ΛΑ.Ο.Σ. ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΞΙΑ

Του Χρήστου Χαρίτου

Η Νέα Δημοκρατία έχει πολιτευθεί από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν ως ένα κεντρώο κόμμα, στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας, ασπαζόμενο την ατζέντα της αριστεράς σε πληθώρα θεμάτων: Ελληνο-τουρκική προσέγγιση, ενσωμάτωση μεταναστών, δια-πολιτισμική εκπαίδευση, απίσχναση του εθνικού κράτους.

Στην ουσία, η Ν.Δ. έχει σπάσει κάθε δεσμό με την Δεξιά παράταξη. Την Δεξιά που υπερασπίσθηκε την εθνική κυριαρχία τον Νοέμβριο του 1916 από τις Αγγλο-γαλλικές ξιφολόγχες του Βενιζελικού πραξικοπήματος της Θεσσαλονίκης, την παράταξη που διέσχισε τον Σαγγάριο, που έγραψε το Έπος του 1940 και απελευθέρωσε την Βόρειο Ήπειρο, που κράτησε την Αθήνα ελεύθερη τον Δεκέμβριο του 1944, που ίδρυσε την ΕΟΚΑ και έδωσε τον αγώνα για την Ένωση της Κύπρου. Την παράταξη του Δραγούμη, του Παλαμά, του Εγγονόπουλου, της Παξινού, του Καραγάτση, του Ελύτη.

Το ιδεολογικό και πολιτικό κενό στην Δεξιά, ήρθε να καλύψει το 2000 ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός με τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Για αυτό, όλες οι προσπάθειες της Ν.Δ. να απαξιώσουν τον ΛΑ.Ο.Σ και τον Καραταζαφέρη έπεσαν στο κενό. Διότι εμείς εκφράζουμε την «εθνική ψυχή» της Δεξιάς παρατάξεως.

Ποιο είναι το ιδεολογικό περίγραμμα της Δεξιάς:

1. ο πατριωτισμός
2. η ελευθερία
3. ο χριστιανικός ουμανισμός, σε συνάφεια με τον ορθό λόγο της Αρχαιοελληνικής σκέψεως.

Ποια είναι η πολιτική ατζέντα της Δεξιάς:

1. η υπεράσπιση του εθνικού κράτους
2. η εμπέδωση των εθνικών αξιών στην κοινωνία
3. ένα κράτος δικαίου-ισονομίας για όλους τους πολίτες

Το ιδεολογικό πλαίσιο

Οι πολιτικές ιδεολογίες απορρέουν από ευρύτερες φιλοσοφικές πεποιθήσεις. Η Δεξιά προτάσσει το «πρόσωπο» και όχι το «άτομο». Το «πρόσωπο» εμπεριέχει οντολογικά, πολιτισμικά και αξιακά χαρακτηριστικά. Συνδέεται με το εθνικό περιβάλλον στο οποίο ζει και μέσω του οποίου νοηματοδοτείται. Η Δεξιά πιστεύει στον «συλλογικό άνθρωπο», ο οποίος εναρμονίζει τις προσωπικές του στάσεις με την ταυτότητα του έθνους και του πολιτισμού του. Στον χριστιανισμό επίσης, το «πρόσωπο» θεωρείται ιερό, ως κατ’ εικόνα και ομοίωση του ίδιου του Θεού.

Αντιθέτως, ο φιλελευθερισμός εστιάζει στο αφηρημένο «άτομο» και τα δικαιώματά του με μία εγωκεντρική διάσταση, αποσυνδέοντας την ανθρώπινη υπόσταση από την ιστορική διαδρομή του εθνικού της πολιτισμού και την καταγεγραμμένη αξιακή της αναφορά. Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως, ακυρώνεται η οντολογική υπόσταση του ανθρώπου. Ο φιλελευθερισμός ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο που επιλέγει μία αυστηρώς ατομική στάση ζωής, διαποτισμένος από το εκκοσμικευμένο πνεύμα του Διαφωτισμού. Όλο του το «είναι» επικεντρώνεται στο αποξενωμένο «εγώ» του.

Η σημερινή κρίση λοιπόν είναι πρωτίστως ηθική. Τον 17ο αιώνα «σκοτώσαμε τον Θεό» στο όνομα της «προόδου» και των οικονομικών επιτευγμάτων της εποχής (άνοιγμα θαλασσίων οδών, ελεύθερο εμπόριο, ανάπτυξη των επιστημών). Η Γαλλική επανάσταση και ο φιλελευθερισμός στην θέση του Θεού τοποθέτησαν τον «έλλογο άνθρωπο», ο οποίος με ορθολογικά κριτήρια θα οδηγούσε την ανθρωπότητα στο «βασίλειο του ορθού λόγου», όπου το «πνεύμα» θα υπέτασσε τις πρωτόγονες ορμές του ανθρώπου, μακριά από πολέμους και μίση.

Σε συνέχεια αυτού γεννήθηκε ο μαρξισμός, ο οποίος θα οδηγούσε τώρα την ανθρωπότητα στο «βασίλειο της κοινωνικής ισότητος», καθώς θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από τα δεσμά της μισθωτής εργασίας. Ο μαρξισμός οδήγησε τελικώς στο «βασίλειο των γκούλαγκ» και ο φιλελευθερισμός στην Pax Americana. «Διότι σε έναν κόσμο δίχως Θεό τα πάντα επιτρέπονται», έλεγε ο Ντοστογιέφσκι. Στην θέση του Θεού μπορείτε να βάλετε και άλλες αξίες. Σε ένα κόσμο χωρίς έθνη, οι «άνθρωποι» είναι ομοιώματα, απλές ανταλλακτικές αξίες σε μία οικουμενική γραμμή παραγωγής. Ποιος ελέγχει και ποιος εκλέγει τον εργοδηγό αυτής της γραμμής;

Η πολιτική θέση

Στο πολιτικό επίπεδο, η Ελληνική Δεξιά καλείται να εκφράσει ένα σύνολο θέσεων (corpus), συνδυάζοντας τον πατριωτισμό με την δημοκρατία, το πολιτικό σώμα των ελευθέρων πολιτών με την βούληση της εθνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες χωρίς ένα εθνικά κυρίαρχο κράτος, ούτε το κράτος μπορεί να εκφράζει την εθνική κοινωνία χωρίς την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Ο πατριωτισμός αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο εμπόδιο στην παγκοσμιοποίηση και αποτελεί την πιο σύγχρονη «επαναστατική θεωρία» που διαθέτουν οι λαοί στον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική συνοχή. Τον Τάσσο Παπαδόπουλο φοβόταν ο «διεθνής παράγοντας» στην Κύπρο, οι κόκκινες σημαίες του Χριστόφια δεν τους πείραξαν καθόλου.

Ο χριστιανισμός επίσης, μπορεί να λειτουργήσει ως ασπίδα προστασίας του εθνικού πολιτισμού απέναντι στα κύματα των μουσουλμάνων μεταναστών και της πολύ-πολιτισμικής ουτοπίας της αριστεράς, ενώ παράλληλα προάγει ένα πνεύμα διαλόγου και κοινωνικής αλληλεγγύης, απαραίτητα στην λειτουργία του κράτους δικαίου.

Για αυτό λοιπόν, πρέπει να σπάσουμε την αριστερή ηγεμονία, να δώσουμε φωνή στις εθνικές αξίες που λοιδορούνται και αφορίζονται καθημερινώς, να επανεφεύρουμε την πολιτική ως διακύβευμα ιδεών και θέσεων και όχι ως μία απλή τεχνική διαχείριση. Η πολιτική είναι μία βαθύτατα αξιακή επιλογή, δεν είναι κάτι το ουδέτερο. Έχει συλλογικό χαρακτήρα που αφορά την οργάνωση του δημοσίου βίου μας, υπερκερώντας τον αυστηρά ιδιωτικό τομέα των προσωπικών μας επιλογών. Ενίοτε δε είναι και συγκρουσιακή, όταν διακυβεύεται η εθνική κυριαρχία και ο θεμελιώδης ρόλος του εθνικού κράτους.

Αυτό το εγχείρημα βεβαίως δεν περιορίζεται μόνο στον χώρο της Δεξιάς. Διότι η πολιτική μας ατζέντα στις παθογένειες της μεταναστεύσεως, στα εθνικά θέματα, στην οικονομία και τις κοινωνικές σχέσεις, στην υπεράσπιση των παραδοσιακών αξιών (Εκκλησία, ο θεσμός του γάμου), δημιουργούν μία κοινωνική αντιστοίχηση που υπερβαίνει την Δεξιά και καταγράφει αποδοχή και σε πολίτες που ανήκουν στο κέντρο και τοποθετούνται γενικώς πιο φιλελεύθερα.

Θέλουμε λοιπόν μία Δεξιά που να εκφράζει την εθνική συλλογικότητα, σεβόμενη όμως τον «ιδιωτικό χώρο». Μία Δεξιά που υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία και τα ατομικά δικαιώματα. Εθνικό κράτος και κράτος-δικαίου αποτελούν όψεις του ιδίου νομίσματος.

Δεν σκοπεύουμε λοιπόν να εκφράσουμε την «αντίδραση», διότι αυτό θα ακυρώσει την πολιτική μας παρουσία και θα μας κάνει ακίνδυνους για το πολιτικό κατεστημένο. Εμείς θέλουμε να εκφράσουμε τον «εθνικό ριζοσπαστισμό», σε μία κοινωνία που βιώνει την παρακμή, υλική και πνευματική, απόρροια της αριστερής μεταπολιτευτικής ηγεμονίας και της συνακόλουθης ηθικής δειλίας της Νέας Δημοκρατίας.

Ο ΛΑ.Ο.Σ.

Αυτή την αποστολή υπηρετεί ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός. Διότι μόνο ο ΛΑ.Ο.Σ και ο Καρατζαφέρης έσπασαν την μεταπολιτευτική «πολιτική ορθότητα» της αριστεράς και επιβεβαίωσαν τις εθνικές ιδέες στην κοινωνία και στο Κοινοβούλιο. Αξίζει να δει κάποιος αυτή την πορεία: ίδρυση του ΛΑ.Ο.Σ. το 2000, είσοδος στην Βουλή το 2007, επανεκλογή το 2009 με 500.000 ψήφους, συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ανάγκης του κ. Παπαδήμου. Πιστεύω ότι οι εκλογές του 2012 θα φέρουν τον ΛΑ.Ο.Σ. και τις εθνικές ιδέες στον πυρήνα της διακυβερνήσεως της Ελλάδος.

Όσοι λοιπόν βλέπουν την εθνική Δεξιά ξεκομμένη από την κοινωνία, τα αιτήματα και τις ανάγκες της, όσοι βλέπουν την ιδεολογία μας αποστεωμένη από το κοινωνικό περιβάλλον και όσοι καταφεύγουν σε μία αυθαίρετη «ιδεολογική μεταφυσική», δεν συμβάλουν στην ανάπτυξη του πατριωτικού κινήματος. Και εμείς θέλουμε ένα Κίνημα με ιδεολογικά πρόσημα, κοινωνικά πλειοψηφικό και στο τιμόνι της πατρίδος μας.

http://dexios.gr/site/5015