Συγγραφέας του βιβλίου ''Αριστοκρατία΄΄ απο τις εκδόσεις ''Ηλεκτρον''
Η ψήφος αποτελεί παθογένεια του Κοινοβουλευτισμού. Ενώ τα ζητήματα προσλήψεων στο δημόσιο και ο τρόπος αναθέσεως των δημοσίων έργων, μπορούν ακόμα και μέσα στον Κοινοβουλευτισμό να αντιμετωπιστούν, ώστε να μην παράγεται η πελατειακή σχέση, σε άλλες περιπτώσεις καμία ασφαλιστική δικλείδα δεν μπορεί να παύσει την διαπλοκή δια της ψήφου. Για παράδειγμα αν κάποιο κόμμα φέρει νόμο σχετικό με τα αυθαίρετα ή τους κανόνες δομήσεως, αμέσως λαός και εργολάβοι που θίγονται από τον νόμο θα εκβιάσουν το συγκεκριμένο κόμμα, πως αν περάσει τον νόμο δεν θα το ψηφίσουν στις εκλογές. Για αυτό είναι ανάγκη να αντικατασταθεί η ψήφος από την κλήρωση, καθώς η ψήφος είναι συνώνυμη της διαφθοράς και της αναπτύξεως πελατειακής σχέσεως.
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ
Αναφέραμε παραπάνω πως στις σύγχρονες Δημοκρατίες, τα πρόσωπα εναλλάσσονται στην εξουσίαμέσω των εκλογών. Δυστυχώς όμως, σε πολλές δημοκρατικές χώρες δεν τίθεται χρονικός περιορισμός σε αυτούς, που αντιπροσωπεύουν τον λαό. Έτσι λοιπόν τα ίδια πρόσωπα κυβερνούν επί χρόνια την χώρα και απλώς εναλλάσσονται στην εξουσία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό που φαίνεται αρχικώς, πως καταπολεμά ο Κοινοβουλευτισμός, δηλαδή την απαγόρευση της παραμονής μίας κάστας ανθρώπων στην εξουσία για δεκαετίες, το φέρνει από την πίσω πόρτα, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θέτει χρονικά όρια, όσον αφορά την επανεκλογή των βουλευτών. Έτσι λοιπόν οι βουλευτές γίνονται οι σύγχρονοι βασιλείς και κυβερνούν με μικρά διαλείμματα για δεκαετίες τις χώρες.
ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Ο κυρίαρχος λαός, μόνο κυρίαρχος φυσικά δεν είναι, καθώς οι πολιτικοί τον χρειάζονται μόνο μια φορά στα 4 ή 5 χρόνια και μετά τον πετούν στον κάλαθο των αχρήστων. Γιατί δεν διερωτάστε, πως είναι δυνατόν ο
λαός να είναι ώριμος να αποφασίζει για το ποιος πρέπει να τον κυβερνά και δεν είναι ώριμος να αποφασίζει για σημαντικά ζητήματα μέσω δημοψηφισμάτων; Όπου λοιπόν συμφέρει τους πολιτικούς ο λαός θεοποιείται και όπου όχι, μειώνεται. Μήπως όμως και ο λαός διαβάζει ποτέ τα προγράμματα των κομμάτων; Με γηπεδική νοοτροπία και κάτω από την προπαγάνδα του τύπου αποφασίζει τελικώς ποιόν θα εκλέξει.
