Σε μια χώρα όπου η απεθνικοποίηση της ζωής επιχειρείται μεθοδικά και συστηματικά επί 40 χρόνια, πάντοτε οι συζητήσεις περί έθνους διεξάγονται με ιδιαίτερο φανατισμό.
Με μεγαλύτερο ακόμη φανατισμό, διεξάγονται οι συζητήσεις για το ποιος δικαιούται να φέρει τον τίτλο του Έλληνα.
Με αφορμή τις νέες ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση όσον αφορά στην απόκτηση της Ελληνικής Ιθαγένειας από αλλοδαπούς, εκτιμώ ότι η συζήτηση αυτή θα κορυφωθεί.
Κι αυτό γιατί στην Ελληνική κοινωνία υπάρχει έντονη η δυσφορία και η αγανάκτηση για τα αποτελέσματα της παράνομης μετανάστευσης και τα προβλήματα που δημιουργεί στον εθνικό και κοινωνικό μας ιστό.
Το κυριότερο από αυτά είναι η ανάγκη που ξαφνικά δημιουργεί η νομιμοποίηση μιας παρανομίας: η απόδοση της Ελληνικής ιθαγένειας σε ανθρώπους που κατ΄αρχήν δεν θα έπρεπε να βρίσκονται καν στην Ελλάδα, αφού κανένας δεν τους κάλεσε να έρθουν. Είναι γνωστό ότι ακόμη και οι νομιμοποιήσεις αλλοδαπών στην Ελλάδα έγιναν εκβιαστικά μετά την εισβολή που υπέστη η πατρίδα μας από το 1990 και μετά.
Αν και η Μεταναστευτική μας Πολιτική είναι για κλάματα, σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να ασχοληθεί με αυτήν. Άλλωστε ο καθένας γνωρίζει ότι η χώρα έχει καταντήσει «ξέφραγο αμπέλι» και δε νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία επ΄αυτού.
Το ζωτικότερο ζήτημα όμως που έχει σχέση με το θέμα, είναι η απόδοση της ιθαγένειας σε αλλοδαπούς. Κι αυτό γιατί μπορεί σε πρώτη φάση να μην αποδοθεί σε εκατομμύρια λαθρομεταναστών που κατοικούν στην Ελλάδα, αλλά με την πάροδο των χρόνων και όσο συνεχίζουν να μένουν εδώ (όσο ισχύει το «ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2» εδώ θα μένουν), θα αποκτούν σταδιακά δικαιώματα με απώτερη κατάληξη οι επόμενες γενιές λαθρομεταναστών να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια, με δεδομένη την θέληση του πολιτικού κατεστημένου να τους «κάνει όλους Έλληνες».
Το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για την βιολογική συνέχεια του Ελληνισμού είναι φανερό. Όπως επίσης και για τους κινδύνους που κρύβει η ύπαρξη εθνικών ομάδων (έστω με ελληνικό διαβατήριο) στην Ελληνική επικράτεια: Το Κόσσοβο είναι ένα κοντινό και ισχυρότατο παράδειγμα όπου από επαρχία της Σερβίας και με μειοψηφία το Αλβανικό στοιχείο πέτυχε με τα χρόνια της αυτονόμησή του και διεκδικεί την ένωσή του με την Αλβανία.
Εκείνο όμως που προξενεί κατάπληξη αλλά και αηδία είναι οι χαρακτηρισμοί που αποδίδει το πολιτικό κατεστημένο στους διαφωνούντες μιας πρακτικής «Ελληνοποιήσεων», με κυριότερο τον χαρακτηρισμό του «Ρατσιστή».
Αβίαστα θέτω το ερώτημα:
Ποιος είναι Ρατσιστής: Αυτός που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει το έθνος του ως σύνολο ανθρώπων κοινής καταγωγής, θρησκείας, ηθών, εθίμων και γλώσσας ή αυτός που θέλει να παράξει Έλληνες από κάτι άλλο;
Πως ακριβώς λέγεται κάποιος ο οποίος θέλει να κάνει «Έλληνα» έναν Πακιστανό; Να του αλλάξει δηλαδή την παιδεία, τα ήθη και τα έθιμά του και να ζει σαν Έλληνας; Γιατί να μην έχει το δικαίωμα να είναι Πακιστανός, περήφανος για την καταγωγή του; Γιατί σώνει και καλά πρέπει να πάρει την Ελληνική ιθαγένεια;
Δεν είναι ρατσιστικό να θέλουμε να κάνουμε έναν Αλβανό «Έλληνα»; Για ποιο λόγο θα πρέπει να δώσουμε σε ένα παιδί Αλβανών την Ελληνική Ιθαγένεια την στιγμή που δεν μπορεί κανένας να διαπιστώσει αν το παιδί αυτό νοιώθει
Έλληνας ή Αλβανός;
Δεν είναι ρατσιστικό για το Αλβανικό έθνος να θέλουμε να ελληνοποιήσουμε ανθρώπους που ανήκουν σε αυτό;
Δεν είναι ρατσιστικό για το ίδιο το παιδί να του λέμε ότι είναι σωστό να μετατραπεί από Αλβανός σε Έλληνας γιατί αυτό το εντάσσουμε στα πλαίσια ενός απροσδιόριστου ανθρωπισμού;
Και, εν τέλει, δεν είναι ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων, οι οποίοι υφίστανται την αποσύνθεση του εθνικού τους ιστού μια και με νόμους του κράτους παύουν πλέον να αποτελούν μια βιολογική πραγματικότητα, σφυρηλατημένη ανά τους αιώνες;
Ερωτήματα. Που οι «αντιρατσιστές» ως επαγγελματίες προπαγανδιστές δεν απαντάνε, όπως δεν μας απαντάνε και στο γιατί δεν καταγγέλουν τα κυκλώματα που φορτώνουν την πατρίδα μας με λαθρομετανάστες, οι οποίοι πληρώνουν σε αυτά τεράστια, για τα οικονομικά τους δεδομένα, ποσά,ώστε να έρθουν παράνομα στην Ελλάδα. Και να αποτελέσουν τα μεγαλύτερα θύματα του εγχώριου «αντιρατσισμού».
http://www.prooptikipress.gr/2014/12/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου