Του Στέλιου Σταυρίδη
Μια πικρή αλλά ταυτόχρονα ελπιδοφόρα διαπίστωση είναι ότι αιμοδότες του σάπιου συστήματος που μας οδηγεί στην καταστροφή είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν το αντιληφθούμε και αρνηθούμε να συνεχίσουμε να είμαστε βλακώδη θύματα, τότε όλα θα ανατραπούν σε ελάχιστο χρόνο. Και η Ελλάδα μας, θα πάρει βαθειά και αναζωογονητική ανάσα !
Η διόγκωση της διαφθοράς και η δημιουργία «ληστρικών συμμοριών» προϋποθέτει την ύπαρξη ενός συστήματος, αρχικά αναποτελεσματικού και τελικά, απ’άκρου εις άκρον, σαθρού και σάπιου. Ένα τέτοιο σύστημα είναι το τέλειο φυτώριο, στο οποίο αναπτύσσονται τα μύρια όσα απίστευτα ακούμε καθημερινά. Όπως π.χ. η ετήσια φαρμακευτική δαπάνη που πληρώνουν τα δημόσια ταμεία (Έλληνας φορολογούμενος), που εκτινάχθηκε από 850 εκ. ευρώ το 2004, στα 5,5 δις ευρώ το 2010. Ή για τους επίορκους υπαλλήλους του ΙΚΑ, των εφοριών, των πολεοδομιών, κ.λπ., τους δήθεν ανάπηρους, τους πεθαμένους που ακόμα και σήμερα εισπράττουν συντάξεις και τόσα άλλα, που επέτρεψαν σε αναρίθμητους επιτήδειους να ζουν με κλεμμένο πλούτο και με χλιδή, που μόνο σε μαφιόζικες συμμορίες συναντάει κανείς.
Το σχετικά περιορισμένο σε αριθμό πολιτικό προσωπικό, προκειμένου να αποκτήσει («νόμιμα» και παράνομα) μικρά ή μεγάλα προνόμια, φρόντιζε να μοιράζει σε εκατομμύρια «πελάτες» χρήμα, κυριολεκτικά με το τσουβάλι. Έτσι, η ζημιά για τη χώρα πήρε ασύλληπτες διαστάσεις, εξ ου και το περίφημο «μαζί τα φάγαμε». Οι αναρίθμητοι «πελάτες», επειδή ζούσαν καλά, ανέχονταν τις ηγεσίες (πολιτικές, συνδικαλιστικές, επιχειρηματικές, κ.λπ.) να ζουν ηγεμονικά και προκλητικά.
Να όμως που ήρθε η ώρα του λογαριασμού και όλα αυτά είναι αδύνατο να συνεχιστούν, διότι δεν υπάρχει πλέον τρόπος να χρηματοδοτηθούν. Αν θέλουμε η χώρα να επιβιώσει, πρέπει να παράξουμε (με σκληρή δουλειά και εντιμότητα) πραγματικό πλούτο και όχι ψεύτικο, εφήμερο και δανεικό. Γι’αυτό όμως χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, εξορθολογισμός, πραγματικός έλεγχος, πάταξη της ασυδοσίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας και σε όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, που ακόμα και σήμερα – εν μέρει ή εν πολλοίς – ζουν παρασιτικά.
Η κοινωνία, έντονα παραπληροφορημένη και χωρίς διάθεση να δει τα πραγματικά στοιχεία, βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και πιέζει το πολιτικό σύστημα προς τη λάθος κατεύθυνση. Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι η μεγαλύτερη μερίδα εκείνων που κατηγορούν τους πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των ακραία συμπεριφερομένων, δεν το κάνει για τα εγκληματικά τους λάθη και παραλείψεις, αλλά γιατί δεν θέλει να επιτρέψει τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας.
Σήμερα, ένα απίστευτα ποικίλο και ισχυρό σύμπλεγμα συμφερόντων βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Και με νύχια και με δόντια παραπληροφορεί, λαϊκίζει, αποπροσανατολίζει, καταφέρνοντας δυστυχώς να πείθει τα θύματα του, δηλαδή τον απλό και έντιμο Έλληνα πολίτη, να στηρίζει τους βάρβαρους και αντικοινωνικούς θύτες του.
Έτσι π.χ., μια 65χρονη με τριπλό bypass, που με φαρμακευτική αγωγή τα πάει περίφημα, φοβάται ότι η καθιέρωση των γενοσήμων θα την σκοτώσει. Δεν καταλαβαίνει ότι όσο και να «φωνάζουν» γιατροί, φαρμακοποιοί, κ.ά., η διατήρηση του σημερινού απαράδεκτου status quo, σύντομα θα της στερήσει πλήρως τα φάρμακα, άρα και την προοπτική της να ζήσει. Βλέπουμε ακόμη τον 30χρονο άνεργο νέο να υβρίζει τους Γερμανούς, λέγοντας ότι «ας μείνουν στη χώρα τους, δεν τους θέλουμε». Και δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η δήθεν αξιοπρεπής, αλλά ανόητη θέση, στερεί δουλειά από κάποιους άλλους άνεργους νέους, που περιμένουν να βγάλουν κανένα μεροκάματο από τον τουρισμό. Το ίδιο και η 35άρα νέα, που της μείωσαν το μισθό και νομίζει ότι έχει πιθανότητα καλύτερου μέλλοντος εάν διεκδικήσουμε και εισπράξουμε κάποιες αποζημιώσεις για τις καταστροφές του …Β’ Παγκοσμίου Πολέμου !
Το σύστημα, λοιπόν, ανθίσταται και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, για να λεηλατήσουν ακόμα και τις σάρκες μας. Πολυτιμότατους συμμάχους έχει τους κάθε λογής προοδευτικούς και κάθε απόχρωσης εθνικιστές, που καταφέρνουν να παρασύρουν τις πληττόμενες μάζες – θύματα. Η αντίθεση σε εξορθολογισμό, σε μεταρρυθμίσεις, η στείρα άρνηση και η απουσία οποιασδήποτε ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης, ένα και μόνον επιτυγχάνει : Οι αναρίθμητες συμμορίες αυτής της χώρας να κερδίζουν χρόνο, ρουφώντας το υπόλοιπο αλλά λιγοστό πλέον αίμα, από τα θύματά τους, που στην απίστευτη βλακεία και ύπνωσή τους, τις χειροκροτούν, τις ενθαρρύνουν και τις αιμοδοτούν.
Για να σωθούμε λοιπόν, πρέπει πάση θυσία να ανοίξουμε τόσο το μυαλό μας, όσο και τα μάτια μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου