ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ «ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ» - 64 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΙΟΛΙΣΘΗΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΙΜΒΡΟΠΟΙΗΣΗ»

Του Πανίκου Ελευθερίου
από την Άσσια-κατεχόμενη Αμμόχωστο

 

Δεν μας εκπλήττει η επιλογή της 15ης Ιανουαρίου, 64ης επετείου του ενωτικού δημοψηφίσματος, για συνάντηση στο Λονδίνο του προέδρου Αναστασιάδη με τον Βρετανό πρωθυπουργό (γιατί δέχεται αυτή την ημερομηνία η κυβέρνηση των «εθνικοφρόνων»;). Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε ενώπιον απίστευτων και ασυγχώρητων ατοπημάτων. Θυμίζουμε μόνο την περσινή επιλογή της 29ης Μαΐου για το δείπνο των «δύο ηγετών» στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Διάλεξαν και πάλι την κατάλληλη ημερομηνία για να μας εξευτελίσουν, αλλά και για να εκπέμψουν μηνύματα.

Είναι, κατά την άποψη μας, «πολιτική αφέλεια» να πιστεύει κανείς ότι η σημειολογία δεν έχει την σημασία της στην πολιτική. Έχουμε άδικο όταν υποψιαζόμαστε ότι είναι κι αυτή κάποιου είδους εκδίκηση των Εγγλέζων; «Θέλατε Ένωση, πάρτε τώρα συνεταιρικό κράτος Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα!» Δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα τι θα πει ο πρόεδρος στην συνάντηση, αφού ξέρουμε από χέρι ότι θα προωθήσει τις γνωστές του θέσεις και θα ζητήσει - επιτακτικά - βοήθεια στην επίσπευση των συνομιλιών για «λύση» συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, επαναφορά ουσιαστικά του σχεδίου Ανάν.

Η πολιτική των ηγετών μας χρεοκόπησε, αλλά αυτοί παραμένουν αμετανόητοι. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, την εμμονή τους δηλαδή στον διαχρονικό στόχο της πλειοψηφίας των ηγετών μας για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (με «σωστό περιεχόμενο» - οποία ψευδαίσθηση). Αγγίζοντας την ουσία, είναι να αναρωτιέται κανείς: Προς τα πού οδεύει ο Κυπριακός Ελληνισμός; Μπορούμε με τα σημερινά δεδομένα (και με τα «ηττημένα και αμετανόητα μυαλά» των ηγετών μας), να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία; Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα, σίγουρα απασχολούν τους Έλληνες της Κύπρου, που έχουν την τάση να σκέφτονται πέραν των όσων προσπαθεί μεθοδευμένα να τους υποβάλει (με την βοήθεια κάποιων ΜΜΕ), το Κυπριακό πολιτικό κατεστημένο (το οποίο προσπαθεί συντονισμένα, να μας πείσει ότι δεν υπάρχει άλλη οδός από την δική του πορεία αυτοκτονίας, στην οποία εδώ και δεκαετίες οδηγεί τον πολύπαθο λαό μας).

Συζητώντας γι’ αυτά τα θέματα, αυτό που λέω πάντα είναι ότι η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τις αντοχές και την προοπτική που έχει ο Κυπριακός Ελληνισμός (για να «ζήσει»), είναι η ακόλουθη: Η εικόνα ενός εξουθενωμένου ορειβάτη, που κρέμεται στο χείλος του γκρεμνού κρατώντας με το ένα χέρι από ένα θάμνο, οι ρίζες του οποίου, άρχισαν ήδη να ξεριζώνονται. Αυτή είναι η εικόνα και την καταθέτω κι ας κατηγορηθώ, πιθανώς για «οράματα που δεν έχουν θέση στην πολιτική».

Το τοπίο είναι καταθλιπτικό! Ξεκινήσαμε από το όραμα για την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα (το αναφαίρετο δικαίωμα των Ελλήνων της Κύπρου) και ακολουθώντας μια πορεία συνεχούς διολίσθησης, οδεύουμε ολοταχώς προς μια «επανένωση» που οδηγεί στην τουρκοποίηση. Οι ήρωες μας και ο λαός μας πίστεψαν, αγωνίστηκαν, αλλά προδόθηκαν από την ηγεσία τους. Αυτό έγινε τότε με την «ανεξαρτησία» (που βλέπουμε πού μας οδήγησε σήμερα - η Κύπρος ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος), συνεχίζεται όμως και σήμερα, κατά τα ίδια πρότυπα.

Μια συνεχιζόμενη υποχώρηση από θέσεις αρχών, που μας έφερε στον σημερινό τραγικό απολογισμό. Συζητούμε για ένα «συνεταιρικό κράτος Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα». Συζητούμε και είμαστε πρόθυμοι (η ηγεσία μας) να κάνουμε την Κύπρο συνεταιρική με τους Τούρκους, μετατρέποντας το νησί μας, σε τουρκικό προτεκτοράτο, παραδίδοντας στον κατακτητή μας τον πλήρη έλεγχο, επί ολόκληρης της Κύπρου. Συζητούν κάποιοι «ρεαλιστές» («ευέλικτοι», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο προηγούμενος πρόεδρος), ακόμα και την συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου και την διοχέτευσή του μέσω τουρκικών αγωγών, στην διεθνή αγορά. Αφαιρούν, κατά την άποψη μας, με αυτές τις αυτοκτονικές τάσεις που έχουν και την τελευταία ελπίδα που έχει ο Κυπριακός Ελληνισμός για ανατροπή των εις βάρος του δεδομένων.

Η διολίσθηση βεβαίως συνεχίζεται και επί διακυβερνήσεως Αναστασιάδη. Η πρόσφατη αναφορά του προέδρου (στην επιστολή του προς τον Μπα Κι Μουν), στο περιεχόμενο του εγγράφου του Ντάουνερ, που καταγράφει τις συγκλίσεις των δύο πλευρών, κρίνεται ως ολέθριο λάθος. Δίνει υπόσταση στο απαράδεκτο έγγραφο, εκεί που ο πρόεδρος δήλωνε ότι δεν τον δεσμεύει και ότι θα αποσύρει τις μονομερείς υποχωρήσεις του Χριστόφια. Αυτή η αναφορά στην επιστολή, είναι ενδεικτική της νοοτροπίας και των προθέσεων αυτής της κυβέρνησης. Αποδεικνύεται ότι παρά τα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα, παρά την συνεχή διολίσθηση, παρά την συνεχιζόμενη κατοχή και την έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής για βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, η πλειοψηφία της ηγεσίας, αρνείται να αναπροσαρμόσει τις θέσεις της και δεν εξετάζει καν, εναλλακτικές πολιτικές.

Στην ουσία, επιλέγουν την συνέπεια στις επιβλαβείς για τον τόπο «διαχρονικές θέσεις της πλευράς μας», παρά να είναι συνεπείς υπηρετώντας σωστά το εθνικό συμφέρον. Επιμένουν στην νομιμοποίηση της κατοχής, μέσω της επιδιωκόμενης «λύσης» που θα φέρει χειρότερα δεινά στον τόπο και θα οδηγήσει τους Έλληνες της Κύπρου στην φυγή, μέσω μιας διαδικασίας «Ιμβροποίησης της Κύπρου» (ας ανατρέξουν ορισμένοι που αιθεροβατούν, παριστάνοντας όμως τους ρεαλιστές, στην Ιστορία του νησιού αυτού). «Να αδράξουμε την χρυσή ευκαιρία για λύση!» προτρέπουν οι ξένοι κι οι «δικοί» μας ηγέτες συναινούν, πιπιλώντας κι αυτοί την καραμέλα «της λύσης που θα λύσει και τα Οικονομικά προβλήματα». Δέχονται να παραδώσουν την Κύπρο στην Τουρκία μέσω μιας νέας έκδοσης του σχεδίου Ανάν, που θα φαίνεται, αλλά δε θα είναι, μια βελτιωμένη πρόταση λύσης στο Κυπριακό.

Πρωτοπόρος στην νέα προσπάθεια είναι ο επιχειρηματικός κόσμος, που μας παρουσιάζει (σε συγχορδία με τους ξένους «φίλους μας») την λύση του Κυπριακού, ως μια μεγάλη ευκαιρία για λύση και των Οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Το κατάπτυστο φιλμάκι του ΚΕΒΕ (στο οποίο προβάλλεται μια «αγγελικά πλασμένη Κύπρος» στην μετά την «λύση» εποχή), είναι μόνο η αρχή αυτού του «εγχειρήματος» (πλύσης εγκεφάλου, λέμε εμείς).

Δυστυχώς για την Κύπρο, έχουμε ανεπαρκείς και άτολμους ηγέτες που έχουν τις εμμονές τους (το γινάτι τους). Όχι μόνον αδυνατούν να εκτιμήσουν σωστά, αλλά αρνούνται να προβούν σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, «κτίζουν» πάνω σε λάθη του παρελθόντος και παρ’ όλα αυτά, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα (και δεν χρειάζονται συμβούλους). Έφτασαν σε σημείο να μην αντιλαμβάνονται την σημασία που προσδίδει η Τουρκία στον εποικισμό της Κύπρου (που είναι η κορωνίδα της επεκτατικής πολιτικής τους στην Κύπρο) και να προβαίνουν σε «προσφορές», δεχόμενοι την παραμονή των εποίκων.

Αρνούνται επίσης οι ηγέτες μας να συλλάβουν το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, σε συνδυασμό με τον «κατακλυσμό» μας τα τελευταία χρόνια από παράνομους και νόμιμους αλλοδαπούς (οι «αιτητές ασύλου» είναι η νέα τρύπα που μπάζει νερά και βυθίζει το πλοίο της Κύπρου) και στις ελεύθερες περιοχές. Προτείνουν την αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου για να «επανενώσουν» την Κύπρο και δεν προτάσσουν το θέμα των Αγγλικών Βάσεων «για να μην ανοίξουν δεύτερο μέτωπο». Ακόμα ένα ενδεικτικό δείγμα του καταντήματος μας, είναι ο «σύγχρονος φόρος υποτελείας» που συνεχίζουμε να πληρώνουμε με την παροχή δωρεάν ηλεκτρικού ρεύματος, στις κατεχόμενες από τον Αττίλα περιοχές της Κύπρου. Τέτοιας ποιότητας ηγέτες έχουμε (κι ας μείνουμε ως εδώ για να μην γίνουμε κουραστικοί - ο κατάλογος των αποδεικτικών της ανικανότητας και της ανεπάρκειας των ηγετών μας είναι ανεξάντλητος).

