Είναι να απορεί κανείς με ορισμένες προτάσεις που κατατίθενται για τα
υποβρύχια που περιμένει πως και πώς να παραλάβει το Πολεμικό Ναυτικό,
αφού εκτός του ότι προκαλούν τεράστια βλάβη στην επιχειρησιακές
δυνατότητες του Κλάδου, δεν επιλύουν και το πρόβλημα που υποτίθεται ότι
καλούνται να επιλύσουν, δηλαδή αυτό των ναυπηγείων Σκαραμαγκά!
Από το πουθενά λοιπόν, οι πληροφορίες θέλουν τον ειδικό συντονιστή για την επίλυση των προβλημάτων της χειμαζόμενης ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, Νίκο Αναστασόπουλο, να έχει καταθέσει μεταξύ άλλων και πρόταση πώλησης σε πελάτη του εξωτερικού των δύο υποβρυχίων Type 214 των οποίων η παράδοση στο Πολεμικό Ναυτικό εκκρεμεί επί μακρόν, παρότι το μεγαλύτερο μέρος του έργου έχει ήδη ολοκληρωθεί.
Αποκλειστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η πρόταση προκάλεσε θυμηδία σε ανώτατα κυβερνητικά στελέχη που έλαβαν γνώση, οι οποίοι συμφώνησαν κάποια στιγμή την ερχόμενη εβδομάδα το θέμα να τεθεί συνολικά επί τάπητος και όχι αποσπασματικά. Πηγές του Πολεμικού Ναυτικού δεν έκρυβαν πριν λίγο τη δυσαρέσκειά τους για τη φερόμενη ως πρόταση, η οποία μάλιστα είναι και ανεφάρμοστη για μια σειρά λόγων, οι σημαντικότεροι εκ των οποίων είναι οι ακόλουθοι:
>Για να εκφράσει απλά το ενδιαφέρον ένας δυνητικός πελάτης του εξωτερικού, πρακτικά ισοδυναμεί με την παρέλευση ενός ολόκληρου χρόνου. Έστω ότι αυτό γίνεται, για να γίνει διαπραγμάτευση της συμφωνίας και κατάρτιση της σύμβασης θα απαιτηθεί άλλος ένας χρόνος. Φυσικά, κανείς δεν δείχνει να σκοτίζεται για το αν υπάρχει χώρα στη υφήλιο – δυνητικός πελάτης που να ενδιαφέρεται για διακρατική συμφωνία με τη χώρα μας, καθότι η Ελλάδα απλά δεν διαθέτει τη γνώση και την εμπειρία! Άλο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες με τα περίφημα FMS (Foreign Military Sales) και άλλο εμείς. Πόσο δύσκολο είναι να το αντιληφθούμε;
>Άντε να δεχτούμε ότι κι αυτά γίνονται. Πως θα πωληθούν αυτά σε πελάτη του εξωτερικούς, από τη στιγμή που ούτε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ΕΝΑΕ) έχουν τη αποκτήσει δυνατότητα εξαγωγής πολεμικών πλοίων σε τρίτες χώρες, ούτε το Πολεμικό Ναυτικό μπορεί να πουλήσει το υλικό του, αφού ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ σχετικό νομοθετικό πλαίσιο στην ελληνική νομοθεσία!
>Άντε για προς χάριν της κουβέντας που κάνουμε (!) να δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι και αυτά τα προβλήματα ως δια μαγείας επιλύονται. Δηλαδή θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι των ναυπηγείων, οι άνθρωποι που εξαιτίας τους – αν και απλήρωτοι – τα δυο υποβρύχια εξακολουθούν να στέκονται «στα πόδια τους» παρά τις ζημιές (που επιλύονται), θα συνεχίσουν για μια διετία μέχρι να ολοκληρωθούν οι εν λόγω διαδικασίες να τρώνε οι ίδιοι και οι οικογένειές τους… φρέσκο αέρα; Η δική μας υποκειμενική λογική λέει πως όχι. Εκτός κι αν πια έχουν τόσο πολύ εξασκηθεί στην… αεροφαγία, ενημέρωσαν αρμοδίως και ελήφθη υπόψη κατά τη διαμόρφωση της πρότασης…
Επιπρόσθετα, κύκλοι των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά με τους οποίους επικοινωνήσαμε προ ολίγου, δήλωναν άγνοια για τα περί… πελάτη που έχει εμφανιστεί και αντέτειναν ότι ο Όμιλος που ελέγχει τα ΕΝΑΕ έχει πολύ μεγάλο πελατολόγιο από το οποίο, κάποια στιγμή, θα μπορούσαν να προκύψουν πελάτες για τον Σκαραμαγκά. Αυτά όμως δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Επισήμαναν μάλιστα με νόημα, ότι ακόμα και να ίσχυε πρώτα θα πρέπει να πέσουν τα υποβρύχια στο νερό και να ξεκινήσουν τις δοκιμές, να συνεχιστεί δηλαδή η διαδικασία ναυπήγησής τους και από εκεί και πέρα το τι θα κάνει η ελληνική πλευρά με τα υποβρύχια είναι μια ξεχωριστή απόφαση με πολύ περισσότερες παραμέτρους πέραν της επιχειρηματικής – οικονομικής (έμμεση αναφορά στην ασφάλεια της χώρας και τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού… μας πήραν όλοι χαμπάρι…).
Όλα αυτά είναι ενδεικτικά της κατάστασης χάους που επικρατεί και της ανικανότητας που διαφαίνεται μέχρι στιγμής να συζητήσει – και – η παρούσα κυβέρνηση με τους υπεύθυνους των ναυπηγείων μήπως μπορέσει να βρεθεί κάποια λύση, ενώ όσα ο ειδικός συντονιστής φέρεται να προτείνει, είναι απολύτως αντιπαραγωγικά.
Άλλο πράγμα θα ήταν να φτιαχτούν τα υποβρύχια και να προκύψει – θεωρητικό σχήμα – δυνατότητα συμφωνίας με μια χώρα για τέσσερα για παράδειγμα υποβρύχια, με απαίτηση άμεσης παραλαβής ενός υποβρυχίου. Τότε αυτό θα ήταν κάτι που θα μπορούσε ενδεχομένως να συζητηθεί, αφού τα χρήματα που θα εξασφάλιζε το ναυπηγείο, περί τα δυο δισεκατομμύρια ευρώ, θα αρκούσαν για να εξασφαλίσει τις θέσεις εργασίας πολλών εκατοντάδων εργαζομένων, ενώ με τα σημερινά δεδομένα η προοπτική είναι η ανεργία για όλους.
Χρόνος θα υπήρχε για τη δημιουργία νομοθετικού πλαισίου που να επιτρέπει την πώληση υλικού του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ η δυναμική που θα δημιουργούσε επικείμενη συμφωνία αυτού του μεγέθους θα είχε ευεργετικές επιπτώσεις στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Κατά συνέπεια τα πολλαπλά οφέλη θα άφηναν περιθώριο συζήτησης με το Πολεμικό Ναυτικό για το τι μπορεί να γίνει, τι εναλλακτικές θα υπήρχαν για την κάλυψη του κενού που θα άφηνε η απώλεια ενός υποβρυχίου.
Όταν όμως οι κρατούντες δεν βλέπουν τα αυτονόητα και η πολυεπίπεδη καταστροφή πλησιάζει πιο κοντά κάθε μέρα που περνάει και αντί άπαντες οι εμπλεκόμενοι να σηκώσουν τα μανίκια και να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να μη σηκωθούν αν δεν κατορθώσουν να συνεννοηθούν… ας μη σχολιάσουμε τι ακριβώς κάνουν σήμερα… με σηκωμένα τα μανίκια…
Αυτή η απαράδεκτη και πλέον φαιδρή κατάσταση πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα. Όπως τα μπέρδεψαν, έτσι και να τα ξεμπερδέψουν. Και η ελληνική Ιστορία αναφέρει με ποιον τρόπο οι μεγάλοι άνδρες αντιμετωπίζουν… τους γόρδιους δεσμούς. Αρκεί να βρουν τρόπο να προχωρήσουν. Όταν είσαι όρθιος η ελπίδα να αντιστρέψεις μια δυσμενή κατάσταση παραμένει ζωντανή.
Όλα αυτά παύουν αυτομάτων να υπάρχουν όταν εξαντλημένος σωριαστείς στο έδαφος. Και στα όρια της εξάντλησης βρίσκεται δυστυχώς η ελληνική πλευρά και οφείλει να βρει τρόπο να «ξαποστάσει» παίρνοντας δυνάμεις για να συνεχίσει, πάντα με το βλέμμα στραμμένο στον στόχο: Την αντιστροφή της σημερινής κατάστασης. Το οφείλουν και στους εργαζόμενους της ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, το οφείλουν πάνω από όλα στο Πολεμικό Ναυτικό και την πατρίδα.
http://www.defence-point.gr/news/?p=64787
Από το πουθενά λοιπόν, οι πληροφορίες θέλουν τον ειδικό συντονιστή για την επίλυση των προβλημάτων της χειμαζόμενης ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, Νίκο Αναστασόπουλο, να έχει καταθέσει μεταξύ άλλων και πρόταση πώλησης σε πελάτη του εξωτερικού των δύο υποβρυχίων Type 214 των οποίων η παράδοση στο Πολεμικό Ναυτικό εκκρεμεί επί μακρόν, παρότι το μεγαλύτερο μέρος του έργου έχει ήδη ολοκληρωθεί.
Αποκλειστικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η πρόταση προκάλεσε θυμηδία σε ανώτατα κυβερνητικά στελέχη που έλαβαν γνώση, οι οποίοι συμφώνησαν κάποια στιγμή την ερχόμενη εβδομάδα το θέμα να τεθεί συνολικά επί τάπητος και όχι αποσπασματικά. Πηγές του Πολεμικού Ναυτικού δεν έκρυβαν πριν λίγο τη δυσαρέσκειά τους για τη φερόμενη ως πρόταση, η οποία μάλιστα είναι και ανεφάρμοστη για μια σειρά λόγων, οι σημαντικότεροι εκ των οποίων είναι οι ακόλουθοι:
>Για να εκφράσει απλά το ενδιαφέρον ένας δυνητικός πελάτης του εξωτερικού, πρακτικά ισοδυναμεί με την παρέλευση ενός ολόκληρου χρόνου. Έστω ότι αυτό γίνεται, για να γίνει διαπραγμάτευση της συμφωνίας και κατάρτιση της σύμβασης θα απαιτηθεί άλλος ένας χρόνος. Φυσικά, κανείς δεν δείχνει να σκοτίζεται για το αν υπάρχει χώρα στη υφήλιο – δυνητικός πελάτης που να ενδιαφέρεται για διακρατική συμφωνία με τη χώρα μας, καθότι η Ελλάδα απλά δεν διαθέτει τη γνώση και την εμπειρία! Άλο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες με τα περίφημα FMS (Foreign Military Sales) και άλλο εμείς. Πόσο δύσκολο είναι να το αντιληφθούμε;
>Άντε να δεχτούμε ότι κι αυτά γίνονται. Πως θα πωληθούν αυτά σε πελάτη του εξωτερικούς, από τη στιγμή που ούτε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ΕΝΑΕ) έχουν τη αποκτήσει δυνατότητα εξαγωγής πολεμικών πλοίων σε τρίτες χώρες, ούτε το Πολεμικό Ναυτικό μπορεί να πουλήσει το υλικό του, αφού ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ σχετικό νομοθετικό πλαίσιο στην ελληνική νομοθεσία!
>Άντε για προς χάριν της κουβέντας που κάνουμε (!) να δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι και αυτά τα προβλήματα ως δια μαγείας επιλύονται. Δηλαδή θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι των ναυπηγείων, οι άνθρωποι που εξαιτίας τους – αν και απλήρωτοι – τα δυο υποβρύχια εξακολουθούν να στέκονται «στα πόδια τους» παρά τις ζημιές (που επιλύονται), θα συνεχίσουν για μια διετία μέχρι να ολοκληρωθούν οι εν λόγω διαδικασίες να τρώνε οι ίδιοι και οι οικογένειές τους… φρέσκο αέρα; Η δική μας υποκειμενική λογική λέει πως όχι. Εκτός κι αν πια έχουν τόσο πολύ εξασκηθεί στην… αεροφαγία, ενημέρωσαν αρμοδίως και ελήφθη υπόψη κατά τη διαμόρφωση της πρότασης…
Επιπρόσθετα, κύκλοι των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά με τους οποίους επικοινωνήσαμε προ ολίγου, δήλωναν άγνοια για τα περί… πελάτη που έχει εμφανιστεί και αντέτειναν ότι ο Όμιλος που ελέγχει τα ΕΝΑΕ έχει πολύ μεγάλο πελατολόγιο από το οποίο, κάποια στιγμή, θα μπορούσαν να προκύψουν πελάτες για τον Σκαραμαγκά. Αυτά όμως δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Επισήμαναν μάλιστα με νόημα, ότι ακόμα και να ίσχυε πρώτα θα πρέπει να πέσουν τα υποβρύχια στο νερό και να ξεκινήσουν τις δοκιμές, να συνεχιστεί δηλαδή η διαδικασία ναυπήγησής τους και από εκεί και πέρα το τι θα κάνει η ελληνική πλευρά με τα υποβρύχια είναι μια ξεχωριστή απόφαση με πολύ περισσότερες παραμέτρους πέραν της επιχειρηματικής – οικονομικής (έμμεση αναφορά στην ασφάλεια της χώρας και τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού… μας πήραν όλοι χαμπάρι…).
