ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Του Γεωργίου Α.Τσιάκαλου

 

Αναμφισβήτητα, το κορυφαίο γεγονός που απασχολεί την Ευρώπη και όχι μόνο, εδώ και λίγες ημέρες είναι η απόφαση του βρετανικού λαού για αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια εξέλιξη, που προκάλεσε πανικό και έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα. Αναλύσεις επί αναλύσεων γίνονται καθημερινά μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και όλες καταλήγουν με την συνηθισμένη κατακλείδα της εξύβρισης με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όλων των Βρετανών ψηφοφόρων που τάχθηκαν υπέρ της αποχώρησης και βεβαίως και όλων όσων τολμούν να υποστηρίξουν την επιλογή αυτή. Η επισκόπηση της εικόνας ολοκληρώνεται με την εξαπόλυση δυσοίωνων προφητειών για καταστροφή της Αγγλίας και τον απομονωτισμό της. Σταθερά επαναλαμβανόμενη επωδός των ‘αναλυτών’ είναι το πόσο αμόρφωτοι και χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου είναι οι υποστηριχτές του Brexit. Ειλικρινά εντύπωση προκαλεί, πώς ακόμη δεν έχουν προφητέψει την βύθιση της Βρετανίας και την φωτιά που θα βρέξει από τον ουρανό! Βέβαια φαντάζει λίγο δύσκολο να εξυβρίζουν έτσι τον πρώην δήμαρχο του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, που είχε άκρως επιτυχημένη θητεία στην πρωτεύουσα του Λονδίνου, όπου υπηρέτησε επί δύο τετραετίες και τάχθηκε στην ηγεσία υπέρ της αποχώρησης και την βασίλισσα της Βρετανίας Ελισάβετ, που τάχθηκε έστω και μέσω διαρροών, ομοίως υπέρ της αποχώρησης, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους μονοπολούντες την αυθεντία. Η ουσία όμως του ζητήματος δεν βρίσκεται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Αγγλία αλλά αφορά το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών και γενικότερα του λεγόμενου δυτικού κόσμου....
Αυτό που διακυβεύτηκε στο δημοψήφισμα είναι η μάχη για την διάσωση της εθνικής ταυτότητας και η αντίσταση στον ολετήρα της δημιουργούμενης πολυφυλετικής Ευρώπης, που θα άγεται και θα φέρεται από ένα κεντρικό συμβούλιο στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο. Αυτής που καταπιέζει οικονομικά τα έθνη της Ευρώπης προωθώντας παράλληλα μια βίαιη καταστροφή των ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών κάθε κράτους και εν συνόλω της Ευρώπης για να στερεοποιήσουν οριστικά το πολυφυλετικό κρατικό μόρφωμα της αδρανοποιημένης και υποταγμένης Ευρώπης στις προσταγές στους. Δεν είναι τυχαίο, πως στη βάση αυτή υποβοηθείται η ανεξέλεγκτη και αθρόα παράνομη μετανάστευση από στρατιές προερχόμενες από Ασία και Αφρική. Φθηνά εργατικά χέρια, που θα αντικαταστήσουν τον ντόπιο πληθυσμό, καθώς δηλώνεται ανερυθρίαστα από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ενδιαφέρον είναι, πως τέτοιες δηλώσεις ακούγονται από στελέχη του Λαϊκού κόμματος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που ενστερνίζονται το νεοφιλελεύθερο πνεύμα, μέχρι και την (ακρο)αριστερή παράταξη του ντόπιου αλλά και διεθνούς συστήματος. Η άλωση του εθνικού αισθήματος είναι πρωταρχικής σημασίας για την υλοποίηση του μορφώματος του πολυφυλετικού ευρωπαϊκού κράτους, που θα αντιμετωπίζει τους πολίτες ως υπηκόους, που δε θα έχουν κάποιο στήριγμα αντίστασης στις καθοδηγούμενες πολιτικές. Η φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών κρατών και προφανώς και της πατρίδας μας θα εξισορροπηθεί με νέους πρόθυμους εργάτες που δε θα αντιδρούν για την απώλεια των κεκτημένων τους....
Σε αυτό το σημείο όμως, εμφανίζεται ο καλύτερος υποστηριχτής των ανθρώπων που μάχονται για την εθνική τους αξιοπρέπεια και τα δίκαια τους και συνάμα ο μεγαλύτερος τιμωρός αυτών που υποσκάπτουν την ίδια τους τη συνείδηση και τα πιστεύω, την ίδια τους την ύπαρξη. Αυτός είναι ο εθνικισμός, η πολιτική και ενσυνείδητη δύναμη που πηγάζει από την ψυχή κάθε ανθρώπου να διεκδικήσει την ταυτότητά του, την αυτοτέλεια του μέσα στη πλημμυρίδα της αναγκαστικής επιβολής της μαζοποίησης και της κατακρεούργησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, που προσδοκά τον υποβιβασμό του ανθρώπου από πολίτη σε υπήκοο. Η συγκριτική του υπεροχή απέναντι σε κάθε άλλο ρεύμα πολιτικό διαχρονικά, αναμφισβήτητα και τελεσίδικα για άλλη μια φορά, κάνει την εμφάνισή του ξανά στην ιστορία με τον πλέον εμφατικό τρόπο.

