Ο ΝΕΟΣ ΘΕΡΣΙΤΗΣ

 

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού - Συγγραφέως

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 9 Μαρτίου 2012

Δέν γνωρίζω ἄν ὁ πρώην πρωθυπουργός μας κατά τό μουσικο-χορευτικό ρεσιτάλ πού ἔδωσε πρό ἐτῶν μέ τόν Τοῦρκο ὁμόλογό του, τόν μακαρίτη Τζέμ, ἐχόρευσε καί τό συχνά ἀδόμενο στίς μπουζουκοκατανυκτικές παννυχίδες «Γεννήθηκες γιά τήν καταστροφή…». Ἀλλά κι ἄν τότε δέν ἐψάλη τό ἐν λόγω ἡρωικόν καί πένθιμον ἄσμα, τοῦ τό ἔψαλε προσφάτως μία ἐφημερίδα τῶν Βρυξελλῶν. Ὅπως ἔγραψε στό κύριο ἄρθρο της ἡ «Ἑστία» (27 Ἰανουαρίου 2012) τό ἄρθρο τῆς New Europe ἄρχιζε μέ τό ἀκόλουθο καταπελτικό:

«Μέσα σέ λιγώτερο ἀπό δύο χρόνια, ὁ πρώην πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Γιῶργος Παπανδρέου κατέστρεψε μία χώρα. Θά ἀπαιτηθοῦν δεκαετίες γιά νά ἐπιστρέψουν οἱ Ἕλληνες ἐκεῖ πού ἦσαν…».

Μή σώσουν καί φθάσουν! Καί καλά νά πάθουν γιά τά μυαλά πού κουμαντάρουν. Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ἦταν ἡ πιό ἄξια τιμωρία γιά τήν αἰώνια πολιτική μας βλακεία. Ἐπί δεκαετίες τραγουδούσαμε τή φτώχεια μας: «Ντέρτι καί μαράζι κι ἀναπαραδιά». Κι ἀπό τήν προπολεμική περίοδο διδασκόμεθα ἀσματικά: «Ἀπ᾽ τά φτωχά μου ὄνειρα ἕνα σωστό δέ βγαίνει, ὅλα τά σκόρπισες ἐσύ, φτώχεια κατηραμένη…».

Καί ξαφνικά , μετά τό 1980, ὡσάν νά ἀνακαλύψαμε τό σπήλαιο τοῦ Ἀλῆ Μπαμπᾶ, γεμίσαμε λεφτά, σέ σημεῖο πού ἡ Ἑλλάς νά ξεπερνᾶ σέ ταβέρνες καί νυκτερινά κέντρα ὅλες τίς εὐρωπαϊκές χῶρες συνολικά. Ἀπό Ἀνδρέα Παπανδρέου κι ἐντεῦθεν ἄρχισε ἡ πολιτική τῆς σπατάλης, ἡ «κουλτούρα τῆς χλιδῆς», ἡ πρακτική τῆς «ἁρπαχτῆς», κατά τόν προσφυέστατο λόγο τοῦ Κ. Σημίτη. Εἶχα ὀνομάσει ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς μεγάλης του δόξας τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου «παμμέγιστο μικρό πολιτικό». Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἐψάλλετο τό δοξαστικό: «Τσοβόλα, δῶσ᾽ τα ὅλα…»!

Ὅταν ἄκουσα κατά τήν προεκλογική περίοδο τόν πρωτογενῆ του νά διασαλπίζει τό νανουριστικό «ὑπάρχουν λεφτά», σκέφθηκα ὅτι ὁ ὑιός ὑπῆρξε ὑπέρτερος τοῦ πατρός. Καί ὄντως ἀποδείχθηκε τρισμέγιστος μικρός πολιτικός. Ἀντί νά πεῖ τό μαχητικό «ὑπάρχει δουλειά» (μόνον πού αὐτή τήν κάνουν οἱ ξένοι), ἀντί νά πεῖ «ὅλοι στή δουλειά, σέ ὅποια δουλειά» (π.χ. μάζεμα τῶν πορτοκαλιῶν καί τῆς ἐλιᾶς), ἄρχισε μέ τό περιλάλητο «ὑπάρχουν λεφτά» νά βαυκαλίζει τή νεολαία μέ νέα παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς (ἤ τοῦ Χαλιμᾶ), ὅπως γράφει καί ὁ ἐλλόγιμος ἀδελφός του.

Στό πρῶτο κρίσιμο τρίμηνο τῆς πρωθυπουργίας του, μᾶς πουλοῦσε «χιόνι στό σουβλί καί ἀέρα στό πηρούνι». Καί μάλιστα σέ μεγάλα μεγέθη. Διότι ὅποιος μοιράζει ἀέρα, δέν κάνει οἰκονομία στά κομμάτια. Ἐν τῶ μεταξύ, περιφερόμενος, ὡς γυρολόγος, τήν ὑφήλιο, ἔστελνε τήν Ἑλλάδα στά… κομμάτια! Γιά νά καλύψη τήν ἀνυπαρξία προσωπικῆς πολιτικῆς, ἔγινε ὁ μεγαλύτερος τῆς χώρας μας δυσφημιστής. Μέχρι καί γιά «Τιτανικό» ὁμίλησε. Εὐτυχῶς, πού τό μορφωτικό του πεδίο δέν φθάνει ὥς τόν Ὅμηρο, γιατί θά ἔλεγε πώς ἡ χώρα μας κατάντησε (φυσικά, ἐξαιτίας τοῦ Καραμανλῆ) Ἴρου πανέστερη! Καί γιά νά ἐπανέλθω στόν Ὅμηρο, ὁ Γ. Παπανδρέου ἀποδείχθηκε ὁ νεώτερος Θερσίτης τῆς Ἑλλάδος. Μόνο πού δέν βρίσκεται ὁ κατάλληλος Ὀδυσσέας γιά νά τόν σωφρονήσει.

Κί ἀντί νά μετανοήσει καί νά κλειστεῖ στή βαθειά σκιά μιᾶς ἔντιμης σιωπῆς, τολμᾶ νά ἐπικρίνει, τολμᾶ νά κατηγορεῖ. Δέν μέ ξενίζει αὐτό. Ὡς ἱστορικός, γνωρίζω ὅτι πολλοί πού κανονικά θά ἔπρεπε νά ντρέπονται γιά ὅσα ἔπραξαν, ἀναισχύντως ὑποστηρίζουν ὅτι ἔπραξαν τό καθῆκον τους! Ἀλλ᾽ ἡ ἀληθινή ἱστορία, ὅπως συχνά ἔχει λεχθεῖ, εἶναι γραμμένη ἀπό τή σιωπή τῶν νεκρῶν. Καί πραγματικός ἱστορικός εἶναι αὐτός πού παίρνει τή σιωπή αὐτή, τήν κάνει φωνή γιά νά μιλάει στόν ὕπνο τῶν κοιμισμένων. Ἀκόμη καί ὅταν εἶναι ὄρθιοι. Ἴσως κάποιοι ξυπνήσουν ἀπό τή φωνή πού μᾶς ἔρχεται ἀπό τό παρελθόν. Ἴσως ξυπνήσει καί ὁ ἑλληνικός λαός πού ἀνήκει στή συνομοταξία τῶν λαῶν πού ἀγαποῦν τόσο πολύ τήν κακοτυχία τους, ὥστε τρέχουν νά τήν συναντήσουν!

Τώρα ἔχουμε στηρίξει τίς ἐλπίδες μας στά εὐρωπαϊκά δάνεια. Ἡ νέα Μεγάλη Ἰδέα μας εἶναι ἡ ἑπόμενη δόση τοῦ δανείου. Ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅμως, ὅτι στά στάδια τῆς ἀνθρώπινης ἐξελίξεως ὑπάρχουν ἐνδείξεις καννιβαλισμοῦ. Οἱ ἀμφιβάλλοντες ἄς διαβάσουν τό τί γράφει ὁ Στράβων γιά τούς κατοίκους κάποιων εὐρωπαϊκῶν περιοχῶν. Ἄς μήν τίς ἀναφέρουμε ἐδῶ. Τί εἶναι λοιπόν ὁ σημερινός Εὐρωπαῖος; Ἐξετάζοντας τό ζήτημα ἀπό ζωοφυσική σκοπιά, ἔχουμε καταλήξει στό συμπέρασμα ὅτι Εὐρωπαῖος εἶναι ἕνας πολιτισμένος καννίβαλος πού ἀγαπᾶ τόν πλησίον του μέ… σάλτσα! Ἄλλοι τυχόν πολιτισμένοι δέν ἔχουν φθάσει ἀκόμη στό ἐπίπεδο αὐτό. Τῆς σάλτσας ἐννοῶ.

Σέ αὐτό τό «Μεγάλο φαγοπότι» ὁδήγησε τόν ἐλαφρόνοο, τόν ὀλιγόπονο καί ὀλιγοσθενῆ (λόγω κακῆς παιδείας) ἑλληνικό λαό ὁ Γ. Παπανδρέου. Ἕνα λαό παχύφωνο, χαμηλῆς ψυχικῆς ἰσχύος καί ἀσθενοῦς κράσεως, λόγω πλαστῆς εὐημερίας, τόν ὁδήγησε σάν ἀδέξιος Ὀδυσσέας στό σπήλαιο τοῦ Κύκλωπα. Ἴσως μένει μέ τήν ἐντύπωση ὅτι αὐτόν ὁ Κύκλωπας θά τόν φάει τελευταῖο. Τό εἶχε ὑποσχεθεῖ. Ἀλλ᾽ οἱ νέοι Κύκλωπες δέν θά ἀφήσουν κοκκαλάκι. Ἐκτός κι ἄν…

Πάντα στήν ταραχώδη ἱστορία μας ὑπῆρχε αὐτό τό θαυματουργό «ἐκτός κι ἄν…». Τήν ὥρα τήν πιό τραγική  τοῦ Ἀγώνα, ὅπου τό Μεσολόγγι εἶχε πέσει καί ὁ Ἰμπραήμ ἁλώνιζε τό Μοριά, τήν Ἐπανάσταση ἔσωσε μέ τήν προσωπική του λεβεντιά ὁ Γυιός τῆς Καλογριᾶς. Πιστεύω –παρά τά μοιρολόγια τῶν καναλιῶν πού ξεπέρασαν σέ καημό καί τό μοιρολόι τῆς παπαδιαμαντικῆς φώκιας– ὅτι ξανά, ἄν ὑπάρξει τό κατάλληλο «πάλεμα», θά βγεῖ «καινούργια γέννα». Ἄσπιλη, ἄμεμπτη, ἀμόλυντη, πού δέν θά φοβᾶται τή δουλειά. Ἡ χώρα μας ἔχει ὅλα τά «φόντα» νά γίνει ἡ Ἑλβετία τῆς Μεσογείου. Ὁ Ἑλβετός, ὅμως, δέν πουλάει «μαγκιά»· πουλάει ἔξυπνη, σκληρή δουλειά.