Όλα αυτά είναι ενδεικτικά της κατάστασης χάους που επικρατεί και της ανικανότητας που διαφαίνεται μέχρι στιγμής να συζητήσει – και – η παρούσα κυβέρνηση με τους υπεύθυνους των ναυπηγείων μήπως μπορέσει να βρεθεί κάποια λύση, ενώ όσα ο ειδικός συντονιστής φέρεται να προτείνει, είναι απολύτως αντιπαραγωγικά.
Άλλο πράγμα θα ήταν να φτιαχτούν τα υποβρύχια και να προκύψει – θεωρητικό σχήμα – δυνατότητα συμφωνίας με μια χώρα για τέσσερα για παράδειγμα υποβρύχια, με απαίτηση άμεσης παραλαβής ενός υποβρυχίου. Τότε αυτό θα ήταν κάτι που θα μπορούσε ενδεχομένως να συζητηθεί, αφού τα χρήματα που θα εξασφάλιζε το ναυπηγείο, περί τα δυο δισεκατομμύρια ευρώ, θα αρκούσαν για να εξασφαλίσει τις θέσεις εργασίας πολλών εκατοντάδων εργαζομένων, ενώ με τα σημερινά δεδομένα η προοπτική είναι η ανεργία για όλους.
Χρόνος θα υπήρχε για τη δημιουργία νομοθετικού πλαισίου που να επιτρέπει την πώληση υλικού του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ η δυναμική που θα δημιουργούσε επικείμενη συμφωνία αυτού του μεγέθους θα είχε ευεργετικές επιπτώσεις στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Κατά συνέπεια τα πολλαπλά οφέλη θα άφηναν περιθώριο συζήτησης με το Πολεμικό Ναυτικό για το τι μπορεί να γίνει, τι εναλλακτικές θα υπήρχαν για την κάλυψη του κενού που θα άφηνε η απώλεια ενός υποβρυχίου.
Όταν όμως οι κρατούντες δεν βλέπουν τα αυτονόητα και η πολυεπίπεδη καταστροφή πλησιάζει πιο κοντά κάθε μέρα που περνάει και αντί άπαντες οι εμπλεκόμενοι να σηκώσουν τα μανίκια και να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να μη σηκωθούν αν δεν κατορθώσουν να συνεννοηθούν… ας μη σχολιάσουμε τι ακριβώς κάνουν σήμερα… με σηκωμένα τα μανίκια…
Αυτή η απαράδεκτη και πλέον φαιδρή κατάσταση πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα. Όπως τα μπέρδεψαν, έτσι και να τα ξεμπερδέψουν. Και η ελληνική Ιστορία αναφέρει με ποιον τρόπο οι μεγάλοι άνδρες αντιμετωπίζουν… τους γόρδιους δεσμούς. Αρκεί να βρουν τρόπο να προχωρήσουν. Όταν είσαι όρθιος η ελπίδα να αντιστρέψεις μια δυσμενή κατάσταση παραμένει ζωντανή.
Όλα αυτά παύουν αυτομάτων να υπάρχουν όταν εξαντλημένος σωριαστείς στο έδαφος. Και στα όρια της εξάντλησης βρίσκεται δυστυχώς η ελληνική πλευρά και οφείλει να βρει τρόπο να «ξαποστάσει» παίρνοντας δυνάμεις για να συνεχίσει, πάντα με το βλέμμα στραμμένο στον στόχο: Την αντιστροφή της σημερινής κατάστασης. Το οφείλουν και στους εργαζόμενους της ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, το οφείλουν πάνω από όλα στο Πολεμικό Ναυτικό και την πατρίδα.
http://www.defence-point.gr/news/?p=64787
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου