ΟΤΑΝ ΑΠΟ ΟΔΗΓΟΙ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΥΡΑΓΟΙ

Γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

 
Οι αξίες των νικητών του 2ου παγκοσμίου πολέμου έχουν επικρατήσει. Πολίτευμα, νόμισμα, οικονομικό σύστημα, πολιτισμικά πρότυπα, όλα δικά τους. Έτσι γίνεται πάντοτε. Τα πάντα για τον νικητή. Τα πάντα;
Τα πάντα, εκτός από την θέληση για αντίσταση των ηττημένων ή όσων δεν ανήκαν σε κανένα από τα εμπλεκόμενα στρατόπεδα.
Για τους Εθνικιστές, για τους Έλληνες Εθνικιστές, ο αγώνας είναι αέναος και τελική σύγκρουση δεν υπάρχει. Επομένως, τίποτα δεν έχει κριθεί.
Τα πεδία του αγώνα δεν επιτρέπεται να τα καθορίζει ο αντίπαλος. Τους συσχετισμούς μιας μάχης δεν επιτρέπεται να τις επιβάλει ο αντίπαλος. Τα όπλα του αγώνα δεν επιτρέπεται να τα επιβάλλει ο αντίπαλος. Γιατί τότε, αν κάτι τέτοιο το επιτρέψουμε να συμβεί, οδηγούμεθα στην άσκοπη θυσία. Στην ήττα και στον αφανισμό.
Η επιλογή του τρόπου, του τόπου, του χρόνου και των μέσων, είναι επιλογή του αντάρτη. Και σήμερα, μόνον πολιτικός ανταρτοπόλεμος μπορεί να διεξαχθεί. Μόνο η στρατηγική της εμμέσου προσπελάσεως μπορεί να αιφνιδιάσει και φέρει αποτέλεσμα.

Μόνο οι απρόσμενες πολιτικές αναμετρήσεις μπορούν να φέρουν σαν αποτέλεσμα τις μικρές νίκες, το υψηλό ηθικό και την αναγνώριση από τις μαζών.
Αυτοί που εγκαταλείπουν τον ρόλο του οδηγού και συμπαραστάτη του λαού, στα καθημερινά ή στα σπουδαία, αναζητώντας την αναγνώριση των δημοσκόπων ή των ψήφων, ξεχνούν πως ο Εθνικισμός είναι συνυφασμένος με κάθε μορφή προσπάθειας και αγώνα που μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Και βεβαίως, οι εκλογές, οι ψήφοι και ο αριθμός των βουλευτών θα υπακούουν πάντα στην αρχή της σχετικότητας.

Οι εκλογές είναι ένα στιγμιαίο επεισόδιο, μια απλή μάχη σε έναν πόλεμο που θα έπρεπε να δίδεται, αενάως, κατά προτεραιότητα, στο χώρο της πολιτιστικής κυριαρχίας και της δημιουργίας στελεχών αντάξιων του ρόλου που τους αναθέτει η ιστορία.
Επομένως, γιατί τόση πρεμούρα για το 7% ή το 9%, όταν μάλιστα (κάποιοι) δεν ξέρουν καν να το οργανώσουν ή έστω να το διαχειριστούν;
«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» είπε ο Πιραντέλλο.
«Αλήθεια είναι η Πίστη του καθενός», λέμε εμείς. Και λέμε και κάτι άλλο: «Τιμή μας η Πίστη μας»!

http://koinosparanomastis.blogspot.gr/2015/01/blog-post_20.html#more