Η «ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ» ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Του Χρήστου Χαρίτου

Και τώρα, τι; Πολλές φορές τους τελευταίους μήνες σκέφθηκα αυτό το ερώτημα. Πολλές εικόνες και συναισθήματα περνούν από το μυαλό μου. Η ένταξή μου στο ΕΝΕΚ το 1985, η ίδρυση του Ελληνικού Μετώπου το 1994, η εισήγησή μου στην Κεντρική Επιτροπή του Ελληνικού Μετώπου να ενταχθούμε στον ΛΑ.Ο.Σ. «για να δημιουργηθεί η εθνική αντιπολίτευση στην Ελλάδα», η εκλογή των πρώτων «εθνικιστών» βουλευτών το 2007, οι προβληματισμοί για τους διάφορους «ελιγμούς» του Γ. Καρατζαφέρη, η θλιβερή προσχώρηση του Μάκη Βορίδη στην ΝΔ, η εκλογική συντριβή του ΛΑ.Ο.Σ. το 2012.

Αν έκανα έναν κινηματικό απολογισμό αυτής της 27χρονης διαδρομής, θα έλεγα ότι αντικειμενικά τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για το Κίνημα σήμερα, αφήνοντας για λίγο εκτός την γενικότερη κατάσταση. Οι λόγοι για αυτό:

1. Πριν 27 χρόνια δεν τολμούσες να δηλώσεις «εθνικιστής», ούτε καν «πατριώτης». Σήμερα οι Έλληνες ακούν, ψηφίζουν και συμπαρίστανται.

2. Πριν, ουδείς πίστευε ότι ένα κόμμα μπορούσε να σταθεί πολιτικά στα δεξιά της ΝΔ, μετά την αποτυχία της Εθνικής Παρατάξεως, του Μαρκεζίνη και της ΕΠΕΝ. Κάνοντας ο ΛΑ.Ο.Σ. την αρχή, Χρυσή Αυγή και Ανεξάρτητοι Έλληνες διεμβόλισαν από δεξιά την ΝΔ. Σχεδόν 1.000.000 Έλληνες (16%) ψήφισαν το 2012 κόμμα στα δεξιά της ΝΔ, στις πιο πολωτικές εκλογές της Μεταπολιτεύσεως.

3. Πριν, το πολιτικό σύστημα ήταν «καθεστώς», με τον δικομματισμό να λαμβάνει 80-85% των ψήφων. Σήμερα η αξιοπιστία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι μηδενική και η πολιτική τους επιρροή ισχνή. Αν δεν μεσολαβούσαν οι εκλογές του Ιουνίου, ο κ. Σαμαράς με 18% θα βρισκόταν και πάλι σπίτι του, ενώ το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στα ποσοστά του 1974!

4. Πριν, η Αριστερά είχε την απόλυτη ιδεολογική ηγεμονία στον δημόσιο χώρο. Σήμερα η Αριστερά γίνεται μέρος του πολιτικού συστήματος και η Δεξιά ριζοσπαστικοποιείται, αποκτώντας Κινηματικά χαρακτηριστικά.

Είναι προφανές, ότι υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα:

* Θα χρεοκοπήσουμε και τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα και τους Έλληνες;

* Θα ανακάμψει το πολιτικό κατεστημένο;

* Θα καταφέρει η Χρυσή Αυγή να υπερβεί την «σκληρή δημόσια εικόνα της» προκειμένου να εκφράσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις; Πολύ ενθαρρυντικό το 7%, αλλά μπορεί αυτό να γίνει 15%, για να μην μετατραπεί σε ένα «δεξιό ΚΚΕ», οδηγώντας παράλληλα σε αδιέξοδο όλες τις ισορροπίες του πολιτικού συστήματος;

* Θα προσδώσει ο Πάνος Καμμένος μία συνεπή δεξιά ιδεολογική ταυτότητα στο κόμμα του, ή θα γίνει ένας «δεύτερος Καρατζαφέρης» και θα φυλλορροήσει και αυτός στην ΝΔ;

* Δύναται ο εθνικιστικός χώρος να δημιουργήσει ένα νέο κόμμα για να εκφράσει τις εθνικές ιδέες, στην θέση του ΛΑ.Ο.Σ.; Ήδη το Εθνικό Μέτωπο και πολλοί άλλοι συναγωνιστές δραστηριοποιούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται αυτό αντικειμενικά ή θα υπάρχει αλληλοεπικάλυψη με την Χρυσή Αυγή;

Όλα αυτά δεν απαντώνται με δύο κουβέντες. Πρέπει να τα σκεφθούμε όλοι με ειλικρίνεια και παρρησία, χωρίς υπεκφυγές, έχοντας στο μυαλό μας την μεγάλη εικόνα. Αν ο Νίκος Μιχαλολιάκος κατάφερε να εκφράσει πολιτικά και κοινωνικά τον «εθνικισμό» είναι άξιος συγχαρητηρίων, γιατί είναι ο μόνος που το κατόρθωσε από το 1974. Το αν μπορέσει όμως να τον μετουσιώσει σε ένα μεγάλο Πατριωτικό Κίνημα, με κυβερνητική προοπτική, είναι το μεγάλο του στοίχημα τώρα. Για αυτό θα κριθεί στο άμεσο μέλλον, όχι για αυτό που πέτυχε σήμερα, αλλά για αυτό που θα πρέπει να επιτύχει αύριο.

Να μην ξεχνάμε, ότι ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν μπόρεσε, ή και δεν θέλησε, να αυξήσει το ποσοστό του ΛΑ.Ο.Σ. από το 4-5%, με αποτέλεσμα όταν τα πράγματα ζόρισαν το ποσοστό του να εκφυλισθεί στο 1,5%. Αν η Χρυσή Αυγή επαναπαυθεί στο 7%, πιστεύοντας ότι η «κρίση» την διασφαλίζει εκλογικώς, θα αντιμετωπίσει λίαν συντόμως ανάλογα προβλήματα.

Με την σειρά του, αν ο Πάνος Καμμένος κατάφερε να διασπάσει τις δεξιές ψήφους της Ν.Δ. πρέπει να τού το πιστώσουμε. Αν θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα κόμμα της «εθνικής Δεξιάς» και όχι ένα θνησιγενές προσωπικό μαγαζί είναι τώρα το δικό του στοίχημα. Αν τα παθήματα του ΛΑ.Ο.Σ. γίνουν μαθήματα για τον εθνικιστικό χώρο, τότε μπορεί να υπάρχει διαθέσιμος πολιτικός χώρος για ένα νέο εθνικιστικό κόμμα. Το αν αυτό θα βρει κοινωνική αντιστοίχηση είναι η μεγάλη πρόκληση για αυτή την προσπάθεια.

Για εμένα δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Υπάρχει μόνο ο επίπονος αγώνας να δώσουμε πατριωτική προοπτικήστον ελληνικό λαό, ερχόμενοι σε σύγκρουση με το σύστημα. Η μεταβατικότητα και η ρευστότητα της σημερινής καταστάσεως δεν διασφαλίζει κανέναν και για τίποτα. Οι Έλληνες πλέον ψηφίζουν με leasing, «δανείζουν» απλώς την ψήφο τους σε ένα κόμμα την ημέρα των εκλογών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα το ψηφίσουν σίγουρα και στις επόμενες εκλογές.

Για αυτό λοιπόν, χρειάζεται να δημιουργηθεί επειγόντως ένας εναλλακτικός πατριωτικός πόλος εξουσίας, που εκτός από την «εθνική αντιπολίτευση» θα καταθέτει και μία πρόταση εθνικής διακυβερνήσεως της Ελλάδος, αλλιώς το όλο εγχείρημα θα είναι έωλο και θα καταρρεύσει.

Ο Δημήτριος Υψηλάντης έλεγε «ας ελευθερωθεί το Γένος και ας είμαι ο έσχατος των Ελλήνων». Είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πολλοί Υψηλάντηδες ανάμεσά μας, αυτό το έμαθα καλά τους τελευταίους μήνες. Υπάρχουν όμως σήμερα όλες οι προϋποθέσεις για να οικοδομηθεί ένα μεγάλο Πατριωτικό Κίνημα εξουσίας. Διότι αν όχι τώρα, πότε και αν όχι «εμείς», ποιοι; Και το σημαντικότερο: υπάρχει ένα έθνος που θέλει να περάσει στην «επόμενη ημέρα» και αναμένει την προοπτική και την καθοδήγησή μας.

http://www.e-grammes.gr/article.php?id=5546