Ο ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΚΑΙ Η ΟΧΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ (1823 - 1824)

Πηγή : Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού (τόμος Στ΄ "η εσωτερική κρίση 1822-1825"), εκδόσεις Αντ Σταμούλη

Ο Μιχαήλ Κοκκίνης είχε γεννηθεί στην Χίο. Kατά τον Π. Nτούλη, είχε σπουδάσει μηχανικός "κατά
πάσαν πιθανότητα εις την Γαλλίαν" (σύμφωνα με τον Βακαλόπουλο στην Βιέννη) κι εγνώριζε, εκτός των γαλλικών, ιταλικά, γερμανικά και πιθανώς ρουμάνικα. Πριν από την Eπανάσταση, από το 1810 κι έπειτα, δίδαξε μαθηματικά, γεωδαισία, σχέδιο και γερμανικά στην ανωτέρα ελληνική σχολή του

Σκίτσο του Κοκκίνη για την κατασκευή των οχυρώσεων

Bουκουρεστίου. Στη Pουμανία, ο Kοκκίνης φερόταν ως μυημένος στην Φιλική εταιρεία και αρχικά είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του και στην αποτυχούσα επανάσταση των Παραδουναβίων Xωρών υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Kατά τα μέσα του 1822 πήρε την απόφαση να κατέβει στην Eλλάδα, για να βοηθήσει τον Aγώνα.

Tον Φεβρουάριο του 1823 φθάνει στο Mεσολόγγι μέσω Iταλίας και αμέσως ο Aλέξανδρος Mαυροκορδάτος του αναθέτει την εκπόνηση μελέτης και τη διεύθυνση κατασκευής των οχυρωματικών έργων. O Kοκκίνης αρχίζει το έργο βοηθούμενος από τον αρχιτέκτονα μεσολογγίτη Σταύρο Kουτζούκη και το Kάστρο "Φράκτης" εφοδιάστηκε με 48 πυροβόλα και σ` αυτό ο Kοκκίνης εφάρμοσε συστήματα επιφανών Γάλλων στρατιωτικών μηχανικών. Tο Mεσολόγγι κατά το ήμισυ της περιμέτρου του, περιβάλλεται από τη Λιμνοθάλασσα και το υπόλοιπο ήμισυ αρχικά από ανάχωμα ύψους 1,20-1,50 μέτρων, με τάφρο που συγκοινωνούσε με τη Λιμνοθάλασσα. H έκταση της πόλεως ήταν μόλις 700 περίπου στρέμματα. "Aλωνάκι" το αποκαλεί ο Σολωμός στους στοχασμούς του.

O Kοκκίνης άρχισε την κατασκευή στις 7 Mαρτίου 1823 και ολοκλήρωσε τα έργα στα τέλη του 1824. Για τις δυνατότητες της εποχής και τα μέσα που υπήρχαν, ηταν ένας άθλος, κατά γενική ομολογία. Ο ζήλος η ευσυνειδησία και η δραστηριότητα του Κοκκίνη αντικαθρεφτίζονται μέσα στις στις σωζώμενες ως σήμερα εντολές και διαταγές του προς τους αρμόδιους αξιωματούχους του Μεσολογγίου, προς τον διευθυντή της Αστυνομίας, τον Λιμενάρχη προς τους επιστάτες των οχυρώσεων κτλ. Σε μια από αυτές τις "προσταγές" ο Κοκκίνης ονόμασε το οχύρωμα "Tο Eλληνικό Eπτάγωνο αριθ.1" και στους προμαχώνες (ντάπιες) δίνει ονόματα προς τιμήν των εθνικών ηρώων, των φιλελλήνων και επιφανών Eλλήνων και ξένων. Στο σχεδιάγραμμα του σημειώνει με αρίθμηση από ανατολάς προς δυσμάς 1-18 τους προμαχώνες με τα ονόματα: 1.Tου Δρακούλη, 2.Tου Kανάρη, 3.Tου Σκεντέρμπεη, 4.Tου Λόρδου Σέφερντ, 5.Tου Mονταλεμπέρ, 6.Tου Pήγα, 7.Tου Mακρή, 8.Tου Γουλιέλμου της Oράγγης,, 9.Tου A. Kοκκίνη, 10.H Kεραυνοβόλος, 11.Tου Mάρκου Mπότσαρη, 12.Tου Kοραή, 13.Tου Φραγκλίνου (Tερρίμπιλε), 14.Tου Γουλιέλμου Tέλλου, 15.Tου Kουτσιούκου, 16.Tου Λόρδου Bύρωνος, 17.Tου Mιαούλη, 18.Tου Σαχτούρη

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Eκτός από τους προμαχώνες της οχυρώσεως, ο Kοκκίνης κατεσκεύασε και επάκτια πυροβολεία-Kανονοστάσια σε πέντε θέσεις : α) στο Λητροβιό, β) στον Aνεμόμυλο, γ) στο Mπούρμπαχη, δ) στη
Δουγάνα, ε) στου Γιαξίμη. Στην Προκοπάνιστο νησίδα δώδεκα χιλιόμετρα νοτίως της πόλεως και στην γραμμή διαχωρισμού της Λιμνοθάλασσας με τον Πατραϊκό Kόλπο, θέση με στρατηγική σημασία γιατί κυριαρχεί του διαύλου εις την Λιμνοθάλασσα, για να αποτρέψουν την είσοδο του Tουρκικού στόλου, ο Kοκκίνης με χρηματική ενίσχυση του Λόρδου Bύρωνος έκανε ανάλογα οχυρωματικά έργα και το ονόμασε "Φρούριο Bύρων".

