Πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος μας αν αυτά τα μηνύματα του Ομήρου περνούσαν μέσ από την ζωή μας και γινόταν βίωμα όλων των ανθρώπων;
Ο Όμηρος προχώρησε όμως και σε κάτι πιο τολμηρό: Προσπάθησε να απελευθερώσει τον άνθρωπο. Να τον λυτρώσει από τα δεσμά της μοίρας του. Να χαρίσει σε αυτόν την ελευθερία της βούλησης του και να τον καταστήσει υπεύθυνο για τις πράξεις του.Έτσι ο Αχιλλέας πήρε μόνος τους την απόφαση να σκοτώσει τον Έκτορα για να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου του του Πάτροκλου.Η μητέρα του η Θέτις προσπάθησε να τον αποτρέψει λέγοντας του πως ύστερα από αυτό θα έλθει και ο δικός τους θάνατος.Ο Αχιλλέας όμως δεν πείθεται και τολμά το εγχείρημα του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της πράξης του , παρ΄ότι γνώριζε τι του επιφύλασσε η Μοίρα.
Και η προσπάθεια αυτή του ποιητή αποκτά βαθύτερο νόημα, άμα αναλογιστεί κανείς ότι γίνεται σε ένα κόσμο πολύ μακρινό όπου η πίστη ανταγωνίζεται τη βαθιά ευσέβεια προς τους θεούς, η ανδρεία το πάθος, η αγάπη τη φιλία, ο ηρωισμός την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια, η ευγένεια την αρετή και η φιλοπατρία την άρνηση της αθανασίας.
Έτσι πέρα από τις άλλες αξεπέραστες ομορφιές του, ο Όμηρος αγάπησε με πάθος και τραγούδησε την παρούσα ζωή. Πίστευε στον άνθρωπο. Τόλμησε να αντικρίσει ορθολογιστικά το μυστήριο μιας παράξενης θρησκείας με την αναπότρεπτη μοίρα και την παντοδυναμία των θεών της και έβαλε τους ήρωες του να πολεμούν ακόμα και με τους ίδιους τους θεούς, να αγωνίζονται για τα ιδανικά τους να καταφρονούν τον θάνατο,εξασφαλίζοντας για τους εαυτούς τους την ελευθερία βούλησης.
Το 1823 ο Βίλμεν Φον Χούμπολτ, Γερμανός φιλόσοφος ιστορικός φιλόλογος και πολιτκός σε ένα γράμμα του προς τον Γερμανό αρχαιολόγο Φον Βέλκερ έγραφε,: Σε κάθε περίσταση της ζωής, την πιο σοβαρή και την πιο χαρούμενη, την πιο ευτυχισμένη και την πιο θλιβερή, ακόμη και την στιγμή του θανάτου, λίγοι στίχοι από τον Όμηρο και ας ήταν από τον κατάλογο των καραβιών, θα μου έδιναν το αίσθημα της μετάβασης από το ανθρώπινο στο θείο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στο Έθνος.
Αυτός λοιπόν ήταν ο Όμηρος, ο ποιητής ο πατέρας της φυλής μας.
Αυτές τις ριψοκίνδυνες μέρες που περνάει η Πατρίδα μας όπου διάφοροι γείτονες ψάχνουν να βρουν τις αχίλλειες πτέρνες μας με απώτερο σκοπό να μας διαμελίσουν μια μέρα , ας ψάξουμε και εμείς για εστίες αντίστασης. Οι κυριότερες , το έχουν πει οι μεγάλοι ποιητές μας , κοντά στους στρατιωτικούς αμυντικούς εξοπλισμούς είναι η εθνική ομοψυχίας και η γλωσσική μας παράδοση και συνέχεια.
Αυτή την μοναδικότητα μας που ξεκινάει 1500 χρόνια περίπου πριν την γέννηση του Μωάμεθ, με το χτίσιμο της Ελληνικής γλώσσας και με αρχιτέκτονα τον Όμηρο, πρέπει να την διατηρήσουμε κάθε στιγμή.
Όχι από σωβινισμό και άκρατο εθνικισμό, αλλά σαν εθνική άμυνα.
Είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου για το Έθνος μας.
Με τον Όμηρο λοιπόν, για τον οποίον πολύ δίκαια η Ίος σεμνύνεται και υψηλοφρονεί, μια και τον κρύβει και φιλοξενεί τον ιερό τάφο του, μπορούμε να αποκρούσουμε κάθε ανθελληνική προπαγάνδα, καθώς και όλους τους εχθρούς μας που επιβουλεύονται την ύπαρξή μας και αμφισβητούν την υπόσταση μας , ως Έθνους καθαρά Ελληνικού, από την εποχή του Φαλμεράγιερ μέχρι σήμερα.
Τα μηνύματα που περνάει ο Όμηρος σε όλο τον κόσμο με τα δύο επικά του ποιήματα, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια είναι διαχρονικά, αιώνια και αναλλοίωτα.
https://agorapnica.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου