«ΒΡΕ, ΠΩΣ ΜΠΑΤΙΡΙΣΑΜΕ ...»!

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού - Συγγραφέως

Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 29 Απριλίου 2010

 

Ἔλεγε τό παλαιόν ἆσμα, τό ὁποῖον θά ἐνθυμοῦνται ἔνιοι τῶν ἀναγνωστῶν:

«Βρέ πῶς μπατιρίσαμε πού σαρανταρίσαμε...».Τώρα, εὐτυχῶς, τά πράγματα ἔχουν βελτιωθεῖ αἰσθητῶς. Τό «μπατίρισμα», προκειμένου περί πολιτικῶν, ἀρχίζει μετά τά 60. Μετά τά 70 θεωρεῖσαι δεινόσαυρος. Ἀλλά τό τοῦ τουρκικῆς καταγωγῆς «μπατίρισμα» πού συνηχεῖ καί νοηματικά συμπίπτει μέ τό ἰταλικό «μπατάρισμα» (= βούλιαγμα διά ἀνατροπῆς) στήν Ἑλλάδα πολιτικῶς ἀρχίζει ἀκόμη ἀπό τήν ἐφηβική ἡλικία.

Ἄκουγα πρό ἡμερῶν νεανίαν πολιτικολογοῦντα ἀδολεσχῶς, καί εἰς τήν μνήμην ἐρχόταν ὁ ἀλήστου μνήμης Βασίλης Μπαρτζιώτας ἤ Φάνης κατά τάς πρώτας μεταπελευθερωτικάς –τρόπος τοῦ λέγειν– ἡμέρας. Γιατί ἁπλούστατα ὁ νεανίας αὐτός μέ τήν ἄψογη ἐνδυμασία, εἶχε μιά ἄψυχη ὁμιλία, μιά «ξύλινη γλώσσα», καί ἀναμασοῦσε καταλεπτῶς ὅ,τι διδάκτηκε στό κομματικό κατηχητικό, ὅ,τι τοῦ ὑποδείκνυε ἡ κομματική γραμμή, ἤ, ὅπως τήν ἔλεγε τό 1945 γύφτος «διαφωτιστής» στά Πετράλωνα, ἡ «νταλαβέρα τοῦ κόμματος».

Ἄν μπατιρίσαμε ἤ μπατάραμε οἰκονομικά, δέν ἦταν ζήτημα μόνον ἰδεολογίας, ἠθικῆς χρεοκοπίας, ληστρικῆς νοοτροπίας, νεοπλουτικῆς ἐπιδειξιομανίας, θεσιθηρίας καί ἀκαταμάχητης ὀκνηρίας, ὀφειλομένης σέ μιά στρεβλή ἀγωγή μιᾶς στραβῆς (μέ κάθε ἔννοια) παιδείας. Ἡ χρεοκοπία μας ὀφείλεται καί στό γεγονός ὅτι ὁ πολιτικός κόσμος διαθέτει σκουριασμένο ἤ γερασμένο μυαλό. Συζητῶ μέ νέους πού φιλοδοξοῦν νά γίνουν πολιτικοί (ἔχουν ἤδη μπεῖ σέ κομματικό μαντρί) καί μέ πιάνει ἀπελπισία ἀπό τήν πολιτική τους παπαγαλία. Ὅπως διδάχθηκαν τήν τεχνική τῆς ἀποβλακώσεως διά τῆς ἀποστηθίσεως (μέχρι ἄνω τελείας) χιλιάδων σελίδων τῶν περιβόητων σχολικῶν ἐγχειριδίων, ἔτσι ἀναμασοῦν τίς ἴδιες καί τίς ἴδιες ἰδέες μέ τίς ἴδιες περίπου λέξεις. Μόνο κατά καιρούς χρησιμοποιοῦνται κάποιοι ὅροι, ὅπως π.χ. «ἀλλαγή», «ἐκσυγχρονισμός», «ἐπανίδρυση» κ.λπ., πού θεωροῦνται πανάκεια ἱκανή νά θεραπεύσει κάθε μας πληγή.

Καί μπορεῖ βέβαια ἡλικιακά νά ἔχουμε κάνει ἀναχρονιστικό τό ἆσμα πού λέγαμε τόν παλιό καιρό, ἀφοῦ σήμερα ἕνας πολιτικός στά 40 θεωρεῖται νεαρός, ἤ καί νά νυμφεύεται ὅταν ἔχει γίνει Ἰαπετοῦ γηραιότερος ἤ σχεδόν τυμβογέρων, ὡστόσο τό μυαλό ἔχει πάψει νά εἶναι ἐπινοητικό, διορατικό καί σέ συλλήψεις τολμηρό. Οἱ μόνες συλλήψεις πού θά γίνουν θά εἶναι αὐτές τῶν αἰωνίων κορόιδων, ἔναντι τῶν ὁποίων τό ἑλληνικό κράτος εἴθισται νά συμπεριφέρεται Νταβελικῶς.

Πῶς νά τολμήσει νέος νά ἀρχίσει μιά ἐπιχειρηματική δράση, πῶς νά ἔλθει Ἕλλην τοῦ ἐξωτερικοῦ νά φέρει τά χρήματά του γιά ἐπενδύσεις στήν πατρίδα, ὅταν βλέπει τό κράτος σάν Γιαγκούλα, Τζατζά ἤ Κακαράπη; Ἀλλά καί ἀπό τήν ὑπάρχουσα ἐπιχειρηματική δράση λείπει ἡ πρωτοτυπία, ἡ ἐξυπνάδα, ὁ ἐρεθισμός τοῦ ἐνδιαφέροντος. Ἀκόμη καί οἱ διαφημίσεις ἀνταγωνίζονται μεταξύ τους σέ χυδαιότητα καί βλακεία. Ἀφήνω πιά τούς τίτλους τῶν καταστημάτων, πού ἐπειδή φοβοῦνται τά ἑλληνικά, προσφεύγουν γιά λόγους εὐκολίας σέ παραποιημένα ἤ κακοποιημένα ἀγγλικά. Ἡ μόνη ἔξυπνη ἐπιγραφή πού εἶδα ἐσχάτως, ἔγραφε: «Γραφεῖο κηδειῶν: ἡ μετανάστευση»!

Ἕνας τίτλος πού συμπυκνώνει ὅλη τήν ἑλληνική πολιτική, πού εἶναι πολιτική ἐνταφιασμοῦ τῶν ἔξυπνων μυαλῶν ἤ πολιτική ἐξαγωγῆς τῶν πιό ἰδιοφυῶν παιδιῶν στό ἐξωτερικό. Ἐδῶ καί χρόνια ἡ Ἑλλάς ὑφίσταται ἕνα νέο «ντουσμί» (= παιδομάζωμα). Στέλνει τά καλύτερα παιδιά της στό ἐξωτερικό καί μέ τό ἔργο τους λαμπρύνουν ξένες πατρίδες. Στενοχωρηθήκαμε ἀφάνταστα –ἰδίως ὅσοι εἴχαμε πολλά θύματα– ἀπό τήν ἄκομψη πολιτική τῶν Γερμανῶν. Ἀλλ᾽ ἀντί νά ἀπαντήσουμε μέ ὕβρεις, θά ἦταν καλύτερο νά τούς θυμίζαμε τό τί τούς προσέφερε ὁ ἄγνωστος σέ μᾶς Ἰωάννης Ἀργύρης (πέθανε τό 2004), ὁ μεγάλος αὐτός ἐπιστήμονας στόν ὁποῖο ὀφείλονται ἀρκετές ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀνακαλύψεις τῶν νεώτερων καιρῶν.

Ἡ Ἑλλάς γιά νά ἀνορθωθεῖ δέν χρειάζεται μόνον κεφάλαια, ἀλλά καί σπουδαῖα κεφάλια. Πού ὑπάρχουν, ἀλλ᾽ ἀγνοοῦνται ἤ ἐκδιώκονται.

http://www.sarantoskargakos.gr