ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΟΥ

Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλείου

Με απόλυτη αγανάκτηση παρακολουθεί σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που έχει συναίσθηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία 24ωρα στην ελληνική οικονομία, την κοκορομαχία ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, με τη μια πλευρά να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη, ενώ μέσα σε λίγες μέρες έχουν «εξαερωθεί» περιουσίες περί τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.
Αυτή η εντελώς απαράδεκτη κατάσταση αποδεικνύει ότι το πολιτικό σύστημα παραμένει δέσμιο της πολιτικής – κομματικής σκοπιμότητας, την εξυπηρέτηση της οποίας θέτει ως προτεραιότητα, ενώ την ίδια στιγμή πέφτει «ο ουρανός στα κεφάλια μας».
Εγκλώβισαν σκοπίμως τη χώρα στο δίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, απλά και μόνο για να μεταθέσουν τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος αλλού, απαλλάσσοντας εαυτούς για την κατάσταση που έχει δημιουργηθείς σε βάθος δεκαετιών, με απώτερο στόχο να συνεχίσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. ΟΛΟΙ ενδιαφέρονται πρωτίστως να διατηρήσουν το «σύστημα», το αντιπαραγωγικό οικονομικό μοντέλο που τους επιτρέπει να είναι καθισμένοι στο σβέρκο του κοσμάκη, όχι να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Διότι αν το κάνουν, αυτοί ενδεχομένως να μην έχουν θέση όχι στην πολιτική, αλλά την ίδια τη χώρα.
Τα διεθνή μέσα μεταδίδουν ότι η κυβέρνηση θορυβημένη από την κατάσταση σκέφτεται να αναθεωρήσει τη στάση της περί εξόδου από το Μνημόνιο, με κυβερνητικές πηγές να το διαψεύδουν. Η μέρα που θα μας ξημερώσει και οι επόμενες, θα αποδείξουν εάν η κατάσταση στοιχειωδώς θα σταθεροποιηθεί, εάν στέρεψαν δηλαδή όσοι πουλούσαν όσο-όσο τις μετοχικές τους αξίες, με σκοπό να φύγουν το ταχύτερο, για να γλιτώσουν από το «πολιτικό ρίσκο» που διαπιστώνουν άπαντες παγκοσμίως, πλην φυσικά των ανεύθυνων Ελλήνων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε που το συζητάει πως το ότι φεύγουν σωρηδόν οι επενδυτές, επειδή κάθε λιγότερο ή περισσότερο φαιδρός, πολιτικός, κομματικό στέλεχος, πρώην συνδικαλιστής και κάθε άλλη πιθανή και απίθανη κατηγορία, πετάει την πολιτική πομφόλυγα, χωρίς καμία συναίσθηση των συνεπειών σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Κι όσο ορισμένοι εκεί μέσα βλέπουν διεθνή συνωμοσία για να μπλοκάρουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, άλλο τόσο ισχύει και το ακριβώς ανάποδο, που είναι ταυτόχρονα καλό και κακό για το κόμμα: Αφενός η αναταραχή, αποδεικνύει την ορθότητα του επιχειρήματος ότι οι «εταίροι» δεν μπορούν να μας αφήσουν τόσο εύκολα στην τύχη μας, αφού είναι και αυτοί ευάλωτοι.

Αφετέρου όμως, το ερώτημα είναι ποιος θα υποφέρει περισσότερο σε περίπτωση που διαλυθεί η Ευρώπη ή/και το ευρώ; Εμείς ή οι αποδεδειγμένα πλέον, ακραιφνώς ιδιοτελείς και άφρονες Γερανοί; Εμείς ή οι Ιταλοί που μπορεί να μας συναγωνίζονται στο πόσο μπάχαλο είναι, έχουν όμως βαριά βιομηχανία; Τα παραδείγματα πολλά… και το ηθικόν δίδαγμα – τουλάχιστον – είναι πως όταν οι υποθέσεις-παραδοχές ενός σκεπτικού είναι στον αέρα, τα συμπεράσματα δεν μπορεί να έχουν καλύτερη τύχη.

Ελάχιστοι στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να έχουν συναίσθηση – φάνηκε από το ότι έριξαν τους τόνους αμέσως και απέφυγαν να κλιμακώσουν – της σοβαρότητας της κατάστασης και του ότι κάποια αγράμματα «κοκοράκια» του κόμματος, «μεθυσμένα» από την προοπτική ανάληψης της «κουτάλας», της εξουσίας δηλαδή, πυροδοτούν μέγιστη καταστροφή, συμπεριφερόμενα ανεύθυνα με τη συνέχιση της «εύπεπτης» για το πόπολο ρητορικής.
Αυτά τα «κατακάθια» – καθότι μας τελειώνει οσονούπω… – της μεταπολιτευτικής περιόδου, αποδεικνύονται στην πράξη πιο επικίνδυνα από τους «εφευρέτες» του άκρατου νεοελληνικού λαϊκισμού. Κάποτε, η δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος και η μη παγκοσμιοποιημένη στο βαθμό που είναι σήμερα οικονομία, επέτρεπε στον κάθε πολιτικό φελλό και να τάζει και να υλοποιεί και τα «πρόβατα» χειροκροτούσαν και ψήφιζαν, αφού μεγάλο μέρος του κοσμάκη δεν αντιλαμβανόταν ότι φτώχαινε διαρκώς, ενώ τα «πολιτικά αηδόνια» τον ταΐζανε λεφτά που δεν υπήρχαν.

Οι έξυπνοι κρατούσαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και μόλις ερχόταν η ώρα που ο εκάστοτε «τσάρος» της οικονομίας ανακοίνωνε αιφνιδιαστικά υποτίμηση της τάξεως του 20-30% για να καλυφθούν τα σπασμένα του λαϊκισμού του πολιτικού φάσματος αυτοί έφερναν τα χρήματα που διατηρούσαν έξω σε συνάλλαγμα και τα «γύριζαν» στο εθνικό νόμισμα, αποκτώντας ισόποση ποσοστιαία με την υποτίμηση μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη, σε σχέση με τους κλακαδόρους που παρατηρούσαν μουδιασμένοι.

Για να αρχίσουν φυσικά οι κομματικοί κλακαδόροι πάλι τα ίδια λίγο πριν τις εκλογές, επειδή τους έδιναν κάτι ψίχουλα ή βόλευαν κάποιο παιδάκι σε καμιά ΔΕΚΟ, ενώ οι ίδιοι απορούσαν… πως διάολο αυξάνεται συνεχώς η φορολογία, ενώ τα χρέη και τα ελλείμματα συσσωρεύονταν. Και όσοι δεν άσκησαν εξουσία ας μην το επικαλούνται ως επιχείρημα, αφού άνευ εξαιρέσεως, άπαντες βυσσοδομούσαν πολιτικά και πλειοδοτούσαν σε «κοινωνικές διεκδικήσεις» για να φανούν αρεστοί, παρότι το ταμείο απλώς δεν άντεχε, έχοντας αδειάσει από τα κομματικά τρωκτικά κάθε απόχρωσης προ πολλού.
Κάποιοι εξ αυτών είναι σήμερα αντιμέτωποι με τη ζοφερή πραγματικότητα που δημιούργησε η ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος και η καλλιεργούμενη αυτοκαταστροφική νοοτροπία της προσκόλλησης στον κομματικό «ηγέτη – σωτήρα». Είναι αυτοί που αναγκάζονται να κάνουν όσα δεν έκαναν δεκαετίες και όποιος υποστηρίζει ότι υπάρχουν ανώδυνες λύσεις στη σημερινή κατάσταση που έχουμε περιέλθει, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι επικίνδυνος, καθότι αδίστακτος ή αδαής, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, το κίνητρο της κυβέρνησης με την εξαγγελία περί αποδέσμευσης από το Μνημόνιο και την Τρόικα, υπαγορεύθηκε από την οικονομική λογική, ή μήπως από την πολιτική συγκυρία και την κατάσταση που αποτυπώνουν οι λιγότερο ή περισσότερο αξιόπιστες δημοσκοπήσεις – σφυγμομετρήσεις; Το δεύτερο.

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχουν καλές προθέσεις και δεν θα αποδυθούν σε οικονομικές… ασωτίες με σκοπό να γίνουν ευχάριστοι στην εκλογική πελατεία, οι αγορές δεν συμμερίζονται όπως φαίνεται τη στενοχώρια τους για τα εκλογικά ποσοστά τους που τους εξασφαλίζουν τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Οι αγορές έχουν μια λογική περί του τι πρέπει να γίνει για να διορθωθεί η κατάσταση. Ας το κάνει… η διάσημη κυρία Λουκά, είναι αδιάφορο ποιος θα το κάνει.
Είτε Αλέξης, είτε Αντώνης, τα ίδια θα περιμένουν και όποιος δεν δεσμεύεται πως θα το κάνει, οι «επενδυτές», αυτοί που βάζουν τα χρήματά τους προσδοκώντας μεγαλύτερες αποδόσεις, θα φύγουν. Εξάλλου, ακόμα και ενδεχόμενη ελληνική έξοδος από το ευρώ, ή/και χρεοκοπία, προσφέρεται για πολύ μεγάλες αποδόσεις στο διεθνές «χρηματοοικονομικό στοίχημα» (βλ. παράγωγα). Στα παλιά τους τα παπούτσια τι θα γίνει ο ελληνικός λαός. Ας πρόσεχε. Έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν και δεν μπορεί παρά να καταβάλει το ανάλογο τίμημα.
Είναι ανήθικο; ΝΑΙ είναι. Είναι όμως αυτό συνάμα ΑΔΙΑΦΟΡΟ στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Έχεις σαφέστατα την επιλογή να καταγγείλεις το σύστημα, να ακολουθήσεις τον δικό σου δρόμο, ανακαλύπτοντας ασφαλώς, ότι χρήματα για να δοκιμάσεις τις συνταγές που πρεσβεύεις δεν θα σου δίνει κανένας. Μπορείς να το κάνεις. Είναι όντως μια επιλογή! Εάν το θέλουμε ως λαός, ας το κάνουμε. Να έχουμε όμως συναίσθηση της επιλογής μας και των δυνητικών συνεπειών. Σε όλα τα επίπεδα.

Διότι εδώ κάποιοι άφρονες πολιτικοί, θεωρούν ότι και θα κάνουμε ότι μας γουστάρει και συνέπειες δεν θα έχουμε. Και υπάρχει πολύς κόσμος που τους χειροκροτεί. Μετά από 40-50 χρόνια εμπειρίας στα της νεοελληνικής οικονομικής διαχείρισης, εξακολουθούν να πιστεύουν αυτούς που τους λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν. Αξίζει σε μια τέτοια χώρα η καταστροφή ή όχι; Αφού δεν καταλαβαίνει σχεδόν κανείς αλλιώς.

Μας φταίει αυτός που πηγαίνει και στοιχηματίζει σε σενάρια εκτροπής, τα οποία εάν βγουν, θα γίνει κατά πολύ πλουσιότερος; Όχι. Αρέσει δεν αρέσει, το διεθνές οικονομικό σύστημα αυτό είναι και όσο και να το πιστεύουν οι αφελείς και αιθεροβάμονες κάθε απόχρωσης δεν θα αλλάξει από εμάς συμπεριφερόμενους ως «απροσάρμοστα», με τον διεθνή παρατηρητή να αναρωτιέται εάν έχει μείνει κανένας φυσιολογικός σε αυτή τη χώρα ή έχουν αναπτυχθεί συλλογικά σύνδρομα αυτοκαταστροφής…
Ό,τι και να λένε, ακόμα και όσοι καταγγέλλουν τις πρακτικές των Γερμανών με τη μονόπλευρη λιτότητα – και καλά κάνουν κατά τη γνώμη μας που τους καταγγέλλουν – ουδείς τολμά να συστήσει μεγάλη απόκλιση από όσα προστάζει η δημοσιονομική πειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση. Άλλο η μεγαλύτερη ρευστότητα και η αύξηση της κατανάλωσης και άλλο οικονομική ασυδοσία με ξένο χρήμα.
Όποιος σε αυτή τη συγκυρία τάζει λαγούς με πετραχήλια στον κοσμάκη που υποφέρει, είναι εγκληματίας. Και όσοι λένε με τόση ελαφρότητα ότι θα πληρώσουν οι έχοντες, στην ουσία είτε θα οδηγήσουν σε άτακτη φυγή κεφαλαίων, όσων θα έχουν μείνει, διότι το «έξυπνο χρήμα» είναι μακράν εξυπνότερο από δαύτους και δεν το αντιμετωπίζεις έτσι, είτε θα μειώσουν δραματικά τα έσοδα, καθότι μειώθηκαν αισθητά οι έχοντες.
Έστω ότι εντοπίζουν έχοντες… π.χ. στα βόρεια ή τα νότια προάστια των Αθηνών, με σπίτι 500 τ.μ. που κοστίζει ας πούμε 5 εκατ. ευρώ με τιμές του 2008. Το πιθανότερο είναι ότι θα έχει «γονατίσει» για να πληρώσει τη ληστεία του ΕΝΦΙΑ. Όσο και να τον φορολογήσεις επειδή αποφάσισες ότι έχει περιουσία άρα μπορεί, ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Άλλο περιουσία και άλλο ρευστότητα. Θα προχωρήσεις σε κατάσχεση του σπιτιού;
Πες ότι το κάνεις. Σε τι τιμή θα «φύγει»; Αν πάρεις 500.000 θα πρέπει να διοργανώσεις μετά… δεξίωση. Άσε που στις σημερινές συνθήκες ίσως και να μην πουληθεί ποτέ. Άρα, αυτό που θεωρείς μεγάλη αξία, έχει στην πραγματικότητα μηδενική σήμερα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν προσφορές. Άρα, εν πολλοίς, με τη συμπεριφορά τους φρόντισαν να απαξιώσουν τον τομέα από τον οποίο προσδοκούσαν να εισπράξουν φόρους…
Ξέρουν άραγε οι επιστήμονες της φορομπηχτικής κανένα κορόιδο να αγοράζει τέτοια σπίτια για να πάει ο κάθε Αλέξης, ο κάθε Στρατούλης και ο κάθε Αντώνης να τον αρμέγει; Και οι πραγματικά πλούσιοι να τι θα κάνουν, θα φύγουν χαχανίζοντας, για κάποια πολιτισμένη (βλ. φυσιολογική) οικονομικά χώρα της Ευρώπης, όπου εξάλλου ξοδεύουν σημαντικό μέρος των εσόδων τους αρκετούς μήνες τον χρόνο. Διότι ένα κράτος δεν εισπράττει μόνο από τη φορολογία… Διότι έτσι όπως κατάντησαν την Ελλάδα, άλλος λόγος να παραμένεις πέραν της φυσικής ομορφιάς και του ήλιου, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας και παρατηρήστε το πώς χρεοκοπεί και καταστρέφεται ένα κράτος που αρνείται πεισματικά να γίνει φυσιολογικό, να αλλάξει, να ξοδεύει λίγο παραπάνω – έστω – από αυτά που παράγει και να αντιλαμβάνεται, στοιχειωδώς έστω, αφενός το πώς δουλεύει το διεθνές οικονομικό σύστημα και αφετέρου να καταλαβαίνει τους βγαλμένους από τη δεκαετία του 1980 πολιτικούς απατεώνες κάθε απόχρωσης, για να προστατευθεί.
Δεν υπάρχει τελικά άλλη εξήγηση αυτής της κατάντιας. Μήπως τελικά… όντως μας ψεκάζουν;


http://www.defence-point.gr/news/?p=113920