Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Του Εμμανουήλ Κώνστα
γενικού γραμματέα του Εθνικού Μετώπου

Η αντίληψη της πραγματικότητας είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για να κατορθώσεις να εκτιμήσεις σωστά μια κατάσταση και να προχωρήσεις σε λύσεις. Η πορεία της Ελλάδας μεταπολιτευτικά θυμίζει αρκετά, παιχνίδια λούνα παρκ όπου οι αισθήσεις, διαδέχονται η μία την άλλη, και οι ψευδαισθήσεις κυριαρχούν. Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε ορισμένες κρίσιμες διαπιστώσεις.

Το εισόδημα της τεχνητής ευφορίας που έδινε ο δανεισμός δεν υπάρχει πλέον. Οι κεντρικές επιλογές στην οικονομία παραμένουν οι ίδιες παρά την πλήρη αποκαθήλωση των ιδεών του πολιτικού συστήματος. Οι μεγάλες ανακατατάξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο που συμβαίνουν είναι εκτός της προσοχής μας. Η παρουσία εκατομμυρίων ξένων στην προβληματική ελληνική κοινωνία κυοφορεί πλήθος προβλημάτων. Η νεανική μετανάστευση σε μια χώρα που ήδη δοκιμάζεται από το δημογραφικό δίνει ένα ακόμα σοβαρό πλήγμα. Η αμυντική μας αποδυνάμωση σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς και η επέλαση των εγχωρίων πρακτόρων είναι δεδομένη.

Το σύστημα αξιών της κοινωνίας έχει δεχτεί ισχυρά πλήγματα σε όλη την προηγούμενη περίοδο και είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε που ακριβώς βρίσκεται. Η προσπάθεια του παραγωγικού πληθυσμού που παραμένει γίνεται σε ένα περιβάλλον σκληρής φορολόγησης, διαρκών απειλών, ανύπαρκτης χρηματοδότησης. Η Παιδεία εξακολουθεί το δύσκολο δρόμο της στα χέρια της αντεθνικής προπαγάνδας, των καθηγητικών κυκλωμάτων, της πλήρους απαξίωσης. Η ανεργία βρίσκεται σε απίστευτα νούμερα και φανερώνει την βαθύτατη κρίση.

Το άθροισμα αυτών των διαπιστώσεων μας πείθει για την σοβαρότητα της καταστάσεως. Μας περιγράφει επίσης, το γεγονός ότι κάθε μέρα στην κρίση είναι αναπότρεπτα, μια μέρα δυστυχίας και αύξηση της απειλής κατά του Έθνους και της κοινωνίας. Ολόκληρο το οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, μια ιστορική φάση του Νέου Ελληνισμού φαίνεται ότι βρίσκεται σε κρίση προσανατολισμού. Κρίση αξιών, κρίση επιλογών αντιπροσώπευσης, κρίση συνείδησης, κρίση παραγωγής και εργασίας.

Απέναντι σε αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα που δεν αφήνει αμφιβολία ότι αν συνεχιστεί θα έχουμε και χειρότερο αύριο, ο πολιτικός κόσμος της συγκυβέρνησης έχει αποθέσει τις ελπίδες του στην καλή διάθεση των ισχυρών. Τα διευθυντήρια του παγκόσμιου πλούτου που διαχειρίζονται σε μεγάλο βαθμό τις τύχες του δυτικού κόσμου, ή αν θέλετε τα συμφέροντα των Γερμανών ή των Γάλλων που ασφαλώς δεν συμπίπτουν με τα ελληνικά, είναι οι κύριοι παράγοντες αποφάσεων για τις τύχες μας.

Η Ελλάδα βρέθηκε και στο παρελθόν σε δύσκολη θέση, βρήκε την δύναμη να ανασυγκροτηθεί ακριβώς γιατί πίστεψε στις δυνάμεις της. Όσο οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου αρνούνται να σχεδιάσουν εκτός των ορίων που θέτει η συμμετοχή μας στα διεθνικά πλαίσια και δεν διαθέτουν το ανάστημα που απαιτούν οι περιστάσεις, ενώ οι υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις σιωπούν ή συνθηματολογούν χωρίς να προτείνουν λόγω ιδιοτέλειας ή ανεπάρκειας, ο κατήφορος θα συνεχίζεται.

Η Ελλάδα και τώρα μπορεί. Αλλά χρειάζεται πίστη, εργασία, εθνική προτεραιότητα προϊόντων, ανάπτυξη και όχι νεφελώδεις εξαγγελίες περί ανταγωνιστικότητας, ξεκάθαρη μεταναστευτική πολιτική που θα την ακολουθήσει με σθεναρή βούληση είτε συμφωνούν άλλες χώρες, είτε όχι, αξιοποίηση του ορυκτού και του συνολικού δημόσιου πλούτου. Όσο η προσκόλληση στην διεθνή «λύση» συνεχίζεται με πλήρη αδιαφορία για τις εξελίξεις και πλήρη αδυναμία ενός σοβαρού εθνικού σχεδιασμού, όσο δεν γίνεται αντιληπτό ότι η αιμορραγία του δημογραφικού μπορεί να έχει ολέθριες επιπτώσεις στο άμεσο μέλλον. Δεν μπορεί να χαθεί καμία μέρα χωρίς συνέπειες πλέον.

Τα όπλα για την εθνική ανασύνταξη είναι οι πολλαπλές ικανότητες του λαού μας, οι ενεργειακές δυνατότητες, το τεράστιο πολιτιστικό απόθεμα, η εκπληκτική βιοποικιλότητα, τα μέσα παραγωγής που ακόμα διαθέτει, η τεχνογνωσία, η εξαιρετική γεωγραφική θέση και πάνω από όλα μια τεράστια ορμή που χρειάζεται πίστη για να ανατρέψει την πορεία καταστροφής. Ακόμα παραμένουν ανέπαφα τα σημαντικότερα στοιχεία στα οποία μπορεί να στηριχθεί η προσπάθεια εθνικής ανασύνταξης αρκεί να υπάρχει η βούληση και να μην αφήνουμε την τύχη της πατρίδας στις πολιτικές ελίτ ή στους άσχετους.

Στον τελικό απολογισμό μπορεί να βαρύνει ο πλούτος περισσότερο από το χρέος καθώς η απόφαση είναι κατ’ εξοχήν πολιτική. Ο δρόμος της πατρίδας υπάρχει και είναι ρεαλιστικός και ιστορικά επιβεβλημένος φτάνει να θέλουμε να τον ακολουθήσουμε.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 8ης Σεπτεμβρίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.   

http://www.metopo.gr/article.php?id=5550