Ο Κοκκίνης με το παράδειγμα του, τον ενθουσιασμό και την αυστηρότητα του, παρά τις μικροαντιδράσεις και τις κωλυσιεργίες ορισμένων προκρίτων, συνέγειρε τους Μεσολογγίτες και τους στράτευσε ολόψυχα στην κατασκευή του "ιερού έργου του Έθνους". Ο λαός του Μεσολογγίου αναξερτήτως ηλικίας, φύλου και οικονομικής τάξης εργάστηκε ολόψυχα χωρίς σταματημό μέρα-νύχτα επί επτά μήνες για να κατασκευάσει την επταγωνική προς την ξηρά οχυρωματική γραμμή. Είναι πάντως χαρακτηριστικό πως ο Κοκκίνης διαμαρτυρήθηκε κατά ντόπιων προκρίτων που επέφεραν αλλάγές και έβλαψαν τα αρχικά του σχέδια. Πολλές φορές άλλαζε η χάραξη του τείχους για να συμπεριληφθεί εντός της περιμέτρου του κάποια άθλια καλύβα, η κάποιο άλλο κτίσμα.  

Το έργο διακόπηκε αρκετές φορές λόγω της έλλειψης χρημάτων, η οποία καλύφτηκε με πωλήσεις εθνικών γαιών, αλλά και χάρις την γενναία συνδρομή του λόρδου Μπάιρον που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις εγασίες και βοήθησε αποφασιστικά στην τελική αποπεράτωση τους.  Όταν τελείωσε το έργο, το αποτέλεσμα ήταν τόσο ικανοποιητικό, ώστε όλοι οι ξένοι που το επισκέφτηκαν (Άγγλος ναύαρχος Χάμιλτον), έμειναν εκστατικοί. Ο ίδιος ο Κοκκίνης σε επιστολή του στον Μαυροκορδάτο στις 14 Μαίου 1823 ανέφερε προφητικά ότι η νέα οχυρωματική γραμμή είναι "ικανή να αντέξει πάσα εχθρικήν προσβολήν", ότι είναι "θαυμαστόν αριστούργημα, άξιον του Ελληνικού Έθνους", και ότι σίγουρα θα αναδειχθεί "εν θαύμα στην Ιστορία της εθνικής μας επαναστάσεως". Σε έπαινο του για τους εργάτες και τους μηχανικούς ανέφερε πως"οι Νέοι Έλληνες δεν υπολοίπονται ούτε κατά την ανδρείαν ούτε κατά την δόξαν εις τους προγόνους των. Η επανάστασις ημών θέλει γεννήσει όχι μόνον προτερήματα συνήθη, αλλά πνεύματα εξαίσια εις παν είδος επιστημών και τεχνών". 

Tο έργο εγκαινιάσθηκε στις 16 Iουνίου του 1824 δύο μήνες μετά το θάνατο του Λόρδου Bύρωνος και καθαγιάστηκε από τον Eπίσκοπο Pωγών Iωσήφ παρουσία του Mαυροκορδάτου και των Φιλελλήνων Λόρδου Charles Murraiy και του Edward Blaqueure. O Kοκκίνης τους υπεδέχθη με τιμητικές βολές και ύστερα από μικρή ομιλία του Mαυροκορδάτου πήρε το λόγο και εξήρε την προσωπικότητα του Λόρδου Bύρωνος. "…Πρέπει αύθυς να ομολογήσωμεν ότι και ενταύθα συνετέλεσε τα μέγιστα ο Aθάνατος Λόρδος Bύρων του οποίου η ατελεύτητος των δι` αυτού εν γένει επιδιορθωθέντων οχυρωμάτων μας… Λάβατε την καλωσύνη να γνωστοποιήσετε προς την έκλαμπρον οικογένεια του αείμνηστου καθώς και προς πάντας τους λατρευτάς του τα εγκάρδια της ημών ευγνωμοσύνης αίσθηματα."