Το κίνημα του εθνικισμού ήταν αυτό που οδήγησε στην απελευθέρωση των εθνών μέσω της εμβόλισης των πολυπολιτισμικών αυτοκρατοριών τον 18ο αιώνα, ήταν αυτό, που όπως μαρτυρά και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου στο πόνημά του για τον εθνικισμό, βαπτίστηκε με τη πρώτη δυναμική του εμφάνιση στην συντριβή τη πολυπολιτισμικής Περσικής αυτοκρατορίας τον 5ο π. Χ. αιώνα από τους Έλληνες στα πεδία του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας και των Πλαταιών. Έτσι και τώρα ξυπνά στις ψυχές των Ευρωπαίων που αντιδρούν σε αυτό, που κάποτε ξεκίνησε ως μια συμμαχία των ευρωπαϊκών εθνών μεταπολεμικά για μια πιο ειρηνική ζωή σε αυτό το καταπιεστικό σύστημα όπως κατέληξε, που εκδίδει ευρωπαϊκές οδηγίες για καταδίκη σε όποιο κράτος δε συμβαδίζει με την πολυπολιτισμικό καθωσπρεπισμό. Η συγκριτική υπεροχή του εθνικισμού απεδείχθη σε σχέση με τη φενάκη της αριστεράς, του διεθνισμού, η οποία επί χρόνια ολόκληρα καμωνόταν την επαναστάτρια, η οποία δήθεν μάχεται για τα δίκαια των ανθρώπων και που επαγγελόταν την συντριβή της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία ως εκ του θαύματος όμως ποτέ δεν κατάφερε να την ανησυχήσει έστω και για λίγο και πως θα μπορούσε άλλωστε όταν πίσω από το επαναστατικό προσωπείο κούρνιαζε η ασφάλεια, η θαλπωρή των δεκάδων χιλιάδων ευρώ που έμπαιναν στις τσέπες των βουλευτών της στο ευρωκοινοβούλιο και η συναλλαγή με το σύστημα για να βολεύονται και τα δικά της παιδιά. Όλα αφορούσαν κούφια λόγια που σαν άλλα πυροτεχνήματα χάνονταν μετά από λίγο στο σκοτάδι....
Όμως ο εθνικισμός για λίγο έκανε την εμφάνισή του, πάτησε για λίγο το πόδι του στο έδαφος και συντάραξε συθέμελα το ευρωκρατικό σύστημα και τους συνοδοιπόρους του μονομιάς. Η σεισμική δόνηση είναι τόσο δυνατή που φαίνεται από τον τρόπο που απειλούν θεούς και δαίμονες εμπρός στην επερχόμενη νέμεσις, που καταφθάνει από κάθε σημείο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η λεγόμενη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως άλλη Ιερά συμμαχία του 21ου αιώνα φτάνει στην επανάληψη του σημείου μηδέν της, στο νέο 1830, όταν κατέρρευσε μπροστά στην σφριγιλότητα των εθνών, αφήνοντας τους κήρυκές της ως άλλους Μέττερνιχ να κραυγάζουν και να απειλούν σε ανθρώπους που τους αποστρέφονται πια και αντιδρούν στην καταπίεσή της.

Ακόμη και αν κατηγορούν τον εθνικισμό οι σύγχρονοι πολέμιοι του ως ίδιον των αγραμμάτων ή των βαρβάρων ας αναλογιστούν τα λόγια του δημοκράτη Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ο οποίος όρισε τον εθνικισμό ως συγγενή με την θεμελιακή αρχή των εθνοτήτων, με την εκπεφρασμένη δηλαδή θέληση του λαού να πάρει τις τύχες στα χέρια του και πως αν ήθελε το κάθε κράτος να πάρει θέση σε ένα συνασπισμό κρατών αυτός ο συνασπισμός θα είναι ωφέλιμος και βιώσιμος μόνο εάν στηρίζεται στην αρχή των εθνοτήτων δηλαδή εάν αφήσει μεγάλη ελευθερία κινήσεων στα έθνη και αποκλείσουν την επιβολή άλλων έπ’ αυτών, το ακριβώς αντίθετο απ’ ότι τώρα συμβαίνει σήμερα. Οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες, μιλώντας εξ’ ονόματός της δημοκρατίας, κατ’ επανάληψη έχουν γευτεί την αποστροφή των ευρωπαϊκών εθνών στις νέες θεωρίες τους, που θέλουν να ομογενοποιήσουν τα έθνη, με τον τρόπο που τους πονά περισσότερο δηλαδή με το ράπισμα της ίδιας της δημοκρατίας, όπως αποδείχτηκε με τα δημοψηφίσματα της Ολλανδίας και της Γαλλίας το 2005 για το επιβληθέν ευροσύνταγμα, που θα υπερίσχυε όλων των συνταγμάτων των κρατών μελών με συντριπτικά ποσοστά 65% και 55% αντίστοιχα. Τώρα είχε σειρά η νίκη των εθνών στο δημοψήφισμα της Βρετανίας και το κυριότερο έπεται συνέχεια....

Το πλέον ενδιαφέρον όμως, που κυριολεκτικά ξεγυμνώνει τους αυτοαποκαλούμενους δημοκράτες ιδίως του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι η αποστροφή τους έναντι των δημοψηφισμάτων, δηλαδή της πλέον άμεσης έκφρασης της θέλησης του λαού, καθώς αντιβαίνουν τις δικές τους επιδιώξεις κάτι που αναμφίβολα δεν ταιριάζει με τις κατά τ’ άλλα δημοκρατικές τους πεποιθήσεις. Γιατί ο εθνικισμός πάντα μιλά με την φωνή των λαών πάντα αντηχεί την ψυχή των νέων που μάχονται για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, «για μια πατρίδα που δεν θα αφήνει το λαό να σαπίζει στη φτώχεια και να στραβώνεται στην αμάθεια. Μα μια πατρίδα δίκαιη, που να προστατεύει όλους πλούσιους και φτωχούς, ευγενείς και λαό, χωρίς καμιά προνομιούχα τάξη», χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός μικρού φαλαγγίτη το 1937 στην Ισπανία, που κατέγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης (στην φωτογραφία με το όπλο στο χέρι σε οδόφραγμα μαζί με εθνικιστές) συνεπαρμένος από αυτά και συμπληρώνοντας ο δημιουργός του Ζορμπά «πως ένιωθα πως μιλούσαν με το στόμα του εκατομμύρια νέοι σήμερα σε όλον τον κόσμο». Αλήθεια, πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το σχόλιο του Κρητικού συγγραφέα;...

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