Η ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Του Χρήστου Χαρίτου

μέλους της Κεντρικήε Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.

Πολιτευτή Α' Πειραιώς & Νήσων

Στην αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, σταλινικού Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, προχώρησε η Αλέκα Παπαρήγα.

Η Ελλάς βιώνει την μεγαλύτερη κοινωνική κρίση από το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του ανταρτοπολέμου. Σε αυτή την κρίση που προσλαμβάνει και εθνικά χαρακτηριστικά, υπάρχουν δυνάμεις, π.χ. ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, που συμβάλουν στην αύξηση και διαιώνιση της και όχι στο ξεπέρασμά της. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο ΛΑ.Ο.Σ. δήλωσαν από την αρχή ότι δεν προσβλέπουν στην εθνική χρεοκοπία για να επωφεληθούν πολιτικώς. Έστω και αν αυτό δημιουργούσε κάποιο πολιτικό κόστος στο κόμμα μας. Διότι το διακύβευμα δεν είναι στο να εκλέξουμε περισσότερους βουλευτές στην επόμενη Βουλή, αλλά το αν η επόμενη Βουλή θα έχει την δυνατότητα να νομοθετεί, ή θα ακολουθήσει την γενικότερη χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους.

Σε αυτή την κρίση, που το θυμικό των Ελλήνων σκιάζει την ορθολογική σκέψη, καλό είναι να θυμόμαστε την ιστορία της κομμουνιστικής Αριστεράς, για να μην αναζητούμε εναλλακτικές εκεί που δεν υπάρχουν. Να θυμηθούμε λοιπόν κάποια σημεία της αποφάσεως της Πολιτικής Επιτροπής της Κοινοβουλευτικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2006, για την «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

1. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από την μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

2. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας «της πάλης των τάξεων» και της αρχής της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.

3. Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων δεν έχει ακολουθήσει μία διεθνής έρευνα επάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά. Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από την διεθνή κοινότητα, όπως έγινε με τον Ναζισμό.

4. Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.

5. Ακόμα περισσότερο και αυτό είναι κάτι που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, δεν έγινε μία σοβαρή και σε βάθος συζήτηση για την ιδεολογία που ήταν στη ρίζα τής τόσο μεγάλης τρομοκρατίας, της μαζικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που προκάλεσε τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και πολλά δεινά για ολόκληρα έθνη. Ενώ ο Ναζισμός αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στην δικαιοσύνη, παρόμοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Κομμουνισμού ούτε διερευνήθηκαν και ούτε αντιμετώπισαν την οποιαδήποτε διεθνή καταδίκη.

6. Τέλος, μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, όπως ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη, ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς, οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα ταυτιστεί με την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

7. Στα κομμουνιστικά κράτη, το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό, που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής, σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.

8. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη, όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης, τιμωρούνται αυστηρά.

9. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τα κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία.

10. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.

11. Η εθνικοποίηση της οικονομίας, που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας, απορρέει ευθέως από την ιδεολογία του και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και στην ατομική οικονομική δραστηριότητα. Ως συνέπεια, οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος, το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.

12. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς, ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα ξεπερνά τα 100.000.000.

13. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς, ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων.

14. Η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν ήταν αποτέλεσμα περιστάσεων, αλλά αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών, επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τέτοιων καθεστώτων, πριν ακόμα πάρουν την εξουσία. Οι ιστορικοί κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους, που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και κατηγοριών του πληθυσμού που ήταν ασύμβατες με το νέο μοντέλο κοινωνίας.

15. Όταν αναλύει κανείς τις συνέπειες της εφαρμογής της κομμουνιστικής ιδεολογίας δεν μπορεί να αγνοήσει τις ομοιότητές της με τον Ναζισμό. Αν και αμοιβαία εχθρικά αυτά τα δύο καθεστώτα, μοιράζονταν ένα αριθμό κοινών χαρακτηριστικών.

16. Ωστόσο, ενώ ο εγκληματικός και καταδικαστέος χαρακτήρας της ναζιστικής ιδεολογίας είναι αδιαμφισβήτητος για τουλάχιστον μισό αιώνα και οι ηγέτες του έχουν λογοδοτήσει, η κομμουνιστική ιδεολογία και τα καθεστώτα της δεν έχουν αντιμετωπίσει μία συγκρίσιμη αντίδραση.

Αυτά λέει το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η Ελλάς τον Απρίλιο του 1941 βρέθηκε άνευ εθνικής ηγεσίας. Ο Βασιλεύς ήταν αναγκαστικώς στην Μέση Ανατολή και ο αστικός χώρος στα σπίτια του. Αυτό το κενό κάλυψε το ΚΚΕ με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το αποτέλεσμα ήταν η εξόντωση των πατριωτικών αντιστασιακών οργανώσεων, τα Δεκεμβριανά και ο ανταρτοπόλεμος. Ποτάμια δακρύων και αίματος για να διασφαλίσουμε την εθνική μας επιβίωση.

Την επόμενη φορά λοιπόν που η κ. Παπαρήγα θα βγει να μας δώσει μαθήματα δημοκρατίας και ο κ. Τσίπρας θα μιλήσει για τον κατοχικό στρατηγό Τσολάκογλου, καλό είναι να θυμηθούμε τις ιδεολογικές τους αφετηρίες και την ιστορία τους. Διότι το αντίδοτο στην κρίση σίγουρα δεν είναι η νεκρανάσταση του Στάλιν και η «κομματική αποκατάσταση» του συντρόφου Ζαχαριάδη.

Η εθνική κυριαρχία και η κοινωνική συνοχή δεν περνάει μέσα από τον κομμουνισμό και τον μαρξιστικό μεσσιανισμό. Περνάει μέσα από την σύμπτυξη ενός μεγάλου μετώπου δυνάμεων που προτάσσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία, στην καλλιέργεια ενός πνεύματος επιχειρηματικότητας, στην διασύνδεση των πανεπιστημίων με την εφαρμοσμένη έρευνα, στην ουσιαστική κατάργηση του μεταπολιτευτικού πελατειακού κράτους. Σε αυτή την αντιπαράθεση, η εθνική Δεξιά δεν έρχεται να υπερασπισθεί τις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στην παρακμή, αλλά να θέσει τις προϋποθέσεις για να κάνουμε και πάλι τους Έλληνες υπερήφανους για τον εαυτό τους και την πατρίδα τους.

http://www.e-grammes.gr/article.php?id=5289