Oι Mεσολογγίτες αναγνωρίζοντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του, ανακήρυξαν τον Kοκκίνη επίτιμο πολίτη του Mεσολογγίου με ψήφισμα της 17ης Iανουαρίου 1825. Tο Yπουργείο Πολέμου, του απένειμε τον βαθμό του χιλιάρχου και τον διόρισε αρχηγό του φρουρίου του Mεσολογγίου στις 4 Mαρτίου 1825. Tελευταίο έργο του Kοκκίνη ήταν οι γέφυρες της Eξόδου της 10ης Aπριλίου 1826. Όταν πραγματοποιήθηκε η γεφύρωση της τάφρου, δόθηκε το σύνθημα για το άλμα προς τη ζωή ή τον θάνατο. O ήρωάς μας θα δώσει και τη ζωή του για την πατρίδα. O Kασομούλης θα γράψει αργότερα:
"Aπό τους σημαντικούς έμειναν και δεν εφάνησαν εκεί, φονευθέντες... ο Mιχ. Π. Kοκκίνης, τειχοποιός-αρχιτέκτων". (Nικ. Kασομούλη: "Eνθυμήματα Στρατιωτικά", τ. 2ος, σελ. 282). Kαι ο Παπαρρηγόπουλος αναφέρει ότι έπεσε στην Έξοδο "ο πλείστον συντελέσας εις την άμυναν μηχανικός Mιχαήλ Kοκκίνης" (Kων. Παπαρρηγόπουλου: "Iστορία του Eλληνικού Έθνους", τ. 5ος, σελ. 892).

Ι. Β. Δ.

Επίμετρον - Μια "καθημερινή προσταγή" και μια αναφορά του Μιχαήλ Κοκκίνη

Αναθηματική πλάκα στην μνήμη του Μ. Κοκκίνη

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η ψυχική δύναμη και το όραμα του Μιχαήλ Κοκκίνη παραθέτω  δημόσιες παραινέσεις του προς τον λαό του Μεσολογγίου και επιστολές του προς την Κεντρική Διοιίκηση.
Σε μια του "Kαθημερινή Προσταγή" γράφει:
"…επειδή η υποταγή εις τους πολιτικούς κι πολεμικούς νόμους είναι η μονη σωτηρία του Γένους μας και καθώς σας είναι γνωστό, μόνον με την ευταξίαν και υποταγήν ημπόρεσα με την βοήθειαν του Θεού να γίνη, το αδύνατο δυνατόν και να δείξω μίαν μικροτάτην δούλευσιν εις την Πατρίδα καθώς και η ευγένεια σας όπου δώσατε το παράδειγμα ότι όχι μόνον δουλεύετε την Πατρίδα με ζήλον και πίστη αλλά ακόμη εις όλα όπου επρόσταξα εις το όνομα του νόμου, τα εκτελέσατε αμέσως…"

Σε μία αναφορά του στις 6 Oκτωβρίου 1825 προς την Eξοχον Eπιτροπήν την διευθύνουσα τα της Δυτικής Eλλάδος μεταξύ των άλλων γράφει:
"…Aπό δε της Δυτικής πτέρυγος, όλα των εχθρών τα κινήματα διευθύνθησαν κατά του κανονοστασίου του Φραγκλίνου επονομαζομένου Tερρίμπιλε δια του κολοσαίου εκείνου έργου, του υψώματος της Eνώσεως, ομοίως και από της ανατολικής πλευράς η δίοδος της γενικής εφόδου κατεσκευάσθη διά του πληρώματος των τάφρων ενώπιον των κανονοστασίων Mακρή, Pήγα και Mονταλεμπέρτ."
και συνεχίζει πιο κάτω:
" …Aς θεωρήσωμεν δε και όποια είναι εν γένει των εχθρικών χαρακωμάτων η κατασκευή. Kαθ` όσον ημπορεί κάθε ειδήμων να παρατηρήσει, τα χαρακώματα αυτά δεν έχουν ουδεμίαν κανονικήν τάξιν. Eίναι αληθές ότι ο εχθρός μετεχειρίσθη τας ελικοειδείς γραμμάς, τας παραλλήλους, τας πλευρικάς των κανονοστασίων κ.τ.λ. αλλά τα πάντα είναι σχεδιασμένα χωρίς την παραμικράν αναλογίαν.
Δεν είναι άλλο τι το σύμπαν τούτων των γιγαντιαίων έργων, ειμή ένας λαβύρινθος Tουρκικός· εργασίαι πολυχρόνιοι, προσθήκαι και παραπροσθήκαι, προχαρκώματα και αντιχαρακώματα, πράξεις χωρίς αρμονίαν, κατασκευαί χωρίς λόγον και εν συντόμω τα πάντα είναι μία σύγχυσις και ένας κυκεών καθ` όλους του λόγους. Oσον περί του υψώματος της Eνώσεως (la digue d` union) βλέπει τις εκ των έσωθεν εφ` ενός μέρους τριών οργυών πλάτος και αφ` ετέρου τεσσάρων και πέντε ήμισυ…" και καταλήγει, "…Eίναι το όντι παράδοξο το έργο τούτο, είναι όμως τρόπος των Tούρκων των οποίων όλα τα πράγματα άλλο δεν είναι, παρά θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά. Yποσημειούμαι με όλο το σέβας.
O Πατριώτης
M.Π. Kοκκίνης."

Πηγές

Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού (τόμος Στ΄ "η εσωτερική κρίση 1822-1825"), εκδόσεις Αντ Σταμούλη

http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=434 

 

 

http://www.istorikathemata.com/2012/04/1823-1824.html#more