ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ : ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Ανάμεσα στους τόσους και τόσους βανδαλισμούς και κάθε λογής αγριότητες έκαναν οι δυνάστες σε βάρος των σκλάβων τους, ήταν και η σεξομανία τους με τις Ελληνίδες.

Αφού τις αιχμαλώτιζαν και τις απήγαγαν αξίωναν να γίνουν γυναίκες τους. Το γεγονός αυτό δημιούργησε ένα πνεύμα αντίστασης των Ελληνίδων, οι οποίες αρνούνταν να υποταχθούν στις αξιώσεις των Τούρκων.

Το πνεύμα και η συμπεριφορά αυτή απεικονίζονται στο δημοτικό τραγούδι, όπως π.χ. στο τραγούδι της Λιάκαινας (σύζυγος του Λιάκου).

Να, πως περιγράφεται το γεγονός: «Πέντε Αρβανίτες την κρατούν και δέκα των ξετάζουν, κι’ ένα μικρό μπεόπουλο κρυφά την κουβεντιάζει: «Λιάκαινα, δεν παντρεύεσαι, δεν παίρνεις Τούρκο άντρα να σ’ αρματώση στο φλουρί, μες το μαργαριτάρι;»

Και η υπερήφανη και αγέρωχη Ελληνίδα, αιχμάλωτη και ανακρινόμενη απαντά: «Κάλλιο να ιδώ  το αίμα μου τη γης  να κοκκινήση, παρά να ιδώ τα μάτια μου Τούρκος να τα φιλήση».

 Ο γνωστός λαογράφος Ν. Γ. Πολίτης, που συγκέντρωσε μεγάλο αριθό δημοτικών τραγουδιών, γράφει και τα εξής ως εισαγωγή στο Τραγούδι της Λιάκαινας: «Μέγας βεβαίως είναι ο αριθμός των νεαρών Ελληνίδων γυναικών, όσαι απαχθείσα αιχμάλωτοι υπό των Τούρκων επροτίμησαν τον θάνατον αντί της συμβιώσεως μετά του άρπαγος, και είναι ευνόητον ότι την σκληράν τύχην αητών παρέλαβεν ως υπόθεσιν άσματος η δημώδης ποίησης» (βλ. το έργο του: «Κλέφτικα Τραγούδια», εκδ. «Ιστορική Έρευνα», Αθήναι, χ.χ. σελ. 38-39).

Με τέτοιες Ελληνίδες ήταν βεβαία η απελευθέρωση του Γένους, όπως με τέτοιες Ελληνίδες έγινε και η εποποιία του πολέμου του  ΄40 και της ανεπανάληπτης Εθνικής Αντίστασης.

Τούτα τα χρόνια της παρακμής,  της διαφθοράς και της χυδαιότητας που φιλοτέχνησαν οι γραικύλοι πολιτικάντηδες, οι Ελληνίδες δεν είναι αυτές που ήταν.

Όπως δεν είναι αυτοί που ήταν και οι Έλληνες. Όλοι μεταλλαχθήκαμε (βλ. τα άρθρα μου: «Η μετάλλαξη των Ελλήνων και ο επερχόμενος εθνικός αφανισμός», στα «Πολιτικά Θέματα», 7/12/2003 και «Αυτόν τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;» στα «Πολιτικά Θέματα» της 3/10/2003).

Τη διαχρονική προσφορά τής Ελληνίδας στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες αναδεικνύει η λογοτέχνις Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου στο ποίημά της: «Η προσφορά της γυναίκας», οποίο διαβάζουμε και τους εξής στίχους:

«Πίσω από κάθε μαχητή υπάρχει

η μάνα, η γυναίκα, η αδελφή

έτοιμη να του συμπαρασταθεί

κι’ ας την κλέβει ο χρόνος τη ζωή.

………………………..

Οι νύχτες τον ύπνο τους κλέβουν, ξάγρυπνες

μένουν, από φόβο μήπως το κακό μαντάτο

την πόρτα χτυπήσει και την προσμονή

του γυρισμού γκρεμίσει.

Μέσα σε στερήσεις ζουν πάντα μ’ έναν κόμπο συντροφιά

και με το φόβο συντροφιά»…

(Ολόκληρο το ποίημά της δημοσιεύεται στην ποιητική της συλλογή: «Κοινωνικοί Στοχασμοί», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας – Αθήνα, 2011, σελ. 37).

http://ethnikonthematon.blogspot.gr/