Η ΕΞΩΣΗ ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ

Γράφει ο ''Εθνικός Αγωνιστής''
 
Μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, οι αντιδράσεις κατά της βασιλείας του Όθωνα συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια. 

Ξημερώνει η 10η Οκτωβρίου 1862, η μέρα που θα σημάνει και την τελική ανατροπή του Βασιλιά Όθωνα.

Κυκλοφορεί η φήμη πως έφτασε η στιγμή της ρήξης και πως η επανάσταση θα ξεκινήσει τις βραδινές ώρες. 

Ο κόσμος κλείνεται στα σπίτια του και οι περίπολοι των χωροφυλάκων κάνουν πιο εμφανή την παρουσία τους. Το σύνθημα των επαναστατών είναι «Ναύπλιο - Νίκη» και των κυβερνητικών «Τηλέμαχος - Τρωάς». Οι επαναστατικές εστίες εκείνης της μεγάλης βραδιάς ήταν δύο. Η μια στο πυροβολικό, όπου τον κύριο λόγο θα έπαιζε ο αντιοθωνιστής ταγματάρχης Δημήτριος Παπαδιαμαντόπουλος (ή Στρατολάος), και η άλλη στο χώρο της νεολαίας, που για χρόνια ολόκληρα αποτελούσε τη δύναμη κρούσης του αντιδυναστικού αγώνα. 

Οι πολιτικοί ηγέτες (Βούλγαρης - Ζαίμης κλπ.) κρύβονται.

Γύρω στις 8.30' η πόλη συγκλονίζεται από την έκρηξη ενός πολύ δυνατού βαρελότου, που είχε ριχτεί κοντά στην Ακρόπολη. Ήταν το σύνθημα της εξέγερσης. 

Ο Παπαδιαμαντόπουλος σημαίνει αμέσως συναγερμό στο στρατώνα του πυροβολικού, που βρισκόταν τότε στο Μεταξουργείο. Δίνει διαταγή να βγάλουν τα κανόνια έξω και να παραταχτούν οι άντρες του, σαν να ξεκινούσε κάποια εκστρατεία. 

Μετά τους βγάζει έναν ενθουσιώδη λόγο και κλείνει τον λόγο του φωνάζοντας με στεντόρια φωνή: «Ζήτω η Ελευθερία - Κάτω ο τύραννος»

Οι στρατιώτες και οι βαθμοφόροι κραδαίνουν τα όπλα τους και απαντούν με συνεχείς κραυγές κατά της μοναρχίας. Η επανάσταση είχε αρχίσει. 

Ο Παπαδιαμαντόπουλος και οι άντρες του περιμένουν με αγωνία να δουν άλλα τμήματα στρατού , αλλά και το λαό να καταφθάνει σε ενίσχυση του πυροβολισμού. Περνά ώρα. Δεν εμφανίζεται κανείς. Μια ανησυχία διακατέχει την επαναστατημένη μονάδα, που κινδυνεύει τώρα να βρεθεί αβοήθητη και εκτεθειμένη σε μια ολοκληρωτική επίθεση των κυβερνητικών.

Μπροστά στη δυσάρεστη αυτή τροπή, ο Παπαδιαμαντόπουλος διατάζει να ξαναμπούν τα κανόνια και τα πολεμοφόδια στο στρατώνα. Μετά, τοποθετούνται στην περιοχή ισχυρές επαναστατικές φρουρές και όλοι περιμένουν τις εξελίξεις με το δάχτυλο στη σκανδάλη... 

Με τον κρότο του βαρελότου, οι υπουργοί, με ένοπλες συνοδείες, σπεύδουν να συγκεντρωθούν στο υπουργείο Στρατιωτικών. Επικρατεί σύγχιση. Ο πρωθυπουργός Κολοκοτρώνης δεν θέλει με κανένα τρόπο να αιματοκυλίσει την πρωτεύουσα.

Ο υπουργός Στρατιωτικών Σπυρομήλιος είναι πεπεισμένος ότι ο Παπαδιαμαντόπουλος είναι απομονωμένος και ότι η εξέγερση θα κατασταλεί.

Η αισιοδοξία του Σπυρομήλιου δεν ήταν καθόλου παράλογη. Η ώρα περνούσε και αν εξαιρέσει κανείς ορισμένα μικροεπεισόδια στην πόλη, ο κόσμος και οι άλλες στρατιωτικές μονάδες παρέμεναν αδρανείς. Η αγωνία, έτσι, μεγαλώνει κι όλα κρέμονται από μια τρίχα.

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, εκδηλώνεται η έκρηξη της δεύτερης επαναστατικής εστίας, που ανατρέπει τους εφησυχασμούς της κυβέρνησης και αλλάζει το συσχετισμό των δυνάμεων.

Ομάδες νέων, με αφετηρία το σπίτι του Μακρυγιάννη, ξεχύνονται στους δρόμους πυροβολώντας, καλώντας τον κόσμο να ξεσηκωθεί. 

Εμφανίζονται έτσι λίγες ομάδες ενόπλων και λίγων πολιτών στους δρόμους, που κατευθύνονται προς το Μεταξουργείο.

Ο Παπαδιαμαντόπουλος και οι πυροβολητές του ακούν από μακριά οχλοβοή και ανησυχούν. Μόλις καταλαβαίνουν ότι έρχονται ενισχύσεις ξεσπούν σε ιαχές ενθουσιασμού .

Κάποιος έχει την έμπνευση και φωνάζει:

— Αυτό δεν είναι στρατός και λαός, είναι στρατολ α ό ς.

Η λέξη γίνεται σύνθημα. Τη φωνάζουν όλοι ρυθμικά. Λίγο αργότερα θα γίνει και παρατσούκλι του Παπαδιαμαντόπουλου, που ο κόσμος θα τον αποκαλεί «Στρατολαό». 

Ο Παπαδιαμαντόπουλος ξαναβγάζει τα κανόνια έξω από το στρατώνα, παρατάσει τις δυνάμεις του και δίνει την εντολή της εξόρμησης. 

Ο όχλος ανεβαίνει προς τα ανάκτορα.

Πουθενά αντίσταση.

Ο κόσμος επιτίθεται, αρχίζει να χτυπάει με τσεκούρια την κεντρική πύλη.

Ο διοικητής των ανακτόρων στρατηγός Χαν καταλαβαίνει επιτέλους ότι κάθε αντίσταση είναι μάταιη. Δίνει έτσι την εντολή της παράδοσης στους τρομοκρατημένους χωροφύλακες. Η πύλη ανοίγει. Το πλήθος ορμά και αφοπλίζει τους χωροφύλακες.

Ο Χαν κατορθώνει να ξεφύγει.

Καταστροφές έγιναν στους πολλούς πίνακες και αδριάντες του βασιλικού ζεύγους και των συγγενών τους. Κατεβαίνουν επίσης από παντού οι θυρεοί, οι βασιλικές σημαίες και κάθε σύμβολο που θυμίζει Όθωνα και ποδοπατιώνται από τον κόσμο. Κόβονται τέλος, όλα τα λουλούδια του κήπου.

Διηγούνται πως όταν το πλήθος μπήκε στην αίθουσα των τελετών και έσπασε με μασιά τον ξύλινο επιχρυσωμένο θρόνο του Όθωνα, ο γιος του Μακρυγιάννη (που λεγόταν κι αυτός... Όθωνας) πήρε το κατεστραμένο στέμμα, το πήγε σπίτι του και το πέταξε στα πόδια του πατέρα του, ο οποίος αποτελούσε για το λαό και το σύμβολο του αντιδυναστικού αγώνα.

Έπειτα ορίζεται «Επιτροπή επί των Ανακτόρων» για την αποφυγή λεηλασίας και καταστροφών. Συμμετέχουν σ’ αυτήν ο Ν. Σαρίπολος, ο Κ. Δόσιος, ο Ε. Κεχαγιάς, ο Π. Καλλιγάς και ο Α. Σούτσος.

Ορίζεται αμέσως «Επιτροπή επί των Ανακτόρων» για την αποφυγή λεηλασίας και καταστροφών.

Γεγονός που δεν επετεύχθη !!! 

Η περίφημη διακήρυξη της ανατροπής του Όθωνα γράφτηκε στο στρατώνα του Πυροβολικού.

Είχε ως εξής:

«ΨΗΦΙΣΜΑ

Τα δεινά της πατρίδος έπαυσαν Ως κοινή δε απόφασις του Ελληνικού Έθνους ολοκλήρου, κηρύσσεται και ψηφίζεται:

Η βασιλεία του Όθωνος καταργείται.

Η αντιβασιλεία της Αμαλίας καταργείται.

Η περιουσία δημεύεται.

Προσωρινή κυβέρνησις συνίσταται όπως κυβερνήση το Κράτος μέχρι συγκαλέσεως της Εθνικής Συνελεύσεως, συγκειμένη εκ των εξής πολιτών.

Δημητρίου Βούλγαρη, προέδρου.

Κωνσταντίνου Κανάρη.

Βενιζέλου Ρούφου.

Εθνική συντακτική συνέλευσις συγκαλείται αμέσως προς σύνταξιν της πολιτείας και εκλογήν ηγεμόνος.

Ζήτω το Έθνος, ζήτω η πατρίς

Εγένετο εν Αθήναις εν έτει σωτηρίω 1862, εν μηνί Οκτωβρίω και δεκάτη αυτού.

Η Βουλή και η Γερουσία καταργούνται». 

Με το ψήφισμα και την πρωτογενή έγκριση του από το ένοπλο εκλογικό σώμα, η επανάσταση ολοκληρώνεται. 

Η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης γίνεται λίγο αργότερα στην αίθουσα της Γερουσίας, που στεγαζόταν τότε στο κτήριο του Πανεπιστημίου, από την τριανδρία Βούλγαρη-Κανάρη-Ρούφου.

Εκτός από την τριανδρία Βούλγαρη-Κανάρη-Ρούφου, διορίζονται οι ακόλουθοι υπουργοί: Εσωτερικών: Θ. Ζαΐμης, Οικονομικών: Τ. Μαγγίνας, Δικαιοσύνης: Α. Κουμουνδούρος, Ναυτικών: Δ. Καλλιφρονάς, Εκκλησιαστικών και Παιδείας: Β. Νικολόπουλος (γαμπρός του Βούλγαρη), Στρατιωτικών: Δ. Μαυρομιχάλης, Εξωτερικών: Α. Διαμαντόπουλος.

Έτσι αποκλειόταν από την κυβέρνηση ο Δεληγιώργης, που τόσο είχε συντελέσει στο ξεκαθάρισμα των στόχων της και αποτελούσε τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της νεολαίας. 

Ο κόσμος αντιδρά παγωμένα με την ανακοίνωση των ονομάτων. Ο Κανάρης, αγανακτισμένος, σηκώνεται και φεύγει. Τη σιωπή σπάει ο φλογερός ποιητής Αχ. Παράσχος, που φωνάζει στο πλήθος:

- 'Οχι στη νέα κυβέρνηση. Θέλουμε υπουργό το Δεληγιώργη.

Έτσι, ο Βούλγαρης αναγκάζεται να κάνει «πίσω» και να δόσει στο Δεληγιώργη μισό υπουργείο το υπουργείο Παιδείας.

Οι επαναστατικές εκδηλώσεις δεν σταμάτησαν με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Ο όχλος ξεχύθηκε στους δρόμους ανεμίζοντας κόκκινα λάβαρα και πανηγύρισε την έκπτωση του Όθωνα για αρκετές ώρες.

(Τον παροξυσμό της αντιΟθωνικής νεολαίας επωφελήθηκαν οι δραπέτες των φυλακών !!!)

Ιδιαίτερα αποθέωσε τον Α. Δόσιο “τον επίδοξο φονέα της Αμαλίας” καθώς και άλλους επαναστάτες, που η πρώην κυβέρνηση Κολοκοτρώνη κρατούσε μέχρι τότε στο Μενδρεσέ. 

Πολλοί νεολαίοι, έσπαγαν τα φανάρια της πρωτεύουσας, οι οποίοι ήταν καινούργιοι. Διότι ο δια φωταερίου φωτισμός των Αθηνών μόλις είχαν εγκαινιασθεί.

Οι ζημιές των φανών βέβαια, δεν ήταν τίποτα ήταν ασήμαντη μπροστά στις άλλες ζημιές και λεηλασίες που υπέστησαν οι ιδιωτικές περιουσίες οπαδών του Βασιλέως Όθωνος. (πχ. Του Οθωνικού βουλευτού Πανταζή Κυριακού, όπου υπέστη πλήρη καταστροφή).

Μετά τον διορισμό των νέων νομαρχών της εμπιστοσύνης της, η προσωρινή Κυβέρνηση αποφάσισε να διορίσει τον αντισυνταγματάρχη του πυροβολικού Δημ. Παπαδιαμαντόπουλο γενικό διοικητή στρατευμάτων, στην Αθήνα και τον Πειραιά, με την εντολή να αποκατασταθεί το ταχύτερο η τάξη. 

Σημειωτέον ότι μέσα στο μεγάλο πλιάτσικο συμμετείχαν και πολλοί στρατιωτικοί. 

Έτσι ο πρόεδρος της κυβερνήσεως Δημ. Βούλγαρης δίνει εντολή συγκρότησης Πολιτοφυλακής.

Μέγας ενθουσιασμός επικράτησε στη νεολαία των Αθηνών η οποία έσπευδε να καταταγεί στη Πολιτοφυλακή, όπου οπλίστηκε και έπραττε σύμφωνα με τις διαταγές του δημάρχου Αθηνών, Κουτσικάρη.

Kυριακή 21 Οκτωβρίου 1862, εδόθη υπό του Στρατού, στο Πεδίον του Άρεως, ο νέος όρκος πίστεως εις την νέα κυβερνητική κατάσταση με πρόεδρο τον Δημ. Βούλγαρη. 

Έτσι μετά την μεταπολίτευση και την αναχώρηση του Όθωνα και της Αμαλίας , άρχισε η συζήτηση περί του νέου Βασιλιά, του οποίου τότε αισθανόταν την ανάγκη ολόκληρη η Ελλάδα.

http://rthodoxiapatridavasileia.blogspot.gr/2014/07/blog-post_5697.html