Όσο λοιπόν οι ηγέτες μας συμπεριφέρονται σαν αδιάβαστοι μαθητές (είναι τελικά αδιάβαστοι μαθητές της πολιτικής) και δεν αναπροσαρμόζουν την πολιτική τους για να συνάδει με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανεύρεση του φυσικού πλούτου στην Κυπριακή ΑΟΖ, δεν μπορούμε έχουμε ελπίδα για ευοίωνο μέλλον. Μας ανησυχεί πάντοτε, η οποιαδήποτε «κινητικότητα» που στοχεύει στην «λύση» που ευνοούν οι Εγγλέζοι και οι Τούρκοι (δυστυχώς και αρκετοί από τους ηγέτες μας).

Παρεμπιπτόντως, πάντα μας πληγώνει αφάνταστα η εικόνα του Πρωθυπουργού μας (εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα, θυμίζουμε), ενώ χαριεντίζεται με τους αμετανόητους σφαγείς των Ελλήνων της Κύπρου. Ποιου είδους νομίζουν είναι η στήριξη που περιμένει ο Κυπριακός Ελληνισμός από την Μητέρα Ελλάδα;

Υπάρχουν όμως οι εναλλακτικές επιλογές! Οι σωστοί χειρισμοί στο θέμα των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι η εναλλακτική πορεία της σωτηρίας. Το «Κυπριακό φιλέτο» έγινε ακόμα πιο ελκυστικό, μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξης του φυσικού πλούτου στην Κυπριακή ΑΟΖ. Αν γίνουν σωστές κινήσεις στην σκακιέρα των γεωπολιτικών συμφερόντων, που θα ενισχύσουν την στρατηγική αξία της Κύπρου (αναβαθμίζοντας παράλληλα και την Κυπριακή Δημοκρατία), η ύπαρξη του φυσικού πλούτου θα φέρει μεγάλα οφέλη πέραν από τα Οικονομικά.

Πολλά μπορούν να γίνουν και μέσω της ευρωπαϊκής ιδιότητας της Κύπρου (εκτός από την προβολή της σωστής διάστασης του Κυπριακού, ως θέματος εισβολής και κατοχής Ευρωπαϊκού εδάφους). Μόνον αν δημιουργηθεί ουσιαστικό κόστος στην Τουρκία για την συνέχιση της παράνομης κατοχής των εδαφών μας, θα μπορέσουμε να προσβλέπουμε σε σωστή λύση στο Κυπριακό. Για να γίνει αυτό, πρέπει σε πρώτο στάδιο η Κυπριακή Δημοκρατία να εμποδίσει το άνοιγμα οποιουδήποτε άλλου προ ενταξιακού κεφαλαίου για την Τουρκία.

Γενικά, τα πάντα θα πρέπει να αναθεωρηθούν αφού τύχουν προσεκτικής μελέτης από ένα Συμβούλιο Χάραξης Στρατηγικής. Οι νέες συντεταγμένες είναι η συνύπαρξη των δύο κρατών του Ελληνισμού με την ιδιότητα του κράτους-μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η σημερινή κατάσταση στην Τουρκία, η αλλαγή στις Τουρκο-Ισραηλινές σχέσεις, ο αναβρασμός στην Μέση Ανατολή, η χαρτογράφηση ενός νέου Γεωπολιτικού χάρτη λόγω της ύπαρξης των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ας μην βιάζονται κάποιοι αδιάβαστοι, να «κλείσουν» το Κυπριακό, τώρα που η πλάστιγγα, αρχίζει να γέρνει προς το μέρος μας.

Εύχομαι καλή χρονιά και κουράγιο, κυρίως στους Έλληνες που πονάνε για το σημερινό κατάντημα μας. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα αναλάβουν τα ηνία πραγματικοί «ηγέτες της κρίσης», πριν μπει πάρει σάρκα και οστά ο σχεδιασμός των Τούρκων για «Ιμβροποίηση» της Κύπρου, πριν δηλαδή να είναι αργά για το Έθνος μας (αν χαθεί η Κύπρος, η Εθνική συρρίκνωση θα συνεχιστεί με άλλο ζωτικό χώρο για τον Ελληνισμό). Αυτό όμως θα γίνει μόνο με την μικρή επανάσταση του καθενός ξεχωριστά, ξεκινώντας με την απεξάρτηση από την «κομματοκρατία» που μας έφερε σε αυτό το τέλμα.

http://www.metopo.gr/article.php?id=6137