Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 2 Ιουλίου 2010
Δέν εἶμαι ἰδιαίτερα θρησκευόμενος ἀλλά τόν τελευταῖο καιρό ποτέ δέν
ἔκανα τόσους σταυρούς ὅσο στόν παρόντα καιρό. Καί τοῦτο ὄχι ὅταν περνῶ
ἀπό ἐκκλησία ἤ εἰσέρχομαι στήν ἐκκλησία, ὅσο ὅταν ἀκούω δελτία εἰδήσεων ἤ
βλέπω τούς «τίτλους-πανώ» κάποιων ἐφημερίδων. Ὅσο πιό πολύ ἀκούω τούς
πολιτικούς μας νά μιλοῦν, τόσο πιό πολύ πιστεύω στό Θεό. Διότι χωρίς
αὐτόν θά εἴχαμε πάει ἀπό καιρό κατά ...Διαβόλου!
Γίνονται τόσα στραβά καί ἀνάποδα στή χώρα μας, τόσα σαλά καί σαχλά κι ἀντί ὁ «σαλεμένος» λαός πού τήν κατοικεῖ νά στρωθεῖ καί νά διαβάσει τούς «χαλασοχώρηδες» τοῦ Παπαδιαμάντη καί νά ξεστραβωθεῖ, ἐντρυφεῖ στίς ἐρωτικές ἐπιδόσεις κάποιου θηλυκοῦ πού κι αὐτό χρειάζεται ἐπίδεση μυαλοῦ. Ἀσφαλῶς πολλοί –κι ἐγώ μαζί– ἀφελῶς διερωτῶνται: γιατί δέν πάει τίποτε στή χώρα μας καλά; Καί ὡς ὁ Τρικούπης μέ τό «Τίς πταίει;», διερωτῶνται: «Μήπως εἶναι ὁ γιαλός στραβός ἤ μήπως ἐμεῖς ἀρμενίζουμε στραβά»;
Ὕστερα ἀπό ἐμβριθῆ μελέτη παλαιῶν καί νέων γεωγραφικῶν χαρτῶν, κατέληξα στό ἑδραῖο συμπέρασμα ὅτι γιά ὅλα ὑπεύθυνος εἶναι ὁ ...γιαλός! Παντοῦ στήν Ἑλλάδα εἶναι στραβός. Ἀκόμη καί ὁ λεγόμενος «Μακρύς Γιαλός». Ὅλο κολπώσεις, γωνιώσεις, ἀγκυλώσεις, βραχοκυκλώσεις, βραχονησίδες. Καί ἐπίπλέον χιλιάδες μεγαλύτερα νησιά, σκόρπια στή θάλασσα τοῦ Αἰγαίου, Ἰονίου καί Λιβυκοῦ, λές κι ἔσπασε τό κομπολόι θαλασσινοῦ θεοῦ. Ἰσιάδα πουθενά. Οὔτε στήν ξηρά. Πῶς, λοιπόν, νά ὑπάρξει ἰσιάδα στό μυαλό μας καί νά μήν ἀρμενίζουμε στραβά ἤ, γιά τήν ἀκρίβεια, θεόστραβα;
Χωρίς ποτέ μου νά θεολογῶ, τόν τελευταῖο καιρό σκέπτομαι πολύ τόν Θεό. Ἄν εἶναι ἀλήθεια πώς εἶναι παντεπόπτης καί τά βλέπει ὅλα, τότε τόν λυπᾶμαι εἰλικρινά. Γιατί θά βλέπει καί τά δικά μας χάλια καί λασκαρατικῶς θά μᾶς μουτζώνει δι᾽ ἀμφοτέρων τῶν χειρῶν. Ἄκουγα πρό ἡμερῶν ἕναν ἱεροκήρυκα νά μᾶς καλεῖ ἀπό ραδιοφώνου νά μετανοήσουμε. Ἡ μετάνοια γιά τούς Ἕλληνες εἶναι τό τελευταῖο τους ...ἁμάρτημα. Ἴσως εἶναι καί ἡ πιό γελοιοποιητική πράξη τῆς ζωῆςτους, ἰδίως ὅταν ὡς (καλύτερα σάν –τό ὡς τούς πέφτει βαρύ) δηλώνουν μέ ἐμβρίθεια πιγκουΐνου ὅτι ἀναλαμβάνουν τήν «πολιτική εὐθύνη» ἤ λένε τό ἀκαταλαβίστικο γιά αὐτούς «mea culpa».
