ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ «Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ» ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Η απομυθοποίηση της αριστεράς και το αίμα... Τώρα, η ομολογία για τον Κίτσο Μαλτέζο. Αισθάνθηκα θυμό για άλλη μια φορά. Διαβάζοντας χρόνια πριν το πολύ καλό και ευπώλητο βιβλίο του Πέτρου Στ. Μακρή – Στάικου, «ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ» (Ωκεανίδα, Αθήνα 1999), αισθάνθηκα ότι επιβεβαιώθηκε στα μάτια μου αυτό που είπε ο Νίκος Καζαντζάκης: ο κομμουνισμός όντως αποτελεί πνευματική ψώρα.

Η ΠΑΡΑΔΟΧΗ

Ανοίγοντας τον υπολογιστή χθες το πρωί και «σερφάροντας» ώστε να αποκτήσω μια πρώτη εικόνα της επικαιρότητας, διάβασα στο newsbomb, τα κάτωθι:
«Την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου προέβαλε χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης, στην εκπομπή του ‘Πρωταγωνιστές’. Ο δημοσιογράφος είχε δημοσιεύσει το κείμενο στην εφημερίδα ‘Τα Νέα’, ωστόσο το βίντεο δεν είχε προβληθεί ποτέ. Αυτό που πάντως σόκαρε, ήταν ο θάρρος του κορυφαίου σύγχρονου πολιτικού της Αριστεράς, να αποδεχθεί δημοσίως ότι ήταν παρόν στη δολοφονία ενός συντρόφου του.

Του Κίτσου Μακρυγιάννη - Μαλτέζου, τρισέγγονου του Στρατηγού της Επανάστασης του 21 και νεαρού αγωνιστή της Αριστεράς. Για την ιστορία, ο Μαλτέζος - Μακρυγιάννης ανήκε σε νεαρή ηλικία στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ), από την οποία αποχώρησε θεωρώντας ότι στόχο είχε να επιβάλλει τον κομμουνισμό και όχι μόνο να αντισταθεί στους Γερμανούς.

Στη συνέχεια, ως φοιτητής εντάχθηκε στον Εθνικό Σύνδεσμο Ανωτάτων Σχολών, γεγονός που δεν άρεσε στους πρώην συντρόφους του, οι οποίοι τον δολοφόνησαν το 1944. Η θαρραλέα όμως παραδοχή Κύρκου για την παρουσία του στο περιστατικό, αποδεικνύει το μεγαλείο του ανδρός, έστω και όπως υπογράμμισε, ‘στον εμφύλιο συνέβαιναν πολλά τέτοια’. Το ενδιαφέρον στοιχείο πάντως ήταν, πως η απάντηση αυτή του άλλοτε ηγέτη του Συνασπισμού, δόθηκε σε μία ερώτηση για το αν τον έχουν απογοητεύσει ποτέ οι σύντροφοι του...»

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Μάλιστα. Όπως και να έχει πάντως, άργησε πολύ να μιλήσει ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος. Νομίζαμε μέχρι σήμερα πως οι παρόντες στη δολοφονία του 23χρονου Κίτσου Μαλτέζου, ήταν ο Μικές και ο Νόνος Κουρουνιώτης και οι Φαίδων Αντωνόπουλος και Δήμος Χλιόβας από τον ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας (βλ. και της ΟΠΛΑ). Διαβάζω στην εισαγωγή του προαναφερόμενου βιβλίου πως «ένα τμήμα της έρευνας αυτής αποτέλεσε η αναζήτηση προσωπικών μαρτυριών, ιδίως στο χώρο της Αριστεράς».

Ο Λεωνίδας Κύρκος, απέκρυψε και μάλιστα επιμελώς και επί δεκαετίες την «παρουσία» (;) του στο αιματηρό συμβάν τον Φεβρουάριο του 1944, που αποτέλεσε ένα από τα εναύσματα για τον σπαραγμό που ακολούθησε (πάντως στο βιβλίο του ο Στάικος αναφέρει πως ο Λεωνίδας Κύρκος μεσολάβησε, μαζί με τον Σάκη Πεπονή και τον Γρηγόρη Φαράκο για να υπάρξει συνεργασία μεταξύ του ΕΣΑΣ και της ΕΠΟΝ στο Πανεπιστήμιο, ώστε να αποκλιμακωθούν οι εντάσεις, μεταξύ των αντικομμουνιστικών και των κομμουνιστικών αντιστασιακών οργανώσεων).

Ήταν ανθρωποκτονία. Τι σημαίνει άραγε, «ήταν παρών»; Περνούσε από το σημείο της δολοφονίας; Συμμετείχε; Και γιατί άργησε να μιλήσει ο αριστερός πολιτικός; Αισθάνθηκε ενοχές και μίλησε τελικά, καθώς ήθελε να βγάλει από πάνω του το φορτίο που τόσα χρόνια κουβαλούσε; Και τι σημαίνει «στον εμφύλιο συνέβαιναν πολλά τέτοια»; Έτσι απλά; Τα «δικαιολογούσε» όλα αυτά η εποχή; Να υποθέσουμε ότι «δικαιολογούσε» τότε και τα όποια εγκλήματα της άλλης πλευράς;

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ – ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση στην «θαρραλέα» παραδοχή ενός προσώπου της αντίπαλης όχθης, ότι ήταν παρών στη δολοφονία ενός αριστερού. Σίγουρα πάντως, δεν θα ήταν η ίδια. Σε καμία περίπτωση. Τα περί «φασισμού» και όλα τα παρόμοια, θα πήγαιναν σύννεφο, όπως και οι χαιρέκακες γενικεύσεις. Ας είναι, τα έχουμε συνηθίσει αυτά. Η αριστερή ιστοριογραφία, πάντως, που ακολούθησε πειθήνια τους «κούτβηδες», δεν έχει καν πρόβλημα να σπιλώσει ακόμα και μετά θάνατον, αφού έχει φυσικά προηγηθεί και η δολοφονία χαρακτήρος ή character assassination.

Και αν απαιτηθεί, «αποκαθιστά» μετά την πάροδο των χρόνων... Στο δε θέμα της δολοφονίας του – σημειώστε, σοσιαλιστή - Κίτσου Μαλτέζου, η διαχρονική σιωπή της αριστεράς που προ της δολοφονίας τον συκοφάντησε ως «προδότη», ήταν εκκωφαντική. Και ήρθε μια συνέντευξη, ενός ανθρώπου που θεωρήθηκε από πολλούς πως με το ήθος του χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή, να αφήσει κάποιους από εμάς άφωνους.

Τα παραπάνω, αποτελούν πάντως άλλη μια παραδοχή ότι η αριστερά έβαψε τα χέρια της με αίμα. Και το έκανε, βγάζοντας από τη μέση ανθρώπους που απλά αρνήθηκαν να συμβαδίσουν μαζί της, καθώς αντιλήφθηκαν τις πραγματικές της προθέσεις. Δεν ξέρω πραγματικά τι άλλο να πω. Έχοντας βαδίσει σε τόπους μαρτυρίου όπως η Φενεός και ο Μελιγαλάς (όπου έχασαν τη ζωή τους αιχμάλωτοι, κάτι που απαγορεύει - αν μη τι άλλο - ρητά το Δίκαιο του πολέμου) αλλά και πολλά γυναικόπαιδα (στη Φενεό και αβάπτιστα βρέφη), αλλά και μιλώντας με ανθρώπους που επιβίωσαν της θηριωδίας των κομμουνιστών, αλλά και των ναζιστών, έχω κατασταλαγμένη άποψη για το τι σημαίνει κομμουνισμός.

Και σημαίνει πάνω απ’ όλα, απανθρωπιά και κτηνωδία και ασέβεια προς την ανθρώπινη ζωή. Το μαρτυρούν άλλωστε, τα 100.000.000 νεκρών σε όλο τον κόσμο τον 20ο και τον 21ο αιώνα, μιας και η θηριωδία συνεχίζεται στην Κίνα, στην Κούβα και στη Βόρεια Κορέα (όπου δολοφονούνται δημόσια σε στάδια αντιφρονούντες και όσοι... βλέπουν τα κανάλια της Νοτίου Κορέας), αλλά και στις ζούγκλες της Νότιας Αμερικής.

Ο Κίτσος Μαλτέζος είχε μάθει για την πρόθεση των κομμουνιστών, να τον ξεκάνουν. «Ας έρθουν οι κερατάδες», είπε. «Ήταν ένα παιδί που είχε μέσα του μια φλόγα. Είμαι σίγουρος πως μπορούσε να κάνει κάτι μια μέρα πολύ σημαντικό», έγραψε ο Γιώργος Θεοτοκάς. Κλείνω το κείμενο με στίχους που έγραψε ο ίδιος ο Κίτσος Μαλτέζος το 1944 στη σπαρασσόμενη Αθήνα, λίγο πριν πληρώσει με τη ζωή του τη μισαλλοδοξία και τον μηδενισμό των κομμουνιστών:

«Θάνατος η ζωή
κι’ ο κόσμος και οι φίλοι
θάνατος κι’ αυτοί.

Παντού θάνατος
παντού σταυροί».

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