ΔΙΑΠΛΟΚΗ
Ένα από τα μειονεκτήματα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας είναι ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Αυτές οι πελατειακές σχέσεις οφείλονται σε τρία πράγματα: α) στο γεγονός,
ότι οι πολιτικοί του Κοινοβουλευτισμού συνεχίζουν να στελεχώνουν τον δημόσιο τομέα μέσω κομματικών ρουσφετιών β) στην διαπλοκή με τους πλουτοκράτες, διότι αυτοί χρηματοδοτούν τον πολιτικό τους αγώνα
γ) στην ψήφο αυτήν κατ’ αυτήν, διότι γεννάει τις πελατειακές σχέσεις, καθώς σε πολλές περιπτώσεις λαός και πλουτοκράτες την χρησιμοποιούν εκβιαστικά για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Ο πολίτης για να ψηφίσει έναν πολιτικό του θέτει ως προϋπόθεση να του εκπληρώσει και κάποια χάρη. Ο πολιτικός που εξαρτάται από τις ψήφους την πραγματοποιεί και έτσι δημιουργείται σταδιακά η πελατειακή σχέση, απόρροια της οποίας είναι η αναξιοκρατία. Η αναξιοκρατία αυτή έχει δύο κατευθύνσεις. Η μία σχετίζεται με τους πολιτικούς, καθώς δεν εκλέγονται αυτοί, που είναι πραγματικά άξιοι, αλλά αυτοί, που κάνουν τις περισσότερες χάρες στους πολίτες. Η δεύτερη σχετίζεται με τους πολίτες, καθώς αυτοί, που έχουν το πολιτικό μέσο επανδρώνουν ως επί το πλείστον τον δημόσιο τομέα και καταλαμβάνουν θέσεις, που αντικειμενικά δεν τις αξίζουν. Τα πολιτικά κόμματα δημιουργούν έτσι κομματικούς στρατούς και επιβάλλουν την κομματοκρατία.
Πέρα της πελατειακής σχέσεως μεταξύ πολιτικών και πολιτών, δημιουργείται πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτικών και ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημερώσεως. Οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημερώσεως γνωρίζοντας , πως οι πολιτικοί έχουν την ανάγκη να εμφανιστούν δημοσίως για να ψηφιστούν από τους πολίτες, προσφέρουν την δημοσιότητα μέσω του τύπου και σε αντάλλαγμα ζητούν την ανάληψη δημοσίων έργων, κρατική διαφήμιση και χίλια δύο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μετατρέπεται σε Δικτατορία των Μ.Μ.Ε., καθώς οι ισχυροί του τύπου αποφασίζουν αναλόγως των συμφερόντων τους, ποιον θα προβάλλουν και ποιος κατ’ επέκταση θα
εξουσιάσει την κάθε χώρα. Στους ιδιοκτήτες του τύπου προσθέστε και λοιπούς ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, που αφειδώς χρηματοδοτούν τα πολιτικά κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο και που ασφαλώς περιμένουν και αυτοί με την σειρά τους την ανταμοιβή τους από τους πολιτικούς, όταν θα καταλάβουν την Αρχή.
ΕΠΙΦΑΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Όσον αφορά τους βασανισμούς και στις διώξεις, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στο πρόσφατο παρελθόν, όπου δημοκράτες πολιτικοί δίωκαν και εξόριζαν αντιπάλους τους σε ξερονήσια. Ειδικώς τα ξερονήσια
στην Ελλάδα ξεκίνησαν επί κυβερνήσεως του δημοκρατικού και κεντρώου Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1947, αλλά οι πολιτικοί της μεταπολιτεύσεως μιλούν μόνο για τον δικτάτορα Παπαδόπουλο….Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως και τις «πολιτισμένες» Δυτικές Δημοκρατίες, που σεβόμενες τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, έγιναν οι πιο στυγνοί αποικιοκράτες εξολοθρεύοντας λαούς σε Αφρική και Αμερική. Προσφάτως οι δημοκρατικότατες Η.Π.Α παραδέχθηκαν πλήθος βασανιστηρίων στον πόλεμο του Ιράκ…Για να μην πούμε για την δημοκρατικότατη Τουρκία, το δημοκρατικότατο Ισραήλ και την δημοκρατικότατη σημερινή Ρωσία…
Συνεπώς στην Δημοκρατία είναι φενάκη, ότι υπάρχει πραγματική ελευθερία και μηδενικοί βασανισμοί. Αυτό που συμβαίνει είναι πως και ανελευθερία υπάρχει και ψυχολογική βία ασκείται και βασανισμοί γίνονται, απλά όλα αυτά πραγματοποιούνται σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι στα ολοκληρωτικά - απολυταρχικά καθεστώτα. Επιπρόσθετα, σε πολλές περιπτώσεις παρατηρούμε να μετατρέπεται η ελευθερία σε ασυδοσία, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει. Έτσι συναντούμε την γιγάντωση της αναρχίας, του χαοϊσμού και της διαλύσεως των θεσμών.
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ
Ένα άλλο παράλογο και συνάμα τραγελαφικό του Κοινοβουλευτισμού είναι η λεγομένη βουλευτική ασυλία. Φυσικά και εδώ πάει περίπατο η ίση αντιμετώπιση των πολιτών, έναντι των νόμων. Οι ίδιοι οι πολιτικοί αποφασίζουν την άρση ή όχι της ασυλίας κάποιου βουλευτή για κάποιο παράπτωμά του! Έτσι δεν αποκλείονται συμμαχίες μεταξύ όλων των πτερύγων της Βουλής, ώστε ο βουλευτής να την γλιτώσει και να αποφύγει τις δικαστικές αίθουσες. Και συ κορόιδο λαέ μπες στην φυλακή γιατί πουλούσες κάστανα.......
ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΡΙΣΤΩΝ
Στις σύγχρονες Δημοκρατίες είναι σπάνιο το φαινόμενο να κυβερνούν οι άριστοι των πολιτών. Συνήθως κυβερνούν άνθρωποι, που διαπλέκονται με την εκάστοτε πλουτοκρατία και εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Τα κόμματα διαιρούν τον κόσμο σε παρατάξεις και δεν συμβάλλουν στην ένωσή του για το κοινό καλό. Ακόμα και αν κάποιος άριστος καταφέρει να κυβερνήσει, τα υπόλοιπα κόμματα θα συνασπιστούν εναντίον του, προκειμένου να τον ρίξουν και να πάρουν την θέση του. Αυτό που οι Δημοκράτες διατυμπανίζουν, πως είναι η κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας, δηλαδή οι εκλογές, είναι αυτό που αποτελεί τροχοπέδη στην ανάδειξη των αρίστων. Διότι αυτοί που εκλέγονται στην μεγάλη τους πλειοψηφία δεν είναι οι καλύτεροι σε αξία ανάμεσα στους πολίτες, αλλά οι ικανότεροι στο να συλλέγουν ψήφους (δηλαδή αυτοί που τάζουν λαγούς με πετραχήλια και βολεύουν τον λαό στις διάφορες θέσεις).
Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
Οφείλουν οι λαοί να συνειδητοποιήσουν, πως η Δημοκρατία είναι ένα παράλογο πολίτευμα και αυτό διότι βασίζεται σε δυο παράλογες αρχές: α) στην αρχή της πλειοψηφίας β) στην αρχή της ισότητος. Από πού και ως που μια πλειοψηφία έχει δίκαιο και μια μειοψηφία άδικο; Γιατί οι δέκα επειδή είναι δέκα αποφασίζουν σωστά και οι πέντε επειδή είναι πέντε αποφασίζουν λανθασμένα; Το σωστό ή το λάθος δεν το κρίνει μια πλειοψηφία, το κρίνει η πείρα και η εξειδίκευση. Και στην πολιτική οφείλουν να κρίνουν αυτοί που ασχολούνται με αυτήν και όχι ένας συρφετός ατόμων, που είτε δεν έχουν κλίση είτε δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με την πολιτική. Επίσης, πώς μπορεί κάποιος, που ασχολείται με την πολιτική να είναι ίσος με κάποιον, που απέχει; Πώς μπορεί η γνώμη μιας κατά τα άλλα συμπαθέστατης γιαγιάς σ’ ένα απομονωμένο χωριουδάκι, να έχει ίδια αξία με την γνώμη ενός ενεργού πολίτη;
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου