Μέσα στην απελπισία των στιγμών που διανύει η Ελλάδα, είναι αναπόφευκτο να κάθεσαι και να επιχειρείς να εξορθολογίσεις αυτόν τον εφιάλτη… τι πήγε και τι δεν πήγε καλά, τι μας ξημερώνει αύριο και πόσοι από εμάς θα είμαστε στα πέριξ να ζήσουμε ξανά σε μια Ελλάδα που θα σου επιτρέπει πάλι να ξυπνάς το πρωί με χαμόγελο, δεν θα αγωνιάς για το αν θα τη βγάλεις ή όχι, θα μπορείς να σχεδιάζεις τις διακοπές σου προσδοκώντας να περάσεις καλά, κ.λπ.
Μαζί με όλες αυτές τις πικρές σκέψεις, μπαίνεις στον πειρασμό να το φιλοσοφήσεις λιγάκι. Σε αυτή τη διαδικασία βρεθήκαμε λοιπόν όταν πέρασε η ακόλουθη «κεντρική ιδέα» από το μυαλό, το οποίο αυτές τις ώρες παίζει περίεργα παιχνίδια… Με μια φράση, «αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα ανέλαβαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, με τέτοιον τρόπο ώστε να μην εξαιρεθεί κανείς»…
Αν ξεκινήσεις από τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος τις τελευταίες δεκαετίες, τη Νέα Δημοκρατία δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ, αρχικά, η «καυτή πατάτα» βρέθηκε στα χέρια τους. Συνέχισαν για ένα διάστημα να πετάει ο ένας το «μπαλάκι» στον άλλον, έως ότου η τραγική ειρωνεία της Ιστορίας τους οδήγησε σε συγκυβέρνηση.
Πλέον ήξεραν σε σημαντικό βαθμό τι έπρεπε να κάνουν και προσπάθησαν. Έφεραν την κατάσταση σε ένα σημείο. Οι απαιτήσεις των δανειστών (βλ. Γερμανοί κυρίως) τους έφερε σε αδιέξοδο και επιχείρησαν τη διαφυγή. Γνώριζαν ότι τα μέτρα που τους ζητούσαν δεν θα περνούσαν από μια Βουλή που αποτελούνταν κατά πλειοψηφία από πολιτικά αηδόνια τα οποία είχαν «εκπαιδεύσει» την κοινωνία όχι σε πολιτικό λόγο ουσίας, εστιασμένο στα προβλήματα, αλλά στο να αναπτύξουν προδιάθεση να ακούν μόνον όσα βολεύουν.
Κάπως έτσι ζούσαμε λίγο-πολύ όλοι σε μια εικονική πραγματικότητα, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Αντιμετωπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ του νεαρότατου Αλέξη Τσίπρα δεν είχαν τύχη. Η κοινωνία πίστεψε ότι αυτό που θα ακολουθήσει ήταν μια επαναστατική θεώρηση των πάντων, μια φιλοδοξία ένωσης του ευρωπαϊκού Νότου και εν τέλει αλλαγή της Ευρώπης σε κατευθύνσεις πιο «φιλολαϊκές», με εγκατάλειψη της λιτότητας.
Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να ακούσει ενστάσεις, κανείς δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί ότι στην πολιτική άλλο είναι το ευκταίο και άλλο το εφικτό και κυρίως, κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει τον απλούστερο κανόνα της οικονομίας, ότι τα λεφτά δεν τα φέρνει… ο πελαργός την πρώτη του μηνός. Χαρακτηριστικό κοινωνίας με μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων, μια κοινωνία που γερνάει, μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικά ενεργοί πλέον δεν φτάνουν για να εξασφαλίσουν τις αποδοχές και τις συντάξεις. Όλα «κεκτημένα»…
Όπως ήταν φυσικό, υπέστησαν δραματικές πολιτικές κι εκλογικές συνέπειες, ενώ αυτός που εμφανιζόταν να δίνει ελπίδα στην κοινωνία επικράτησε πανηγυρικά. Αυτό όμως που η ζωή έχει διδάξει, ότι δηλαδή εάν υπήρχαν ανώδυνες λύσεις, κάποιος θα ήταν αρκετά «μάγκας» να τις ανακαλύψει και να μας κυβερνήσει για δεκαετίες, δεν ήταν έτοιμος να το κατανοήσει κανείς.
Παρά τις προειδοποιήσεις ότι τα πράγματα έβαιναν νομοτελειακά προς γκρεμό μεριά, η ελληνική κοινωνία, αλλά και οι επίδοξοι σωτήρες αρνιόντουσαν πεισματικά να ρίξουν μια ματιά στο ταμείο, αρνιόταν να συζητήσει απλά και λογικά επιχειρήματα, αφού η κοινωνία εμφανιζόταν να πιστεύει σε μεταφυσικές λύσεις, κάπως σαν το θαύμα του Χριστού στον γάμο της Κανά, όπου ο Κύριος πολλαπλασίασε την τροφή… στην περίπτωσή μας θα «μεγάλωνε την πίτα» και ως δια μαγείας θα αντιμετωπίζονταν όλα τα προβλήματα.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Μέσα σε 5-6 μήνες οι καλές προθέσεις – αναμφισβήτητα – αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες. Και όχι μόνον αυτό. Αποδείχθηκε ότι επιτάχυναν την πορεία προς το γκρεμό, προς τα βράχια. Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε σχεδόν τα πάντα, καθότι αντιληφθήκαμε ότι το Grexit δεν αποτελούσε πλέον ταμπού και στην εξέλιξη αυτή είχαμε παίξει ρόλο κι εμείς.
Όχι μόνο ο Τσίπρας όμως, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Αν γυρίσει κανείς πίσω και δει όσα ΔΕΝ έκανε η Ελλάδα, παρά τις δεσμεύσεις, παρά τις απαιτήσεις, θα διαπιστώσει ότι σήμερα δεσμεύεται να τα κάνει ασθμαίνουσα, εν μέσω σκληρών εκβιασμών. Ίσως υπό το κράτος του σοκ υπό το οποίο τελεί η ελληνική κοινωνία, που έστω και τώρα, την ύστατη ώρα, αντελήφθη ότι βρίσκεται με το ένα πόδι στο κενό και λείπει ένα απλό… φιλικό χτύπημα στην πλάτη για να επέλθει ο ξαφνικός θάνατος, όλα είναι ευκολότερα. Γιατί όμως να πρέπει να φτάνουμε εκεί για να αφυπνιζόμαστε…
Οι αντιπρόσωποί μας, προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να υπερασπίσουν το κομματικό κράτος, το προπύργιο της ισχύος τους, την κομματική πελατεία, με βασικό χαρακτηριστικό το φουσκωμένο Δημόσιο, αν και ο μεγάλος αριθμός υπαλλήλων δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα. Αν χρειάζονταν πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Όταν όμως εφευρίσκεις διαδικασίες για να δικαιολογείς τον κόσμο που προσλαμβάνεις, υπάρχει πρόβλημα. Αυτή είναι η παρακαταθήκη της δεκαετίας του 1980…
Η κυβέρνηση λοιπόν, πέρασε στα χέρια όσων χρησιμοποιούσαν για να αποποιηθούν των ευθυνών το επιχείρημα, ότι δεν έβαλαν τα χέρια τους στην κυβέρνηση, παρότι πολλά στελέχη προερχόμενα από την ευρύτερη Αριστερά στελέχωναν σε νευραλγικές θέσεις τον κρατικό μηχανισμό, ακόμα και επί Νέας Δημοκρατίας, ενώ σήμερα μακροσκελέστατος κατάλογος με… διευθύνσεις και ονόματα αφορά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, που κάποτε μεσουράνησαν στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο, σε άλλους κομματικούς σχηματισμούς της μεταπολίτευσης.
Μήπως κάποιοι που αποποιούνται των ευθυνών ήταν πρωταθλητές της πλειοδοσίας; Μήπως αντιστέκονταν λυσσωδώς σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού με οικονομικούς όρους του «συστήματος», μιλώντας με βαρύτατες κουβέντες για τους πολιτικούς αντιπάλους τους που έχοντας πιάσει στα χέρια τα προβλήματα διαπίστωνα τα αδιέξοδα; Και αντί σοβαρής συζήτησης το έριχναν στο Τσάμικο… λέγε με λαϊκισμό.
Η τραγική ειρωνεία της Ιστορίας είναι λοιπόν, ότι η βόμβα έσκασε στα χέρια τους. Μέσα σε πέντε μήνες «κατάφεραν» με την ιδεοληπτική αντιμετώπιση του προβλήματος, που απαιτούσε απόλυτο ρεαλισμό και συναίσθηση της κατάστασης, να γκρεμίσουν με συνοπτικές διαδικασίες όσα είχαν επιτευχθεί, ευαγγελιζόμενοι διάφορες «εναλλακτικές λύσεις» οι οποίες αποδείχθηκαν όλες… νεοελληνικοί μύθοι.
Τώρα καλούνται να ψηφίσουν όλα όσα καταριούνταν τα προηγούμενα χρόνια, να τα περάσουν οι ίδιοι με συνοπτικές διαδικασίες από το Κοινοβούλιο, με τις ψήφους όσων έβριζαν, ενίοτε και με χυδαίες εκφράσεις (προδότες κ.λπ.), με πρωταγωνιστές συνδικαλιστικά πρωτοπαλίκαρα. Τα «κατεστημένα» κόμματα βέβαια, φρόντιζαν να βρίζονται και μεταξύ τους!
Το θέμα είναι ότι δεν είναι τα κόμματα, τα οποία εν πολλοίς μας είναι παγερά αδιάφορα, αλλά η ελληνική κοινωνία, που καλείται να καταβάλει βαρύτατο τίμημα για μια προσαρμογή-σοκ. Κάπου εδώ εντοπίζεται και η Νέμεση και γα τον ελληνικό λαό, που έχει και αυτός εν συνόλω, αναμφισβήτητες ευθύνες. Όλοι μας.
Καλείται να κάνει μαζεμένα όλα όσα αρνιόταν το πολιτικό σύστημα να κάνει σταδιακά, ώστε οι συνέπειες και οι κοινωνικοί κραδασμοί να απορροφούνται το κατά το δυνατόν ομαλά. Αυτά πληρώνουμε ως κοινωνία και όσοι δεν το καταλαβαίνομε θα κληθούμε να δώσουμε λόγο στα παιδιά μας διότι τα καταδικάσαμε να ζήσουν σε τρομακτικές συνθήκες, έχοντας υποθηκεύσει το μέλλον τους.
http://www.defence-point.gr/news/?p=132850
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου