὰ αἰσθανόμενα ὅτι ἐπιβάλλεται τέλος ἡ στροφή, πρὸς ἀληθεστέραν γενναιοτέραν βαθυτέραν Ἀνατομίαν τῶν Ἑλληνικῶν πραγμάτων διὰ νὰ κατορθωθῇ ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸ Χάος. Ἔκκλησις πρὸς τὰ ἀποκαμόντα νὰ βλέπουν ἀποτυγχανούσας ὅλας τὰς ἀποπείρας τῶν Ξενισμῶν. Ἔκκλησις πρὸς τὰ αἰσθανόμενα τὸ ὀδυνηρότατον τῆς ὑπάρξεως τόσης Ἀσχημίας καὶ Παραφροσύνης ἐν μέσῳ τόσον Θείας Φύσεως. Ἔκκλησις πρὸς τοὺς πιστεύοντας ὅτι εἶνε κάτι τί τὸ τεχνητόν, τὸ μηχανικόν, τὸ ναρκῶνον τὰς δυνάμεις, καὶ παραλύον τὰς ἐνεργείας καὶ τυφλῶνον τὸν Νοῦν καὶ τὰ μάτια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀτόμου, τοῦ προκατακλυσμιαίου αὐτοῦ ἐπιβήτορος τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ νικηφόρου βιοπαλαιστοῦ καθ᾿ ὅλας τὰς Γεωγραφικὰς ἐκτάσεις τῆς γῆς, τοῦ ἀμερικανικοτάτου εἰς ὀξύτητα νοός, αὐτοβουλίαν καὶ αὐτενέργειαν, τοῦ νικητοῦ καὶ μεταξὺ τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐθνῶν καὶ εἰς αὐτὰς ἀκόμη τὰς μεγάλας πρωτευούσας, ἀλλὰ μεταμορφουμένου ὡς διὰ μαγικῆς ράβδου εἰς Ἰώβειον Κοπρόσκυλον διὰ τὴν Ἐθνικὴν του Ζωὴν καὶ ἐπ᾿ αὐτῆς ἀκόμη τῆς Ἰδίας αὐτοῦ Γῆς, -δημιουργοῦν ἕνα Βλακοκομεῖον καὶ Φρενοκομεῖον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἔκκλησις πρὸς τὰ ποθοῦντα, θέλοντα, ἐλπίζοντα Τιμίαν Ὡραίαν Πατρίδα. Ἔκκλησις πρὸς τοὺς πιστεύοντας ὅτι ὅλους τοὺς Ἐχθρούς της Φυλῆς τοὺς δημιουργεῖ καὶ τοὺς ἀποθρασύνει ἡ Ἑλλαδικὴ Κατάστασις καὶ ἡ Πανελλήνιος, Ἐθνικὴ ἀποτύφλωσις, ὅτι ὅλα τὰ ραπίσματα καὶ τὰ ποδοκυλήματα καὶ τὰ μαχαιρώματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἔχουν πρωτίστως τὴν ἀφορμήν των εἰς τὴν Ἑλλαδικὴν Ἀποσύνθεσιν. Ἔκκλησις τέλος πρὸς τὰ θέλοντα νὰ προβάλῃ ἀπὸ τὴν γενέθλιον Γῆν εἰς τὸ Φῶς, μία γνησιότατη Ἑλληνικὴ Ἰδέα, παρορμητήριος πάντων πρὸς τὸ ἑλληνικῶς αἰσθάνεσθαι, διανοεῖσθαι, ἐνεργεῖν, δημιουργεῖν καὶ ζεῖν, πρὸς Δημιουργίαν Παγκάλου Πατρίδος οἵα εἶνε ἡ Φύσις καὶ οἷος εἶνε ὁ Ἄνθρωπος τῆς θειοτάτης Γῆς, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἔχομεν τὸν ὑπέρτατον ἀνθρώπινον τίτλον ὅτι γεννώμεθα καὶ τὸ ὑπέρτατον Αἶσχος ὅτι καταμολύνωμεν αὐτήν. Ἔκκλησις ἵνα κατορθωθῇ ἀφθονωτάτη καὶ γενναιότατη ἔνεσις ἐρυθρῶν ἑλληνικῶν αἰμοσφαιρίων εἰς τὴν πρασινόνερον ἐθνικὴν κυκλοφορίαν.
Καὶ εἶνε Ἀληθινὴ ΙΚΕΤΗΡΙΟΣ Ἔκκλησις μὲ κλώνους ἐληᾶς καὶ ροδοδάφνης καὶ ἀγκαλιὲς τριανταφύλλων, ΜΟΝΟΝ πρὸς τὴν Πανελλήνιον ΝΕΟΤΗΤΑ, τὴν Ἀρσενικὴν καὶ τὴν Θηλυκήν, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἔγινε ἡ ὅλη Ἐργασία, τὴν ὁποίαν κυρίως ἀφορᾷ ὡς οὖσαν τὸ ΑΥΡΙΟΝ καὶ πρὸς τὴν ὁποίαν ὁλόκληρος ἀφιεροῦται εἰς ἕνα Κόσμον ὁλόκληρον, Ἔργων, Ἰδεῶν, Ὕμνων, Ὀνείρων καὶ , θέλουσα νὰ σύρῃ Αὐτήν, ἀπὸ τὰ Κατασκότεινα Κάτεργα ὅπου σαπίζει δουλεύουσα εἰς ὅλους τοὺς Φραγκικοὺς καὶ Ἑλληνοβλακικοὺς ΖΥΓΟΥΣ πρὸς τὸν ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΗΛΙΟΝ, διότι πάντως ἡ ΝΕΟΤΗΣ θὰ εἶνε, εἴτε ἡ Σημερινή, εἴτε ἡ Αὐριανή, εἴτε ἡ Μεθαυριανή, ἡ Σημαιοφόρος τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ.
Καὶ ἡ Πανελλήνιος ΝΕΟΤΗΣ πρέπει νὰ ἐννοήσῃ κατάβαθα, ὅτι μόνον ἡ ἰδικὴ της ΣΤΡΟΦΗ πρὸς τὴν ΖΩΗΝ, ἡ ἰδική της ΟΡΜΗ, πρὸς Τρελλὴν ἔκφρασιν τῆς κατασκλαβωμένης Ἐλευθερίας, Χαρᾶς, Ἡδονῆς τῆς Ζωῆς, μὲ Φῶς, Κρασί, Φιλί, Τραγοῦδι, Γέλιο, ἐλεύθερα, φανερὰ καὶ σκαστὰ ὅλα, μπροστὰ στὴ μύτη τοῦ κάθε ΓΕΡΟΥ, τοῦ κάθε Σοβαροῦ, τοῦ κάθε Γεροντομπασμένου, μόνον αὐτὴ δυνατὸν νὰ ΣΑΡΩΣῌ, τὴν βαθυτέραν πληγὴν ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Φαινομένων καὶ τὸ Κορύφωμα αὐτῶν τὸν Ἀπαισιότατον Ἐμποδιστήν, τόν: ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΝ. Διότι κατάβαθα πρέπει νὰ ἐννοήσῃ ἡ ΝΕΟΤΗΣ ὅτι διὰ νὰ ὑπάρξῃ ἀπελευθέρωσις καὶ ΑΡΧΗ κινήσεως πρὸς Ζωήν, πρέπει πρωτίστως νὰ σαρωθῇ τὸ Πανελλήνιον Ἰδανικὸν τοῦ ΚΑΛΟΓΕΡΟ-ΔΑΣΚΑΛΟ-ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΥ, τὸ ὁποῖον ἐδημιούργησε καὶ ἀνέθρεψε αὐτὴν τὴν ΓΕΡΟΝΤΟΜΠΑΣΜΕΝΗΝ ἀπὸ τὴν ΕΦΗΒΙΚΗΝ της Ἡλικίαν Ἑλλάδα, Αὐτὴν ποὺ ἀπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἀπαίσια Γεροντοκομεῖα, ἔστησε τὸ ἐκφραστικότερον της ἐσωτάτης της οὐσίας Ἐκδήλωμα, σκαρφαλώσασα μπουσουλῶντας μ᾿ ἕνα ΓΕΡΟ παράλυτον καὶ τραυλὸν στὸν ἠλίθιο βράχο, τὸν Λυκαβηττό, ΓΕΡΟ μὲ μπότες καὶ ζακὲ καὶ σκούφια Καλογέρου, χωρὶς νὰ εἶνε οὔτε καλόγερος οὔτε παπᾶς, γιὰ νὰ κτίσῃ στὴν κορφή του μὲ ἄσπρες κοτσιλιὲς κορακιῶν μανδρώματα, μανδρώματα ἠλίθια, γιὰ νὰ κλείσῃ μέσα σὲ ἕνα σκοτεινὸ μπουδροῦμι, δῆθεν διὰ νὰ ὑπηρετῇ τὴν ΝΕΟΤΗΤΑ τοῦ ΩΡΑΙΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΒΒΑΛΑΡΗ -τοῦ Ἅη Γιώργη, πράγματι γιὰ νὰ τὴν κρατῇ ΣΚΛΑΒΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, καὶ ὅλα αὐτὰ καὶ ὅλες οἱ μάνδρες, καὶ οἱ φωταψίες καὶ τὰ καμπανίσματα, πράγματι γιὰ τὸ ἐλεεινὸ ΕΓΩ ΤΟΥ, ὅλα γιὰ νὰ θάψῃ τὸ Ἐλεεινό του Κουφάρι. Καὶ τὸ Ἰδανικὸν Αὐτὸ δὲν σαρώνεται παρὰ μόνον μὲ δυνατότατον ἀναβλυσμα Ζωῆς τῆς Νεότητος ἡ ὁποία καββαλικεύουσα τὸν Γεροντισμὸ μὲ γέλια καὶ φάπες, θὰ φθάσῃ νὰ ἐλευθερώσῃ καὶ ἀποδώσῃ στὸ Φῶς τὸν Ὡραῖον Καββαλάρη. Διότι ὁ πρῶτος Ἀγὼν πρέπει νὰ εἶνε Φωτὸς κατὰ Σκότους. Ὡραίου κατὰ Ἀσχήμου. Τῆς Νεότητος κατὰ τοῦ Γεροντισμοῦ τῆς Φυλῆς.
Καὶ Νεότης μεταλαβοῦσα τοῦ Ὡραίου αἵματος τοῦ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ, ποὺ ἀνθίζει τὰ πύρινα Ἄνθη ποὺ λέγονται ΑΓΡΑΣ ΤΕΛΛΟΣ, Νεότης ἔχουσα ἐμπρός της ἕνα πρότυπον Ἰδανικοῦ Νέου Ἕλληνος μὲ ἕνα Εὐαγγέλιον -Ἀρχαγγελικὸν ΣΠΑΘΙ- στὸ χέρι σὰν τὸ «Ἡρῴων καὶ Μαρτύρων Αἷμα», Νεότης πετάξασα ἀπὸ τὰ στήθη της ἕνα ὁλόφωτον «Γυιὸ τοῦ Ἴσκιου», δύναται νὰ ἔχῃ τὴν πεποίθησιν ὅτι ἤρχισαν νὰ φυτρώνουν τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ Ἄνθη στὴν Ἑλληνικὴ Γῆ καὶ δύναται νὰ ὁρμήσῃ ἀσφαλὴς καὶ βεβαία διὰ τὴν Νίκην πρὸς τὸ ΦΩΣ.
ΕΡΩΤΑΣΘΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΕΡΙΤΙΜΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΧΕΤΕ ΟΡΕΞΙΝ ΝΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ;
http://pheidias.antibaro.gr/Giannopoulos/book-koinon.html
Πραγματικός έργάτης τού Έλληνισμού,ό Περικλής Γιαννόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαί πάντα έπίκαιρος ό λόγος του,Τόν εύχαριστούμαι θερμά.
Καί έσάς Κύριοι,πού μάς τόν θυμίζετε !!!