Κάποτε μακαρίτης τώρα γελωτοποιός ἐξέλαβε τό τελευταῖο αὐτό ὡς «νέα κόλπα». Καί δέν εἶχε ἄδικο. Ὅταν ἦταν μαθητής, ἄκουγε τούς δασκάλους του νά ὁμιλοῦν γιά τήν Ἑλλάδα ὡς ἰδέα. Στά χρόνια πού πέρασαν αὐτοί πού πῆραν τήν τύχη τῆς Ἑλλάδος στά χέρια τους –κι ὄχι μόνον ὅσοι ἔδρασαν ὡς πολιτικοί– μετασχημάτισαν τό φρασίδιο σύμφωνα μέ τίς ὀρέξεις τους: ἡ Ἑλλάς ὡς μάσα! Ὁ νέος τύπος ἑλληνικότητας προσδιοριζόταν ἀπό τή δύναμη τῶν σιαγώνων καί τῶν ὀδόντων. Κι ἔγινε ἡ Ἑλλάς κουβάρι ἰδεολογικά καί κουφάρι οἰκονομικά. Ἡ πολιτική (κι ὄχι μόνο στό ἐπίπεδο τοῦ βουλευτῆ) ἔγινε τό καταφύγιο ἐκείνων πού δέν ἦσαν ἄξιοι νά κάνουν τίποτε.
Τό «Οὔτις» (= κανείς) πού εἶπε ὡς ὄνομα στόν Πολύφημο ὁ Ὀδυσσέας, ἔγινε τό κοινωνικό μας στίγμα. Οἱ «Οὐτιδανοί» εἶναι κυρίαρχοι παντοῦ. Ὁ περιβόητος «προοδευτισμός» τους συνίσταται στήν ἱκανότητα τῆς προσκολλήσεως στόν ἑκάστοτε ἰσχύοντα. Μία τέχνη ἔμαθαν: τήν μέ κάθε μέσον ἀναρρίχηση. Οὔτε κάν τήν τεχνική τῆς δι᾽ ἅλματος ἀνόδου. Συνεπῶς, ἄν θέλουμε πρόοδο στό μέλλον, πρέπει νά ἀποπτύσουμε τούς «προοδευτικούς» καί νά στηρίξουμε τίς ἐλπίδες μας στούς παραγωγικούς. Γι’ αὐτό ἄν μποροῦσα νά δώσω μία συμβουλή στόν κ. Σαμαρᾶ, τώρα πού ἐπιχειρεῖ ἀναστελέχωση τοῦ κόμματος εἶναι αὐτή: Νά θέτει σέ κάθε βουλόμενο νά πολιτευθεῖ τό ἐρώτημα: «Τί ἐργασία ἀσκεῖς, ἤ ποιά ἐργασία μπορεῖς νά διεκπεραιώνεις μέ ἐπιτυχία».
Ἡ ἐργασία δέν δίνει σ’ ἕνα λαό μόνον ψωμί, τοῦ δίνει ἀξιοπρέπεια καί τιμή. Δέν εἶναι τυχαῖο πού οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «ἄτιμον», τόν στερούμενο πολιτικῶν δικαιωμάτων.
http://www.sarantoskargakos.gr/content/%E1%BC%A1-%E1%BC%91%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82-%E1%BD%A1%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%B1
Γίνονται τόσα στραβά καί ἀνάποδα στή χώρα μας, τόσα σαλά καί σαχλά κι ἀντί ὁ «σαλεμένος» λαός πού τήν κατοικεῖ νά στρωθεῖ καί νά διαβάσει τούς «χαλασοχώρηδες» τοῦ Παπαδιαμάντη καί νά ξεστραβωθεῖ, ἐντρυφεῖ στίς ἐρωτικές ἐπιδόσεις κάποιου θηλυκοῦ πού κι αὐτό χρειάζεται ἐπίδεση μυαλοῦ. Ἀσφαλῶς πολλοί –κι ἐγώ μαζί– ἀφελῶς διερωτῶνται: γιατί δέν πάει τίποτε στή χώρα μας καλά; Καί ὡς ὁ Τρικούπης μέ τό «Τίς πταίει;», διερωτῶνται: «Μήπως εἶναι ὁ γιαλός στραβός ἤ μήπως ἐμεῖς ἀρμενίζουμε στραβά»;
Ὕστερα ἀπό ἐμβριθῆ μελέτη παλαιῶν καί νέων γεωγραφικῶν χαρτῶν, κατέληξα στό ἑδραῖο συμπέρασμα ὅτι γιά ὅλα ὑπεύθυνος εἶναι ὁ ...γιαλός! Παντοῦ στήν Ἑλλάδα εἶναι στραβός. Ἀκόμη καί ὁ λεγόμενος «Μακρύς Γιαλός». Ὅλο κολπώσεις, γωνιώσεις, ἀγκυλώσεις, βραχοκυκλώσεις, βραχονησίδες. Καί ἐπίπλέον χιλιάδες μεγαλύτερα νησιά, σκόρπια στή θάλασσα τοῦ Αἰγαίου, Ἰονίου καί Λιβυκοῦ, λές κι ἔσπασε τό κομπολόι θαλασσινοῦ θεοῦ. Ἰσιάδα πουθενά. Οὔτε στήν ξηρά. Πῶς, λοιπόν, νά ὑπάρξει ἰσιάδα στό μυαλό μας καί νά μήν ἀρμενίζουμε στραβά ἤ, γιά τήν ἀκρίβεια, θεόστραβα;
Χωρίς ποτέ μου νά θεολογῶ, τόν τελευταῖο καιρό σκέπτομαι πολύ τόν Θεό. Ἄν εἶναι ἀλήθεια πώς εἶναι παντεπόπτης καί τά βλέπει ὅλα, τότε τόν λυπᾶμαι εἰλικρινά. Γιατί θά βλέπει καί τά δικά μας χάλια καί λασκαρατικῶς θά μᾶς μουτζώνει δι᾽ ἀμφοτέρων τῶν χειρῶν. Ἄκουγα πρό ἡμερῶν ἕναν ἱεροκήρυκα νά μᾶς καλεῖ ἀπό ραδιοφώνου νά μετανοήσουμε. Ἡ μετάνοια γιά τούς Ἕλληνες εἶναι τό τελευταῖο τους ...ἁμάρτημα. Ἴσως εἶναι καί ἡ πιό γελοιοποιητική πράξη τῆς ζωῆςτους, ἰδίως ὅταν ὡς (καλύτερα σάν –τό ὡς τούς πέφτει βαρύ) δηλώνουν μέ ἐμβρίθεια πιγκουΐνου ὅτι ἀναλαμβάνουν τήν «πολιτική εὐθύνη» ἤ λένε τό ἀκαταλαβίστικο γιά αὐτούς «mea culpa».
Κάποτε μακαρίτης τώρα γελωτοποιός ἐξέλαβε τό τελευταῖο αὐτό ὡς «νέα κόλπα». Καί δέν εἶχε ἄδικο. Ὅταν ἦταν μαθητής, ἄκουγε τούς δασκάλους του νά ὁμιλοῦν γιά τήν Ἑλλάδα ὡς ἰδέα. Στά χρόνια πού πέρασαν αὐτοί πού πῆραν τήν τύχη τῆς Ἑλλάδος στά χέρια τους –κι ὄχι μόνον ὅσοι ἔδρασαν ὡς πολιτικοί– μετασχημάτισαν τό φρασίδιο σύμφωνα μέ τίς ὀρέξεις τους: ἡ Ἑλλάς ὡς μάσα! Ὁ νέος τύπος ἑλληνικότητας προσδιοριζόταν ἀπό τή δύναμη τῶν σιαγώνων καί τῶν ὀδόντων. Κι ἔγινε ἡ Ἑλλάς κουβάρι ἰδεολογικά καί κουφάρι οἰκονομικά. Ἡ πολιτική (κι ὄχι μόνο στό ἐπίπεδο τοῦ βουλευτῆ) ἔγινε τό καταφύγιο ἐκείνων πού δέν ἦσαν ἄξιοι νά κάνουν τίποτε.
Τό «Οὔτις» (= κανείς) πού εἶπε ὡς ὄνομα στόν Πολύφημο ὁ Ὀδυσσέας, ἔγινε τό κοινωνικό μας στίγμα. Οἱ «Οὐτιδανοί» εἶναι κυρίαρχοι παντοῦ. Ὁ περιβόητος «προοδευτισμός» τους συνίσταται στήν ἱκανότητα τῆς προσκολλήσεως στόν ἑκάστοτε ἰσχύοντα. Μία τέχνη ἔμαθαν: τήν μέ κάθε μέσον ἀναρρίχηση. Οὔτε κάν τήν τεχνική τῆς δι᾽ ἅλματος ἀνόδου. Συνεπῶς, ἄν θέλουμε πρόοδο στό μέλλον, πρέπει νά ἀποπτύσουμε τούς «προοδευτικούς» καί νά στηρίξουμε τίς ἐλπίδες μας στούς παραγωγικούς. Γι’ αὐτό ἄν μποροῦσα νά δώσω μία συμβουλή στόν κ. Σαμαρᾶ, τώρα πού ἐπιχειρεῖ ἀναστελέχωση τοῦ κόμματος εἶναι αὐτή: Νά θέτει σέ κάθε βουλόμενο νά πολιτευθεῖ τό ἐρώτημα: «Τί ἐργασία ἀσκεῖς, ἤ ποιά ἐργασία μπορεῖς νά διεκπεραιώνεις μέ ἐπιτυχία».
Ἡ ἐργασία δέν δίνει σ’ ἕνα λαό μόνον ψωμί, τοῦ δίνει ἀξιοπρέπεια καί τιμή. Δέν εἶναι τυχαῖο πού οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «ἄτιμον», τόν στερούμενο πολιτικῶν δικαιωμάτων.
http://www.sarantoskargakos.gr/content/%E1%BC%A1-%E1%BC%91%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82-%E1%BD%A1%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%B1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου